Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
25-07-2015
Verlof gedaan
Beste lezers,
Zoals jullie al konden lezen zijn Agnes en ondergetekende een weekje weggeweest naar de Sudeifel. Eigenlijk is dit niet eens zover, een goede drie uur (met rustig verkeer) ofwel ongeveer 270 km rijden. Omdat het goed tot uitstekend weer was hebben we dan ook genoten van de omgeving. Ik heb daar dan ook enkele kilometerkes wandelplezier aan vestgeknoopt.
De jeugd brandweer van Kruibeke gaat al vele jaren in Holsthum op kamp. Vorig jaar had ik beloofd eens op bezoek te komen maar dat is toen niet door gegaan wegens val met de fiets. Hierdoor had ik een breukje in mijn voet opgelopen waardoor ik mijn belofte niet kon nakomen. (ook den DDT is toen gevallen - geen 13e) Daarom trek ik er met Agnes volgende week twee dagjes naartoe om even gedag te zeggen aan de jeugd en hun begeleiders. We zijn zelf jarenlang in de jeugdbeweging geweest en zijn twintig jaar mee geweest op sportkamp met turnkring Jeroen, we weten dat er dus heel wat inzet en vrije tijd aan besteed wordt en dat ondersteuning altijd welkom is.
Voor de dodentocht zal ik volgende week toch wel eens een tochtje van een 30-tal kilometers moeten doen, kwestie van te weten in hoeverre die voeten nog wel willen. De week erop is het enkel nog wat loslopen om de week vóór niks te doen dan te rusten.
Maar zoals elk jaar is het wel een beetje afwachten o.a. naar de weersomstandigheden. Remember vorig jaar, om klokslag negen uur gingen de hemelsluizen open zodat vele deelnemers al voor twaalfen met blijnen zaten. Regen is voor stappers nooit een zegen maar een goede schoen en een goede waterafvoer zijn alvast uitstekende hulpmiddelen. Een goede schoen laat geen water binnen. Met de afvoer bedoel ik een goede broek die het water niet opzuigt maar gewoon over de schoenrand naar beneden laat lopen. En natuurlijk een paraplu is het middel om vooral het bovenlichaam droog te houden. Eens het daar nat wordt mag je het eigenlijk vergeten, tenzij je graag ziek wordt.
Maar ook de warmte kan weleens nefast zijn voor een goede afloop. Regelmatig drinken en eten met mate is belangrijk om het gestel in optimale konditie te houden. Ook hier geldt weer hetzelfde, bescherm jezelf tegen de zon, een hoed of zelfs een paraplu zijn hiervoor uiterst geschikt, om zonnecreme factor (?) niet te vergeten.
Zo, in bijlagen nog enkele vakantie kiekjes die Agnes wel verdiend heeft.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: ook in de Sudeifer zijn er steile paadjes; En moeilijke doorgangen; Burcht? eigenlijk een mooie uitkijktoren; Hoe blijft die (dikke) boom daar staan?; Pinzgauer gebouwd door drie venoten: Steyr, Puch en ???; Brandweer kazerne van Holsthum, verbroederd met Kruibeke; Rochus kapel hetstelt met hulp van BW Kruibeke; bloementje in de weide;
Zoals al gemeld ben ik samen met Agnes op verlof. Hier in Sudeifel is het ook zuiders warm. Ofwel zijn ze dit hier gewoon maar het is bij momenten zeker warmer dan in Spanje. Gisteren een beetje den toerist uitgehangen in Bitburg, jeweetwel "Bitte ein Bit" als je een lekker pilsje wilt. Vandaag echter hebben we onze stapschoenen aangetrokken. Via Erzen naar het Naturparkzentrum gereden om daar een tochtje te ondernemen door de bossen en bergen van Klein Zwitserland. Ook al is er de laatste tijd weinig water gevallen, er is nog genoeg in de Prüm om aan de Irreler Wasserfälle nog wat lawaai te maken. Vandaar terug naar het Zentrum om iets te drinken en te eten. En net zoals de meeste mensen trokken we ook naar binnen wegens te veel wespen. Maar ja, al die zoetigheid zal voor deze beestjes wellicht niet te weerstaan zijn.
Na de middag nog een toerke gedaan rond Irrel om de Nims in de Prüm te zien duiken. Vandaar ben ik dan nog tot Prümzerlay gestapt (met een tankstop) om de voeten en de benen het stappen niet te verleren, de DDT is niet ver meer af.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: Boekenwinkel is moeilijk te passeren; Eselsohr is naam van de Boekenwinkel; In Bitburg is geen caminoweg; Teufelsslucht; Als dat blokje maar blijft zitten!; Klein Zwitserland; Even rusten aan de Wasserfälle; Ook bij ons goed bekend;
Vanmorgen al om 05u wakker en een prachtige zonsopgang kunnen meemaken.
Wegens dus vroeg wakker ook het klokkenspel van de nabij gelegen kerk mogen meemaken, vanaf 06u slaat dit spel het uur en het halfuur. Om 07 doen ze er nog een schepje bovenop door heel het dorp met alle klepels tegelijk uit bed te jagen. Het kan natuurlijk ook komen doordat het raam openstond. Het was een warme nacht en zoals al aangehaald een prachtige morgen.
Holsthum ligt in de Eifel en telt 618 inwoners. Eén van de dagen zullen we zeker een wandeltocht maken in Naturpark Südeifel om de monding van de Enz in de Prüm te ontdekken. Maar vanmorgen eerst toch eens het VVV kantoor opzoeken want dat was gisteren al gesloten, we moeten dan ook maar vroeger komen hé.
Allé den Bitburger smaakt niet slecht, evenmin de vele soorten geestrijke dranken.
Met al de festivals die bezig zijn of in het verschiet liggen hebben Agnes en mezelf ons even teruggetrokken om in alle stilte een weekje samen te zijn. Het nabije Eifel leek ons een goede keuze om in de natuur enkele wandelingen te doen, hand in hand en met een klein rugzakje. We zitten nu in Holsthum in een rustige landelijke omgeving in het familie hotel Oberbillig.
We kunnen hier maar één nachtje blijven, maar dat zijn we gewoon. Morgen zoeken we iets anders en ondertussen brengen we een bezoekje aan de Teufels Schlucht. Eigenlijk ken ik die al lang van naam omdat kajakkers hier graag eens de zot komen uithangen. Het is te zeggen, ik heb ook gekajakd (?) en heb deze kloof al gezien vanop de bruggen boven de kloof. Ge moet goed zot zijn om je hierin te smijten met een bootje niet groter of langer dan je benen?. Maar er zijn er velen die het proberen. Alhoewel ik denk dat het nu wel iets moeilijker zal gaan met het gebrek aan water. In ieder geval hoop ik dat de watervallen toch nog een beetje lawaai maken.
Verder zal een kleine Tagestour/Rundweg van 17 km met een Schwierigkeitsgrad "leicht" ons wel een beetje helpen richting Dodentocht. Stilzitten is geen optie! (Ook hier weer is de Teufel niet ver verwijderd. Ik heb me laten vertellen dat drank en vrouwen geen echte voorbereiding zijn.)
Und jetz gehgen wir noch eine Teressa bezuchen, ein Bitt ist wie ihm Himmel.
Het is nu al vijf dagen dat ik terug thuis ben en moet eerlijk bekennen dat het terug aanpassen is. Niet zozeer waar alles ligt in huis maar meer het aanpassen aan het ritme. Eigenlijk hoef ik niet om 05u30 wakker te zijn, de krant komt toch maar tegen zevenen. Ook de benen zijn vanaf maandag tot gisteren eigenlijk meer gespannen geweest dan tijdens de weken voorheen. Decompressie zullen we het maar noemen zeker. En in verband met de blog is het zo dat ik nog vele ideeën heb voor het schrijven maar dat de tijd verwonderlijk genoeg ontbreekt. Enkele bezoekjes overdag, aardappelen uitdoen bij mijn schoonouders, en s'avonds al om zeven uur geen goesting meer om iets te doen. MOE!
Vanmorgen weeral vroeg op en als het opklaart zou ik graag al eens gaan fietsen (of wandelen). Dus de goesting keert al were. Er is nog leven na Compostela, gelukkig maar!
Maar eerst en vooral wil ik de vele sympatisanten bedanken voor de ontvangst zondagmorgen. Ik die dacht een kaartje te gaan leggen mocht gewoon thuisblijven en me voor tienen al gaan douchen. Ja, dan weet ge het al, er komt iets op me af. En weer was het van Jawadde, wat een ontvangst. (nu deel II)
Felicitaties voor de tocht die in dank aanvaard zijn. Alleen ikzelf blijf er nogal rustig onder, eigenlijk is het maar de ene voet voor de andere zetten. Maar bij het bekijken van de gelopen route, steden en dorpen, de plaatsen waar ik mijn tent heb opgesteld (wild of camping), de Camino Norte en vooral Primitivo denk ik dat de tocht wel iets is die niet iedereen zal willen doen. En nogmaals, het geluk te hebben gehad om niet te veel regen te verduren, geen blessures of ziektes op te lopen en vooral uitstekend stapweer te mogen ondervinden hebben zeker bijgedragen tot een goede afloop van de bedevaartstocht. De kans om vele mensen te leren kennen in omstandigheden die je anders niet hebt, iedereen heeft zijn redenen voor de camino, is een rijke ervaring die ik zal koesteren.
Ook de ervaring van de mensen op het thuisfront zijn herinneringen die ik zal blijven koesteren. Bedankt voor de vele reacties op gelijk welke wijze, het geeft warmte en blijheid om verder te gaan.
Een synthese van de tocht staat op het programma en die zal uiteraard op de blog verschijnen, alleen moet ik die in het Spaans, Duits, Engels en Frans laten vertalen. Jaja, ook daar zijn er volgers. Ik weet enkel niet of die tot op heden al veel hebben meegedragen van mijn schrijfsels. We doen ons best om dit niet te lang uit te stellen, tot zeker midden augustus doe ik voort met de blog.
En nu hop naar de Dodentocht van 14 augustus e.k. Mijn startnummer is 7033 en ja kan me die dag/nacht volgen via de website van de dodentocht. Ook wil ik nog eens het nummer meegegeven waar je een steun bijdrage kan doen voor A Touch of Rose.
Rekeningnummer A Touch of Rose:
BE56 0016 4511 9188 (BIC GEBABEBB) met vermelding A Touch of Rose en uw naam.
Als U een fiscaal attest wil voor uw gift kan dit via de Koning Boudewijnstichting :
Rekeningnummer Koning Boudewijnstichting:
BE10 0000 0000 0404 (BIC BPOTBEB1) met vermelding
gestruktureerde vermelding 128/2513/00049
In bijlage nog enkele foto's van de laatste dagen op Spaanse bodem.
Foto's: Een vol plein in de avondzon rond 19u30; Oude binnenstad rond 20u; Pracht en Praal binnen in de kathedraal van Santiago; Sepulcrum Sancti Jacobi gloriosum - het graf waar veel mensen een moment van bezinning en gebed doorbrengen; en het zijn er véél; de hoofdingang gesloten voor renovatie werken; wachten op het diploma - geduld is een schone eigenschap; openingsuren voor de stempelaars; ook dit is een stad, een eenzame bedelaar die in de regen ligt te slapen, een kwartiertje later was hij al verdwenen maar zijn pet lag er nog, die heb ik hem gegeven iets verderop onder de arcaden van een gebouw.
Het avontuur zit erop. Het is alleszins wel een geweldige ervaring die ik, dankzij Agnes en Jorg en Evert, heb mogen beleven.
Het is ook dankzij het geweldige startschot met de vele sympatisanten dat ervan opgeven in de versteverte geen sprake kon zijn, het woord staat trouwens niet in mijn woordenboek.
Het is ook uitstekend verlopen. Ik ben gespaard gebleven van kwetsuren en ziektes, soms eens een beetje hoofdpijn (!). Mijn spieren en voeten hebben zich onder de intense druk uitstekend van hun taak gekweten. Het kleine bleintje aan de kleine teen heeft me zeker allert gehouden om ook te letten op de nederige onderdanen. De weergoden zijn me zeer gunstig geweest, meestal uitstekend stapweer mogen beleven. Dit spiegelt zich dan ook af in de afstanden die ik regelmatig per dag kon afleggen, meer dan ik oorspronkelijk in gedachten had.
Afijn, het doet deugd weer thuis te zijn ook al zal ik de camino wel een beetje missen. Het is zalig om door het landschap te wandelen en aan eigenlijk niks te moeten denken. Ook de vele ontmoetingen en fijne contacten zullen me bijblijven.
Vanmorgen in de vroegte nog eens tot aan de kathedraal gegaan. Rond 08u is er nog geen volk tenzij enkele pelegrinos. Een mooie kans om foto's te maken zonder veel volk. Of dit lukt met een gsmeke beoordelen jullie maar.
Maar 14°C en licht motregen, je moet het maar kunnen uitkienen hé. Na de blog inpakken, betalen en wegwezen naar de luchthaven.
foto's: verlaten zij ingang kant pelgrims bureel, verlaten; schittering alom; hieraan hangt het vat; dit is de butafumero; stilte; de resten van St-Jacob; stempelen van 08u tot 20u door vrijwilligers van over de hele wereld.
foto's: kathedraal Lugo; Lugo op de berg (2x); het liefste (Deense) koppel van de camino; tweemaal een albergo, privé en gemeentelijk, wel binnen even proper; prachtig; mooi kamer
foto's: het blijft toch mooi; die weten hun weg al; ander uitzicht en andere bodem, graafmachine kan graven!; Lugo, opgelet pelgrims; de wasbak; crisis in Spanje - twee foto's, bouw stilgelegd of niet begonnen; wall of Lugo, volledig rond de oude stad; David, Sonja, Keiko en Lisa.
Na 71 dagen is het dan zover, de kathedraal van Santiago de Compostela is bereikt. Na aankomst eerst de beloften nagekomen en de kaarsjes ontstoken.
Vanmorgen bij het opstaan een heel klein beetje stijf. Die stijfheid was al vlug verdwenen eens terug op de camino aangekomen, na een goede 500m. Dus dat viel wel mee. Geen ontbijt genomen, er zat nog een reservepak koekjes met chocolade in de zak en die moesten ook op. Wel een tortilla met een kopje melk genomen tegen tienen. Vóór de middag smaakte een kop verse soep met straffe bouillon dan weer uitstekend zodat ik tot de avond er tegen kon.
Verder kan ik enkel zeggen dat de camino vanaf Melide eigenlijk een rustige wandeling kan genoemd worden, de hellingen zijn geleidelijk en de paden zachter. Wel voelde ik vanaf Monto de Gozo de vermoeidheid duidelijk in mijn benen. Misschien omdat het einde in zicht is? Niettemin nog eens doorgebeten en voilà rond halfdrie stond ik aan de kathedraal. Na de voormelde taken en inkopen nog even aanschuiven (1u) voor mijnen diplom en weg was ik weer op zoek naar een hotel. Het eerste was al volzet, dus verder de stad uit (oude stad) en nu zit ik in hotel Windsor, de naam alleen al hé. Heb in de wachtrij ook nog de twee Amerikaanse meisjes terug gezien, ze zagen er vermoeid uit maar wel zeer gelukkig.
De blog bijwerken, gaan eten en een fleske kraken en morgen avond een goed Palmken uit de kelder. Meer moet dat niet zijn?!
Mijn blog is hiermee niet ten einde, in augustus doe ik de DDT en ook hiervoor kan je me nog altijd sponseren ten voordele van A Touch of Rose. Dank!
Ook morgen en volgende dagen zal er nog wel een berichtje bijkomen. Blijf dus kijken!
grt
Peregrinus Hugo
Foto's: Te vroeg nog geen drukte; ronde 08u30 komt het op gang; jong geleerd; Monte do Gozo, het begin van het einde; we schieten op; goed aangekomen, nee niet verdikt; den diplom afhalen;
Ik heb eergisteren niks geschreven op de blog wegens geen tijd omdat we met de bende samenkwamen bij toeval en dus iets gingen eten en drinken (of omgekeerd). In Lugo ben ik dus te laat naar bed gegaan en moest ik me al reppen om op tijd in de albergo te zijn, die sluiten wel degelijk om 10u.
Gisteren had ik wel tijd en goesting om de bloggen maar ging het weer niet omdat ... weet ik veel. Niks van aantrekken, dat ding doet toch zijn goesting.
Vandaag kom ik dan in de morgen mijn amigo weer tegen die zijn copine aan zijn zijde heeft en zoals steeds heel opgewekt en gentil is. Fijne ontmoeting met iets later in Melide met een pint afgerond.
Ondanks te warmte (34°) toch veel goesting om te stappen en daarom ook voorbij Arzua gegaan op zoek naar een andere albergo. Die gevonden na 46 km in de vorm van een hotel/albergo/restaurant, soit in luxe dus.
Toch nog twee verhalen: mijn water voorraad was bijna op als ik op een oude boerderij iets zie bewegen, een oude dame en die me graag twee flesjes fris water overhandigd. Iets later kom ik aan een camino cafe waar de waard met sleutel in de hand juist wil sluiten. Ik vraag nog een pintje en hij gaat binnen of het een grote moet zijn. Nee, een gewone is goed genoeg. Hij lacht en tapt een halve pint en zegt drink. Ik doe wat met wordt gezegd en geef de pint terug waarop hij ze vol (vol) tapt en zegt : de eerste is voor mij en dit is voor u.
Buon camino, tof he, die man is dat gedoe soms ook wel eens beu denk ik.
Dus nu in alle luxe nog een pintje en goed eten.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's : van de karrewielen maakt men nu de zitbanken ; strakke koude wind maar ze draaien; andrea et sa copine!; mooi gerestaureerd; Melide met de toeristen; vuilbak staat te ver; luxe
Jullie hebben nog fotokes tegoed van de voorbije dagen maar de ober heeft al gewuift dat ik voor negen aan tafel moet, dat heb je dan weer in die toeristen restaurants, niks tien uur eten!
Kurieus, sinds de juiste dag van aankomst vastligt begin je anders te denken. Niet dat ik minder geniet van het stappen, zeker vandaag. Maar nu moet ik zaterdag een deadline halen!
Mooi weer en pas om zeven uur op pad. Ik zit nog steeds boven de 900 meter maar het is zeker niet koud. Allée lekker fris zodat ik wel mijn jasje aandoe. Het is raar, de dalen en valleien zitten gevuld met mist terwijl ik in de zon loop en al vlug dat vestje opberg. Bij het afdalen zie je de wolken mist doorheen de bomen waaien. Hierdoor slaat het vocht neer en is het alsof het regent, dus weer dat vestje aan. Volledig in de wolken kom ik bij een kroeg aan. De waard schenkt echter beste koffie, een kannetje voor wel twee glaasjes, iets anders dan kaffe solo. Ook zijn Boccadilio mag er zijn, ik kan er drie keer van eten. Het Deense koppeltje komt erbij zitten, hij en zij volgt, en blijkt het om Niklas en Sofie te gaan. Ook de twee Spaanse Pipi Langkousen komen binnen en als ik hun bijnaam aan de Denen vertel kunnen ze eindelijk lachen. Al vlug zit de kroeg vol en weet de baas niet waar eerst te beginnen en dat blijkt ook uit de bevelen die richting keuken gaan. De twee Islas Baleares pelgrims lopen voorbij, hij zoals steeds op sandalen.
Vandaag is het nog vrij warm geworden, de kassierster zuchtte van de warmte en ze zegt: in het Noorden is het nog slechter!
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: Grote (schaduw) Hugo; gevulde dalen; net zeezicht, water vangen; op het rechte pad blijven; de Balearen; strooien hoedje; albergo in O Cadavo Baleira
Gisteren, 5 juli, ben ik zeer vroeg vertrokken. Zoals steeds zijn er vroege vogels die in alle stilte iedereen wakker maken. Ik had me voorbereid en alles klaarliggen zodat enkel mijn slaapzak en wasgerief diende ingepakt. Dus om kwart voor zes was ik het deurgat al uit. Voor me was er al iemand vertrokken, een Japanse/Amerikaanse, en we in stilte en respect voor anderen.
Dus in het donker op pad en iets verder zag ik al een lichtje dansen. De Japanse was in twijfel en gelukkig was er al een vroege Spaanse gast om ons op het juiste spoor te zetten. Samen in het halfduister op pad en met de mist die steeds dichter werd, kon nog eens spannend worden: Krantenkop - twee pelgrims vermist in de bergen!
Maar met Japans licht en mijn goede ogen kwam alles best in orde. Ook het gesprek kwam met enkele vragen op gang. Mijn stapgenoot, Keiko, zingt of neuriet graag en op bepaald moment is het van : Oh What a Beautiful Morning. Op mijn vraag of het de versie van Andy Williams is schud ze het hoofd. Maar ze begint wel over haar leven te vertellen en vraagt plots hoe oud ik ben. Als ik mijn leeftijd vertel lacht ze. Youre kidding me, no, me too!
En ik begin te zingen van The Beatles: When I'm Sixty Three. Ze lacht maar zegt niks tot even verder ze de song overneemt en duidelijk 64 zingt. Goed gelachen in de mist. Zachtjes aan loopt onze pas toch uit elkaar en verdwijnen we in de mist.
Haar zoon is kernfysicus en komt regelmatig verder studeren aan het CERN en als blijkt dat ik dit ken lacht ze een beetje trots. Haar man is zes jaar geleden aan kanker overleden en dus vertel ik haar de reden van mijn tocht en knikt ze instemmend. Meer moet dat niet zijn.
De mist blijft hangen tot elf uur maar het is bijna middag als het echt klaar wordt. Ook de ochtendklim mocht er best wezen, 3,5 u serieus klimmen dat kan tellen. Zoals gezegd, in de mist ging het goed vooruit en rond 14u00 toch in O Padron aangekomen. De albergo was voor drie gasten en wordt gerund door de civiele bescherming, dus dubbel veilig. Wel voorbij de stad en dus aangewezen op wat er nog in de rugzak zat. Dat viel best mee zodat ik zelfs mijn voorraad voor morgen niet diende aan te spreken.
Evert heeft mijn ticket besteld voor volgende zaterdag, een vlucht vanuit Santiago naar Brussel, welk Brussel moet ik nog uitzoeken.
De titel is niet zo raar als het blijkt. Gisteren in La Mesa konden we de windmolens op de heuvelrug boven ons duidelijk horen. Althans, ik hoorde ze goed, anderen helemaal niet. Raar! Misschien omdat ik meer gericht luister of noem ja dat doof worden?
In ieder geval, deze morgen mochten we als opwarmer een flinke klim rond deze heuvelrug ondernemen. Boven was hun concert niet meer te negeren, een melodie met een strak ritme.
Na het concert begon afdaling in de kloof naar het stuwmeer van Grandas de Salime. Een anderhalf uur durende afdaling doet deugd aan de spieren en je bent blij als het even de andere richting uitgaat, nee niet achterwaarts. Eens beneden weet je dat je gedoemd bent terug opwaarts te (stijgen) gaan. Gelukkig was er ergens halverwege een taberna voor een koffie.
Ook al ga je niet te vlug en neem je voldoende tijd voor iets te eten of drinken of fotokes te nemen, als je te vroeg vertrekt kom je ook te vroeg aan, dus gesloten deur aan de albergo. Relax!
Wat blijkt in de albergo, de windmolens zijn eigenlijk niet zo ver af, alleen kan ik ze niet meer horen. Raar?
Vandaag komen er ook enkele oud bekenden de albergo binnen. Iemand vraagt of ik iedereen ken.
Morgen een zware dag, afstand en hoogte.
grtjs
Pelegrinus Hugo
Foto's: Zonsopgang zoals zovelen maar toch mooi; Here he is again; graniet zoveel je wil; zon aan de overkant, bueno, grandas; windmolens ver weg, opening ay 13u30;
Ik heb vandaag in de albergo het licht uitgedaan. Een drietal Engels sprekende heren, die al laat in de namiddag waren toegekomen en moesten stretchen, poederkes nemen (niet van De Man), en hun lichte kledij wassen, waren very quietly hun rugzakje al voor zessen aan het pakken. Als je een aantal zakjes moet openscheuren, over en weer moet lopen, meterkes moet omdoen, eens deftig naar het WC moet en het licht aanlaat en de deur open, ja, dan is iedereen wakker. Ik blijf nog een tijdje liggen en kijk de boel af. Maar als iedereen buiten is ben ik toch al ingepakt en klaar voor ontbijt in het dorp. Daar zijn die gasten ook, en weer naar het toilet! Allée, dat zijn runners die zeker een heel aantal kilometers per dag meer doen. Het ga hun goed!
Voor mij is het tot nu toe veruit de mooiste wandeltocht tot nu toe. Bijna niks over de baan, steeds afwissellend en zeker niet makkelijk. Op de middag ben ik in Berdacudo en al 17 km ver. In het laatste verkooppunt van etenswaren en drank doe ik het nodige. Maar voor de warmte echt toeslaat neem ik nog de laatste zware helling alvorens mijn siesta te nemen. De rest van de tocht is rustig afdalen tot La Mesa. Hier is niks te verkrijgen dan een slaapplaats in de albergo, plaats voor 14 personen, we zijn met 9. Anderen nemen de taxi tot het hotel.
Rustige avond en samen gezeten met Spanjaard met ervaring in de camino. Hij zet de route uit van punt tot punt met de afstand en de hoogte verschillen. Blijkt dat ik al binnen acht dagen in Santiago zal aankomen. Dus is het op 11 juli, jaja, dat ik in de stad van St-Jacob mijn belofte zal nakomen. Hoe ik naar huis geraak, daar wordt ondertussen voor gezorgd.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: drinken bij mama; slak lust ook gesuikerd brood; de eerste top, heel steil!; Hi-Tec maar zonder zool; je kan er niet op wandelen, het Deense koppel niet hand in hand; schalies voor de siesta; SIESTA was nodig.
Na de rustdag heel vroeg terug op pad. Vannacht heeft het geregend en nu hangt er mist (of zijn het laaghangende wolken) en de vraag is nu: zal ik zelf wel de pijlen zien? Ja hoor, eens je erin zit blijkt het zicht kort bij vrij goed. Het is een rustige tocht en de wieken van de windmolens draaien nu wel, ook al zie ik ze niet horen doe je het wel!
Rond 10u al in Borres wat veel te vroeg is om te stoppen dus doen we er nog een 12 tal kilometerkes bij. Zo belanden we iets na tweeën in Pola de Allende. De toegangsdeur praamt een beetje en ik denk te vroeg te zijn. De Deen die ik al vorige dagen heb gezien is juist voor me en opent de deur. We spreken ook de eerste woorden want hij is nogal very close with his girlfriend. Als je ze ziet is het hand in hand hetgeen Andrea de woorden ontlokte : Hoe kunnen ze zo makkelijk wandelen en zeker op de smalle paadjes. Afijn, na de W en de P iets gaan drinken en inkopen doen. Een cafeetje met Wifi lokt altijd maar het is een voltreffer voor mij want very old fashion and good music. Maar ik had geen goesting meer voor typen en dan maar een verslagje via i-phone met foto maar niet goed gelukt.
grtjs
Peregrinus Hugo
Foto's: Mist of wolken?; bergtrucks; who was here?; ook pelgrims verplicht over te steken maar een pijltje moet je wel zoeken; laatste klim voor de albergo; kroeg!; met goede muziek; waar is de wolf?
Op bijgaande foto's zie je dat ik niet alleen voor het pension had gekozen. Andrea, met een a en niet een o achteraan, zit vooraan en is zopas als laatste vertrokken. Wellicht zie ik hem terug in Lugo, als zijn copine is gearriveerd. Samen gaan ze dan tot Santiago en verder naar het einde van de wereld.
Ikzelf blijf achter om even uit te rusten maar bij het afscheid van Andrea kriebelde het toch even hoor. Als je een kleine week lang elkaar regelmatig tegenkomt, samen iets eet of drinkt en ook plezier maakt doet het pijn en wil je eigenlijk samen door gaan tot Santiago. Dat is de camino ook, kennismaken en afscheid nemen.
Op de groepsfoto van gisteravond zitten een Ierse, een Franse, een Fins koppel, een Italiaans koppel en een Spanjaard (een Belg en een Parijzenaar) samen te praten in een mengeling van talen en dat werkt. De Spanjaard is Mikel en heeft me zijn adres gegeven, als ik in de buurt ben mag ik altijd blijven slapen. Ik heb Mikel geholpen op zijn eerste dag bij het zoeken naar de albergo (hij was laat en een beetje radeloos) en gisteren nog met bactroban. Zo zie je maar wat je met een tubetje zalf allemaal kan bereiken!
Dus vandaag doe ik zo weinig mogelijk tenzij eten en slapen. Eten is er genoeg, de stappers hebben een deel te veel gekocht (denk ik) en gewoon achtergelaten. Gracias!
De mist kwam vanmorgen tegen zessen tot aan de voordeur, ik hoop dat de collega's de pijlen zien.
