|
Beste Lezers,
De trip to Norway was best een aangename en leerrijke ervaring.
Mijn bewondering voor truckers was al niet gering, nu is die nog groter.
Wat die mensen moeten doen en weten om een vracht over de weg van het ene naar het andere land te brengen, niet te schatten. En dan spreken we over het Verenigde Europa!
Elk land heeft een tolheffing, elk land doet dat op een andere manier. Dus hangt de ruit van de truck vol met bakjes die gezien kunnen worden door langs de weg opgestelde scanners. Alvorens dat kan gebeuren moet er eerst een melding worden gedaan via Mobiel Phone. Zo niet dient de chauffeur eerst langs een post of tankstation te passeren waar hij een kaartje kan kopen en de toldienst alsnog zijn nummerplaat en de gegevens van zijn firma kan doorgeven.
De nummerplaat erkenning wordt onmiddellijk gelinkt aan een nummer dat de chauffeur heeft doorgegeven. De factuur volgt enige tijd later, afhankelijk van het land kan het gaan van twee tot vier weken.
In Noorwegen moet je langs de douane passeren en inklaren. Gelukkig was het nog niet druk wegens 2 januari, anders kan je daar wel enige uren verslijten.
Over het verslijten van uren gesproken, volgens de Europese Regels (daar zijn ze weer) mag een trucker 4.5 uur ononderbroken werken. Dan is hij verplicht om 45 min rust (stilstand van de truck) te nemen. Hierna mag er weer verder gewerkt worden tot het maximum van negen uur is bereikt. Over de grens van 9 werkuren mag men in geen geval komen. De boetes zijn niet mals. Toch is het toegelaten om tweemaal per week aan tien uren te komen. Die extra uren dienen dan wel verplicht gerecupereerd te worden, wat wil zeggen dat er de week erop maar 43 uur kan gereden worden. Dus is er een wekelijkse rust voorzien (max 47 rij uren per week), iets wat nu op dit ogenblik weer te discussie staat. Europa (!) wil toelaten dat bus chauffeurs en truckchauffeurs in hun cabine deze wekelijkse rust kunnen nemen. Er zijn nu al chauffeurs die maanden onderweg zijn, in het weekend meestal in een land met een gedoog beleid voor deze praktijken.
Na een werkweek heeft iedereen nood aan een goede rust en eens iets anders te doen, of bij familie door te brengen!
Stilstand voor lossen en laden zitten vervat in die 4.5 uur. Het komt er als bevrachter en trucker op aan om de ritten goed uit te kienen. In de file sta je uiteraard stil, de tijd stoort zich hier niet aan en loopt door. Begin er maar aan om op tijd ergens aan te komen. Bijvoorbeeld het nemen van een ferry is gebonden aan een stipt vertrek uur. Als je op enkele kilometers van de haven aan je maximum rijtijd komt moet je stoppen, mis je de boot en mag je ofwel een langere omweg rijden (tijd!) ofwel heeeeel lang wachten. Tijdens dat wachten is er wel voldoende rust.
Op woensdag morgen konden we met de gloednieuwe koelwagen bij Zuid Natie laden, diepvries shrimps voor Noorwegen, je moet er maar opkomen hé.
Na het in orde brengen van de papierwinkel en het afhalen van een extra paar sneeuwkettingen kon 1-PGP-266 op weg.
De rit ging over Utrecht en Zwolle naar Emmen alwaar de grens met Duitsland werd overgestoken. LKW-Maut meter liep maar een klein stukje, de snelweg werd verlaten.
Over de Ems werd even halt gehouden voor een stukje pudding, overschotje van vorige dag. De taarten en koekjes van de familie bijeenkomst waren niet allemaal verorberd.
Bezuiden Bremen ging het dan terug over de Maut wegen (autostrade) langs Hamburg tot Lübeck.
Tegen 20u konden we in Travemünde op de ferry naar Malmö. Om 22u kwamen we los van de kade. Finnlines (van de Grimaldi Group) voorziet voor truckers een stevige maaltijd voor 8 en voor het uitgebreid ontbijt een ticketje van 4. Ik ben dus voor enkele uren een trucker geweest.
Na een rustige nacht op zee, konden we iets voor achten al op Zweedse bodem verder tuffen. Voor de haven van Malmö vaar je onder de brug die Denemarken met Zweden verbind. Het afrijden was wel een precisie werkje, de ruimte aan boord wordt optimaal benut. De E6/E20 zou voor het grootste deel van de tocht onze leidraad zijn.
In Malmö was de temperatuur iets onder het vriespunt, de kledij was al aangepast. Tijdens de dag ging de temperatuur iets hoger maar het gevoel gaf het tegengestelde, in plaats van +4 leek het -4°C.
Opvallend langs de wegen zijn de LZVs, de extra lange vrachtwagens, + 25m, en het groot aantal MCdos. Van die eethuizen hebben we echter geen gebruik gemaakt. Onze voorraad was ruim bemeten, ik denk dat vier personen er ook konden op overleven. (bedankt Agnes en Evy)
Langs Helsingborg en Goteborg bereikten we Svinesundsbrua, de grote tuibrug tussen Zweden en Noorwegen. Enkele kilometers verder volgde dan een korte stop bij de douane waarna de resterende 110km bij een ondergaande zon werden afgehaspeld.
Alles verliep rustig en goed zodat we iets na vieren op onze losplaats arriveerden. Iets te laat echter om nog gelost te worden, dit was trouwens toch voorzien voor volgende morgen 7u. Reggie geraakte aan de praat met iemand van het bedrijf en kwam te weten dat er de volgende morgen al iemand om vijf uur aanwezig zou zijn. Als die mens goesting had kon de lading dan al gelost worden. Bovendien hadden we zo een rustige en veilige overnachtingsplaats op het bedrijf zelf. En dat kwam goed uit om een retour lading te gaan oppikken in Drammen, een dikke veertig kilometer voorbij Oslo.
In een nabij gelegen wijk zijn we dan iets gaan eten, een pizza van het formaat dat ik nog nooit had gezien. Dat ding was zo groot dat ik er de volgende dag nog tweemaal heb van gegeten. De pizza werd fris gehouden in de palletbak. Met vriestemperaturen is dat eigenlijk een grote ijskast.
Slapen in een cabine van een truck, die verwarmd wordt, is best comfortabel. Als je de beperkte ruimte buiten beschouwing laat tenminste. Slapen van 20u30 tot 03u50 de volgende morgen, tja dan is dat toch goed hé.
De lading werd effectief gelost de volgende morgen om 5u, afijn, Reggie reed de paletten tot op de ramp alwaar een heftruck voerder alles in zijn vriezer placeerde.
En tegen 8u arriveerden we al in Drammen waar een volle lading klipbakken werd geladen. Een deel van deze lading was voor een bedrijf in America, NL.
De rit door het centrum van Oslo was, op dit vroege uur, eerder sprookjesachtig.
Jammer genoeg moesten we terug rijden tot Goteborg om daar de ferry van Stena Lines naar Kiel te nemen. Die andere ferry van Oslo naar Kiel (Color Line) lag in het centrum van de stad en dat was eerder een cruiseboot. Niet dat Stena Lines minderwaardig was hoor. Bovendien was de vaartijd heel wat korter, 14 uur tegenover 21 uur.
Maar ook de uren aan boord tussen Goteborg en Kiel gingen grotendeels al slapend voorbij.
Uitgerust en met een goed ontbijt achter de kiezen konden we de trip naar America aanvatten. Het was weeral donker als we daar arriveerden. Ook hier was het zelf lossen, maar dat verliep vlot.
Om problemen met de rijtijd te vermijden besloot Reggie om daar aan de loskade de nodige rust te nemen. De resterende 160 km via Eindhoven en Antwerpen verliepen zonder problemen.
Het was na negen uur savonds toen Agnes me kwam oppikken.
Beste Reggie, bedankt voor de toffe ervaring.
Mvg
Hugo
Fotos: Volvo truck en Koelopligger; Temperatuur instellen; Vracht veilig; Welkom aan boord; Krap aan boord, helemaal links een Belg; LZVs heel gewoon in het Noorden; Zon gaat snel onder; Oslo; Kiel, marine scheepswerf.
|
