Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
31-05-2018
Tussen de soep en de petatten
Beste Lezers,
Ook vandaag weer een kort berichtje tussen de soep en de patatten.
Bij aankomst in Rabanal del Camino was het vrij frisjes, 16°C met een frisse wind erbovenop. We zitten juist onder de 1200m hoogte en het wolkenfront is niet zo ver verwijderd. Buiten een mooie zonsopgang is er verder geen zon te zien geweest. Weeral mooi stapweer, en dus ben ik op weg om morgen Cruz de Ferro te bestormen.
Om dat stormen te helpen zijn we met een vijftal personen gezamenlijk gaan eten. In de albergue municipale voorziet men geen eten, geen nood, het lijkt hier wel het einde van de wereld maar dat is het zeker niet.
De kaart voor de menu pelegrino was weeral een treffer, drie sterren waard. Om niet te spreken van de vino tinto die van een goede kwaliteit is (was, want de flessen zijn leeg).
Er is een afspraak gemaakt om volgende week samen toe te komen in Santiago.
Pedro, een Spaanse Fransman, is bezig aan zijn veertiende camino. Man met ervaring, niet alleen op de camino, ook in het leven. Ik breng wel eens verslag uit als ik meer tijd heb. Ik moet namelijk het boeltje sluiten tegen halftien.
Lars (Duitser), Peter (niet van Noord Nederland maar uit de buurt van Eindhoven), Gerrard de Parijzenaar en mezelf zullen dus samen aankomen.
Het was geen brabbeltaaltje, genoeg vertalers aan de tafel, niet in het minst Pedro, een zelf didakt maar fenomenaal.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Veelbelovend; Mijn stokken zie je niet; Net zoals schapen, steeds volgen; Astorga daar beneden; Voetgangers brugje, 200 meter om; Stiekeme foto in de Kathedraal van Astergo; Totaal ander landschap; Ontroerend, met tranen in de ogen; Trainings parcour voor morgen.
Een kort berichte deze avond. Op dit ogenblik luid de kerkklok acht uur. In onze logies, de parochie albergue, heb ik zojuist een voortreffelijke steak gegeten. De eerste pla was een salade, ik dacht voor vier personen, maar ik heb het wel helemaal verorberd. Iedereen kreeg er zo eentje maar niet allemaal kreeg dit achter de kiezen.
De instelling heeft zijn beste tijd gehad, douches en toiletten zijn buiten, maar het is treffelijk en proper.
De wijn is dubbel, iedereen een fles, maar enkele krijgen een fles van een huis, anderen krijgen een fles van het huis. De laatste is veruit de beste, ik heb ze gedeeld met anderen.
De anderen flessen zijn we nu aan het opkuisen, samen met Peter, de Noornederlander. Verder zitten er aan tafel nog een Duits/Italiaans echtpaar (eigenlijk Tirolischer), een Italiaanse, een New Zeelandse, een Madrileense en nog een Française. Blijkbaar zijn er nog drie Belgen aanwezig, nog niet gezien.
Morgen gaan we richting de bergen, hopelijk blijft het weer zoals nu, af en toe zon, wolken of een buitje, vooral niet te warm.
Grtjs
Hugo
Fotos: Links of rechts; Adieu Leon; Leon nog niet in de zon, wel in de smog; Een van de ouders is juist op het nest geland, de jongen kunnen eten (het meest linkse nest); Lange paden langs een drukke baan, oortjes welkom; Buslading gedropt om 11u; Bergen zijn op komst.
Niet zon beste dag vandaag. Niet wat het weer of de afstand betreft, dat was allemaal prima.
Door een misverstand heeft Jozy besloten alleen te willen verder stappen. Geen probleem eigenlijk, we zijn vrij nietwaar. Alleen valt de beslissing out of the blue nadat we dagenlang, smorgens en savonds vooral, samen waren, steeds in de beste verstand houding.
Deze morgen was ik al heel vroeg klaar wakker, om tien voor vijf kraaide ergens de haan (een wekker), pakte mijn spullen al in en ging met heel het boeltje naar de keuken.
Tegen zeven ging ik naar Jossy om te zien of ze al wakker was. Het bed bleek leeg en opgeruimd. Op mijn whatsapp stond de vraag of ik al was vertrokken. Uiteraard was het antwoord negatief, niettemin was ze boos. Op mijn telefoon reageerde ze niet. Een mailtje enige tijd later lokte wel nog reactie uit, ze was triestig omdat ze dacht dat ik al vertrokken was. 'Anyway, maybe better for me to walk alone'.
Tegen de middag zag ik haar nog zitten en hebben we op een deftige manier afscheid genomen.
Toen was mijn beslissing al genomen om er een lap op te geven, het weer was heel goed, pas na de middag kwam de zon erdoor en werd het toch nog een kleine twintig graden.
Ik zit hier nu te tokkelen op het klavier terwijl een achttal Koreanen hier aan het kokkerellen zijn. Jammer genoeg heb ik al gegeten, het ruikt hier heel goed.
Vermits de stad en de kathedraal al zijn bezocht start ik morgen vroeg meteen naar de volgende halte plaats, Hospital de Orbigo, als het weer meezit natuurlijk.
Grtjs
Hugo
Fotos: Dit is wel een erg groot nest, je vindt ze overal, tot in de stad; Als dat niet vlak is; Toch variatie; Marktdag in Mansilla de los Mulas, hier roepen de venters nog om hun waren aan te prijzen; Nog in prima staat; Gigantische kathedraal van Leon; Grote glasramen, toch weinig licht binnen; Het koor.
Vandaag dus nog een derde stuk van de meseta gelopen. En ik geef nu een stukje tekst weer zoals beschreven in Wikipedia:
De Spaanse Hoogvlakte of meseta (Spaans: Meseta central) is het oudste gedeelte van het Iberisch Schiereiland en wordt gevormd door een plateau. Het vindt zijn oorsprong in een bergketen gevormd tijdens de Hercynische orogenese. Na een periode van erosie van dat gebergte ontstond de meseta zoals we die nu kennen tijdens de Alpiene orogenese en de kwartaire erosie en sedimentatie. De meseta is gemiddeld ongeveer 600 meter hoog.
De hoogvlakte wordt doorsneden door het Castiliaans Scheidingsgebergte, dat het gebied historisch in Oud- en Nieuw-Castilië verdeelt. De hoogvlakte wordt omringd door het Cantabrisch Gebergte in het noorden, het Iberisch Randgebergte in het oosten, de Sierra Morena in het zuiden en de Extremadura en de bergen van noordelijk Portugal in het westen.
Bedankt Paul voor je vraag, hiermee is iedereen op de hoogte. Ik denk dat pelgrims spreken over de mesetas omdat je meerdere dagen doorheen dit gebied loopt. En meestal is dat over lange rechte paden.
Velen hebben hier schrik van, mede door het feit dat de weersomstandigheden hier een zeer grote invloed kunnen hebben. Vandaag was het niet zonnig en aan de frisse kant, met een rugzak en een goed mars tempo was het eigenlijk ideaal.
Heb kennis gemaakt met Lars, een redelijk jonge Duitser (uit de buurt van Munster), die vindt dat de meseta eentonig zijn.
En daar wil ik wel een boomke over opzetten. Als je enkel aan de weg denkt die voor je ligt kan het eentonig zijn. Als je regelmatig rond en achterom kijkt, dan is het landschap voortdurend in verandering. Het is dus maar hoe je het bekijkt, het Wauw gevoel is er nog steeds, eindeloos is ook mooi. En de luchten, van grijs tot donkergrijs met hier en daar een streepje wit, mooi toch.
Dus vandaag andermaal geen zon gezien maar bovenal ook geen regen.
Het logies is voor 9 redelijk te noemen, eten zullen we ergens anders moeten doen. In de City, zoals de gastheer het noemt, is er voldoende mogelijkheid om een pelegrino menu te verkrijgen. Een luttele 200m heen en terug zal er nog wel bij kunnen.
In de loop van de morgen dacht ik aan Christophe (van St-Etienne, met het strooien hoedje) die ik al twee dagen niet meer had gezien. En zie, een uurtje later haal ik hem in. Hij is vergezeld van een fransoos van Parijs, Philippe genaamd. Enchanté! Aan Christophe zijn rugzak hangt nu een schildje met de tekst: Ally Lyon. Hij vermelde het maar ik had het al gezien, dus van twee steden... gelach.
Nogmaals ontmoet, de twee Zuid Koreaanse vrouwen. De ene spreekt vrij goed
Engels, de tweede helemaal niets. Ik heb ze enkele dagen geleden wel aangesproken. Vorige nacht lagen we op dezelfde slaapzaal, bij de nonnen weetjenogwel, en die ene had volgens mij geen oog dicht gedaan. Bij navraag bleek ze gestoken door een beest. Wel zeer opvallend, 'buiten' is haar ganse lichaam steeds volledig ingepakt. Enkel de ogen zijn zichtbaar.
Deze middag zet ik me even neer en pel een appelsien met mijn mes en de twee dames komen te voorschijn vanuit een zijweg. Bleek dat ze verkeerd waren gelopen (het was dan ook zeer verwarrend kruispunt) en blij waren terug op het rechte pad uit te komen. Of ze mijn mes even mochten gebruiken.
Ja natuurlijk mocht dat. Toen zag ik de huid van de gecoverde dame. Die bleek heel wit te zijn, net zoals haar handen en voeten. Ik vermoed aan haar kleding en houding te zien dat deze dame een model is en in geen geval schade wil oplopen. Ik zeg wel vermoed.
Toen ik onder de douche wou was een Franse dame haar hoofdhaar aan het drogen. De hand droger die er hing marcheerde niet. De stekker insteken was voldoende zodat ze eronder kon gaan staan. Doordat ze gebogen stond viel die droger natuurlijk vlug uit. Heb toen een beetje mankracht gebruikt om haar zover te krijgen dat de warme lucht enige invloed zou hebben op haar krullebol.
Letterlijk lachen geblazen. Heb ik nog meegemaakt met onze Raoul.
Afijn, de dame loopt in gezelschap van een andere Française, maar ze is er niet gelukkig mee.
Vanavond zal ik mijn best moeten doen om Frans, Engels en Duits te combineren. Ik heb al tegen Lars gezegd dat het waarschijnlijk Camino Taal zal worden.
Grtjs
Hugo
Fotos: Beter zak het vandaag niet worden; Een bodegas, oorspronkelijk bedoeld om voedsel te bewaren of wijn te maken; Steeds afwisselend panorama met de Picos aan de rechterkant; Die heeft zware benen; Lunch Time, het precies allemaal van hun; Long way to
Noot: Ondertekst is onmogelijk bij Bloggen, sorry Beste Lezers voor het scrollen.
Deze morgen is het gelukt alle verslagjes door te sturen naar Bloggen.be. We doen dus gewoon verder en wel vandaag al zie (of zie niks).
Gisteren bij het binnen treden van het klooster werden, na inschrijving, de regels uitgelegd door Carmen. In duidelijk Spaans en minder duidelijke woorden Engels bleek de sluitingstijd van de buitendeur 10u te zijn. Jammer voor de finale wedstrijd van de UEFA cup die we graag zouden volgen op TV in een plaatselijke bar. Ik ben, nadat de meeste pelgrims gearriveerd waren eens tot bij Masseur gegaan. De woorden Real Madrid en het tonen van mijn horloge bleek genoeg om de woorden Liverpool te laten weerklinken. Sisisi, ..een hele uitleg waaruit ik toch kon opmaken dat er voor deze avond een uitzondering zou zijn. Wel moesten we (een viertal mensen) langs de hoofdingang komen en aanbellen, ze zou wel opendoen.
En inderdaad, ze stond ons al op te wachten in de gang. Blijkbaar had ze ook gekeken want ze glunderde en was blij met de overwinning van RM.
Vandaag dan de derde dag op de mezetas, en die is rustig verlopen. Een flauw zonnetje deed de temperatuur tegen de middag toch oplopen tot 20 à 23 graden. Een flauw windje zorgde voor de nodige verkoeling. Iets voor tweeën waren de zevenentwintig kilometers achter de rug.
Ben benieuwd hoe de massage Jossy zal bevallen. Ze vroeg de prijzen en bestelde voor een half uur. Ik stelde voor om dat voor vijf euro minder te doen, ze ging niet akkoord. Toen vroeg ze wie die massage gaf zei ik dat ik die vent eerst eens moest zien. De dame achter de balie keek verwonderd, ik moest het woord 'Joke' wel laten vallen.
Ben onderweg ook nog raar in contact gekomen met een Belgische pelgrim. Een Japans (of zoiets) meisje liep met een buideltje op knie hoogte. De mij onbekende pelgrim maakte het meisje opmerkzaam dat ze misschien haar bezitting zou verliezen. Ik vulde aan dat het toch moeizaam lopen moest zijn. Voor het meisje was het geen probleem, dus case closed.
De man vroeg me wat voor soort vogel dat daar was. Ik antwoordde dat ik enkel de Nederlandse benaming kende en sprak dus het woord Reiger uit. Oh, je bent Nederlander, euh toch niet. Ah, je bent Vlaming, wel ik ook.
Juul komt uit de buurt van Maasmechelen.
Hij is wel vorig jaar vertrokken in Duits sprekend Zwitserland, gelopen tot Burgos. Dit jaar loopt hij verder tot Santiago, zijn broer komt hem in Leon vergezellen. Zijn vrouw, een Brusselse, loopt de laatste honderd mee. Waarom vertrokken in Zwitserland, wel, hij werkte voor een Amerikaans bedrijf met Europese hoofdzetel in Zurich. Nu doet hij af en toe nog consult. Toen dit bedrijf moest reorganiseren zette hij zijn eigen naam op de lijst om af te vloeien. Hetgeen is geschied, op zijn zestigste op rust.
Ik zei nog dat hij moest oppassen van die ooievaar. Gevaarlijke beesten misschien? Niet echt, wel voorzichtig zijn voor de gevolgen.
Enkele kilometers verder zie ik hem terug, even een pitstop gehouden. Hij zei dat hij even had nagedacht over dat beest en dat hij het zou overlaten aan de jongeren.
Nog drie dagen en dan zitten we in Leon, of zelfs iets verder, wie weet.
Grtjs
Hugo
Fotos: De deur voor laatkomers; Allée vooruit, kom te voorschijn; Bijna; Picos al volop in de zon; Ontbijt en bijna Salsa dansen; Muziek schrijven al stappend; Het zijn geen rose, toch wel mooi.
Voor deze dag hadden we een rustige dag ingeplant, goed 20 km tot Carrion de los Condes. De volgende stopplaats is pas over 17 km, dat zou wat van het goede te veel zijn, zeker bij dit onstabiel weer.
Goed, we lagen op de slaapzaal van de bejaarden, denk ik, want er werd bijzonder weinig gesproken en pas om zeven uur deze morgen ging de eerste wekker. Of het moet zijn dat ze wisten dat Jossy en mezelf pas laat zouden opstaan, rustige dag weet je wel.
In ieder geval zijn we pas na achten vertrokken, na een klein ontbijt in de eerste de beste bar.
De dreigende wolken voorspelden niet veel goeds. Toch duurde het nog tot na tienen toen de hel losbrak.
En we hebben het geweten, stortregen vergezeld van hagel en gevolgd door een sterke wind, het was weeral plezant.
Ik had al tijdig mijn spullen op een veilige en droge plaats verborgen. Het gevolg is dat ik weinig fotos heb gemaakt. Of dit erg is, met deze triestige wifi toestanden, ik weet het niet, ik ben gestrand op een 17 fotos.
En ook al waren we rustig gestrart, door de regen heb je enkel tijd om te stappen, al om halftwaalf waren de 20km er door gemaald. Wel goed doorweekt, allé, tot op het middel.
Alles is weeral vergeten, al goed gegeten (vis met brood het wordt een gewoonte) en de was en de schoenen staan te drogen in een water zonnetje.
Er is dus nog hoop op een zonnige dag.
Dat wil ik op de mezetas nog eens meemaken, een dikke 25 à 28 graden.
Grtjs
Hugo
Fotos: Na het onweer deze nacht nog geen opklaringen (8°C); Die trekt hem niks aan, roesten doe hij toch; Het komt eraan, ondanks het stukje blauwe kleur in de lucht. (let op de man met het karretje veilig is anders); Daar is de muur; Vleugel voor de pelgrims in de Espiritu Santo Albergue; In t klooster?; Drop je Dopje ook in Spanje (en Slovenië).
Noot: Ik was de enige supporter voor Liverpool, dus wek een beetje ambiance en leed vermaak. Gelukkig kon ik naar de keeper van provinciale verwijzen, alhoewel, die kosten véél minder.
Gisteren avond, na het de lekkere maaltijd, vond de kokkin het tijd om te dansen. Via haar gsm kon ze muziekjes draaien op aanvraag. Blijkbaar zag ik er nog al dansbaar uit, als eerste mocht ik plaatsnemen met haar op de ‘dansvloer’ mijn kunstjes te tonen. Veel soeps zal dat niet geweest zijn, de lambada is nu niet echt mijn ding. En dus volgde al vlug iemand anders.
Salsa
werd door Jossy gevraagd. Moet het weeral lukken dat het koppel naast haar van Columia afkomstig zijn. De man toonde zijn kunde samen met zijn echtgenote en het dient gezegd, dat ging heel goed.
De kokkin wou ook wel eens met die knappe man dansen, en ook zij deed dat uitstekend. Er volgden nog enkele demo’s, ik hield me wat op de achtergrond, zeker als je professionels ziet excellereren.
Jossy, die heel graag salsa wil leren, kreeg dan even privéles van onze Columbiaanse vriend. Bleek ze een heel goede leerling te zijn en haar pret kon niet op. Meer nog, een Spaanse supporter had het opgenomen met zijn i-phone, bewijs dat ze kreeg overhandigd met bluetooth.
Vandaag was het de tweede dag op de mezetas. Een totaal andere beleving door de regen. Eerst nog onder dreigende wolken, doch eens aan de tocht uit het dal begonnen was er geen houden meer aan.
Gedurende drie uur hebben we dan maar doorgestapt zonder eten of drinken, schuilen was er niet bij.
En alzo kwamen we iets na drieën al in Fromista terecht. De 35 paaltjes wogen wel eventjes door, een goede douche verhielp veel.
De WF is weeral faibel, dus heb ik de laatste berichten allemaal doorgestuurd zonder beeld. Ooit komt het er wel van.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Salsa time; Veiligheid op zijn Spaans; Streepje licht, sneeuw op de Pico’s d’Europe; En de’r komt nog veel bij; Klein dorp, Castrojeriz, met een schat van een kerk, vooral binnenin; Columbiaans Salsakoppel; Klimmetje in de wind en regen, 12% gedurende een kilometer; Twee pelgrims; Langs het Canal de Castille, de laatste kilometers van de dag.
Met of zonder WF, de wereld draait door. En ik blijf foto’s sorteren en tekstjes schrijven. Ik geef het niet op.
Blijkbaar is het in de mesetas, of beter OP de mesetas, gisteren dikke boel geweest. Een storm heeft blijkbaar hier en daar wat masten ‘geabimeerd’, om eens een mooi woordje te gebruiken.
Daarom was er gisteren in Burgos in de gemeentelijke albergue al geen WF.
De mesetas zijn dus al aangevat. Voor de eerste kennis making viel het best mee, niet te warm, de wegen liggen er niet stoffig bij door de regen, en er was bijna geen wind. Voor de komende dagen zal het afwachten zijn, op deze hoogte kan het vlug veranderen, een beetje wind in het nadeel kan een heel verschil maken.
Morgen gaan we van Hontanas naar Fromista, een dikke dertig kilometers.
Afwachten natuurlijk wat de weergoden van de mesetas van plan zijn. Een probleem mag het niet opleveren, vandaag op een zeven en een half uur waren de 31 paaltjes achter de rug. En de benen en gewrichten doen nog al opgedragen taken met goed humeur.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Massaal vertrek, veel verse pelgrims; Een geest doemt op uit de mist; Twee foto’s van een geschilderde stal, wijzend op de goede werken van de Heer; De hoogvlakte; Gewoon mooi; Massa’s stenen, bijna als een muurtje; Hontanas in een (klein) dal.
Burgos is bereikt in een goede vier uurtjes. Blijkbaar lag de snelheid op de camino gemiddeld iets hoger. Iedereen wou vlug in de stad aankomen zodat er in de namiddag nog voldoende tijd zou zijn voor een bezoek.
Jammer genoeg verliep het laatste uur van de tocht in de regen.
Alles is in orde, de albergue municipale is goed en proper ingericht en kost slechts 5. In de stad zijn genoeg bars waar een perigrino menu wordt geserveerd. So no worries tonight.
Wifi bijna onbestaande.
Grtjs
Hugo
Fotos: Dit is al zon die we te zien kregen; Het pad, maar dan eens iets anders; Lonely at the top; Mars rond een vliegveld, rookpluim autostrade stad in aantocht; Laatste rechte lijn; Poort tot de oude stad; Pas om 12u gaat de poort open, dus rijtje volgen.
Noot: Bij mijn vraag in verband met een museum 36-39 gingen de wenkbrauwen omhoog, toen even nagedacht en tenslotte doorverwezen naar het Stadsmuseum. Niks over terug te vinden!
Burgeroorlog, zoiets vreselijks is er ook geweest in Spanje. Tot hiertoe had ik hier nog niks van gezien. Deze morgen passeer ik in Villambistia, klein gehucht, en zie boven de kerkdeur een arduinen plaat met namen en twee jaartallen: 1936 en 1939.
Verder loopt de camino vanaf Villafranca Montes de Oca omhoog en veranderd het uitzicht van het landschap nogal flink. De groen vallei maakt plaats voor grijze bossen. Volgens mij zijn het allemaal zieke en dode bomen. Zeker ben ik niet helemaal want er is hier en daar nog een groene schijn, alsof er blaadjes willen ontluiken. Het kan ook zijn dat het door de hoogte is dat de bomen later zijn, we zitten tenslotte rond de duizend meter.
In ieder geval, het pad strekt zich meer dan 12km uit over de kam van de bergen.
En ongeveer in het midden staat een gedenkteken voor 104 mensen die vermoord zijn tijdens de Burgeroorlog. De begraafplaats bevindt zich uiteraard veraf gelegen en werd dan ook maar in 2010 ontdekt. Zo zie je maar weer, de geschiedenis van een smerige oorlog kan je toch nooit helemaal verdoezelen.
Vergeten kan wel, een tweetal nog vrij jonge Spanjaarden komen de slaapzaal binnen en vragen of ik aan het werken ben. Ik vertel ze over de blog en wat ik aan het lezen ben. Burgeroorlog? In Spanje? Franco? O! ja, die ken ik.
(Franco zat na de putsh van 1936 met zijn troepen vast in Spaans-Marokko. De marine steunde de staatsgreep niet, ze bleven de republiek trouw. Er is toen met behulp van Italië en Duitsland de eerste luchtbrug ingelegd om de nodige versterkingen naar Spanje over te brengen.
De stad naar waar die legers zijn gebracht zal ik morgen bereiken. Toch na de middag eens kijken of hierover een museum of iets dergelijks bestaat in Burgos.
Doordat we vandaag toch iets verder zijn gestapt dan gepland kunnen we tegen de middag al ter plaatse zijn.)
Misschien beter zo, maar als je de oorzaken en redenen begint na te lezen denk je toch dat het beter zou zijn als deze periode in Spanje wel zou onderwezen worden op school. Catalonië is nog steeds niet opgelost, dacht ik toch niet.
Terug naar de Camino, die loopt vlotjes verder, nogal soepel eigenlijk. De kilometers worden erdoor gedraaid alsof het niks is. Zo rond 14u zitten we meestal tussen de 25 à 30 km, als je vertrekt rond 07u30 is dat niet zo slecht. En vooral, ik zou der nog makkelijk enkele kunnen bijdoen.
Maar de tocht is nog meer dan 500 km, dus niet overhaasten.
Vandaag het Spaanse koppel terug gezien die samen de noodoplossing voor de ‘completo’ story hebben gedeeld. Ze zijn afkomstig uit de buurt van Valencia, stad die ik heb bezocht. Zij kenden wel hun historie en wisten ook te vertellen dat er inderdaad nogal wat Belgen naar Spanje zijn getrokken. Velen om deel te nemen aan de gevechten maar ook velen om de nood te lenigen. Dat er ook kinderen naar België zijn overgebracht wisten ze dan blijkbaar weer niet.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Lange weg te gaan; Sandaaltjes?; 1e verwijzing op deze camino; Opletten; Andere kleur (Sierra delm San Millan); Groen gras; 104 lijken; Alicia en Josef, zeer vriendelijke en behulpzame mensen; Terug afgedaald.
Mist beperkte het zicht bij het vertrek. Nochtans was het een betrekkelijke warme nacht geweest. We sliepen met vieren op de kamer en geen van ons was ontevreden dat het raam de hele nacht open stond. Integendeel, iedereen had heel goed geslapen.
Gisteravond was er nochtans een droog onweer geweest met prachtige bliksemschichten.
De mist was echter vlug verdreven door de zon die al vlug genoeg warmte gaf om er op zijn zomers bij te lopen. Dit bleef zo bijna de hele dag, onweerswolken in de verte, links en rechts, maar niet On The Way.
Enkel de laatste twee kilometers, voor Belorado, mocht de poncho worden geopend.
Het stappen verloopt heel goed, de kilometers worden goed verteerd en er is plenty of everything.
Bij aankomst aan de albergue, 14u10, was het rijtje volgen. Hoe al die pelgrims daar tegelijkertijd kunnen arriveren is me een raadsel. Of het zwembad daar voor iets tussenzit, maybe!
Nog twee dagmarsen (!) en Burgos is ingenomen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Op tien minuten tijd potdicht; Zonlicht geeft warmte en zicht; The Way; Camino Ballooning; Die loopt nergens heen; Die fietst nergens heen; Onweer op komst; Ooivaars de klok rond.
Noot: De groeten aan de basket vrienden én aan de trouwe volgster uit Kruibeke.
De titel is ‘Een zalige Pinksteren’ in het Sloveens. Bij deze.
Een rustige wandeldag onder een stralende zon. Voor sommigen is het al te warm, 22 graden is toch best doenbaar.
Gisteravond kwam er tegen tienen nog een koppel binnen, Nederlanders die ook vergeefs aan de albergue’s hadden aangeklopt. Net zoals bij ons had een zeer behulpzame hospitalero hen toch uiteindelijk een onderdak kunnen aanwijzen. Daar ze met de fiets waren moesten ze nog wel enige kilometers afleggen, die konden niet met de auto worden opgehaald.
Ik moet zeggen, ze waren uiterst stil en ook uiterst vermoeid, die extra kilometers hadden geen deugd gedaan. (ik vermoed dat het koppel al iets over de zeventig was, maar ik kan me vergissen)
Gelukkig hadden we deze morgen de volgende albergue reeds besteld. Weeral was in Ciruaña, onze overnachtingsplaats, alles completo Het lange Pinksterweekend zal er wel voor iets tussen zitten. Niettemin zullen we proberen om te reserveren, zeker in Burgos.
Als alles hier op orde is, sterk genoeg internet, dan ga ik voor de feestdag de plaatselijke bar een bezoekje brengen. Om zeven uur is het hier in de Turistico Victoria tijd om aan te schuiven. Alleen zitten we alvast niet, wie weet welke gesprekken er zullen volgen.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Dit is altijd prachtig; Follow the Yellow Arrow; Rioja gebied, sneeuw op de bergtoppen (sierra de Cebollera); Deze mensen trakteerden op een frisse rosé; Bloemenpracht; Enige schaduw, zie de weg rechts omhoog; Transport.
De korte uitstap is iets langer geworden. Zoals meermaals aangehaald, plannen zijn er om te wijzigen.
Deze morgen nam het geritsel een aanvang nadat een onverlaat zijn wekker om vier uur vijfenveertig had gezet. Bon, na nog een tijdje gedraaid en gekeerd te hebben was het rond zessen toch tijd voor een plaske. En enpassant wou ik toch weer eens proberen of het internet vroeg in de morgen gewilliger zou zijn.
Het resultaat kon je ondertussen al bekijken.
Gisteren avond aan tafel was het weer een internationaal gezelschap. Ik zat naast een dame uit Slovenië, rechtover nog een dame uit datzelfde land, voor me een Fransman, verder nog een Duitser, twee Noorderburen en enkele Spanjolen. Het gesprek verliep vooral tussen diegenen voor en naast me.
Bleek dat de Sloveniërs elkaar daar op de camino hadden leren kennen. Maria, de oudste, sprak een beetje Duits, haar compatriotte sprak vloeiend Engels, ze was ook twaalf jaar jonger dan mezelf. Ik vroeg niet naar de leeftijd, wel Josefa zoals die jongste noemt. Ze vroeg ernaar toen het over de reden en de tijd ging die men aan de camono kon besteden. Toen mijn leeftijd viel vertelde ze de hare ook spontaan, Maria is een jaartje ouder en de Fransman was een beetje vager.
Toen de wijn werd uitgeschonken bleek hij zelfs helemaal geen alcohol te drinken. Al veertien jaar had hij geen druppel aangeraakt. Ik moet zeggen dat het volgens mij een goede beslissing moet geweest zijn. Ik wou zijn leeftijd niet schatten. Prima voor Christian.
Een jonge Welsh girl lag naast me, in het andere bed, en had bleintjes aan de kleine tenen opgelopen. Ik heb haar niet verzorgd, wel goede zalf gegeven, mijn beroemde Bactroban. Deze morgen lag ze naast me, de zalf,, Steph was al vertrokken. Gelukkig kende ze Tom Jones, het is volgens haar nog steeds een held in Wales.
Door alle drukte deze morgen, het lukken met het doorsturen van de foto’s, was het tijd om zelf in gang te komen. Een frisse douche, eens iets anders, en om 07u30 al op weg.
Soms loop je praktisch alleen, andere momenten zie je verscheidene pelgrims.
Zo meestal een uurtje na vertrek krijg je wel trek in een ontbijt, en voilà, daar heb je een mogelijkheid. Deze morgen een broodje met ei en gebakken stukjes varken. Almost Irish breakfast!
Daarvoor had ik een tijdje samengelopen met een Noord-Ier. Iemand die vooral geen Engelsman wil genoemd worden. Hij wordt binnenkort vijftig jaar en was met zijn vrouw op pad. Eugeen en Fidelma hebben samen vijf kinderen, je zou het haar niet nageven.
Ook nog drie Kroaten ontmoet en tijdens een kort gesprekje, veelal gebaren en enkele woorden over voetballers, komen de twee Sloveense dames voorbij. Ik zei iets over ‘ik ben hier weg’, daar konden ze goed om lachen. Geen problemen tussen die mensen.
Verder nog ontmoet: een Colombiaan, enkele Brazilianen, en Amerikanen.
De Aziaten komen precies uit de grond, zelfs enkele bar’s worden gerund door hen. Ze weten overal hun weg, maken reserveringen en laten meestal hun bagage achter/voor brengen.
Ben samen met Josefien, zo kan ik het makkelijk onthouden (denk aan Chris
Rea), verder getrokken naar Navarette. Als je al om twaalf uur in Logroño bent heb nog wel even tijd. Na een uurtje gingen we dan weer op pad, Maria zou daar blijven overnachten. Een natte donderbui kregen we ten geleide.
Bij aankomst in boven vermelde stadje bleken alle albergue’s al bezet. Completo!
De vrijwilleger van de refugio municipal deed zijn uiterste best om ons toch onderdak te kunnen geven. Na enkele telefoontjes kreeg hij bevestiging van een private albergo, zoals in Frankrijk bij families. De dame kwam ons zelf oppikken met de auto. Een Spaans koppel had hetzelfde probleem, die konden er ook naartoe. Gelukkig gingen die te voet, hun afstand van de dag was nog te kort. De albergue is niet echt duurder. Voor 25€ completo en een goed bed is dit een zeer goed alternatief. En morgen na het ontbijt is de camino op 2km afstand, dus geen probleem. er is zelfs een officiële stempel bovenop.(wie heeft die in Spanje niet)
De zus van Ana, de hosipitalera, is missie zuster en sprak Engels en Frans. En dus volgde het verhaal dat ze nog in Gent en Brussel had verbleven.
Eind goed al goed, alles voorzien voor de W&P, nog even afwachten met wifi.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Aan tafel gisteravond: ikzelf, Maria, een Nederlandse…..Spanjaarden, een Nederlander… Spaanse, Josefa en een Fransman; Slovenen en Kroaten ‘on speaking terms’, fun; Indrukwekkend altaar in Kerk van Viana; Ooievaar met jong op electriciteitspaal; Eugeen en Fidelma, “She will have a Guinness with me in thought!”; Josefa und Maria; Portaal van de kathedraal van Logroño; Nog een bui om te eindigen.
Voor vandaag blijft het weeral eenvoudig, mooi stapweer met niet te felle zon. Vanmorgen liepen de paadjes langs de bergrand, onder de bomen en vooral, weinigen hadden voor dit alternatief gekozen. Dus heerlijk rustig.
Na de middag liepen de lange rechte paden, een beetje Bianchi Strada gewijs. Het stof is wel minder en scheelt een slok.
Niettemin was de slaapplaats weeral vrij vlug bereikt. Klokslag twee, excuseer, veertien uur was ik Torres del Rio. Een klein plaatsje maar met een prima albergue of Hostel. Dat zwembad stelt niet te veel voor, mooi en proper. Ik had liever een deftig werkend internet gehad. Soit.
Vanmorgen tegen halfacht was ik al in Ategue bij de smid. Die maakt kleine Jacobs schelpjes, degene die ik moest hebben. De Ronny zal content zijn. En het mag gezegd, de smid kende hem nog. Waarom zeg ik niet, nog niet.
In ieder geval, de schelpjes zijn betaald.
Ik heb onderweg geprobeerd om drie Aziatische meisjes het begrip Horen, Zien en Zwijgen uit te leggen. Op wat gegiechel na denk ik niet dat het opgebracht heeft. Wel zijn hun lipjes altijd mooi gestift. En vriendelijk, als je buon camino wenst krijg je een koortje terug, met van die hoge stemmetjes.
Morgen is de overnachtingsplaats bijna zeker Logroño. De afstand is amper nog 20km, een rustdag in feite. Wie weet, plannan?
Grtjs
Hugo
Fotos: De smid zijn vuurtje brand al om 07u; Vriendelijke man; Een slokje genomen bij Bodya Syrache, voor achten!; Die toch niet hé!; Gene mist geweest, anders klodder; Dat begint erop te trekken; The Lone Rider; Horen, Zien en Zingen; Torros del Rio.
De zon was van de partij en er was meer volk op de camino. In de communale albergue is het druk. Maar ook weer niet te druk, er zijn nog slaap plaatsen over. Wel zie ik velen die reserveren en of hun bagage laten afzetten.
Ik denk dat ik ook vandaag weer aan mijn dertig paaltjes ben geraakt. Het was dan ook rustig wandelweer, slechts enkele nijdige klimmetjes, voor de rest brede en zacht glooiende paden.
Logroño lijkt me iets te ver, we zien wel wat de meteo vertelt morgenvroeg.
Ik mag wel niet vergeten om in Ayegui bij de smid langs te lopen. Ik moet daar namelijk nog een bestelling gaan ophalen. Ik hoop wel dat het geen betaling van een openstaande rekening wordt.
Grtjs
Hugo
Foto’s:De wolken geraken niet over de kam; Sporthalleke voor een klein dorpje; Ter ere van de eenzame pelgrim; Puento la Reina, romaanse kerk; PlR romaanse brug; Bermen bezaaid met bloemen; Controle van de pelgrim?; Estella; Links onderaan.
Vandaag vertrokken zonder regen. Temperatuur van 12°c is voor ons, stappers, ideaal. Ontbijt was er niet, geen nood, na enkele kilometers op de route is er altijd wel wat te krijgen. Zo ook overnachting, zowel gisteren als vandaag geen overvolle albergues.
En als in de loop van de dag de zon erdoor komt is het prima.
Vanaf Pamplona, iets na elven, stak er een forse wind op. Ditmaal blies die all the way in de rug. In de stad was dat wel fris, zeker als Laura even onderdook.
Vanaf het moment dat de laatste bebouwing achter de rug was kwam ik dan in de immense vlakte waar die wind me vooruit duwde. Het is eens een keer iets anders. Het ging wel gestaag omhoog, de Alto de Perdon moest worden overwonnen. Die 300m klimmen was in a blow achter de rug.
De afdaling was wel iets moeilijker, over ronde keien steil naar beneden wandelen is bijna niet mogelijk. Dus, skiënder wijs gaat dat snel vooruit. Het plan om tot Puenta La Reina te lopen heb ik in Utergo gewijzigd. En gelukkig.
In de Caza Baztan zijn er 22 bedden in de slaapzaal, een zestal zijn bezet. De tafel daarentegen was met 8 personen buitengewoon bezet. Twee Chinezen (vader en dochter), een Taiwanese, een Amerikaans koppel, een Italiaan, een Française en mezelf, de wereld op een kluitje.
De Amerikaanse begon eigenlijk het gesprek door te vragen waar iedereen vandaan kwam en wat de reden voor de camino is.
Het gesprek verliep uitermate interessant. Op een bepaald punt ging het over vergeven. De meningen hierover liepen niet zo ver uit elkaar.
De Taiwanese had in Canada gewoond en gewerkt. Ze sprak Mandarijns net zoals de echte Chinezen. Of moet ik zeggen dat de echte in Taiwan wonen. Geen discussie punt, beide komen goed overeen. Maar ze kon perfect vertalen, de vader sprak enkele woorden Engels maar begreep het volgens mij vrij goed.
Vandaag is er weeral een flink stuk tot Santiago afgeknepen. De wifi is hier behoorlijk traag, om niks ergers te zeggen. Fotos komen er wel, vandaag heb waren de panoramas er wel.
Grtjs
Hugo
Fotos: Pamplona; Duidelijk; Leuke naam; Zie bord; Stadhuis Appelsienstad; Unief; Winderig op de top; Knieën breker; Internationale tafel: twee Chinezen, een Taiwanese, een Française, koppel Amerikanen from Washigton, een Belg en een Italiaan.
Vandaag is kort samen te vatten, mist, koud maar geen echte regen.
Het pad was meestal in dalende lijn, enkele nijdige klimmetjes konden de dalende lijn niet verstoren.
Het stappen ging vlot, vele nationaliteiten op de camino.
De Poolse noemt Ana en de Roemeense, met wie ze samen op pad is wordt Andreia genoemd. De i in de naam is weeral een foutje bij de aangifte van de geboorte. Vader of griffier van de gemeente, ze is er tevreden mee, het is een unicum.
De women who don’t like T, is called Letty.
En dan is er nog Manuela die rechtstreeks uit Mexico city komt. Ik had de dame al enkele malen zien passeren en dacht steeds, hoe is dit mogelijk. Op een helling stopt ze en buigt voorover, adem happend. Ik stop even en we komen tot gesprek. Of ik haar kon helpen met haar bag. Nog even en dan was er een plaats waar dit droog kon gebeuren. Op haar rug een klein rugzakje met er bovenop nog een klein zakje, op haar borst nog zo’n geval. Onder de ‘grote rugzak’ bungelde nog een slaapzak.
Toen ik, na akkoord, de beschermhoes verwijderde kon ik het hele geval wegen. TE VEEL voor zo’n tenger madammeke.
Doordat die slaapzak onderaan bungelde kon ze uiteraard niet goed stappen. Bij die slaapzak zat ook een dikke trui. Ik vroeg of ze die nodig had. Ja, ze wist niet hoe koud het in de Pyreeën zou zijn. Dat was wel een punt, maar of ze het koud had, niet echt. Verder had ze drie paar schoenen bij, en dat ene tasje vol verzorgings producten plus aan haar been nog een zakje met alle electronica.
Ik heb haar tot vier maal toe de raad gegeven om minstens de helft van haar spullen naar huis op te sturen indien ze Santiago wilde bereiken.
Ik twijfel zeer sterk aan de haalbaarheid, toen ik verder ging trok ze het ander paar schoenen aan. Degene die ze aanhad knelden! Deze waren zo nieuw als het volgende paar!
De camino is niet altijd makkelijk.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Eén van de vleugels van het klooster, de Privé verblijven, hotel….; Hoofdingang; Mist=Gelijk regen; Geen streepje zon voor de pelgrims; Over fabrieks terrein; Piepklein kerkhof; Welkom aan de vele, vele, vele buitenlanders.
Na de wekker om 05u, het geritsel en het slaan van deuren, ben ik als laatste uit mijn slaapzak gekomen op 07u15. Sommige van die Aziaten ‘van vijven’ waren dan nog steeds in de weer met hun voorbereidingen. Het brood voor het ontbijt bestond voor mij nog slechts uit enkele korstjes. De bakker was om de hoek, een rozijnen en een chocolade koek, en het ontbijt voldeed tot de middag.
Het was duidelijk, volgens de meteo bij’les amis’ zou het vandaag niet schitterend worden, plan ‘Groene route’ zou dus worden gevolgd. Ik het begin dacht ik alleen voor die mogelijkheid te hebben gekozen. Tijdens de dag bleek dat niet zo te zijn. Diegenen die wel over de hoge col, 1400m, zijn getrokken hebben wel veel mist en sneeuw gezien. En die zijn daar ook tevreden mee.
De veilige route bleek ook niet zo eenvoudig te zijn. Vlak was er niet bij vandaag. Na Val Carlos ging het dan echt beginnen, de steile klim naar onze col, Alto de Ibañeta. Na bijna een uurtje vermoedde ik de top nabij. Een kleine knik in de weg opende een totaal ander zicht, mist en een pad als een muur. Goed zwetend onder de regen kleding, kon na nog drie kwartier genoten worden van een fantastisch panorama.
Gelukkig ligt het klooster van Roncevalles niet veel lager. Na een korte stevige afdaling kon ik inchecken voor een overnachting.
De refuge wordt gerund door het Nederlandse St-Jacobs gezelschap, de ‘intrede’ gebeurd ordelijk en vlot.
Mijn bestee is best aangenaam. Het nummer is 171, totaal zijn er nu 260 bedden voorzien. Boven me ligt een Poolse jonge dame, die vlot Engels spreekt. Czestochowa kent ze ook, al bezocht. Aan de overkant liggen twee Amerikaanse dames, van Connecticut. Volgens één van hen is T niet haar vriend. Don’t mention!
Voorts heb ik een zee van tijd, de was (en drogen), wordt hier gedaan. Het avond eten is voor mij voorzien voor 7u, anders is het 9u, maar dan lig ik al lang te pitten.
Morgen om 07u ontbijt en weer op pad, voor de tweede Spanje dag.
Deze morgen zie ik een groep (27) jonge stieren in de wei. Twee beginnen te spelen, vechten en de hele groep rent erachteraan. Plots staan ze stil en kijken allen in dezelfde richting. Boven de berg staat een boer die regelmatig roept: GiGiGi en dan even later OgiOgiOgi. En ja hoor, een vijf minuten later zijn alle stieren de helling op gelopen en verzamelt in de stal. Een variant op de rattenvanger?
Nu mijn blog nog bijwerken, eens gaan drinken en kijken of de was al is gedaan.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Geen beste vooruitzichten; Val Carlos; Met het al bredere wagentje toch nog over de helft van de baan; Nog een wandel terrorist, ook in de bochten!; Daarover? Ja!; Steile paden in de regen; 1057 meter hoogte, Roncevaux pas, mooi panorama!; Korte afdaling; Onderaan is mijn plaats.
Vertrokken in de regen, kwam er al vlug een waterzonnetje te voorschijn. Uiteindelijk is het een rustige tocht tot Saint-Jean-Pied-de-Port geworden. Doornat was ik niet, wel zal het nog een tijdje duren alvorens die schoenen 100% droog zullen worden. Als het al zover komt, ook voor de volgende dagen is de meteo niet denderend te noemen.
Bij Les amis du chemin de Saint-Jacques werd ik zeer goed ontvangen. Bij voorlegging van mijn credential werd onmiddellijk de stempel boven gehaald. Er werd me een lijst met alle gemeenten, albergues, camping..afstanden, telefoonnummers, overhandigd. Verder zijn er vermeldingen naar de prijzen, de aard van refuge (prive, municipal, paroisse..), half-pension, cuisine.. afijn, alles mogelijke info. Bovendien heb ik een gratis app gedownload met nog eens al die info.
Een apart blad, Les Ports de Cize, verwijst dan weer naar de eerste trip naar Roncevaux. De rode weg/pijl loopt over de Col de Lepouder, de groene volgt de veiliger weg via Valcarlos.
Zowel mondeling als dus schriftelijk wordt je dus gewezen op de gevaren van de col. Zoals het weer nu is, en vermoedelijk ook morgen, is het afgeraden de col te beklimmen. Zoals ik al heb aangehaald, je ziet toch niks, het is koud en de kans dat je verloren loopt is niet onbestaande.
Volgens de hospitalero is men deze week nog een gast gaan zoeken, een werkje dat door de brandweer wordt op geknapt. Als dat geen goei mannen zijn.
Ik zit in de gîte van de gemeente, 10 voor overnachting, met ontbijt en wifi inbegrepen. Alle bedden zijn nog niet bezet, maar de chinezen (of zijn het Japanners/Koreanen) stonden voor het openingsuur al klaar om in te schrijven. Goede start van de Camino Frances.
Ik ga me nu eerst wassen, wat rusten en dan uitkijken naar een treffelijke maaltijd. Of eerst een pintje drinken kan ook, het eerste deel van mijn tocht zit erop. Bye Bye Voie du Piemont.
Grtjs
Hugo
Fotos: Toch vertrekken; Zon; En Regen; Euh..; Uit de weg; Daar ergens; De reclame is snel, nog 6km te gaan; Aanmelden, registreren, raadgevingen, info, koffie..; Refuge Municipal.
