Het GRoene Kent is het Walhalla voor de GR-stapper
Het was een schitterend GR-wandelweekend in Kent. Dit stukje Engeland zou een voorbeeld kunnen zijn voor het zelfvoldane Vlaanderen. Het systeem van de 'PUBLIC FOOTPATH' is GRandioos. Een metalen wegwijzer duidt de start aan en je stapt gewoon kaarsrecht door een akker. Het pad is 'mansbreed', juist voldoende breed (de sproeisporen van de tractor zijn veel breder). Iedereen loopt achter mekaar. Zwerfvuil hebben we niet gezien. Om door weiland te lopen, zijn er telkens 'overstapjes' zodat je de hekkens niet moet openen .Of zijn er poortjes gemaakt in gegalvaniseerd metaal die je gemakkelijk opent en sluit en die het vee binnen houden. Schade aan de gewassen heb ik nergens gezien. Bij ons zou men maximaal gebruik kunnen maken van de buurtwegen uit de Atlas der Buurtwegen. De 'sentiers' zouden perfect die rol op zich kunnen nemen. Heel veel sentiers zijn uit het beeld verdwenen (omgeploegd of ingenomen) maar zijn officieel niet afgeschaft. Er is dus RECHT VAN DOORGANG. De weg van 1841 geeft de onderhoudsplicht aan de gemeenten. Als de plaatselijke overheid een echt beleid zou voeren, zouden er plots enorm veel (onverharde) mogelijkheden zijn. Nu stappen en rijden wandelaars, fietsers en ruiters allemaal op dezelfde paden, hetgeen dikwijls een bron van ergerenis is. Van zwerfvuil gesproken, het wordt tijd dat men STATIEGELD aanrekent voor alle verpakkingen: blikjes, glazen flessen en petflessen. er bestaan in andere landen systemen om lege blikjes op te halen en het statiegeld terug te betalen. Bij ons is de verpakkingsindustrie een doel op zich geworden. Dus moet de industrie draaien... Het wordt stilaan duidelijk dat er bij ons een mentaliteitswijziging moet komen. Zoniet blijven we bengelen aan de kop...van de staart van Wandel-Europa!
Zaterdagmorgen: na een mooie zonsopgang vertrokken we naar Veurne waar de GR-wandelaars verzamelden voor het wandelweekend in Kent. De bus reed naar Calais en we maakten de overtocht per boot. Tijd zat voor een kofiie met koek. En om het horloge een uur terug te draaien. De chauffeur was duidelijk gewend om links te rijden. De lange tocht vertrok met Johan in Oakland Farm voor 19 km en de korte tocht met mij in Hothfied voor 15 km, hoofdzakelijk op de Greensand Way. We trokken meteen een prachtig natuurgebied in, dat deed denken aan onze Hoge Venen. Daarna werd het een aaneenschakeling van weilanden, akkers en boomgaarden: dwars er doorheen. Af en toe een klein gehucht met schitterende landhuizen. De vele opstapjes vertraagden het wandeltempo, vandaar de kleinere afstanden. Middagpauze op een gezellige tuinterras in Pluckley. Na de middag zijn er overal schapen in de weiden. In Egerton stappen we over het kerkhof dat doet denken aan de serie van Midsummer Murders en Barnaby. Een klim dwars door een graanakker brengt ons in het piepkleine Boyughton Malherbe. Wat later bereiken we Platt's Heath, het eindpunt van de wandeling. De bus voert ons langs smalle wegen tussen hagen van opgesnoeide bomen naar de Jeugdherberg in Canterbury. Iedereen is vrij na het avondeten maar heel lang blijft niemand op. Zondagmorgen: English breakfast met spek, eieren, worst en witte bonen in tomatensaus en broodjes. Daarna voert de bus ons naar de start van de wandeling in Godmersham voor de lange tocht van 21,5 km en naar Wye voor de korte tocht van 17,5 km. We verlaten Wye en krijgen meteen een fikse klim voorgeschoteld. We blijven op hoogte en genieten van uitzonderlijke vergezichten: Wye Crown, de Wye en Broad Downs. We trekken door heel wat weilanden en stappen later tussen twee hagen door. We dalen af naar Brabourne voor de middagpauze. We worden in The Five Bells Inne vergast op een heel smakelijke barbecue. Iedereen is aangenaam verrast. Na de middag met een fikse klim opnieuw naar de hoogte. De North Downs Way brengt ons voorbij Stowting. Een steile klim naar Cobb's Hill snijdt even de adem af...Voorbij Farthing Common lopen we een paar km rond een 'cirque': beneden ligt het dorpje Postling aan onze voeten. Aan Staple Farms stappen we door een koolzaadveld en we krijgen onverwacht een grandiose rode apotheose: het is al klaproos wat je ziet, poppies in the fields of Kent. Een laatste afdaling leidt naar Etchinghill waar de bus ons opwacht. Tijd om weer naar Dover te rijden. Een nieuwe luxueuse ferry brengt ons geruisloos naar Calais. Weldra staan we weer in Veurne waar we welgezind afscheid nemen. Het is een prachtig wandelweekend geweest. Johan, van harte bedankt voor de gedegen voorbereiding.
Het was een schitterend GR-wandelweekend in Kent. Dit stukje Engeland zou een voorbeeld kunnen zijn voor het zelfvoldane Vlaanderen. 
