Deze week was het een
heel heftige week tot nu toe ik dacht zelfs even mn blog te stoppen waar ik al
zo hard aan gewerkt had. Met enorm veel hits en mensen die ik een
hart onder de riem heb gestoken kon ik dit niet maken vond ik van mezelf. Ik
wil iets positief schrijven en niet alleen kommer en kwel. Door een positieve
boodschap uit te dragen kan je veel meer personen bereiken. Je leest dan wel af
en toe tussen de lijntjes door dat ik toch moet knokken voor mezelf en dat het
niet allemaal van zelfsprekend gaat. Vele mensen die dit lezen kennen me niet
en kregen via iemand dit blogadres, kennen me van vroeger, zijn specifiek
opzoek naar verhalen over een NAH of komen per toeval even langs. Best wel
grappig dat
je weet dat er mensen zijn die graag bloggen lezen van mensen maar die
helemaal niet echt opzoek zijn naar iets
specifiek. Een blog lezen is als het ware even een Dag Allemaal lezen voor hen.
Dat nu mn relatie iets meer op de voorgrond treed lijkt me normaal na 16 jaar
samen zijn en nu ineens gedaan dat doet geen deugd zeker niet in mijn leven. Ik
krijg nog steeds verwijten naar mijn hoofd geslingerd en ja het is waar dat ik
de stap heb gezet om weg te gaan en ja het doet pijn. Ja ik zie mijn jongens
niet elke dag en ja dat doet enorm veel pijn. Ik merk nu als Lander op mijn
schoot zit en we kijken een filmpje of we lezen een boek dan betrap ik er mij
op dat ik begin te snuffelen in zijn haar. Best wel een teder moment zo ook bij
Volker als hij iets komt vragen dan komt hij heel dicht bij me staan en dan
moet ik maar 2 dingen doen bij hem mijn
arm rond hem leggen en kijken met een glimlach naar hem. We spelen enorm
veel spelletjes samen en er word enorm veel gebabbeld. We maken plannen over
wat we nog willen doen, wat we gaan eten en we praten over wat we meemaken.
De laatste week kreeg
ik weer van alles naar mijn hoofd. Ik weet wat er mis is maar ik moet het niet
steeds naar mn hoofd gesmeten worden.
Ja Inge je kan het
niet verkroppen da ge in ne rolstoel zit! Natuurlijk niet het enige wat ik kan
doen is er leren mee omgaan een plaats geven in mijn leven maar aanvaarden
nooit. Waarom denk je dat ik nog elke dag kine volg waar ik 3à 5 keer per week
recht sta, evenwichtsoefeningen doe en stap met ondersteuning anders val ik op
mijn bek niet omdat ik het leuk vind hoor. Neen stel je voor dat mijn lichaam
toch ineens de klik maakt en zegt ik zal eens naar dat brein van Inge
luisteren. Maar blijkbaar is dit niet genoeg en is het allemaal mijn schuld.
Waar en hoe dat zit weet ik niet, maar ondertussen weet je het, he.
Ik ben al een paar
dagen bezig aan dit stukje en ik weet dat het een heel gevoelig stuk is.
Vandaag viel de puzzel ineen waarom ik zo gevoelig ben voor bepaalde prikkels.
Vandaag is het net 3 jaar geleden dat ik griep heb gehad met het gekende gevolg
en wat heb ik gewonnen een paar vrienden voor het leven en ik heb ook veel
verloren. De dingen die ik verloren heb zijn zwaar om te dragen maar laten we
afsluiten met Inge haar eindzinnetje
HET IS WAT HET IS
