Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
04-05-2020
JO
Beste Lezers,
Vorige vrijdag nacht is mijn goede vriend Johan overleden.
Dat heb je als je graag naar de radio luistert. Zoals op zondagmorgen 10u, de Pré Historie. En beginnen met Fats gevolgd door den Elvis, het kan slechter zijn!
Alle stokjes op een hoop:
Beste Lezers,
Deze week te voet naar het Rode Kruis centrum in S/N gestapt om Plasma te geven. Waarom de bus nemen als het zo mooi weer is, lekker fris in de morgen, weinig verkeer. (Wel heb ik gezien dat de laatste twee weken het vracht- én personen verkeer op de E17 terug flink toeneemt.)
En het was een beetje een wandeling door memory lane. Vermits ik in mijn jeugd lid was van St-Paulus scouts te Sint-Niklaas vertrok ik elke zondag rond 13u30 met de fiets richting Passtraat. De weg die ik toen dikwijls fietste heb ik nu te voet afgelegd. En dan begin je in het geheugen te zoeken van waar stond wat, hoe is het veranderd.
In de Schoenstraat is een oude boerderij afgebroken (waar ik nog op de hooizolder heb gespeeld), in de plaats staat een villa. Het zwembad wordt nu aangelegd. Ter hoogte van de snelweg en watertoren was vroeger een spooroverweg, enkel voor voetgangers en landbouw voertuigen. Nu is de draad op een strategische plaats open gemaakt.
In de Passtraat, iets na de kleine Heimelinkstraat, stond een kapel alwaar ons lokaal gevestigd was. Als ik eraan denk hoe in die oude ruimte en het naastgelegen (krot) woninkske welpen, jong- en verkenners vergaderden, zou dat heden ten dage nog kunnen/mogen!
Even iets anders doen, asperges kuisen.
De lekkernij is ondertussen al verorberd, à la flamande.
In de Pas(straat) was ik gebleven.
Medio de jaren 60 herinner ik me nog een paaskamp. Dit vond plaats op Puytvoet en het materiaal werd door onszelf ter plaatse gebracht. En de patrouille leiders en hulp PLs moesten dat maar doen. Geautomatiseerd vervoer was nog niet aan de orde, de pierewiet was ons hulpmiddel. Met een tent, die nauwelijks met vier jonge gasten te tillen was, een goed gevulde patrouille koffer met potten en pannen, haringen, touwen, hamer en bijlen wasmiddel.. blinkmiddel.. werd de stootkar met veel jong geweld geduwd, getrokken en gesleurd van de Pas via de Raap, Grote en Kleine Breedstraat, Hertenstraat, Puytvoetstraat en vooral den Puytvoetwegel (zand) naar Puytvoet.
Daar het geheel te veel gewicht en volume had werden we verplicht om de tocht tweemaal te doen. De les die hierbij geleerd werd was dat je steeds drinken mee moet nemen. Doordat het een zeer warme verhuis dag was bleken de kelen na de eerste tocht bij terugkeer een flinke slok water te kunnen gebruiken. (nooit meer vergeten)
Eens alle materiaal ter plekke kon begonnen worden aan het opstellen van de tenten, het sjorren van de keuken en patrouillehoek. Ook hier deed de pierewiet zijn dienst om het sjorhout aan te brengen.
Het moet niet gezegd dat je savonds niet gewiegd moest worden en dat je geen last had van muggen tijdens de nacht.
Op zondag werd na het middag eten het kamp beëindigd en begonnen de werkzaamheden in omgekeerde richting.
Ik heb op G Maps eens gemeten naar de afstand van P naar P (Pas-Puytvoet of omgekeerd) en die bedraagt 3.7km. Of dat vandaag nog kan, jonge gasten (11-14 jaar) die met een stootkar door de stad trekken.
Na het aftappen van voldoende witte bloedcellen vervolgde ik mijn tocht. Eerst doorheen de stad langs de Priesteragewijk, die ik nog heb weten opbouwen (flarden). Een tante heeft nog in het Shell tankstation gewoond toen de grote baan nog doorheen de stad liep. Vele rustpunten en winkels zijn verdwenen, straten zijn er bijgekomen of eenrichting geworden, vele gebouwen zijn vernieuwd of verdwenen.
De kasseien van een stuk van de Hoogkamerstraat zijn gebleven. Het fietspad van toen lijkt me veel smaller. In de winter was ik dikwijls dankbaar met de weinige straat verlichting. Het zwakke schijnsel was dikwijls voldoende om het fietspad nog te kunnen zien liggen. Op de hoek van de Houten Schoen met de Eigenlostraat kwam het bijna tot een botsing met een andere fietser. Ik reed toen met mijn vaders oude fiets waarvan ik het stuur naar beneden had gezet, precies een oude koersfiets!
Grtjs en hou het gezond.
Fotos: MAAT (Masker Atelier August Wauterstraat Temse), verdwenen rustpunten, kasseien.
Dat heb je als je graag naar de radio luisterd. Zoals op zondagmorgen 10u, de Pré Historie. En beginnen met Fats gevolgd door den Elvis, het kan slechter zijn!
Alle stokjes op een hoop:
Beste Lezers,
Deze week te voet naar het Rode Kruis centrum in S/N gestapt om Plasma te geven. Waarom de bus nemen als het zo mooi weer is, lekker fris in de morgen, weinig verkeer. (Wel heb ik gezien dat de laatste twee weken het vracht- én personen verkeer op de E17 terug flink toeneemt.)
En het was een beetje een wandeling door memory lane. Vermits ik in mijn jeugd lid was van St-Paulus scouts te Sint-Niklaas vertrok ik elke zondag rond 13u30 met de fiets richting Passtraat. De weg die ik toen dikwijls fietste heb ik nu te voet afgelegd. En dan begin je in het geheugen te zoeken van waar stond wat, hoe is het veranderd.
In de Schoenstraat is een oude boerderij afgebroken, in de plaats staat een villa. Het zwembad wordt nu aangelegd. Ter hoogte van de snelweg en watertoren was vroeger een spoor overweg, enkel voor voetgangers en landbouw voertuigen. Nu is de draad op een strategische plaats open gemaakt. In de Passtraat stond een kapel alwaar ons lokaal gevestigd was. Als ik eraan denk hoe in oude ruimte en het naastgelegen (krot) woninkske welpen, jong- en verkenners vergaderden, zou dat heden ten dage nog kunnen/mogen!
Even iets anders doen, asperges kuisen.
De lekkernij is ondertussen al verorberd à la flamande.
Voor mij maakt deze crisis enkele zaken heel duidelijk: ons Belgisch samenlevingsmodel is onwerkbaar. Niet dat er iets mis is met onderhandelen om alzo tot een besluitvorming te komen. Alleen, wie heeft nog zeggenschap over wat? Hoeveel advies organen, overlegcomitées, management groepen, experten, task forces moeten overeenkomen met evenzovele nationale raden, interministeriële conferenties, ministerraden, superkernen, federaal coördinatiecomitee en al hun onder verdelingen.
En ineens smijten alle regeringen met geld alsof het niks is. Is dat omdat voor al die vergaderingen de excellenties een premie opstrijken? en alzo de 'gewone' burger ook iets toegeworpen krijgen.
In een land dat, zonder corona crisis al op zijn financieel tandvlees zit, is over de verdeling van die premies en tegemoet komingen zelfs totaal geen overleg!
Maar over dit alles lig ik niet meer wakker. Te veel nieuws, zowel goed als slecht, te veel raadgevingen, zowel goed als slecht: het maakt dat een mens totaal niet meer geloofd van wat wie dan ook nog komt te vertellen.
Tenzij die persoon uit het Kremlin komt.
"Ik denk dat hier een groot leiderschap uit spreekt", ja, dat komt uit de mond van de kleine Trump.
Er is inderdaad niet van te verschieten dat ook in ons landeke sommigen grootheidswaanzin krijgen. Zie overleg orgaan en adviesraad met experten.
Het is treurig vast te stellen dat zelfs in deze tijden, dat mensen applaudiseren om 08u voor diegenen die werkelijk iets betekenen, de politiekers niks anders kunnen dan voortdoen wat ze best kunnen: eigen belang eerst (en zakken..) en overheidsgeld spenderen aan het onderuithalen van de tegenstander.
Echt leiderschap moet zichzelf niet in de verf zetten. Meer nog, als je moet zeggen dat je goed bezig bent, is het eigenlijk al verloren. (zo denk ik er samen met mevr Van Impe ook over)
Grtjs en hou het gezond.
Hugo Peregrinus
Foto:s.
- Link met voorbeeld van hoe een hydrant te beveiligen op een werf op de Zaat.
- Link met krantenartikel over hoe leerkrachten meehelpen aan de maatschappij
- Link naar een aantal moppen ontvangen via Whatsapp.
Nota:
- Bij die mensen die er echt iets toedoen reken ik ook onze politie diensten. Chapeau!
- Geen Dodentocht dit jaar, het zal moeilijk zijn om aan 30 deelnames te komen. Niet getreurd, het is altijd nog iets om naar te streven! en te blijven goan!
- 20 jaar is het geleden dat Robert Mosuse is gestorven. Destijds zijn aangrijpend laatste intervieuw gelezen in den Humo, nu nog tranen in de ogen bij een terugblik van zijn broer Ronny en Bart Peeters.
Wat het artikel van gisteren, aangaande Roger Casement, aangaat vermeld ik MI5 tussen haakjes.
Die benaming is in die periode wellicht nog niet correct. De spionage dienst bestond al lang. Vooral in het woelige Ierland, met zijn vele opstanden, krioelde het van de spionnen. Georganiseerde spionage, gestructureerd van uit London, neemt een aanvang in 1909.
Of Roger Casement al of niet homosexueel was doet eigenlijk niks terzake. Men wou hem absoluut ter dood brengen, ondanks wereldwijde protesten tegen zijn terechtstelling. Levenslang had ook gekund. Wellicht heeft men (SSB) zijn dagboek (Black Diaries) misbruikt en lichtjes gewijzigd of op zijn minst anders geïnterpreteerd zodat de publieke opinie 'nen vuile homo' (indertijd verboden bij wet!) liever dood dan levend wou.
Ik geef hieronder een kort (dankzij Wiki) overzicht van de Security Service
MI5.
Opgericht 1909 als Secret Service Bureau
De Security Service, beter bekend als MI5 (Military Intelligence, Section 5), is de veiligheidsdienst van het Verenigd Koninkrijk.
Het hoofdkantoor van MI5 bevindt zich in het Thames House in Millbank te Londen. Eerder was de dienst gevestigd in Gower Street (1976-1995), Leconfield House, Curzon Street (1945-1976) en Cromwell Road (193?-1937).
De dienst heeft als taak de Britse parlementaire democratie te beschermen, maar ook de Britse economische belangen veilig te stellen. Voorts is MI5 verantwoordelijk voor de bestrijding van zware criminaliteit, zoals militant separatisme, terrorisme en spionage, binnen de grenzen van het Verenigd Koninkrijk.
MI5 houdt zich dus voornamelijk met interne veiligheid bezig, terwijl MI6 voor de externe veiligheid is bedoeld.
Ierland is de enige uitzondering op de regel, omdat het de enige staat is die aan de grenzen van het moederland ligt.
In navolging van de Amerikaanse geheime dienst CIA en de FBI heeft ook MI5 een webformulier
geïntroduceerd dat het publiek kan gebruiken om tips door te geven wanneer men op de hoogte is van terroristische activiteiten. MI5 is eveneens bekend onder de naam BOX, omdat het officiële oorlogsadres postbus 500 was. Het huidige adres is PO Box 3255, Londen SW1P 1AE.
Niet alleen MI5 en MI6 waren actief. Er zijn nog meer zogenaamde MI-secties geweest, die gedurende verschillende decennia vanaf de Eerste Wereldoorlog actief waren maar nu zijn opgeheven. Deze zijn tegenwoordig veelal ondergebracht bij MI5 en MI6 of het GCHQ.
De volgende MI-secties zijn bekend:
MI1 (Directoraat van de Militaire Inlichtingendienst, waaronder het kraken van codes in de Eerste Wereldoorlog)
MI2 (inlichtingen afkomstig uit de Sovjet-Unie en Scandinavië)
MI3 (inlichtingen afkomstig uit Duitsland en Oost-Europa)
MI4 (luchtverkenning tijdens de Tweede Wereldoorlog, ook wel de map support unit genoemd)
MI6 (ook bekend als Secret Intelligence Service)
MI7 (militaire propaganda en censuurmaatregelen tijdens de Tweede Wereldoorlog)
MI8 (onderschepping en interpretatie van communicatie)
MI9 (geheime opdrachten en exfiltratie van geallieerde krijgsgevangenen uit bezet Duits gebied in de Tweede Wereldoorlog)
MI10 (wapens en technische analyse)
MI11 (Field Security Police)
MI12 (communismebestrijding)
MI14 (Duitse specialisten)
MI17 (secretariaat van de MI-afdelingen)
MI18 (debriefing van geallieerde krijgsgevangenen)
MI R (verantwoordelijk voor de oprichting van de geheime Home Guard Auxiliary Units). Later ging MI-R op in SOE.
Op dit moment worden de meeste inlichtingen verzameld door de Defence Intelligence Staff, een onderdeel van het Britse ministerie van Defensie met ondersteuning van de SIS (MI6) en GCHQ (Government Communications Headquarters), samen met de geallieerde inlichtingendiensten.
Lijst van hoofden van MI5
1909–1940: Vernon Kell
1940–1941: A.W.A. Harker
1941–1946: David Petrie
1946–1953: Percy Sillitoe
1953–1956: Dick White
1956–1965: Roger Hollis
1965–1972: Martin Furnival Jones
1972–1979: Michael Hanley
1979–1981: Howard Smith
1981–1985: John Jones
1985–1988: Anthony Duff
1988–1992: Patrick Walker
1992–1996: Stella Rimington
1996–2002: Stephen Lander
2002–21 april 2007: Eliza Manningham-Buller
sinds 21 april 2007: Jonathan Evans
Grtjs
Hugo Peregrinus
Foto: Het huidige MI5-gebouw in het Thames House in Londen
Twee artikels in de weekend krant (Het Nieuwsblad) trokken speciaal mijn aandacht.
De corornacrisis is er geen van, daarover is het laatste woord nog niet geschreven. De 'afrekening' hiervan zal pas veel later worden opgemaakt. Dat woord 'entre parenthèses' mag je in velerlei betekennisen interpreteren.
Deze (semi franse) zin slaat niet alleen om het financiële, onze houding in velerlei omstandigheden wel.
Een eerste artikel dat mijn bijzondere aandacht trok betrof de hoofdredactrice van voormelde krant. In de bijdrage vertelt ze haar verhaal. Een verhaal van hoe ze haar leven met kanker ervaren heeft, wat ze ervan geleerd heeft en hoe het is om terug te keren te midden van de coronacrisis.
Tijdens haar strijd tegen kanker schreef ze twaalf nieuwsbrieven om vrienden, collega's en supporters op de hoogte te houden. Al die brieven staan nu afgedrukt bij het verhaal. (met mooie tekeningen erbij)
Het is een mooi en aangrijpend relaas.
In deze tijden wil ik volgende zin van Mevrouw Van Impe wel herhalen:
"Het is niet gek dat er vaak strijdmetaforen gebruikt worden. Je voert een gevecht, je wint of verliest van kanker, je moet moedig zijn en sterk. De waarheid is dat ik niet gevochten heb. Dat hebben mijn dokters en verplegers gedaan."
Een tweede artikel gaat over het geslacht Van Saksen-Coburg. De ondertitel luid: Van rovende ridders tot jetsetprinsessen.
En dan blijft natuurlijk de vraag, hoe legitiem zijn zo'n koningshuizen nu eigenlijk?
Van de roofridder Diederik I vanWettin, vriend van Luther Johan Frederik I Van Saksen, de vorstenkweker Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld, de grootvorstin in de vaas Juliana van Saksen-Coburg-Saalfeld, de totebel Louise van België, de amateur-conductuer Koning Ferdinand I van Bulgarije, de sjoemelprins in ballingschap Victor Emanuelvan Savoye, de koningin voor-een-maand Marie-José van België en we eindigen met de vrome kroonprins Boudewijn van België.
Die laatste was de toekomstige koning der Belgen, ook al was hij geen zoon van Leopold II. Het verhaal gaat als volgt: Leopold II verloor zijn zoon en bombardeerde daarom de oudste zoon van zijn broer Filips. Echter, deze Boudewijn overleed op 22 jarige leeftijd. De reden van zijn overleden luid officieel longontsteking, opgelopen toen hij bij het ziektebed van zijn zus Henriëtta bleef zitten en bidden voor haar genezing. Volgens kranten uit die tijd echter had de jonge prins een duel uitgevochten met een liefdesrivaal, met degen of pistool. Hij bloedde dood in het park bij kasteel Bovelingen in Limburg. (het ging om de vrouw van een graaf!)
De levensverhalen van alle hiervoor opgesomde personen zijn op zijn minst een beetje buiten het normale te situeren.
Dit kan zeker ook van II geschreven worden. Leopold II was de stichter, eigenaar en soeverein van de Onafhankelijke Congostaat, zijn privé-project. Dit werd hem toegezegd door de Koloniale Conferentie van Berlijn. Hij slaagt erin om, onder het mom van civilisatie, massa's mensen te onderdrukken, met behulp van malafide bedrijven en regeringen. Onderdrukken is een schromelijk understatement!
Voorbeeld:
Nadat de koningin in 1902 overleden was, kreeg Leopolds minnares Blanche Delacroix, barones de Vaughan (1883-1948), een vaste residentie in Laken, in de Villa Vanderborght en ook een in Oostende.
Blanche Delacroix schonk de oude vorst twee buitenechtelijke zoons:
Lucien Philippe Marie Antoine Durrieux (19061984)
Philippe Henri Marie François Durrieux (19071914)
Toen Blanche zwanger was van haar tweede zoon, liepen er geruchten, dat niet Leopold, maar haar vroegere minnaar Durrieux - waarmee ze na de dood van Leopold huwde - de vader was. Durrieux dook in die tijd ook te pas en te onpas op in Brussel. Haar tweede zoon werd geboren met atrofie aan de linkerhand; juist die handicap was voor Leopold het bewijs dat hij de vader is. Vijanden van de koning spotten dat het jongetje "een stompje heeft zoals de negers bij wie Leopold een hand heeft laten afhakken".
De koning was dolgelukkig en bedroefd tegelijk; na drie dochters en een voortijdig gestorven zoon had hij ineens twee zonen, maar deze waren uitgesloten van de Belgische troon. De koning bedacht ze met titres de courtoisie (zonder decreet of erkenning) van hertog van Tervuren en graaf van Ravenstein. Ze kregen samen met hun moeder een groot deel van de erfenis, in tegenstelling tot zijn dochters. Leopold trouwde vijf dagen voor zijn dood met Blanche in een religieuze ceremonie, die geen enkele validiteit had onder de Belgische wet. Na haar tweede huwelijk kregen de jongens de naam Durrieux.
Waarom dit allemaal? Wel, op het ogenblik ben ik een boek aan het lezen van Mario Vargas Llosa. Deze peruviaan ontving de Nobelprijs literatuur 2010, toevallig ook het jaar van de uitgave van "De Droom van de Ier".
Dit boek, "El Sueño del Celta", handeld over het leven van Roger Casement. En die man is niet alleen verbonden met Ierland maar ook met Engelend, WOI, de Ierse Vrijheidsstrijd maar bovenal met de strijd tegen slavernij en uitbuiting van volken.
Als je het leven van Leopold II overloopt, hoe hij Congo Vrijstaat in zijn bezit krijgt, kom je automatisch ook terecht bij de vreselijke methoden die gebruikt werden om rubber (en andere kostbaarheden) bijna gratis naar Engeland te versjacheren. Dit zwarte goud heeft de Saksen-Coburgs geen windeieren gelegd.
Roger David Casement, (Iers: Ruairí Mac Easmainn, Sandycove, 1 september 1864 Londen, 3 augustus 1916) was een Iers dichter, patriot, revolutionair en nationalist. Van beroep was hij Brits diplomaat. Hij is bekend geworden wegens zijn activiteiten tegen de misbruiken in het toenmalige koloniale systeem in Afrika en Peru. Casement werd ter dood veroordeeld voor landverraad, spionage en collaboratie met het Duitse Rijk en werd op 3 augustus 1916 opgehangen. Casement werd geboren in Dublin uit een protestantse familie. Zijn vader was kapitein Roger Casement van het Regiment der Light Dragoons. Zijn grootvader was een scheepsmagnaat uit Belfast, Hugh Casement. Zijn vader diende in Afghanistan in 1842. Zijn beide ouders stierven voordat Roger zijn tienerjaren bereikt had. Hij werd verder opgevoed door verwanten.
Casement werd voor het eerst naar Afrika gezonden in 1883 toen hij net 19 was. Hij werkte in de Kongo-vrijstaat voor verschillende commerciële bedrijven, alsook voor de Association Internationale Africaine van koning Leopold II. In Congo ontmoette hij Henry Morton Stanley en Joseph Conrad, die toen nog geen schrijver was, maar een zeeman. Met Stanley had hij discussies over de noodzaak van lijfstraffen. De Chicote, genoemd naar de 'uitvinder' de Belg Chicot van de Force Publique, was een zweep gemaakt van keiharde nijlpaardenhuid die diepe groeven achterliet. Bovenal was dit marteltuig zeer handig en licht om dragen, je voelde het bijna niet!
In 1892 verliet Casement Congo en werkte voor het Colonial Office in Nigeria. In 1895 werd hij consul te Lourenço Marques (nu Maputo).
In 1900 kwam hij opnieuw in Congo (Matadi) en richtte er de eerste Britse consulaire post op. Hij meldde de mishandelingen van de Congolezen en de catastrofale gevolgen van het Leopoldische systeem van dwangarbeid aan het Foreign Office. In 1903 nam het Britse Lagerhuis een resolutie aan over Congo, daartoe aangespoord door humanitaire activisten. Casement kreeg de opdracht een onderzoek in te stellen.
In 1904 was zijn Congo Report klaar. Het veroorzaakte een groot schandaal, ondanks pogingen van de Britse regering om het geheim te houden. Kort voor het beëindigen van zijn rapport ontmoette Casement Edmund Dene Morel die een campagne voerde in de Britse pers tegen de Congolese vrijstaat en de misbruiken ervan. Ze raakten goed bevriend en Casement stimuleerde Morel om de Congo Reform Association op te richten.
In 1905 werd hij geridderd, of om precies te zijn: toegelaten tot de Order of St Michael and St George voor zijn consulair werk en het aantonen van de wreedheden gepleegd door de Kongo-Vrijstaat in Congo. In 1911 werd hij geridderd voor zijn regeringsrapport over de uitroeiing van de Amazone-indianen van Putumayo in Peru.
Roger Casement schreef ook gedichten, die echter pas na zijn overlijden werden gepubliceerd.
In 1906 werd Casement als consul uitgezonden naar Para en promoveerde later tot consul-generaal in Rio de Janeiro. Ook in Brazilië was er veel mishandeling en uitbuiting van de plaatselijke bevolking. Hij nam deel als consulair vertegenwoordiger aan een commissie die de moorddadige rubberslavernij door de Britse Peruvian Amazon Company onderzocht. Deze keer was de misdadiger geen koning maar een zekere Julio Arana en zijn broer.
Hij richtte de Anti Slavery Society op en vocht verder tegen de slavernij. De indianenmoordenaars werden aangepakt in Peru, maar de belangrijkste doorbraak voor de Amazone-indianen was toch wel de ontwikkeling van de teelt van rubber in Maleisië.
In 1912 verliet Casement de koloniale dienst, en het jaar daarna werd hij lid van de Irish Volunteers. Hij werd goed bevriend met de leider van deze paramilitaire organisatie, Eoin MacNeill, en na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog voer hij via Amerika naar Duitsland om te trachten militaire en financiële steun te werven, maar ook probeerde hij zonder veel succes vrijwilligers te vinden in het krijgsgevangenenkamp van Limburg an der Lahn voor een gewapende opstand tegen de Engelse overheersing van Ierland.
Evenals de andere leden van de Irish Volunteers werd hij pas heel laat op de hoogte gebracht dat een opstand gepland werd tegen de Engelsen, de Paasopstand van 1916. De Duitsers, die sceptisch waren over Casement, stuurden een vrachtschip, de Libau vermomd als een Noors schip, de Aud Norge, naar Ierland. Het had 20.000 Duitse geweren en 10 machinegeweren aan boord, een fractie van wat Casement had gevraagd. Kort na het vertrek van de Libau verliet Casement Duitsland met een onderzeeër, die hem afzette op Banna Strand in County Kerry. Casement was ervan overtuigd dat de Paasopstand met zo weinig wapens als hij had meegekregen, tot mislukken gedoemd was, en wilde MacNeill ervan overtuigen de opstand uit te stellen.
De Britten hadden zijn communicatie met de Duitsers echter onderschept en Casement werd gevangen genomen bij het dorp Ardfert. De wapens hebben de opstandelingen nimmer bereikt, want de Libau werd door de Engelsen aangehouden, en om de geweren niet in hun handen te laten vallen, werd het schip door de Duitse kapitein tot zinken gebracht.
Het proces tegen Casement, wegens hoogverraad, sabotage en spionage, trok bijzonder veel publiciteit. Aan veel beroemde personen werd gevraagd zich voor Casement in te zetten. Onder degenen die hem steunden waren George Bernard Shaw en Arthur Conan Doyle, die een boek had geschreven over de Congo-kwestie, The Crime of the Congo. Ook figureert Casement onder de naam Sir John Roxton in Doyle's bekende boek The Lost World (1912).
Een belangrijke rol in de stemmingmakerij door de Engelsen tegen Casement, die mede door zijn werk in de koloniën als een grote held gold, speelde de openbaarmaking van The Black Diaries, geheime dagboeken van Casement waaruit bleek dat hij homoseksueel was en met veel jonge mannen seks had gehad op zijn reizen - dat was een misdaad in die dagen.
Er is veel over gestreden of de dagboeken mogelijk een vervalsing zijn (MI5). Ook tegenwoordig wordt er nog wel aan de echtheid getwijfeld.
Casement werd echter veroordeeld tot de doodstraf, en na een mislukt beroep tegen zijn doodvonnis werd hij opgehangen in Pentonville Prison in Londen door John Ellis, op de leeftijd van 51 jaar, en daar in ongebluste kalk begraven, zoals de gewoonte was. In 1965 werd zijn stoffelijk overschot echter alsnog naar Ierland gebracht en kreeg hij een staatsbegrafenis. Hij werd bijgezet op het ereveld op de begraafplaats van Glasnevin in Dublin, in aanwezigheid van president Éamon de Valera.
En dus komt in dit boek van Vargas Llosa alles bijeen: mijn interesse in Ierland, de Paasopstand, WO I en Congo.
Gisteren in het radio programma van G De Pré, van het gelijknamige De Pré Historie, ging het over de jaren 63, 73, 83 en 93. Op 5 april 1993 ging Boelwerf Vlaanderen van start. (Inderdaad, al 27 jaar geleden)
En natuurlijk dienen dan intervieuws te worden gegeven door de hoofdactoren van het failliet en de heropstart van den Boel.
Dat de nationale sector in zwaar water was terecht gekomen wist iedereen, tenminste als je een beetje van de wereld economie op de hoogte was.
Maar blijkbaar waren er nog een aantal miljoenen te verdelen. De Gucht heeft er zijn carriére mee gemaakt, om dit aan te klagen wel te verstaan. (de overtreders kwamen er met heel lichte straffen vanaf!)
In ieder geval, volgens de aangespoelde vakbondsecretaris was 5 april 1993 het bewijs dat solidariteit geen ijdel woord was in Vlaanderen. En ik geef weer:
"Dat de vastberadenheid en het doorzettingsvermogen én het geloof in de toekomst van de scheepsbouw geen ijdele woorden zijn. Vandaag gaan er een 600 tal aan de slag, binnen hier en twee weken zijn dat er 1300."
Volgens diezelfde aangespoelde was dit het bewijs van "Waar een wil is is een weg!"
Tarara!
Ik werd door sommigen, ook leiding gevenden, met de nek bekeken omdat ik niet meer terug wou komen. Als zelfs een arbeiderke, want dat was ik in hun ogen, deze luchtbel kon doorprikken, waarom dan de heren politiekers niet? Want ja, niet alle vakbondssecretarissen of afgevaardigden waren pro de arbeider!
Na het tweede, definitieve, faillisement een jaartje later kwam ik diezelfde aangespoelde tegen op de werf. Hij stuurde me, op zeemanswijze zeg maar, weg opdat ik niet zou zien wat er allemaal werd verzameld om.......
Ik ben lid van Op Stoapel en vorig jaar bestond de erfgoed vereniging 10 jaar. Dat mocht en kon gevierd. Het faillisement 25 (27) jaar geleden ligt nog altijd zwaar.
In bijlage een volgende reeks foto's van venster ramen of andere gevel openingen waar een teken solidariteit hangt of staat voor alle diensten die in huidige moeilijke omstandigheden onze wereld draaiende houden.
Sterkte en kracht voor al deze personen toegewenst.
Volgens mij hebben die bobo's van allerlei, vooral voetbal, bonden geen vrienden. Dat hun bankrekeningen wel goed gespekt zullen zijn daar twijfel ik niet aan. Ook al zijn er al enkele van hun voetstuk getuimeld, de boetes zijn belachelijk, (Blatter 50.000 Zwitserse frank en Platini 80.000 francs CHF! peanuts).
En dat zijn dan diegenen die men heeft opgeofferd omdat men die beu was.
'Ubi amici, ibidem opes' zal wel niet voor die bobo's gelden.
Enfin, het is te zot voor woorden. Alsof voetballers geen mensen zijn. Die internationale organisaties, privaat dan nog wel, denken enkel aan centen. Supporters zijn dan ook maar vee. Centen afgeven, pinten drinken en vooral zwijgen.
Genoeg daarover, het is weerzinwekkend!
De Lente zet zich nu volop door met de stijgende temperaturen. Ik hoop alleen dat het niet zorgt voor een stijging van de temperatuur bij de mensen. Geniet van de natuur maar blijf waakzaam wat betreft de veiligheidsmaatregelen.
Morgen in alle vroegte zal ik een toerke maken en daarna genieten in de tuin. Nee, een BBQ is nog niet gepland, Mei is niet zo ver meer af.
Een voorzitter naar mijn hart. Ik geef hierbij een korte versie van een artikel uit de krant (van morgen).
Voorzitter City Pirates Antwerpen pleit voor herziening amateurvoetbal: Ze verdienen drie keer zoveel als zorgpersoneel Komaan zeg!
Sport is maar bijzaak op dit moment, maar het slagveld dat er in het amateurvoetbal zit aan te komen, valt niet te onderschatten. Clubs die leven van een eenzame geldschieter of enkele sponsors - en niet van tv-gelden of voorzitters die een vaste stek hebben in de top honderd van de rijkste Belgen - gaan het zeer zwaar te verduren krijgen.
Michel Pradolini (58), voorzitter van het net naar tweede amateurklasse gepromoveerde City Pirates Antwerpen en sinds december ook lid van de algemene vergadering van de Belgische voetbalbond, pleit ervoor om eens heel goed na te denken over de toekomst van het amateurvoetbal. Laten we van deze crisis gebruikmaken om het voetbal terug aan het volk te geven, zegt hij.
Er zijn meer dan één miljoen technisch werklozen, duizenden bedrijven en zelfstandigen zien het water tot aan de lippen stijgen. En niemand weet hoe we deze crisis zullen doorkomen of moeten overbruggen, zegt Michel Pradolini. En toch doen verschillende amateurclubs verder alsof er niets aan de hand is. Op dit moment onderhandelen ze over premies en dure contracten. Iedere vorm van realisme ontbreekt dan toch! Er gaat veel te veel geld om in de lagere reeksen. Amateurvoetballers die het dubbele of zelfs het driedubbele verdienen van wat ons zorgpersoneel iedere maand op de bankrekening krijgt... Komaan, zeg! Als mens heb ik daar een probleem mee. Dat is niet waar voetbal voor staat.
Voetbal is een volkssport. Wel, laten we van deze crisis gebruikmaken om ze terug aan het volk te geven. Dit circus moet stoppen.
Pradolini pleit er daarom voor om, zoals er bijvoorbeeld licentievoorwaarden worden opgelegd vanuit Voetbal Vlaanderen, te werken met een verplicht aantal jeugdspelers in de kern. Verplicht clubs om zeven of acht jeugdspelers in de ploeg te hebben, anders mag je bijvoorbeeld niet meer promoveren. We moeten terug naar de roots, en dat is onze jeugd.
Als er vanuit de overheid steun zou komen voor voetbalclubs, dan wil Pradolini dat die gegeven wordt aan ploegen uit de allerlaagste regionen van het provinciale voetbal. Clubs waar ze geen overdreven salarissen of premies betalen. Je kan toch niet verwachten dat, nu zowat iedere zelfstandige het moeilijk heeft, we geld gaan geven aan voetbalclubs die buitensporige bedragen betalen aan hun spelers? Het is een artificieel wereldje geworden, waar clubs zonder aanhang geld uit ramen en deuren blijven smijten.
Nu meer dan ooit zullen we moeten investeren in de jeugdwerking. Het zal na deze crisis niet anders gaan. Dat is nu eenmaal de realiteit die op ons afkomt. Ook bij ons werd er nog veel te weinig met de eigen jeugd gespeeld, omdat andere clubs die bedragen maar blijven bieden en je natuurlijk ook competitief wil zijn.
Ik durf onze sponsors op dit moment niet eens te vragen of ze ook volgend seizoen wat van hun zuurverdiende centen aan de club willen geven, zegt Pradolini. Niemand kan op dit moment financiële beloftes maken. Dat zou pure kafka zijn.
Voor Pradolini en City Pirates ligt op dit moment de focus dan ook niet op de A-kern. Zij hebben 1.200 jeugdspelertjes, vaak uit moeilijke wijken en gezinnen, die zo goed als hun volledige aandacht verdienen. Als onze eerste ploeg volgend seizoen meteen weer degradeert naar de derde amateurklasse, dan is dat maar zo. Daar gaat niemand van dood. Als we ons budget niet rond krijgen, dan zullen we wat we wel nog hebben blijven investeren in onze jeugdwerking. Hoe kunnen we nu lidgeld gaan vragen aan gezinnen die het al vóór de crisis moeilijk hadden? Een eerste ploeg is heel leuk, het zorgt voor prestige en in tijden van hoogconjunctuur mag je daar zeker wat geld in steken, maar nu primeren de jongeren.
En City Pirates laat hen ook nu niet in de steek. We hebben computers uitgedeeld aan jeugdspelers die er thuis geen hebben voor hun schoolwerk, zegt Pradolini. Via sociale media houden we contact en proberen we hen aan te manen de richtlijnen goed op te volgen. Onze sociale werkers gaan rond in de probleemwijken waar ze het mogelijk niet zo nauw nemen met de opgelegde regels. Onze prioriteiten liggen momenteel niet bij de eerste ploeg. En dat zou op meer plekken zo moeten zijn.
Hoop op betere tijden, ook voor de volks sporten, o.a. koersen rond de kerktoren!
grtjs
Hugo Peregrinus
Heeft onderstaande nog iets met sport te maken?
In een brief aan de Pro League stelt een rechtenhouder de zaken op scherp: geen voetbal meer dit seizoen betekent een terugvordering van tv-gelden. De rechtenhouders zijn op dit moment Telenet, Proximus en VOO. Die laatste twee willen geen commentaar kwijt, terwijl Telenet zijn opties aan het bekijken is. Dit is voer voor juristen.
De Pro League schermt met een verzekering die de laatste schijf van de tv-gelden voor dit seizoen, zon 20 miljoen euro, garandeert. Dit geldt evenwel alleen in het geval van absolute overmacht: als er, in dezen door het coronavirus, geen enkele mogelijkheid is om nog wedstrijden te spelen. ????????
Ondanks het uurtje minder slaap toch op het normale uur wakker, volgens de 'geasjusteerde' wekker toch.
Volgens de heer Deboosere zou het s'morgens mooi weer zijn, pas tegen de middag zou er neerslag kunnen vallen. Dus een toerke voor de noen zou wel kunnen. In bijlage een aantal foto's die ik tijdens mijn wandeling in de gemeente heb genomen. Ze staan ook allemaal in de volgorde zoals ik doorheen de straten en kerkwegels heb gelopen.
De vlaggen en beertjes zijn er zeker wel, alleen vindt ik dat het nog betrekkelijk sober is. Al meer dan een week staan we met enkele buren om 08u buiten om met handgeklap en geklop op allerlei keuken attributen onze dankbaarheid te tonen voor al diegenen die er voor zorgen dat onze maatschappij blijft draaien.
Vooreerst zijn daar uiteraard het verplegend korps die op gevaar van de eigen gezondheid toch voor de medemens blijven zorgen. Maar ik denk ook aan al die mensen die voor ons voedsel zorgen, te beginnen bij de producteurs en distributeurs.
De koude NO wind ten spijt deed het deugd om eens iets verder te kunnen stappen.
De vraag, Wat is belangrijk? (in het leven), is voor velen blijkbaar zeer eenvoudig. Voor de enen is het gezondheid, voor de anderen is het geld.
Voor mij is deze situatie te vergelijken met een oorlogstoestand. Zoals Macron het goed uitdrukte, het is een oorlog tegen een onzichtbare vijand. En in oorlogssituaties kan er, en mag er volgens sommigen, gebruik en misbruik gemaakt worden. Diefstal van duizenden maskers uit een magazijn kan de kas van gewetenloze schurken spijzen. Woekerprijzen zijn in tijde van schaarste een bekend fenomeen.
Maar klagen en zagen over een verminderd inkomen, door allerlei goed verdienende lui, is er ook ver over. In een maatschappij moet iedereen zijn steentje bijdragen. Jammer voor die 'fantastische' reis, voor de OS 2020, de voetbal, ... allé alles wat uitgesteld wordt. Maar niet komen klagen dat je nog veertien dagen in quarentaine moet als je, in crisistijd, toch nog die verre reis wil maken. Je mag blij zijn dat er nog überhaupt nog een vliegtuigmaatschappij is die je wil naar huis brengen.
Stom trouwens, uit het vliegtuig komen mag met groepjes van twintig?, ja hallo!
Maar wie haalt het in zijn hoofd om mensen risico's te laten lopen omdat je eigen financiën een dreuntje oplopen. Ja, inderdaad, mister apotheker. Bweuk! Sport bestaat eigenlijk niet meer, recreatief bezig zijn nog wel. Alhoewel, als het van de Kremlin bewoner afhangt zijn we binnenkort allemaal een dagje ..stijver.
Grtjs en houd het gezond, dus:
- blijf thuis en was regelmatig je handen
- hou met ouderen alleen telefonisch of digitaal contact
- hou 1.5 meter afstand, als ik echt buiten moet zijn.
Tijd zat. Hoe dat in het Latijn is .. even opzoeken. Satis Temporis is het blijkbaar. Curieus toch dat je plots een zee van tijd hebt. De Lock Down, ook al mag je het zo niet noemen - ja mag nog buiten gaan om te sporten, wandelen.... - toont twee dingen aan:
- het contact via familie, vrienden, verenigingen, kliniek, .... sport,... interesses is essentieel in ons leefpatroon.
- de moderne, soms vervloekte, media kanalen zijn een prima hulpmiddel om contact te houden.
Werken in de tuin, archief op orde brengen.. werkjes genoeg die nu ineens wel kunnen. En natuurlijk een boek(en) lezen en al eens naar Investigation Discovery of History Channel kijken.
Eerst nog dit, de reclame verwijderen uit mijn blog blijkt uitermate moeilijk. Ik zal hulp moeten inroepen. Voor de lezers die het echt stoort, ja kan mijn blog ook lezen via een andere browser dan Google. Edge en Bing zijn er twee van die Tempus Fugit bloggen weergeven zonder reclame. Enkel via Edge is het uitzicht even anders.
Procenten!
Als de politieke partijen nu eens eindelijk zouden doen waarvoor ze in het leven zijn geroepen (zeker de sossen), de vruchten van de maatschappij eerlijk verdelen. Dat zou pas solidariteit zijn! En in een ruk door zouden ze dan ook de minimum lonen wat kunnen laten stijgen en de riant hoge lonen wat aftoppen. Mooi hé.
Hoe komt het dat technisch werklozen in procenten worden bijgestaan door de RVA?
Iemand die 3000€ netto verdiend ontvangt 2100€, 910€ voor iemand met een netto inkomen van 1300€!
Alsof de kosten voor levensonderhoud voor beiden zo verschillend zouden zijn!
Beste lezers, ik hoop dat iedereen behouden doorheen deze moeilijke periode komt.
De zon geeft al veel warmte en het leven is volop in bloei. Kortom, de lente is in het land. Vandaag officieel volgens de kalender.
Ramona van The Blue Diamonds klinkt nu nog steeds even mooi. Maar meteen was de interesse weer gewekt over dit duo.
Riem en Ruud de Wolff, van Nederlands-Indische afkomst, kwamen in 1949 met hun ouders naar Nederland en woonden daar in Driebergen. Ze zongen in hun tienerjaren op schoolfeesten in bandjes als The String Extase Boys en The Cool Cats. Het repertoire bestond voornamelijk uit covers van The Everly Brothers, zo ook hun debuutsingle (Till) I kissed you.
In 1960 stond hun uitvoering van de song Ramona, uit 1927, maandenlang in de hitlijsten, en ook in veel andere landen was het nummer een grote hit.
Begin jaren zestig toerden de broers samen met Anneke Grönloh door Indonesië, terwijl in Nederland en andere Europese landen verschillende nummers de hitparade haalden. Voor Ramona ontvingen de broers een Edison uit handen van Wim Sonneveld, nadat er zeven miljoen exemplaren waren verkocht. Ook in de jaren zeventig brachten The Blue Diamonds diverse singles uit, maar het stormachtige succes van Ramona werd niet meer geëvenaard. Begin jaren tachtig namen zij in Indonesië diverse platen op in het Maleis, waarvan miljoenen exemplaren over de toonbank gingen.
Tot de dood van Ruud de Wolff in december 2000 bleven The Blue Diamonds platen maken en optreden. Echt grote successen bleven uit, maar de typische Blue Diamonds-sound bleef populair.
Na de dood van Ruud bleef Riem de Wolff optreden, als soloartiest met een begeleidingsband, en als duo met zijn zoon Steffen onder de naam The New Diamonds. Op 29 april 2005 werd Riem de Wolff benoemd tot Ridder in de orde van Oranje Nassau. Hij overleed op 12 september 2017 op 74-jarige leeftijd.
Het nieuws van de dag is niet meer Corona maar wel hoe lang gaat het duren én wat gaat het kosten. Straf hé! Vooral die sportbonden en club's, die willen al overheidsgeld! in plaats van nu toch eerst eens aan het algemeen belang te denken.
Het begint al goed met de Open familie. Die schenken hun familyman zonder blikken of blozen een handvol miljoenen alvorens er ook maar enigszins sprake is van een deftig contract. Probeer maar eens voor de 'overheid' een werkje uit te voeren. Als je al niet bijna een multinational bent maak je geen kans, tenzij.....
Blauw zwaait de plak in Europa en ook in dit verdeelde landje.
Onvergetelijke titel in het nieuws: Eindelijk heeft België een volwaardige regering!!! En natuurlijk werken die verkozenen des volks ontzettend hard!
Gelukkig is er nog Ramona. En het gezond verstand van de meerderheid van de 'gewone niet hardwerkende' mensen.
De hardwerkende mensen situeren zich 'niet alleen nu' in de verzorgingssector. Applaus om 20u deze avond.
Wederom is de titel van de blog anglo-saxon getint. Vergrendelen is het Nederlandse woord, maar niet direct in verband te brengen met wat het eigenlijk is. Het openbare leven is vannacht om 12u gedaan. Dan gaan alle openbare gelegenheden dicht.
Lock Down zegt het allemaal, gesloten en naar beneden. Met je ouders contact maken via het raam of ... skype.
Het lijkt me alsof er een grote catastrofe op ons afkomt. De beurzen, ... tja, die doen mee met de mode kan je zeggen. Maar wie gaat er mee de afgrond in? De kleine zelfstandige, de kleine kmo's? De banken en grote multinationals hebben daarvan geen last. De beurswaarde zegt enkel iets over de virtuele waarde.
Aan de andere kant denk ik ook altijd, als ik 40 miljoen kan investeren in de beurs, dan heb ik zeker nog een goede reserve voor als het verkeerd loopt. Jammer dus nog altijd voor de Arco coöperanten, dat waren meestal kleine spaarders. Misschien dat deze groep van mensen eindelijk zijn geld goed investeert, in kleine genoeg doeningen. Op café gaan, bij lokale handelaars kopen, de zon in het water kunnen zien schijnen, genoegen nemen met minder ...opbrengst... Het kan allemaal helpen om onze mond maskers aan betaalbare prijzen zelf te produceren.
Afijn, ik heb het weer eens kunnen verwoorden.
Grtjs en tot binnen drie weken, ahja, de lock down hé!
Ik hoop dat jullie er niet te veel last van hebben. De advertenties zijn er nog steeds! Nondedju! Ik blijf zoeken. Nu eerst terug over naar de bezigheden van de dag.
En dat zullen er zijn 'in mijn kot' vermits de overheid vele openbare gelegenheden heeft vergrendeld. Wel is het een gedrum van jewelste aan de groot warenhuizen, er staat zelfs politie om het verkeer een beetje ordentelijk te laten verlopen.
Alleen weet ik nog niet of het carnaval wel doorgaat dit weekend. Het is maar dat er nogal wat volk op afkomt ten huize nr 26.
Een korte wandeling in de namiddag moet wel kunnen, als er niet te veel volk is op de kerkwegels.
Ik ben nog bij de gelukkigen die maandag wel nog Van Eyck hebben kunnen bewonderen. Jammer voor diegenen die een bezoek al gepland hadden, het is een prachtige tentoonstelling.
Af en toe laat het zich wel smaken, een boterhammetje met rauw gehakt.
Maar de titel zou in het Engels moeten geschreven worden. Mince is het echter ook niet, niet waar ik het over wil hebben.
Hacked, dat is het juiste woord. Mijn blog is gehackt. Of ligt het aan mij?
Tot mijn verbazing bleek er reclame in mijn blog artikels geslopen. Het eerste wat je denkt is dus: hacking.
Na de verbazing volgt dan de poging dit te verwijderen. Woensdag avond had ik daar niet zo veel zin meer in, dus donderdag aan de slag. Elke reclame apart verwijderen ging maar bij iedere inlogging stond daar een andere advertentie.
Het probleem zou dus op een andere wijze opgelost moeten worden.
Na enige zuchten en gewroet met regeltjes, vinkjes en opgelet's is het me gelukt, hout vasthouden, om de reclame boodschappen te verwijderen. Tenminste op de PC versie. Blijkbaar moet er nog gesleuteld worden op de versie die je te zien krijgt op de I-Phone. Daar is al verbetering, de reclame staat enkel nog onderaan de pagina en niet meer tussen de tekst.
De inschrijvingsdatum van de DDT 2020 is in aantocht. Hopelijk heb ik, zoals vorig jaar, weer geluk en ben ik bij de 13.000 wandelaars die kunnen deelnemen. Wellicht zal de rush naar een toegangsticket iets minder druk zijn dan vorig jaar. Het is 'maar' de 51e editie, dat scheelt wellicht een slok op een borrel. Desalnietemin (joepie) zal ik op 28 maart e.k. vanaf negen uur met de telefoon in de hand blijven proberen tot ik beet heb.
Vorig jaar heb ik meegewerkt aan een studie van de UGent. Donderdag ll. organiseerde de faculteit Psychologie en Pedagogische Wetenschappen een infoavond hierover. Ik heb dus nog eens in een aula gezeten. (Ik heb toch de indruk dat er op de schoolbanken meer plaats is.)
De titel hieronder staaft mijn gezegde: iedereen kan de DDT uitlopen, 'het zit hem in het koppeke'. Uiteraard zijn het uitzonderingen die zonder enige voorbereiding hierin lukken.
(verslagje van de website van UGent)
Motivatie bij de start van Dodentocht beïnvloedt beleving en slaagkansen van wandelaars.
Wie zijn ze, wat doen ze, wat brengt jaarlijks 13.000 deelnemers naar de 100km Dodentocht in Bornem? De UGent peilde bij 1.383 wandelaars naar hun drijfveer.
De motivatie van wandelaars om deel te nemen aan 100km Dodentocht blijkt, naast hun geslacht en leeftijd, een unieke voorspeller te zijn voor hun beleving en hun wandelprestatie.
''Vorig jaar gingen op minder dan twee uur tijd onze 13.000 tickets de deur uit. Je vraagt je dan af wat wandelaars drijft om die honderd kilometer te willen wandelen op maximum 24 uur tijd. Waarom willen ze er persé bij zijn? ''
De faculteit Psychologie en Pedagogische Wetenschappen van de UGent kwam met het idee om te polsen naar de motivatie van onze wandelaars. Als organisatie is dit zeer interessante informatie om de wandelaars nog beter te kunnen helpen en voor te bereiden, zegt André De Clerck, voorzitter vzw Kadee Dodentocht.
De UGent onderzocht de motivatie van 1.383 wandelaars om deel te nemen aan de 50ste editie van 100km Dodentocht. 22 wandelaars werden nadien uitgebreid geïnterviewd.
''De resultaten tonen aan dat het type motivatie van de wandelaar, voor de tocht, een sterke voorspeller is voor de manier waarop de wandelaar zich aan het wandelen houdt, hoe de wandelaar omgaat met pijn en verveling en zelfs met de wandelprestati'', licht Joachim Waterschoot toe.
Vier types motivatie om te wandelen
Enkele dagen voor Dodentocht kregen de wandelaars een vragenlijst waarin gepeild werd naar hun motivatie. Daaruit kwamen vier groepen naar boven, elk met hun eigen type motivatie om hun doel na te streven.
Ik moet mij tegenover mezelf/de ander bewijzen.
De eerste en grootste groep (32%) bestaat uit wandelaars met een eerder slechte kwaliteit van motivatie (weinig goesting, veel druk). Zij ervaren nogal wat druk en hebben minder het gevoel zelf gekozen te hebben voor hun deelname. Het doel wordt enkel vooropgesteld omdat het moet, ofwel omdat er een gevoel van verplichting is van buitenaf, ofwel omdat ze zichzelf onder druk zetten, ofwel omdat beide vormen worden ervaren. Tijdens de tocht motiveren ze zichzelf om verder te wandelen door te focussen op eigen verwachtingen (interne druk) en/of op de verwachtingen van de ander (externe druk).
Het is gewoon superplezant om te doen.
De tweede groep (27%) wordt gevormd door wandelaars met goede motivatie (veel goesting, weinig druk). Zij zijn enthousiast om hun doel te behalen en ervaren hun doel als een eigen persoonlijke keuze. Het is een uitdrukking van wie ze zijn en/of vinden het doel persoonlijk waardevol of interessant. Tijdens de tocht proberen zij manieren te zoeken om het wandelen boeiend en nuttig te maken en hebben zij minder tot geen aandacht voor interne of externe druk.
Ik wil mijzelf bewijzen, maar het moet plezant blijven.
Tot de derde groep (19%) behoren wandelaars met veel motivatie (veel goesting, veel druk). Zij hebben veel goesting om hun doel na te streven en ervaren tegelijkertijd ook druk. Hoewel ze tijdens de wandeltocht alles inzetten om zichzelf gemotiveerd te houden, zetten ze zichzelf meer en meer onder druk naarmate de tocht vordert.
Ik zie wel wat er gebeurt.
De vierde groep (22%) bestaat uit wandelaars met weinig motivatie (weinig goesting, weinig druk). Zij hebben geen uitgesproken reden om zich in te zetten en banen zich veeleer zorgeloos een weg door de Dodentocht. Ze schakelen ook weinig strategieën in om zichzelf aan het wandelen te houden.
Resultaten
Tijdens de tocht werden de wandelaars op vier momenten bevraagd: na 27,3 kilometer in Ruisbroek, na 53 kilometer in Merchtem, na 72 kilometer in Lippelo en na 89,8 kilometer in Sint-Amands.
Uit de resultaten blijkt dat de hoeveelheid pijn voor iedereen sterk toenam tot 72 kilometer en daarna stabiliseerde. De verveling kende een piek op 72 kilometer en daalde richting de finish. Ook verloren de wandelaars meer hun motivatie om nog verder te wandelen naarmate het einde in zicht kwam.
Wandelaars uit de eerste en de derde groep (met een slechte en een sterke motivatie) zakten tijdens de tocht weg in een negatieve spiraal. De druk, die zij op voorhand al ervaarden, zorgde voor een grotere gevoeligheid voor pijn en verveling. Hierdoor gingen zij zichzelf nog meer onder druk zetten. Zo zei een wandelaar: Ik moet hier verder wandelen, want anders wordt het gezichtsverlies.
Wandelaars uit groep 2 daarentegen gingen zichzelf net beschermen tegen pijn en verveling door zich te focussen op het nut en het plezier van de wandeltocht. Het gebrek aan goesting bij wandelaars uit groep 1 en 4 zorgde ervoor dat zij sneller dan anderen hun motivatie verloren om verder te wandelen.
Volgend jaar opnieuw?
De motivatie van wandelaars voor de tocht was voorspellend voor enkele belangrijke uitkomsten tijdens en na de wandeltocht.
Ten eerste voorspelde motivatie de kans om de eindmeet te halen, bovenop het geslacht (mannen hebben meer kans) en de leeftijd van de wandelaar (hoe ouder, hoe meer kans om aan te komen).
De slecht gemotiveerde groep had een lagere kans om aan te komen. De meeste opgevers, namelijk 42%, kwamen dan ook uit deze groep. Opmerkelijk was dat wandelaars uit deze groep aangaven dat de goed gemotiveerde groep sneller ging opgeven (Wandelen voor je plezier? Dat bestaat niet.), terwijl de goed gemotiveerde groep een snellere opgave voorspelde voor de slecht gemotiveerde groep (Je moet het zelf willen, niet zozeer voor een ander ).
Ten tweede gaven deelnemers uit de weinig gemotiveerde groep en de slecht gemotiveerde groep aan minder zin te hebben om nogmaals deel te nemen. De sterk en goed gemotiveerde groepen lieten verstaan om er ook bij de 51ste editie weer bij te zijn.
De UGent staat volgend jaar alvast opnieuw aan de start. In augustus 2020 voert de universiteit namelijk een vervolgstudie uit waarbij de focus ligt op de beleving van wandelaars en het effect van een wetenschappelijke mentale voorbereiding op de beleving en de prestatie tijdens de wandeltocht.
Meer informatie over dit onderzoek vind je op www.ugent.be/dodentocht.
Beste Lezers, het is nog wel even tot augustus. Eerst is er nog de tocht naar Compo. Extra voorbereidingen doe ik hiervoor niet meer. Het wekelijkse tochtje van ongeveer 20 km moet volstaan om enigszins in form en vorm te blijven. Dat laatste wordt wellicht het moeilijkst.
Blindengeleidehonden opleiden vraagt een bijzondere aanpak.
De toekomstige geleidehonden worden zorgvuldig geselecteerd op grond van alle vereiste basishoedanigheden. Alles begint met een puppy, medisch gekeurd en hopelijk geschikt om later een volwaardige geleidehond te worden.
Wanneer de puppy's ongeveer 7 weken oud zijn, worden ze in een pleeggezin geplaatst.
Een ideaal pleeggezin staat open voor ‘hondenlogica’ en beschikt over geduld, flexibiliteit en voldoende tijd, want onze pups mogen niet meer dan 3 uur per dag alleen zijn.
De pleeggezinnen, die hun taak vrijwillig uitvoeren, bieden onze pups een veilige en liefdevolle plaats om op te groeien. Ze ondersteunen het BCG in haar doelstelling om geleidehonden op te leiden voor blinde of slechtziende personen.
De link hieronder maakt je wegwijs.
Gisteren, ondanks de slecht weer voorspelling, droog en fris een tochtje gemaakt. Het mag gezegd, de grachten en poelen worden stilaan gevuld. Maar er mag nog meer bij, het kan geen kwaad voor de bodem en de watervoorraden.
Voor vele evenementen en hun deelnemers zal het dit weekend niet zo prettig zijn. Vele buitensporten zullen wellicht worden afgeschaft of uitgesteld. De foto's hierbij laten geen twijfel. (overstroom gebied Kruibeke en getijde natuurgebied Groot en Klein Broek te Tielrode en Elversele)
In het Grootbroek (Elversele) heb ik een fret gespot. Althans, ik denk dat het er een is. De foto is niet zo duidelijk maar de witte pels van het beestje is wel te zien, zeker omdat het op de uitkijk op zijn achterste pootjes staat. Een kleine beweging van mij verhinderde echter om nog dichter te naderen. In gestrekte draf (mag ik dat zo zeggen?) verdween het richting nest.
Ook weer jammer, de vuiligheid die al maandenlang in de gracht licht aan de Frank Van Dyckelaan. Absorberende kussens worden er niet zo maar gelegd, die hebben een reden.
Iedereen een goed weekend, over vier jaar valt de 29e februari op een donderdag!
Gelukkig rij ik niet met een Toyota. Maar als je naar de omhoog gewaaide politicus goed luistert zal je begrijpen dat mijn Renault waarschijnlijk ook niet goed genoeg zal zijn. Arm Vlaanderen!
Februari zal in de toekomst niet vermeld worden als zonnigste maand van 2020. Des te meer deugd deed het zonnetje begin van de maand. 7 februari leek de lente wel aangebroken. Een korte tocht bracht me langs Steendorp tot aan de Schelde. Ik was omringd door wandelaars en fietsers, dus velen snakken naar de zon. Ook mijn dokter zegt dat ik zon, vitamine D nodig heb. Daar zullen we over enige tijd iets aan doen. Morgen bijvoorbeeld al. Vandaag grijs weer voorspelling, morgen mooi zonnig weer voorspelling, daar moeten we van profiteren.
Het weekend daarop heb ik weinig gemerkt van de storm, de Elisabethzaal ik heel goed geïsoleerd. Operette is niet precies mijn ding, de muziek was wel mooi. Zo mooi als de watervallen aan de Scheldedijken.
Halfweg de maand ben ik met Agnes naar Middelburg getrokken. Lang geleden dat ik nog in die regio was geweest. Het is eigenlijk niet ver rijden, via de nieuwe Sluiskil tunnel (onder kanaal Gent-Terneuzen) ben je er, op een rustig tempoke, in minder dan een uur. (on)Gelukkig ben ik daar in de Drvkkery verzeilt geraakt. Dat komt omdat het toerisme bureau daarbinnen is gevestigd. Het aanbod van boeken is fenomenaal. Mijn portomonee heeft me geholpen me te beperken tot drie boeken en één CDtje. En bovendien kon je er aan een erg aantrekkelijke prijs goed eten. Met een Palmke erbij was het toppie.
Vorige vrijdag ging het dan met de stapmaten van Baarle-Hertog naar Turnhout. Zon in de morgen, bewolkt en koud eens gestart. De thermometer wees 7°C aan, het werkelijke gevoel was slechts 1 graadje, mede door de redelijk felle wind. Nog een vijftal weken tot de Michel het groepje compleet kan maken. Dan ga ik op stap met vier ex-belgacom medewerkers!
In de plaatselijke horeca zaak, waar we een koffie nuttigden, was het personeel druk bezig het carnaval voor te bereiden. Toch nog enigszins anders dan in Temse, waar de horeca tijdens het carnavalsweekend zijn deuren sluit.
Op de middagstop zaten we op een bankje naast den Dodendraad. Door de frisse wind heb ik daar mijn extra windjakje aangedaan en mijn handschoenen boven gehaald. Die laatste zijn pas opgeborgen in Turnhout.
Blijkbaar zijn de fiets brugjes over een beek niet geschikt voor gemotoriseerde voertuigen. (zie foto)
Al met al alweer een fijne dag.
Gisteren mocht ik deelnemen aan een exclusieve Whiskey proeverij: MjamMjam en heel goed geslapen.
Wat het interclub biljart betreft, het is zelden zo spannend geweest als dit jaar. Onze Juniors hebben vorige week hun cruciale wedstrijd tegen een rechtstreekse opponent verloren. Niettemin maken ze, met nog twee andere, nog steeds kans de titel binnen te halen. Mijn ploeg, de Seniors, kunnen nog derde eindigen, wat ook niet slecht is. Volgende dinsdag en woensdag ontknoping, op naar het drieband tornooi begin maart.
Rostjes verdwijnen met grote spoed uit het geld circuit. Bakkerij Bolssens en t'Schrijverke hebben ze de laatste maanden verzameld en zullen deze overhandigen, na omwisseling in briefjes, aan Make A Wish. Gefeliciteerd!
