Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
02-05-2018
PIC
Beste Lezers,
De blog is bijgewerkt, dat wil zeggen dat ik goed toegang heb tot het wereldwijde net. Ik schrik zelf een beetje als ik het kaartje bekijk. Het gaat goed vooruit.
Deze morgen zijn de twee zoals gewoonlijk iets voor vijven opgestaan om pas om 6u15 te vertrekken. Net zoals bij mij gaat het richting St-Lary, waar ik tegen vieren aankwam. Weeral op tijd vóór de regen. Voor de rest was het deze morgen flink koud, vier laagjes en lange pijpen. Maar het werd een prachtige dag. Steeds dichter en duidelijker komen de besneeuwde bergtoppen in zicht.
Een beenhouwer in de sjieke buitenwijk van Saint-Lizier had ook broodjes met kaas en spek, dus eten was verzekerd. Anders was er nog een homp brood van gisteren in reserve. Nu kwam daar nog een droge worst bij, voldoende tot vanavond.
In Arrout bereikte ik tegelijkertijd met een dame de kerk. ‘Au pic du moment’, zoals ze het zei. Ze had me zien passeren en vliegensvlug in haar auto gesprongen om de kerk te kunnen openen. Pelgrims zijn daar altijd in geïnteresseerd, nietwaar.
Vol trots vertelde ze over de geschiedenis van het gebouw, waar in een annex, het restant van de oude toegangsdeur van de kapel nog te zien is. Die kapel was ongeveer duizend jaar oud, dus die toegang ook. Over de houten vloer troonde ze me mee naar een tafeltje waarop drie dikke farden lagen. Hierin zaten honderden tekeningen van een oud burgemeester die verscheidene Jacobs routes had gelopen en van elk kerkje een bijzonder mooie schets had gemaakt. Een schilderij/tekening, die enkele pelgrims voorstelden, sloot het bezoek af. Jammer genoeg ben ik het gulden boek vergeten tekenen. Zal ik doen bij een volgende doortocht.
Enkele kilometers verder, in Audressein, geven de twee kerk klokken een serenade. Niet ter mijner ere, wel omdat het twaalf uur is. Aan de brug, die ik niet over moet, ontmoet ik een dame op de fiets. Ze spreekt me aan, over pelgrims, van waar komt ge en waar gaat ge naartoe. Compo is meestal wel een trigger. Ze begint honderduit te vertellen over de kerk. Ik denk, alweer!
Maar deze kerk is speciaal, ze is door UNESCO erkend als wereld erfgoed. Tja, dat is dan weer iets anders.
De dame is van het dorp afkomstig maar heeft in Avignon gewoond en gewerkt. Ze is speciaal naar Audressein terug gekeerd om voor deze erkenning te ijveren. Het hele grote huis, aan de overkant van de rivier, is van de familie. Haar atelier, ze is ceramiste, ligt erachter.
Om het kort te houden, ik ga met haar mee om de Jacobs schelpen, die ze bakt, te aanschouwen. Ze verteld over haar jeugd en toont me een ‘cabane’ waar soms wel eens een pelgrim overnacht. Ervoor is een klein kapelletje gebouwd waarin haar groot-ouders, en nog andere familieleden, liggen begraven. Dit is grenzend aan de begraafplaats van de kerk.
Op mijn vraag of daar geen toelating moet voor gegeven worden antwoord ze laconiek, mijn vader was hier burgemeester.
Wel heeft ze de stempels van de Jacobs gemeenschap bij zich en tamponeert er twee in mijn boekje. En ik moet zeggen, ze zijn prachtig en speciaal. Ik vraag of ze haar naam eronder wil noteren. Blijkt ze Geneviève PIC te noemen.
Wat een toeval weeral, een half uurtje eerder heb ik de uitdrukking leren kennen. Ze kon er best mee lachen.
Nog twee ontmoetingen die bij blijven. Een clochard is met vier honden op pad is, wel richting Carcassonne. Of het niet koud was deze nacht? Maar nee, ik heb gezelschap hé.
De tweede was een oude man. Hij stak de baan over om de gemeente berichten te bekijken in verband met een referendum. Dit werd gehouden, vorige week, om te zien wat de bevolking dacht om 4 gemeenten samen te laten smelten. Van het aantal uitgebrachte stemmen waren er 64 nee en 65 ja. Hij was het met me eens dat dit meer problemen meebracht dan oploste. Quelle bagarre!
Plots gaat de telefoon op mijn kamer. Ik ben gelogeerd in de Auberge de l’Isard en de patron vraagt of ik nog wens te eten. Blijkbaar heb ik me vergist, het is 7u voor het avondmaal en niet een half uurtje later. De eerste pelgrim die in slaap valt voor het eten is hier niet vreemd.
En toegegeven, ik voel me best moe. De afstand is er uiteraard, ook de vele hoogtemeters doen hun duit in het zakje.
Nochtans is er nog niet veel gerust. Eerst de was gedaan zodat die tegen morgen droog is, zal zeker lukken, de chauffage geeft al warmte.
De blog op orde brengen, nu er optimaal internet is, duurt wel een hele poos.
Ik hoop dat alles nu op orde staat zodat het terug lees- en zichtbaar is geworden. Dit berichtje nog afwerken, foto’s zoeken en naar bed.
Morgen is het niet zo ver, de regen kan het best onaangenaam maken tot Juzet-d’Izaut op de glibberige paden. De afspraak is al gemaakt.
De ‘twee’ zijn hier ook gelogeerd en zullen verder trekken. Ik heb Alain zijn voeten eens bekeken, dat zalfje helpt schijnbaar toch niet zo goed. Ik zie al ‘pansemant’ aan de zijkant verschijnen. Ik heb hem ander schoeisel aangeraden.
A bientôt
Hugo
Foto’s: Goedemorgen; Carrière de Marbre Grand Antique D’Aubert, marmer gebruikt in Rome, Tarbes, Marseille en het graf van Napoleon; Even op adem komen, letterlijk en figuurlijk; Mairie van Arrout; Eén van de vele schetsen; Unesco erfgoed; Tramesaygues, kerk tussen twee rivieren in het patois; Rustig aan; Heel klein en heel fijn.
Zeer vroeg op, want hele trip voor de boeg. Alles stond al klaar, enkel mijn kledij op het droogrek was nog vochtig. Dus zomaar inpakken en om 06u30 op pad. Nog even gedag gezegd aan Rob, die vertrekt later, zijn tocht is maar 14km.
Mijn vier laagjes waren nodig, het was koud en vochtig.
In Le Mas-DAzil bleek het feestdag te zijn, wel niet specifiek voor 1 mei. Mijn hoofd voelde koud, mijn hoed nog nat, en er lagen beretten op de markt. Dus, vanaf nu loop ik rond met een Franse Beret. Verder werden er dieren gekeurd en verkocht, landbouwmaterieel voorgesteld én oude tractoren geshowd.
Ondertussen was ik al twee maal gezegend geweest, een koffie deed deugd.
Iets voorbij LMDA kom ik aan iets uniek, les Grottes Préhistorique. Indrukwekkend! Hier moet ik nog eens voor terug komen.
Rond de middag passeer ik een bakker die nog even open is. Een broodje met jambon gaat er vlot in, ik ben pas buiten of wordt het bordje gedraaid, just optijd! En verder gaat het, met regelmatig een streepje zon en een geut water.
Al bij al zijn de kilometers goed verteerd.
In St-Lizier had ik afgesproken met Cécile, van het bureau doffice, dat de sleutel kon opgehaald worden in de bloempot. En en effet, in een plastiek zak zat een envelop gericht aan Hugo Van . Belgium. Hierin een sleutel en de beschrijving hoe ik La Halte Jacquaire kon bereiken. En de twee Réuniosten zaten er ook al. Alain nog steeds met bleinen, maar met mijn zalf, die hij niet meer terug geeft, is het al veel beter.
Ondertussen is het kouder geworden en ziet de lucht er dreigend uit. Zoals gisteren is er onweer op komst maar zal het vannacht uitklaren met negatieve temperaturen tot gevolg. We zitten binnen en warm!
Grtjs
Hugo
Fotos: Foire in Le Mas-DAzil; Iemand een schaap?; Of een Paard?; Oldtimer Mc Kormick; Niet bekend, Louis?; Grotte; Ingang voor mij, uitgang voor de rivier; Chemin de Croix de Reynaude, de derde die ik in Frankrijk zie; Enveloppe in de bloempot.
Het zag er niet echt schitterend uit deze morgen toen ik door het dakraam keek. De bergen waren onzichtbaar, niks abnormaals in deze regio. Maar de wind kwam uit de verkeerde richting. Het bleef echter over, au contraire, het werd beter bij het naderen van Pamiers.
In dit stadje even rond gedwaald en vastgesteld dat het probleem van de kleine zelfstandige winkeliers hier krak hetzelfde is als bij ons. Te koop, te huur, vuile vitrines is wat je ziet in de winkelstraat.
Rob, de noorderbuur, kwam ik daar terug tegen, juist aan de Spar. Een baguette, wat paté en een half litertje melk, we konden weer een dag verder.
Rob vertelde dat hij niet zo vlug stapt en me daarom voorop liet lopen. Nochtans kwamen we samen aan in Pamiers, een sluipweg genomen?
Voor de rest van de dag heb ik hem niet meer gezien.
Na de stad volg je even de rivier alvorens aan het echte werk te beginnen. En het is het echte werk. Zeker nadat het gisteren zo overvloedig had geregend lagen de paden er glibberig bij. Na een driekwartier kwam je boven (van 292 naar 435 meter hoogte over een afstand van ongeveer 500m) en ging het over op een zacht glooiend parcour.
En dat ging goed vooruit.
Wederom echter was rob sneller ter plaatse. Hij was de weg kwijt geraakt. Met zijn zelf afgedrukt kaartje in de hand? Twee agenten hadden hem afgezet een 8 km voor Montegut. Hij kwam een tiental minuten eerder aan en bleef dus droog.
Patrick en Evelyne, waar we overnachten, wonen in een klein, overdadig versierd, huisje. Verlichting is ook in de zomer noodzakelijk. Hun hébergement telt zes plaatsen voor pélerins, we zijn maar met tweeën. Gelukkig maar, waar die acht zouden moeten zitten, zes + twee, in de keuken/salon aan een ronde tafel voor vier personen. Misschien lukt het hun wel, in de chaos vinden ze blijkbaar steeds alles terug, ook op het aanrecht.
Het eten was voortreffelijk net als de wijn. Die was afkomstig van Spanje want de drank uit de regio lag niet zo in hun smaak.
Het etensuur zelf was onfrans, om 18u30 was er al apero, zelfgemaakte uiteraard. En om 20u30 gingen we allen al onder zeil. Het word/werd dus een lange nacht.
Grtjs
Hugo
Fotos: Lampisterie, waar de olielampen werden bewaard; Voor Pamiers op de vlakke spoorweg bedding; Voetgangers alleen want geen leuning; Schooier die zelfs Nederlands begrijpt; Le berger telt zijn schaapjes; Maar weet het niet juist, 1200 et quelque chose; Bui op komst, weer nat.
Ben aangekomen in het station van Le Carlaret, iets voor drieën. Juist op tijd om de zon er te zien doorkomen. Ik zit nu 8km voor Pamier, stad die ik morgen zal bereiken als de magazijnen open zijn. De volgende dag is er waarschijnlijk niet veel te doen in Frankrijk, het zekere voor het onzekere nemen en dus inkopen doen. Niet dat het me aan veel ontbreekt.
Gisteren avond een zeer goede maaltijd gehad. Met vijven zaten we aan tafel, Marie en Jean, de twee Réunionisten en mezelf. Apo om halfacht, daarna vertellen en eten tot na tienen.
Moe maat tevreden naar bed, een vrij korte nacht, want de twee zouden al om zessen willen vertrekken.
Alain, die een grote open blein heeft opgelopen, leek nogal onzeker. Ze hebben een nogal strikte planning opgesteld, hun terugvlucht is al geboekt. En dus was er deze nacht regelmatig toilet bezoek. Om vijf uur kwam dan de bedrijvigheid van het inpakken, veel heb ik niet meer geslapen.
De enkele uurtjes diepe slaap voor twaalven zijn wel voldoende. Als ik maar rustig in bed kan blijven is het al ok.
Het gesprek met Jean en Marie aan het ontbijt ging al vlug over de blein. Voor geoefende stappers, met al vele camino’s en andere tochten op het palmares, leek het me toch raar dat Alain en Lucien sportsloefen droegen. Als je door de bossen moet lopen kan je rekenen op modder en nat gras. En dan vraag je om bleinen. Marie had gisterenavond de voet van Alain nog goed ingetapet.
Ik vrees dat met het weer van vandaag de voetreis voor het duo erop zit.
Het station van Le Carlaret is een voormalig gebouw van de NSCF, de lijn is weliswaar al opgedoekt in 1939. De sporen (en alle andere ijzerwaren) zijn verdwenen tijdens WOII. Na de ‘krieg’ was er geen geld en wellicht ook geen noodzaak meer op de verbinding te heropenen. (welke lijn weet ik niet)
De ontvangst was weer allerhartelijkst, gebak en koffie. Voor vanavond is er nog een pelgrim op komst, tussen 6 en 7 wordt die verwacht. Ik beklaag mijn kamergenoot en Noorderbuur want een halfuurtje na mijn aankomst is de regen met vlagen terug. Als ik moet kiezen, dan liever pijpenstelen dan vlagen, want dan is alles nat, ook onder de pongo.
Hopen nu maar dat de Wifi zijn werk goed doet zodat ik tegen achten, met een rustig gemoed aan den dis kan aanschuiven.
Grtjs
Hugo
oto’s: Les Réunions zijn gepakt, 06u, regen in de lucht; Best nuttig als er geen brug is; Opgelet of….; Nécropole Mérovingienne de Tabariane, in Tailhet; Eglise de Vals, préromaanse fundaties, entree doorheen de rotsen, met verdiepingen, curieuse!; Typische klokkentoren, hier in St-Amadou; Zicht op de bergen (?) vanuit mijn dakvenster.
Vandaag ging de tocht van Fanjeaux (Fanjo) naar Mirepoix. Het ging doorheen zeer variërende landschappen. Van gemengde akkerbouw en wijngaarden over enkel akkerbouw tot grasland.
Een pancarte langs de weg drukt het zo uit:
Cherchez les vignes:
Elles sont toutes à lest.
Vous êtes sur une
Frontière naturelle.
Met deze barrière wordt la calcaire beige bedoeld die hard is en het achterliggende land behoud heeft voor erosie.
We zijn ook toegekomen in het land van de Katharen.
Vandaag ook een jong koppel ontmoet. Hij kwam juist uit zijn tentje gekropen toen ik passeerde. Rond de middag kwam ik hen tegen. Ze bleken uit Sisteron afkomstig, te voet met twee grote honden, en ze zijn al meer dan 45 dagen onderweg. Dus compo bereiken zal nog wel een tijdje duren, soms leggen ze maar 15km per dag af. Vandaag zijn ze goed gelogeerd, net zoals wij drieën, ik zelf en Lucien en Alain, de twee uit Réunion.
We zijn onderdak bij een familie die zelf pelgrim zijn. Op dit moment is mevrouw, Marie, het avond eten aan het voorbereiden, het ruikt al lekker (asperges). Ook heeft ze al vele goede tips gegeven ivm aubergement.
Goed onderdak, goede verzorging, zelfs de was, en morgen in de regen fris op pad.
Net zoals gisteren is er niet veel te melden.
Deze morgen zijn mijn kamergenoten in alle stilte vertrokken. Rond vijf uur zijn ze opgestaan maar daarna heb ik niks meer gehoord.
Rond halfzeven was het mijn beurt. Stilte was het niet er meer bij, de kinderen in dezelfde gang waren al op volle toeren.
De zon scheen volop maar de temperatuur was flink gedaald, amper 6°c.
Met de windjak en de lange pijpen dan maar op pad. Al vrij snel verdwenen jak en pijp.
De planning was door te stappen tot Fanjeux, een meer dan dikke dertig kilometers. En alles is verlopen zoals gedacht. Vermoeid ben ik wel, de laatste twee uren ging het gestaag bergop. Je ziet het einddoel van de dag liggen maar ervoor ligt nog een prachtig dal, ewel dan moette daarop.
De dag zit erop, ik ben rond halfzes aangekomen in het Couvent Saint-Dominique. Het is wel even anders dan gisteren, een donker gebouw, een piepklein kamertje en geen lakens op de bedden. Idem voor de handdoek en dat voor twee euro meer.
Ondertussen is de zon verdwenen, deze nacht verwacht ik onweer. Zal gezellig worden. Voor morgen weet ik het nog niet, beslissing na het ontbijt.
En de wind? Die was er deze morgen nog wel, gematigd en uit de andere richting, dus in de rug. En daardoor kon ik al de sneeuw op de bergen zien liggen.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Prachtig Fris; Voilà, daarisie, de schelp; Zo gaat dat niet vooruit; Sneeuw; Alle straatjes door; Fanjeux, bijna?; Eerst hierover en; dan in een grote boog door het dal; Links in de stal zijn enkele kamers, WC en douche geïnstalleerd.
Jullie vermoeden wellicht al dat het een kort berichtje zal worden. Ik zit nu in de gemeentelijke halte Jacquaire van St-Lizier. We zitten, met de twee Réunionisten, droog en warm. Er is hier ook warme drank en wat eten voorzien, zelf klaar te maken. Er is wellicht een pitta bar open.
Ondanks 1 mei kon ik binnen, Cécile van het OFDT, had de sleutel en de nodige info in een envelop klaargelegd. De geheime plaats was de bloempot naast de deur van het office. En France ça va.
Zoals gisteren valt er niet zoveel te vertellen. Wel heb ik even gesproken met een man uit Toulouse. Volgens hem is het klimaat vergelijkbaar met dat van Narbonne/Carcassonne maar zonder die wind. Le vent tourne fou was zijn kommentaar.
Zot ben ik nog niet, wel flink uitgewaaid. Maar desalniettemin (daar is het weer) zit ik nu in Carcassonne. Meer bepaald in Notre Dame de LAbbaye. Een oud gebouw maar heel mooi gerenoveerd. Ik zit nu op het goede spoor, dat van de Saint-Jacques. En dat loopt perfect samen met de VPPY.
Aan de acceuil is me een lijst van Haltes SJ overhandigd. In de guide zijn de prijzen voor overnachting en eventueel dîner (groot en klein) genoteerd.
Hier in Carcassonne is het 25,30 voor het totale pakket. Wel wordt aangeraden om dagelijks te telefonisch te reserveren. Heel veel bedden zijn er niet overal voorzien, meestal zoiets van 5 à 10.
Ik kijk nu uit op de Cité. De stad zelf ligt grotendeels aan de linkeroever van de Aude. Van hieruit is dat de overkant.
Veel zin om nog buiten te komen is er niet meer, de wind heeft me afgemat.
Morgen om 07u30 ontbijt en dan via de stad op weg naar Montréal (dAude). Wel ravitaillering voorzien, dit kan ter plaatse ingekocht worden.
Grtjs
Hugo
Fotos: Frisse morgen, 13°c en Wind; VW in Frankrijk; Aude; Ik sta op de LO; Le Vieux Pont; Ultreia; Kloostertuin; Kijk door de bomen
Vandaag valt er niet zoveel te vertellen, de wind overstemd alles. Blijkbaar is dit hier normaal, windsnelheden tussen 25 en 41 km/u zijn toch niet min. Beaufort spreekt van matig tot vrij krachtig en vermeld bij waarneming : bladeren van bomen ruisen, kleine bomen bewegen, gekuifde golven op meren en kanalen, vuilnisbakken waaien om, containers kunnen niet worden afgezet op terminals. Een hele dag tegen de wind in vechten, het maakt je sterk en je zweet niet zo erg. Wel 5 keer zonne crème gesmeerd. Want het weer blijft schitterend, idem voor donderdag en vrijdag. Morgen zal ik, als alles meezit, Carcassonne bereiken.
Vandaag vroeg gestart en de kanalen gevolgd. Zo rond de middag kijk ik toch maar eens op de kaart en stel vast dat Narbonne nog niet zo ver verwijderd ligt. Nochtans staan er dan al meer dan twintig op de teller. En dat Canal du Midi loopt nog een flink stuk van Carcassonne weg. Dus, na Roubia besluit ik om toch maar iets direkter te lopen, weliswaar over een minder idyllisch pad, tistezeggen, de baan.
En zo zit ik in Lezignan-Corbières, in hotel Le Tournedos. Prijselijk gedoe met uitstekende keuken, kan geen pap meer zeggen.
Morgen staat er dan nog een heel flink trippeke op de agenda, ongeveer 36km. Moet nog wel kunnen, de training van enkele weken terug werpt zijn vruchten af.
En dan begint de eigenlijke camino, door eerst te overnachten bij de nonnen.
In Paraza, een klein dorp op een helling aan het kanaal van het midden, loop ik over de brug om water te vragen. De man zegt dat er boven in het dorp een openbaar toilet is met alles op en aan. Vermits ik dan toch boven ben loop ik verder tot ik een zitbank aantref.
Hier kan ik mijn schoenen eens van de binnen kant kuisen, er zit nogal wat vuil in. Buiten wat stokjes en steentjes tref ik ook slakken aan. In het hoge gras, de paden worden niet algemeen onderhouden, hangen deze slijmschaatsen aan struiken en grassen. Ik wist niet dat de huisjes van deze diertjes zo hard waren.
Op de bank zit een oude man. Hij is afkomstig van de LOT en zegt eigenlijk het allernoodzakelijkste als antwoord op mijn vragen. Dat er veel wind is? Klopt! Is dit normaal? Ja! Is het nog ver naar Carcassonne? 100km!
Ik ga via een klein straatje terug de berg af en passeer de kerk. De deur staat open en ik treed binnen (effekens maar hoor).
Een werkman komt me tegemoet en geeft ongevraagd een beetje uitleg. Hij repareert de marmeren doopvont en enkele pleisterlagen die zijn afgevallen. Ook dit schilderwerk neemt hij voor zijn rekening. Het marmer komt van de Caunes-Minervois, niet van Carrara, zei hij fier. Deze groeven liggen in de Montagne Noir.
Toen ik wilde buiten gaan ging hij verder met erop te wijzen dat de kerk heel oud is, maar eigenlijk ook vrij jong. Oorspronkelijk was de kerk beneden gesitueerd maar door de aanleg van het Canal du Midi werd ze afgebroken en opnieuw heropgebouwd met de ‘originele stenen’ op de plaats waar ze nu staat.
Op mijn vraag of Carcassonne nog ver ligt aarzelt hij even. Hij schat zo'n 35 à 40 km. Als ik nog een tiental paaltjes doe ben ik morgen daar.
Zo weeral wat bijgeleerd.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Canal de la Robine voorbij Narbonne; Domaine de Pardeilhan; Een half uur later, zelfde domein; Hier voedt de Aude het canal, alvorens de barage te nemen; Eigenlijk buiten gebruik, toch te nemen om de overkant, en het canal de Jonction, te bereiken. Ondanks het roest is deze klinknagel brug nog intact; Mooie gelegen zaat, pech als er een schip door de sluis moet; Enkele plezier vaartuigen tegen gekomen op de Midi, traag en stil, allemaal in de verhuur; Helikopter of Libelle?; Spaanse invloeden, ik lig wel in de Tournedos.
Het is me al een tijdje opgevallen dat mijn hoofding, Beste Lezer, in het enkelvoud is gesteld. Voorheen heb ik dit steeds in het meervoud geschreven.
Het is nu de vraag: Wat is correct? Ik hoop meerdere lezers te hebben, dus meervoud. Anderzijds leest elke persoon de tekst afzonderlijk, dus enkelvoud.
Zijn er taalpuristen onder de volgers die me een klaar antwoord kunnen bezorgen. Met dank aanvaard.
Vandaag is de tocht begonnen, warm lopen, insgelijks met de temperatuur. Omdat de tocht tussen Narbonne plage en Narbonne verder is dan gedacht, heb ik beslist om op hetzelfde adres te overnachten. Dat gaf me ook de mogelijkheid om de stad Narbonne te bezoeken (een aanrader, wel buiten het seizoen) en een mooie, langere, tocht te maken in omgekeerde volgorde.
Vanaf Narbonne heb ik het Canale de Robine gevolgd, doorheen de Marais de Narbonne tot voor Gruissan. Voor het Etang de Gruissan links, de rotsen volgend. En dan kom je midden in de vacantie verblijven en jacht havens waarmee de kust in het Zuiden is volgebouwd. Mooi ingericht allemaal maar o zo vervelend, zeker in het hoog seizoen.
Blijkbaar is het in Frankrijk schoolverlof, heb vele groot ouders met jonge kinderen gezien. De plage in Narbonne lag al behoorlijk gevuld, het was/is dan ook schitterend weer. Vandaag was het rond tweeën 25°C met een zacht zeebriesje.
Gezien er dan al een meer dan 25km op de teller stond wou ik met de bus terug keren. De nummer acht had ik al zien rijden. Aan de halte Aoste stond aangegeven 15u23 voor de volgende bus. Dan restte er nog de tijd om even mijn voeten in de frisse Middellandse Zeewater te steken.
Toen er om 15u45 nog geen openbaar transport in zicht was besloot ik om dan maar te voet over de bergen te trekken, nog steeds 19km tot het Hotel. De Duim zou wel soelaas brengen en toen ik een volgend bushalte bereikte langs de grote baan bleef ik daar maar staan. Misschien als het een niet lukte kwam er dan toch een nummer 8. Helaas pindakaas, geen van beide wensen kwam uit.
Dus nog wat verder gestapt. Aan een volgend rond punt gaan staan, een rechtstreekse baan, en jawel, mijn gebeden werden verhoord. Een jong koppel, in een oude wagen (geen oldtimer!), nam me mee. Ze woonden in de buurt van Carcassonne. En zo kwam het gesprek op gang, ik zou daar passeren binnen enkele dagen…… De man vroeg dan ook wat het betekende en of het christelijk geïnspireerd was. Bleek het een muzelman te zijn en hij vergeleek het met de Hadjh, de pelgrimstocht naar Mekka. Dat vond ik wel passen. Toen vertelde ik hem mijn verhaal over Djeddah, de toegangspoort voor vele miljoenen pelgrims die per passagiersschip hun plicht vervullen. Ik hoorde dat hij en zijn vrouw dat ook weleens wilden doen. Het zijn meestal de ouderen die dergelijke reis ondernemen. (tijd en geld!)
Was het gesprek de aanleiding, in ieder geval, het koppel zette me af voor de hotel ingang. Bij het uitstappen kon ik ze beide de hand drukken, niks onrein is geschied.
Zodus, morgen is het met de rugzak. De tocht voert me via het Canal de Robine en het Canal du Midi naar Carcassonne. De zon zal bepalen in hoeveel dagen want ik loop door landelijk gebied. Bomen zullen welkom zijn.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Brief van de Gaulle vanuit Londen, heel courageux; Narbonne, prachtig oud centrum; Le Marché, geen basket term; Daarom staan er zoveel platanen, schaduwrijk; Aux Dames de France, winkelketen met typische bouwstijl, opgegaan in de groep Magasin Lafayette, uitgebreid netwerk in het Zuiden; Le marais; Nog rustig in Grussan; Brr.. fris; Ik sta wel degelijk in het water.
Zoals je weet ben ik weer onderweg. Op bedevaart, jaja, dat zal wel nodig zijn zekers. We verschillen wel grondig van mening over het leven na de dood, maar ik geloof er nog altijd in. En omdat gij dat niet kunt komen vertellen hoe het daar is blijft het bij geloven. Natuurlijk weet ik het ook niet, daarom dat dat woord is uitgevonden.
Ik zit nu in Narbonne, mijn eerste overnachtingsplaats op mijn camino naar Santiago de Compostela. De reis hierheen is nogal chaotisch verlopen. Stakingen, zoals we er samen vele hebben meegemaakt. Soms was dat wel plezant, andere keren iets minder. Toch waren we het er altijd over eens dat het niet om het staken ging. Net zo min als onze camino nu enkel maar een wandeling is naar de stad Santiago. Het is altijd de weg die belangrijk is.
Tijdens de tocht kunnen we er nog wel een klapke over doen. Ook met de mensen onderweg, en met de mede pelgrims. Met je talenknobbel is het maar een kwestie van enkele minuten om gedurende enkele uren aan de praat te blijven. En zoals altijd eindigt dat dan weer met een beetje verdriet om afscheid te nemen. Maar vooral blijven de goede en plezante herinneringen.
Ik ben toch een beetje nieuwsgierig hoe je Spaans klinkt. Wel ja, dat klinken zal wel lukken. Fantastisch toch hoe we in Fort William een drankje kregen van die oud militair, die Welshman. Sloantje! Tot we het goed konden zeggen. Allé, ik dan, want gij waart daar direct mee weg.
Ik klink nu in het Frans op onze goede tocht. Raoul, Santé!
Terwijl ik dit zit te tikken is de reis vandaag tot Narbonne een feit. Gisteren zag het er niet zo goed uit.
De Thalys tot Parijs was geen probleem, iets over halfacht stond ik al buiten aan de Gare du Nord. Waarom buiten, wel omdat men het metro station aan het renoveren is en je wordt doorverwezen naar de Gare de LEst.
Vooreerst had ik aan de balie van TGV inlichtingen gevraagd over de verbinding naar Bordeaux. Mijn aansluiting was vervallen, par la grève. Een volgende, een uur later, reed nog wel en de dame heeft me een plaatske gegeven en een aangepast ticket.
Vooraleer de metro in te duiken heb ik mijn twee noodovernachtingen in de Rue La Fayette geanulleerd. Ik hoop dat ze bij het Peace and Love Hostel niet teleurgesteld zijn.
Zodus, Bordeaux halen zat er ook al in, om precies 12u stond ik aan het volgende loket.
Aan de balie van SNCF in Bordeaux stond een dame flink van haar oren te maken. Maar ja, staking geeft problemen als je iets hebt afgesproken op tijd.
De vrees voor een goede afwikkeling van mijn vraag stak de kop op. Maar de rood aangelopen dame achter de toog bleef vriendelijk. Er was niet onmiddellijk een volgende intercity naar Marseille, de volgende met stop in Narbonne was pas vier en een half uur later. Voor mij geen probleem, ik zou mon plan wel trekken.
Mijn boterhammekes van thuis, door Agnes geprepareerd, smaakten voortreffelijk. En de temperatuur aan de Garonne viel best mee, als je in je T-shirt kan zitten is dat best aanvaardbaar. (het is nu al warmer, de zon komt er meer en meer doorheen).
Vanuit een terras stoel, met een Thé de Menthe, geprobeerd een slaapplaats te boeken in een hotel voor pelgrims. Volzet!
Via Booking.com kon ik een kamer op de kop tikken, aan 48. Anders zou dit hotel niet zijn doorgegaan want deze prijs is de helft. Ben dan toch al verzekerd van een goede douche. Het ligt wel 3 km van het station, dus nog een dik half uurtje stappen.Dat komt goed uit, een hele dag op je gat zitten is niet bevorderlijk voor de spieren.
De was en de douche zijn al lang voorbij, het eten was goed en nu, hup mijn bed in want de reis was lang. Maar bovenal, morgen kan de start genomen, malgré la grève!
Grtjs
Hugo
Fotos: Gare de Nord; de Nord à lEst; Affiche in gang metro, ongeveer 100 m lang; Pont Saint-Jean, de Garonne is nog goed vol; Thé de menthe in de soukh; Nog even wachten en de laatste trip kan beginnen; Poesje muisstil mee op reis; Mijne trein bureau.
Dit berichtje om te melden dat de Ronny zijn Camino van Sevilla tot Compostela goed heeft afgewerkt. Ondanks het kille en vochtige weer zag hij er gisteren op Zaventem stralend uit. Weer eens het bewijs dat de zon niet moet schijnen om, primo, bruin te worden en secundo, een goede tocht te maken.
Het moet gezegd dat hij wel tevreden is weer thuis te zijn. Lieve, zijn lieve echtgenote had voor hem én voor zijn afhalers (ikzelf en de Jan - verrassings onthaal) een ovenschotel klaargemaakt. En moet dat toch wel lukken: witloof met hesp in de oven! mijn lievelings kost!
Afijn, op tijd onze biezen gepakt, Lieve is nog actief op de arbeidsmarkt.
De Catsjoe, onze trouwe begeleider op onze dagtochtjes, is volledig hersteld van haar verwondingen, de staart kwispelt krachtig en zijn lekjes zijn als vanouds.
En nu is het aan mij. Mijn rugzak nog pakken en vullen, het meest noodzakelijke zal erin verdwijnen. Niks teveel aan gewicht, ik denk dat dit geraadzaam is. De hoge cols doe ik wel niet (op twee na), er staan wel veel hoogtemeters geprogrammeerd.
Voor maandag hoop ik op een beetje geluk in Frankrijk zodat ik niet onder een brug in Parijs moet gaan slapen.
Het weer is blijkbaar al aan de beterhand, volgens de Ronny was het de twee voorbije dagen al goed weer in Spanje.
Maar hier is het uitstekend hé.
Grtjs
Hugo
Noot: Kijk nog eens naar Ronny zijn blog, er zal een filmpje verschijnen, door hemzelf opgenomen in de kathedraal, waarin je het wierook vat ziet zwieren.
Sinds zondag is mijn route verschenen op de blog. Zoals vorig jaar zal die steeds bovenaan verschijnen. En elke dag, indien mogelijk, zal er een rood puntje verschijnen op de plaats waar ik overnacht.
Het is dus best mogelijk dat er de eerste dag(en) niks zal opkleuren, wegens de staking. Gisteren is er een mailtje gekomen van NMBS International met volgende mededeling;
SNCF (Franse spoorwegen) heeft op verschillende dagen stakingsacties aangekondigd tijdens de komende maanden tot eind juni, o.a. op 23/04/2018.
Thalys en Eurostar stellen alles in het werk om de gevolgen van deze stakingen zo beperkt mogelijk te houden en voorzien een bijna normale dienstverlening.
Voor TGV® en Intercités en regionale verbindingen in Frankrijk is de impact van deze acties moeilijker te voorspellen.
De aangepaste vervoersplannen worden telkens vanaf 17u00 op de dag voor de staking bekendgemaakt. Gelieve het aangepaste vervoersplan van SNCF dus op de vooravond van uw reis vanaf 17u00 te raadplegen via de dienst Infolignes SNCF.
Voilà, zondagavond zal ik ongeveer weten wanneer ik mijn pelgrimstocht kan aanvatten.
Het is nog een redelijk drukke week, de rugzak moet nog gepakt worden maar bovenal, het is nu prachtig weer. Eindelijk!
Grtjs
Hugo
Foto: een grafiekje van de hoogtemeters tussen Fanjeux, net na Carcassonne, tot bijna in St-Jean-de-Port. Klik op de kaart en ze wordt beter leesbaar.
Euh, de titel gaat niet op voor mij. Zou ook niet mogen hé!
Bedevaartstocht vanuit Narbonne-plage via Le Chemin du Piémont Pyrénéen tot St-Jean-Pied-de-Port. Vanaf daar volg ik de Camino Frances, de druktste route naar Compostella. Het laatste eind tot het einde van de wereld wil ik nu wel eens lopen. Schoenen verbranden zal er wellicht niet bij zijn.
Drop je dopje, zie rekening nummer in de ondertitel. Thanks folks!
Links boven de kaart kan je het vierkant met pijl aanklikken om de verschillende delen van de route te zien. Le Chemin du Piémont is in zijn geheel.
Het rechtse vierkant aanklikken geeft de kaart weer op het hele scherm. Hierin kan je schrollen en slepen naar hartelust.
Nog een dikke week en mijn volgende camino is een feit. Althans, de start is dan al achter de rug.
Als alles goed verloopt, zou ik tegen 28 april in Carcassonne moeten aankomen. Op een dikke twintig dagen zou ik in St-Jean-Pied-de-Port kunnen geraken, afhankelijk van het terrein en het weer.
Het terrein ken ik zo al een beetje vanuit de vele informatie en mijn roadbook. Dat andere, wel ja, ik hoop op meer geluk dan de Ronny. Gisteren heeft hij nog sneeuw moeten trotseren.
Op dit ogenblik is het vrij fris in de Pyreneeën, temperatuur is lichtjes negatief tot maximum 7 à 8°C en vooral veel neerslag, dat beloofd.
Maar Bredero indachtig, wel leven op hoop. (In Lourdes is het trouwens al veel beter.)
Als alles goed gaat, als de leden van de SNCF geen wielen van de sporen halen.
Maar dat zien we dan wel als het zover is.
Zoals gewoonlijk laat ik me graag sponsoren voor het goede doel. Dit kan door een bijdrage te storten op de rekening van het BCG, net zoals vorig jaar. Let wel op, ik werk niet via DONO of de Koning Boudewijnstichting. Ik geef het rekening nummer nogmaals mee maar je kunt het altijd raadplegen boven aan mijn blog.
Alvast dank.
Maar je kunt me ook steunen door de actie Drop je Dopje te volgen. Sparen van dopjes is makkelijk en je helpt er een enorm goede zaak mee. Vorige week heb ik nog een volle zak kunnen wegdoen. Het grootste deel van de inhoud komt van de brandweervrienden uit Kruibeke, een kwartje is van verschillende vrienden die me hun dopjes thuis bezorgen. Hoe meer hoe beter!
Bij Pieter en Miranda, en Polly uiteraard, liggen er alweer een tiental zakken te wachten op transport.
Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
Tel: 012/23 43 19
E-mail: bcg@geleidehond.be
IBAN: BE49 0681 0550 1671
BIC: GKCCBEBB
Voor giften boven 40 ontvang je een fiscaal attest.
Graag overschrijven met vermelding Hugo Peregrinus.
Een jaar abonnement voor hun magazine kost 10.
Het dopjes record werd in 2017 opnieuw verbroken. Maar liefst 346.840kg dopjes konden gerecycleerd worden. De drie miljoenste kilo werd binnen gebracht bij de recyclage firma tijdens het laatste transport van 2017. Hiervan werd een deel door jullie opgehaald. TOP!
De conditie blijft op peil. Deze week heb ik op donderdag een prachtige wandeling gedaan, met Jan, van Tubize tot Braine-le-Comte. Langs het kanaal Brussel-Charleroi een klein stukje gelopen om vervolgens langs mooie paden van het ene in het andere bos te wandelen.
Voor een uitgebreid verslag verwijs ik graag door naar Jans Wandelblog.
Gisteren ben ik nog eens naar Prosperpolder getrokken. Met het mooie en warme weer leek het me leuk om de dijk tussen de kerncentrale en Emmadorp af te lopen, met de haren in de wind. Het gras is nog niet te hoog, het stappen gaat dus nog redelijk. Wel werd ik het gewaar aan de been spieren, je bent verplicht om je voeten steeds iets verder op te tillen.
Een Orval in het Verdronken Land maakte veel goed.
De geschiedenis van het verdronken land gaat ver terug in de tijd. Toen verhalen nog aan het vuur werden verteld. Eentje geef ik hier mee:
Er bestaat een volkslegende over het ontstaan van dit gebied. De dorpsbewoners van Saeftinghe zouden ijdel en hoogmoedig geweest zijn, wat een hoofdzonde is. Op een dag ving een visser een zeemeermin en de zeemeerman wilde natuurlijk zijn vrouw terug. De visser weigerde, waarop de zeemeerman dreigde: Het land van Saefthinghe zal vergaan, alleen zijn torens zullen blijven staan of Namen zal vergaan, alleen zijn toren zal blijven bestaan (naar het dorp Namen, dat eveneens in de golven verdween). Soms ziet men in het gebied witte gedaanten in de mist. Dat zouden de geesten van verdronken mensen zijn die hier blijven ronddwalen.
Nu nog verder schilderen in mijn “werkplaats” en als het weer het toelaat nog wat werken in de tuin.
De tijd dringt!
Grtjs
Hugo
Foto’s: Vergane glorie, voorheen Forges de Clabecq (Klabbeek), waar hebben we dat nog gezien?; Fietsen en honden op hun zijkant!; In de verte, het hellend vlak van Ronquières; Prachtige wandelpaden, o.a. de tramroute;
Eén van de laatste dorpsgezichten uit de streek; De Carolusstraat in Prosper, bijna dicht gegroeid; Voor alle zekerheid blijft het verkeersbord op Belgische bodem nog van kracht!; De Lignestraat loopt tot het Zomerverblijf, het pad loopt nog verder door tot de Schaapskooi; Hier, in NL is er nog volop landbouw bedrijvigheid.
‘Zo vlug mogelijk’ was de aankondiging van deze bijdrage aan mijn blog verhaal.
Bij het bereiken van de grens tussen Peffingen en Holsthum stond een delegatie van Holsthummers me op te wachten. Deze mensen kende ik al via de verbroederingen tussen Kruibeke en Holsthum. Niettemin was de verrassing compleet.
Na de begroeting volgde een klein officieel moment.
De Ortsbürgermeister, Dieter H. en Karl-Heinz&Suzi H. hadden enige zaken voorbereid.
Door Heinz F. werd ik met, een in de juiste Duitse kleuren, lauwerkrans omhangen. (Koning Filip had minder geluk in Canada). Een oorkonde, waarin de tocht van Kruibeke tot Holsthum wordt bevestigd, werd voorgelezen en me plechtig overhandigd.
Daarna kreeg ik een ereteken omhangen door Suzi. Een lint met een Käsefüsse koekje symboliseerde de intrinsieke waarde van de voettocht.
Hierna volgde een toast met schnaps en een kleine receptie met koekjes van dezelfde makelij als mijn Käsefüsse. Eerlijk toegegeven, die zweetvoet koekjes waren leuk bedacht en zeer lekker, ik heb er heel wat naar binnen gespeeld.
En nog waren er verrassingen. Een nieuw biertje van Bit, Premium Kellerbier, werd geserveerd, licht amber kleurig en goed van smaak. Hiervoor had Karl-Heinz gezorgd. Suzi bezorgde me nog een paar zelf gebreide kousen met de ingewerkte vermelding Hugo/2018. Dit paar kousen is al uitgebreid getest, met goed gevolg. Op mijn vraag of ik die volgend jaar nog kon gebruiken was het antwoord kort, terug te voet naar Holsthum!
Toen kwam Dieter op de proppen met een mand, afgedekt met de enige echte Eifel pet. Deze is uiteraard niet meer van mijn hoofd geweest.
In de mand zaten een aantal leuke hulpmiddelen voor een stapper, zalfjes, poeder, crème, pleisters… en Eifel druivesuiker.
De voorbereiding voor de pelgrim tocht naar Compo is hiermee compleet.
Deze plechtigheid werd afgesloten met nog een korte voettocht naar de plaatselijke kroeg. Onder begeleiding van Magda, Eric, Rita, Siegfried, Diane, Jo en Agnes verliep de afdaling in een vrolijke sfeer. Bij Oberbillig kwamen onze Duitse vrienden erbij en was het gezelligheid troef.
Ik moet bekennen, die avond heb ik met niet meer gewassen. Na nog een goede stevige maaltijd en enkele Bitten was het tijd om een goede rustpauze in te lassen.
Uitslapen was er niet te veel bij, de ratelkinderen wekken je iets na zevenen.
In het Paasweekend kunnen de klokken niet luiden, in deze regio nemen de kinderen de taak over. Met houten trommen, ratels en stokken maken ze voldoende lawaai om iedereen bij de tijd te houden.
Op zaterdag ben ik naar de paasdienst geweest. Dit is uitzonderlijk omdat er op stille zaterdag in de Katholieke Kerk eigenlijk niks gebeurd, het is stil. Het gemis of tekort aan bedienaars van de eredienst laat zich ook hier gevoelen.
De dienst zelf was mooi, het licht werd via een houtvuur, buiten, overgebracht naar de paaskaars en zo verder naar ieders klein kaarsje. De kerk bleef onverlicht tot het einde van deze ceremonie. Hierna volgde dan de mis, die wel de nodige tijd in beslag nam. Maar dat kon je niet horen aan het koor dat wonder mooi de gezangen bracht.
De rest van het weekend volgden nog enkele mooie voettochtjes èn een leuk dineetje in een leuk kasteeltje. (top!)
Bedankt aan de Duitse vrienden voor het warme onthaal, bedankt aan de Belgische vrienden voor de gastvrijheid, de gezelligheid en de fijne dagen in Holsthum.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Premium Kellerbier; Eifel Specialiteiten; 2018 kousen, Is’t nog ver?; Morgenstond; Veel regen, volle rivieren; Paaskaars(ke); Klapperkinder; Steeds succes, Belgische pralinen.
Noot: Mein Heimatdorf (één strofe – uit Holsthum ‘Ein dorf in der Südeifel)
Wo Holsthum liegt, da ist es schön, im schönen Tal de Prüm.
Von grünen Wäldern eingerahmt liegt es im Tale drin.
Und mancher Fremde hat sich hier mit uns schon oft gefruet.
Und kommt dann wieder jedes Jahr weil es ihn hat gefreut.
Holsthum, Holsthum du bist ja das herrlichste Dorf auf der Welt.
Dich geb ich nimmer, dich geb ich nicht her für kein Geld.
Lieber Leser,
"So bald wie möglich" war die Ankündigung dieses Beitrags zu meinem Blog-Geschichte.
Beim Erreichen der Grenze zwischen Peffingen und Holsthum, eine Delegation von Holsthummers wartete auf mich. Ich kannte diese Leute schon durch die Partnerschaften zwischen den Holsthum. Dennoch war die Überraschung vollständig.
Nach der Begrüßung folgte ein kleiner offizieller Moment.
Die Orstbürgermeister, Dieter H. und Karl-Heinz & Suzi H. hatten ein paar Dinge vorbereitet.
Von Heinz F. I wurde mit, in den richtigen deutschen Farben, a Lorbeerkranz umhangen. (König Filip hatte weniger Glück in Kanada). Eine Charta, in der die Tour durch die Holsthum bestätigt wird, wurde gelesen und feierlich übergeben.
Dann bekam ich ein Ehrenzeichen von Suzi aufgehängt werden. Ein Band mit einem Käsefüsse Keks symbolisiert den inneren Wert der Wanderung.
Als nächstes folgte ein Toast mit Schnaps und einem kleinen Empfang mit Keksen der gleichen Verarbeitung wie meine Käsefüsse. Ehrlich gesagt, die verschwitzten Fuß Kekse waren schön konzipiert und sehr schmackhaft, ich habe ziemlich viel drinnen gespielt.
Und trotzdem gab es Überraschungen. Ein neues Bier von Bit, Premium Kellerbier, serviert wurde, hell bernsteinfarbig und gut im Geschmack. Karl-Heinz hatte sich darum gekümmert. Suzi versorgte mich mit ein paar mehr selbst-gestrickt Strümpfe mit der eingeschriebenen Erwähnung Hugo/2018. Dieses Paar Strümpfe wurde bereits ausgiebig getestet, mit guter Wirkung. Zu meiner Frage, ob ich noch verwenden könnte, dass im nächsten Jahr, die Antwort war kurz, wieder zu Fuß zu Holsthum!
Und dann kam Dieter mit einem Korb, der mit der einzigen echten Eifel Mütze bedeckt war. Das ist offensichtlich nicht mehr mein Kopf gewesen.
Im Korb waren einige nette Werkzeuge für ein Salah, Salben, Puder, Crème, Pflaster... und die Eifel Traubenzucker.
Die Vorbereitung auf die Pilgerreise nach COMPO rundet das ab.
Diese Zeremonie wurde mit einem weiteren kurzen Spaziergang zum lokalen Pub abgeschlossen. Unter der Leitung von Magda, Eric, Rita, Siegfried, Diane, Jo und Agnes, war der Abstieg in einer heiteren Atmosphäre. Bei Oberbillig kamen unsere deutschen Freunde herein und es war eine Behaglichkeit.
Ich muss gestehen, an diesem Abend habe ich mit nicht mehr gewaschen. Nach einem anderen guten herzhafte Mahlzeit und einige Bits war es Zeit, eine gute Ruhepause zu nehmen.
Es gab nicht zu viel zu schlafen, die Klapperkinder aufwachen leicht nach sieben.
Am Osterwochenende können die Glocken nicht läuten, in dieser Region übernehmen die Kinder die Aufgabe. Mit hölzernen Troms, Rasseln und Stangen, machen Sie genug Lärm, um alle an der Zeit zu halten.
Am Samstag ging ich zum Oster Dienst. Dies ist außergewöhnlich, weil am stillen Samstag in der katholischen Kirche nichts wirklich passiert ist, ist es still. Der Mangel an oder Mangel an Gläubigern kann auch hier zu spüren.
Der Service selbst war schön, das Licht wurde durch ein Holzfeuer übertragen, draußen, an der Osterkerze und so weiter zu jeder kleinen Kerze. Die Kirche blieb bis zum Ende dieser Zeremonie unbeleuchtet. Dann folgte die Masse, die die notwendige Zeit nahm. Aber das konnte nicht aus dem Chor, der auf wundersame Weise die Gesänge gebracht zu hören.
Der Rest des Wochenendes folgte einige schöne fußritte und ein nettes Abendessen in einem schönen kleinen Schloss. (Top!)
Vielen Dank an die deutschen Freunde für den herzlichen Empfang, dank der belgischen Freunde für die Gastfreundschaft, die Geselligkeit und die schönen Tage in Holsthum.
Grtjs
Hugo
Foto's: Premium Keller Beer; Eifel Spezialitäten; 2018 Strümpfe; Is das noch weit?; Guten Morgen; Viel Regen, volle Flüsse; Osterkerze; Klapperkinder; Immer erfolgreich, belgische Pralinen.
Allereerst, een dag (of twee) te laat maar toch: Frohe Ostern.
De oefentocht zit erop. En het is een succes geworden. De training heeft zijn resultaat al opgeleverd. Tijdens tochtjes rond Schanckweiler Klause en verder naar Bollendorf, met steile beklimmingen, bleek de conditie dermate dat de geleverde inspanningen moeiteloos werden verteerd. Het komt er nu op aan om deze fysieke toestand nog enkele weken vol te houden zodat de Pyreneeën geen problemen zouden mogen opleveren.
Op gisteren na, 1 april, is het redelijk goed weer geweest, wel fris maar goed stapweer.
Donderdag, van Sinspelt naar Holsthum, heb ik er nog een flinke lap op gegeven. Door de mist de heuvels in en via een omweg naar Peffingen afgedaald. Uiteindelijk bereikte ik dan toch de afstand van 20 km, een minimum. Het weer was prima, beetje wind en veel zon.
Op de middag passeerde ik in Olsdorf een gunstig gelegen bushok. Het was een klein gebouwtje met banken waarvan de open kant op het zuiden gericht is. Ideaal gelegen voor de middagrust. Het broodje met een sausiske smaakte zeer goed. Met de benen gestrekt lekker een dutje gedaan in de zon en uit de wind, dat deed deugd.
In Bettingen kwam ik langs de Kloefkapper, althans, zo kan je het beeld noemen. Eigenlijk is het de beeltenis van een man die rotsen in stukjes slaat om kiezel te bekomen, de „Kieselkläpa“ van beeldhouwer Andres Medl.
Der Kieselkläpa — er sitzt hier stellvertretend für viele Bettinger, die in der Nachkriegszeit mit dem Klopfen von Steinen zu «Kieseln» Frondienste an der Gemeinde leisten mussten. Nur so war in Zeiten großer Geldknappheit der Wiederaufbau von Straßen, Wegen und Plätzen zu schaffen, Eine Arbeitsstunde wurde mit 80 Pfennig vergütet. Wer nicht arbeiten konnte oder wollte, der konnte sich mit einer gleich hohen Geldzahlung an die Gemeinde «freikaufen». 1952 liefen die Maßnahmen aus. Einige Männer verdienten sich aber weiterhin als Tagelöhner ein Zubrot mit dem «Kieselklopfen».
Het restaurant, café, hotel Ambros, dat ervoor gelegen is, serveert uiterst lekker vlees van dieren uit eigen kweek. J&D verwelkomden me hier op woensdag avond met een stevige traktatie. De laatste loodjes konden weeral verlegd worden.
Vanuit het bos ‘Im Bühnchen bei Peffingen’ volgde een steile afdaling naar deze gemeente aan de Prüm. Hier werd ik opgewacht door enkele enthousiaste mensen, aan de B&B van Jan en Sabine F. in de Dockendorferstrasse. Als eerste kreeg ik een fleske schnaps, daarna volgde nog ein Bit.
Onmiddellijk gezelligheid troef en in een goede en aangename sfeer werd de eindrush ingezet. Op de grens tussen Peffingen en Holsthum volgde echter nog een verassing: ik werd verwelkomt door een delegatie Holsthummers.
Het relaas hiervan is voor een volgend berichtje.
ASAP!
Grtjs
Hugo
Foto’s: Vele volgers; Eindelijk zon; Ideale Ruhestätte; Der Kieselkläpa; Reclame voor Kärcher; Het kerkhof van Wittlingen, geen steentje verkeerd; Peffingen; De Oorkonde; Scholl!
Noot: als je wil wandelen, fietsen of gewoon eens rustig én niet te ver op verlof gaan: zie mailadressen hieronder.
Ben weeral goed gelogeerd, was, plas én gewassen, alles is al achter de rug. Voor vanavond moet ik me niet ver verzetten. De Wifi werkt uitstekend, ik kan dus zonder problemen mijn berichtje met foto’s plaatsen.
De regen kwam net, als gisteren, iets na de middag. Een korte koude wind ging er aan vooraf, het sein om de poncho boven te halen. Maar het kon de pret niet drukken. Enig mooie omgeving om van te genieten, in stilte. Maar ook met de nodige inspanningen, het blijft een goede training.
Jakobs paden liggen er blijkbaar ook rond gestrooid, overal kom je de schelpen tegen. Ik weet niet hoe het met de Voie Piëmont Pyreneeën is gesteld. Maar daar heb ik een road boek voor. Ik vrees dat dit boek zeker nodig zal zijn. Regelmatig valt het internet signaal, en de geplande route, in de bossen weg. Mijn gps positie blijft wel bekend, ik kan dus verder de weg of het pad volgen. Het is alleen omslachtiger om steeds te scrollen om het uiteindelijke doel te traceren. Maar ja, zo vlug loop je niet verloren in onze druk bewoonde wereld.
Morgen, op witte donderdag, dus het laatste stukske. Vrij kort, kwestie van niet om zeven uur in slaap te vallen.
Grtjs
Hugo
Foto’s: De Enz stort Neuerburg binnen; Enkel voor kinderen ouder dan 6 jaar, joepie; De Burg, een hele beklimming; Pasen hangt in de lucht; Pad nauwelijks te zien; Bron van een stroom(pje); Wel zichtbaar maar gestremd; Pad? Jawel!; Toch mooi, ondanks de regen.
Zopas de foto’s van gisteren doorgestuurd, gelukt!
Vandaag was een zware dag. Alsof de afstand op zich al niet genoeg was wou ik langs Ouren gaan, via het drielandenpunt. Volgens het plannetje ter inzage, én de dames van Froschloch, zou het ongeveer een uurtje vergen om over de berg Ouren te bereiken. Wellicht klopt dit wel, alleen, het juiste pad om door te steken vond ik niet. Resultaat, ik kwam weer op de baan het dorp voor Oeren. Het betekend ook dat ik een uur later ter plaatse was.
Eigenlijk geen erg, wel een ommetje van een dikke tien kilometer, alles bij elkaar. Toch nog even in België en Luxemburg geweest.
Maar het was goed, fris, wandelweer.
Na de middag werd het wat anders. De steile beklimmingen en dito afdalingen volgden elkaar op. De bewolking werd dichter en donkerder tot het tegen enen begon te regenen. En het is niet meer over geraakt, integendeel. Die 50/50 is dus in mijn nadeel uitgedraaid.
In de weinige dorpen die ik tegen kwam zijn er geen ravitaillering mogelijkheden. Mijn drank raakte op en mijn twee broodjes die ik had meegenomen waren al verteerd. Niet dat ik zonder eten zou vallen, maar op tijd de voorraad en de maag aanvullen is aan te raden.
En zoals al meer gezegd, out of the blue, een eetkraampje op het dorpsplein(tje) van Roscheid. Je kon er hamburgers, worsten enz krijgen. Als drank bijna alles behalve water. Het is dan maar Cola geworden. (Met een hotdog met mosterd)
We konden er weeral tegen en dat was nodig.
Onmiddellijk na de stop stond er weer een hele lange en bij wijle stijle beklimming te wachten. En boven op de akkers stond de wind nu niet precies gunstig, vlak op de neus gericht.
Zoals het een wandelaar past: geen gezaag, ge wilt het zelf. En pas voor pas, doorheen allerlei modderige toestanden belanden we in het dal van de Enz.
In dat dal lag vroeger een spoorweg. Nu ligt er een fiets-wandel pad en eerlijk gezegd, ik was blij om de laatste vier kilometers niet meer te moeten stijgen of dalen. En dat de regen dan gutste kon me niet meer deren, het eindpunt lag nabij.
Even schrok ik wel een beetje toen de patron van Beyerhof me niet begrijpend aankeek. Een slaper vanavond? Ik maak hem duidelijk dat ik wel degelijk heb gereserveerd. Geen probleem, ik wijs u wel een kamer aan. En terwijl ik aan de voordeur sta te wachten stopt er een auto.
Ik denk onmiddellijk, de oplossing is nabij. En ja hoor, het is de uitbaatster. Er was een misverstand ontstaan. Deze morgen had er een gast afgebeld, hij zou niet overnachten. Katherina, zo is haar naam, had het niet heel goed begrepen en gedacht dat er niemand zou overnachten vandaag. Toen viel hare mark, u bent Briston. Bij bevestiging wist ze genoeg, ik had via mail bevestigd.
Geen zorgen meer, mijn natte kleren werden in de droogkamer (naast de ketel) opgehangen. Voor het avond eten zou de dame me meenemen naar het dorp, een kleine twee kilometer verderop. Ze ging deze avond naar de oefensessie met het koor, ze zou me afzetten in Neuerburg. Om terug te komen moest ik haar man maar bellen, die zou me graag ophalen.
Tijdens de rit vroeg ik of er Wifi op de kamer is, en dat is geen probleem. Haar man, jaja, moest me maar de code geven.
Na het eten, bij Gino de Italiaan, ben ik maar te voet afgekomen. Maar goed ook, Gerhard lag te slapen voor zijn TV. Wel had hij ondertussen een briefje met de code op de kamer gelegd. Er staat wel op vermeld dat deze “nicht an Dritte weitergegeben werden!!!”
Zodus, de foto’s van gisteren zij al doorgestuurd, nu hopen dat het nogmaals lukt.
En dan ga ik slapen, het zal deugd doen.
Grtjs
Hugo
Foto’s: FROSCH Loch; Streepje zon; Water langs alle kanten; Ouren; De Muur; De weg verdwijnt, letterlijk. Het pad in het dal loopt over weiden en akkers, omgeploegd?; Het is den tijd en er is genoeg; Voilà, spijs en drank; Oef, vlak.
