Het was frisjes vanmorgen toen ik rond half tien vertrok aan de kerk van Mesen. De Sint-Niklaaskerk of in de volksmond de 'Dikkop' is uniek in het landschap. Van waar je ook kijkt, hij is het: je kunt je niet vergissen. Voor Wereldoorlog I was de kerk verbonden met het grote Koninklijk Instituut van Mesen. De kerk werd volledig vernield eind oktober 1914. De kerk is een bezoekje meer dan waard: de kroonluchter van Otto Meyer uit Hildesheim, hij was een Duitse overlevende van de Slag om Mesen, het beeld van O.L.Vrouw van Mesen en de crypte. De kerk bezit ook een beiaard van een 50-tal klokken. Al snel ben ik in open landschap en ontdek ik meteen de Ierse vredestoren. Het Island of Ireland Peace Park werd in 1998 officieeel geopend op 11 november door de Ierse President Mary Mc Aleese in aanwezigheid van de Britse Koningin Elizabeth II en de Belgische Koning Albert II. Het park werd aangelegd door Ierse jongeren , uit het noorden en uit de republiek, zowel katholieken als protestanten. De nieuwe doorsteek naar het Nieuw-Zeeland Memorial is knap. Ook dit park vraagt om een bezoekje. Op de obelisk staat 'From the uttermost end ot the earth'. De Nieuw-Zeelanders zijn inderdaad onze tegenvoeters. En hoe later in de oorlog, hoe jonger de gesneuvelden, soms met moeite 18 jaar. Sommigen waren pas een week aan het front toen ze 'vielen voor het vaderland'!! Een prachtige veldweg voert me naar het Bos van Ploegsteert. Ook hier werd fel gevochten: getuigen de 9 Britse kerkhoven in of aan de rand van het bos. We 're here because we 'here! Zo luidt de eerste song op de prachtige CD van de Vredesconcerten van Passendale. Er heerst altijd een ingetogen sfeer bij de prachtig onderhouden begraafplaatsen, zeker met de nevel van vandaag. Ik maak een lus door het bos van Ploegsteert, laat het dorp links liggen en klim door het Huttebos en keer langs dezelfde veldweg terug. Het is bijna twaalf uur als il weer aan de kerk van Mesen sta. Voldoende stof voor een bezinning!
