Op donderdag 26 april vlogen we naar Alicante. En met de bus naar Elche waar Asun woont, onze vriending van de Via de la Plata. Elche is Patrimonio de la Humanidad omwille van zijn palmbomen en het Misteri-verhaal van Maria Hemelvaart. Angela, de moeder van Asun, toont ons heel trots haar stad. 's Anderendaag met de trein naar Alicante. Om 11 uur konden we onze credencial afhalen en waren we klaar voor de start. Bij het verlaten van de stad hield Manolo ons tegen. Hij zag dat we pelgrims waren en schonk ons de 'Guia practica' waaraan hij zelf had meegewerkt.We stapten door de mooie barranco del Infierno en klommen naar de Cueva de San Pascual. In Novelda, einde eerste etappe, werden we hartelijk ontvangen door hospitalero Paco. Etappe 2 leidde naar de rio Vinalopo met bron van ijzerhoudend water. In Sax kwam Asun ons bezoeken in het weekend.Voorbij de colonia de Santa Eulalia was het één en al klaprozen: amapolas. Via een oude spoorwegbeddding bereikten we Yecla. Op weg naar Montealegre del Castillo stapten we door een open, weids landschap met rode aarde. De dag daarop klommen we naar de Puerto Pinar: op de crête stonden meer dan 100 windturbines! Het was leuk binnenkomen in Albacete. Tijdens de siësta viel de eerste regen. Onderweg naar La Gineta kegen we een eerste bui. Toen we daar in het dorp aankwamen, was het fiesta en nergens een slaapplaats. Nog eens 20 km extra, zagen we niet zitten, liften dan maar. Een vriendelijke man bracht ons tot in La Roda. Die hele zaterdagnamiddag is het blijven regenen. Van geluk gesproken. 's Anderendaags dreigende wolken maar het bleef droog. We zijn op een platean (718 m) beland, een soort meseta: een landbouwgebied met vooral graangewassen... Lange rechte, onverharde pistes: het is heerlijk vlot stappen. Hospitalero Manolo vergezelt ons naar de polideportivo waar we Falk ontmoeten, een Duitser die van de Camino de Levante is afgedwaald. Wijnstokken, laag bij de grond of hoger en geleid. Soms zo ver je kijken kunt. In Las Mesas is het opnieuw slapen op de turnmatten van het gemeentelijk sportcomplex. Zacht zijn die niet! We zien verschillende lagunas (vijvers): de flamencos hebben al jongen. El Teboso heeft iets met Don Quijote: we zijn immers in de regio Castilia La Mancha. De etappe naar Tembleque is lang: 30 km in de felle zon.Toledo is prachtig want ook Patrimonio de la Humanidad. We blijven er een dag extra om de stad te bezoeken. In de bar van ons hostal in Quismondo is het al toros op TV. De Spanse mannen gaan op in het stierengevecht. Het landschaop wordt golvend en de Sierra de Avila is in aantocht. Na Cadalso de los Vidrios komen we voorbij aan de Toros de Guisando: stenen stieren uit de Iberische tijd. We zien nu regelmatig ooievaars op de kerktorens. We klimmen naar een eerste pas, de Puerto de Arrabatacapas op 1068 m. het was heerlijk stappen door een wastinelandschap. Voor we afdalen naar Avila moeten we over de Puerto del Boqueron op 1315 m. Prachtig weer en een prachtig landschap. Avila, ook Patrimonio de la Humanidad, is vooral bekend om zijn volledig ommuurde binnenstad. De zaterdag krijgen we bezoek van onze vrienden uit Madrid. Malena en Gonzalo hebben we leren kennen op de Camino Francès in 2001. Ze hebben nu twee zoontjes, Marcos en Alvaro. Het weekend is bitterhoud en er vallen een paar buien. Onze tocht zit er op. Na een extra dag om de stad te bezoeken, sporen we naar Valladolid waar we nog 2 zonnige dagen genieten van het dolce far niente. Op 23 mei vlogen we weer naar België. We probeerden om iedere dag om 8 uur al te vertrekken, soms nog een half uur vroeger. Meestal kwamen we dan aan rond twee uur. Zo konden we 's middags genieten van de menu del dia: voorgerecht (primero), hoofdgerecht (segundo) en nagerecht (postre). En met brood en vino blanco of vino tinto (meestal een fles van 75 cl voor 2 personen). En dat voor de prijs van 9 of 10 euro. Anders moet je tot 9 uur 's avonds wachten om te eten. En dat is wat laat .... Het is een prachtige tocht geworden, meestal goed stapweer: 20 à 25 ° In Toledo was het meer dan 30 ° en in Avila vrij koud.
Zondag 22 april 2012: Haies-Gerpinnes-Oret: GR 129
Zondagmorgen: de zon was onverwachts van de partij: iedereen welgezind. We waren uiterst welkom in resto 'Le Bouzouki de chez Basil': koffie met croissant of chocoladekoek voor slechts 2 euro. De bus voerde eerste de langetochters naar hun startplaats en daarna de kortetochters. We trokken meteen het bos van Warchoissaux in en genoten van een schitterende voorjaarsflora met vooral tapijten van bosanemoon. Eens voorbij het gehucht Les Flaches was het één en al weidsheid: het platteland op zijn best. Glooiingen en golvingen, bosranden en weilanden. En wolken, wolken, soms dreigend maar het bleef droog tot de middag. Het was leuk binnenkomen in Gerpinnes: een gezellig stadje met de geschiedenis van Sinte Rolende. De kerk is zeker een bezoekje waard. Middagpauze in een bovenzaaltje van Taverne Chez Mich, ambassadeur van Orval. Sommigen horen dat graag. Na de middag kwakkelde het weer een beetje: pet op, pet af, jas aan, jas uit. Maar het landschap bleef steeds even mooi. En de vegetatie in de bossen even uitbundig en glinsterend na een kort buitje. En af en toe een uitschieter: eenbes en dalkruid! Je ziet dat niet ieder jaar! Na de doortocht van het Bois de Frécheux klommen we naar Fromiée. Daarna ging het naar het Forêt du Tournibus. We begonnen de afdaling naar Les Etangs du Vieux Moulin, het eindpunt van de tocht. We waren 'binnen', net voor een fikse bui en lesten onze dorst met Ciney Blonde, een pression of...Orval of. Met borrrelnootjes, kaasjes en chips! Gezellig onthaal. Op TV waren de renners van Luik-Bastenaken-Luik bezig aan de beklimming van La Redoute. De ontknoping konden we volgen op de bus richting Kortrijk.Het was weer eens een prachtige tocht. Met dank aan Noël en Johan voor de gedegen voorbereiding. De cafés hadden ze zeker goed uitgekozen!
Vrijdag 30 maart: met de trein van uit Belle via Rijsel naar Nîmes en zo naar Port-la-Nouvelle aan de Middellandse Zee. We overnachten in een hotel op de zeedijk. Zaterdagmorgen ontbijt om 7.30 u en daarna vertrekken we voor de eerste van de 12 etappes. Dit gebied kende een héél bewogen geschiedenis in de 13de eeuw. De Catharen die voor Rome ketters waren, werden uitgeroeid (velen stierven op de brandstapel) en hun burchten boven op de rotsen werden vernield. De eerste twee dagen stappen we door de garrigue (lage, doornige begroeiing) en tussen de wijngaarden van Corbières. Het is prachtig weer en vrij warm: le grand beau! Twee dagen van 7 uur stappen. De tweede dag komen we aan de ruïne van het eerste kasteel, Aguilar.Daarna volgen Quéribus en Peyrepertuse. Wij kiezen voor de zuidelijke variante en stappen we door de schitterende Gorges de Calamus. Na de prachtige Gorges de St-Jaume (alleen voor voetgangers!) komen we aan de voet van het Château de Puilaurens. Het einde van de volgende etappe ligt 810 m: Quirbajou. Daarna volgt Puivert met ook zijn kasteel. Op weg naar Espezel zien we meer en meer besneeuwde toppen! De etappe naar Comus is het vrij koud en er waait een strakke wind op de Col de Languerail. We klimmen naar 1352 m op de Col de la Gargante.'s Nachts valt er verse sneeuw daarboven. We stappen door de Gorges de la Frau en genieten van een uitzonderlijke flora: enkele soorten kan ik niet op naam brengen. Daarna volgt een heel modderige en steile klim naar Montségur: een van de bekendste plekken in de geschiedenis van de Catharen. De terras van onze gîte ligt in de zon en er eijn veel dagjesmensen want het is Paasmaandag. Daarna volgt de etappe naar Roquefixade: het regent als we aan de gîte aankomen. Nog één etappe in een schitterend wandeldecor en we bereiken Foix, het eindpunt van deze tocht. We hebben ruim 230 km gestapt en 7420 m gestegen! 10 dagen 'droog' gestapt! We verbleven telkens in half-pension en de top 3 van de gîtes waren Mas Occitan in Puilaurens, Relais des Marionnettes in Puivert en Lou Sicret in Montségur. Overal hebben we vrij lekker gegeten en kregen we een stevig ontbijt. De flora was op bepaalde plaatsen heel uitbundig: slanke en gulden sleutelbloem, narcissen, heel veel Donderdag met de trein terug van uit Foix, via Youlouse, Parijs, Rijsel en zo naar Belle waar onze auto 2 weken op de parking stond van het station. Het is een heel boeiende tocht geworden! Een aanrader!!!! Besluit:
Na de ochtendkoffie in Café Ensor aan de Dietsesteenweg in Kessel-Lo werden de langetochters nog doorgevoerd naar de kerk van Linden. Zij begonnen met een leuk stuk Lindenbos en passeerden langs de abdij van Vlierbeek. De kortetochters vertrokken meteen te voet in de richting van het Provinciedomein in Kessel-Lo. Al snel kwam de Kesselberg in zicht. Via een paar reeksen trappen klommen we op de heuvel van waar we een mooi zicht hadden op Leuven en omgeving. Dan volgde een mooi parcours doorheen het St.-Gertrudisbos. Een steile afdaling met Zounk en een klim aan Honkelberg brachten ons bij de GR-Wandelboom. Hier volgden we verder een stukje GR 128 en een mooie kerkwegel bracht ons in het centrum van Holsbeek voor de middagpauze. We waren welkom in het cafetaria van de plaatselijke Sportschuur. Daarna zochten we opnieuw de Streek-GR Hageland op die nu een afzonderlijk traject volgt en dus geel-rood gemarkeerd wordt. Twee mooie veldwegen leidden naar het Chartreuzenbos. Het golvende landschap kon iedereen bekoren. Ter hoogte van het Bed van Napoleon, een bekend eethuis, daalden we een mooie holle weg af. Beneden trokken we rechts Delleput in en klommen naar de kapel van O.-L.-Vrouw-van-Speelberg. In een bijna rechte lijn stapten we richting Kortrijk-Dutsel. Opnieuw mooie veldwegen en stilaan kwamen we in de buurt van het bekende kasteel van Horst, het kasteel van de Rode Ridder op het grondegebied van Sint-Pieters-Rode. Wedllicht komt vandaar de naam Rode Ridder. Het kasteel is in restauratie en het is nodig. We genoten van het mooie zicht op het kasteel van op de andere kant van de vijver. Een mooie stukje langs de Winge bracht ons in de buurt van Nieuwrode. We verlieten de Streek-GR om onze dorst te lessen in Café Klokhuis in Nieuwrode. De kortetochters bleven droog, de langetochters moesten op het eind hun jas aantrekken. Het was een verrassend mooie tocht op deze Streek-GR Hageland. Volgend jaar komen we aan de bekende wijngaarden....
Half tien: de eerste GR-stappers komen toe op de vernieuwde parking (waar zijn al die bomen naar toe?) van de Lange Munte in Kortrijk. Tochtleider Luc Meert, die een thuismatch speelt, trekt stipt om 10 uur de groep van 60 op gang. Aan de Drie Kaven ('kave' staat voor schoorsteen en komt niet van het Franse cave, kelder, maar er is geen enkele kave te zien want teveel nevel...) slaan we linksaf en vinden een nieuw aangelegd tegelpad. Aan het einde ervan trekken we naar links op een grintweg in de buurt van het wachtbekken op de Keibeek. Zwerfvuil blijft een groot probleem: het was ons die morgen al opgevallen dat er zoveel zwerfvuil lag aan de nieuwe middenberm op de A19!! We steken de weg Kortrijk-Zwevegem over en stappen in de richting van de vier Daltons, windturbines, die zich verschuilen in grijze nevelslierten. We steken de Leie over en zoeken stilaan het Provinciedomein De Gavers op Een lusrond de vijver brengt ons naar de ruime cafetaria waar we welkom zijn voor de middagpauze. Daarna maken we een grote lus langs de buitenkant van het domein dat jaren geleden ontstaan is door de aanleg van de E17, vroeger de E3,dat nu nog alleen in wielermiddens bekend is. We stappen langs het kanaal Kortrijk-Bossuit en door de groene long van een bedrijventerrein. Via de Campus van de Kulak komen we weer aan de Lange Munte, onze startplaats. Met wat zon zou het nóg mooier geweest zijn.
31 januari - 7 februari 2012: Een weekje Lanzarote
Els en ik trokken voor een weekje naar Lanzarote waar een kozijn van haar woont. We sliepen in Casitas Tabayesco, op 1,5 km van de kust in het noorden van het eiland. De eerste dag was het prachtig weer: zon en windstil en we wandelden langs de zee tot in Charco del Palo en keerden langs het binnenland terug. Op donderdag bezochten we de Mirador del Rio: prachtig hoe dit gebouw in zijn omgeving is geïntegreerd. Werk van de bekende architect-kunstenaar Cesar Manrique. We daalden dan in zigzag door de klif naar het strand of Playa del Risco en stapten tot aan de verlaten salinas of zoutwinningen. Natuurlijk moesten we door de wand weer naar boven! Vrijdag begon het al behoorlijk te waaien. Toch trokken we van uit Mancha Blanca naar de mooie krater La Caldera Blanca. Speciaal die lavavelden. Daarna wandelden we rond de Caldera Colorada in een schitterende omgeving en in de krater van de Montaña de las Lapas. Met de wagen reden we nog door de wijstreek van La Geria naar de baai van El Golfo en de grotten van Los Hervidores. Zaterdag was het stormig: de veer naat het mini-eilandje La Graciosa voer niet uit. Toch konden we genieten van de zee die schuimend op de rotsen klotste. De zondag trokken we met de toeristische bus door het Parque Nacional de Timanfaya: een waar hoogtepunt! De laatste vulkaanuitbarsting dateert van 1730-36. In de namiddag stond een wandeling langs de kust van Papagayo op het programma. Verder bezochten we nog Jameos del Agua, de Cuevas de los Verdes en de Cactustuin in Guatiza. Overal had Cesar Manrique een hand in de inrichting van deze boeiende plaatsen. Ondertussen gingen we ook op bezoek bij Steven en Cristina. Voor we op dinsdag terugvlogen, gingen we nog naar het huis waar Cesar Manrique gewoond heeft en dat nu beheerd wordt door de Fundación Manrique. Niettegenstaande we veel met fleece en vest hebben rondgelopen, hebben we enorm genoten van dit vulkaaneiland. Geniet mee dank zij een beperkte selectie van foto's....
12 februari 2012: GR-bustocht Mont St-Eloi - Fresnicourt-le-Dolmen
Het is koud maar vrij windstil als de korte tochters de Auberge de l'Abbaye verlaten in Mont St-Eloi voor een tocht van 20 km door een heuvelende streek die zwaar geteisterd werd door de Grote Oorlog. De ruïne van de oude abdij uit de7de eeuw staat nog altijd in de steigers. Binnenkort zijn er "feesten" in het kader van de herdenking 100 jaar 14-18. We dalen al snel af en zoeken de bevroren veldwegen op. Het is hier heel rustig, we zijn precies alleen op de wereld. De zon krijgen we niet te zien: de kleuren zijn grijs en grauw. In het eerste dorp Carency stroomt een beek met dezelfde naam. Ablain St-Nazaire komt stilaan in zicht maar we komen er binnen via een leuk, smal pad langs een beekje. Middagpauze met lekkere ajuinsoep (met gemalen kaas!) of een pintje van 't vat...De lange tochters zijn er sneller dan verwacht. We maken plaats voor hen. We klimmen naar het bekende Franse kerkhof Notre Dame de Lorette. Het valt op dat er nergens een geboortedatum staat op de kruisjes.De kapel is gesloten in deze barre wintertijd. Maar toch...'Altijd iemands vader, altijd iemands...' blijft actueel, denk maar Syrië. Mogen we nog spreken van een 'Westerse beschaving'? We blijven een tijd op het plateau en trekken door een bos. We dalen af en passeren langs de eerste huizen van Marqueffles en volgen dan de rand van het Bois de Marqueffles. Een fikse klim leidt naar een heuvel (184 m boven zee) waar bovenop een 307 m hoge zendmast staat. We passeren een 'centre d'enfouissement technique', eigenlijk is het een afgedekt stort dat recent beplant werd. Een mooie kerkwegel leidt naar het centrum van Verdrel aan de rand van het Forêt Domaniale d'Olhain. In het bos verlaten we het GR-pad en dalen spectaculair af en we 'vallen' op het oude kerkhof bij het kerkje van Fresnicourt-le-Dolmen. Gelukkig ligt het bos er nog bevroren. Het begint te motregenen als we onze wandelschoenen uitdoen. We rijden terug naar de Auberge de l'Abbaye voor een lekkere pint. De straat ligt wit als we naar de bus stappen om huiswaarts te keren. De bus rijdt heel voorzichtig de Mont St-Eloi af. De strooidiensten zijn al op pad.
Na een lekker ontbijt zijn we al vertrekkensklaar rond 9 uur. In stad is het nog bijzonder rustig. Modemuseum, Plantin-Moretus, Mercatorhuis... Al snel beginnen we aan het Zuid. Nog meer musea: Schone Kunsten, Hedendaagse Kunsten, Fotomuseum. We stappen door een oude stadspoort en weldra staan we vlak voor het Justititiepaleis. Je bent er erg voor of je moet er niet van weten, maar het laat niemand onberoerd. Eigentijds is het in ieder geval. De lange Haantjeslei brengt ons naar Het Hof van Leysen, een bosje in de stad. Bij de Singel steken we de Ring over: we vinden warempel de wit-rode bewegwijzering van het laatste stuk van de GR5A Zuid. We komen langs de oude jeugdherberg en trekken dan een groot park in met terras en speeltuinen. Het Nachtegalenpark mag er best wezen op een zonnige zondagvoormiddag. We steken opnieuw de Ring over en via het Natuurpuntgebied Wolvenberg komen we bij het Station van Berchem voor de middagpauze. Na de boterhammetjes trekken we meteen de chique buurt in: de prachtige gevels in de Cogels-Osylei kunnen ons echt bekoren. Net als de Vier Seizoenshuizen op de hoek van de Waterloostraat. Over de spoorlijn ligt Zurenborg, een jonge, bruisende wijk met prachtige huizen. We passeren onder de spoorlijn en komen nu aan de andere kant van het Stadspark. Wat verder kan de Plantentuin ons bekoren. Nog het Toneelhuis en de toren van Renaat Braem aan de Oudaan en we naderen de jeugdherberg... Tochtleider Johan heeft ons in twee dagen een prachtig, verrassend en gevarieerd beeld gegeven van Antwerpen. Het weer was uitstekend en de groep erg gedisciplineerd. Dit winterweekend was een schitterend begin van ons 31ste GR-wandeljaar!
14 januari 2012: Winterweekend Antwerpen: Zaterdag
Iets voor half tien verzamelden de eerste GR-stappers aan Café Retro op Linkeroever, wegens de gratis parkeergelegenheid.. Iedereen is welgezind en we wensen mekaar een gelukkig nieuwjaar toe met veel GR-wandelingen. Ook voorzitter Gie en zijn vrouw Lena zijn van de partij. Via de voetgangerstunnel zijn we zo in het centrum aan de overkant van de Schelde. Eerst stappen we tot aan het Steen en trekken dan de binnenstad in: het Vleeshuis, Brabo en de Grote Markt, de Kathedraal, de Sint-Carolus Borromeuskerk... We steken de Meir over en zoeken de Stadsschouwburg op. De zaterdagmarkt is er kleurrijk. We dwarsen de Frankrijklei en stappen in het Stadspark. Vandaar door de Joodse buurt van diamantairs naar het Centraal Station. We ontdekken Little China en Afrika in het multiculturele Antwerpen, op een boogscheut van mekaar. De Nieuwe Stadsbibliotheek betekent een opwaardering van het Coninckplein. Juist voorbij het Sint-Jansplein vinden we een Portugees dubbel-café voor de middagpauze. We steken de Italiëlei over en komen zo weer in de oude stad. Van de universiteitswijk naar de rosse buurt, het moet kunnen. Door het mooie Sint-Felixpakhuis, nu Stadsarchief, komen we uit aan het MAS, het Museum aan de Stroom. Van boven heb je een prachtig panorama in alle richtingen, zowel naar de haven als naar het centrum. Wat als er Fukushima zich voordoet in Doel? We laveren tussen sluizen en dokken. Aan de oever van de Schelde genieten we van een mooit uitzicht maar ook van een jeneverke of een elixierke. We trekken van west naar oost door het minder bekende park Spoor Noord en we eindigen aan de Schijnpoort. Met de ondergrondse tram keren we terug naar Linkeroever, halen onze bagage op en sporen naar de nieuwe jeugherberg Pulcinella in de Sint-Antoniuesstraat.
Frank en Sabine kondigden al ene paar dagen storm aan met windsnelheden tot 100 of iets meer. Toch staan 36 GR-stappers klaar voor de eerste GR-tocht van het jaar. het wordt een stevige duinen-kuitenbijter van 25 km. Toen Tochtleider Jaak Perneel uitlegde wat ons allemaal te wachten stond en dat hij de tocht had aangepast aan 'met de wind van achter', kwam er al blauwe lucht tussen de grijze wolken. Een goed voorteken. En weg waren we. We starten langs de Houtsaergerduinen: de duindoornstruiken kleurden oranje van de vele bessen. Weldra stonden we aan zee: de golven rolden onstuilig uit op het strand. Het was hoog water en soms mosten we even opzij voor het aanrollende schuim op het water. De tochtleider had het goed gezien want het was prettig stappen 'met de wind van achter'. Een buitje van 2 minuten was een superkort intermezzo. Aan Sint-Andrée, waar ooit die vinvis was aangespoeld, trokken we het binnenland in, richting het infocentrim van de watermaatschappij IWVA. We trokken door de Doornpanne, de duinen van de Wiite Burg naar het centrum van Oostduinkerke voor de middagpauze waar we welkom waren in Café De Leopopld. De soep was heerlijk gekruid... Na de boterhammetjes stapten we voorbij het nieuwe Visserijmuseum richting de Plaatsduinen. Prachtige hoge duinpartijen in de zon: je kon je eens laten gaan in het zand. We waanden ons ik weet niet waar in het buitenland. Vandaar trokken we naar het Hannecartbos. Jaak had een verrassing in petto: ene prachtig natuurgebied langs de Waterloop-zonder-Naam. ook voor mij een ontdekking! Via een stukje bos kwamen we aan de rand van Ter Yde. toen we het duin afdaalden striemde de wind en kroop het zand in al onze openingen! We staken de Almbert i-laan over en zochten de Zeebermduinen op. Bijna aan zee ging het linksaf richting het hoge flatgebouw, de twenty-one. Opnieuw ene kort buitje, het was al 14.35 u. We zochten nu langs verkavelingstraatjes opnieuw het Infocentrum op van IWVA. Dan volgden we grosso modo de GR 5A Noord: Doornpanne, Hoge Blekker, Noordduinen en zo kwamen weer uit aan onze startplaats. Tijd om gezllig na te praten in café Lusthof. ERen speciale wit-rode pluim voor de twee jongste stappers Robbe van 10 en Jonas van 13 en hun trotse oma Ria die deze zware duinentocht uitgestapt hebben. Bedankt Jaak en Marleen voor de enig mooie tocht en ...voor het weer. Thuis voelde ik me een echt zandmannetje. Overal zand. net als het zandmanntje vroeger op TV ben ik vroeg gaan slapen...
19 september: Fidenza - Fornovo di Taro: 32,5 km Parochiezaal 20 september: Fornovo di Taro - Cassio: 20,5 km Ostello 21 september: Cassio - Passo della Cisa: 18 km Ostello 22 september: Passo della Cisa - Pontremoli: 22 km Klooster 23 september: Pontremoli - Aulla: 28,5 km Ostello 24 september: Aulla - Sarzana: 16,5 km Klooster 25 september: Sarzana - Marina di Massa: 21 km Internationaal Jeugdcentrum 26 september: Marina di Massa - Valpromaro: 33 km Ostello 27 september: Valpromaro - Lucca: 15 km Jeugdherberg 28 september: Lucca - Altopascio: 18 km Ostello 29 september: Altopascio - San Miniato Alto: 25 km Klooster 30 september: San Miniato Alto - Gambassi Terme: 24,5 km Hotel 1 oktober: Gambassi Terme - San Gimignano: 14 km Klooster 2 oktober: San Gimignano - Monteriggioni: 29,5 km Ostello 3 oktober: Monteriggioni - Siena: 19,5 km Klooster 4 oktober: Rustdag in Siena 5 oktober: Siena - Ponte d'Arbia: 29,5 km Ostello 6 oktober: Ponte d'Arbia - San Quirico d'Orcia: 28,5 km Ostello 7 oktober: San Quirico d'Orcia - Radicofani: 33 km Ostello 8 oktober: Radicofani - Aquapendente: 32 km Ostello 9 oktober: Aquapendente - Bolsena: 22 km Klooster 10 oktober: Bolsena - Montefiascone: 17,5 km Klooster 11 oktober: Montefiascone - Viterbo: 18,5 km B&B 12 oktober: Viterbo - Vetralla: 19,5 km Klooster 13 oktober: Vetralla - Sutri: 20 km Klooster 14 oktober: Sutri - Campagnano di Roma: 25,5 km Ostello 15 oktober: Campagnao di Roma - La Storta: 26 km Klooster
2 tot 16 oktober 2011: Via Francigena: San Gimignano - Rome
We verlaten San Gimignano in alle rust. We genieten nog even van dit stadje: alles is in harmonie, vormen en kleuren. Het is trouwens werelderfgoed! Het parcours is heuvelig en bossig. Bij het verlaten van Quartaia ontmoeten we Henri en Danielle uit de Vendée. Zij stappen op de Via Francesca naar Assisi. Het is heet als we in open veld stappen naar Monteriggioni. Het ommuurde stadje ligt natuurlijk boven op de heuvel. We zijn welkom in de Ostello bij Hospitalero Mario. Het blijft stijgen en dalen richting Siena. Onderweg komen we voorbij het canale del granduca met obelisk. In Siena stappen we door twee poorten, volgen de massa en komen zo aan de Piazza del Campo. Whaw! Wat een gezellige drukte op dat plein. Hier nemen we een dag vrij om de stad te bezoeken. We logeren bij de zusters: Suor Ginetta, een vriendelijke zuster die van aanpakken weet en zich inzet voor de armen, is bij pelgrims een begrip. Die avond vieren we onze huwelijksverjaardag. 's Anderendaags bezoeken we de Duomo. Met onze credencial mogen we gratis binnen. Bij het binnenkomen krijg je een overweldigend gevoel van schoonheid! Je moet het gezien hebben, foto's (zonder flash!!) zeggen niet zoveel. We boeken onze vlucht naar huis.We krijgen twee nieuwe stappers, Yvon en Bernard, twee kozijns, de ene uit België en de andere uit Frankrijk. Er komen enkele zware etappes aan. Na afscheid van onze hospitalera stappen we door de Porta Romana. Het klimt en daalt in open, wijdse landschappen. Schitterend! In Ponte d'Arbia, na 29,5 km drinken we vino blanco a la spina. Van 't vat, lekker! Van Ponte d'Arbia naar San Quirico d'Orcia is het ook een schitterend parcours op de heuvelkammen. We passeren door het prachtige wijndomein van Caparzo, niet ver van Montalcino. Van San Quirico d'Orcia is het voor ons 33 km naar Radicofani want wij opteren voor de trrage wegen door de heuvels. We krijgen bij het begin van de 8 km-lange klim naar Radicofani een forse regenbui van een half uur op onze nek maar we worden beloond met een prachtige want recent gerenoveerde 'ospedale San Jacopo de Compostela' vlak bij de kerk. We wisselen Toscana voor Lazio maar beide regio's zijn kampioenen in zwerfvuil, jammer. Divieto di scarico, niet storten! Het is frisjes als we in fleece vertrekken rond 7.15 u. We stappen op brede grintwegen door de heuvels. Radicofani, boven op de heuvel, zullen we nog drie dagen zien. Na een fikse klim komen we aan in Aquapendente maar hier valt de ostello ferm tegen en het wordt een koude avond. In San Lorenzo Nuovo, na 9 km vinden we iets voor het ontbijt. Bij het uitgaan van het stadje zien we voor het eerst het meer van Bolsena. Het wordt een mooie tocht tot het oude stadsgedeelte van Bolsena. De kathedraal Santa Cristina is bekend voor twee mirakels. Ook vandaag is het koud. In de namiddag een telefoontje met klasgenoten van retorica 1961van het college in Poperinge. We zijn 50 jaar weg uit Sint-Stanislas.We eten lekkere vis aan de oever van het meer, samen met Yvon en Bernard want het wordt onze laatste avond samen. De etappe naar Montefiascone is weer heel gevarieerd. Alle plaatsnamen met Monte...liggen boven op de heuvel. Van in het park bij de Duomo heb je prachtige vergezichten op de hele regio... tot zelfs Radicofani. De veldwegen zijn door de lange droogte heel stofferig geworden: onze schoenen slaan wit uit. Het is rustig stappen tot we Viterbo binnenkomen. Heel vriendelijk onthaal in B&B The Orchard. Bezoeken in de namiddag het middeleeuwse stadsgedeelte. Na een heerlijk ontbijt en babbel met gastvouw Francesca vertrekken we weer welgezind. We lopen verloren (waar zijn toch die tekens????) tussen de olijbomen maar komen toch aan in Vetralla. We zijn de kaap van de laatste 100 km voorbij. 's Anderendaags krijgen we een dubbele bewegwijzering maar alles komt in orde. Stappen voor het eerst door plantages van hazelaars. In Caprica valt het centro storico wat tegen. Maar we moeten verder, naar Sutri. Hier slapen we in een bijgebouw van een slotklooster. De zuster van het onthaal staat achter een houten tralie en de afstempeling van onze credencial gebeurt via een draaiend houten doorgeefluik (lijk bij de post bij ons). In de kloosters zijn er opvallend veel nonnen van vreemde origine: uit Afrika, en Azië. Bij het verlaten van Sutri zien we een Etruskisch amfitheater en een necropolis of begraafplaats in de rotsen. We stappen nu een stuk door het Parco di Veio. Een slang ritst weg, vlak voor Els haar voeten. We hebben al een paar verkeersslachtoffers gezien onder weg maar dit was onze eerste in levende lijve. Een slotklim naar Campagnano di Roma: het stadje is veel groter dan we eerst dachten. We eten er onze lekkerste pizza met een wit wijntje uit Umbria. Formello is nog een leuk stadje. We komen boven op een heuvel en zien voor het eerst, heel in de verte, Rome liggen. We naderen! We klimmen naar Isola Farnese en verder naar La Storta. Ons convent ligt op de Via Cassia: we zijn klaar om morgen Rome in te trekken!
Zondagmorgen, 16/10 vertrekken we rond half acht in La Storta voor de laatste etappe. We hebben geopteerd voor de zondag want dan zijn er geen vrachtwagens op de invalswegen van Rome. Deze etappe van 16 km is niet de mooiste maar is wel noodzakelijk als je in Rome aan wilt komen. Via Cassia enVia Trionfale leiden ons naar het einde. We stappen goed door. In het Parco Monte Maiore op een heuvel krijgen we plots uitzicht op de stad en we zien meteen de koepel van de Sint-Pietersbasiliek. In de laatste rechte lijn is het bijzonder druk en als we om 11.40 u op het Sint-Pietersplein aankomen staat het vol. We voelen ons even onwennig. We zijn er! We feliciteren mekaar en vallen in mekaars armen. En vragen omstaanders om een foto te maken. Iedere zondag om twaalf uur spreekt de paus de massa toe, tenminste als hij in Rome is. En inderdaad stipt om 12.00u verschijnt hij aan het venster, ginder boven. Zijn stem klinkt merkelijk beter dan wat we gewoon zijn op TV. We blijven nog heel even, gaan wat eten op een naburig plein en komen dan terug naar het Sint-Pietersplein. Ondertussen is het al veel rustiger geworden en kunnen we meer genieten. Daarna zoeken we onze slaapplaats bij het Compostelagenootschap op. Maandag gaan we samen met Hospitalero Mario naar het Vaticaan om ons testimonium op te halen: het bewijs dat je de Via Francigena gelopen hebt. Onze credencial, bijna 3 boekjes vol vele mooie stempels, is overduidelijk. We krijgen een privé-gids om vanuit het Vaticaan rechtsstreeks naar de crypte onder de basiliek en zo naar binnen te kunnen. We vermijden zo de lange file buiten. In de namiddag bezoeken we het Vaticaanmuseum met de Sixtijnse kapel als hoogetpunt... Dinsdag en woensdag bezoeken we de stad: Palantino, Forum Romanum, Colosseum, Piazza Navona, Pantheon, Piazza di Spanja, Trevifontein, Spaanse trappen, Piazza del Popolo en nog veel meer... Donderdag vliegen we naar huis. 's Morgens vroeg breekt een hevig onweer los: donder en bliksem en gietende regen. Er komt zoveel water in korte tijd dat de metro onderloopt. We worden verwittigd dat we best op tijd vertrekken richting luchthaven Ciampino. We trekken voor het eerst onze regenbroek aan!! En zeggen dat de septembermaand de warmste was in 100 jaar in Italië. We stappen door enorme grote plassen, sommige straten zijn precies beken. Aan het hoofdstation nemen we de shuttle naar het vliegveld. Op de autoweg, in de andere richting, is het één file want sommige tunnels zijn ondergelopen. We komen op tijd aan en onze vlucht van Ryanair staat al op het scherm. Oef! Schoonzus Kaat en dochter Julie komens ons ophalen in Charleroi. Onze auto staat bij de familie in Zwevegem. Het is een prettig weerzien. Na een aperitiefje en het avondeten rijden we naar huis. We slapen weer in ons bed!
We trekken de Appenijnen in en de regen is voorbij! De eerste ochtend vertrokken zonder ontbijt en onderweg alles gesloten, want maandag. Onderweg druiven gegeten tegen de geeuwhonger. Na Cella waar we een flinke boterham konden versieren, meteen een heel steile klim. Boven worden we ingehaald door twee Rome-fietsers Weer beneden kiezen we het vlakke parcours naar Fornovo di Taro, het is zo al 32 km. Slapen op een divan een verlaten parochiezaal. We stappen nu in de vallei van de Sporzona-rivier. In Sivizzano ontmoeten we twee Zweden: ze zijn nu met de wagen en bezoeken de plaatsen die ze in 2009 te voet gedaan hebben. Daarna een fikse klim op wat in onze gids staat als 'broken ground', een pad met niet anders dan steenbrokken. Mooi bospad naar Cassio waar we kennis maken met Martha, Lin en Pam, drie kranige dames (64, 67 en 72) uit de USA die in Canterbury bertrokken zijn. Het klikt meteen. De volgende dag gaat het meteen flink bergopwaarts: boven de 900 m. Prachtige afdaling naar Berceto. tweede klim van de dag en opnieuw in de steenbrokken tot op 1125 m. Dan dalen we door het bos af naar de Ostello van de Passo della Cisa en genieten van het lekker avondmaal en het gezellig samen zijn. We vertrekken voor het eerst met onze fleece aan want ze zitten tegen de 1000 m. Na een mooi parcours op de heuvelkam volgt een lastige afdaling in de steenbrokken. In Pontremoli slapen we bij de Paters Capucijnen in 'chambre séparée'. We stappen nu op asfalt tot in Villafranca: het is marktdag. We ontmoeten Volkhardt uit Koblenz. In de namiddag stappen we in het bos en voelden ons ergens in the middle of nowhere maar we blijven op het juiste pad. we zijn blij als we in Aulla aankomen. Het wordt weer klimmen en dalen, steenbrokken à volonté... Attenti ai cani. In Sarzana is het dat weekend Napoleon-festival met taferelen in oorlogstenue en veel gedonder! Lekker avondeten, slow food, met de drie Amerikaanse dames. Voorbij Caniparola klopt de bewegwijzering niet meer met de beschrijving. We volgen de tekens op hoop van zegen. Voorbij archeologische site van Luni. En dan trekken we naar de Middellandse Zee: de Marina di Carrara is een gewone haven. We kunnen een tijd op het strand stappen naar Marinda di Massa. In de bergen vlakbij zien we de marmerrotsen van Carrara. We zoeken weer het binnenland op. Pietrasanta is een leuk stadje. Toffe ontmoeting met Duits echtpaar op een terras, Elke en Hans. Hij heeft net een boekje uit met interessante 'gedachten'over onthaasten. Els krijgt er een cadeau. Onze B&B in Montemagno blijkt spook te zijn en we stappen nog een drietal km door naar Valpromaro. Ook Arie uit Utrecht is er. We maken samen spaghetti. De volgende dag zijn we al vroeg in Lucca, zo kunnen we genieten van het levendige stadje met heel veel winkels, leuke terrasjes.... Ook Volkhardt is er. We slapen in de mooie jeugdherberg. Beiden blijven nog een paar dagen hier. De etappe naar Altopascio is niets speciaals. De aankomst in San Miniato Alto is boven op de heuvel. We slapen in Convento San Francesco en eten met de paters en met Werner uit Sankt Moritz (CH). Hij stopt hier, zo stappen we weer alleen verder. Het wordt een schitterende dagtocht: de bossen verdwijnbn en we krijgen een open landschap: overal ronde heuveltjes en de kleurschakeringen zijn ontelbaar. Zo 4 tot 5 landschapslijnen van achter elkaar liggende heuvelrijen!!!! Van Gambassi Terme gaat het nu naar San Gimignano: het stadje met de ontelbare torens boven op de heuvel. Het is een toerische topper. En ze hebben er de beste roomijs van de wereld! Het is er heerlijk flaneren in de straatjes....
5 september: Aosta - Nus: 17 km Agriturismo Verschillende vormen bewegwijzering Via Francigena 6 september: Nus - St-Vincent: 17 km Hotel 7 september: St-Vincent - Verrès: 17 km Gîte d'Etape 8 september: Verrès - Pont St-Martin: 18 km Hotel 9 september: Pont St-Martin - Ivrea: 24,5 km Gîte Kanoclub 10 september: Ivrea - Santhía: 26 km + 10 met gemeentebusje. Ostello (= overnachting voor pelgrims) 11 september: Santhía - Vercelli: 27 km Klooster 12 september: Vercelli - Mortara: 36 km Klooster 13 september: Mortara - Gropello Cairoli: 30 km Ostello 14 september: Gropello Cairoli - Pavia: 19,5 km Klooster 15 september: Pavia - Santa Cristina: 27,5 km Ostello 16 september: Santa Cristina - Piacenza: 32 km Ostello 17 september: Piacenza - Fiorenzuola d'Arda: 32 km Ostello 18 september: Firorenzuola d'Arda - Fidenza: 22,5 km Klooster.
5 - 18 september 2011: Via Francigena: Aostavallei en Povlakte
Na de geboorte van onze kleinzoon Bodhi Hardeman sporen we terug naar Martigny. We vernemen ter plekke dat de tunnel van de Grote Sint-Bernardpas gesloten is wegens modderlawine.'s Anderendaags: we hebben geluk want één lijnbus krijgt de toelating (de herstellingswerken zijn nog volop aan de gang) om over de pas te rijden, door de tunnel kan nog niet. Zo geraken we toch in Aosta, al is het met vertraging. We starten aan het station van Aosta en vinden snel de bewegwijzering van de Via Francigena. We verlaten de stad door de triomfboog van Keizer Augustus. Aan de kerk van St Christophe gaat het steil omhoog en lopen dan een tijd op dezelfde hoogte, voorbij het kasteel van Quart. Ontmoeten Tineke en René uit Nederland. De eerste etappe eindigt in Nus: we logeren in een agriturismo. Dan gaat het heuvel op, heuvel af en zo naar de volgende. En tussen de vele wijngaarden: de vendange is al begonnen in Chambave. Een steile klim verder komen we in Châtillon, tijd voor de middagpauze. We trekken nog door naar Saint-Vincent.Omwille van het weinig vriendelijk onthaal op de parochie zoeken we een goedkope hotelkamer. Die avond leuke babbel in het Zuidafrikaans op een terras in de hoofdstraat. We stappen door boomgaarden en tussen wijngaarden maar lopen verloren...Bij een tweede poging lukt het wel in de buurt van het Kasteel van Montjovet. Na de middag steken we Dora Baltea over en ontmoeten Paolo en Gianna uit Revereto (Trento). Samen stappen we naar Verrès: toffe Ostello Il Casillo. We passeren de mooie kerk van San Martino in Arnad, bekend om zijn 'lardo'. We komen in het charmante stadje Bard met kasteel tegen de rotsen. In Donnas ontdekken we een stukje authentieke Romeinse weg. Pont St-Martin is op de grens van de Aostavallei en Piemonte. We trekken weer de heuvels in en smullen van de druiven en de vijgen langs de weg. Kasteel van Montestrutto en Castello di Montalto. Een omweg langs een meer brengt ons toch in Ivrea. We slapen in de kanoclub aan de oever van de Balta Dora. We leren een nieuw Italiaans woord: azanzaras oftewel muggen! In Cavaglià is er een probleem met de sleutel van de plaatselijke ostello. De voordeur gaat niet open en het is zaterdag. De burgemeester en een slotenmaker worden er bij geroepen. Ten lange leste beslist de burgemeester ons (wij getweeën en ons Italiaans koppel) door te voeren met het gemeentebusje naar de ostello in Santhía, 10 km verder. Het landschap is ondertussen al heel vlak geworden, geen bergen meer te bespeuren. Grote rechte veldwegen tussen de rijstvelden brengen ons naar Vercelli. Doordat het vlak is, gaan we goed vooruit. we zijn al snel in Robbio. Na de picknick stappen we nog flink door tot in Mortara. De Abbazia di Sant'Albino ligt een paar km buiten de stad. We worden er heel vriendelijk ontvangen en ontmoeten er andere pelgrims. We vertrekken telkens vroeg want overdag wordt het vrij heet: een stuk in de 30°. Langs zandige veldwegen komen we in Tromello waar we door een ospitalero verwelkomd worden in de plaatselijke ostello. Hij overtuigt ons om de variant te nemen naar het Santuario Madonna della Bozzola. Helaas, we lopen compleet verloren en komen uit in een dorp 5 km te ver. En het is snikheet. Mi ho sbagliato!! Scusami! Iets meer dan 10 km op een superdrukke SS-weg is de enige oplossing. We komen veilig aan in Gropello Cairolo en krijgen een gezellige ontvangst in Parrochia San Giorgio. Een schitternde parcours langs de Ticinorivier brengt ons naar Pavia, alleen de muggen waren ontelbaar!! Jammer dat de Duomo gesloten was, de kerk staat in de steigers. We logeren bij de nonnetjes en betalen een nette kamer. Het verlaten van de stad is niet zo aangenaam. Ook het stadje Belgioioso is niet bijzonders. We zijn blij als we in Santa Cristina aankomen. Morgen steken we de Po over: we hebben een afspraak met de veerman om 14.00u. Maar het wordt een bewogen dag: we lopen verloren kort voor Chignolo Po. We vinden de weg terug en via een krinkeldijk komen we rond 12.15 u aan de veerpont. We wachten geduldig tot 14.15 u maar geen boot te zien. Gianna belt hem op en de veerman antwoordt laconiek: barca rota. We staan daar: en nu? Een vriendelijk Italiaan uit het dorp bij de veer voert ons een eind verder zodat we tevoet Piacenza kunnen bereiken. Genieten van de stad lukt moeilijk want onze ostello ligt nog 4 km verder. Het is rond 18.30 u als we onze schoenen uitdoen. De volgende dag krijgen we nog een uitdaging: we krijgen een deviazione aan ons been. We hebben geen besef van hoe lang en langs waar. Maar eind goed, al goed, we komen uit waar we moeten zijn: Fiorenzuola d'Arda. We passeren aan de Abbazia di Chiaravalle della Colomba met een prachtig claustrum. Eerste regendruppels. Rond 11 uur, net als we over de autoweg stappen, gaan de hemelsluizen open. We zijn kletsnat als we aan de Duomo van Fidenza staan. Deur gesloten. Gelukkig is er een brasserie open aan de overkant. De warme croques smaken heerlijk en de wijn is voortreffelijk. En we kunnen ons wat drogen. Daarna trekken we naar het Convento dei Padri Capuccini. Weer pech: deur gesloten tot 15.30u. We krijgen na lang wachten een kamer, een monnikencel. We slapen dus elk apart! Morgen trekken we de Appenijnen in....
6 augustus: Ste Croix - Yverdon-les-Bains: 18 km Gîte d'Etape Route 70 7 augustus:Yverdon-les-Bains - Orbe: 18 km Hotel 8 augustus: Orbe - Mont-sur-Lausanne: 30 km Hotel 9 augustus: Mont-sur-Lausanne - Lausanne: 8 km Jeugdherberg 10 augustus: Lausanne - Vevey: 24 km Backpackers House 12 augustus: Aigle - St-Maurice: 18 km Abdij 13 augustus: St-Maurice - Martigny: 18,5 km Hotel 14 augustus: Martigny - Orsières: 16,5 km B&B 15 augustus: Orsières - Bourg St-Pierre: 13 km Auberge 16 augustus: Bourg St-Pierre - Grote St.-Bernardpas: 13 km Klooster 17 augustus: Grote St.-Bernardpas - Aosta: 29 km Hotel Route 103
6 tot 17 augustus 2011: Ste Croix - Aosta op de Via Francigena
We willen starten met de Gorges de Covatanne maar dikke mist speelt ons parten. We keren op onze stappen terug en dalen de pas af op de gewone weg. Gevaarlijk in dit weer. Zonder ongelukken komen we in Vuiteboeuf en trekken verder naar Yverdon-les-Bains aan het meer van Neuchâtel. Het weer kwakkelt.'s Anderendaags blijft het bijna droog tot in Orbe: net voor de stad kunnen we schuilen onder een brug. We verlaten de historische route bij gebrek aan slaapplaats en stappen naar Mont-de-Lausanne zodat we de volgende dag al heel vroeg in Lausanne aankomen en tijd zat hebben om de stad te bezoeken. Het centrum ligt tussen de heuvels en de oevers van het meer van Genève. Het is een heel levendige stad. In de jeugdherberg krijgen we een dagpas voor het openbaar vervoer: heel praktisch. Als we Lausanne verlaten is het le GRand beau: een hemelsblauwe lucht op het helderblauwe water. Je kunt echt langs de oevers van het meer stappen: het water klotst op een meter afstand. Tussen Lausanne en Vevey stappen we, soms met heel steile klimmetjes, tussen de wijngaarden van Lavaux appellation contrôlée. Na Vevey komt het meer mondaine Montreux, bekend van film, TV en jazz. In Villeneuve verlaten we het meer en stappen naar Aigle met het mooie kasteel. Juist voorbij dat kasteel wordt het fiks klimmen en lastig dalen naar St-Maurice. De abdij is een verplichte halte op de Via Francigena: we werden persoonlijk welkom geheten door Monseigneur Joseph Roduit. Aartsbisschop Sigeric verbleef hier ook toen hij in 990 van Rome terugkeerde naar Canterbury. In Martigny (475 m) verlaten we de Rhônevallei en kiezen resoluut voor de Grote Sint-Bernardpas, de klassieke overtocht van de Alpen. We stappen in drie dagen naar de grens met Italië. Orsières en Bourg-St-Pierre zijn de tussenstations. De laatste etappe hebben we weer geluk met het weer: stralende zon. Zo is het heerlijk boven komen op 2473 m. We voelen ons wat onwennig tussen al de gewone toeristen. We overnachten in het klooster. We dalen af in prachtig weer maar het is een vermoeiende etappe van 29 km met een hoogteverschil van ruim 1900 m. We ovenachten in een hotel vlak bij het station want 's anderendaags nemen we de bus over de pas naar Martigny en daar de trein naar Basel. We bezoeken Basel, een bedrijvige stad aan de Rijn maar het is er drukkend warm. De dag nadien sporen we van Basel over Brussel naar Kortrijk. Met de auto die in Zwevegem bleef staan, rijden we naar huis. De geboorte van een kleinkind is voorzien voor eind augustus.
1 augustus: Besançon - Trépot: 19 km B&B GR 595 2 augustus: Trépot - Vuillafans: 20 km Gîte d'Etape 3 augustus: Vuillafans - Ouhans: 22 km Hotel 4 augustus: Ouhans - Pontarlier: 18 km B&B Geen GR 5 augustus: Pontarlier - Ste Croix:24 km: Hotel Deels Variant GR 5
Na een verkwikkende rustdag in Besançon trekken we de Jura in. We lopen nog een stuk langs de Doubs: in een van haar kronkels ligt de oude stad met boven op de heuvel de bekende Citadel! Met de GR 595 is het meteen steil klimmen naar Montfaucon. We negeren het historische parcours maar kiezen voor het meer avontuurlijke parcours van de GR langs de Loue. Ornans is een heel pittoresk stadje op de Loue: geen wonder dat Schilder Courbet hier thuis was. Voorbij Vuillafans wordt het bijna een echte bergetappe naar Hautepierre (what's in a name?). Het wordt nog mooier: les gorges de Nouailles. Hier zoekt de Loue haar weg tussen de vele rotsblokken. Het geluid van de watervalletjes klinkt zoet in de oren. En plots zijn we aan die grote rots met een grote mond waaruit de Loue te voorschijn komt na een lang ondergronds parcours. We overnachten in een ouderwets hotelletje maar het eten is er heel lekker.De dag nadien zijn we in Pontarlier, duidelijk een grensstadje. We verlaten de stad en klimmen weer uit de vallei van de Doubs. We volgen een variant van de GR 5 door de bossen en genieten van het uitzicht op het Château de Joux. Een heerlijk parcours brengt ons naar Les Fourgs, waar in de winter gelanglauft wordt. We steken de Zwitsere grens over en volgen nu de gewone weg over l'Auberson. De hemel kleurt donker en het is doorstappen geblazen. We passeren de Col des Etroits op 1153 m en dalen af naar Ste Croix. We zijn nog geen vijf minuten aangekomen of de hemelsluizen gaan open: oef, op het nippertje de zondvloed vermeden. Joepie,we zijn in Zwitserland.
