Vandaag was het zover ik ben de sleutel gaan halen An m'n zus is meegegaan en Veerle. Veerle en ik met het busje van DAV en An wachtte aan de ingang van het appartement. Ik moest daar zijn om 14.30uur. We waren goed op tijd en Wim was ons al aan het opwachten. Met z'n allen hop naar boven, met de lift en hop naar binnen. Oh, wat was het leuk om die lucht nog eens op te snuiven, ik snoof de lucht van een nieuw begin. Ik heb getekend voor de overname van de elektriciteit, gas en waterstanden. Blijkbaar heb ik voor de elektriciteit een dag en nacht tarief. Alleen maar in mijn voordeel zou ik denken. Volgende week is het grote verhuis. Ik ben een lijstje aan het maken van wat ik zeker moet meenemen en wat ik nog moet doen.
Ik ben dan zo op mezelf dat ik even terug dacht aan de laatste 3 jaar; ik ben 19 maanden thuis en heb 16 maanden in het ziekenhuis gelegen. volgende maand is het 3 jaar geleden dat het begon. Een kleine evaluatie van hoe en wat. Wat heb ik bereikt, wat niet en wat WIL ik nog bereiken. Als er zo een gebeurtenis gebeurt in iemand z'n leven dan denk je even terug zo ook ik. We waren bezig met de papieren en gingen rond in het appartement. De kamers, de keuken, living, berging, enz. Ik ben alle kamers in en uit gereden om alles nog eens grondig te testen. In en uit, draai links draai rechts,... Zalig gewoon ik was al aan het inrichten. An en Veerle waren aan het opmeten en ik was nog steeds met de papieren bezig. Ik moest alles paraferen van Wim wat er was veranderd in het beschrijf. Eerst de gegevens dan de beschrijving. Ik ben best trots op mezelf het is een appartement en ik ben een 2de bewoonster.
Maar toen ik moest paraferen was Wim heel hard bezig met m'n comfort en het was leuk want ik dacht direct terug aan m'n revalidatieperiode. Elke vrijdag moest ik naar de ergo "de schrijfgroep". De meeste mensen die iets gelijkaardig als ik voorhadden hadden een verlamming van de rechterzijde. Ik niet ik had krachtvermindering iets wat we konden verbeteren met de tijd. Maar ja ik moest naar de schrijfgroep. Ze gingen er vanuit dat iedereen rechtshandig was en dat we dan iedereen linkshandig moest leren schrijven. Zo ook ik maar er is 1 probleem, ik ben zelf linkshandig. Ik werd aan een tafel gezet en Inge kreeg een saaie tekst om te schrijven. Weken aan een stuk ging het zo verder en Inge kon schrijven, elke week kwamen ze rond en zeiden ze 'amai, dat lukt wel goed he dat schrijven'. Natuurlijk ik schrijf links. Ik ben dan maar beginnen zeuren over de teksten en dat ik zelf mocht kiezen over welk thema. Het lukte!!! Wim vond het wel grappig dat ze dat dan niet door hadden. Ik vertelde ook dat ik moest staan in de kine en dat Roel de dokter binnen kwam. Ja Wim iedereen spreek ik aan met de voornaam. Dus Roel kwam binnen en ik zei 'kijk Roel (terwijl ik rechtstond) zo groot ben ik en mr. kwam aan m'n kont eens trekken om te zien hoe m'n bekken ineenzaten en een uur later lag ik onder de scanner. Ook tijdens de kine keken ze eens naar m'n schouder. Lode of Kristof kwam aan m'n schouder en die deed nogal krak 'oh', zei ik 'dat is m'n prothese die goed schiet' hun gezicht sprak boekdelen en ik heb het dan ook maar direct rechtgezet. Ik heb heel wat gelachen die 16 maanden.
Het was een zware heftige periode maar ik kijk er zeker niet negatief op terug. Het gaf me een veilig en geborgen gevoel. Het is iets dat ik bijna niet durf uit te spreken. Mag dit? Tuurlijk mag dit er gebeurt zoveel op korte tijd. Je komt steeds de dezelfde mensen tegen, je hebt elke dag dezelfde structuur wassen, kleren, therapie,... op vrijdag tot zondag naar huis. Gaan eten deden we in de refter. Als ik naar de kamer terug ging, ging ik mee met m'n kamergenote Godelieve, Godelieve zei dan kom we gaan naar huis en op die moment was dat onze kamer "onze thuis". Neen, ik heb niet al teveel negatieve gevoelens over Pellenberg. Binnenkort ga ik er zeker terug. Terug voor mijn maandag oefeningen. In het begin van de week kreeg ik ook bericht van Hilde (revalidatiearts) dat nu ik een appartement heb gevonden dat ik mocht komen intensief revalideren. Ik dacht even eerst verhuizen maandag terug opstarten in Pellenberg en dan zie ik wat ik kan en niet kan en dan kan ik zien wat de noden zijn, zijn de noden overbrugbaar met Annemie en Jozefien dan ga ik niet naar Pellenberg. Heb ik nood aan intensieve revalidatie dan ga ik wel. Als het aan mij ligt is het de enige keer dat ik ga naar Pellenberg is voor die oscificaties weg te halen want dat is ook een intense revalidatie opzich. Ik heb dus veel om naaruit te kijken.
