Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
16-02-2019
Opwarming?
Beste lezers,
Gisteren was het, net zoals vandaag, veel te warm voor de tijd van het jaar.
Is dat erg? Ja en neen. Ja, het is niet goed en neen, ik heb er van geprofiteerd.
Ik en Agnes zijn gisteren naar Knokke gereden. Een beetje minder of meer decadentie op één dag, moet kunnen. Wandelingetje in het Zwin en op het strand om wat zon energie op te doen.
Graag had ik het gehad over een pracht wedstrijd bij het biljarten. Helaas, ondanks dat mijn prestaties de hoogte in blijven gaan hebben we met het team verloren. Tja, als de tegenstander beter is dan moet je daar niks achter zoeken en naar de volgende wedstrijd toegaan met een winnaars mentaliteit. De titel zal wel voor volgend jaar zijn.
Het is iets met die balsporten.
Het dokters bezoek beperkte zich tot hoe groot zijde, hoeveel weegde en hoorde goe. Dus dat leverde geen probleem op.
Tussen mijn 14 en 17 jaar heb ik basket gespeeld bij Scheldejeugd, scholieren. Buiten trainen en spelen was gewoon, op verplaatsing gaan met zeven jonge jongens in één wagen kon nog.
Mijn kleine gestalte hielp niet echt om er iets van te bakken. Vooral mijn scorend vermogen was nogal laag en gaf de doorslag om er maar mee te stoppen. Ook het systeem van arbitrage lag me niet zo goed, lachen kon je al een fout opleveren, of soms vijf na elkaar.
Dus werd het handbal, bij Atilla Temse, een club die even later officieel van start ging. En ook deze sport werd op buiten pleinen beoefend.
Onze eerste wedstrijd was op Aalst. Op de koop toe kwam er een dichte mist opzetten, je zag het doel aan de overkant niet meer.
De wedstrijd begon wel uitstekend, voor de ajuinen wisten in welke richting ze precies moesten spelen was het al nul tegen één. En daarmee is, wat de uitslag van de wedstrijd betreft, alles gezegd. Het einde was zevenentwintig tegen drie. (27-3)
Een beetje uitleg.
We kenden weinig of niks van de spelregels noch van tactiek. En je mag gerust van me aannemen, die mensen hebben zich toen netjes gedragen. De arbiter heeft regelmatig, samen met de Aalsterse spelers, het spel stil gelegd om één en ander uit te leggen. En die uitslag mag gerust vleiend genoemd worden.
Bon, die eerste competitie helft verliezen we alle wedstrijden. Alleen wordt ons spel steeds beter en scoren we zelf regelmatig.
Die eerste match met drie goals is ons niet meer overkomen. Beter nog, in de tweede helft van de competitie krijgen we een jonge trainer. Die gast, student sportschool aan de unief, speelde zelf bij eerste klasser Lebbeke. Ons niveau ging met sprongen omhoog. Dat niveau was te merken aan manier van trainen, individueel en in groep, met als resultaat een betere ploeg. De tactiek kwam ook al om het hoekje kijken en dus keerde de situatie zich in ons voordeel. Ploegen die dachten een makkelijk hapje aan ons te hebben kwamen bedrogen uit. Veel matchen hebben we niet gewonnen maar vele ploegen waren tevreden om een partij tegen ons winnend af te sluiten.
Zo ook onze laatste match in Dendermonde. Zij moesten winnen en voor ons moest er niks. En dus begonnen we onze partij al fluitend en stonden we op een 'wip en een gij' rustig op voorsprong. En dan begint de arbitrage te werken hé. Een ploegske van niks dat de vloer aanveegt, dat ligt moeilijk. De fouten en straf tijden vliegen ons om de oren en in de tweede helft smelt de voorsprong als sneeuw voor de zon. Zelfs onze minzame trainer kreeg het op de heupen.
We verliezen met een doelpunt maar zijn toch uitermate tevreden met onze wedstrijd.
De reis huiswaarts werd een voettocht (ja, toen ook al) met een drietal andere moedigen. Ik mag niet zeggen dat we alle cafeetjes hebben aangedaan, maar wel veel. In Tielrode, de dag was al niet meer jong, worden we opgepikt door een bekend fuifbeest. Zodoende kwam ik nog op tijd thuis om me wat op te frissen en me serieus te houden voor het communie feest van onze jongste.
Het basket bekijken doe ik nog regelmatig (of is het meer af en toe). Condors Dames volg ik al enkele jaren, mijn nichtje speelt er, vandaar. En dat ploegje doet het ook goed. Dit jaar hebben ze eindelijk genoeg speelsters om regelmatig te kunnen vervangen. Bovendien zit er in die jonge lichting werkelijk heel goed basket talent. Je ziet die ploeg groeien bij elke wedstrijd. Die mix van ondervinding, doorzetting en jeugd geeft plezier aan spelers en supporters.
Ik vind het mooi om te bekijken, dat spel is niet te hard of gemeen en er zit geen opgefokt publiek op den tribuun.
Grtjs
Hugo
Fotos: Vanaf Knokke strand zie je enkel Zeebrugge en Het Zwin. Molens? Dit is het zicht naar Knokke!; De Vrouw en de Zee; Wie heeft er pijn in zijn rug?; De route naar Engeland.
Nota:- Vrouw en zee is standbeeld Tomorrow Man Made by the Sea van Catherine François.
- Rugpijn is standbeeld La mer, ce grand sculpteur van Jean-Michel Folon.
14 februari staat voor de deur, het is maar dat ge het weet! Iets extra mag, maar kan eigenlijk door het hele jaar.
Het biljarttornooi is, na twee verlies partijen, een andere weg ingeslagen. Vorige donderdag hadden de Juniors hun eerste overwinning beet. En wat voor een, gewonnen met duidelijke cijfers van een ‘op papier’ kampioenenploeg. De drie spelers van onze opponenten zijn namelijk allen kampioen gespeeld in het individueel kampioenschap 2018.
Ikzelf deed het ietske beter dan vorige keer. Het resultaat was echter wel dat mijn opvolger al dertien punten moest ophalen. Ik zoek nog steeds naar de goede vorm. Waarschijnlijk ben ik die ergens onderweg kwijt geraakt, maar waar?
Mijn ploeg genoten speelden beiden uitstekend, terwijl de tegenpartij onder druk kwamen te staan en de kluts kwijt raakten. Op bepaald moment staan we in de derde partij ongeveer vijftig punten voor, te danken aan onze derde man die een meer dan uitstekende wedstrijd speelde. Hij was dan ook in 16 beurten uit.
Als ik nu nog die vorm terug vindt kan het nog mooi worden. Nooit opgeven is de boodschap, zie maar naar Lokeren-Antwerp.
Voor een verslagje van onze wekelijkse wandeling met de stapmaten, zie http://janswandelblog.blogspot.com/ en je komt automatisch op Voetstappen in Vaderlandsche Bodem.
Deze week kan ik onmogelijk meewandelen en ik durf het eigenlijk niet te schrijven, wegens tijdsgebrek! Allee!
De laatste weken ben ik druk bezig op het internet, zoeken naar gegevens over maquetten die zijn opgesteld in AC De Zaat. Ook al heb ik hier een overzichtje van gemaakt vijf jaar terug, het blijft steeds een ontdekkingstocht. Hoe dieper je spit en graaft hoe verrassender data je soms nog tegenkomt. Het blijft belangrijk om deze gegevens steeds opnieuw te controleren, verschillende sites geven soms wel eens tegenstrijdige cijfers.
En het mag gezegd worden, die inventaris van het archief van de NV Boelwerf Vlaanderen en Rechtsvoorgangers (1871-2011) van Johan Dambruyne bevat een schat aan informatie die je goed op weg kan brengen. Dit geld ook voor de geactualiseerde lijst van alle bouwnummers, opgesteld door EvG, PB en Op Stoapel, binnenkort te verschijnen in boekvorm.
Zo heb ik alle artikels al enkele malen opnieuw bewerkt en aangepast. Maar het blijft een interessant werkje.
De bouwnummers lijst is een aanvulling op het boek dat de hele geschiedenis van de Boelwerf zal weergeven en dit jaar nog zal verschijnen.
Grtjs
Hugo
De foto’s in bijlage zijn weer zo’n ontdekking, een schilderij en een foto van de Hainaut in Antwerpen Zuid, een op AC De Zaat opgestelde maquette.
Februari is al begonnen, met fris ofte koud weer en sneeuw en vooral veel water. En dat is goed, onze water voorraad mag gerust aangevuld worden en het is meegenomen dat het in de koude, donkere maanden gebeurd.
Maar ik kijk toch al uit naar de langere dagen en de warmte van de zon.
Gisteren heb ik met de stapmaten een tochtje gemaakt van Belsele naar Lokeren, langsheen de Durme vallei. Vertrokken véél later dan gepland, en dat lag natuurlijk aan de spoorwegen. Afijn, een trein met vertraging waarop de conducteur zit voor de volgende trein en een ongeval op een ander spoor hebben er toe geleid dat ik als enige, komende van de lijn 54 Leuven-Mechelen-Sint-Niklaas, op de afgesproken tijd ter plaatse was.
In de sneeuw heb ik eerst nog een bezoekje afgelegd bij een vriend alvorens me naar het dorpsplein te begeven. Met de moderne communicatie middelen bleef ik op de hoogte van de vooruitgang van de anderen. Om een lang verhaal kort te maken, in De Zwaan in Belsele troffen we elkaar en het was al na elven eer we, Marc, Jan en Ronny and myself op pad konden geen.
Voor het relaas van de tocht verwijs ik graag naar Voetstappen in Vaderlandsche Bodem, de Jan is een heel goede schrijver en bovendien heb je daar meer foto’s.
Het interclub kampioenschap van Temse heeft zich ook alweer op gang getrokken. Voor onze club in mineur. We zijn niet alleen een vriend en voorzitter kwijt maar ook een goed biljarter. En beide ploegen, de Juniors en Seniors hebben hun eerste wedstrijd verloren. Dat van de juniors is met een korreltje te nemen, het is vooral om de ploegen van Onder Ons te kunnen onderscheiden.
En verder heb ik me vooral bezig gehouden met het opmaken en actualiseren van enkele artikeltjes voor Op Stoapel. Eens je begint te zoeken op het net blijf je bezig en steeds weer duikt er iets op dat je kunt gebruiken. Maar zoals met veel publicaties, het is steeds weer vergelijken en controleren op juistheid.
Buiten werkzaamheden zijn niet in trek de laatste weken en binnen is er niet te veel te doen, vandaar. Door al dat computer gedoe lees ik, buiten de krant, erg weinig. Daar zou dringend een beetje verandering in moeten komen, er liggen al een vijftal boeken klaar waarin enkele hoofdstukken zijn afgewerkt. En op den duur moet ik alle werken opnieuw beginnen, verloren tijd.
Maar ook de pelgrimstocht is nog niet vergeten. Ik heb zopas nog een boek besteld, als gids, van het Gudbrandsdalen pad. Met wat ik nu al heb gevonden over de tocht denk ik dat het wel zal los lopen met de bevoorrading en de slaap gelegenheid. Dat de onkosten iets hoger zullen liggen kan bijna niet anders in een land me zulke hoge levens standaard. Maar mijn kennismaking met een groot warenhuis vorige maand stelt me enigszins gerust. Uiteraard is het de factor geluk om dergelijke zaken te vinden op je weg. Ach, denk ik altijd, we zien wel wat er ons pad kruist. Een beetje avontuur mag nog altijd.
Het enige waarover ik nog een beetje pieker is de tent: mee nemen of niet.
De Ronny, die ook dit pad zal volgen, zweert echter bij het meenemen van gedroogd voedsel. Dat is een heel goed alternatief om de kosten te drukken. En hij neemt een angel mee, om een zalm te vangen. Bij zijn uitleg hoe hij die gaat klaarmaken komt het water je al in de mond. Veel succes R en smakelijk. Misschien treffen we elkaar wel in Trondheim.
En als laatste wil ik berichten over problemen in mijn kelder. Dertig jaar lang komt er geen druppel water binnen. Vorig jaar stond er plots een laagje water in de uiterste hoek. Net zo vlug als het water was gekomen trok het ook weer weg. Maar die hoeveelheid neemt steeds een beetje toe. Zeker de laatste weken, bij de vele regen (wat is dat lang geleden ook) is dat beetje niet meer zo weinig, de ganse keldervloer staat onder. En dus heb ik node al een dompelpompje geplaatst Regelmatig duik ik nu in de kelder om de toestand vast te stellen. Als het ‘regenseizoen’ ophoud zal ik proberen om die kelder nog eens waterdicht te krijgen. Het alternatief is, zoals vroeger, het puttekke terug open te maken en die pomp daarin te plaatsen.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Temse Station; Belsele Station; De Durme met stromend water; Under the Bridge; Molsbroek, ook helaas!; Paardenworsten; In het zonnetje; Te vinden op het net, wat is groot?; The Suger-Free Daddies.
Nota: Gisteren avond een fantastische show gezien: Belpop Bonanza Quattro. Schouwburg De Roxy zat helemaal vol, de ambiance was goed en dat kwam uiteraard ook door het programma. Wat die twee gasten brengen is niet alleen leerrijk voor elke muziek liefhebber maar ook en vooral humoristisch. De twee uur durende vertoning was zo om.
Volgende week is er een laatste actie van ’t Schrijverke ten voordele van Make A Wish, een optreden van de Sugar-Free Daddies. Ben er zeker van dat dit ook alweer een voltreffer wordt.
Vorige week zitten we nog samen op onze nieuwjaar bijeenkomst, zaterdag hebben we onze voorzitter ten grave gedragen.
Luc was voorzitter van KBCOO, biljartclub Onder Ons.
In zijn 76e levensjaar is het fout gelopen, terwijl we er bij zaten. Tijdens onze wekelijkse biljart avond, op maandag, heeft hij zijn laatste wedstrijd gespeeld. Na de partij begon het zweet in stroompjes over zijn gelaat te lopen.
Op vragen of het goed zat antwoordde hij dat het van voorbij gaande aard was. Eventjes rusten tot de bui over was. Een halfuurtje later ging hij naar huis, en nee, hij kon wel alleen naar huis, zijn wagen stond voor de deur.
Ander half uur later werd een van onze leden gebeld door zijn echtgenote. Het hart van Lucien had het begeven op weg naar spoed te Sint-Niklaas, ter hoogte van de tunnel aan het zwembad.
Onmiddellijk ingrijpen in de aankomst hal van het ziekenhuis heeft niet meer mogen baten.
Zaterdag was ik getuige van een kort maar zeer emotioneel afscheid.
Elvis Presley was als eerste te horen, even later gevolgd door het liedje van zijn geliefde stad:
Oh Lieve Vrouwentoren
Oh Lieve Vrouwe Toren
Hoog boven 't Vlaamse land
Wij zijn in uw schaduw geboren
Zo hecht aan u verwant
Nooit zullen wij vergeten
De dapp're gouden haan
Voor u, lieve toren
Zal steeds ons hart slaan
Blijf daar voor eeuwig staan
De afscheidswoorden van zijn kinderen spraken boekdelen.
Het plagen over de stad en de parking, hoe je nu best een carambole maakt, waar naar toe te reizen, is voorbij.
Niet voorbij is de herinnering aan deze toffe gast.
Beste Familie, bedankt voor uw erfenis van Lucien aan ons.
Het origineel recept van Lucs bokkenpootjes zal in ons hart en onze keuken blijven.
Ook de tips onderaan het kaartje van Lucs Biscuit, de Warmste Bakker, zullen we opvolgen:
Samen en met liefde bakken smaakt veel lekkerder.
Grtjs
Hugo
Nog een tip van Luc:
De eerste drie dagen zijn de bokkenpootjes het lekkerste, maar ze kunnen in een afgesloten doos tot tien dagen bewaard worden. Zal toch niet nodig zijn, meestal zijn ze na drie dagen op.
De nieuwjaar recepties vliegen voorbij, net zoals de maand.
Goed begonnen is half gewonnen is zeker, wat de omvang van de torso betreft, niet de volledige waarheid. Niet dat het onwaar is om te zeggen dat je boven je normale gewicht zit. Wel is het waarheid dat dit niet al te best voelt.
Gisteren tijdens de dagtrip van Eke naar Landskouter waren de gevolgen goed merkbaar. De stap was er nog wel, de enkele kilokes te veel deden zich gevoelen. En buiten het glaasje wijn bij het middageten heb ik me onthouden van andere alcoholische dranken. En dat deed ik niet alleen om die grotere last te vermijden maar wel omdat er savonds nog een receptie te wachten stond.
Je kan goede voornemens maken om enkel water te drinken, bij het binnen komen krijg je al een glaasje champagne aangeboden, en dat kun je toch niet weigeren.
En natuurlijk is het leuk om vele bekende en minder bekende mensen te ontmoeten. En voor je het weet ben ja al aan je derde glaasje. Omdat ik niet geheel voorstander ben van de kleine glaasjes én er de mogelijkheid is om iets grotere hoeveelheden vocht op te nemen, wat toch ook nodig is nietwaar, was de overstap naar het bekende pintje vlug genomen.
De hapjes daarentegen heb ik wel degelijk aan me voorbij laten gaan.
Straks is er het panache tornooi van mijn biljart club, Koninklijke Biljartclub Onder Ons (KBCOO).
Alle spelers van het Biljartverbond van Temse kunnen hieraan deelnemen. Er wordt met duos gespeeld. Alle deelnemers worden in een pot gestoken volgens hun te spelen gemiddelde: spelers met een maximum gemiddelde van rond de 30, tussen de 30 en 60 en de spelers van 60 en mee (hoge reeks).
Via trekking zorgt de organisatie dat de kansen om het tornooi te winnen ongeveer gelijk liggen. Het is niet omdat er een speler, die 180 speelt, samen is met een speler van 28 dat die al gewonnen hebben.
De te spelen punten zijn zo meestal rond de 30, als volgt verdeeld:
18 vrijspel, 9 band en 3 driebanden, te maken in die volgorde. Dit aantal te spelen punten kan variëren al naargelang het aantal deelnemers. Als er heel veel gegadigden zijn kan het puntenaantal verlaagd worden tot 25, kwestie van de duurtijd tot de finale niet te overdrijven. Zoals het bij een wedstrijd hoort kan je uiteraard ook wel iets winnen, meestal is dit een geldprijsje. Het klassieke konijn, kip of aanverwanten behoort tot het collectieve erfgoed, of toch bijna.
Uiteraard dient elke speler bij aanvang ook een kleine bijdrage te storten.
Of het nu het Panaché of Panache tornooi is weet ik niet, wel dat het een leuk spelletje is.
Seejoe
Hugo
Fotos: Lekker fris (of koud) tijdens de ochtend, gewoon frisjes na de middag. Wel deed de warme douche deugd
Onze erfgoed vereniging Op Stoapel viert dit jaar zijn 10-jarig jubileum.
Op 30 november is het 25 jaar geleden dat Boelwerf de deuren sloot.
Voor een overzicht kan je terecht op
https://opstoapel.org/boelwerf-ging-20jaar-geleden-failliet/ .
Maar ik wil de blik op de toekomst richten en even onze initiatieven voor dit jaar toelichten.
1 Er komt een publicatie van de bouwnummers + fotos: Made in Belgium, by Boelwerf.
Dit boek zal een geactualiseerde lijst met bouwnummers bevatten, rijk geïllustreerd met unieke fotos van schepen en constructies die gedurende meer dan 100 jaar zijn gebouwd. Het geeft een beeld van de realisaties van deze ooit grootste scheepswerf van België. De werf zorgde decennialang voor welvaart in de regio. Meer dan 1500 bouwnummers worden vermeld in dit boek aangevuld met gegevens over de levensloop van de schepen. Daarnaast is het ook een kijkboek met uniek fotos met telkens een korte begeleidende tekst.
Op de opening van het Erfgoed weekend op 26 april zal het boek in avant-première worden voorgesteld. Je kan het boek daar reeds bestellen via voorintekening. (of via andere kanalen)
Normaliter zal de uitgave klaar zijn tegen 16 juni, dag van de Scheldehappening, alwaar het dan ook gekocht kan worden.
PRIMEUR:
Avant-première van het boek Made in Belgium, by Boelwerf op vrijdag 26 april 2019 in AC De Zaat (of oud Gemeentehuis) om 20u. (keep you posted)
2 Erfgoeddag op 28 april 2019, Scheepsbouw in Temse, een terugblik
Hier organiseren we een tentoonstelling die een beeld tracht te geven van de scheepsbouw in (groot) Temse. De Zaat heeft 165 jaar bestaan, in deel gemeente Steendorp gaat de scheepsbouw zelfs terug tot de 17e eeuw.
We willen dat de huidige en toekomstige generaties kennis maken met dit verleden. Ook willen we een toeristische meerwaarde bieden aan recreanten die onze regio aandoen.
Er zijn dan ook extra luiken voorzien die een licht werpen op scheepswerven uit Tielrode (werf De Durme) en Steendorp (werf gebr. Maes).
Ook zullen er standjes zijn van Tolerant, Binnenvaartmuseum Dordrecht, Rijn- en binnenvaartmuseum Antwerpen en De Plate Oostende.
3 De scheldehappening, 16 juni 2019 in AC De Zaat.
De aangepaste tentoonstelling (zie ook hierboven onder 2) heeft als thema De Kracht van Water.
Deze dag zijn er Boelwandelingen voorzien die worden gegidst door ex-scheepsbouwers.
En uiteraard zal ons boek dan ook te koop aangeboden worden.
4 Filmavond eind 2019.
Zoals het er nu voorstaat zal deze film voorstelling, met unieke beelden over de werf en er gebouwde schepen, doorgaan op zaterdag 31november en zondag 1 december (matinee).
Elk filmpje zal worden ingeleid door een spreker.
5 Bijeenkomst op 2 november rond het beeld De Zaatman.
Op Allerzielen organiseert Op Stoapel een evenement aan het beeld De Zaatman van 11u tot 13u. De bedoeling is een ingetogen samenzijn te organiseren ter nagedachtenis van alle scheepsbouwers die zijn overleden in de regio.
Er zullen geen toespraken worden gehouden, wel zal één tekst worden voorgelezen om al deze mensen te herdenken met speciale aandacht voor diegenen die op de Boelwerf zijn omgekomen.
Een krans zal worden neergelegd aan De Zaatman, kaarsjes aangestoken..
Bij goed weer volgt een kleine wandeling naar de enig overgebleven tastbare herinnering aan de werf, de Hensenkraan.
Als sluitstuk zullen enkele bloemen in het water worden geworpen.
6 Op Stoapel
- Verleent zijn volle medewerking aan het project Scheepswerven in beeld van de provincie Oost-Vlaanderen. Hierin zal een Boelwerf parcours worden geïntegreerd op site De Zaat.
- Het onderzoek schip Belgica gaat in 2020 uit de vaart. Op Stoapel trekt mee de kar om het behoud van dit op Boelwerf gebouwde schip en ijvert voor een herbestemming hier in Temse.
https://opstoapel.org/rv-belgica-a962/
7 Niet te vergeten:
Op stap met Op Stoapel.
De fantastische dag uitstap van Op Stoapel vindt plaats op 30 maart 2019. Deze niet te missen busreis (ik schreef bijna schoolreis) brengt ons naar Oostende.
Ik geef enkel de praktische zaken mee:
- opstap bus in Temse, parking station NMBS om 08u15
- bezoek Mercator / Amandine 10u 13u (of twee groepen en wisselen rond 11u30)
- Lunch in het Visserscafé
Hier zal een eerste groep de lunch verorberen, de tweede brengt een bezoek aan het stadsmuseum De Plate. Rond 14u15 worden de rollen omgedraaid.
- 15u30 tot 16u15 bezoek aan Noordzee Aquarium
- 16u15 vrij bezoek aan Oostende
- 18u30 vertrek terug naar Temse
Prijs: leden betalen 50, niet leden betalen 55.
Inschrijven kan via:- bertolopaul@gmail.com of tel. 0496 122 403
- betalen op rekening nr. BE46 7370 3974 0236 voor 16 maart 2019
(stillekes gezegd, de plaatsen zijn beperkt maar niet duur)
Na onze jaarlijks algemene vergadering werd nog de klassieke foto genomen.
Dan volgden het potje dek, boterhammen met kop (of kaas) en de enige echte goede mosterd van de Kroon.
En naar jaarlijkse gewoonte was het dan tijd voor de receptie van Op Stoapel in De Correctie wijn bar, met een mini expo en veel goede gesprekken.
(Patrick zit tegenover Patrick, en . zijde gij dat? Amai jongen, ge zijt niet verandert! Hilariteit en de herinneringen worden opgegraven vanuit )
Onze muziekkant was ook vertegenwoordigd. Op bijgaande foto kan je zien dat die met het nodige respect naar de bar wordt begeleid.
De trip to Norway was best een aangename en leerrijke ervaring.
Mijn bewondering voor truckers was al niet gering, nu is die nog groter.
Wat die mensen moeten doen en weten om een vracht over de weg van het ene naar het andere land te brengen, niet te schatten. En dan spreken we over het Verenigde Europa!
Elk land heeft een tolheffing, elk land doet dat op een andere manier. Dus hangt de ruit van de truck vol met bakjes die gezien kunnen worden door langs de weg opgestelde scanners. Alvorens dat kan gebeuren moet er eerst een melding worden gedaan via Mobiel Phone. Zo niet dient de chauffeur eerst langs een post of tankstation te passeren waar hij een kaartje kan kopen en de toldienst alsnog zijn nummerplaat en de gegevens van zijn firma kan doorgeven.
De nummerplaat erkenning wordt onmiddellijk gelinkt aan een nummer dat de chauffeur heeft doorgegeven. De factuur volgt enige tijd later, afhankelijk van het land kan het gaan van twee tot vier weken.
In Noorwegen moet je langs de douane passeren en inklaren. Gelukkig was het nog niet druk wegens 2 januari, anders kan je daar wel enige uren verslijten.
Over het verslijten van uren gesproken, volgens de Europese Regels (daar zijn ze weer) mag een trucker 4.5 uur ononderbroken werken. Dan is hij verplicht om 45 min rust (stilstand van de truck) te nemen. Hierna mag er weer verder gewerkt worden tot het maximum van negen uur is bereikt. Over de grens van 9 werkuren mag men in geen geval komen. De boetes zijn niet mals. Toch is het toegelaten om tweemaal per week aan tien uren te komen. Die extra uren dienen dan wel verplicht gerecupereerd te worden, wat wil zeggen dat er de week erop maar 43 uur kan gereden worden. Dus is er een wekelijkse rust voorzien (max 47 rij uren per week), iets wat nu op dit ogenblik weer te discussie staat. Europa (!) wil toelaten dat bus chauffeurs en truckchauffeurs in hun cabine deze wekelijkse rust kunnen nemen. Er zijn nu al chauffeurs die maanden onderweg zijn, in het weekend meestal in een land met een gedoog beleid voor deze praktijken.
Na een werkweek heeft iedereen nood aan een goede rust en eens iets anders te doen, of bij familie door te brengen!
Stilstand voor lossen en laden zitten vervat in die 4.5 uur. Het komt er als bevrachter en trucker op aan om de ritten goed uit te kienen. In de file sta je uiteraard stil, de tijd stoort zich hier niet aan en loopt door. Begin er maar aan om op tijd ergens aan te komen. Bijvoorbeeld het nemen van een ferry is gebonden aan een stipt vertrek uur. Als je op enkele kilometers van de haven aan je maximum rijtijd komt moet je stoppen, mis je de boot en mag je ofwel een langere omweg rijden (tijd!) ofwel heeeeel lang wachten. Tijdens dat wachten is er wel voldoende rust.
Op woensdag morgen konden we met de gloednieuwe koelwagen bij Zuid Natie laden, diepvries shrimps voor Noorwegen, je moet er maar opkomen hé.
Na het in orde brengen van de papierwinkel en het afhalen van een extra paar sneeuwkettingen kon 1-PGP-266 op weg.
De rit ging over Utrecht en Zwolle naar Emmen alwaar de grens met Duitsland werd overgestoken. LKW-Maut meter liep maar een klein stukje, de snelweg werd verlaten.
Over de Ems werd even halt gehouden voor een stukje pudding, overschotje van vorige dag. De taarten en koekjes van de familie bijeenkomst waren niet allemaal verorberd.
Bezuiden Bremen ging het dan terug over de Maut wegen (autostrade) langs Hamburg tot Lübeck.
Tegen 20u konden we in Travemünde op de ferry naar Malmö. Om 22u kwamen we los van de kade. Finnlines (van de Grimaldi Group) voorziet voor truckers een stevige maaltijd voor 8 en voor het uitgebreid ontbijt een ticketje van 4. Ik ben dus voor enkele uren een trucker geweest.
Na een rustige nacht op zee, konden we iets voor achten al op Zweedse bodem verder tuffen. Voor de haven van Malmö vaar je onder de brug die Denemarken met Zweden verbind. Het afrijden was wel een precisie werkje, de ruimte aan boord wordt optimaal benut. De E6/E20 zou voor het grootste deel van de tocht onze leidraad zijn.
In Malmö was de temperatuur iets onder het vriespunt, de kledij was al aangepast. Tijdens de dag ging de temperatuur iets hoger maar het gevoel gaf het tegengestelde, in plaats van +4 leek het -4°C.
Opvallend langs de wegen zijn de LZVs, de extra lange vrachtwagens, + 25m, en het groot aantal MCdos. Van die eethuizen hebben we echter geen gebruik gemaakt. Onze voorraad was ruim bemeten, ik denk dat vier personen er ook konden op overleven. (bedankt Agnes en Evy)
Langs Helsingborg en Goteborg bereikten we Svinesundsbrua, de grote tuibrug tussen Zweden en Noorwegen. Enkele kilometers verder volgde dan een korte stop bij de douane waarna de resterende 110km bij een ondergaande zon werden afgehaspeld.
Alles verliep rustig en goed zodat we iets na vieren op onze losplaats arriveerden. Iets te laat echter om nog gelost te worden, dit was trouwens toch voorzien voor volgende morgen 7u. Reggie geraakte aan de praat met iemand van het bedrijf en kwam te weten dat er de volgende morgen al iemand om vijf uur aanwezig zou zijn. Als die mens goesting had kon de lading dan al gelost worden. Bovendien hadden we zo een rustige en veilige overnachtingsplaats op het bedrijf zelf. En dat kwam goed uit om een retour lading te gaan oppikken in Drammen, een dikke veertig kilometer voorbij Oslo.
In een nabij gelegen wijk zijn we dan iets gaan eten, een pizza van het formaat dat ik nog nooit had gezien. Dat ding was zo groot dat ik er de volgende dag nog tweemaal heb van gegeten. De pizza werd fris gehouden in de palletbak. Met vriestemperaturen is dat eigenlijk een grote ijskast.
Slapen in een cabine van een truck, die verwarmd wordt, is best comfortabel. Als je de beperkte ruimte buiten beschouwing laat tenminste. Slapen van 20u30 tot 03u50 de volgende morgen, tja dan is dat toch goed hé.
De lading werd effectief gelost de volgende morgen om 5u, afijn, Reggie reed de paletten tot op de ramp alwaar een heftruck voerder alles in zijn vriezer placeerde.
En tegen 8u arriveerden we al in Drammen waar een volle lading klipbakken werd geladen. Een deel van deze lading was voor een bedrijf in America, NL.
De rit door het centrum van Oslo was, op dit vroege uur, eerder sprookjesachtig.
Jammer genoeg moesten we terug rijden tot Goteborg om daar de ferry van Stena Lines naar Kiel te nemen. Die andere ferry van Oslo naar Kiel (Color Line) lag in het centrum van de stad en dat was eerder een cruiseboot. Niet dat Stena Lines minderwaardig was hoor. Bovendien was de vaartijd heel wat korter, 14 uur tegenover 21 uur.
Maar ook de uren aan boord tussen Goteborg en Kiel gingen grotendeels al slapend voorbij.
Uitgerust en met een goed ontbijt achter de kiezen konden we de trip naar America aanvatten. Het was weeral donker als we daar arriveerden. Ook hier was het zelf lossen, maar dat verliep vlot.
Om problemen met de rijtijd te vermijden besloot Reggie om daar aan de loskade de nodige rust te nemen. De resterende 160 km via Eindhoven en Antwerpen verliepen zonder problemen.
Het was na negen uur savonds toen Agnes me kwam oppikken.
Beste Reggie, bedankt voor de toffe ervaring.
Mvg
Hugo
Fotos: Volvo truck en Koelopligger; Temperatuur instellen; Vracht veilig; Welkom aan boord; Krap aan boord, helemaal links een Belg; LZVs heel gewoon in het Noorden; Zon gaat snel onder; Oslo; Kiel, marine scheepswerf.
Langs deze weg aan U allen een gezond, vreugdevol en liefdevol 2019 toegewenst.
Deze week kan ik in Oslo al eens rondneuzen, tenminste als er tijd is. Ik kan tot daar geraken, nee ,niet te voet maar met de truck. Te voet zal ik er ook geraken over een paar maanden, hoop ik toch.
Een neef van Agnes heeft me gevraagd hem te vergezellen voor een levering in Noorwegen. De tocht zal via weg en water lopen. In Travemünde zal de nachtferry ons tot Malmö brengen, zalig slapen op de boot.
Als er tijd rest, afhankelijk van de snelheid van lossen en laden, is er de kans om de St.Olav Domkirke te bezoeken. Misschien kan ik er al een contact leggen met een vereniging die, zoals de Jacobs verenigingen, de tocht begeleiden. Ach, we zien wel.
Graag wil ik jullie aandacht ook vestigen op de rechterkolom, onder de titel: Blogs van Vrienden.
De blog van Kozzen is zeker voor poëzie liefhebbers een aanrader. De andere, Stroomopwaarts wandelen langs waterlopen geeft uitermate goede informatie over onze wandelwegen langs.....just.
De weergoden zijn het Mobile School project zeker gunstig gestemd. Het BXL-team vertrok op vrijdag avond 18u met veel wind maar GEEN regen.
sMorgens zag het er niet zo rooskleurig uit en de temperatuur lag ook aan de hoge kant. Dat gaf dan weer vestimentaire problemen. Wat moet ik aantrekken en meenemen voor reserve? Een laagje minder was al vanzelfsprekend. Maar wat tijdens de nacht, als de volle maan zich zou laten opmerken. Toch maar geen winterkleding aantrekken leek me het beste, een laagje meer is vlug geregeld. En de buf van DuwMee weegt nu ook weer niet zoveel.
Stipt om 18u lieten we Simon Bolivar achter ons, uitgezwaaid door de stapmaten Jan en Ronny. Die passeerden de Noord op weg naar huis na een tochtje door het Pajottenland, van Ninove tot Aalst. (de Catsjoe was natuurlijk van de partij - zie blog Voetstappen in Vaderlandsche Bodem)
Het groepje BXLbestond uit Wim, Leen, Sven, Seppe, Gerlinde en mezelf. Gerlinde en Sven waren er voor het eerst bij. En de Seppe zorgde op adequate manier voor spijs en drank, net zoals vorig jaar.
En in Relegem stond hij daar precies op tijd. Dat lijkt niet zo ver van het standbeeld van Bolivar maar de eerste acht kilometerkes waren er al achter de rug. Een korte verpozing met een rozijnen koek en hop weer op weg voor de volgende 10 paaltjes tot Merchtem.
Daar kregen we bij een vriend van Seppe warme soep én lekkere voeding rijke taart. Door de benen zakken van honger was al uitgesloten. Ook de weergoden deden hun best, met drie laagjes ben ik de nacht doorgestapt. Langs smalle straatjes en kleine (modderige) wegeltjes bereikten we vlug erna Opwijk.
Met een kleine stop tussen Opwijk en Denderbelle, des nachts in de middle of nowhere - maar de Seppe was ter plaatse, vlogen de laatste 12 kilometerkes zo voorbij. Tegen 01u50 bereikten we de bib in de Visstraat. Euh ja, we sliepen in de biblotheek van Denderbelle, van een educatieve wandeling gesproken. Iets na tweeën ging het licht uit.
En of de weergoden ons goed gezind waren, in de loop van de nacht/ochtend gingen er windvlagen met regen over ons heen. Dat beloofde alweer het een en ander voor de rest van de tocht. De wegeltjes konden er niet meer natter bijliggen maar voor ons stappers altegader was het een minder aantrekkelijk vooruitzicht.
Vanuit Sint-Niklaas vertrok op hetzelfde moment de tocht van de 30km. Bij deze groep kon je aansluiten in Sint-Gillis Waas (nog 23km), in Stekene (nog 17km) en in Moerbeke, waar beide groepen samen kwamen voor de laatste 8km naar Puyenbroeck.
Maar zie, tegen dat het licht aan de dag kwam waren de regenwolken verdwenen. Wel was het iets frisser wat leidde tot het dragen van de wind/regen vest en de buf. Die vest is niet meer uitgedaan, daar zorgde de soms wel frisse wind voor.
Onze eerste zeven kilometers werden in record tempo afgelegd. En helaas, drie minuten te laat om de overzet over de Schelde in Appels te kunnen nemen. Het kleine halfuurtje rust was welgekomen. (7km/uur is vrij snel!)
Zele werd bereikt waar even halt werd gehouden aan het begin van het fiets/wandelpad naast de spoorweg naar Lokeren.
En zoals voorzien arriveerden we hier op de middag op de Martelarenlaan. In het hier gevestigde restaurant de Vernieuwing konden we tot rust komen en de inwendige mens versterken met een warme maaltijd. Altijd goed!
Na de middag nog een dikke tien kilometer tot Moerbeke. Hier waren we in tegenstelling tot vorig jaar op tijd, 15u30. De grote groep, hoho, 867 personen, was ook op schema en een kwartiertje voor ons gearriveerd.
Ruim op tijd bereikte de grote groep dan domein Puyenbroek alwaar een feestelijk onthaal was voorzien. In zijn woordje dankte bezieler Arnoud Raskin alle deelnemers en ook de weergoden. (geen druppel gezien!) ( zie ook http://www.g-o.be/interview-arnoud-raskin-van-mobile-school-vzw/ ) Hierna werden we getrakteerd op een show van een drumband. In een meeslepend ritme, op een geweldig tempo gaven de muzikanten het beste van zichzelf en vergaten de stappers hun vermoeidheid.
Op het podium werd dan onder luid gejuich het bijeen gesprokkelde bedrag bekend gemaakt: 51 550 en nog iets. Vorig jaar kon Els niet hard genoeg Whoopai uitroepen. Dit jaar ging het, ondanks wat ziekjes, nog harder.
Op de laatste vergadering van het organisatie comité vorige week werd ook afgesproken wie mee op het podium mocht met de school. Buiten de vaste waarden moest er ook een jonge en een oudere persoon opdraven.
Voor die oudere persoon werden enkele voorwaarden gesteld:
Zijn naam moest beginnen met een H, ouder zijn dan 65 en gestart zijn in Brussel. Ver hebben ze niet moeten zoeken! De Deugnieten.
Niettemin, ik ben er niet kwaad voor, ik moest toch niks zeggen, niks tillen of de clown uithangen.
En ik kon de massa eens van een andere kant bekijken. En ik moet zeggen, dat geeft een goed gevoel, zon menigte vrolijke mensen.
Na een goede nachtrust en een kaartje leggen bij de vrienden in Kruibeke was de stijfheid vlug vergeten. En dat was best zo want na de middag was het stilzitten in het Dorpshuis De Leeuw in St-Amands alwaar dHarmonie zijn winter concert speelde.
De Leichte Kavallerie zorgde voor een gepast opzwepende opening waarin alle instrumenten uitbundig aan bod kwamen. En dat bleef maar door gaan, onder de enthousiaste leiding van de dirigente, Leen Van Damme.
Als toetje, zeg maar 'ear catcher', was er de bijdrage van sopraan Cathy Van Roy. Dit ras talent van eigen bodem zong hemels, hierin gesteund door de uitstekende muziekkanten van de Koninklijke Harmonie Sinte-Cecilia.
Spijtig dat aan mooie liedjes een eind moet komen.
Langs deze weg wil ik mijn sponsors nog bedanken voor de steun aan DuwMee.
Aan allen vredevolle kerstdagen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Klaar voor vertrek; Wij gingen wel sneller; Slapen op de bib vloer; Te laat, welgekome rust; Het gaat vooruit; Sfeervolle ontvangst met tromgeroffel; Enthousiaste menigte; d'Harmonie.
Het is zover, over enkele uurtjes zijn we met de Stoere Bende op weg. Vanop het Bolivarplein, aan het noordstation te Brussel, trekken we met een vijftal moedigen naar Wachtebeke. Het gaat, zoals jullie wel al weten, in het kader van de Warmste Week. Gelukkig hebben we geen kar om te duwen/trekken. Wel is er begeleiding met een volgwagen, een grote luxe.
Als de weervrouwen/mannen gelijk hebben zal het tegen de avond ophouden met regenen. Heden is het volle maan en daarom zou een onbewolkte hemel ideaal wezen, zeker nu de paadjes er eerder glibberig zullen bijliggen. Toch neem ik mijn pluutje mee, niet dat er geen vertrouwen is in de voorspellers, zeker is zeker.
Hopelijk bereiken we Denderbelle iets over middernacht, zo rond 1u zou goed zijn, dan hebben we nog een goede nachtrust. De planning is om morgenvroeg rond achten terug in actie te komen. Dan bereiken we de overzet in Appels iets na negen uur. Op de middag zouden we dan in Lokeren moeten zijn, waar we een warme maaltijd kunnen nuttigen. In Moerbeke treffen we dan de grote bende, meer dan 600 duwers.
De laatste kilometerkes van Moerbeke naar Wachtebeke zijn dan een makkie en een plezier en dat brengt het totaal aantal paaltjes op 70, niet slecht.
Bij deze wil ik mijn sponsors danken, enkele kinderen zullen van onderwijs kunnen genieten dankzij deze steun.
De laatste drie weken ben ik al enkele malen op stap geweest, tweemaal op verkenning voor de BXL tocht en ook gewoon met de stapmaten.
En daarvoor neem ik de trein, indien mogelijk.
Vorige week zat ik om 8u50 op de trein richting Brussel. Hiervoor neem ik een 65+ ticket, lekker goedkoop heen en terug en ook met een 65
op het ticket, 6.50€. De conducteur knipte het ticket maar kwam tussen Bornem en Puurs terug bij me zitten. Toen wees de klok 08u55 aan. Hij wou me als iedereen behandelen en een boete geven omdat ik te vroeg op de trein zat. Ok, ik wist het en ken de voorwaarden voor dat 65+ ticket. Mijn argument dat de volgende trein pas een uur later was kon hem niet vermurwen. Hij raadde me aan om een 10 ritten abo te nemen, dan kan je over en afstand van 30 à 50 km aan 2€ rijden. Vanaf een ander station, bevoorbeeld Willebroek, kon ik dan aan het ouderen tarief verder. En zo ging de brave man verder, dan is het 9u. Of die trein nu vol, halfvol of leeg is, het ritje van Temse tot Puurs kostte me 9.30€.
Geen ramp maar toch maar liever niet.
Dus koop ik gisteren een enkel ticketje van Temse naar De Hoek, een station op grondgebied van St-Genesius-Rode, een rit voor 9.90€. Geen probleem tijdens de controle, een knip in de kaart en ok.
S’avonds vergeet ik een ticketje in Tubize te kopen! De conducteur komt langs en geeft een knip in die kaart van s’morgens. In Mechelen moet ik overstappen en zoals gewoonlijk een dikke veertig minuten wachten. Plots schiet het me toch te binnen, een ticket van 6.50 € is beter dan weeral een boete te krijgen. Weer komt er een uniform langs maar ik toon terug dat oude ticket. En wat denk je, geen probleem, een knip erin en verder met de trein.
De stipheid van de spoorwegen is genoegzaam bekend. Sommigen van de werknemers willen wel de puntjes op de i zetten, alleen van dit type medewerker zouden er meer op hogere echelons mogen vertoeven. Misschien dat dan ooit de treinen op uur kunnen rijden en dat er voldoende plaats is om ook de 65 plussers (euh ja, goedkoop) een zitje te kunnen geven vòòr 9 uur.
De tocht van gisteren liep over 25km langs prachtige paden. Eén van die dreven liep dood op een bos waar menige borden de toegang verboden. Langs een redelijk omweg, die niet minder mooi was, bereikten we terug onze uitgestippelde route. De Jan vindt altijd wel idyllische plaatsen, zowel in winter als zomertijd prachtig.
In Clabecq (Klabbeek), juist voor het kanaal en Tubize, was een wintermarkt in voorbereiding. De plaatselijke Confrérie de la Bière du Betchard had het vat al aangeslagen en dus werden we uitgenodigd om te komen proeven. Wat we als goed opgevoede burgers niet konden weigeren.
Al met al kwam van het een het ander zodat we onze trein niet vergeten maar wel kwijt waren. En dus….
Betschard is de scheldnaam voor de inwoners van Tubize. Volgens de legende is een Betschard een vuilbekkende ijdeltuit en bovendien nog een slechte betaler ook. Gelukkig zijn we zo’n ‘Betschards’ niet tegen gekomen, integendeel, de grootmeester van de confrérie sprak uitstekend Nederlands.
Voor komende vrijdag is de moraal en de fysiek goed. Ik hoop alleen dat het koud weer mag zijn zoals afgelopen dagen. Niet dat modder me niet aantrekt, het stapt alleen makkelijker als de grond wat hard ligt, zeker als het donker is.
En hiermee wil ik mijn project nog eens herhalen waarvoor ik stap. Het Streetwize-Mobile School team heeft de steun nodig van velen. Als je me wil sponsoren kan dat op (zie ook bovenaan mijn blog):
- BE62 7376 2424 5361 met vermelding DuwMeeHugo
of
via de Koning Boudewijn stichting
- BE10 0000 0000 0404 met mededeling ***012/0110/03273*** , vanaf 40€ via deze rekening krijg je een fiscaal attest.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Paarden mogen er niet in!; Over den akker, niet omgeploegd; Sneeuwvallei met villa; Over berg en door dal; Ook bij vriesweer moet je voldoende drinken.
In het verleden heb ik al eens gewag gemaakt van deze dichter.
Francis Ledwidge (Slane, 19 augustus 1887 - Boezinge, 31 juli 1917) was een Iers nationalist en Engelstalig dichter. Als autodidact had hij het, in zijn dichtkunst, over de natuur en het Ierse landschap.
Ledwidge werd geboren in een arm gezin en werkte als boerenknecht, mijnwerker en stratenmaker. Alhoewel aangetrokken tot het Ierse zelfbewustzijn verkoos hij toch om dienst te nemen in het Engelse leger.
"I joined the British Army because she stood between Ireland and an enemy common to our civilization and I would not have her say that she defended us while we did nothing at home but pass resolutions."
Hij werd eerst uitgestuurd naar Turkije om daar uitgeput in de hospitalen van Saloniki en Caïro te belanden. Nadien kwam zijn eerste bundel Songs of the Fields uit, 1916 The Rising in Ireland.
"Coming from Southampton in the rain, looking on England's beautiful valleys all white with spring, I thought indeed its freedom was worth all the blood I have seen flow. No wonder England has so many ardent patriots. I would be one of them myself did I not presume to be an Irish patriot."
Eind 1916 werd Ledwidge naar het Vlaamse front gestuurd om er te werken als stratenmaker. De eerste dag van De Slag om Passendale kwam hij bij een beschieting in Boezinge op 31 juli 1917 om het leven.
The men were buried were they fell at Carrefour de Rose (Rose Crossroads) and reinterred later in nearby Artillery Wood Military Cemetery.
Lance Corporal Francis Edward Ledwidge is buried in plot 2, Row B, Grave 5.
Op de plaats van zijn overlijden kwam er in 1998 een monument. Onderaan staat het gedicht van hem, ‘Soliloquy’, dat hij kort voor zijn dood schreef. Daarbij staat de vertaling ‘Alleen’ door Benno Barnard.
Bij rondgang op het terrein van CWxRM november ll. zag ik het bord (zie foto) met vermelding van Francis Ledwidge: Poet of the Blackbird.
In het Nederlands staat er de tekst:
En de
merel
met zijn
zwart kostuum
van pluimen
zal altijd
voor hem
en
zijn
geliefde
blijven
zingen
Ernaast staat er volgende geschreven:
FRANCIS LEDWIDGE
POET OF THE BLACKBIRD
Na haar dood liet hij voor Ellie – zijn gedroomde vrouw –
in een gedicht een merel zingen, een halve eeuw later zongen
The Beatles ‘Blackbird singing in the dead of night’.
Trok de dichter uit zijn groen en gewond Ierland
naar de moordkuil van de oorlog omdat zijn liefde
niet werd beantwoord, vraag ik me af, sneuvelde hij
daarom symbolisch op de plek met de romantische naam
‘Carrefour des Roses’, met een kopje thee in de hand,
in een slijkpoel waar hij met zijn kameraden beschutting zocht?
Ik schrijf Francis tot leven en hoor hoe het Liverpool kwartet
‘You are waiting for this moment to arise’ zingt.
En laat Ledwidge opnieuw tegen de slechte werkomstandigheden
in een kopermijn een staking leiden, vechten in Galipoli en Servië,
zich vastklampen aan de reddingsboei die poëzie voor hem was.
‘Better in him than food and warmth'.
En de merel met zijn zwart kostuum van pluimen
zal altijd voor hem en zijn geliefde blijven zingen.
‘And lay my hands upon her eyes’.
Ik bleef staan lezen en schrok een beetje dat het ook precies vijftig jaar geleden is dat het White Album van The Beatles is uitgekomen, release date: 22 november 1968.
Nog steeds één van mijn grote favorieten en waarschijnlijk mijn meest gedraaide LP’s. (de CD versie doet het ook goed!)
Grtjs
Hugo
Foto's: Het bord op CWxRM en het gedichtenboek gekocht in Dublin.
Noot: Wie de tekst geschreven heeft op het bord kon ik niet meer achterhalen.
De Sint is al geweest. Weliswaar geloof ik er niet meer in en waarschijnlijk daarom dat ik niks meer krijg.
Nochtans had ik graag aan politiek gedaan, zelfs met het loon dat ik, met tevredenheid, heb gekregen tijdens mijn loopbaan. Maar ja, blijkbaar mag je niet te veel kunnen of kennis hebben om zoiets te mogen doen. Dit wil niet zeggen dat het allemaal dommeriken zijn in het parlement of de gemeenteraad. Wel dat je geen diploma’s nodig hebt om een dik betaalde functie te kunnen krijgen. (niet wat je kent….)
De Sint is dus wel degelijk langs geweest voor zijn tijd. Maar volgens mij geloven die dames en heren ontslagnemenden nu ook niet precies meer in dat verhaaltje van dienen Turk.
Afijn, na mijn pensionering heb ik niks extra mogen ontvangen van mijn patroon of het riziv. De bonus van het pensioensparen heb ik wel zelf bijeen gespaard en er nog eens flink op afgedokt.
Klagen over het bedrag van mijn pensioen is er niet bij, er zijn veel mensen die minder hebben. Alleen steekt het soms toch wel als je de tabel bekijkt welke bedragen aan sommige mensen worden uitbetaald.
Wel heb ik na het faillissement van Boel zelf een andere job gezocht en me flink moeten aanpassen. (Bij de Nationale Bank waren er toen geen vacatures.)
Toegegeven, ik kon genieten van een sociaal statuut. De eerste maanden van de bezetting was er niks, tenzij het stakingsgeld, juist genoeg om niet van honger om te komen. Het dopgeld viel wel mee, de eerste maanden althans want ook hier is het vet vlug van de soep.
Dus heb ik het maar gehouden bij een job in de privé. Volgens Miet worden hier véél hogere bedragen uitgekeerd.
Tiens! Denk ik dan. Zijn het dan toch geen poenscheppers? Waarlijk, je zou er compassie mee krijgen. Slechts één buitenverblijfje meer en dan nog te bouwen of onderhouden met uit eigen zak betaald personeel? (en ze verdienen al zo weinig)
En ik heb nog nooit een uittredende politieker één minuut zonder inkomen weten zitten. Integendeel, bestuursraden zijn er genoeg die van de ‘diensten’ van een zelf op rust gestelde - ten dienste staande van de bevolking willen ‘genieten’. (en euh, voor een habbekrats waarvoor CEO’s nog niet hun wenkbrauwen fronsen)
Ge zou er stenen kl..ten van krijgen. Vooral als de niks ter zake doende argumenten (ook) komen van iemand die beschaamd zou moeten zijn om dergelijke onzin uit te kramen.
Ik stel me dan ook de vraag of hier de ‘Geschiedenis geen geweld wordt aangedaan’. Zijn er geen politiekers meer die iets doen voor de maatschappij zonder daarom rijk te willen worden.
Genoeg, basta. Dat propere voeten spel begint ook op niks te trekken. Doofpot lijkt er steeds meer op. En ook hier weer mag je als kleine werknemer volop alle soorten bijdragen leveren terwijl een onderneming (want dat is het wel degelijk) als de KBVB miljoenen korting krijgt op de riziv bijdragen.
Bij mijn weten zijn zelfs in lagere afdelingen spelers en trainers goed betaald. (soms meer betaald dan hun hoofdjob!)
Genoeg, basta. De gele hesjes komen niet uit de lucht vallen. Wellicht heb ik er in de toekomst nog problemen mee als ik naar Frankrijk ga, met de wagen want ik heb geen helikopter.
Het moest er eens af.
Voor de rest, het biljart kampioenschap van Temse individueel is vorige maandag voor mij geëindigd in de kwartfinale. Niks erg mee, het plezier was er wel, dus hop, naar volgend jaar.
December komt eraan (de Sint niet meer) en dus ook de feest periode. Ik probeer mijn conditie te behouden door een keer meer te gaan stappen.
De Warmste Week komt er ook aan.
Binnen deze Warmste Week ga ik stappen, niet alleen maar met enkele honderden, voor het goede doel van DuwMee.
In het volgende bijdrage kom ik hierop uitgebreider terug.
Vorige zaterdag heb ik op de ‘terugkomdag’ van het Vlaamse Compostela Genootschap mijn tegel in ontvangst mogen nemen. Die tegel is een blijvende herinnering aan de tocht van 2018. Om mijn badkamer te betegelen zijn er nog een heleboel pelgrimstochten te lopen. Ik zal dus best zelf tegeltjes kopen, de twee die ik nu heb bedekken niet genoeg muur.
In België is november de maand van de doden. Het begint met de 1e waarop je de heiligen moet eren. Wat ik daarvan denk kan je lezen in vorige aflevering. Op den 2e herdenken we onze dierbare overledenen en zoals geschreven, dat hoeft niet precies op die datum te gebeuren, het mag.
11 november is dan weer een dag om de helden van beide wereldoorlogen te eren.
In veel andere landen gelden andere datums. Frankrijk eert zijn oorlogsslachtoffers zowel op 11 november als 8 mei, respectievelijk voor de 1e als de 2e ‘guerre mondiale’.
Voor de meeste Europese landen geld voor WOII 8 mei als dag van de wapenstilstand. Nederland viert 5 mei als bevrijdingsdag terwijl het in de Aziatische landen 15 augustus is, dag van de capitulatie van Japan.
Een verschil tussen WOI en WOII is dus herdenking van de wapenstilstand. Nochtans is dit maar een overeenkomst, vele duizenden doden zullen na 11 november nog vallen. Op 11 november zelf sneuvelden nog 308 soldaten in Flanders Fields. Oorzaken zijn velerlei, op sommige plaatsen is het bevel tot het stopzetten van de vijandelijkheden nog niet doorgedrongen. Velen overlijden door hun opgelopen verwondingen of ziekten. Ontelbare burgers kwamen nog om door achter gebleven munitie. Tewerkgestelden uit Duitsland kwamen uitgeput of ziek terug en overleden dus ook aan de gevolgen van de oorlog. Enkele legers worden niet ontbonden o.a. voor de bezetting van Duitse gebieden of omdat men niet onmiddellijk weet wat men met die mensen massa aan moet. In die concentraties van militairen, vermoeid na de lange strijd, kunnen ziekten makkelijk uitbreiden. De Spaanse Griep maakt meer doden na WOI dan dat er slachtoffers zijn gevallen op de slagvelden.
Ontslagen dienstplichtigen en vrijwilligers hebben geen job en leven in armoedige omstandigheden (stank voor dank). Erbovenop is er weinig of geen werk in de steden. De oorlogsmachinerie is stilgevallen en fabrieken ontslagen massaal werknemers. Meestal zijn dit dan nog vrouwen, die al weinig verdienden met hun slaven arbeid ter meerdere eer en glorie van het land. Er is zoals steeds maar één winnaar van een gewapend conflict: het kapitaal. Ongeacht welke zijde of gezindheid, de handel blijft doorgaan, zelfs tussen ‘vijanden’.
Vorige week waren we op 10 en 11 november in Ieper. Een rondrit op zaterdag behandelde als thema: Vijf jaar voorlaatste dag. Onder begeleiding van Kevin Breyne, een prima gids en ‘gebeten’ door wat zich honderd geleden in zijn streek heeft afgespeeld, werd op verschillende plaatsen halt gehouden. Die halte plaatsen waren niet zo maar lukraak gekozen, ze hielden verband met 10 november. Een markante gebeurtenis ‘de voorlaatste dag’ in 14, 15, 16, 17 en uiteindelijk 1918 werd belicht.
In 1914 dacht men nog steeds dat met Kerstmis iedereen thuis zou zijn. Helaas…
Nu honderd jaar later worden er nog regelmatig resten van soldaten gevonden in de Westhoek, dit jaar 31. Jammer genoeg zal de grote meerderheid van deze gesneuvelden voor eeuwig onbekend blijven. Wel goed is dat deze mensen dan eindelijk met de nodige (militaire) eer kunnen begraven worden. Vermoedelijk liggen er nog zo’n dikke 200.000 vermisten onder de grond, alleen in Vlaamse Velden.
Ik houd er in ieder geval weer een interessant boek aan over: De Laatste Slag, een cardiogram van het Eindoffensief. En omdat er steeds twee kanten aan een verhaal zijn heb ik ook nog het boek ‘Gestolen Jeugd’ van Marielou Uyttenhove aangeschaft. Dit boek belicht het leven van schrijfster als dochter van een Vlaamse vader en Duitse moeder na WOII. Hieruit blijkt eens te meer dat haat het begin is van veel ellende.
Op zondag was er dan de parade en de taptoe onder de Menenpoort. Deze laatste was niet te betreden wegens het hoge gehalte aan notabelen. De bloemenhulde was nog langer dan anders. De stilte op de markt, waar ik via een groot scherm de plechtigheid kon volgen tijdens de Last Post, was om rillingen van te krijgen. Plots kwam een groepje ‘toeristen’ al kwetterend de hoek om gelopen. Het duurde even voor hunne nikkel viel.
Nog het vermelden waard is de optocht (betoging?) van een vijftigtal Sikhs. Zij wensen hun deelname aan WOI te onderstrepen. Ondanks dat zij maar 2% van de Indische bevolking vertegenwoordigen hebben ze wel 20% van het contigent British Indian Army uitgemaakt.
In de namiddag hebben we dan nog een bezoek gebracht aan CWxRM aan de Palingbeek in Zillebeke. Met 600 duizend beeldjes voor 600 000 namen wilden ComingWorldRememberMe alle slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog op Belgische bodem herdenken.
Aan het geheel is jaren gewerkt. Velen hebben hun bijdrage geleverd door handmatig de beeldjes te vormen.
Het zicht is best indrukwekkend. Ook het idee van Pangea en het ei dat op uitbarsten staat is een mooie metafoor. De inplantingsplek is symbolisch gekozen, het niemandsland tussen de geallieerden en de Duitsers.
Nooit meer oorlog! Edoch, zelfs op deze plek kon je de aanzet tot de waanzin van de laatste week al zien. Hier en daar tussen de beeldjes vielen al lege plekken te ontwaren.
Nu kan ik dus al schrijven: het zicht WAS best indrukwekkend. Het beeld van de profijt zoekers afgelopen week was dit dan ook, weliswaar op een andere wijze.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Zonsopkomst, 100 jaar geleden, de vijand zit nog aan de overkant; De markt te Ieper op 11/11/2018, muisstil tijdens de Last Post; Pangea; Lege plaatsen; Zo zag het origineel uit; Zondsondergang 100 jaar geleden, rust en vooral stilte; Marec.
Vandaag dus de feestdag van alle Heiligen. Tja, Heilig worden is blijkbaar niet zo moeilijk. Olaf I van Noorwegen is ook heilig. Het was voldoende om zich tot het katholicisme te bekeren, en met hem al zijn onderdanen. Die onderdanen deden dat wel uit levensbehoud.
Olaf I (ca. 963 - Svolder, 9 september 1000), alias Olav Tryggvason, was koning van Noorwegen van 995 tot 1000. Olaf speelde een belangrijke rol in de bloedige bekering van de Vikingen tot het christendom.
Volgens de overlevering bouwde Olaf de eerste kerk van Noorwegen, waarschijnlijk in 995, in Moster. Ook stichtte hij de stad Trondheim, in 997. Er staat een standbeeld van Olaf op de grote markt van Trondheim.
Olaf gebruikte geweld, marteling of de dood om heidense mensen te bekeren. Meerdere gevallen van Olaf's gewelddadige pogingen tot bekering leiden tot een dag van herdenking onder de moderne heidenen, vergelijkbaar met de feestdagen van gemartelde christelijke heiligen.
In dat rijtje van heiligen wil ik dus niet thuishoren. Waarom schrijf ik er dan over? Omdat ik volgend jaar (alstmogelijkis) een bedevaartstocht naar het Noorden wil maken. En omdat er een Olavspad loopt van Oslo tot Trondheim en ik dat pad wil volgen en daarom enige info over die Heilige wil inwinnen.
Voilà, hiermee is het dan definitief, de volgende tocht gaat naar Noorwegen. De totale afstand Temse-Trondheim zal zo rond de 1800 km liggen. Voorbereidingen zijn al gestart, vandaar het bovenstaande.
Allerzielen dan, ter gedenkenis van alle slachtoffers van de kerstening.
Om het meer bij thuis te houden, ter nagedachtenis van onze naaste familieleden. Hiervoor hoeft het voor mij niet persé op 2 november te zijn. Een tochtje op het kerkhof, gelijk waar, drukt je steeds met de neus op de realiteit. Ik ben er nog, velen van mijn leeftijd al niet meer. Gisteren nog naar de begrafenis geweest van Suzy T, pas 59 jaar….
Op het plaatselijke kerkhof kan het deugd doen even stil te staan bij het graf van een familielid of goede vriend. Het gemis van een graf dringt dan ook pas door als … er niks te bezoeken valt. Voorheen dacht ik ook altijd, laat me maar verassen en uitstrooien. Nu weet ik dat zo zeker niet meer. Hoewel, misschien komt er toch niemand langs.
Vorige zaterdag was ik deelnemer aan een rondgang op het kerkhof van Temse. De bezochte graven zijn allemaal als erfgoed erkend en de tour werd zeer vakkundig en met de nodige verhalen begeleid door Luc DR.
Een van die verhalen ging over Amaury Amelinckx, jongen geboren in 1932 en overleden in 1936. De eerst volgende jongen die geboren wordt in de familie krijgt als voornaam: Amaury. Deze kozijn van de vorige Amaury was de kleinzoon van Joke Podding.
Frans Amelinckx en Joanna Gosselin, zoals Joke eigenlijk noemde, kregen vier kinderen: Marieke, Cyriel, Gabriëlle en Jenny. Ze hadden een bakkerij in de August Wautersstraat, niet ver van mijn deur. (Schuinover de Philemon Haumanstraat, ik vermoed daar waar later nog beenhouwerij Van Acker was.)
Cyriel zette de bakkerij verder in de Akkerstraat en kreeg twee zonen, Amaury en Benny. Deze laatste was de laatste bakker Amelinckx. Ik herinner me zeer goed dat je er voor één frank een dikke tipzak kruimelkoekjes kon kopen met erin een verassing. En natuurlijk was er de podding, die je per spie kon verkrijgen.
In de Akkerstraat was er nog een derde generatie bakkers, namelijk Willy De Maere.
Ik kom op bijna identieke wijze aan mijn voornaam. Kozzen Hugo is geboren op 30 september 1949 en overleden door verdrinking op 7 augustus 1950. De eerst volgende jongen binnen de familie was ik.
Het grafje van Hugo heb ik ontdekt bij de begrafenis van een klasgenoot. De juiste naam wist ik het niet meer, Van den Bergh of zoiets. Wel dat twee broers bij een ongeval om het leven kwamen, ergens in 1959. De begrafenis was een koude en mistige dag en de graven lagen op het ‘kinderkerkhof’ , links als je door het eerste hek ging.
Dankzij Luc DR krijg ik weer een beetje meer vat op mijn verleden. Het betrof de familie Debergh, woonachtig in de Doornstraat. De ‘grote baan’ liep nog door het centrum, alle verkeer moest toen nog door de smalle straten.
Het ongeval waarover sprake is gebeurd in de Gasthuisstraat, ter hoogte Dr De Ryck. Raoul (1947) reed met de fiets naar school, Maurice (1952) zat achterop. Hun broer Ludo was al op school, broeder directeur moest komen kijken wie van de broers aanwezig was op school. Bleek het inderdaad dat de twee andere om het leven waren gekomen….
Hoe ik het nieuws vernomen heb weet ik niet meer. Wel dat ik toen mijn naam zag op een grafzerk.
Beide heren, Amaury en Ludo kan je samen op de foto zien in Info Temse van december 2007 (nummer 124 pagina 25).
Er is ook nog vrolijk nieuws, de geboorte van:
Jorn, tweede zoontje van Evy, nichtje van Agnes en Louise, dochtertje van Nicky en Mathias, neef van Agnes.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Kaarsje voor Allerzielen, graf van Amaury en Hugo en de leuke geboortekaartjes, Suzy.
Reizen om te leren, dat is zeker zo.
Als je de eerste keer in de metro van Parijs aanbelandt, is het wel even spannend. Edoch, eigenlijk is het poepsimpel, als je het eindstation kent en dus de lijn, is het de eenvoud zelf. Wat het meer stresserend maakt is het onbekende, de drukte en de gejaagdheid.
Niet dat ik nu een habitué ben, maar eens meegemaakt valt dat allemaal best mee. Opletten moet je over heel de wereld doen hé!
Bij de terugkeer vanuit Bordeaux was het in Gare du Nord evengoed toch wel even nijpend. Toen het ticketje uit de toegang automaat kwam bleek er maar één deurtje te openen. Mijn valiesje kon er wel doorheen, ikzelf met mijn rugzak bleef steken. Hoe ik ook morrelde en wrong, er was geen doorkomen aan. Terugkeren dan maar en opnieuw proberen. Helaas, dat kaartje was geregistreerd, dus geen toegang meer.
En dan pas begin je te denken aan de aansluiting van de Thalys naar BXL. Normaliter heb je voldoende tijd om je van de Gare de Montparnasse 1 en 2 naar de Gard du Nord te begeven. Als er al dik veertig minuten verbruikt zijn van het toegestane uur en je moet in dat grote station nog enkele honderd meters afleggen, tja, gene paniek.
En dat komt het, eens te meer, een behulpzame jonge man liet me erdoorheen. Zonder vragen of voorwaarden, gewoon monsieur suivent moi, et voila, alles verliep verder zoals gepland. Een tiental minuten voor vertrek zaten Agnes en ikzelf op onze plaats.
De bus vanuit Longarisse was een meevaller. Normaliter vertrekken er meerdere bussen vanuit Lacanau Plage. In de winter periode zijn dit er maar enkele. Het is dus zaak om op tijd aan de halte plaats te zijn. Bijkomend ligt Longarisse (en nog enkele gehuchtjes) bezijden de hoofdroute en moet je de halte dus aanvragen. Dit kom je allemaal te weten als je de Horaires dhiver in je bezit hebt, te verkrijgen in de gare St-Jean te Bordeaux.
Als je zoals wij op maandag morgen wil vertrekken dien je de halte al ten laatste op vrijdag voor 18u aan te vragen.
Op donderdag had ik al een telefoontje gepleegd. In eerste instantie dacht de receptioniste dat het een aanvraag voor ziekenvervoer betrof. De firma TransGironde (Keolis Gironde) doet meer dan alleen bus vervoer én mijn Frans klinkt waarschijnlijk minder Fransoos dan zou moeten. Afin, het klonk mij alleszins wel goed in de oren zodat ik alsnog de gevraagde stop van de bus kon vastleggen.
Op maandag morgen waren we al 15 minuten voor het afgesproken uur aan de halte (stop 06u40) toen de bus al toekwam.
Opluchting in eerste instantie en vooral de gedachte, die Fransen zijn stipter dan gedacht.
Vanuit Lacenau Plage tot Bordeaux Gare St-Jean is het, volgens de horaires van lijn 702, ongeveer een 1u45 rijden. Dit omvat 12 arrêts vóór de zone TBM, Transport Bordeaux Métropole. Binnen deze zone zijn er nog 11 mogelijke stopplaatsen waarvan enkele aansluiting geven op de tramlijnen of belangrijke plaatsen.
Als je op dit vroege uur over de baan zoeft, rustig gezeten in een echte autobus met comfortabele zetels, zie je pas hoeveel autos en mensen zich naar de grote stad begeven. Dat de rit veertig minuten langer heeft geduurd hoeft dan ook niet te verbazen. Wel ben je stress vrij en uitgerust om de dag goed aan te vangen.
Apropos, de bus chauffeur was dezelfde als vorig jaar.
Tijdens ons verblijf in Frankrijk is het nichtje van Agnes bevallen van een flinke zoon, JORN. Ik heb het manneke ondertussen al gezien, het zal ne flinke Vikking worden.
Beste Lezers, in de rechterkolom is er iets gewijzigd. De resultaten van de DDT zijn gewist en fotoboek Deel I van mijn camino tocht 2018 is gepubliceerd. Het betreft het deel van de GR 78, le Chemin du Piémont Pyrénéen.
Het is al van 1 oktober geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Heeft het iets te maken met het pensioen van Agnes? Ja, want na een weekend in Valkenburg hebben we meer dan een week in de bossen verbleven in Longarisse. En dat zou niet gelukt zijn zonder dat eeuwige verlof.
Valkenburg is een oud stadje dat volstaat met hotels en restaurants. Ik denk, weet zeker, dat het leeft op toerisme. (75 hotels is niet weinig) Niet dat het niet leuk is, voor enkele dagen wel te verstaan.
Ondanks dat het al 7 oktober was bleef de temperatuur heel zacht. Ideaal voor een avond activiteit die door twee acteurs werd aangekondigd als een misdaad spel waarin naar believen kon bedrogen en vals gespeeld worden.
Dat begon al goed, normaliter kreeg elke deelnemer één leven in de vorm van een speelkaart. Ik begon er met twee, je muts even verdraaien was voldoende. De bende werd opgedeeld in twee groepen en THEO VOLGEN! was de laatste man, kwestie van niemand te verliezen.
Tijdens de rondgang in de stad werd her en der stilgestaan en volgde er een uiteenzetting over een stuk stads geschiedenis. Ook werden er vragen gesteld en bij juist antwoord kon je een mini sleutel ontvangen. Maar bij elke stop moest de groep, waarbinnen dat juiste antwoord werd gegeven, iemand uit de andere groep aanduiden die zijn levenskaart diende in te leveren, en dus niet meer kon meedoen met de strijd om de meeste sleuteltjes.
Zowat ergens in het midden van de doden was het mijn beurt om een kaart in te leveren. Toen ik daarna nog steeds meedeed voor de prijzen rezen de vragen en protesten (verwensingen nog net niet) al vlug ten hemel. Het duurde dan ook niet te lang of mijn tweede leven was eraan.
Dan begon het tweede luik, het vals spelen. Voorzichtige navraag bij nog levende personen vertelde me waar de meeste sleuteltjes zich bevonden. Zodoende kon ik bij bevriende mede Nauwe Banders een aantal sleuteltjes bemachtigen die ik door kon spelen om alzo de overwinning binnen de groep te houden. En dat is gelukt!
Voor de rest onthoud ik van Valkenburg zijn mergelgrotten, zijn steenkoolmijn, de Wilhelmina toren en de Cauberg, aankomst van de klassieke wielerwedstrijd de Amstel Gold Race.
Verder is me zeer duidelijk gemaakt dat de stad de Kerststad is van Nederland. Dan zijn ook een deel van de mergelgrotten ingericht als kerstmarkt.
Na een dagje rust, allé na de was en de plas, valiesje terug in orde gebracht om de volgende morgen alweer op pad te trekken. Met de trein (vertrek te Temse 6u30) via de Midi BXL, Paris-metro naar Bordeaux, om daar de bus te nemen.
Longarisse is een plaatsje in de Landes, zon 65km van Bordeaux. Voor Lacanau-plage is het nog een dikke 15km, een mooi ritje met de fiets langs de bossen.
Thérèse, zo noemt de dame die ons gul ontvangt, vond het nodig om ons af te halen aan het station en rechtstreeks met de wagen naar haar buiten verblijf in de bossen te brengen. Met de bus zou dat heel wat langer duren en bovenal, we moesten nog wat inkopen doen.
Al met al stonden we om vier uur aan de rand van Lac Lacanau te genieten van het warme zonnetje. Maar dat zonnetje was hier ook van toepassing, naar ik heb vernomen.
Lacanau is de hoofdplaats van dit deeltje van de Médoc Atlantique.
Het is er rustig wandelen en fietsen in deze periode. De massa toeristen zijn er weg. Hier en daar wat bewoners, vaste en een deel die regelmatig gebruik maken van hun buiten verblijf. Aan het aantal boten, van allerlei grote en vorm, denk ik dat het hier in het seizoen wel enigszins anders zal zijn. Dan is er zelfs een magazijntje geopend.
Bordeaux werd op een drafje verkend, een terugkeer dringt zich op. Wel uitgebreid het Musée du vin bezocht, met proeverij! We dienden we ons te voet naar daar te begeven. Door een ongeval was de tramlijn gestremd. Een flinke wandeling kon er nog af.
Deze week was het dus weeral een beetje aanpassen, wat karweitjes in de tuin uitvoeren en de dagbladen verwerken. Maar het lukt om de boel aan de kant te krijgen.
Niet dat het echt stil is gevallen.
De biljart competitie individueel voor het verbond Temse is van start gegaan en dat betekend weeral regelmatig café bezoek.
Dit weekend was er een activiteit van het BCG te Stekene. Daar vond de officiële overhandiging plaats van 20 blindengeleidehonden. Dit is het resultaat van twee jaar hard werken van honden, gebruikers, pleeg gezinnen en anders-carrière honden. Deze laatsten zijn dieren die niet geschikt zijn om hun taak van blinde geleidehond goed uit te voeren maar dan wel voor andere taken geschikt zijn.
Het was een mooie plechtigheid met een pakkend relaas van iemand die dankbaar en verdrietig is. Dankbaar om het verkrijgen van een nieuwe hond en verdrietig om de vorige af te geven. Het is duidelijk dat de band tussen mens en dier wel innig kan zijn.
Als muzikaal intermezzo kregen we de band Flera Nyckelharpas B. te horen. De wat?
De nyckelharpa betekent letterlijk sleutelharp/toets harp en is een snaarinstrument uit Zweden dat wordt gebruikt om volksmuziek te spelen, traditioneel in de streek Uppland. Het instrument wordt in het Nederlands ook wel sleutelvedel of sleutelharp genoemd. Ik had er nog nooit van gehoord maar de nyckelharpa is verwant met de draailier. Bij beide instrumenten drukt de speler snaren in via toetsen, waardoor de toonhoogte wordt bepaald. De nyckelharpa wordt met een korte, hoge strijkstok aangestreken. Dat is het belangrijkste verschil met de draailier, waar de snaren in beweging worden gebracht door een wiel met een zwengel. Zo valt de nyckelharpa samen met de draailier eerder in de categorie 'mechanische instrumenten', al is het strikt genomen een strijkinstrument.
De muzikant bespeelt het instrument in zittende positie, met de harpa dwars op zijn schoot. De boogvoering gebeurt opwaarts. Met de linkerhand bedient de bespeler toetsen, die tangenten in beweging brengen waardoor de snaarlengte wordt verkort.
De band bracht een nummer van U2 ten gehore.
Na het degusteren van een plaatselijk biertje was het tijd om huiswaarts te keren om te bus naar Kruibeke te kunnen nemen.
Om 18u werd er door de vriendenkring van de brandweer het startschot gegeven voor een gemoedelijke avond. Na een korte verwelkoming werd aangeschoven voor een kaas/Breugel avond in de polyvalente zaal. In de garage was een ruimte vrij gemaakt om allerlei volksspelen te kunnen beoefenen.
Het weekend was zo voorbij. Tempus Fugit.
Wat de warmste week betreft, die mars vanuit Brussel Noord naar Wachtebeke zal plaatsvinden. Zoals al gemeld wordt geprobeerd om meer deelnemers aan te trekken. Verder kan de slaapplaats ook nog in Lebbeke/Denderbelle worden voorzien. Daar wordt aan gewerkt.
Wat het wandelschema en parcours betreffen werd ik aangezocht om deze taak op me te nemen, wat ik graag aanvaard. Intussen heb ik al contact gehad met stapmaat Jan die me hierbij zal helpen.
Voorts doe ik nu al een oproep om de Duw Mee actie te ondersteunen door me te sponsoren. De nodige gegevens hiervoor volgen nog.
Oja, nog dit: vanuit Bordeaux hebben we Canelés Baillardran meegebracht. Dit is een typische en authentieke Bordelaise patisserie gebakje uit de 16e eeuw en is van oorsprong religieus. Hoe het komt weet ik niet, maar het recept is geheim en het smaakt delicieus. (de doos is bijna leeg-sorry)
Grtjs
Hugo
Fotos: Fiere Miranda met Polly in het midden van het podium; Deze dacht er het zijne van; Eerste trip met de TGV; Fietsen in de bossen op soms smalle paadjes, opletten geblazen!; Wandelen op de vloedlijn; Steeds surfers te zien; Ook een Jacobspas passeert aan ons buitenverblijf; Prachtige duinen; Bordeaux smorgens in de regen en geen tram!
Doe Mee met Duw Mee is vanaf nu mijn leuze. Jazeker, ik doe mee. Vorig jaar heb ik deelgenomen aan de actie van Duw Mee tijdens de Warmste Week van Studio Brussel. De deelname bestond in een geldelijke sponsering, het meedoen met het stappen tellen en de tocht vanuit Brussel Noord naar Wachtebeke.
(Dat stappen tellen was symbolisch, om aan te tonen hoeveel kinderen er geen (of nauwelijks) onderwijs genieten. Met heel velen flink gestapt om nog niet aan de helft te komen van de 150 miljoen kinderen die nooit naar school gaan.)
Voor die tocht was/is er een wandelgroep opgericht op WhatsApp onder de titel: Bxl duwmee stoere bende. En de organisator van die groep, Wim, heeft bericht dat er ook dit jaar een dergelijke tocht wordt georganiseerd.
Ik noteer alvast vrijdag 21 december 2018 in mijn agenda, 67km zijn goed te doen in twee dagen.
Hopelijk doen ook de anderen weer mee, de bleinen zullen nu al wel genezen zijn!
Over die anderen gesproken, Els, Leen, Cedric, Saar, Ulrik en Wim hopen dat we dit groepje kunnen uitbreiden tot een twintigtal moedige stappers. De moeilijkheid is echter om een slaapplaats te vinden in Dendermonde. Vorig jaar konden we met ons achten, met onze begeleider Seppe, overnachten bij iemand thuis. Twintig is echter iets van het goede te veel voor één particulier, daarom misschien al via deze weg de vraag: Weet iemand van mijn lezers een geschikte overnachtingsplaats te Dendermonde voor 20 personen? (als het kan verwarmd en een goede douche!)
Een 6e tocht van de Duw Mee actie start wederom vanuit Sint-Niklaas, goed voor 30 km. En zoals voorheen kunnen de jonge kinderen de laatste kilometers mee op pad, gezellig met lampjes en lampions.
Het ingezamelde bedrag vorig jaar van 46 132, 33 is een fantastische opsteker voor deze organisatie. Dankzij die steun, konden ze dit jaar opnieuw met volle energie de straat op trekken om hun ambitieuze plannen te realiseren.
Nog iets over Mobile School.
Mobile School is een Belgische organisatie die zich wereldwijd inzet voor straatkinderen. Zij ontwikkelen mobiele schoolkarretjes en verzorgen de opleiding van plaatselijke straathoekwerkers. Momenteel rijden er 50 mobiele schooltjes in 25 landen, verspreid over vier continenten: Latijns-Amerika, Azië, Afrika en Europa.
Mobile School richt zich op twee doelgroepen:
Straatkinderen en de straathoekwerkers die informele educatieve activiteiten met hen opzetten. Onder het motto Als een kind niet naar school kan dan brengen we de school naar het kind ontwikkelden ze een mobiele school.
Dit rijdende schoolbord met honderden educatieve spelen stelt straathoekwerkers in staat om educatieve activiteiten op te zetten.
De materialen zijn technisch ontworpen op basis van mobiliteit, aanpasbaarheid, duurzaamheid en diefstalbestendigheid.
Het educatieve curriculum is geen vervanging voor het klassieke schoolcurriculum. Alle materialen en spelen zijn gericht op het versterken van eigenwaarde en identiteit, het ontdekken van talenten en het empowered worden. Op die manier bouwen we op de stoep aan een stevig fundament van geloof in eigen kunnen, zelfvertrouwen en motivatie dat noodzakelijk is om verdere groeiprocessen op te enten.
Naast de materialen ontwikkelde Mobile School ook een uitgebreid opleidingstraject voor straathoekwerkers. Daarmee bereiden ze hen voor op het specifieke en gespecialiseerde werk op de stoep.
Mobile School ontwikkelde een reeks producten en workshops voor kinderen, jongeren en leerkrachten hier te lande. Deze kunnen ingepast worden in het schoolcurriculum en ondersteunen scholen om hun leerlingen te begeleiden tot duurzame, gelukkige wereldburgers.
De mobiele school is een trekkar op wielen met uitschuifbare krijtborden. Overal kunnen educatieve leerspellen - de software van de mobiele school - bevestigd worden. De mobiele school kan makkelijk worden opgesteld en is even snel opgeruimd. Door haar design is ze bruikbaar op stoepen, pleinen, parken en slums van de grootstad.
De mobiele school is volledig weerbestendig. Tropische buien, een Caribische brandende zon en Roemeense vriestemperaturen vormen geen probleem. Bovendien is de mobiele school diefstalbestendig: alle materialen hangen vast aan het bord waardoor zij niet afzonderlijk kunnen worden meegenomen.
Bij de mobiele school horen educatieve spelen. Zo zijn er meer dan 300 ter beschikking. Om een ruime basiseducatie te bieden aan straatkinderen, beschikt het pakket over diverse thema's: alfabetisering, creatieve therapie, gezondheidseducatie en drugs- en aidspreventie.
Wanneer de mobiele schoolkar volledig is uitgeschoven, meet deze maar liefst zes meter lang.
De mobiele school wordt geproduceerd in de Provinciale Secundaire School Bilzen. Mobile School vzw en PSSB maken samen de duidelijke en bewuste keuze om de schooltjes te produceren met Vlaamse jongeren in een grensoverschrijdend project van maatschappelijke mondiale vorming, technische vorming en entrepreneurschip.
Na een lang weekend in Holsthum was mijn Duitse spraakkunst weer een (heel klein) beetje op peil.
Als je weet dat met peil ook al weer niet te veel mag verwacht worden kan je rustig spreken van camping Duits.
Maar dat volstaat blijkbaar toch wel, het plezier is er niet minder om.
Het weekend in Holsthum stond ook in het teken van de jeugd brandweer.
In Duitsland is de jeugd brandweer zeer verspreid. Jaarlijks worden er ook wedstrijdjes gehouden binnen een Verbond, en dat gaat met voorrondes tot een finale. Dit jaar werd de finale van het Eifelverbond te Holsthum gehouden. Jammer genoeg was de eigen jeugd er niet in geslaagd hieraan deel te nemen.
Maar daarom wel de vertegenwoordiging van enkele oud-leden van jeugd brandweer Kruibeke.
Bij een bezoekje aan een moderne boerderie weer een en ander opgestoken. Vooral dat de koeien van nu veel slimmer zijn. Wel staat er tegenover dat die beesten niet meer buiten komen. Alles wordt geregeld via computer, zelfs de melkmachine werkt volledig autonoom. Een koe die het melken fijn vindt wordt (als ze te vlug terug keert naar de machine) gewoon wandelen gestuurd en krijgt geen snoepje.
Gelukkig heb ik een partner die nog in Duitsland op school is geweest. En die Spräche is wel wat beter dan de mijne. Dat kwam goed van pas want vorig weekend zijn er Duitse gasten op bezoek geweest, ook voor een lang weekend.
Die gasten zijn Gisele en Peter, die ik heb ontmoet in Les Landes tijdens mijn eerste camino. Als je terug gaat naar het verslagje van 8 juni 2015 kan je de foto van hun camper nog eens bekijken en vergelijken met deze hieronder. Ja, inderdaad, er is niks veranderd. Vorig jaar is er een klein incidentje geweest met de camper: er kwam rook vanonder het handschoenkastje. Peter heeft met een deken de beginnende brand gedoofd en erger voorkomen. De bedrading onder de plong kast was gesmolten.
Na te zijn afgesleept heeft hij bij een bevriende garagist het boeltje laten herstellen. Dat kan nog met zulke autos. Dit jaar hebben ze weer hun uitstap van een zestal weken door Frankrijk gemaakt.
En nu in september hebben ze nog een viertal weken door Duitsland, Friesland, Nederland en België gereden. In Duits Friesland hebben ze de Meyer Werft in Papenburg bezocht. En ze waren onder de indruk. Ik zou het ook zijn, enorme cruise schepen die binnen worden gebouwd! Misschien wel eens een uitstap met Op Stoapel waard.
Afijn, de steden Brussel en Antwerpen lieten ook een grote indruk op hen na. Bij een boottocht in de haven kon ik hen toch nog één en ander bijbrengen over schepen, haven en containers. Op zaterdag avond kon ik hen meenemen naar het jaarlijkse eetfestijn van Brandweer Kruibeke. Ook dit was voor hen alweer een fijne ervaring. Ondertussen zijn ze alweer veilig thuis in Ettlingen.
Die partner waarvan sprake in voorgaande tekst wordt vanaf 1 oktober officieel op rust gesteld. Maar haar laatste werkdag was al vorige week woensdag. Het afscheid werd ietsje verzacht met een glazeke champieter met de collegas. Morgenavond is er dan het officiële afscheid tijdens een diner ter hare ere.
Voor mij zal het zeker ook aanpassen worden. Hoewel, begin oktober trekken we er al samen op uit, een weekje naar Les Landes. Vorig jaar mocht ik al eens proeven van een verblijf in de chalet van Thérèse in Longarisse, 85 km van Bordeaux. Met blijdschap verwelkomt ze ons beiden dit jaar weer.
Ik hoop op terug een été indien, warme nadagen in het prachtige decor van bossen, duinen, strand én vooral de stilte.(zie blog van 1/6/15)
Door de drukke bezigheden kon ik jammer genoeg niet aanwezig zijn bij de voordracht over de ballonvaart in Sint-Niklaas begin september. Gelukkig kon ik nog de prachtige brochure UIT DE WERELD VAN DE LOMBAL van de hand van Eddy Allcock verkrijgen. Deze brochure begint met ne schone sinikloase zin:
t ieste weekengd va september kunde wael al ies ne lombal zien op de mart!. Ne lombal kunde nog altijd zien dat ieste weekengd.
De brochure gaat over veel meer natuurlijk. De geschiedenis van het ontstaan van de ballon, andere ballonnen (o.a. Zeppelins), ballonnen in het land van Waas vanaf 1866, na WOII, Special Shapes en sterke verhalen zijn hoofstukken die in de brochure worden behandeld.
Het doet me, als halve Sint-Niklazenoar, veel plezier dit stukje erfgoed geschiedenis te kunnen lezen. Bedankt Eddy!
Grtjs
Hugo
Fotos: In Holsthum is het hop oogst, voor de Bitburger Pils; Automatisatie ten top!; Muttes zijn er niet meer, als ze honger hebben kunnen ze bellen!; De oefenwagen van de jeugd brandweer; Eén van de proeven, met een aantal personen op een zo klien mogelijk gemaakt zeil gaan staan; Prachtige morgen in Holsthum; Deze Fiat is onverslijtbaar; Frans spelletje met Duitsers! Moet kunnen; Indrukwekkend op iedereen.
