Toen ik gisterenmorgen richting Zwartemolen reed in Dranouter, was ik getroffen door de schoonheid van een veld pompoenen! De ontelbare pompoenen lagen er als rode ballonnen, het groene loof was verdwenen. Mooi, heel mooi, ongelooflijk mooi! Hele velden geld mosterd staan nu ook in bloei en facelia kleurt paars-blauw als lavendel. Landbouw op zijn best. Geniet mee!
Goed geslapen in onze mooie kamer: sober maar heel functioneel ingericht. En een zalige douche doet wonderen. We nemen het ontbijt samen met het gastgezin. We zitten voor veel zaken op dezelfde golflengte: gezonde voeding, zachte recreatie, trage wegen, kijk op de maatschappij. De babbel bij het ontbijt loopt uit en het is al half elf als we naar Opbrakel vertrekken voor Dagstapper 2 uit de gids: de lange tocht van 25 km. Een blik op de kaart vertelt dat we regelmatig de hoogtelijnen zullen dwarsen: klimwerk dus. We stappen door een rustige streek met een valleitje hier en een valleitje daar. Het eerste hootepunt is het Natuurpuntgebied het Burreken. Het staat wel niet in lentetooi maar het kan ons toch bekoren. Als we afdalen naar de N8, net voor Zegelsem, ontmoeten we een groepje stappers. Met mijn Oost-Vlaamse collega Geert erbij en een bendeke West-Vlamingen uit het Kortrijkse. Zegelsem komt wat te vroeg voor de middagpauze (na dat heerlijke, late ontbijt) en we laten de kasseien en de herberg In den Drijhaard voor wat ze zijn en stappen verder. We zijn op de Leberg, bekend uit de Ronde van Vlaanderen. De buurt van de Perlinkmolen is heel mooi en het grote schoepenrad is nog te zien. Een geplaveid pad brengt ons naar de Pottenberg. En vandaar gaat het naar Elst: hier gingen we eten in het Geutelingenhof. Maar een bordje 'Te Huur' was duidelijk. Dus hebben we wat verder buiten gepicknickt op een muurtje van een voortuintje. We stappen verder door naar de Boembekemolen op de Zwalm. We zitten hier op het snijpunt van drie gemeenten: links Horebeke, gem. Zwalm, rechtdoor Sint-Goriks-Oudenhove, gem. Zottegem en we zijn in de buurt van Michelbeke, gem. Brakel. In Brakel vermelden de straatnaambordjes niet meer de naam van het dorp: alles Brakel en alleen Brakel, foei Herman! Als gewezen eerste burger van het land had je het verschil tussen woonplaats (dorp of stad) en gemeente (bestuurlijke eenheid) beter moeten kennen! Als dorpsnamen geen erfgoed zijn, dan weet ik het niet meer.We hopen dan maar onze dorst te lessen in Café In De Zavelput maar ook hier geen soelaas. Hier pikken we in op de GR 122. We merken meteen het verschil: veel meer onverharde paadjes! Als we bij huisnummer 43 rechtsaf gaan herken ik me aan het laatste huis: hier zagen we op onze GR-tocht Munkzwalm-La Houppe van 12/12/1999 voor het laatst onze Marie-Louise. Ze was door de vele modder die dag ongezien achteropgeraakt. Bij het binnengaan van Nederbrakel die dag ontmoeten we Fiel Van Twembeke, de plaatselijke GR-schilder. We vertellen het hem dat we een dame kwijt geraakt zijn en geven hem de naam van het café voor de middagpauze. Bijna drie kwartier later komen Marie-Louise en Fiel triomfantelijk het café binnen. Volgens Marie-Luise was Fiel de enige échte man in het hele gezelschap. Toch waren wij opgelucht! Terug naar de buurt van Michelbeke. Al snel komen we uit op de Berendries, nog zo een bekende helling. Een prachtig pad leidt ons naar de weg Brakel-Zottegem in de omgeving vn het kasteel van Lilare. Wat verder slaan we links af op het Mijnwerkerkspad, een oude spoorwegbedding, nu een 'wandel- en fietspad'. Jammer genoeg in het midden een brede geasfalteerde strook: je moet helaas regelmatig uitwijken voor fietsers, meestal zonder bel! Waarom niet de geasfalteerde strook rechts leggen en de linkerhelft onverhard laten? Veel beter voor onze voeten! We komen uit in Nederbrakel. Een ommetje langs het park van Top Bronnen en de Toepkapel brengen ons naar de Tenbossestraat, de laatste helling van onze 'Ronde van Brakel'. De kerk van Opbrakel wenkt en het café, het schutterslokaal, is open! Het pintje smaakt voor twee.
We hadden wat te vieren en trokken er voor het weekend op uit. Nederzwalm was onze bestemming. We hadden Dagstapper 5 uit de Oost-Vlaamse gids gekozen. We zoeken de Ter Biestmolen op en pikken daar in op de luswandeling. Hier zijn het geen windmolens maar watermolens op de Zwalmbeek. De Ter Biest molen is de laatste op de Zwalm voor die uitmondt in de Schelde.Hij bestond al in 1063 en was afhankelijk van de abdij van Ename. Het molenhuis is nu een restaurant. We komen aan een oude Schelde-arm ter hoogte van de Kaaihoeve, een natuureducatief centrum. Een smal pad tussen weilanden brengt ons naar Dikkelvenne. We maken een lus rond het kasteelpark en stappen op de vele betonnen ruilverkavelingsbaantjes. Aan de kapel van Beerlegem slaan we links af en komen uit op de kasseien van Dikkele. In dit dorp is de tijd precies stil blijven staan: het ademt een en al rust uit. We zijn onverwachts welkom in Poezenelle: normaal is het enkel nog open op zondag maar er was een groep aan het eten en de deur was niet op slot. We werden vriendelijk bediend: waterkerssoep bij de boterhammetjes en dan een Zwalmse Tripel. Welgezind gaan we weer op stap. We steken de Hundelgemsesteenweg over en wat verder dalen we de Rekegemstraat af naar de Zwalmmolen. Dit is de bekendste van de watermolens. Hij is meer dan 1000 jaar oud. Het provinciebestuur is bezig met de molen te restaureren. In het stijlvolle cafetaria genoten we van de pannekoek met ijs. We liepen nu op een smal pad langs de Zwalm tot in Munkzwalm het centrum van de gemeente Zwalm die uit 12 dorpen bestaat. Een nodelloos ommetje langs het station van Munkzwalm (is wel interessant voor wie met openbaar vervoer komt) bracht ons weer tot bij de Zwalm. Nu volgde het mooiste stuk van de wandeling langs de Zwalm met Klein Zwitserland, Stampkotmolen en zo tot aan de Ter Biestmolen: kring gesloten. We overnachtten in B&B De Notelaar (www.de-notelaar.be) waar we heel vriendelijk werden ontvangen door Bart en Els en de kinderen Flor en Jasper. Met een arrangement van onze B&B gingen we tafelen in het gezellige restaurant van de Ter Biestmolen. Leuk dat we er voet naar toe konden. Spijs en drank, het was allemaal heel lekker en de bediening was vlot. Nog even nababbelen met onze gastheer en- vrouw en 'moe maar voldaan' gingen we slapen. Ook dit keer geen foto's: toestel is thuis vergeten, net als de jas van Els. Gelukkig heeft het niet geregend. Maar morgen???
Donderdagmorgen, er vallen wat spatjes regen op de voorruit als ik naar Wijtschate rijd. Daar stap ik over in de wagen van Michel en Rita. Carpoolen in tof gezelschap is leuk en ecologisch. Als we in Ellezelles toekomen, is het weer al een tijdje opgeklaard en staan er al enkele stappers te wachten. Tochtleider Dani vinkt aan op zijn lijstje als hij de deelnemers ziet toekomen: een stuk in de veertig!. Twee minuten over tien licht hij even de luswandeling toe en weg zijn we met wit-rood van GR 123. Meteen verlaten we de hoofdweg naar Ronse en zijn we al 'te velde'. Rijen knotbomen (wilg, maar ook haagbeuk en eik) duiden hier de perceelsgrenzen aan en leveren hout om te stoken. Rechts het valleitje van de ruisseau du Tordoir. We slaan rechtsaf en stappen door een bosje. We stappen over van GR 123 naar GR129, steken de weg naar Ronse over ter hoogte van de Moulin du Cat Sauvage. Hij maalt nog voor een nabijgelegen bakkerij. Een oude spoorwegbedding leidt ons naar de N519. Tijd voor een kennismaking met La Grange en le Jardin des plantes: zeker een plek om terug te keren. We zoeken weer de spoorwegbedding op en dalen dan af naar de Brasserie Ellezelloise. Het weer is ons gunstig en we kunnen buiten picknicken op het terras. Voor mij een Quintine blonde! Vooral die tweede smaakt. We genieten van dit Waalse platteland en trekken noordwaarts. Van Queneau naar La Houppe of D'Hoppe: we zijn op de taalgrens. Het Brakelbos lonkt al maar we volgen de rechterkant van het bos. Hier en daar liggen er al tamme kastanjes en walnoten. We lopen rond de Mont de Rhodes.. We ontmoeten de GR 5A Zuid en de GR 122 en volgen nog een streepje geel-rood van de StreekGR Vlaamse Ardennen. Je moet het maar doen: 5 op een rij! We laten Ste-Anne links liggen en steken de Chaussée Brunehaut over. De GR 123 leidt ons veilig terug naar Ellezelles: de heksen die op de loer staan, hebben geen schijn van kans. We wippen nog even binnen in het Maison du Parc waar een mevrouw ons heel vriendelijk ontvangt. Vandaar naar het plaatselijke café op de markt. Ook hier smaakt de Quintine blonde. En ik heb een chauffeur! Een heel mooie wandeling, zalig wandelweer en de compagnie, meer moet dat niet zijn. Merci Dani! Er zijn geen foto's: mijn toestel is thuis blijven liggen.
