Gisterenavond was het terug moeilijk. Had vergadering met de club, de kinderen waren op logement dus ze had vrij spel. man om gek te worden. Vanmorgen hetzelfde verhaal. Besloten om met de fiets naar het werk te komen en terug zo diep zitten. Mij aan het afvragen waarom ik niet meer kan genieten van het fietsen? ik maak (onbewust) nog altijd teveel de link met de ontrouw. Toen ik eind 2012 begon te trainen knoopte ze haar 2de affaire aan met minaar 1 en een paar maand later begint ze met minaar2. Zit ze te chatten en te bellen terwijl ik gaan fietsen ben. Ik ben het allemaal zo beu!!!!! ik wil me niet meer slecht voelen. ik wil terug gelukkig zijn. Terug genieten van het fietsen. Terug genieten van bij vrienden zijn. Mij niet meer lopen afvragen op plaatsen waar veel mensen zijn hoeveel mannen daar bedrogen zijn door hun vrouw. Ik wil terug mijn trap kunnen afkomen zonder te denken dat die 'smeerlap' daar ook gelopen heeft! Terug naar toilet gaan zonder te denken dat hij daar ook gestaan heeft! Ik wil terug een thuis hebben!!! Arghhh het is zo verdomd frustrerend. Vanmorgen op de fiets wist ik het plots. Had tegen de therapeute al een paar keer gezegd dat ik het zwak vond van mezelf dat ik gewoon niet weggegaan ben. Ze vroeg telkens waarom maar een echt antwoord had ik niet. Wel vanmorgen wist ik het dus. Een gebrek aan eigenwaarde. Iedereen die zichzelf wat respecteerd had dit gewoon niet 'toegelaten' en zijn valiezen gepakt of haar buitengegooid. Maar ik de stomme kloot vecht voor haar en doe alsof er niets gebeurd is. Hoe erg kan je jezelf verloochenen????!!!
Gisteren een dagje verlof. Een leuke namiddag gehad als vip op scheldeprijs. Toch eventjes een paar uur niet aan alle problemen gedacht. Zelfs even een ego boost gekregen door een knappe dame die haar ogen niet van mij kon afhouden en dan heel vriendelijk hallo zei . Eenmaal terug thuis was het jammer genoeg wat minder. Gisterenavond laat haar op een leugen betrapt. Misschien is het niets maar alle zintuigen staan terug op scherp. pfff om gek te worden.
Gisteren nog maar eens goed beseft wat ik de afgelopen jaren allemaal deed in het huishouden. De maandag is meestal een heel drukke avond. Koken, afwassen, opruimen en noem maar op. Gisterenavond thuisgekomen en mij nu eens niets moeten aantrekken. Nog een paar uur in de tuin kunnen werken en eigenlijk vrij veel gedaan. Zo beseft een mens waarom ik niet aan 'mijn' werk toekwam. Ondanks een poetsvrouw en strijkdienst deed ik nog heel veel in het huishouden waardoor mijn ander werk bleef liggen. Dan vraag je je toch eens af waarom heb ik het allemaal gedaan. Me telkens in 10 proberen kappen om haar te helpen en als dank jaren bedrogen geweest. Eigenlijk zou ik gewoon eens moeten doen wat er sommige van mijn familie zeggen. Eens een paar maand niets doen en haar voor alles alleen laten opdraaien. Dan zal ze de tijd en goesting niet meer hebben om zich met een ander bezig te houden en misschien eens beseffen wat ze aan mij had. Ah ik geraak er stilletjes van overtuigd dat je beter een smeerlap van een man kan zijn dan een liefhebbende en zorgende echtgenoot want het is toch nooit goed. De vraag is hoelang ze het nu wel goed zal vinden?
Zaterdagvoormiddag met het jongste dochtertje naar ballet. Vraag me niet waarom maar om één of andere reden heb ik me daar moeten inhouden om niet te beginnen huilen zoals een klein kind. Ik voelde met niet echt heel diep zitten maar toch was er iets. Gelukkig wat afleidng gezocht in lectuur. Voor de rest een drukke dag gehad en in de namiddag met heel het gezin boodschappen gaan doen. Af en toe stak de doem gedachte nog eens de kop op maar die verdween vrij snel. Zondag voormiddag terug fiets voormiddag en dat leek weer de hel te worden maar wat gaan socializen met de medefietsters maakte het goed draaglijk. In de namiddag thuis nog wat beziggeweest voor de kids hun zwembad terwijl mijn vrouw naar de zonnebank was. Terug toch wel even een paniek moment. bijna één uur weg voor 2x 5 minuten met de auto en 10min onder die zonnebank. Terug eventjes mind games pfff. Al bij al toch een vrij goed weekend achter de rug. De moeilijke momenten verminderen en worden minder intensief. Wat me vooral hoop heeft is dat ik mijn vrouw zie veranderen. Daar waar ik er vroeger alleen voorstond voor klussen en zelf bepaalde huishoudelijke taken komt ze nu helpen. Ook geniet ze meer en meer van ons samenzijn. Toch allemaal hoopgevende signalen. Al blijf ik heel voorzichtig
Gisteren uiteindelijk nog een redelijke dag gehad. Het contact met een lotgenoot doet ergens wel goed. Anderzijds zie ik in zijn verhaal waanzinnig veel gelijkenis met mijn verhaal en begin ik meer en meer schrik te krijgen dat alle moeite voor niets is. Het wakkert de twijfel wel aan. Anderzijds twijfel ik er niet aan dat hij de beste bedoelingen heeft. Mijn therapeute 'waarschuwde' mij om niet teveel rekening te houden met andere mensen hun meningen maar dit is toch wel iets anders. Er is een groot verschil wanneer je de situatie zelf hebt meegemaakt. zelf had ik ook altijd gezegd dat haar kleren op straat gingen liggen de dag dat ik het ontdekte. Wel ik heb er die avond zelf geen moment aan gedacht. Voer voor mijn vriendin/theapeute en therapeute denk ik.
Met het prachtige weer de laatste dagen ben ik al elke dag met de fiets komen werken. Leuk maar het enige nadeel is dat ik teveel tijd heb om na te denken. Terug alles doorlopen in m'n hoofd. Mezelf proberen te overtuigen om te stoppen met piekeren en puzellen dat het allemaal geen zin meer heeft. Dat haar ogen zijn opengegaan en dat ze terug gelukkig wil worden met mij. Maar toch is het zo verdomd moeilijk.(Ja Jade ik weet wat jij ervan denkt en ik vecht er echt wel tegen hoor. Moest aan je reactie denken nu ). Volgens de therapeut gisteren kwam het door de manier waarop we in een relatie staan dat het zo moeilijk is. Omdat zij nog altijd niet half beseft hoeveel pijn ze mij heeft gedaan. Ah ik heb mijn hoop een beetje op hem gezet. Hij snapt dat we terug in een visieuze cirkel zitten omdat we op gevoels gebied een andere taal spreken. Groot was mijn verrassing toen ik een reactie zag van iemand die hier ook een blog gestart heeft. Toevallig het ik gisteren zijn blog gelezen en ergens had ik iets van 'ik ben niet alleen'. Opweg naar hier vanmorgen was ik nog aan het denken aan de statistieken dat er x% mannen vreemdgaan en x% vrouwen. Maar voor elke man moet er toch een vrouw zijn. Ik weet dat dit kort door de bocht is maar de grote lijn is toch zo. Als ik je dan in alle eerlijkheid vertel dat ik (alleenstaande) dames ken die er meerdere getrouwde vriendjes op nahouden (nee ik ben er geen van) dan begin ik te snappen hoe ze aan die percentages komen. Alleen heeft het een vertekend beeld van de waarheid. procentueel zijn er misschien meer mannen maar wat die vrouwen doen is uiteindelijk nog 'slechter'. Ik wou dat we al een jaar verder waren. In de hoop dat alles wat verwerkt is. Waar ik zal zijn weet ik niet. Nog bij mijn vrouw? alleen? een nieuwe liefde? De tijd zal het wel uitwijzen. Het rare is dat er verschillende vriendinnen interesse hebben in meer maar dat het mij niet intresseert. Alhoewel het misschien zo raar niet is. Ik moest gisteren zeggen hoe ik me vanbinnen voelde en eigenlijk was het eenvoudig. Eén hoopje ellende. Niet meer durven voelen uit schrik om terug zo gekwetst te worden. Gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Zij die ervoor zorgen dat ik elke dag doorga maar die jammer genoeg soms ook een beetje slachtoffer zijn van mijn moeilijke momenten. Soms kan ik hen vastpakken en knuffelen en denken jullie zijn mijn geluk en al de rest is maar bijzaak.
Gisterenavond was het dus therapeut tijd.Ondanks dat die man mij soms de kriebels doet krijgen door zijn manier van werken moet ik toegeven dat hij begrijpt wat er nodig is om alles te kunnen verwerken. Het was een hard en pijnlijk uurtje voor zowel mezelf als mijn vrouw. Op de terugweg naar huis is er geen woord gezegd. Ik was kwaad en hetzelfde geldt voor haar. Alleen hadden we beiden een andere reden. Ik was vooral kwaad voor alles wat gebeurd is en een degelijke uitleg/reden die ontbreekt. Zij was kwaad omdat ze nog maar eens 'verkeerd begrepen word'. Omdat hij 'oordeeld' zonder haar voorgeschiedenis te kennen en omdat hij dingen verondersteld die niet waar zijn. Dat is haar uitleg die ze uiteindelijk nog gaf. Als 3 therapeuten hetzelfde zeggen dan zou ik me toch vragen stellen. Wat zij blijkbaar niet doet en zichzelf nog altijd verschuilt achter haar verleden. Wat ze niet snapt is dat iedereen een verleden meesleurt en dat dit niet het recht heeft om zo vreemd te gaan. Dit zorgt ervoor dat het terug een heel moeilijke dag is en dat ik meer en meer twijfel of ik wel de juiste beslissing neem door het nog een kans te geven.
Same story. Gisteren ganse dag die frustratie. Niets tegen haar gezegd. Zij is terug happy. Vandaag naar de 'nieuwe' gezamelijke therapeut. Ben eens benieuwd. na het intake gesprek een maand geleden is het toch wat afwachten wat het zal geven.
Terug enkele moeilijke dagen achter de rug. Wat er vooral door mijn hoofd speelt is dat affaire 3 deze periode een jaar geleden begonnen is. Ik voel vooral kwaadheid en woede. Hoe moet ik begrijpen dat je als vrouw gewoon toegeeft aan iemand die zegt dat hij verliefd op je is zonder dat je er zelf gevoelens voor hebt. Wat moet ik denken als zij gewoon een (sexuele)relatie aangaat met hem om hem een plezier te doen. Ze had 'gevoelens' voor hem maar was niet veliefd. Gevoelens van sympathie, medeleven. Dat is wat ze mij verteld al denk ik dat ze het spanned vond en de sex zal ook wel leuk geweest zijn zeker? Ah ik begin mezelf meer en meer te verwijten dat ik de relatie niet gestopt ben wanneer ik het ontdekt heb. Alles wat ik nu weet en dat is waarschijnijk nog maar een fractie is zo waanzinnig surrealistis. Zo ondankbaar voor wat je jaren voor je gezin gedaan hebt. Nog altijd heb ik het gevoel op een tikkende tijdbom te leven. Elke dag blijf ik hopen dat het verbeterd en dat de frustratie en kwaadheid weggaat maar meer en meer begin ik te vrezen dat dit pas zal lukken wanneer ikzelf een nieuwe start zal nemen.
Gisteren was het therapeute tijd. Ze heeft een paar zaken gezegd die ik eigenlijk nog nooit beseft had. Het kwam erop neer dat ik op de moeilijke momenten in mijn leven gewoon niet bij mijn vrouw terecht kan. Wanneer ik kijk naar de situatie nu. Ze kan zich enkel openstellen voor mij op het moment dat ik niet meer spreek over het gebeuren. Al enkele weken vraag of zeg ik niets meer en slik ik al mijn frustratie en vragen in. Goed beseffende dat dit geen gezonde situatie is maar tegen beter weten in doe ik het toch. Zo waren er nog een paar voorbeelden uit het verleden waar achteraf gezien ik er ook alleen voor gestaan heb. Hopen dat het in de toekomst wel kan zeker? Voor de rest gaat het voorlopig 'goed' met ons. Al heb ik schrik dat goed niet zo goed is als ik zou willen. Ik merk toch dat er bij mij iets gebroken is en ik weet niet hoe het verder zal evolueren.
Toen ik gisterenavond aan het koken was speelde het verhaal met minnaar 1 door mijn hoofd. Inwendig was ik ook aan het koken. Ik was terug zo kwaad op haar. Datzelfde moment kwam ze thuis en moest ik op mijn tanden bijten om niet uit te vliegen. Dan nog maar wat geschilderd om af te koelen. Zij heeft wel een klik gemaakt. Het verschil is zo groot met de laatste jaren. Ze komt veel knuffelen en kan nu genieten van bij mij te zijn. Samen nog een uurtje tv kijken en liefst in mijn armen liggen. Het maakt me blij maar anderzijds vraag ik me toch af waarom het nu wel kan. Waarom heeft ze jaren niet gezien hoe goed wat we hadden? Zoals in elke relatie was er bij ons ook wel sleur maar je moet wel met 2 zijn om eraan te werken. Bij mij heeft het gebeuren het omgekeerd effect. Ik kan me meer en meer ergeren aan haar kleine kantjes. Die kleine frustraties die niet meer worden toegedekt met de mantel der liefde. Ik denk dat de ergste crisis achter de rug is maar vrees toch nog altijd voor de afloop. Volgende week terug naar de gezamelijke therapeut. Benieuwd hoe dat zal verlopen.
Niets speciaals gisteren. Drukke avond gehad en vrij weinig bezig geweest met de situatie. Vanmorgen en eigenlijk al geruime tijd het gevoel van wraak. Het gevoel dat de dag komt dat ik wegben, dat ik iemand anders tegenkom en alles achter mij laat. De kans dat dit gebeurd is heel klein tot onbestaande waarschijnlijk maar toch heb ik zo ergens een 'geruststelling' dat alles inorde komt. Is het een mentale vlucht? een stil verlangen? De tijd zal het uitwijzen zeker?
Afgelopen weekend was heel druk. kids, boodschappen, nog wat werken thuis. Een weekend zoals bij veel gezinnen met kinderen zeker? Ondanks de drukte toch terug veel frustratie gevoeld.Vooral zondag voormiddag tijdens het fietsen. Vorig jaar wou ik een paar keer in buitenland gaan fietsen maar door het werk is dat niet kunnen doorgaan. Uiteindelijk beslist om in september met de mtb 3dagen door de alpen te trekken. Omdat ik dan de affaire ontdekt heb in juli had ik daar ook geen zin meer in. Dus gisteren tijdens het fietsen aan het denken wat als ik die eerste 2 trips wel had kunnen doen. Dan had ze vrij spel. Had ik het niet ontdekt zat ik een kleine week in de Alpen en kon ze haar goesting doen met minaar 2. pfff om zot te worden die gedachte. Wanneer we het huis gekocht hadden had ik mezelf voor genomen om 1 a 2 jaar te gebruiken om alles naar ons goesting te maken om daarna eindelijk eens wat meer tijd te steken in het fietsen. Jammer genoeg heb ik door de situatie daar helemaal geen zin meer in. Ergens wil ik het nog atltijd doen maar het vertrouwen is volledig weg waardoor ik het helemaal niet zie zitten. Ik weet dat het heel dom is maar het is sterker dan mezelf. Wat ik dit weekend ook ondervonden heb is dat je de kleine ergernissen van de ander niet zo gemakkelijk meer naast je neerlegt. Zo kreeg ik zaterdag kort na de middag te horen dat ze moe was. Je kan je niet voorstellen hoe hard ik op mijn tong moeten bijten heb om niet te zeggen dat ze niet moe was om affaires te hebben. Zondag hetzelfde verhaal. Ze wou nog even naar zonnebank om daarna nog wat dringend werk te doen. Toen ze terugkwam hetzelfde verhaal. Ik heb er niets over gezegd. Uiteindelijk doet ze ook wel veel maar toch... Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze zich zo schuldig voelt en dat ze zelf niet snapt hoe ze dat allemaal kunnen doen heeft. Ik was blij dat ze er eindelijk (nog) eens over spreekt en dat ze beseft dat ze zwaar uit de bocht is gegaan. Maar eerlijk toegegeven heb ik geen medelijden. In tegendeel. Heb haar dan ook gezegd dat ik hoop dat ze het er nog heel lang moeilijk zal met hebben zodat ze nooit meer in de verleiding komt om terug zo'n dingen te doen. Mijn frustratie zit blijkbaar nog altijd heel diep maar anderzijds mag ze blij zijn dat we nog een gezin zijn en dat ons leven 'gewoon' is voortgegaan. De meeste koppels zouden nu waarschijnlijk een scheiding aan het uitvechten zijn.
Sinds gisterenavond is het terug wat moeilijker. De frustratie van het onrecht. De 'trut' hoe kon ze het doen. Mij dan nog wat afgereageerd door wat te werken thuis. Deze ochtend zelfde verhaal. Arghh afleiding zoeken. Nog steeds het gevoel dat ze dingen verzwijgt. Ik weet dat ik alles achter mij moet laten maar toch knaagt het. Wat heb ik misdaan? Waaraan heb ik het verdiend? Hopelijk word het weekend beter.
Gisteren een dagje verlof genomen. Ze kwamen de laatste zaken doen aan de badkamer dus ook maar een ganse dag in het huis gewerkt. Eigenlijk ging het vrij goed. Waar het de laatste weken wat moeilijk was om dingen te doen in huis was het gisteren veel beter. Er zijn minder slechte momenten en wanneer ze de kop opsteken lukt het om ze vrij snel opzij te zetten. Deze ochtend bij het wakker worden was het terug even moeilijk maar ook dat was vrij snel over. Hopen dat het zo blijft of dat de slechte momenten definitief verdwijnen. Al loert het gevaar nog altijd om de hoek natuurlijk.
Deze ochtend 'verrast' door vrouw en kinderen voor vaderdag. Van de kinderen een leuk zelfgemaakt cadeau gekregen met uiteraard de bijbehorende tekeningen. Van mijn vrouw een hart gemaakt uit takjes en een bongo bon om samen naar de sauna te gaan. Ik was blij met de geschenken maar toch nog eventjes dat gevoel van "waarom kan het nu wel en de afgelopen jaren niet". Ik probeer het verleden naast me neer te leggen maar dat lukt niet altijd even goed. Langzaam maar zeker geraak ik overtuigd dat het goed komt al zal het nog even duren vooralleer het vertrouwen terug zal zijn en alles zijn plaatsje gekregen heeft.
Het gaat al enkele dagen vrij goed. Niet dat ik niet aan het gebeurde denk maar het raakt me weinig. Al vrees ik dat het ook de vermoeidheid is die een rol speelt. Al enkele dagen ben ik vrij vermoeid en gaat mijn lichaam in 'shutdown mode' wat betreft emoties. Ach ik zie wel hoe het verder gaat. Elke dag dat het goed gaat geniet ik van. Zelf naar het werk fietsen kan zonder piekeren dus terug een beetje plezier in het sporten. Enkel vanmorgen spookte het even door mijn hoofd dat ze vorig jaar met minnaar 2 aan het bellen was toen ik ging fietsen maar gelukkig was dat spook vlug verjaagd. Van haar krijg ik ook meer en meer tekenen dat ze 'terug' is. Ze doet zo haar best. Ik herken haar soms niet meer. Gisterenavond vroeg ik me af waarom ze zo de laatste jaren niet was. Het had mijn leven er toch wel iets eenvoudiger op gemaakt. Het deed me beseffen dat ik echt wel heel veel in het huishouden deed en daarnaast mijn werk in de zaak, in de tuin en ander klussen. Eenerzijds ben ik blij anderzijds is het zo dubbel dat ze jaren 'weg' was. Zonder echt een reden te hebben. Ik probeer er niet meer wakker van te liggen maar het zal toch nog wel even blijven hangen denk ik.
3 Dagen thuis geweest. Eigenlijk 3 redelijk goed dagen gehad. Vrijdag waren we thuis om laminaat te leggen. Zaterdag de gewoonlijke rush en 's avond naar een verjaardagsfuif. Zondag namiddag nog even gaan fietsen met ons 4 en daarna plinten plaatsen. Regelmatig aan de situatie gedacht maar het bleef vrij oppervlakkig. Enkel gisterenavond toch eventjes paniek toen ze zei dat ze vanmiddag opleiding moest gaan geven. Ten tijde van affaire met mr 1 verdween ze 's middag ook een paar uur om hun pleziertjes samen te hebben dus het was eventjes vechten tegen onrust. Voorlopig gaat het vrij goed. Hopen dat het zo blijft.
Gisteren was een redelijke dag. Uiteraard denk je regelmatig aan alles maar de pijn bleef gelukkig oppervlakkig. Bij het slapen gaan kreeg ik plots te horen dat ze het moeilijk had door mijn mails van 2 dagen geleden. Komen er dan toch tekenen van spijt? Haar nogmaals gezegd dat ik het heel belangrijk vind dat zij mij verteld wat er in haar omgaat. Dat het mij meer doet als ze zegt dat ze het moeilijk had dan dat ik het met een flauwe 'het spijt me' moet doen . Ik was blij te horen dat ze zich wat beter voelt als ze dan bij mij is en dat ze heel blij is met de 2de (eigenlijk zou ik 4de moeten zeggen) kans die ze krijgt. Maar in alle eerlijkheid dan ook gezegd dat ik me nog elke dag afvraag waarom ik die haar geef. Niemand uit mijn omgeving die weet heeft van dit verhaal snapt dat wij nog samen zijn. Zelf mijn zus die recent gescheiden is, die weet wat het is om er alleen voor te staan en welke problemen co ouderschap heeft kan het niet begrijpen. Eigenlijk is het antwoord simpel. Omdat ik haar graag zie. Waarom zou een mens anders maanden door die hel gaan. Al ben ik zo bang voor de toekomst. Bang dat haar liefde voor mij toch niet voldoende zal zijn om gelukkig te zijn, bang om dit nog eens te moeten meemaken.
Zoals gisteren waarschijnlijk wel gemerkt was het een heel zware dag. Amai het was lang geleden dat ik het zo moeilijk had. Mijn vrouw heeft het geweten. Terug een resem mails met daarin mijn woede en frustratie. Thuis gekomen had ze natuurlijk terug haar gebruikelijke muurtje opgetrokken. Uit frustratie dan maar een groot stuk van de avond aan het werk geweest. Later op de avond ging het dan toch wat beter en merkte ik dat ze toch wat in de knoop zat met wat er gebeurd is. Plotseling kwam er zelf "het spijt me dat ik je zo'n pijn heb gedaan". Eén van de weinige keren dat ik het idee heb dat ze het echt meent. Gisteren dus nog maar eens beseft hoe dun het lijntje is tussen liefde en haat.
. Eenmaal terug thuis was het jammer genoeg wat minder. Gisterenavond laat haar op een leugen betrapt. Misschien is het niets maar alle zintuigen staan terug op scherp. pfff om gek te worden.
