Na de afloop van mijn revasessie maandag in Pellenberg was ik aan het denken geslagen. Sabien stelde een orthese voetheffer voor,omdat mijn rechter voet een dropvoet is. Als ik moet stappen met het looprekje of gewoon moet staan plakt die tegen de grond. Als ik sta dan ben ik een banaan en dat moeten we zien op te lossen.
Ok de voetheffer welke soort en welke functie zal die krijgen? Dat gaan we de komende weken uittesten. Maandag zal een testdag worden. Ik zie dat wel zitten. Een jaar geleden zou ik heel boos zijn geworden en wou ik zo een dingen niet. Ik ging het zelf wel oplossen. Nu ben ik anders ingesteld raar maar waar. Als de kine iets voorstelde van een hulpmiddel dan had ik ze doodgeschoten met mijn ogen. Zo ook bij een elektrische rolstoel ik wou dit niet en iedereen had het geweten daarna. Ik wilde zo een dingen niet Geen elektrische rolstoel geen tillift, dat is allemaal voor oude mensen en voor personen met een handicap. Ik wil me zo niet bestempelen. Nu bekijk ik het anders: het zijn dingen die hulp bieden op de punten waar ik fysiek tekort schiet. De voetheffer zit onder mijn broek en ziet ge niet. De elektrische rolstoel is ook zo iets, daar ben ik zo boos om geweest iedereen rade me dit aan maar "ik wou dit niet". Nu denk ik er anders over maar het is nog steeds een gevoelig punt. Ik heb dit met alle hulpmiddelen die me verder helpen. Zo heb ik zo een grijptangetje om iets op te rapen als ik iets heb laten vallen. Als ik iets liet vallen dan vloekte ik eens en was ik kwaad. Dan maar zo een grijper in huis. Een badlift want ik wil wel eens in bad en zo ging het verder. Het is niet fijn om zo een dingen in huis te halen voor je eigen gemak. Als ik er nu over vertel dan zeg ik dat ik veel GADGETs heb. Het klinkt grappig Inge is de GADGETlady geweldig. Nu ik kan in bad ik kan alleen in en uit bed begonnen met een tillift en dan met een schuifplank en nu kan ik het op eigenkracht zonder hulpmiddelen. Waar ik persoonlijk heel blij op ben en dan denk en zeg ik "IK HEB DIT ZELF BEREIKT".
En zo zijn er nog dingen dingen die ik zelf heb geleerd en bereikt heb en dat ik terug herwonnen heb. Ik woon nu alleen 5 hoog in de wolken en ik zit hier op zich fantastisch maar het is soms zoeken naar oplossingen als iets niet lukt. Ik krijg gezinshulp en andere hulp maar het is vaak zoeken naar oplossingen. Soms zijn de oplossingen dwaas maar zeker zo doeltreffend.
maar als je hulpmiddelen nodig hebt om te kunnen functioneren dan krijg je toch een label. Hou je van dat labeltje NEEN, ga je labeltje aanvaarden NEEN zeggen dat je een handicap hebt wil je ook niet tonen. Maar het is nu zo Inge heeft een ... !!! Mijn naam erbij plakken doe ik niet dat vind ik te eng maar het zit wel in mijn hoofd, maar verder nog niet.
Maandag kreeg ik een berichtje of Lander naar mij kon komen want hij was ziek!!! Ok geen probleem Lander kon komen ik moest wel die dag naar Pellenberg maar voor alles is er een oplossing. De afspraak in Pellenberg kon ik echt niet annuleren maar voor alles is een oplossing, Lander hier binnen en hij heeft meer dan genoten. Telefoontje voor een huisbezoek van de dokter en de dag kon beginnen. Toen Marina de dokter er was was Lander super stil. Hij is toch dapper m'n klein ventje. De dokter heeft gevoeld, geluisterd en gekeken. Hij bleek een virale infectie te hebben op zijn neusje en was dus goed verkouden. Hij kon de extra aandacht goed gebruiken. Wat me opviel is dat Lander enorm goed gegeten heeft Macaroni, gratin en rijst. Toen we gisteren macaroni over hadden ging hij een boke eten met kaas. Geen probleem en ik maakte een boke kaas tot hij de macaroni zag en heeft hij een vol bord macaroni gegeten. Vandaag 4 scheppen van de rijst, en het smaakte hem wel.
Deze morgen zijn we naar de winkel gegaan samen met Martine, alles gekocht en Lander was zo flink dat hij een kindersurprise verdiende. Waar ik van verschoten was dat ik nog steeds heel prijsbewust naar de winkel ga en dat verdient toch een pluim denk. Al koop merkproducten maar ook de goedkopere dingen van de witte producten of van het winkelmerk. Cola Light echt, Pizza van Dr Oetker, en dan wcpapier van de Cora. Maar het lukt me best kopke der bij houden en elke week koop ik iets extra wat ik nog nodig heb of iets extra voor de diepvries bv. scampi's. Best wel een fijne ervaring.
Lander en ik hebben vele spelletjes gespeeld, geschilderd, gespeeld en cakejes gebakken. We hebben een deel cakejes ingepakt en doe kon hij aan zijn broer geven. Smakelijk Volker!!!
Deze week was het een
heel heftige week tot nu toe ik dacht zelfs even mn blog te stoppen waar ik al
zo hard aan gewerkt had. Met enorm veel hits en mensen die ik een
hart onder de riem heb gestoken kon ik dit niet maken vond ik van mezelf. Ik
wil iets positief schrijven en niet alleen kommer en kwel. Door een positieve
boodschap uit te dragen kan je veel meer personen bereiken. Je leest dan wel af
en toe tussen de lijntjes door dat ik toch moet knokken voor mezelf en dat het
niet allemaal van zelfsprekend gaat. Vele mensen die dit lezen kennen me niet
en kregen via iemand dit blogadres, kennen me van vroeger, zijn specifiek
opzoek naar verhalen over een NAH of komen per toeval even langs. Best wel
grappig dat
je weet dat er mensen zijn die graag bloggen lezen van mensen maar die
helemaalniet echt opzoek zijn naar iets
specifiek. Een blog lezen is als het ware even een Dag Allemaal lezen voor hen.
Dat nu mn relatie iets meer op de voorgrond treed lijkt me normaal na 16 jaar
samen zijn en nu ineens gedaan dat doet geen deugd zeker niet in mijn leven. Ik
krijg nog steeds verwijten naar mijn hoofd geslingerd en ja het is waar dat ik
de stap heb gezet om weg te gaan en ja het doet pijn. Ja ik zie mijn jongens
niet elke dag en ja dat doet enorm veel pijn. Ik merk nu als Lander op mijn
schoot zit en we kijken een filmpje of we lezen een boek dan betrap ik er mij
op dat ik begin te snuffelen in zijn haar. Best wel een teder moment zo ook bij
Volker als hij iets komt vragen dan komt hij heel dicht bij me staan en dan
moet ik maar 2 dingen doen bij hem mijnarm rond hem leggen en kijken met een glimlach naar hem. We spelen enorm
veel spelletjes samen en er word enorm veel gebabbeld. We maken plannen over
wat we nog willen doen, wat we gaan eten en we praten over wat we meemaken.
De laatste week kreeg
ik weer van alles naar mijn hoofd. Ik weet wat er mis is maar ik moet het niet
steeds naar mn hoofd gesmeten worden.
Ja Inge je kan het
niet verkroppen da ge in ne rolstoel zit! Natuurlijk niet het enige wat ik kan
doen is er leren mee omgaan een plaats geven in mijn leven maar aanvaarden
nooit. Waarom denk je dat ik nog elke dag kine volg waar ik 3à 5 keer per week
recht sta, evenwichtsoefeningen doe en stap met ondersteuning anders val ik op
mijn bek niet omdat ik het leuk vind hoor. Neen stel je voor dat mijn lichaam
toch ineens de klik maakt en zegt ik zal eens naar dat brein van Inge
luisteren. Maar blijkbaar is dit niet genoeg en is het allemaal mijn schuld.
Waar en hoe dat zit weet ik niet, maar ondertussen weet je het, he.
Ik ben al een paar
dagen bezig aan dit stukje en ik weet dat het een heel gevoelig stuk is.
Vandaag viel de puzzel ineen waarom ik zo gevoelig ben voor bepaalde prikkels.
Vandaag is het net 3 jaar geleden dat ik griep heb gehad met het gekende gevolg
en wat heb ik gewonnen een paar vrienden voor het leven en ik heb ook veel
verloren. De dingen die ik verloren heb zijn zwaar om te dragen maar laten we
afsluiten met Inge haar eindzinnetje
Mensen vinden dat ik veranderd ben! Ja, ik ben veranderd ik ben op zich het pakket van Inge maar er is zoveel anders in mijn leven. Ik heb enorm veel moeten opgeven. Mijn zelfstandigheid, mijn mobiliteit ik heb enorm veel moeten vrijgeven van wat ik vroeger allemaal zelf deed. Zelfstandig naar de winkel gaan omdat ik niet sterk genoeg ben en omdat ik nu in die verdomde rolstoel zit ik kan niet meer met de auto rijden, de kinderen brengen en halen van en naar school. Het inschatten van afstanden en ruimtes gaat een pak moeilijker omdat ik mijn 3D-zicht kwijt ben. Elke dag komt de verpleging langs voor de verzorging waar ik me letterlijk moet blootgeven. Alles onder gordel word gewassen en alles boven de gordel doe ik zelf. Eten maken is ook zoiets ik kan bv. wel aardappelen schillen of spaghetti koken maar ik kan ze niet afgieten. Ik kan het vlees bakken en de aardappelen die ik niet kan afgieten in het oog houden maar ik kan dan geen groenten in het oog houden, je kent het wel 2 is te weinig 3 is teveel J Elke dag is het opboksen tegen een muur van onmacht omdat ik dit dat en dat niet kan. Mensen in je omgeving verwachten dat alles gewoon zijn gang kan gaan zoals het was. Maar neen zo een gebeurtenis en een lange afwezigheid van je eigen omgeving veranderen je. Je staat ineens met je beide voeten in een ander leven. Je wilt en je denkt dat je niet veranderd bent maar neen dat is zo niet. Het kan niet anders. Je veranderd van karakter door wat je meemaakt en ook lichamelijk zijn er die minpunten.
16 maanden ben ik weg geweest van thuis en nu ben ik ongeveer 1 jaar en 8 maanden thuis en ik had gehoopt dat ik terug kon verder gaan met het leven van waar ik toen geëindigd was, maar neen ik ben thuis gekomen en ik moest ineens de perfecte vrouw zijn. Ik mocht bv. niet aan mn mes likken terwijl ik dat altijd al gedaan had, Ik ging zelden mee buiten kijken buiten als de jongens er gingen spelen (weet je hoe pijnlijk dat is NIET kunnen mee gaan ravotten maar aan de zijlijn gaan zitten is niet mijn ding) als mijn broer komt 1 maal de week en hij gaat 1 sigaret roken in de veranda mocht ik niet mee dat is dan ook maar een minuut of 5 per bezoek of ik zette vroeger nooit een lege fles weg maar ineens moest ik dit nu wel doen. Ik kreeg de kans niet om mijn draai te nemen en ik moest ineens verder met alles. Inge die ineens moest leven met een man 2 schatten van jongens een rolstoel, blind en doof aan 1 kant mijn geheugen die soms wel een zeef is, mijn kracht vermindering mocht ik geen plekje geven in mijn leven. Er word vergeten dat ik al uren gezelschapsspelletjes heb zitten spelen, gepuzzeld, verhalen heb verteld en film hebben gekeken (keer op keer dezelfde) dat is niet zo tastbaar als vuile handjes en vuile shirtjes.
Ik moest mezelf maar opzij zetten om iedereen maar ten dienste te staan. Op een moment weet je wat je ook doet dit is niet de juiste weg en ga je elk je eigen weg. Ik heb toen met een hele toffe vrouw gaan praten en ze zei Inge wat je hier zit te vertellen weet je "Inge meer dan 70% van de koppels gaan uiteen en zeker als de vrouw het letsel heeft wat een hard cijfer dacht ik toen. Ik geloof dit ook want op Facebook ben ik lid van een besloten groep voor personen met een NAH-letsel en heel wat mensen hebben relatie problemen zowel vrouwen als mannen. De moment dat je de keuze maakt ik ga alleen verder zakt de grond even weg onder voeten maar eens je weg bent valt alles alles terug ook in plooi. Die maanden of voor sommigen jaren ben je zo in een minderwaardigheid positie geduwd dat je zelfvertrouwen beneden het vriespunt komt te staan.
De moment dat je alleen woont klim je langzaam terug omhoog en het begint al je kan dit niet en ge kunt niet zonder mij maar ge moet niet op mij rekenen. En nu heb ik ik zal je het laten zien. Ondertussen heb ik al heel wat dingen kunnen regelen. Adreswijziging, instanties verwittigen, therapie regelen en inplakken in mijn agenda.
Het enige nadeel is dat ik merk en ondervind is dat ik mijn kerels enorm hard mis. Ik geniet dan ook met volle teugen van de weekends en de woensdag om de 14 dagen. Laten we zeker niet vergeten deels van de vakanties.
Vrijdag was het weer zover de jongens komen thuis voor het
weekend en we gingen er iets van maken. Vrijdag samen met oma een leuke
gemoedelijke avond met spaghetti met rode saus met champignons en worteltjes,
wat hun duidelijk gesmaakt heeft. Oma bleef slapen omdat het wissel was van
verpleging. Omdat ik niet zoveel sleutels heb moet ik dit nog even moeten doen.
De jongens vinden dit wel prettig. Waarom? Omdat oma altijd ja zeg oma gaan we
een spelleke spelen- ja, oma gaan we tekenen- ja, oma gaan en het is altijd
ja. Ik had ook een fles champagne staan waar iedereen van gedronken heeft want
zelfs ik mocht van de Kidibul drinken. Volker en Lander waren dolenthousiast
met dit toverdrankje. Vrijdag stond er spaghetti op het menu op mamas wijze en
Volker en Lander zijn dol op deze saus en ja er zitten groentjes in geen overdosis
maar ui (standaard) chamipnons en deze keer enkele worteltjes. Ze hebben lekker
zitten smullen. Savonds hebben we een leuke avond gehad bij de tv en chips
voor de liefhebbers. Ik had donderdag een grote ski gekregen uit chocolade en
we zijn er vrijdag begonnen 1 hapje om te proeven en dat hebben ze elke dag
eens mogen doen. Zaterdag zijn ze gaan zwemmen het was echt al heel lang
geleden. Volker was echt wel blij als hij terug was dat hij geweest was. Hij
heeft niet altijd zin om te gaan maar als hij moet gaan had hij er toch zin in.
Lander zijn klasvriend was er en die zijn papa zei amai Lander ben blij dat je
terug bent het is lang geleden. Ik denk van net voor de kerstvakantie tof hoor
maar als ze nu bij me zijn gaan ze op zaterdag zwemmen. Vandaag hebben we kip
met frietjes gegeten en mn jongens hebben niet gegeten maar gefret. Het was
een fijn weekend ook al heb ik me toch een paar keer boos moeten maken de ene
die vieze dingen zei tegen de andere en de andere die dacht dat zijn broer was
om op te eten niet om te spelen maar bijten om te bijten en daar word ik wild
van. Gisteren was er ook een vriendin langsgekomen met haar zus en die hadden
hun kast opgeruimd. Broeken, t-shirts, truien enz. 3 dozen en 2 zakken Playmobil
en Lego met als resultaat Inge mama je mag dat ineen zetten en het was een lego
goederentrein. Kijken, zoeken, ontdekken en dan testen en hij reed. Het enige
wat ik heb is dat mijn geduld iets minder is. Volker die ongedurig en enorm
bruut is en dan ik erbij is geen goede combinatie. Maar we hebben het gehaald
en dan zijn we enorm trots op het resultaat.
Nu gaan we opweg naar een volgende week en zoals een paar
weken liggen mn weken goed vast. Therapie, gezinshulp, begeleiding iedereen
kent men adres.
Na een drukke periode krijg ik het eindelijk een beetje rustiger en ik ga dit afsluiten met een bezoek aan de kapper en de stad. Ik moet een paar dingen hebben voor op mijn nieuwe plekje. Een bestekbakje, even de Fnac binnen eens piepen, Het Voordeelboek, Blokker. Ik ga er eens invliegen maar ik begin met een bezoek aan de kapper want ik zie eruit als een bobtail. Het is nu al weer een tijd gelden dat ik in de stad ben geweest. Toen heb ik een broek, trui en vest gekocht. Nu ga ik geen kleren kopen. Ik mag niet vergeten en dit schrijf ik erbij op 18 februari naar de stad gaan was inderdaad leuk en ik was blij dat Marjan mijn gezinshulp erbij was. Alleen zou ik geraken tot aan de tunnel van het station een keer die helling en ik zou al terug moeten keren naar huis. Maar Marjan was mee ze duwde me en soms deed ik het zelf ze ging boven in de blokker iets halen en ik wachtte beneden. In de Fnac was er een lift,... Lang leve de gezinshulp
In het weekend wou Lander een film kijken en het was weer van Charlie and the choclate factory. Ik zei neen want die heb je vrijdag al gezien ik stelde dan een andere film voor Free Willy. Over wat gaat dat mama? Over een Orka en een jongen oh en Free Willy is een orka met zoveel wind dat draait! Oh neen Lander dat gaat over een soort vis Euh neen ik wil geen film over een vis alleen over ORKA'S met veel wind
gans het weekend ging het over ORKAan met veel wind. Orka's was te min voor mr.
Ik ben blij dat ik de stap heb gezet om weg te gaan bij ... Het werd voor ons beide teveel. Het gedacht dat hij of ik samen zaten deed ons al raar voelen. Voor de jongens is het beter om te leven in een gebroken gezin maar zonder ruzie dan in een gezin waar iedereen aanwezig is en waar constant spanningen hangen.
Zelf heb ik die knoop doorgehakt en ben is echt opzoek gegaan naar een plekje voor mezelf. Ik heb rationeel gedacht niet emotioneel en waar ik nu zit zit ik goed het is geen aangepaste woning maar een toegankelijke woning. Gisteren heb ik voor de eerste keer zelf een eitje gebakken en een croque gemaakt en het heeft me gesmaakt. Ik zette mijn vuur af en de pan achteruit, op dat moment is Darwin op het vuur gesprongen en ik was zo verschoten dat ik ze een duw gaf . Gelukkig had ze haar pootjes niet verbrand want anders had ik een "POES IN BOOTS"
Vanaf nu ga ik tijd maken voor vrienden en vriendinnen en die eens vragen en bijpraten. Blijkbaar heb ik ze een tijdje uit het oog verloren en het word tijd dat ik ze eens begin aan te halen.
Lander leert over de ruimte en na een positieve actie vorige zomer, dacht ik even ik stuur een mail naar een echte astronaut. Ik heb 2 mails gestuurd 1 naar Dirk Frimout en 1 naar Frank De Winne. Dirk Frilout zijn mailadres had ik al snel gevonden en die mail was snel weg. Het mailadres van Frank De Winne dat duurde eventjes eer ik dat in mijn bezit had. Na wat vragen en zoeken werd ik wijzer met de dag mr. De Winne werkt op defentie en is brigadegeneraal. Dus ik heb mijn straffe hand boven gehaald en heb ook een mail geschreven naar de Belgische Luchtmacht. Hopelijk komt hij goed terecht en nu is het wachten op een antwoordje. Maar vandaag een lieve Mail van Dirk Frimout. Het startte met beste Lander,... Het was een lieve zachte mail maar hij komt niet afgezakt naar Lander zijn klasje. Ik heb het al gemeld aan de juf en ze vond het wel heel leuk. Na al wat er is gebeurt is Lander nu wel een beetje stiller in de klas maar hij doet heel hard zijn best. Ik ben vooral blij dat hij nog steeds een kleuter mag zijn en dat het belangrijk is dat hij mag spelen en zich mag ontwikkeling volgens zijn leeftijd. Zo ook bij Volker, Volker is een flinke grote jongen maar hij moet kunnen spelen ravotten en zeker en vast zichzelf zijn.
Vandaag ben ik ook een schrift begonnen met een schriftje met al m'n uitgaven in. Elke cent, euro word genoteerd. In mijn boekje staat de datum, omschrijving en de prijs geschreven heb ik een krappe maand dan kan ik nakijken van wat ik fout heb gedaan. Ik wil dit tochwel even volhouden zodat ik echt een zicht heb van wat ik zoal opdoe.
Zo zie je maar als je je inzet voor iets kan je wel iets bereiken.
Vandaag kwamen m'n kerels direct na school tot 18uur. Samen en boterham gegeten met choco en beleg Lander kaas en dan choco en Volker salami, choco, kaas en choco een andere volgorde kon ook. Het is zo fantastisch als ze flink eten. Lander wou absoluut naar Charley en de chocoladefabriek kijken en Volker was ijverig bezig met de Playmobil. Volker en ik hebben dan ook een gezelschapsspel gespeeld. Zo ben ik eens en hij eens gewonnen. Het spelletje schat inzicht is een spel waar je eens moet over nadenken en vooral vooruitdenken. Maar het begint hem aardig te lukken al zeg ik het zelf. Er was ook bezoek gekomen Fanny van de thuisverpleging die gestopt is is langs gekomen en ze had haar 2 dames bij. Het was wel lachen ik wist dat het een tweeling was en toch kon ik het niet laten hoe oud ben jij en jij oe alle 2 even oud hoe komt da enz. wat volden ze zich fier met al die vragen waar zij alleen konden op antwoorden, geweldig. Volker en Lander vonden het wel leuk maar niet zo zo leuk omdat ze de mama even moesten delen. Ok in het vervolg deel ik ze ook niet meer want ik laat niemand binnen in de namiddag als ze bij me zijn.
Ik kreeg ook bezoek van de onder buurvrouw om even te melden dat er nogal veel lawaai was nu bleek dat de jongens en de 2 dames iets te hard met de deuren aan het bonken waren maar de moment dat ze de kinderen zag was het ok. Maar op een moment begon m'n wasmachine rond te lopen en dat maakte toch ook wel een oorverdovend lawaai. Dat wisten we nu ook weer. Wist je dat je geen vuilzakken op het balkon mag zetten. Alleen in de berging, je mag ook geen parasol plaatsen enkel een leuke mooie plant. Dit weet ik nu ook weer Morgen zet ik ze in de kelder. Ik ga nu een rustige avond tegemoet om morgen weer een drukke dag te hebben. En Vrijdag zie ik mijn 2 kerels terug Volker en Lander dag lieve schatten.
Vandaag ben ik sinds maanden jaren boodschappen gaan doen niet zomaar boodschappen maar echt boodschappen. Platte kaas, eten, een borstel met steel, groenten,... Zalig ik heb dan ook zelf met bank-contact betaald. Eerst een boodschappenlijstje gemaakt champigons, een koekje, limonade, chocolademelk, een snoepje, room, macaroni, spekblokjes, vuilzakken bruin en blauw,... samen met Marjan zijn we op weg. Eerste opstakel de lift die naar de garage gaat is buiten dienst. we moeten rond gaan. eerst de berg op dan langs de 14-22 de lift naar beneden en zo de winkel binnen. Dan de winkel binnen en daar mocht ik alleen rondrijden van Marjan, Marjan had het mandje vast. Het winkeltje is echt afgesteld op mensen die gaan winkelen op weg naar het werk of school of als ze terug keren. We hebben alle gangetjes gedaan. Om dan naar de kassa te gaan met m'n mandje ik was nog het lijstje aan het overlopen toen ik werd gestoord met een vraag. Alles werd afgerekend en Inge kon betalen toen m'n euro viel oh we moeten nog vuilzakken hebben. Dat dan ook maar gekocht bruine en blauwe zakken. Ik verschiet ervan om te zien hoe duur alles wel geworden. Toen ik nog samen was dan ging ik wel eens naar de winkel maar ik had geen zicht op prijzen of wat er werd betaald aan de kassa. Maar nu alle geluk dat ik op mijn poep zat want anders was ik zeker moeten gaan zitten. Een zak vol toch wel rond de 50 euro en m'n vuilzakken bruine en blauwe 5 euro. Daar sta ik dan patat.
Vandaag ga ik zeker nog een mailtje sturen naar mijn verhuisfirma want ze hebben dat zeker heel goed gedaan. Wim en Henk dat waren 2 mannen met handen aan hun lijf 1 bord stuk en een lelijk kapstokske kapot helemaal niet erg. Alles is binnen geraakt en ik voel me best goed in m'n nieuwe plekje. Darwin heeft haar plekje zeker gevonden. Ze slaapt bij me ze zit bij me en ze komt enorm veel flairen. Aaikes, kopkes ongelooflijk wat een liefde ze over heeft om te delen en ik vind het super om haar knuffelen en ze geniet ervan. Het enige wat ze niet wilt is gepakt worden.
Ik heb een paar dagen niet geschreven omdat ik te druk bezig
was met verhuizen, regelen, inrichten en zoveel meer. Mijn hoofd staat op
springen geen hoofdpijn maar gewoon 1001 vragen en maar een handvol antwoorden.
Donderdag om 6 s morgens Patricia aan mn bed ok wassen, kleren aan en tanden
poetsen. De woensdag had ik nog even naar de verhuisdienst gebeld om effe het
draaiboek door te spelen, langs een vriendin rijden achter stoelen, tafel en
kasten, dan naar het huis om dan mn spullen op te halen rekken, bureau, bed,
stapelbed, kleren en enkele dozen en dan naar het nieuwe appartement en het is
zalig om zo de verhuis te doen. Het was zo grappig alles was ingepakt en toen
ontdekte ik dat ik nog mn boekenrek moest meenemen. De vrachtwagen was weg
enkel An was er nog met Robin en de kleine camionet. Niets aan de hand het is
gelukt, rek in de camionet Darwin, Inge in de camionet en Rolstoel erin. Even
naar oma rijden achter enkele spullen en dan gaan we richting het nieuwe appartement.
De jongens zijn extra vroeg naar school vertrokken om niets
van de verhuis te moeten zien maar ik vond het enorm erg omdat hij de jongens
zo drastisch meetrok ze konden niet eens deftig dag zeggen aan de mama terwijl
het wel tot de volgende dag was. Ik ga er niet te veel van zeggen want dat is
genoeg om een oorlog te laten uitbreken. De jongens zijn goed naar school
vertrokken en ze ik heb ze die avond gebeld. Ik vertelde direct aan Volker en
Lander tot morgen.
Maar die donderdag aangekomen op het nieuwe adres was zo
geweldig grappig van de camionet terug naar de rolstoel ik ben dat zeker niet
gewoon en An en Robin zeker niet. We hadden alles goed overlopen. Ik stond
recht gedraaid voor de rolstoel met het looprekje An en Robin hadden mn broek vast
om mn poep te begeleiden bij het zitten. Ik was op weg om te gaan zitten en
ineens passeert er een trein en die toetert. Zowel An, Robin en ik verschieten
ons een ongeluk An en Robin trillen en lossen en ik knikt met haar lijf en plof
ik zat op mn poep. Als die trein niet had getoeterd dan zat ik perfect nu zat
ik een beetje met een afwijking, maar we hebben erom gelachen. Die donderdag is
er super hard gewerkt door An, Marc, Robin, Els, Marjan en oma. An, Marc en Els
hebben vooral kasten en andere meubels in elkaar gestoken, Marjan en oma hebben
spullen in de kasten gestoken. Vrijdag hebben Veerle en ik ook hetzelfde gedaan
en een paar dingen tegen de muur gehangen. Het was zo een leuk gevoel alles
naar mn zin zetten. Zo ook met Yvette die heeft nogal gewerkt, het is
fantastisch dat ik zo kan rekenen op mijn vrienden.
De eerste nacht had ik Darwin bijna vervloekt gans de nacht heeft ze zitten
jammeren miauw miauw en ik denk dat ik een uur of 3 heb geslapen. Alle
verpleging die binnen kwam zeiden amai ge ziet er moe uit. Vrijdag zijn de
jongens voor de eerste keer komen slapen en we hebben meer dan genoten. Lekkere
macaroni gegeten, iets gesnoept en vooral genoten. Lander vond het super zicht
op het station. Zowel Volker en Lander vonden het super dat als er een
ambulance of politiewagen met veel lawaai voorbij raasde vlogen ze tot aan de
venster en liepen ze door gans het appartement. Ze hebben ook een huis en een
brommer gekregen van Katleen de meter van Lander. Ikheb een klein beetje
bijgelegd om tot dit resultaat te komen. De jongens waren super blij.
Ze hebben zaterdag enorm veel gespeeld Carcassonne, draakje,
gepuzzeld, . En ze hebben even tv gekeken filmpje, spelletje op de laptop, het
was enorm leuk. Lander heeft enorm goed gegeten die middag en avond, Volker
trouwens ook.
Zondag had ik zondag voor mezelf
Lieve zetten me rond 7.30 uit bed ik was nog zo moe en Lieve stelde voor om
terug in bed te schuiven maar dit wou ik niet. Ik ben dan even op de pc geweest
en om 10 uur kreeg ik effe mijne klop en ik ben dan op bed gaan liggen. Ik heb
Lieve verwittigd dat ik op bed lag. Lieve heeft de sleutel en kon binnen. Lieve
is rond 12.30- 13 binnen gekomen en ik heb niets gehoord. 1 ding was ik zeker
ik heb fantastisch goed geslapen en het heeft me deugd gedaan. Even in Bad en
dan had ik een afspraak met een vriendin. We heel wat bij getetterd.
Elke avond is het is het een andere verpleger (-ster) Saskia,
Patricia 1, Patricia 2, Jessica, Lieve, Nu de rest nog en 1 voor 1 zeggen ze
amai Inge dit is echt super wat een zicht, geen lawaai van de treinen,
De eerste dagen ben ik goed
doorgekomen zonder veel blutsen maar met een heel dubbel gevoel.
Nog 4 nachten te gaan en het zullen hopelijk 4 snelle nachten en 3 snelle dagen zijn want het is hier niet fijn meer. Vandaag vertelde hij me doodleuk dat ik hier niet meer woonde en ik moet dat maar slikken. Ik heb maar m'n mond gehouden en ik zal dit nog heel veel moeten doen.
Ik ben systematisch alles aan het opschrijven wat ik zeker moet meenemen en wat ik hier laat. De commentaren laat ik toch wel achter me. Donderdag 30 januari is een start van een nieuw begin. Het was zeker geen gemakkelijke beslissing want uiteindelijk laat ik toch wel wat zekerheid vallen. Nu ga ik wat vaker alleen zijn en ik zal vaker iets moeten 'leren' vragen. Bv. als Marc op bezoek komt breng dit mee of dat mee zo ook bij oma als An en Els. Ik zal steeds een stuk cash geld in huis moeten hebben. Ik kan ook alleen naar de Smatch gaan op de - 3. De kelder is een rare indeling. Zo heb is de ingang op 0 de garage op de min 1 is eigenlijk -4 om dan de ingang van het station en de Smatch is -3. heel bizar maar eigen aan de ligging van het appartement.
Ik ga er een eigentijdse leuke en speelse plaats van maken waar zowel de jongens en ik zich thuis voelen. Ik krijg een functionele kamer en ik dacht voor de jongens een ruimtekamer. Maar dat zullen we nog moeten bespreken. Als Lander binnen komt en hij ziet het uitzicht van m'n appartement dan moet ik hem die dag niet meer storen. De treinen, treinen en nog eens treinen zullen z'n ogen uitsteken. Toch wel spannend zou ik denken. Vrijdag is het de eerste keer dat ze het appartement gaan zien en dan gaan ze ook de eerste keer blijven slapen.
Vandaag was het zover ik ben de sleutel gaan halen An m'n zus is meegegaan en Veerle. Veerle en ik met het busje van DAV en An wachtte aan de ingang van het appartement. Ik moest daar zijn om 14.30uur. We waren goed op tijd en Wim was ons al aan het opwachten. Met z'n allen hop naar boven, met de lift en hop naar binnen. Oh, wat was het leuk om die lucht nog eens op te snuiven, ik snoof de lucht van een nieuw begin. Ik heb getekend voor de overname van de elektriciteit, gas en waterstanden. Blijkbaar heb ik voor de elektriciteit een dag en nacht tarief. Alleen maar in mijn voordeel zou ik denken. Volgende week is het grote verhuis. Ik ben een lijstje aan het maken van wat ik zeker moet meenemen en wat ik nog moet doen.
Ik ben dan zo op mezelf dat ik even terug dacht aan de laatste 3 jaar; ik ben 19 maanden thuis en heb 16 maanden in het ziekenhuis gelegen. volgende maand is het 3 jaar geleden dat het begon. Een kleine evaluatie van hoe en wat. Wat heb ik bereikt, wat niet en wat WIL ik nog bereiken. Als er zo een gebeurtenis gebeurt in iemand z'n leven dan denk je even terug zo ook ik. We waren bezig met de papieren en gingen rond in het appartement. De kamers, de keuken, living, berging, enz. Ik ben alle kamers in en uit gereden om alles nog eens grondig te testen. In en uit, draai links draai rechts,... Zalig gewoon ik was al aan het inrichten. An en Veerle waren aan het opmeten en ik was nog steeds met de papieren bezig. Ik moest alles paraferen van Wim wat er was veranderd in het beschrijf. Eerst de gegevens dan de beschrijving. Ik ben best trots op mezelf het is een appartement en ik ben een 2de bewoonster.
Maar toen ik moest paraferen was Wim heel hard bezig met m'n comfort en het was leuk want ik dacht direct terug aan m'n revalidatieperiode. Elke vrijdag moest ik naar de ergo "de schrijfgroep". De meeste mensen die iets gelijkaardig als ik voorhadden hadden een verlamming van de rechterzijde. Ik niet ik had krachtvermindering iets wat we konden verbeteren met de tijd. Maar ja ik moest naar de schrijfgroep. Ze gingen er vanuit dat iedereen rechtshandig was en dat we dan iedereen linkshandig moest leren schrijven. Zo ook ik maar er is 1 probleem, ik ben zelf linkshandig. Ik werd aan een tafel gezet en Inge kreeg een saaie tekst om te schrijven. Weken aan een stuk ging het zo verder en Inge kon schrijven, elke week kwamen ze rond en zeiden ze 'amai, dat lukt wel goed he dat schrijven'. Natuurlijk ik schrijf links. Ik ben dan maar beginnen zeuren over de teksten en dat ik zelf mocht kiezen over welk thema. Het lukte!!! Wim vond het wel grappig dat ze dat dan niet door hadden. Ik vertelde ook dat ik moest staan in de kine en dat Roel de dokter binnen kwam. Ja Wim iedereen spreek ik aan met de voornaam. Dus Roel kwam binnen en ik zei 'kijk Roel (terwijl ik rechtstond) zo groot ben ik en mr. kwam aan m'n kont eens trekken om te zien hoe m'n bekken ineenzaten en een uur later lag ik onder de scanner. Ook tijdens de kine keken ze eens naar m'n schouder. Lode of Kristof kwam aan m'n schouder en die deed nogal krak 'oh', zei ik 'dat is m'n prothese die goed schiet' hun gezicht sprak boekdelen en ik heb het dan ook maar direct rechtgezet. Ik heb heel wat gelachen die 16 maanden.
Het was een zware heftige periode maar ik kijk er zeker niet negatief op terug. Het gaf me een veilig en geborgen gevoel. Het is iets dat ik bijna niet durf uit te spreken. Mag dit? Tuurlijk mag dit er gebeurt zoveel op korte tijd. Je komt steeds de dezelfde mensen tegen, je hebt elke dag dezelfde structuur wassen, kleren, therapie,... op vrijdag tot zondag naar huis. Gaan eten deden we in de refter. Als ik naar de kamer terug ging, ging ik mee met m'n kamergenote Godelieve, Godelieve zei dan kom we gaan naar huis en op die moment was dat onze kamer "onze thuis". Neen, ik heb niet al teveel negatieve gevoelens over Pellenberg. Binnenkort ga ik er zeker terug. Terug voor mijn maandag oefeningen. In het begin van de week kreeg ik ook bericht van Hilde (revalidatiearts) dat nu ik een appartement heb gevonden dat ik mocht komen intensief revalideren. Ik dacht even eerst verhuizen maandag terug opstarten in Pellenberg en dan zie ik wat ik kan en niet kan en dan kan ik zien wat de noden zijn, zijn de noden overbrugbaar met Annemie en Jozefien dan ga ik niet naar Pellenberg. Heb ik nood aan intensieve revalidatie dan ga ik wel. Als het aan mij ligt is het de enige keer dat ik ga naar Pellenberg is voor die oscificaties weg te halen want dat is ook een intense revalidatie opzich. Ik heb dus veel om naaruit te kijken.
Volgende week zit ik echt een punt achter een hoofdstuk. Ik verhuis een eigen plekje, m'n jongens gaan dan ombeurt bij mama of papa zijn. Om praktische redenen gaan de jongens vooral in het weekend en op woensdagmiddag bij me zijn, de vakanties zijn 50/50. Spijtig maar het is geven en nemen.
Vrijdag krijg ik de sleutel en dan kan ik beginnen dromen over hoe ik alles zal zetten en indelen. Grappig was toen ik tegen mijn zus An zei ik krijg een tafel en stoelen. Ze vroeg zich af waarom heb je een stoel nodig. Ja An ik heb stoelen nodig je wilt niet zitten als je op bezoek bent. Dat is nu de running joke tussen An en mij.
Er komt zoveel bij kijken zo heb ik moeten regelen Belgacom voor de telefoon, parkeerverbod voor infunctie van de verhuis,... Ook de mensen regelen Marc, Chris, An, Els enz. Het is zo stom dat ik steeds op anderen moet beroep doen, gelukkig kan ik vrij goed delegeren.
Ik kan op heel wat mensen rekenen maar ik wil ze niet storen met de verhuis en als ik een man 5 heb dat dat meer dan genoeg is kwestie van niet in elkaars weg te lopen. die dag moet zeker mijn bed staan. Nu ja het zal wel lukken uitpakken doe ik de volgende dagen wel.
Maar terug naar de titel het aftellen is begonnen nog 9 dagen. Het word hier grimmiger en grimmiger echt een rot gevoel heb ik erbij. Wat ik doe is dan ook niet zo abnormaal maar ik zou het niet mogen doen. Ik kruip in mijn eigen beschermde wereldje in bed, voor de pc, voor de tv zolang ik geen contact moet hebben met... Het kan niet rap genoeg 30 januari zijn en ik ga dan ook heel snel en met plezier mijn sleutel van hier afgeven. Deze week is het alle hens aan dek en inpakken geblazen.
Deze nacht lag ik in bed en af en toe werd ik wakker. Soms lees ik verhalen van mensen die iets als dit hebben voorgehad of iets neurologisch. Iedereen heeft zijn eigen verhaal maar er zijn gelijkaardige dingen die je tegenkomt. . Het doet me dan denken aan enkele jaren terug ook al weet ik er niets van, ze hebben het me allemaal moeten vertellen. Toen ik wakker werd uit mijn coma kon ik niet bewegen, niet praten, niets. Ik kon wel antwoorden op ja en neen vragen knipperen met m'n ogen was ja en m'n tong uitsteken was neen. De weken gingen aan me voorbij. Ik denk dat ik voelde als iemand aan m'n hand kwam. Ik hoorde alle gesprekken maar alles werd besproken boven mijn hoofd alsof ik er niet was. Eer ze een diagnose hebben gesteld was ik volledig op de hoogte van de situatie. Er werd gezegd dat ik LIS had Locked In Sydroom. datwas eng gelukkig zit ik niet meer in die situatie
Wat een week is het me, weer vele afspraken, veel regelen en ook het
wachten op. De kine, de dokter,... elke dag komt er wel iemand binnen
geschoven. Al dan niet optijd.
Het regelen van mijn verhuis er kruipt heel wat energie in. Eerst
informatie vragen over de kostprijs van de verhuis en hoe ik het zie. Een datum
bespreken, wat heb ik nodig,... aangezien ik een optie neem omdat de datum zo
kort komt is het toch wel spannend. Voor de mensen van de verhuisdienst lukt
het. De moment dat ik mijn sleutel heb ga ik ervoor. Vandaag kreeg ik bericht
met alle informatie. 24 januari krijg ik de sleutel en kan ik beginnen.
Volgende week begin ik in te pakken en 30 januari gebeurt de Inge verhuis.
Opweg naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een leven alleen en waar ik
Volker en Lander niet elke dag kan zien. Volker had wel een super idee om via
de webcam te communiseren. Wat een TOP-idee. In mijn hoofd ben ik al aan het
plannen hoe en wat. Wat neem ik mee en wat niet maar het belangrijkste gaat mee Darwin maar het super belangrijkste ga ik missen op de dagen dat ik ze niet zie en dat zijn mijn kerels.
Ik kijk er naar uit de rust en ik kan terug mezelf zijn. Ik hoop dan echt dat ik aan mezelf kan werken en dat zal iedereen ten goede komen m'n jongens, Marc, An, vrienden en vriendinnen,... Vooral de mensen die hebben afgehaakt wil ik toch wel terug benaderen en hopelijk is dit op een toffe manier.
Sommige mensen vinden me toch een straffe madam ??? Een straffe madam!!! Ik snap het niet zo goed, zo straf ben ik toch niet. Mensen zeggen soms Inge wat jij doet dat zou ik niet kunnen. Dan denk ik wat kan je niet ik doe toch niets! Oh Inge je bent in een rolstoel terecht gekomen en je kijkt zo positief ertegenaan. Ik zeg je iedereen die volgens mij een trauma oploopt gaat ervoor. Iedereen heeft zoiets als een overlevingsinstinct. En dat instinct zorgt ervoor dat je blijft gaan met hoogtes en laagtes. Ik zal je al doorgeven het is niet altijd even gemakkelijk en soms denk je "waarom" Waarom ik Waarom moet ik weeral die oefeningen doen Waarom word alles zo complex en ga zomaar door en dan is er nog waarom heb ik zoveel pijn of als er langs alle kanten word gebabbeld dan kan ik niet meer volgen Nu kan ik weer niet aan dit of dat (het staat te hoog in de kast of in de frigo het is altijd wel iets. Als die confrontatie der is dan denk je verdorie vroeger kon ik dat allemaal. Toen ik nog in Gasthuisberg lag zei mijn zus An kijk eens Inge wat je allemaal kan ik kon toen terug praten en 1 vinger bewegen. An zei ik wat ik allemaal kan "IK KON VROEGER ALLES" wou ik uitschreeuwen maar ik kon nog niet eens roepen want dat kon ik toen nog niet.
Vandaag heb ik ook tussen de taakjes door naar mijn tante Non gebeld en ik was zo blij dat ik ze hoorde. Ze klonk moe maar ze had dan ook net therapie gekregen. Ik vertelde haar dat ze heel goed moest luisteren naar de dokters en therapeuten. Ik vond het best wel eng om haar te bellen want het bracht zoveel herinneringen naar boven. Maar ik heb er een goed gevoel bij en ze komt er wel m'n tante Non.
Het is een rare titel maar zo negatief bedoel ik het niet. Lander zat 6 jaar geleden in m'n buik en toen kwamen jawel de weeën. Ik weet het nog goed in 2007 was ik zwanger en ik naar het dokter. De test was positief en met de berekeningen vertelde ze ons dat Lander was uitgerekend op 7 januari 2008. Dat was vreemd in 2004 toen ik zwanger was van Volker was die ook uitgerekend voor 7 januari. Nu ja Volker zijn verjaardag kwam eraan en we vierden een feestje. Lander die was nog niet van zinnes te komen. Het werd woensdag, donderdag vrijdag nog steeds geen zin. Lander dacht hier zit ik goed. Volker ging toen nog halve dagen naar school en we gingen hem halen. Volker zat in de instapklas van juf Inge. Alle juffen die me zagen zeiden succes dit weekend en ik zei nog lachend terug tot maandag. Lander maakte nog steeds geen aanstalte om te komen dat weekend. Het werd maandag 8 januari 2008 en Volker ging een halve dag naar school en we gingen hem halen alle juffen waren nog steeds verrast me te zien met een dikke buik. Die middag voelde ik me wat raar een beetje krampjes en tja ik voelde me niet zo goed in mijn vel. Rond 4 uur kwamen de krampjes wel om de zoveel tijd terug en ik vertel aan Jo m'n bevindingen. Babysit opgetrommeld en we zijn vertrokken naar Gasthuisberg. Ik was zo zenuwachtig en ze konden moeilijk geloven dat het zover was. Ik werd aan de monitor gelegd en er waren duidelijk weeën te zien. Ik kreeg een kamer en alles verliep naar wens er werd een epidurale gezet en ik ging de avond in. Die avond kwam er rond 10 uur een man binnen hallo ik ben Jo de vroedvrouw van de nacht. Ik bekeek hem en dacht ok. Hij heeft er mee voor gezorgd dat Lander werd geboren. Hij zei ons nog vandaag zal hij er zijn. Dan zou lander zich moeten haasten want Lander liet graag opzich wachten. Lander is inderdaad geboren zoals voorspeld nog die dag (ok hij was uitgerekend op 7 januari maar heeft een week opzich laten wachten) om 23u55. Lander was er en Volker werd ineens een grote broer. Hij was best wel trots om zo een klein ventje als broer te hebben. Het is een start van een innige vriendschap. Ze dragen zorgen voor elkaar, ze spelen samen, ze gaan samen naar school en zoveel meer. Volker en Lander het zijn er me 2 die 2.
Het gaat al wat beter met m'n tante. Ze krijgt nu ondersteuning om te slikken. Ik weet het, het is neurologisch en het ene is het andere niet maar er zijn gelijk lopende zaken. Ik geef ze even de tip van de dag door: tante Non luister goed naar de dokters en de therapeuten en je zal heel ver geraken. Geef niet op stap voor stap kom je er wel. Je hebt gans je leven infunctie gestaan om anderen te helpen, soms mag je ook eens aan jezelf denken. Nu is het zo een moment.
Sinds gisteren weet ik ook dat ik alleen ga wonen mijn relatie had blijbaar een houdbaarheidsdatum. Neen, het is niet fijn en het doet pijn. We hebben heel wat zeeën doorzwommen maar deze zwemtocht was er teveel aan. Het verblijf in het ziekenhuis, het herstel de restletsels zijn er teveel aan en dit zullen we elk apart moeten verwerken. Ik heb een appartement gevonden dat niet is aangepast aan m'n handicap maar wel toegankelijk is voor personen in een rolstoel. Waar ik tevreden over ben. Volker zullen over en weer komen de ene keer bij papa en de andere keer bij mij. Ja het het doet pijn maar het is denk ik effe belangrijk zodat zowel hij als ik effe op onze plooi kunnen komen.
Op het einde van deze maand is het. Ik had mijn doel gesteld na de feestdagen en na de verjaardag van Volker en Lander.
Het zal je maar overkomen mn tante Non die
gevallen was en even gaan rusten was in Melle is terug gevallen en het
verplegend personeel was er snel bij. Het MUG-team werd erbij geroepen en ze
werd naar het ziekenhuis in Gent gereden. Ze kreeg een bloedklonter in haar
hoofd. Ik weet ze is ouder en ze wordt dit jaar 80 jaar maar het kwam me
bekent voor. Ook al heb ik een andere leeftijd 39 nu toen ik het voor had was
ik 36 jaar waren er zoveel gedachten die terug kwamen. Tante Non is met succes
geopereerd en is nu aan het herstellen. Ik sta nu in nauw contact met Gent. Mn
tante Non zal tot maandag op de intensieve liggen, er zal nog en scan worden
genomen en dan zullen we meer weten. Ik hoop dat ze volledig zal herstellen.
Tante Non is iemand die altijd in de weer was voor iedereen.
Ik weet nog als kind dat we met nieuwjaar elk jaar
opnieuw een nieuwjaarsfeest hielden in het klooster waar ze leefde. We zaten
toen in een groot lokaal en aten en dronken daar iets lekkers. Meestal was het
een broodmaaltijd met koffie, wijn, cola, fruitsap en een lekker dessert.
Iedereen deed om beurt iets. Het was een leuk weerzien met alle neven en
nichten, nonkels en tantes. Het was zeker niet de bedoeling dat er cadeaus
werden gegeven maar elk jaar opnieuw kregen we toch iets van de meter en peter
en gaven we een cadeau aan de meter en peter en als kind lazen we onze
nieuwjaarsbrief. Tante Non was denk ik een gans jaar aan het sparen want ze had
elk jaar opnieuw een cadeautje voor iedereen. Een pen, een boek kaarten, enz.
het was grappig want sommige dingen waren gesponsorde dingen bv. een pen van
een bank. Ik weet nog dat ik als kind er altijd wel blij om was.
In de week was ik nog aan het praten met Marc mijn
broer over jawel mijn tante Non dat ze was gevallen en dat ze toch wel pijn had
en dat ze eens aan zichzelf mocht denken en ik liet zo vallen tante Non gaat
ons allemaal overleven. Tot oma belde en het nieuws bracht. Ik was zo
verschoten. Ik wens het allerbeste voor haar en een goed herstel. Mijn
voornemen is er zijn voor haar ook al zit ik hier ver weg van haar ik zal
altijd aan haar denken.
Gisteren ben ik ook naar een appartement gaan
bezichtigen en het is fantastisch. Het is toegankelijk en mooi. Ik ben opslag
in mijn hoofd verhuisd J Ik heb mijn formaliteiten in orde gebracht en nu is het wachten
op het fiat van het immo-kantoor.
Het is op het 5de verdiep het is en ik heb een fantastisch zicht. De
jongens krijgen een kamer samen gedeeld en er komt geen zetel in huis wel een
zitkussen of -kussens. Ik ga terug de was kunnen insteken in de wasmachine en
dan de droogkast, ik ga terug de vaatwasser kunnen vullen en leegmaken. 1
nadeel ik kan niet aan de microgolfoven. Op eigen benen staan of in mijn geval
op eigen wieltjes staan. Best wel eng maar ik kijk ernaar uit.
1 ding staat vast ik zal Volker en Lander enorm
missen op de dagen dat ze bij de papa verblijven.
We zijn nu in de 2de week van januari en het is
een hele drukke week geweest. Verschillende afspraken zeker de laatste 2 dagen
en dan weekend. Volgende week is het Lander zijn verjaardag en naar gewoonte
probeer ik iets te maken. Ik weet dat er verschillende allergieën in de klas
zijn en ik heb toch maar eens gevraagd hoe het zit. Gluten, lactose en eieren
daar zitten de probleemkes. Morgen ga ik toch eens bij mijn zus An horen hoe je
iets lekkers kunt maken zonder al die dingen. Lactose is gemakkelijk maar
gluten en eieren is een probleemke denk ik.
Bij glutenvrije dingen moet ik speciale bloem
kopen maar wat kan ik kiezen als alternatief voor eieren. Zit er in bv boter
gluten ik denk van niet maar toch eens de verpakkingen nakijken. Ik weet bij lactose
moet je ook het beleg heel goed nakijken want bv. in bereid vlees zoals beleg
zit er heel vaak lactose. Je moet dan ook zien bij de ene mag het kan sporen
van lactose bevatten bij de andere niet. Een jongen van Volker zijn klas heeft
het zelfde voor en beter op zeker spelen dan een ziek kindje.
Vandaag had ik een date met Kris de bemiddelaar,
Ilse de psy en Annemie de kine, het was een productieve dag 2 goede babbels en
1 toch pijnlijke sessie kine. Annemie kreeg telefoon van Sabien mn kine uit
Pellenberg en het was zo zalig haar stem nog eens te horen. Even bijgepraat van
wat ik kan en niet kan en ze verwachten me er zeker binnenkort eens maar de
moment dat ik op eigen wieltjes sta ga ik zeker terug van start in Pellenberg alsook
met de conditietraining op dinsdag op het sportkot.
Morgen ga ik naar een appartement kijken weer aan
het station samen met mijn zus An, ik had Marc gevraagd maar die kon niet die
was gaan zwemmen met Jeroen als Michiel. Het plaatje moet kloppen, het
appartement moet toegankelijk zijn, groot genoeg en ik moet overal kunnen komen
zonder probleem. Waar ik het meeste oplet is mag Darwin mee. Ik denk dat het
belangrijk is voor mij dat ik niet alleen ben en dat ik niet alleen thuis kom
als ik weg ben geweest. Darwin zal mijn maatje worden en mijn steun en
toeverlaat zijn. J
In de week kreeg ik te horen dat mijn tante Non
was gevallen ze dachten dat haar heup was gebroken maar dat was het toch niet.
Tante Non haar rug is geraakt en ze heeft enorm veel pijn, wat ik best geloven
kan. Ik ga niet zeggen dat mijn pijn erger is of haar pijn erger het is gewoon
anders. Ze kon naar Melle gaan waar er ook zusters zijn van haar congregatie en
er zijn verpleegkundigen alles erop en eraan. Ik heb haar aanbevolen dat ze
moest gaan al is het maar een paar dagen dat ze wat rust kent. Want waar ze woont
zijn er nog zusters maar die zijn ouder en kunnen niet zo goed uit de voeten.
Tante Non is een zorgend type en voelt zich toch wel een verzorgend persoon
tegenover die andere zusters. Gelukkig heeft ze nog zuster Veronique om mee te
praten.
Zoals jullie weten was Volker eergisteren jarig 9 vrolijke jaren voor het ventje.
Hij had een super feest met veel hapjes, snoepjes en drankjes. Volker had een heus plan uitgedokterd hoe moest lopen. Direct na school kwam Itse mee en we hebben samen frietjes van de frituur gegeten. Itse die een lactoseallergie heeft wist wat mocht en niet mocht. Zelf hebben we er ook op gelet bij het lekkers, alleen de chocolademousse mocht hij niet eten. Maar die is niet op tafel gekomen.
9 kindjes het is iets teveel van het goede ook al waren ze vrij rustig. Ik heb maar 2 keer van m'n oren moeten maken. 1 keer toen er iemand zei in het spel en het was niet eens tegen een ander kindje "hou u bakkes" effe geduid dat we die woorden hier in huis niet gebruiken. De 2de keer hing m'n metekind over de ballustrade van het clubhuis en toen heb ik ook m'n opengedaan. Inge de mama van Michiel zat erbij en ze vond het heel goed dat ik mond had opengedaan. We hebben samen pannenkoeken gebakken (ik de deeg gemaakt, Inge gebakken) We waren een goed team. De jongens hebben goed gegeten de buikjes waren vol en ze konden met een gerust gemoed terug naar huis.
Het was een geslaagd feestje en op naar Volker zijn 10 verjaardag. Volgende week Lander zijn 6 verjaardagsfeest.
Op zo een dagen sta ik toch even stil van wat er is gebeurt met me. Vanaf de moment dat ik ziek ben geworden tot nu.
De ventjes hebben veel meegemaakt Volker was 6 jaar toen en Lander 3 jaar. Het zijn dingen die kleine of grote ventjes niet hoeven mee te maken maar toevallig hebben Volker en Lander het voor. M'n 2 kerels zijn op sommige gebieden al veel rijper dan andere kinderen.
Maar toch is het belangrijk dat ze nog kind mogen zijn. Ze mogen eens zeuren, ze mogen eens roepen en tegenspreken (er zal wel eropgewezen worden), ze mogen spelen, buiten en binnen lopen zonder hun vuile schoenen eens uit te doen,... Laat ze maar spelen en kind zijn dat is hun grootste taak. Wat hun mama vor heeft is bijzaak en dat is nu zo het nadelen maar ook voordelen.
Gisteren was het een dag zonder pc voor de kerels wegens geen tijd. Volker was bezig met alles ineen te steken van z'n cadeautjes. Lander en ik hebben een smart-game gespeeld en ik heb voorgelezen uit het Dikkie Dik boek.
Het was een leuke dag met een leuke afsluiter.
Ondertussen kreeg ik last van m'n luchtwegen en Inge was ongerust ik zei nog als het morgen niet beter is dan bel ik de dokter en ze vertelde me "ik zou nu bellen". Dat toch maar gedaan en de dokter is nog geweest. Ik heb weer een virale infectie op de luchtwegen. Siroop en als dat niet meer helpt dan moet ik een puffer nemen en terug contact opnemen met dr. Annick. Die luchtwegen en longen zullen altijd wel een aandachtspunt blijven bij mij.
Wat ik nu wel heb is dat ik rapper de dokter bel als ik een verkoudheid heb, stom maar geen 2 keer denk ik geen 2 keer die stomme griep.
Vandaag is Volker jarig 9 jaar is hij geworden. Morgen krijgt hij een verjaardagsfeest een heus politiebal. Sinds een week of 2 ben ik met de voorbereiding bezig. Aangezien Volker altijd net na of in de kerstvakantie valt moeten we een beetje nadenken over de uitnodiging. Dit jaar heb ik het via mail gedaan en dat was best wel handig. Volker en ik hebben samen de kaarten gemaakt (ik gemaakt, hij goed gekeurd). Ik heb alles door gemaild en ik heb geen inkt moeten gebruiken bij de kleurrijke blauwe uitnodiging. Gisteren was de gezinshulp er en samen hebben we cakes en wafels gebakken. Een goed gevulde ochtend. Vandaag ga ik nog proberen chocolademousse te maken voor morgen. Omdat er in Volker zijn klas 2 kindjes met een allergie zitten, moet ik rekening houden met de noden van alle kindjes. Itse heeft lactose-intolerantie en Dries heeft een notenallergie. Alles vers gemaakt de chocoladecake zegt het zelf (in chocolade zitten vaak noten). Ik heb de verpakking bekeken en er stond op 'in dit bedrijf worden ook noten verwerkt en kan resten van noten bevatten. Bij Itse weet ik er mag geen lactose of melk- melkpoeder,.. inzitten maar als er op staat kan resten van lactose,... bevatten mg het wel. Ik maar even gebeld met de papa's. Koen weet het ondertussen dat ik rond deze periode eens bel met de vragen. de andere papa heeft me flink verder geholpen mag sporen bevatten en Dries eet ook Nutella. Problemen opgelost. Voor Itse kopen we Kwattachoco of van het Boerinneke. Vandaag probeer ik nog chocolademousse te maken. Dit doe ik samen met Marjan, ik weet Nederlanders en lekker koken gaat niet samen maar Marjan is goed geïntegreerd en samen staan we sterk (hoop ik).
Zelf vind ik het toch fijn om zelf iets te maken als traktatie. Ik heb het altijd gedaan en ik wil dit ook verder zetten. Taart, cake, wafels, koekjes ik doe het met plezier voor de jongens. Met een beetje hulp geraak ik overal. Ik kan perfect dingen inschatten, afmeten van hoeveelheden (bloem, suiker, boter), eieren splitsen allemaal dingen die ik kan. Ik kan mengen met de mixer,... en ik vind het ook nog leuk. Dat is m'n moederinstinct denk ik.
Als de kine iets voorstelde van een hulpmiddel dan had ik ze doodgeschoten met mijn ogen. Zo ook bij een elektrische rolstoel ik wou dit niet en iedereen had het geweten daarna. Ik wilde zo een dingen niet Geen elektrische rolstoel geen tillift, dat is allemaal voor oude mensen en voor personen met een handicap. Ik wil me zo niet bestempelen. Nu bekijk ik het anders: het zijn dingen die hulp bieden op de punten waar ik fysiek tekort schiet. 
 "Very Happy"){kind=icon}
