5 - 18 september 2011: Via Francigena: Aostavallei en Povlakte
Na de geboorte van onze kleinzoon Bodhi Hardeman sporen we terug naar Martigny. We vernemen ter plekke dat de tunnel van de Grote Sint-Bernardpas gesloten is wegens modderlawine.'s Anderendaags: we hebben geluk want één lijnbus krijgt de toelating (de herstellingswerken zijn nog volop aan de gang) om over de pas te rijden, door de tunnel kan nog niet. Zo geraken we toch in Aosta, al is het met vertraging. We starten aan het station van Aosta en vinden snel de bewegwijzering van de Via Francigena. We verlaten de stad door de triomfboog van Keizer Augustus. Aan de kerk van St Christophe gaat het steil omhoog en lopen dan een tijd op dezelfde hoogte, voorbij het kasteel van Quart. Ontmoeten Tineke en René uit Nederland. De eerste etappe eindigt in Nus: we logeren in een agriturismo. Dan gaat het heuvel op, heuvel af en zo naar de volgende. En tussen de vele wijngaarden: de vendange is al begonnen in Chambave. Een steile klim verder komen we in Châtillon, tijd voor de middagpauze. We trekken nog door naar Saint-Vincent.Omwille van het weinig vriendelijk onthaal op de parochie zoeken we een goedkope hotelkamer. Die avond leuke babbel in het Zuidafrikaans op een terras in de hoofdstraat. We stappen door boomgaarden en tussen wijngaarden maar lopen verloren...Bij een tweede poging lukt het wel in de buurt van het Kasteel van Montjovet. Na de middag steken we Dora Baltea over en ontmoeten Paolo en Gianna uit Revereto (Trento). Samen stappen we naar Verrès: toffe Ostello Il Casillo. We passeren de mooie kerk van San Martino in Arnad, bekend om zijn 'lardo'. We komen in het charmante stadje Bard met kasteel tegen de rotsen. In Donnas ontdekken we een stukje authentieke Romeinse weg. Pont St-Martin is op de grens van de Aostavallei en Piemonte. We trekken weer de heuvels in en smullen van de druiven en de vijgen langs de weg. Kasteel van Montestrutto en Castello di Montalto. Een omweg langs een meer brengt ons toch in Ivrea. We slapen in de kanoclub aan de oever van de Balta Dora. We leren een nieuw Italiaans woord: azanzaras oftewel muggen! In Cavaglià is er een probleem met de sleutel van de plaatselijke ostello. De voordeur gaat niet open en het is zaterdag. De burgemeester en een slotenmaker worden er bij geroepen. Ten lange leste beslist de burgemeester ons (wij getweeën en ons Italiaans koppel) door te voeren met het gemeentebusje naar de ostello in Santhía, 10 km verder. Het landschap is ondertussen al heel vlak geworden, geen bergen meer te bespeuren. Grote rechte veldwegen tussen de rijstvelden brengen ons naar Vercelli. Doordat het vlak is, gaan we goed vooruit. we zijn al snel in Robbio. Na de picknick stappen we nog flink door tot in Mortara. De Abbazia di Sant'Albino ligt een paar km buiten de stad. We worden er heel vriendelijk ontvangen en ontmoeten er andere pelgrims. We vertrekken telkens vroeg want overdag wordt het vrij heet: een stuk in de 30°. Langs zandige veldwegen komen we in Tromello waar we door een ospitalero verwelkomd worden in de plaatselijke ostello. Hij overtuigt ons om de variant te nemen naar het Santuario Madonna della Bozzola. Helaas, we lopen compleet verloren en komen uit in een dorp 5 km te ver. En het is snikheet. Mi ho sbagliato!! Scusami! Iets meer dan 10 km op een superdrukke SS-weg is de enige oplossing. We komen veilig aan in Gropello Cairolo en krijgen een gezellige ontvangst in Parrochia San Giorgio. Een schitternde parcours langs de Ticinorivier brengt ons naar Pavia, alleen de muggen waren ontelbaar!! Jammer dat de Duomo gesloten was, de kerk staat in de steigers. We logeren bij de nonnetjes en betalen een nette kamer. Het verlaten van de stad is niet zo aangenaam. Ook het stadje Belgioioso is niet bijzonders. We zijn blij als we in Santa Cristina aankomen. Morgen steken we de Po over: we hebben een afspraak met de veerman om 14.00u. Maar het wordt een bewogen dag: we lopen verloren kort voor Chignolo Po. We vinden de weg terug en via een krinkeldijk komen we rond 12.15 u aan de veerpont. We wachten geduldig tot 14.15 u maar geen boot te zien. Gianna belt hem op en de veerman antwoordt laconiek: barca rota. We staan daar: en nu? Een vriendelijk Italiaan uit het dorp bij de veer voert ons een eind verder zodat we tevoet Piacenza kunnen bereiken. Genieten van de stad lukt moeilijk want onze ostello ligt nog 4 km verder. Het is rond 18.30 u als we onze schoenen uitdoen. De volgende dag krijgen we nog een uitdaging: we krijgen een deviazione aan ons been. We hebben geen besef van hoe lang en langs waar. Maar eind goed, al goed, we komen uit waar we moeten zijn: Fiorenzuola d'Arda. We passeren aan de Abbazia di Chiaravalle della Colomba met een prachtig claustrum. Eerste regendruppels. Rond 11 uur, net als we over de autoweg stappen, gaan de hemelsluizen open. We zijn kletsnat als we aan de Duomo van Fidenza staan. Deur gesloten. Gelukkig is er een brasserie open aan de overkant. De warme croques smaken heerlijk en de wijn is voortreffelijk. En we kunnen ons wat drogen. Daarna trekken we naar het Convento dei Padri Capuccini. Weer pech: deur gesloten tot 15.30u. We krijgen na lang wachten een kamer, een monnikencel. We slapen dus elk apart! Morgen trekken we de Appenijnen in....
6 augustus: Ste Croix - Yverdon-les-Bains: 18 km Gîte d'Etape Route 70 7 augustus:Yverdon-les-Bains - Orbe: 18 km Hotel 8 augustus: Orbe - Mont-sur-Lausanne: 30 km Hotel 9 augustus: Mont-sur-Lausanne - Lausanne: 8 km Jeugdherberg 10 augustus: Lausanne - Vevey: 24 km Backpackers House 12 augustus: Aigle - St-Maurice: 18 km Abdij 13 augustus: St-Maurice - Martigny: 18,5 km Hotel 14 augustus: Martigny - Orsières: 16,5 km B&B 15 augustus: Orsières - Bourg St-Pierre: 13 km Auberge 16 augustus: Bourg St-Pierre - Grote St.-Bernardpas: 13 km Klooster 17 augustus: Grote St.-Bernardpas - Aosta: 29 km Hotel Route 103
6 tot 17 augustus 2011: Ste Croix - Aosta op de Via Francigena
We willen starten met de Gorges de Covatanne maar dikke mist speelt ons parten. We keren op onze stappen terug en dalen de pas af op de gewone weg. Gevaarlijk in dit weer. Zonder ongelukken komen we in Vuiteboeuf en trekken verder naar Yverdon-les-Bains aan het meer van Neuchâtel. Het weer kwakkelt.'s Anderendaags blijft het bijna droog tot in Orbe: net voor de stad kunnen we schuilen onder een brug. We verlaten de historische route bij gebrek aan slaapplaats en stappen naar Mont-de-Lausanne zodat we de volgende dag al heel vroeg in Lausanne aankomen en tijd zat hebben om de stad te bezoeken. Het centrum ligt tussen de heuvels en de oevers van het meer van Genève. Het is een heel levendige stad. In de jeugdherberg krijgen we een dagpas voor het openbaar vervoer: heel praktisch. Als we Lausanne verlaten is het le GRand beau: een hemelsblauwe lucht op het helderblauwe water. Je kunt echt langs de oevers van het meer stappen: het water klotst op een meter afstand. Tussen Lausanne en Vevey stappen we, soms met heel steile klimmetjes, tussen de wijngaarden van Lavaux appellation contrôlée. Na Vevey komt het meer mondaine Montreux, bekend van film, TV en jazz. In Villeneuve verlaten we het meer en stappen naar Aigle met het mooie kasteel. Juist voorbij dat kasteel wordt het fiks klimmen en lastig dalen naar St-Maurice. De abdij is een verplichte halte op de Via Francigena: we werden persoonlijk welkom geheten door Monseigneur Joseph Roduit. Aartsbisschop Sigeric verbleef hier ook toen hij in 990 van Rome terugkeerde naar Canterbury. In Martigny (475 m) verlaten we de Rhônevallei en kiezen resoluut voor de Grote Sint-Bernardpas, de klassieke overtocht van de Alpen. We stappen in drie dagen naar de grens met Italië. Orsières en Bourg-St-Pierre zijn de tussenstations. De laatste etappe hebben we weer geluk met het weer: stralende zon. Zo is het heerlijk boven komen op 2473 m. We voelen ons wat onwennig tussen al de gewone toeristen. We overnachten in het klooster. We dalen af in prachtig weer maar het is een vermoeiende etappe van 29 km met een hoogteverschil van ruim 1900 m. We ovenachten in een hotel vlak bij het station want 's anderendaags nemen we de bus over de pas naar Martigny en daar de trein naar Basel. We bezoeken Basel, een bedrijvige stad aan de Rijn maar het is er drukkend warm. De dag nadien sporen we van Basel over Brussel naar Kortrijk. Met de auto die in Zwevegem bleef staan, rijden we naar huis. De geboorte van een kleinkind is voorzien voor eind augustus.
1 augustus: Besançon - Trépot: 19 km B&B GR 595 2 augustus: Trépot - Vuillafans: 20 km Gîte d'Etape 3 augustus: Vuillafans - Ouhans: 22 km Hotel 4 augustus: Ouhans - Pontarlier: 18 km B&B Geen GR 5 augustus: Pontarlier - Ste Croix:24 km: Hotel Deels Variant GR 5
Na een verkwikkende rustdag in Besançon trekken we de Jura in. We lopen nog een stuk langs de Doubs: in een van haar kronkels ligt de oude stad met boven op de heuvel de bekende Citadel! Met de GR 595 is het meteen steil klimmen naar Montfaucon. We negeren het historische parcours maar kiezen voor het meer avontuurlijke parcours van de GR langs de Loue. Ornans is een heel pittoresk stadje op de Loue: geen wonder dat Schilder Courbet hier thuis was. Voorbij Vuillafans wordt het bijna een echte bergetappe naar Hautepierre (what's in a name?). Het wordt nog mooier: les gorges de Nouailles. Hier zoekt de Loue haar weg tussen de vele rotsblokken. Het geluid van de watervalletjes klinkt zoet in de oren. En plots zijn we aan die grote rots met een grote mond waaruit de Loue te voorschijn komt na een lang ondergronds parcours. We overnachten in een ouderwets hotelletje maar het eten is er heel lekker.De dag nadien zijn we in Pontarlier, duidelijk een grensstadje. We verlaten de stad en klimmen weer uit de vallei van de Doubs. We volgen een variant van de GR 5 door de bossen en genieten van het uitzicht op het Château de Joux. Een heerlijk parcours brengt ons naar Les Fourgs, waar in de winter gelanglauft wordt. We steken de Zwitsere grens over en volgen nu de gewone weg over l'Auberson. De hemel kleurt donker en het is doorstappen geblazen. We passeren de Col des Etroits op 1153 m en dalen af naar Ste Croix. We zijn nog geen vijf minuten aangekomen of de hemelsluizen gaan open: oef, op het nippertje de zondvloed vermeden. Joepie,we zijn in Zwitserland.
7 tot 31 juli 2011: Vervins-Besançon op de Via Francigena
De broer en de vader van Els brengen ons met de auto naar Vervins waar we vorig jaar gestopt zijn. Na een koffie op een terrasje nemen we afscheid en...zijn we weg! We genieten volop van het rustige landschap van de Thiérache. De GR 122 leidt ons door dorpen met een "église fortifiée". De kruisweg in Jeantes is een halte waard. De dorpen zijn leeggelopen, meestal geen café of winkel. Voor de kinderen is er de ramassage scolaire: het zijn de jongste pendelaars!! Gelukkig zijn er B&B's zoals in Parfondeval. Soms is er ook niets, zoals in Hauteville. Kort voor Château-Porcien komen we uit op de GR 654 Namen-Vézelay. Een dagje later zijn we in Reims, tijd voor een stadsbezoek. De kathedraal is indrukwekkend: gotiek brengt je tot rust. In de JH ontmoeten we Monica uit Keulen die enkele dagen met ons mee zal stappen. 's Anderendaags kunnen we schuilen voor een plots maar hevig onweer tussen Sillery en Verzenay. We overnachten in Verzy bij een champagneproducent. Tussen Condé-sur-Marne en Châlons-en-Champagne stappen we langs het canal latéral de la Marne. We blijven in de vallei van de Marne. Zonnebloemen, tarwevelden en natuurlijk wijngaarden tot bij Vitry-le-François. We naderen de omgeving van het in natuurmiddens bekende Lac du Der maar het weer is niet je dat, vandaar geen zijsprongetje. In het gastenboek van de B&B in Chavanges vinden we de neerslag van wandelvrienden uit het Poperingse en uit Rumbeke, op weg naar Compostela. In Dienville, juist voorbij Brienne-le-Château verlaten we de GR 654 en stappen we oostwaarts. De Via Francigena wordt onzichtbaar op het terrein. Af en toe pikken we een stuk GRP of PR mee. Zo komen we in Bar-sur-Aube. Vandaar is het een korte etappe naar Clairvaux-sur-Aube maar we zijn verloren gelopen in het grote bos. De gastvrijheid van de twee zusters is voor ons een hoogtepunt. Een groot deel van de de abdij, gesticht door Bernard van Clairvaux (niet te verwarren met Clervaux in Luxemburg) is door toedoen van Napoléon een staatsgevangenis geworden. We hebben er de 'cages aus poules' bezocht. De steeds welgezinde zusters vangen er families op van gedetineerden die in het weekend op bezoek komen. Je moet het maar doen!! In Châteauvillain kregen we een lokaal van de gemeente. Valleitjes en bossen. In St-Loup-sur-Aujon slapen we in een groot klooster dat grotendeels leeg staat. De weinige zusters zijn stokoud... We vermijden Langres omdat er dat weekend een grote autorally is: straten zijn afgezet en alle slaapplaatsen zijn al lang gereserveerd. We zien de stad van ver boven op de heuvel liggen. In St-Broingt-le-Bois slapen we in een B&B bij de burgemeester van het dorp: er zijn nog geen 100 inwoners. Vandaar naar Champlitte met het mooie kasteel. Juist voorbij Dampierre-sur-Salon steken we de Saône over. Het is rustig stappen richting Gy: mooi oud stadsgedeelte boven op de heuvel. We trekken door het bos naar Cussey-sur-l'Ognon. Nog een etappe en we zijn in Besançon. Het 'binnenkomen' van deze grote stad is heel vervelend en duurt lang...
111 november 2011: 23ste Provinciale GR-Wandeldag in De Panne
Het was vrij koud toen tochtleider Luc Meert die morgen van 11 november de ruim 60 GR-stappers welkom heette in De Panne. De zon zou er vlug doorkomen, zei het weerbericht. We trokken met de GR 5A Noord meteen de Oosthoekduinen in. Duin op, duin af. We passeerden het Bezoekerscentrum De Nachtegaal en genoten van het rustige Calmeynbos. We struinden doorheen de bekende Dumontwijk in typische cottagestijl. Vandaar was het maar een stap naar het strand bij het Leopoldmonument. We trotseerden de westenwind en bereikten de Franse grens. We vonden een café in de duinen aan de Franse kant voor de picknick. Na de pauze, nog steeds geen zon gezien, volgden we het Grenspad, staken de Duinhoekstraat over en volgden nu de bewegwijzering van het wandelnetwerk Westkust. Tussen nrs 3 en 11stapten we in de Zwarten Hoek en rond de Drie Vijvers. Via de Langeleedstraat kwamen we opnieuw aan het Westhoeknatuurgebied. Dan ging het oostwaarts aan de rand van de Oosthoekduinen tot aan de startplaats. En of de Omer smaakte in Taverne Lusthof.
De lange tocht begint aan het café van de ochtendkoffie in Piéton en loopt langs de prachtige Château-Ferme de la Marche. De korte tocht begint aan het kruispunt Au Roi des Belges in Anderlues. Het is prachtig weer en iedereen is welgezind! Het platteland is nog een en al rust al is Charleroi niet zo ver af. Het eerste dorp is Leernes met mooie Sint-Maartenskerk en getorseerde torenspits. Enkele veldwegen en holle wegen leiden ons naar het Bois de Leernes. We dalen een bosdreef (met moeilijke ondergrond) af en komen uit aan de Samber. Aan het Instituut A. de Saint-Exupéry is het al VTT wat de klok slaat. We steken de Samber over en komen voorbij de ruïnes van de abdij van Aulnes. Tijd voor de middagpauze op het zonnige terras van café Leblon. We trekken nu opnieuw het bos in. We blijven lange tijd op dezelfde hoogte maar een klim uit het bos is niet te vermijden. Rustige wegen leiden ons van het ene bos naar het andere: Bois de Prince, Bois de Gozée en Bois de Marbaix. Korte pauze bij onze bus....voor we afdalen naar de Eau d'Heure. We steken de rivier tweemaal over en genieten van de prachtige, zonnige herftskleuren want het lijkt hier een kleine Indian Summer. nog een laatste klimmetje en dan begint de afdaling naar Ham-sur-Heure waar we onze dorst kunnen lessen in een van de cafés op het kerkplein ofte Grand-Place.
Er was de hele week al slecht weer voorspeld voor donderdag 1 december. Ruim 20 GR-stappers en stapsters lieten het niet aan hun hart komen. Na een korte inleiding werd er stipt gestart om 10 u. We vertrokken meteen met een lichte klim naar de dubbele watertorens en de Moulin de la Roome met bijhorend resto. We steken de weg van Steenvoorde over en even verder leidt een eerste veldweg ons naar het parcours van de nog altijd niet gemarkeerde (aan Franse kant) Streek-GR Heuvelland-Monts de Flandre. We laten Le Ryveld rechts liggen, genieten van de hoge huisnummers, laten de Recolettenberg links liggen en komen uit aan de voet van de Casselberg. Twee prachtige holle wegen verder en we zijn aan het Kerk Hof (is ook de straatnaam!). We klimmen nu verder tot aan de kerk, en dan nog verder tot boven op de Casselberg. Ondertussen is het aan het motregenen en zijn de panorama's even zoek!. Een ommetje langs de vestingen en we komen via de Porte d'Aire op de Grote Markt uit voor de middagpauze. De picon is meer dan voortreffelijk en de boterhammetjes smaken dubbel lekker want we zitten gezellig binnen in Le Sainte Cécile. De vlaag is over als we weer van start gaan. We dalen de Casselberg af en op de weg naar Oxelaere gaat het van Kapel OLVrouw van de Wonderen naar de Witte Kapel. In het gehucht De Strooien Haan vinden we een prachtige veldweg naar Ste-Marie-Cappel. Het kerkplein ademt rust en vrede uit. Rustige asfaltweggetjes lopen naar St-Sylvestre-Cappel, bekend om zijn Trois Monts-bier.Zin een koekestutje? We flirten nog wat met de drrukke weg Steenvoorde - Hazebrouck maar enkel schitterende veldwegen leiden ons terug naar Terdeghem. Een klein ommetje langs de hoofdstraat om de mooie huizenrij te bewonderen is het einde van deze GR-dagtapper. Als we onze schoenen uitdoen, begint het hard te regenen!!!Een spurtje naar het plaatselijke café-rando zit er nog in. Prosit! We hebben weer eens geluk gehad!
Gisteren was het bij ons nog droog toen we naar Kortijk vertrokken voor de laatste bustocht van het jaar. Van op de carpoolingparking zagen we blauwe zwaailichten en ambulances op en afrijden. Blijkbaar was het daar glad... De heentocht verliep heel vlot en om 9 uur waren we al in Vieux-Condé, tijd voor de koffie in Le Ch'ti Savoyard. Er lag sneeuw in de straten en er kwam nog een bui toen de individuele wandelaars en de langetochters van start gingen. Ze moesten nog een ommejte erbij nemen want een deel van het pad vlakbij de Etang d'Amaury stond onder water. Toen de korte tochters na de koffie nog even verder werden gevoerd, was het al uitgeklaard. Wij pikten in aan de rand van voornoemde Etang en volgden de wit-rode tekens van de GR 121 richting Hergnies. Maar aan de D102 keerden we 250 mterug en sloegen dan linksaf. We genoten van het rustige platteland op een stille zondagmorgen. Twee kasseristroken brachten ons aan de Mont de Péruwelz maar we bleven aan de Franse Kant. Even verder trokken we het mooie Forêt Domaniale de Bonsecours/france in. Er is recetn veel hout gekapt. Enkele merkwaardge bomen trokken de aandacht: een sequoia van 45 m en een beuk van 220 jaar oud. Ook het Château de l'Hermitage mag er wezen. Aan de rand van het domein voegde de GR 122 zich bij de GR 121. Middagpauze in Café L'Atlas vlak bij de basiliek van Bonsecours. Hier woonde de Reus van Bonsecours. We waren er van harte welkom en de bediening was vlot. In de namiddag trokken we opnieuw het bos van Bonsecours. De zon scheen door de kale kruinen en gaf een goed gevoel. Het was er heerlijk stappen. Aan de minikapel Sint-Hubert trokken we met de GR 122 opnieuw la douce France in. Het platteland ademde rust uit. En plots stonden we aan de vroegere mijnsite Chabaud-Latour, nu een prachtig natuurgebied. We volgden nu de geel-rode GR de Pays en bereikten de Etang de la Digue Noire. Een afgeknotte terril behessrte de oever van de vijver. In een grote boog stapten we rond de grote Etang Chabaud-Latour. Twee mijnschachttorens herinneren nog aan de vroegere mijnactiviteiten. Uiteindelijk kwamen we in Condé-sur-l'Escaut met mooi stadhuis en de kerk van St.-Vasnon metspeciale voorgevel en typische toren. We sloten het 30ste wandeljaar van GR West-Vlaanderen af bij een pintje of een picon in Au Petit Bonsecours. Op de terugreis buien van smeltende sneeuw. Ongelooflijk: we hadden praktisch de hele dag de zon gezien en na een kwartier op de bus een fameuse winterpril. Onze patroonheilige GRegorius had weer zijn best gedaan. Dankjewel!
Het is hier lange tijd stil geweest, heel stil. Op 7 juli zijn Els en ik opnieuw vertrokken op onze tocht naar Rome. We vertrokken dit keer in Vervins waar we vorig jaar noodgedwongen moesten stoppen wegens 'hielspoor'. We zijn kort na 15 augustus in Aosta aangekomen. Daar hebben we de tocht voor 2 weken onderbroken voor de geboorte van een kleinzoon, Bodhi. Op 5september waren we opnieuw op stap in de Aostavallei. Op 16 oktober zijn we in Rome aangekomen en we zijn er nog een viertal dagen gebleven. Weer thuis, was het meteen al vrij druk: het jaarprogramma 2012 van de Stichting Marguerite Yourcenar moest gefinaliseerd worden, het GR-jaarprogramma afgewerkt... Twee GR-dagtochten voorbereiden, Dagstappergids W-VL 2 van Lannoo komt er aan...
Vanaf vandaag probeer ik de wit-rode blog-draad weer op te nemen. Je zult wel zien! Kom dus af en toe eens kijken!
27 en 28 augustus 2011: 23ste Rando zonder GRenzen
Dit jaar ging de Rando door in de Meuleberghoeve op de Vidaigneberg in Westouter. De rando is het jaarlijkse wandelweekend met de Franse vrienden van over de Schreve, het ene jaar bij ons, het andere jaar bij hen. Onder een dreigende hemel vertrokken de stappers naar de Douvevallei waar we bij het kasteel Behaegel de GR 5A Zuid oppikten. Net toen we voorbij Het Eeuwenhout waren, vielen de eerste druppels. Maar toen we bij het Franse massagraf stonden op de Kemmelberg, was het ergste voorbij. We daalden af naar het Labyrint voor de middagpauze. Na de middag klaarde de hemel open en genoten we nog van mooie vergezichten op de skyline van Rijsel en de terrils. We trokken het provinciedomein De Monteberg in: een lappendeken van bosjes, weilanden en ... wijngaarden. We wisselden de Streek-GR Heuvelland voor de GR 128 en dan volgde buurtweg 14 door de bieten en de spersiebonen: een ware schande! En zeggen dat die buurtweg is opgenomen in het recent uitgebreide Wandelnetwerk Heuvelland. We keerden terug naar de Rodeberg en trokken nog een streepje op de noordflank. Een mooie holle weg leidde ons terug naar onze kampplaats. Onze kookploeg zorgde voor mooi gedekte tafels en voor een lekker menu: sangría, gerookte zalm als voorgerecht en beenhesp aan het spit met verse groentjes als hoofdschotel en roomijs voor dessert. Méér moet dan niet zijn! Het werd een hééééél gezellige avond. Op zondag trokken we eerste over de schreve met het bos en het park Yourcenar, dan de holle weg naar de Pudefort en zo terug naar de grens. We stapten door het Natuurpuntgebied De Broekelzen en klommen langs de Hoge Voutestraat en toen begon het weer te regenen. We aten onze picknick in Café De Zwaan in Westouter. Na de middag was het nog aan het regenen. We stapten eerst naar het Hellegat (ANB), dan naar de Natuurpuntgebieden De Sulferberg en Scherpenberg. Ondertussen was het wat droger geworden. We trokken weer naar het Hellegat en keerden terug langsde wijngaard van Entre-deux-Monts. Een lekkere sangría of een Omer of Orval: le verre de l'amitié! Het was een mooi weekend! Met dank aan alle medewerkers. Op naar volgend jaar! PS. Een deel van de foto's zijn van Patrick Dufranne uit Gravelines.
Wandelnetwerk Heuvelland uitgebreid over de Schreve
Vorige vrijdag werd de nieuwe kaart van het wandelnetwerk Heuvelland officieel voorgesteld in Godewaersvelde, aan de voet van de Katsberg. Aan Franse kant is het netwerk uitgebreid tot Belle/Bailleul, St-Jans-cappel, Berthen, Boeschepe, Katsberg en Zwarteberg. Aan onze kant met Dranouter en Nieuwkerke. Er waren heel wat toespraken. Er werd een stukje gewandeld door de groene long op de oude spoorwegbedding tot aan het Britse kerkhof. Daarna volgde een receptie met lekkere streekproducten. Op de uitnodiging sprak men van een uniforme bewegwijzering maar dat kloipt niet helemaal. Het zijn andere plakkaatjes en aan Franse kant worden die ook op bestaande palen bevestigd, soms onder een hele rits andere bordjes. Dit vind ik een gemiste kans voor het gemeenschappelijk Interregproject MIRRA. De kaart is aan beide kanten bedrukt en alle info steekt nu in een bijgaand boekje. Op de kaart staat ook het GR-traject van GR 5A Zuid en GR 128 ingetekend. En bij de natuurgebieden staat ook het logo van ANB en Natuurpunt: een duidelijk verbetering. De kaart en boekje (in plastic mapje) zijn samen te koop voor 6,00. Nu nog wandelen!
Het GRoene Kent is het Walhalla voor de GR-stapper
Het was een schitterend GR-wandelweekend in Kent. Dit stukje Engeland zou een voorbeeld kunnen zijn voor het zelfvoldane Vlaanderen. Het systeem van de 'PUBLIC FOOTPATH' is GRandioos. Een metalen wegwijzer duidt de start aan en je stapt gewoon kaarsrecht door een akker. Het pad is 'mansbreed', juist voldoende breed (de sproeisporen van de tractor zijn veel breder). Iedereen loopt achter mekaar. Zwerfvuil hebben we niet gezien. Om door weiland te lopen, zijn er telkens 'overstapjes' zodat je de hekkens niet moet openen .Of zijn er poortjes gemaakt in gegalvaniseerd metaal die je gemakkelijk opent en sluit en die het vee binnen houden. Schade aan de gewassen heb ik nergens gezien. Bij ons zou men maximaal gebruik kunnen maken van de buurtwegen uit de Atlas der Buurtwegen. De 'sentiers' zouden perfect die rol op zich kunnen nemen. Heel veel sentiers zijn uit het beeld verdwenen (omgeploegd of ingenomen) maar zijn officieel niet afgeschaft. Er is dus RECHT VAN DOORGANG. De weg van 1841 geeft de onderhoudsplicht aan de gemeenten. Als de plaatselijke overheid een echt beleid zou voeren, zouden er plots enorm veel (onverharde) mogelijkheden zijn. Nu stappen en rijden wandelaars, fietsers en ruiters allemaal op dezelfde paden, hetgeen dikwijls een bron van ergerenis is. Van zwerfvuil gesproken, het wordt tijd dat men STATIEGELD aanrekent voor alle verpakkingen: blikjes, glazen flessen en petflessen. er bestaan in andere landen systemen om lege blikjes op te halen en het statiegeld terug te betalen. Bij ons is de verpakkingsindustrie een doel op zich geworden. Dus moet de industrie draaien... Het wordt stilaan duidelijk dat er bij ons een mentaliteitswijziging moet komen. Zoniet blijven we bengelen aan de kop...van de staart van Wandel-Europa!
Zaterdagmorgen: na een mooie zonsopgang vertrokken we naar Veurne waar de GR-wandelaars verzamelden voor het wandelweekend in Kent. De bus reed naar Calais en we maakten de overtocht per boot. Tijd zat voor een kofiie met koek. En om het horloge een uur terug te draaien. De chauffeur was duidelijk gewend om links te rijden. De lange tocht vertrok met Johan in Oakland Farm voor 19 km en de korte tocht met mij in Hothfied voor 15 km, hoofdzakelijk op de Greensand Way. We trokken meteen een prachtig natuurgebied in, dat deed denken aan onze Hoge Venen. Daarna werd het een aaneenschakeling van weilanden, akkers en boomgaarden: dwars er doorheen. Af en toe een klein gehucht met schitterende landhuizen. De vele opstapjes vertraagden het wandeltempo, vandaar de kleinere afstanden. Middagpauze op een gezellige tuinterras in Pluckley. Na de middag zijn er overal schapen in de weiden. In Egerton stappen we over het kerkhof dat doet denken aan de serie van Midsummer Murders en Barnaby. Een klim dwars door een graanakker brengt ons in het piepkleine Boyughton Malherbe. Wat later bereiken we Platt's Heath, het eindpunt van de wandeling. De bus voert ons langs smalle wegen tussen hagen van opgesnoeide bomen naar de Jeugdherberg in Canterbury. Iedereen is vrij na het avondeten maar heel lang blijft niemand op. Zondagmorgen: English breakfast met spek, eieren, worst en witte bonen in tomatensaus en broodjes. Daarna voert de bus ons naar de start van de wandeling in Godmersham voor de lange tocht van 21,5 km en naar Wye voor de korte tocht van 17,5 km. We verlaten Wye en krijgen meteen een fikse klim voorgeschoteld. We blijven op hoogte en genieten van uitzonderlijke vergezichten: Wye Crown, de Wye en Broad Downs. We trekken door heel wat weilanden en stappen later tussen twee hagen door. We dalen af naar Brabourne voor de middagpauze. We worden in The Five Bells Inne vergast op een heel smakelijke barbecue. Iedereen is aangenaam verrast. Na de middag met een fikse klim opnieuw naar de hoogte. De North Downs Way brengt ons voorbij Stowting. Een steile klim naar Cobb's Hill snijdt even de adem af...Voorbij Farthing Common lopen we een paar km rond een 'cirque': beneden ligt het dorpje Postling aan onze voeten. Aan Staple Farms stappen we door een koolzaadveld en we krijgen onverwacht een grandiose rode apotheose: het is al klaproos wat je ziet, poppies in the fields of Kent. Een laatste afdaling leidt naar Etchinghill waar de bus ons opwacht. Tijd om weer naar Dover te rijden. Een nieuwe luxueuse ferry brengt ons geruisloos naar Calais. Weldra staan we weer in Veurne waar we welgezind afscheid nemen. Het is een prachtig wandelweekend geweest. Johan, van harte bedankt voor de gedegen voorbereiding.
Dit keer geen wit-rode dagstapper maar een GRoene kring in en rond Kortrijk. Tochtleider Luc Meert vertelt waar de dag ons allemaal zal brengen: Natuurgebied De Kleiputten, Rozentuin, Kennedybos, Neerbeekvallei in Bissegem, Jaagpad van de Leie. En dat in de voormiddag. Picknick in de bar van het St.-Amandscollege: geen Orval maar wel een blonde Petrus. Het centrum van Kortrijk heeft met de vele nieuwe, sierlijke bruggen duidelijk een face-lift ondergaan. De Broeltorens zie ik voor het eerst van deze kant. En dan gaat het van park naar park, voorbij de Maagd van Vlaanderen. De mooie rijgevels in de Jan Breydellaan kan ons bekoren. We maken een zijsprong naar de Vlindertuin in de Venning en Desloovers Tuin. We komen uit aan het kanaal Kortijk-Bossuit. Via de gerestaureerde site van Koramic komen we uit aan de vier Daltons: de vier windturbines. Een laatste stukje buitengebied brengt ons terug naar de Lange Munte waar we om tien uur vertrokken waren. We hebben genoten zowel van de natuurlijke biodiversiteit op Kortrijks grondgebied (denk aan de mooie orchideeën) als van de vele parken en het vernieuwde stadscentrum. Geniet mee van de foto's. Het was verrassend mooi!!
Philippe Mingels was de gids voor deze boeiende vredeswandeling van de Stichting Marguerite Yourcenar in Mesne. Philippe schreef de brochure 'Zero Hour' over de ontploffing van de18 mijnkraters in de buurt van Wijtschate en Mesen op 7 juni 1917. Mesen kreeg heel wat bekendheid dankzij ierland. De Ierse kwestie van protestanen en katholieken, republikeien en orangisten is heel ingewikkeld. Vele families zijn er dooorverdeeld geraakt. O'Conor, O'Neill, O'Conally: de O' is voor de Ieren wat Mac is voor de schotten: 'zoon van'. Ook nu is er met de crisis een migratiegolf op gang gekomen.... We vertrokken op de markt en stapten in de richting van Peace Village, een veel te groot logiescentrum. Nog voor Messines Ridge Cemetery gingen we linksaf, door de velden, in de richting van het Nieuw Zeelandmonument. Tijdens de noveen in september kun je de Grote Keer volgen: een parcours dat speciaal in die periode opengesteld wordt. De Ierse vredestoren is een nieuwe baken in het landschap: van overal herkenbaar. Tenslotte bezochten we de Sint-Niklaaskerk en beklommen we de toren. Net toen we boven waren, begon de beiaard te spelen. Het werd een heel leerrijke namiddag!
Maandag 30 mei vlogen we met Brussels Airlines naar Madrid: op bezoek bij Gonzalo en Malena en de kids. We hebben mekaar leren kennen op de camino francés in 2001. Sindsdien zijn ze getrouwd en hebben ze twee kinderen, Marcos en Alvaro. De Spaanse avondlessen zijn opnieuw goed van pas gekomen. Ze wonen in Cerceda, een kleine 50 km van Madrid. Dit dorp ligt in het begin van de Sierra de la Guadarrama, zo'n 800 m boven zee. Vlakbij ligt er een parque regional: hier vind je ook PR's: bewegwijzerde luswandelingen van zo'n 7 à 10 kl én een GR, de Spaanse GR 10. Ook komt er een camino voorbij, die van Madrid naar Compostela. We hebben enorm genoten van de mooie momenten met Gonzalo, Malena, Marcos en Alvaro (die hadden we nog niet gezien). We bezochten Segovia, El Escorial, Madrid en wandelden in het parque regional. De tijd van afscheid kwam weer veel te vroeg. Hasta luego!
Toen ik terugkeerde van het Natuurpuntgebied De Scherpenberg viel het op hoe ver je vandaag kon zien. De IJzertoren was goed herkenbaar en vandaag zag je zelfs de Europatoren van Oostende: 50 km in vogelvlucht... Je ziet dat niet elke dag!! Links van de toren van de O.L.Vrouwkerk in Poperinge kon je goed de Shapenaald zien in De Moeren. Geniet maar mee!
Het was een schitterend GR-wandelweekend in Kent. Dit stukje Engeland zou een voorbeeld kunnen zijn voor het zelfvoldane Vlaanderen. 
