Van een bevriend journalist uit België ontving ik het volgende artikel met als titel: Schandelijke geldverspilling! Reynders en Co verspillen 564.485,36 euro belastingsgeld in Cannes.
Als ministers op dienstreis gaan, dan smijten zij dikwijls met geld. Nu verwachten wij niet dat zij zich met een 2PK verplaatsen, of dat zij in een tentje, een jeugdherberg of een derderangshotelletje slapen. Het mag een beetje comfortabel zijn. Maar er zijn natuurlijk grenzen, en bij het recente bezoek van Didier Reynders aan Cannes werden die grenzen duidelijk overschreden. De MR-minister huurde twee kamers in een hotel in het nabijgelegen Nice: eentje voor een medewerker en eentje voor zichzelf en zijn echtgenote. Dat kostte maar liefst 4.474,18 euro. Voor die prijs kun je met drie personen een cruise van twee weken in de Middellandse Zee boeken! En dat was nog maar voor de minister alleen. De aanwezigheid van de federale overheid met al haar lakeien, dienaren en hoogwaardigheidsbekleders in Cannes kostte in totaal 164.011,18 euro. Heel nauwkeurig gerekend voor een minister die soms telfouten maakt van enige tientallen miljoenen euro. Maar dit keer wist hij het tot op de laatste eurocent. Omdat België zo'n ingewikkeld land is, gingen er natuurlijk ook een hele sliert hovelingen mee om de verschillende gemeenschappen en gewesten te vertegenwoordigen. Volgens Le Soir kostte dat alles samen nog eens zo'n 400.000 euro. Misschien zit u nu met een gefronst voorhoofd in oude kranten te bladeren op zoek naar het hoogst belangrijke politieke evenement dat zich in Cannes afspeelde. Misschien maakt u zich zelfs een beetje bezorgd, omdat u zich daar niets van herinnert. Was daar onlangs een internationale vredesconferentie over het Midden-Oosten? Of over de stijgende voedselprijzen? Een klimaatconferentie? Iets over de bestrijding van de internationale terreur misschien? Niets van dat alles! Reynders en consorten gingen gewoon naar Cannes voor het Filmfestival. We weten niet hoeveel films ze daar hebben bekeken. Maar dat waren ongetwijfeld de duurste tickets uit de geschiedenis van de zevende kunst. Boze tongen beweren dat Reynders alleen maar naar Cannes is gegaan om daar het scenario te verkopen voor een nieuwe komische film over de perikelen rond de eindeloze regeringsvorming in België. Uit doorgaans goed ingelichte bron vernemen wij dat reeds enkele acteurs werden gecontacteerd om de rollen van Belgische politici te vertolken. Iedereen is het erover eens dat het overlijden van Louis de Funès een pijnlijke leemte heeft nagelaten. Zo'n film zou hem op het lijf geschreven zijn. Reynders had zichzelf willen vertolken door Tom Hanks of Leonardo Di Caprio, maar de geldschieters en de regisseur dachten eerder aan John Cleese, die beroemd werd door zijn rol in Fawlty Towers. Ook "mister Bean" Rowan Atkinson is een kanshebber. Over de filmtitel wordt nog steeds heftig gediscussieerd. Het kan "Le Gouvernement imaginaire" worden met een knipoogje naar "Le malade imaginaire" van Molière. Liefhebbers van shakespearefilms geloven dat "veel leven om niets" beter zou zijn. Anderen willen Joëlle Milquet en Laurette Onkelinx als spilfiguren naar voren schuiven, en denken eerder aan titels als "De Heksen van Salem" of "Les Diaboliques".
Mijn commentaar:,, Beste Belgische vrienden, in Holland gebeurt alles op wat kleinere schaal en stopt men vaak gelden in zaken die nooit rendement opleveren wat de burger ten goede kan komen.",, Wel verdwijnen er via geheime achterdeuren tonnen naar politieke graaiwellustelingen".  Ik denk hierbij aan de verdwenen  integratiegelden, de verkwanselde gelden aan de Betuwelijn, hoge gouden haddrukken bij vertrekkende managers en de toekomstige  janplezier van minister Bos, de Jointfightstriker.

01-06-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Toen we pas getrouwd waren en onze intrek genomen hadden in het pand Derde Zandsestraat  20 te Huissen, hadden we voortdurend last van een verstopte afvoer, zowel van het waswater evenals van het wc. De weg waaraan we woonden heette toen Derde Zandsestraat en de grond was tot het midden van de weg je eigendom. Gaten in de weg werden opgevuld met puin, zand, grind en geledigde asladen van steenkoolafval. Riolering was er ook niet; iedereen had zijn eigen afvoersysteem, dat in de regel bestond uit een ingegraven cementen of metalen opvangreservoir(septictank) in de grond van de tuin, bereikbaar via zelf aangelegde afvoerbuizen en een viertal tussenputjes. Herhaaldelijk zat alles verstopt en het gebeurde ook wel eens dat al die faecaliën en huishoudelijke afvoerresten opgestuwd werden door de afvoerpijpen van het regenwater, die ook in die putjes uitkwamen; als dat het geval was, had je een groot probleem. Doordat ik voor klusjes in en bij het huis vanwege drukke werkzaamheden in ons bedrijf, bestaande uit bakkerij, café en winkel, nooit tijd kon reserveren hadden we overal onze hulpjes voor. Voor een verstopte afvoer  liet ik altijd Wim Schouten of Willem Arends komen. Bij ons thuis in de zaak werd na afloop van de klus gelijk afgerekend uit de kassa van winkel of café. Vanuit mijn privé-woning in de Derde Zandsestraat  was dat niet altijd mogelijk. Toen Willem Schouten en Arends op een bepaalde middag het verstopte afvoersysteem bij onze woning weer op gang kwamen brengen, waren zowel ik evenals mijn vrouw Ria niet thuis. In de garage hadden we een fles jenever gezet, zodat de beide Willems als tussendoortje even enkele pikketanissen konden nemen voor het opdoen van de nodige energie. Nu was het zo gesteld dat beide helpers ook nog onze achterbuurman uit die tijd, Dorus Wolters, op bezoek hadden gekregen. Toen mijn vrouw thuiskwam zat het drietal gemoedelijk aan de borrel. Omdat de drank bijna op was, ging mijn vrouw bij ons aan de zaak er nog een tweede liter bijhalen. Ikzelf zat nog op de broodroute; dus werd de drank vanuit de winkel door mijn moeder aangereikt. Toen het drietal flink "in de olie" huiswaarts keerde had Willem Arends eerst af willen rekenen, maar omdat mijn vrouw geen contanten meer in huis had, gaf ze te verstaan dat de baas dit morgenvroeg zelf zou doen. In de vroege morgen, om half vijf, hoorden we vanuit ons bed dat er steentjes tegen het slaapkamerraam gegooid werden. Toen ik het raam opende zag ik Willem Arends beneden staan, die me luidschreeuwend te kennen gaf dat er onmiddellijk afgerekend moest worden. Hij was ook al in de bakkerij geweest, alwaar mijn stiefvader en een knecht al aan het bakken waren. Nadat ik Willem het tientje met een knaak fooi erbij had betaald ging hij mopperend heen. Toen ik de andere dag van de route terugkeerde, vernam ik van mijn moeder,  dat mevrouw Arends des middags de twee lege jeneverflessen tegen incassering van 50 cent statiegeld in de winkel had teruggebracht. Hierbij had ze mijn moeder te verstaan gegeven dat het schandalig was, dat ik of mijn vrouw niet meteen met haar man had afgerekend. Dit was zij van "Lombok" niet gewend!  Als rente voor "de langdurig" openstaande schuld had mijn moeder de gedupeerde mevrouw Arends ook nog een rol koekjes voor bij de thee meegegeven.

27-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Jacques Rogge, voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, was voor jaren geleden fan van het Nederlandse kinderprogramma de fabeltjeskrant en of hij ook thuis is in de met fabeltjes omgeven echte geschiedenis van de Olympische Spelen, dat kan ik u niet vertellen. Dat zou ik "mijnheer de Uil"zelf moeten vragen. Vanmiddag ontving ik uit China een fotoreportage van een bekend Belgisch sportjournalist. Ik hoop dat deze schokkende beelden voor de heren Verhofstadt en De Gucht een reden is om dat kunstvoorwerp ter waarde van vijf miljoen euro thuis te houden  en niet aan China te schenken. Ik heb hier een uitstekend alternatief voor. We gaan dat kunstvoorwerp veilen en nodigen hiervoor alle Europese parlementariërs uit om hierop hun bod uit te brengen. De opbrengst gaat naar de mensen die in China hun huis kwijt geraakt zijn of aan de familie van de  mensen die  zonder enige vorm van proces louter en alleen omdat ze de moed hadden te protesteren tegen wantoestanden op straat gefusilleerd werden. In 1936 werden in Berlijn de Olympische Zomerspelen geopend door Adolf Hitler en veel Nederlanders hebben daar medailles weten te behalen. Al deze deelnemers hebben hun min of meer besmette trofeeën mogen behouden met uitzondering van één  persoon, waarvan in 1946 vastgesteld werd dat hij lid was geweest van de NSB, als politieagent overgelopen was naar de SS en dat was de  Rijswijkse athleet Tinus Osendarp. Dit was zonder meer terecht, temeer, omdat hij in oorlogstijd deelgenomen had aan razzia's op landgenoten. Als het bekijken van de beelden hier beneden geen gevoelens oproepen bij een weldenkend mens, stap dan het vliegtuig in en reis nu al af naar China en helpt daar de mensen die door een aardbeving getroffen zijn. Iedereen  die dat doet mag van mij ook gratis naar de Olympische Spelen in China gaan kijken.
Het Nazi-bewind kende in 1936 reeds concentratiekampen waar tegenstanders van Führer Hitler opgeborgen zaten! Iedereen was hiermee bekend. Alle Europese burgers weten óók dat in de loop der jaren vijftig miljoen tegenstanders van het Chinese bewind op een geheimzinnige manier verdwenen of in koelen bloede vermoord zijn. Daarom beste deelnemers en bezoekers van de spelen, verhef uw stem en laat weten dat wij allemaal strijden voor een betere wereld met een menselijk gezicht! 

25-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

40 procent van de mensen binnen de Benelux en 50 % van de bewoners van de rest van Europa weet niet meer rond te komen van hun salaris, uitkering of pensioen. Velen zijn aangewezen op de voedselbank, hulp van kinderen of goedwillende kennissen of buren. Het merendeel van deze categorie is alleenverdiener. De tweeverdieners beginnen nú ook aan de beurt te komen door allerlei onbegrijpelijke regeringsmaatregelen, de vrije markt, het neo-liberalisme, de centralisering en de graaicultuur van het management.
Stakingen en protesten zijn er alom. Gesteund wordt deze groep door enkele begripvolle organisaties en slechts één politieke partij met een sociaal gezicht namelijk de SP. Overal staan sp'ers op de stoep ter ondersteuning en dagelijks wordt de regering bestormd met schrijvende en protesterende actievoerders van Jan en de zijnen. Helpt het wél? Een luisterend oor  heeft deze regering al jaren niet meer. Máár er is goed nieuws voor de heertjes! De beurskrach die eind september 2008 verwacht wordt zal ook hun de das omdoen. De Amerikaanse dollar is momenteel nog minder waard dan een rol closetpapier uit de Super! Na de beurskrach krijgen we begin 2009 te maken met een Derde Wereldoorlog. Ook voor al die graaiers heb ik goed nieuws:,, Alles zal door hun eigen graai-egoïsme zodanig vernietigd worden dat er nergens meer een vluchtweg te vinden is. "Voor hen is er vóór, tijdens of na deze oorlog geen zonnig Spaans onderkomen meer, óók geen opvang-haciënda in een of ander Zuid-Amerikaans land om genotvol van de graaicentjes te gaan leven...nee! ,, Niets van dat alles"! Vanaf 1973 heeft de SP gevochten voor een betere wereld met een sociaal gezicht. Deze partij valt niets te verwijten!!

20-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Op papier staat Nederland op plaats 5 als het om wapenleveranties gaat. Dat komt, omdat er nog heel veel wapens via achterdeuren verdwijnen. In werkelijkheid zijn wij de grootste wapenleveranciers ter wereld. Wat voor oorlogen er op deze aardbol ook geweest zijn, nog aan de gang zijn , binnenkort elders weer uitbreken, overal zijn wij er als handelsland als de kippen bij om zaken te doen:aangepaste handwapens voor kindsoldaten, bommen in ieder gewenste maat, gifgassen en wat dies meer. Ons land kent een viertal opslagplaatsen voor atoomwapens, niemand hoor je er over praten of schrijven, in Enschede had ons leger bij een vuurwerkfabriek destijds AP-23 mijnen opgeslagen, nooit is er een uitgebreid onderzoek geweest. De slachtoffers van de vuurwerkramp die er toen geweest is zijn nooit goed voorgelicht en nadien ingelicht over de toedracht en steeds hoor ik nog klachten van mensen die er een trauma aan over gehouden hebben en door de instanties niet goed opgevangen worden of nergens een luisterend oor meer kunnen vinden. Zelfs in landen waar onze militairen voor "vredesmissies" ingeschakeld zijn worden ze door hun tegenstanders met hier in Holland gefabriceerde wapens bestreden. De meeste miljonairs hier in Holland zijn rijk geworden door beleggingen in de wapenhandel. Wie doet er zoal mee om onze wapenhandel florerend te houden? Onze premier Balkenende zal ongetwijfeld bekend zijn met een  van Hollands meest bekende theologen uit de tijd van de Reformatie prof. Arminius die stamde uit een familie van wapenfabrikanten. Deze "Dominee" is misschien wel een groot voorbeeld hoe je Christelijk over moet komen om je hoofd boven water te houden. Navolging heeft hij gekregen van ons Bankwezen, de Pensioenfondsen, van Ambassades, onze Groot-Industriëlen, van ons liefhebbende Clusterbomkabinet en ga zo maar door. Als het om de wapenindustrie gaat zijn wij Hollanders direct of indirect de grootste lobbyactivisten ter wereld. Wij hebben voor alle pietluttigheden wetjes uitgevonden maar een vastomlijnde Wet met betrekking tot de wapenhandel en fabricage kennen we niet en nergens staan in de hele wereld hiervoor gedragscodes opgetekend. Mijn partij de SP had vorige week een rubriek over wapenhandel en leveranties op het SP-web van Jan Marijnissen staan, maar het artikel met 6 reacties werd dezelfde avond teruggetrokken in verband met de stakingen van de postbodes en buschauffeurs en aldus kon ik mijn reactie niet meer kwijt en heb ik het vandaag op mijn blog gezet. In een andere vorm kwam ik vandaag een rubriek tegen over wapenbezit van burgers met een foto van zeer gevaarlijk "wapentuig" en omdat ik op mijn leeftijd kennelijk een beetje bijziende ben geworden dacht ik dat het een foto was van een oude legervriend die destijds de messenlade van de schildames had omgekukeld, omdat hij blonde Mientje niet versieren kon.

19-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

In het Nieuwsblad "Tribune" van mijn partij de SP las ik vandaag een artikel onder de titel "Manneke Pissig", geschreven door Johan van de Hout. In het bewuste artikel worden veel citaten aangehaald van de Vlaamse professor Jan Blommaert, hoogleraar antropologie en sociolinguïstiek aan de universiteit van Tilburg en vóórmalig journalist van De Standaard, nú  uitgever Paul vanden Bavière. In het kort wordt aangegeven de Vlaams_Waalse tegenstellingen die in het Belgische parlement bij ieder onderwerp en debat, wél of niet terzake, naar boven komen. Volgens Blommaert bestaat België uit twee staten nl Vlaanderen en Wallonië, ze hebben ieder hun eigen media en alles wordt geanalyseerd naar gelang hun eigen Waalse of Vlaamse positie. Gesteld wordt door Vanden Bavière  dat België zelfs uit drie gewesten bestaat: Vlaanderen, Wallonië en Brussel. In Holland bvb kennen we een publieke opinie, die we in België door de gespletenheid van staat, geaardheid en taalgebruik niet kennen. Ook in de hele infrastructuur heeft deze gespletenheid grote invloed gehad, doordat de aan de macht zijnde politici hierin uitsluitend hun eigen belangen doorvoerden en geen rekening hielden met de gewone burger. Blommaert prikt het verlies van koopkracht op het politieke bord van de diverse regeringenen en denkt dat er een federale kieskring in België moet komen om de infrastructuur te herstellen. Hoe zijn die grote tegenstellingen in ons buurland toch ontstaan? Bij de onafhankelijkheid in 1830 was België de facto een Franstalig land met een uit Duitsland afkomstig koningshuis. Om de Franse aanspraken op België te weerstaan, steunde het koningshuis de Vlaamse strijd voor behoud van het Nederlands. De eis van Wallonië om Franstalig te blijven, leidde uiteindelijk tot de huidige situatie. Voor de Tweede Wereldoorlog was Wallonië door zijn kolen- en staalindustrie economisch sterker dan Vlaanderen, maar de Vlamingen hebben hiervan niet kunnen profiteren en werden toen al flink uitgebuit. De Antwerpse caféhouders betaalden drie keer zoveel belasting dan de Waalse hoogovens. Het Waalse Patronaat vertelt een heel ander verhaal en beweert dat tot 1980 dankzij Wallonië Vlaanderen de kop boven water heeft kunnen houden. Dit is absoluut grote nonsens, want toen de heren hun zakken gevuld hadden zijn ze allemaal in Zwitserland of aan de Côte d'Azur in Frankrijk gaan wonen. Nú is in België de situatie als volgt: per jaar gaat er tussen de vijf en zes miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië en de verwachting is dat dit van jaar tot jaar zal oplopen. Wallonië is economisch bijna volledig afhankelijk van Vlaanderen geworden! Tóch Europees gezien zijn Vlaanderen alsmede Wallonië voor deze geglobaliseerde wereld allebei te klein om zich af te scheiden en het zou dan ook zeker voor Wallonië funest zijn als dit ooit plaats zou vinden. Dat sentimenten bij de Vlamingen een grote rol spelen, dit is dan mijn mening, daar kan ik heel goed inkomen en en een oplossing voor alle problemen kan ik ook niet aanreiken. Als ik deze zomer een Waals restaurant binnenstap, dan hoop ik wél dat ze mij als Hollander verstaan en bereid zijn om mij te bedienen en niet meer een zodanig hautaine houding aannemen door me eenzaam aan een tafeltje zittend te laten verpieteren!! Wilt u dit artikel helemaal lezen en meer sociale vraagstukken op allerlei gebied, kijk dan bij favorieten of klik op de foto, rechts van de voorpagina, op  Jan Marijnissen!!

16-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Op vrijdag 29 september 1944 gebeurde er bij ons op het Huissen-Zand wel heel iets bijzonders. Met Nol Helsen, Chris Levels en nog een paar buurjongens liepen we in de Zandsedwarsstraat van alles en nog wat te zoeken, toen er plotseling een gepantserd voertuig op rupsbanden bij de put van Doorman halt hield. Een dergelijk voertuig hadden we nog nooit eerder gezien en helemaal verbouwereerd waren we, toen plotseling het tankkoepeltje geopend werd en wij geconfronteerd werden met een Engelse militair die kennelijk verdwaald was en ons de weg vroeg. Omdat we wisten dat op nog geen vijftig meter afstand zich een vijftal Duitsers hadden ingegraven en wij geen fatsoenlijke zin in zijn taal tegen de Engelsman terug konden zeggen, wezen we in de richting van Doorman's land en zeiden in Koeterwaal Engels: "Look Moffen", overal " Feind-enemy's"! Vermoedelijk heeft de berijder van dit voertuig ons wel begrepen en maakte aanstalten om de tankkoepel te sluiten, maar op hetzelfde moment stonden 2 Wehrmachtsoldaten met hun geweer in de aanslag om de tankbestuurder te bewegen zich onmiddellijk over te geven.Vermoedelijk vermeden de Tommy's een vuurgevecht met de Duitsers, dit om ons te sparen, want meteen nadien staken ook zijn maten hun hoofd met opgeheven handen naar buiten om zich over te geven. Op de binnenplaats bij Limonadefabriek " De Zwaan" werd het aangehouden pantservoertuig door de Duitsers van binnen en buiten grondig geïnspecteerd. Aan de binnenkant was een hele verbindingscentrale ingebouwd met een uitgebreide apparatuur en een wirwar aan draden. De gevangen genomen Tommy's werden gebracht naar de Duitse commandopost, gevestigd in het huis van Bernd en Lieske Helsen. Tijdens het verhoor van de Engelsen in een of andere achterkamer werd door slechts één soldaat rondom de commandopost wacht gelopen. Dit stelde mijn vriend Nol en mij in de gelegenheid om gauw twee repen chocolade die op de vensterbank voor het kapotgeschoten buitenraam van de verhoorkamer lagen in te pikken. Toen we met onze buit ervandoor gingen, werd ik nog wel even door die bolle Duitse bewaker opgevangen. Deze zag weliswaar kans om mij een fikse tik met een geweerkolf op mijn achterste te verkopen, maar slaagde er niet in om ons in handen te krijgen. Tegen drie uur in de middag zagen we dat de krijgsgevangen Tommy's met een gepantserde DKW door de Duitsers werden afgevoerd. Of het bombardement van 2 oktober 1944 op Huissen nog iets van doen had met die Engelse zendwagen is nooit vast komen te staan, maar het zou mogelijk geweest zijn!

16-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Als kastelein heb ik van alles meegemaakt maar vandaag was het wel een heel bijzondere in "Lombok".
Aan de toog zit een zekere Groenman uit Bemmel, die van zijn werk komend bij Betonfabriek Milder aan het Looveer in Huissen nog even was komen aanpiepen bij onze herberg. Als alcoholist had hij kennelijk elders of mogelijk op zijn werk al een flinke slok op en trachtte bij ons tot zinnen te komen door een aantal colaatjes met dubbele tik te consumeren. Op een gegeven moment was hij weer een beetje opgekikkerd en vroeg mij of ik namens hem even de kraamafdeling van het Canisiusziekenhuis in Nijmegen wou bellen om te vragen hoe het met zijn vrouw Riek kamer 126 gesteld was. Zó gezegd, zó gedaan! Kastelein aan de telefoon:,, Hier met Groenman uit Bemmel zuster." Zuster Dorinthia aan de andere kant van de lijn:,, Mijnheer Groenman, van harte proficiat"! Uw vrouw is zojuist bevallen van een gezonde tweeling, een jongen en een meisje. De Kastelein, alias Groenman:,, Schitterend zuster-, even een bosje rozen halen, dan kom ik onmiddellijk naar het ziekenhuis". Zuster Dorinthia:,, Tot direct mijnheer Groenman". Kastelein weer terug in het café:,, Groenman, er is goed nieuws te melden-, Riek is bevallen van een tweeling en je moet meteen naar Nijmegen",, Ik zal even wat koffie voor je zetten en bij Rozenkwekerij Nijenhuis een boeket rozen voor je bestellen". Weet je wat je beter kunt doen, Eef-, de glazen allemaal nog eens op mijn kosten vol schenken...proost! Alle moeite door mij ondernomen was tevergeefs, want uren later zat Groenman met zijn ogen starend in het niets en zijn gedeukte jagershoedje op zijn hoofd nog steeds op de barkruk in het inmiddels leeggestroomde café.

15-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

12-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

In 1930 kocht je voor f 3000 een huis dat nu in 2008 300.000 euro zou kosten. Dat is om bij de gulden te blijven 220 keer zo duur! Voor 50 gulden kocht je een luxe fiets, waarvoor je nu 850 euro voor kwijt bent. Een arbeider verdiende voor de oorlog f 7,50 per week. In euro's uitgerekend twee euro en 50 eurocent: hiervoor moest het gezin dan ook nog worden onderhouden. Daartegenover stond dat de huren in die tijd aan de zeer lage kant waren. Een arbeidshuisje kostte een dubbeltje per week. In grote steden het dubbele, dus 20 cent. Als je nu bij de Super de mensen ziet wegrijden met een volle winkelwagen, waarvoor al gauw een bedrag staat van pakweg 80 tot 100 euro, kostte anno 1930 het hele hebben en houden twee knaken en met alles wat er verder voor een huishouding bijkwam hooguit 8 piek per week. Vanaf 1910 tot 1918 en vanaf 1930 tot de oorlogsjaren van 1940 zat heel Europa economisch aan de grond, eerst was er een beurskrach, toen de Eerste Wereldoorlog en daarbij hadden we ook nog een Regering die alleen het kapitaal steunde en de arbeider aan zijn lot overliet. Voor de Tweede Wereldoorlog  trokken veel Betuwnaren naar Duitsland om daar in de fabrieken in het Ruhrgebied te gaan werken. Hier kon men per week 3 keer zoveel verdienen als in Holland. De mensen die geen vak kenden, los-arbeider of dies wat meer waren, leefden van de schrale steun en kregen 4 gulden per week uitgekeerd. Liedjesschrijvers uit die tijd hebben de armoede van toen vastgelegd in mooie liedjes zoals: ,,Mijn wiegie was een stijfselkissie, m'n deken was een Baaierrok." De mannen in die tijd raakten zo gefrustreerd dat velen zich aan de drank overgaven; ook daar komt het bekende lied ,,Och vaderlief, toe drink niet meer" vandaan. In1913 gaf de PTT hier in Holland armenzegels uit, waarvoor de toeslag op deze zegels vergaard ten goede kwam aan de arme donders uit die tijd. Vroeger betaalde men ook nog rijwielbelasting. De Bedenker hiervan was Minister Colijn, die als oud Kniller de burgers van Nederland in een ijzeren greep van ellende wist te houden. Als er in de crisisjaren niet zoveel eenheid onder de mensen was geweest, hadden velen het niet overleefd: er was kerkelijke hulp, buren sprongen voor elkaar in de bres en er ontstonden ook allerlei hulporganisaties ter leniging van de noden. De Regeringen Colijn en nadien van Jhr. Dirk-Jan De Geer lieten het aan de kleine man volledig afweten en heulden met de grote bankiers en industriëlen. Na de Tweede Wereldoorlog tot ongeveer 1990 hebben we een economische groei en bloei gehad, waarvan bijna iedere burger profijt gehad heeft. Langzaam is alles weer bergafwaarts gegaan. De komst van de Euro, de extremistische aanval op het Wereldhandelscentum in Amerika, de daarop volgende Beurskrach en de buitensporige prijsstijgingen van de jaren hierna, het neoliberalisme, voortdurende steun aan oorlogen die bakken met geld kostten, hebben Europa min of meer opnieuw in een moeilijke positie gebracht en veel burgers in ernstige financiële problemen. Als we binnenkort opnieuw een beurskrach krijgen en de moeilijkheden in en met China worden niet opgelost, dan komt heel Europa  na een warme zomer in een koude douche terecht. De arme burger is dan niet geholpen met een gratis rijwielplaatje met een  ponsgaatje-, reken dáár maar niet op!!

12-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Toen ik midden de jaren zestig van een der medewerkers in ons bedrijf de broodroute op het Zand erbij nam trof ik op de "ütewègen" een chaos van jewelste aan: grote kuilen in de weg, opgevuld met puin-,vergruisde steenkool-,antracietresten en ga zo maar door. De binnenwegen waren niet te berijden! Ondanks de vele klanten die we op het Zand hadden moest er geld bij de bezorging wat kwam door de hoge reparatiekosten van de bestelwagens. Garagebedrijf Berend Mathijsen in Huissen had een goede klant aan ons! Toen ik een goed halfjaar op deze route zat werd ik door enkele tuinders gemaand om te betalen voor het onderhoud van de bij hun in de buurt gelegen binnenwegen of paden. Voorheen betaalde je vader ook ieder jaar 400 gulden aan ons om deze wegen in "goede staat" te houden, kreeg ik te horen. Nog dezelfde avond heb ik alle bakkers uit de omgeving, die ook klanten in dit buitengebied hadden voor een vergadering in ons café bijeen geroepen om te horen of zij ook betalingen verrichtten en welke bedragen ermee gemoeid waren. Aanvankelijk wou niemand iets daarover zeggen maar toen ik met een trapsberekende kostprijs op de proppen kwam hoeveel bezorgkosten er aan de routes verbonden waren, schrokken ze tóch wel even en na een paar rondjes op mijn kosten kwamen de tongen los.  Overeengekomen is toen dat voortaan geen ene bakker meer geldelijke toezeggingen aan tuinders zouden doen voor het zogenaamde onderhoud van de "ütewègen", volgestopt met allerlei stookafval uit hun kassen, waarvoor ze ons het gelag lieten betalen. Ook werd er afgesproken dat ik namens alle bakkers contact op zou nemen met Mr. Bloemers, de Commissaris van de Koningin in de provincie Gelderland om hem attent te maken op de belabberde staat van het bij Huissen horende Zandse wegennet. Een paar weken nadien heeft Mr. Bloemers hieraan gevolg gegeven en is toen in de Derde Zandsestraat(tegenwoordig Elsstraat) opgevangen door Piet Lentjes, de melkboer, die hem  het hele buitengebied heeft laten bewonderen. Enkele jaren later zijn alle binnenwegen geasfalteerd en vandaag vind je in  Huissen en de gehele Gemeente Lingewaard geen wegen meer die herinneringen oproepen aan de riddertijd uit de Mideleeuwen. De vraag van de lezer van dit stuk zou kunnen wezen:,, Had de Gemeente Huissen dit dan niet kunnen oplossen"? Zuiver ambtelijk had dit ontzettend veel tijd in beslag genomen, gezien het feit dat het merendeel van deze binnenwegen particulier bezit was. Door de rechtstreekse  ingreep van het Provinciaal Bestuur kon alles sneller geregeld worden.

08-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Zo omstreeks de tachtiger jaren van de vorige eeuw werd ik door mijn zwager Geert Jansen voor een vaarweekje uitgenodigd op zijn luxe Jacht. Hier zit wat achter zei ik tegen mijn vrouw Ria! Met ons beiden gearriveerd in Genemuiden, waar het schip in de haven lag aangemeerd werd ons verteld wat er allemaal mis was aan boord. Drie elektriciens van verschillende bedrijven hadden uren werk gehad om een kortsluiting op te sporen. Het had hem bakken vol geld gekost, maar het euvel was nog steeds niet opgelost en dagelijks moesten de boordaccu's weer vervangen worden om het schip van stroom te voorzien.
Ik heb de volgende vraag beste zwager:,, Heb jij de laatste maanden zelf een klusje aan boord verricht die mogelijk tot deze storing geleid heeft"? Ik kan me het niet herinneren, Eef-, was zijn antwoord! Ja tòch:,, Een maand geleden heb ik voor mijn vrouw in de badkamer boven de toiletspiegel een nieuw lichtpunt aangelegd". Laten we daar maar eens even gaan kijken, omdat ik denk dat daar iets schort, Geert! En jawel hoor, een niet juist bevestigd draadje zorgde voor de kortsluiting en de ontlediging van de boordaccu's; een euvel dat binnen de kortste tijd was verholpen. Zo eef, laten we nú in het dorpscafé hier met ons allen maar eens een pintje of een pikketanusje gaan vatten, dan kan ik met die tapijtboeren, die daar ook meestal aanwezig zijn  mogelijk nog een lucratief handeltje drijven. Na daar een paar gezellige uren doorgebracht te hebben op kosten van die"Louis de Poortere's", die zelfs dachten dat ik ook een grote meubelgigant was, zijn we naar het schip terug gegaan. De andere dag zou mijn zwager, mijn zus en Dinie en mijn vrouw voor zaken naar een groothandel in meubelen gaan ergens in de Achterhoek. Toen ze 's anderendaags even na het middaguur daarvan terugkeerden waren ze zó moe dat ze benedendeks een dutje gingen doen. Over de leuning van het schip hangende zie ik dat de boot bezoek gekregen heeft van een twintigtal eenpersoons kano's, kennelijk studenten die een strijdlied aanhieven met de tekst dat de schuld van alle ellende  bij het kapitaal gelegen was. In mijn korte broek, witte blouse en met de platte kapiteinspet van mijn zwager op mijn hoofd, leek ik inderdaad op een vermogend heerschap. Toen het strijdlied ten einde was vertelde ik de dames en heren hoe de vork werkelijk aan de steel zat en dat deze arme sloeber, weliswaar familie van de eigenlijke kapitein hier aan boord geroepen was om een mankementje te herstellen en op deze manier ook een paar dagen van de luxe van een kapitalist mocht profiteren. Nadat de hele hap na mijn toespraak afgedropen was kwam mijn vrouw naar boven en zei dat Geert en Dinie  het tumult ook gehoord hadden maar verstijfd van de schrik en het beven nog niet bovendeks durfden te komen. Wat je zoal op een schip niet mee kunt maken!

07-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Zo tegen  eind april 1945 was ook de oorlog in Friesland afgelopen en als evacué bij de familie Wolfs in De Blesse had ik het nog zo naar mijn zin dat ik nog helemaal niet naar mijn woonplaats Huissen terug verlangde. Bij die Amerikanen en Canadezen hier gelegerd was het goed toeven! In het weiland van boer Kramer in Peperga hadden de Canadezen een groot kampement opgezet; een mobiele kazerne in moeders natuur! Aan een slootkant met veel begroeiing stond een grote teil waar de Canadeze koks de eitjes in bewaarden. In de voortent van het keukenpersoneel vond een soort ruilhandel plaats: voor 10 verse kippeneitjes kreeg je een doosje sigaretten van het merk Player. De Canadezen waren gek op onze kippeneitjes en wij op hun sigaretten; deze waren van betere kwaliteit dan onze eigenteelt uit zelf verbouwde tabaksplanten. Wij als jonge knapen mochten weliswaar van onze ouders niet roken, maar we hadden ons eigen merk" Hoest" geheten, welke was samengesteld uit gedroogd en hierna vermalen bonenblad. Met onze eierenhandel liep het uitstekend! Een vijftal keren hadden we al eieren voor sigaretten geruild, alles liep gesmeerd tot aan het moment, dat er geen eitjes meer bij de boer in het kippenhok lagen. Mijn vriend Nol, kind aan huis bij die boer, bracht ons uitkomst door een paar lieslaarzen op de kop te tikken, waarmee we door de sloot wadend de teil met eieren vanuit de andere kant konden bereiken. Telkens pakten we om beurten 10 eitjes uit de volle teil en na even wachten en rondslenteren leverde een van ons die gezondheidspatronen weer bij de kok in. Dit ging een aantal keren goed, maar opeens zat het fout en werd ik door de chefkok bij de kladden gegrepen en flink afgetuigd. Vermeld zij dat we de sigaretjes goed hebben verpatst en er nog steeds van genieten als we aan die tijd van weleer terugdenken. 

05-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Op 5 mei is het in Nederland wel bevrijdingsdag maar het wordt niet officieel als zodanig gevierd. Dit doen we nú om de vijf jaar en het volgende lustrum is hier in 2010. Alle andere Europese landen vieren hun bevrijdingsdag op 8 mei. Het is 63 jaar geleden dat voor ons de oorlog is afgelopen. We hebben geteisterd Europa met Marshallhulp vanuit Amerika weer kunnen opbouwen en door met vereende krachten  allemaal de schouders er flink onder te zetten óók kunnen herbouwen. In de Tweede Wereldoorlog hebben wij onder zware druk moeten leven, máár ook nú zijn we niet van de ellende af en is er een nieuwe vijand op komen doemen in de vorm van onzichtbare vijandschap en tóch alom aanwezig; extremisme geheten! Daarbij zijn we ons met landen gaan bemoeien die van oudsher bekend staan als stamlanden, waar onderling gekibbel van allerlei geloofsbelangengroeperingen onder leiding van plaatselijke dorpshoofden en krijgsheren de boventoon voeren. Als een soort missionarissen van de broederschap "Push" lopen we daar als kogelvangers rond om ze te bekeren tot de democratische orde. Waar zijn we mee bezig? Wat na 63 jaar hier in Holland en ik denk ook wel in de meeste andere Europese landen verbeterd is,  dat is de verstandhouding met onze voormalige bezetters van destijds, de Duitsers! Een paar keer per jaar ga ik met mijn vrouw naar het Mariakapelletje  op De Heuvel, een buurtschapje met enkele boerenbedrijven, akkers en uitgestrekte weidegronden in het stroomgebied van De Linge. In de oorlog was dit frontgebied en hebben er verwoede gevechten plaatsgevonden tussen Duitse en geallieerde eenheden. Omdat er binnenkort een groot natuurpark aangelegd wordt zijn er opruimingswerkzaamheden geweest, waarbij grote hoeveelheden gevaarlijk oorlogstuig uitgegraven is en onschadelijk gemaakt. Dat mariakapelletje gewijd aan Maria van de bloeiende Betuwe is er vlak na de oorlog neergezet om de geallieerde gevallenen te herdenken, maar nú sinds medio 2005 hangt op rechts in het kapelleke ook een Duitse oorkonde met daarop in sierlijk Duits schrift opgetekend de verschillende Duitse Krijgsmachtonderdelen met vermelding van de eenheden en hun commandanten die aan de strijd van toen hebben deelgenomen. Dit zou voor tien jaar terug niet mogelijk zijn geweest! Dáárom, laten we vergeven, vergeten doen we nooit en bedenken dat de gesneuvelde Duitsers óók mensen, zoals u en ik waren.  Doordat we, afkomstig uit deze streek, allemaal een achttal maanden geëvacueerd hebben gezeten, hebben we vooraf veel van het oorlogsgeweld meegemaakt, maar de bevrijding van eigen dorp of stad is aan ons voorbij gegaan.
Hier beneden ziet u wat oorlogsbeelden, zoals de landing van de Airborners bij Arnhem, een Duitse Tiger in actie op de Heuvel, het Airbornekerkhof in Oosterbeek, de Mariakapel en de landstreek  waar toen de strijd zich heeft afgespeeld.

04-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Op 4 mei herdenken we niet alleen alle Nederlandse gevallenen die voor vrede en vrijheid omgekomen zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog maar ook onze dappere mannen en vrouwen die het leven gelaten hebben  tijdens de Politionele Acties in Nederlands-Indië, tijdens vredesoperaties in Korea, De Libanon, Bosnië en Afghanistan. In feite zijn er op 15 Augustus nog aparte Misuma's voor mensen die omgekomen zijn in de Jappenkampen en op 7 september ook nog een speciale gezamenlijke herinneringsbijeenkomst voor mensen die vanaf 1945 tot 1962 bij acties of ander oorlogsgeweld omgekomen zijn in Indonesié of Nieuw-Guinea. Overal in Nederland worden herdenkingsplechtigheden gehouden. Heel bekend is de jaarlijkse bijeenkomst op De Dam in Amsterdam en de herdenkingsbijeenkomst op de Waaldorpervlakte in de buurt van Den Haag. Misschien zou het ook heel nuttig zijn als we tijdens deze plechtigheden, waar ook ter wereld gehouden, aandacht gingen schenken aan de vele militairen en burgers die in oorlogsperioden zwaar invalide zijn geworden, niet alleen door lichamelijke kwetsuren maar ook psychisch in zware moeilijkheden zijn gekomen. Deze laatst genoemde groep is als het ware geestelijk gesneuveld en verdienen een goede opvang, erkenning en verzorging. Met het opgeplakte etiketje dat we hier te maken hebben met legernummer 42.05.08.111-nú legernummer 42.05.08.444:" behept met het post-traumatische stress syndroom komen we niet veel verder"! Deze burgers van Nederland, België of Luxemburg mogen we niet afstoten! Op de Bourbonklok op de Waaldorpervlakte staat een tekst, geschreven door Prof.Mr. Cleveringa:,, Ik luid tot roem en volging van die hun leven gaven tot wering van onrecht, tot overwinning der vrijheid en tot bewaring en verheffing van al het Nederlands Geestelijk Goed".
Op de foto's hier beneden ziet u de Waaldorper  fusilladeplaats, waar 260 Nederlandse verzetstrijders door de Duitse bezetter werden gefusilleerd-Verder het Chunkai kerkhof waar veel Nederlanders begraven liggen die aan de Birma spoorlijn gewerkt hebben en ook velen die gesneuveld  zijn in militaire acties of van ontbering omgekomen in de Jappenkampen-verder een kerkhof in de Oost met in Nederlands-Indië gesneuvelde manschappen en tenslotte een foto met enkele mannen van de voormalige BS- Binnenlandse Strijdkrachten- die op de Waaldorper vlakte de Bourbonklok  aan het luiden zijn.

03-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Vlak na de Tweede Wereldoorlog ging in het St. Elisabeth'gasthuis te Arnhem de oude Hent "De Haoket" dood. In die tijd werd het katholieke ziekenhuis nog bestuurd door de Duitse zusters uit Münster. Toen de kist met het dode lichaam door Bosman met zijn door twee paarden getrokken lijkwagen bij het ouderlijk huis in Angeren werd bezorgd, vond men boven op de kist gezet een pakketje. Dáár kijken we straks na de begrafenis wel naar werd er gezegd. Na de uitvaartdienst thuisgekomen werd het pakketje ontrafeld, maar omdat er uit de door kranten omwikkelde doos een vreselijke stank kwam, werd eerst het ziekenhuis opgebeld om te horen wat er in die doos kon zitten. Já, hier met zuster dorothea klonk het aan de andere kant van de lijn.
Moeder Peters:,, Wat zit er toch in dat pakketje zuster wat we aan het voeteneinde boven op opa's kist gevonden hebben"? Ja, mevrouw Peters:,,Dat is een verbrijzelde voet van een Canadees die op het perron in Arnhem een ongeluk heeft gehad",,De doos is tóch mede begraven"? Moeke Peters:,, Om eerlijk te zijn zuster, moet ik u bekennen dat dit niet het geval is, omdat we dachten te doen te hebben met het smerige wasgoed van bompa Peters en hoe moeten we de zaak nu gaan oplossen"? Zuster Dorothea:,, Zou u dan zo vriendelijk willen zijn om de doodsgraver te verzoeken het graf weer te openen, zodat de verbrijzelde voet van deze katholieke jongen in gewijde aarde kan rusten"? Moeder Peters:,,We zullen ervoor zorgen zuster"! Omdat Bart Gunsing op het kerkhof de kuil al dichtgegooid had en de grond aangestampt, was er weinig animo meer om het graf te heropenen. Tante Riek Osterloh die bij bijzondere gelegenheden altijd bij ons thuis was, aldus de vertelster van dit verhaal mijn vrouw Rietje Peters die dit als kleinkind van bompa óók allemaal meegemaakt had, pakte met de gafel de ontrafelde stinkdoos van de tafel en toog ermee naar het bouwland achter de boerderij, alwaar "de deus" diep in de grond begraven werd. Weliswaar geen gewijde aarde zei Tante Riek, máár bij de wederopstanding op het einde der tijden kan de Canadees hier in Angeren gratis zijn voet weer ophalen en zit er ook geen stanklucht meer aan!

02-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

In 2004 heb ik een artikel geschreven over ftalaten: dit zijn giftige weekmakers, die gebruikt werden in de speelgoed-en electronicaindustrie. Berucht waren in die periode de bijtspeeltjes voor kinderen tot 3 jaar, die piepknijpertjes en ook in poppetjes zaten die ftalaten. Nog niet zo lang geleden hadden we die rage met scoubidoutouwtjes, weet je nog? Daarin kwamen die stoffen ook in voor. Wat zit er dan in verwerkt? Iedereen heeft wel eens van dioxine gehoord, gevaarlijke uitstootgassen in de lucht. Nú, in die ftalaten huizen 4 verwante stoffen daarvan, bekend onder de noemer DEHP. Doordat die stoffen op de duur gaan oplossen, denk maar eens aan al die spulletjes die her en der worden achtergelaten, vinden we ook DEHP in het gewone huisstof, het regenwater en de gronden om ons heen. Medio 2007 is de verwerking van weekmakers die gevaarlijk zijn verboden. Dit geldt niet voor de hele wereld en heeft alleen betrekking op de Europese landen.
Fabrieken die in 2004 al gestopt waren met de verwerking van Ftalaten waren het electronicaconcern Samsung en ook de speelgoedfabrikant van Teletubbies. In 2004 is er een bloedonderzoek geweest, speciaal gericht op mogelijke reststoffen van ftalaten in het lichaam, waaraan 90 willekeurige personen onder de dertig jaar hebben deelgenomen. Bij al die onderzochte mensen zijn reststoffen aangetroffen. Het onderzoek werd destijds verricht door Prof.Dr.Sauber,verbonden aan het Academisch ziekenhuis in Groningen. Om het vrouwelijk of mannelijk lichaam te behagen werden weekmakers ook in de seksindustrie verwerkt in allerlei leuke denkbare speeltjes. Dát mag ook niet meer! Overal bij mensen in huis liggen nog wel een hoop van die oude bijtringetjes, poppetjes en weet ik veel. Beste mensen, gebruik ze niet meer, want van buiten kun je niet zien of het wél of niet gevaarlijk is. Het beste is om al die oude spullen bij de  inzameldienst in te leveren en niet meer te gebruiken. Doordat de moderne weekmakers drie keer zo duur zijn als die gevaarlijke goedkope weekmakers proberen fabrikanten van buiten Europa nog steeds met van alles en nog wat, dat niet toelaatbaar is, op de markt te komen. Een hoop fabrikanten hebben een keurmerk ingevoerd van veilig speelgoed. Informeer bij uw aankopen of alles safe zit en als het om uw gezondheid en veiligheid gaat, betaal dan liever iets meer voor een bepaald product dan somstraks met een ziek kind te komen zitten of voor kortstondig seksgenot in de problemen te komen. Op vakanties buiten Europa moet u heel goed opletten of u wel een veilig souveniertje mee naar huis neemt!

02-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Vlak na de Tweede Wereldoorlog en terug van de evacuatie uit Friesland wemelde het in de Betuwe van vogels, die opgejaagd waren door het Ardennenoffensief en hier een ideale plek gevonden hadden om zich te voeden en te verschuilen tussen het weelderige onkruid in het verlaten gebied. Buiten huismussen, merels, huiszwaluwen, kraaien, eksters, vinken en kwikstaartjes was de streek  toen hier overbevolkt geraakt met geëvacueerde vogelsoorten zoals putters, sijsjes, alle soorten zanglijsters, hout en tortelduiven, bijna alle mezensoorten, maar ook veel Vlaamse Gaaien. Van deze laatste soort waren er in de kersenbongerd van Berend Roelofs een groot  aantal vertegenwoordigd. Nu  hielden ze bij Piet van Frans-de familie Willemsen-kippen, die in die tijd allemaal buiten scharrelden. Ook waren er kloeken bij met kuikentjes, die voortdurend aangevallen werden door de gaaien uit de bongerd van Berend. Er ging geen dag voorbij, of er waren weer een vijftal kuikens verdwenen. Mijn vriend Nol Helsen en ik konden de man een kwartje verdienen, als we de gaaiennesten zouden uithalen. Na eerst bij Piet, Frits en Lies, en een op bezoek zijnde pater Dominicaan (Pater Meier)-, een kopje thee te hebben gedronken, doken we de aan het land van Piet van Frans grenzende bongerd van Berends Roelofs in om de aangenomen klus te klaren. Na bij een tweetal bomen de zaak afgerond te hebben, stuitten wij bij de derde boom op grote moeilijkheden. Terwijl ik helemaal boven in de boom bij het nest met jongen zat en Nol halverwege, kregen we plotseling te maken met de mannelijke leden van de familie Roelofs. Gewapend met fietskettingen stonden ze rondom de boom ons op te te wachten. Nol kon, door uit de kersenboom te springen, nog ontkomen, maar ik hoog bovenin viel ten prooi aan de cowboys beneden. Of we bij de familie Willemsen onze gage geïncasseerd hebben, kan ik me niet meer herinneren, wel het verschikkelijk en onmenselijk pak ransel van die Roelofsjes!

01-05-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

Beste bezoekers van mijn blog

Ik heb de oorlogstijd zelf bewust meegemaakt en als u de moeite neemt om alle geschreven stukken hiervan te bekijken, dan komen de ouderen onder u situaties tegen die ze zelf ook beleefd hebben. Het was een heel bewogen tijd en toen we bevrijd waren dachten we allemaal dat zoiets nooit meer gebeuren kon. Anno 2008 staan we in een tijd waar haat en nijd de boventoon voeren en er zijn groeperingen ontstaan die het ergste doen vrezen. Beste mensen:,, We kunnen deze wereld alleen leefbaar houden door menselijk te blijven en elkaar te verdragen"! Rond de dertiger jaren van de vorige eeuw ontstonden er ook allerlei belangenpartijen en het eindresultaat was de Tweede Wereldoorlog. De mensen die in Duitse kampen gezeten hebben kregen te maken met gewone huisvrouwen die  gestoken in een Aufseherin-uniform zich in Buchenwald en Auschwitz-Birkenau ontpopten als genadeloze beulen. Huisvaders, studenten, vrijwilligers in uniform en ook gevangenen aangesteld als barakoudste gedroegen zich vaak als wilde beesten. Als je vandaag met mensen in gesprek komt zijn er heel veel die zo boordevol haat zitten dat ik vaak denk:,, Als die binnenkort een uniform gaan aantrekken, gaat de hel écht losbarsten"! Zijn er vandaag aan de dag nog ergens concentratiekampen? Jazeker zijn die er! Volgens de conventie van Genève heeft iedere politieke gevangene recht om bezocht te worden door leden van het Rode Kruis en ook Amnesty International heeft in veel landen hiertoe toegang. De Amerikanen met hun vrijheids- en democratische principes zijn nog steeds niet aangesloten bij het Internationale Hof van Justitie en ook de conventievoorwaarden hebben ze nooit ondertekend. Via mijn blog kunt u op twee manieren bij het concentratiekampnet komen. Als u rechts bij de rubriek favorieten kijkt en U drukt hierop zit u op dit Web. U kunt ook klikken op Amnesty, dan zit u er ook op! Kijk maar eens naar de Amerikaanse kampen en trekt zelf uw conclusies! Onderstaande WO-2 beelden spreken voor zich. Foto 7 en 8 geven een beeld van het kamp Dora-Nordhausen, waar in ondergrondse tunnels oorlogstuig gefabriceerd werd. De laatste foto is genomen in 1941 op het Daniël-Willinkplein in Amsterdam waar door de Duitsers Joden bijeengebracht werden.

DOUCHERUIMTE, MAAR IN WERKELIJKHEID GASKAMER v/d DOOD

27-04-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers

De frontlijn lag over een gebied van duizenden kilometers en strekte zich uit van Tunis, Tripolis, Bengasi, Tobruk tot El Alamein.
Adolf Hitler had zijn beste militaire strateeg naar Afrika gestuurd om die onmetelijke woestenij  en daarboven gelegen kuststrook met toegang tot de grote wereldzeeën te bewaken. Generaal-Veldmaarschalk Rommel was 49 toen hem die taak als bevelvoerder werd opgedragen. De man had een bepaald charisma en was geliefd bij zijn manschappen. Wat de Duitsers op militair gebied vaak de das omgedaan heeft was het klakkeloos opvolgen van bevelen van bovenaf. Ervaren Nederlandse officieren,  waarmee ik gesproken heb en die onder Amerikaans bevel in Korea gevochten hadden, hebben me ooit verteld dat ze onverantwoorde bevelen van bovenaf nooit uitgevoerd hebben. Hadden ze dit wel gedaan, dan had van alle Nederlandse militairen niemand de strijd overleefd.
Hitler heeft op vele fronten de strijd en nadien de oorlog verloren, doordat hij dacht een superwezen te zijn. In de Eerste Wereldoorlog heeft hij als soldaat gevochten maar kon zich niet beroepen op een militair academisch gevormde opleiding.
Over strategische aangelegenheden zat Rommel met Hitler niet op één lijn. Als Rommel zijn inzichten had kunnen doorvoeren, dan zou de slag bij El Alamein waarschijnlijk nooit plaats gevonden hebben. Ook de aanvoer van benodigd militair materieel en brandstoftoevoer stokte, doordat Hitler meer aandacht schonk aan de strijd in Rusland dan in Afrika. In het volgende deel onder Oorlogsfoto's Afrika ziet u een aantal beelden hiervan. 

25-04-2008 om 00:00 geschreven door Eef Hübbers