|
In het Nieuwsblad "Tribune" van mijn partij de SP las ik vandaag een artikel onder de titel "Manneke Pissig", geschreven door Johan van de Hout. In het bewuste artikel worden veel citaten aangehaald van de Vlaamse professor Jan Blommaert, hoogleraar antropologie en sociolinguïstiek aan de universiteit van Tilburg en vóórmalig journalist van De Standaard, nú uitgever Paul vanden Bavière. In het kort wordt aangegeven de Vlaams_Waalse tegenstellingen die in het Belgische parlement bij ieder onderwerp en debat, wél of niet terzake, naar boven komen. Volgens Blommaert bestaat België uit twee staten nl Vlaanderen en Wallonië, ze hebben ieder hun eigen media en alles wordt geanalyseerd naar gelang hun eigen Waalse of Vlaamse positie. Gesteld wordt door Vanden Bavière dat België zelfs uit drie gewesten bestaat: Vlaanderen, Wallonië en Brussel. In Holland bvb kennen we een publieke opinie, die we in België door de gespletenheid van staat, geaardheid en taalgebruik niet kennen. Ook in de hele infrastructuur heeft deze gespletenheid grote invloed gehad, doordat de aan de macht zijnde politici hierin uitsluitend hun eigen belangen doorvoerden en geen rekening hielden met de gewone burger. Blommaert prikt het verlies van koopkracht op het politieke bord van de diverse regeringenen en denkt dat er een federale kieskring in België moet komen om de infrastructuur te herstellen. Hoe zijn die grote tegenstellingen in ons buurland toch ontstaan? Bij de onafhankelijkheid in 1830 was België de facto een Franstalig land met een uit Duitsland afkomstig koningshuis. Om de Franse aanspraken op België te weerstaan, steunde het koningshuis de Vlaamse strijd voor behoud van het Nederlands. De eis van Wallonië om Franstalig te blijven, leidde uiteindelijk tot de huidige situatie. Voor de Tweede Wereldoorlog was Wallonië door zijn kolen- en staalindustrie economisch sterker dan Vlaanderen, maar de Vlamingen hebben hiervan niet kunnen profiteren en werden toen al flink uitgebuit. De Antwerpse caféhouders betaalden drie keer zoveel belasting dan de Waalse hoogovens. Het Waalse Patronaat vertelt een heel ander verhaal en beweert dat tot 1980 dankzij Wallonië Vlaanderen de kop boven water heeft kunnen houden. Dit is absoluut grote nonsens, want toen de heren hun zakken gevuld hadden zijn ze allemaal in Zwitserland of aan de Côte d'Azur in Frankrijk gaan wonen. Nú is in België de situatie als volgt: per jaar gaat er tussen de vijf en zes miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië en de verwachting is dat dit van jaar tot jaar zal oplopen. Wallonië is economisch bijna volledig afhankelijk van Vlaanderen geworden! Tóch Europees gezien zijn Vlaanderen alsmede Wallonië voor deze geglobaliseerde wereld allebei te klein om zich af te scheiden en het zou dan ook zeker voor Wallonië funest zijn als dit ooit plaats zou vinden. Dat sentimenten bij de Vlamingen een grote rol spelen, dit is dan mijn mening, daar kan ik heel goed inkomen en en een oplossing voor alle problemen kan ik ook niet aanreiken. Als ik deze zomer een Waals restaurant binnenstap, dan hoop ik wél dat ze mij als Hollander verstaan en bereid zijn om mij te bedienen en niet meer een zodanig hautaine houding aannemen door me eenzaam aan een tafeltje zittend te laten verpieteren!! Wilt u dit artikel helemaal lezen en meer sociale vraagstukken op allerlei gebied, kijk dan bij favorieten of klik op de foto, rechts van de voorpagina, op Jan Marijnissen!!
|
