Gisteren terug therapeute tijd. Eigenlijk was het een emotioneel zware sessie. Begonnen met de muur waar ik telkens tegen loop wanneer ik met mijn vrouw over het gebeuren wil spreken. De onrust,frustratie, pijn die dit met zich meebrengt. Nogmaar eens met mijn neus op de feiten gedrukt dat de kans heel klein is dat ze ooit vlot over haar gevoelens zal praten. Terecht stelde de therapeute de vraag of ik er ga kunnen met leven dat dit wss nooit het geval zal zijn of toch niet op het niveau hoe ik het kan. Het was hard om via haar nog eens geconfronteerd te worden hoe 'gevangen' ik zit. Gevangen omdat ik niet de stap kan zetten om weg te gaan maar ook dat ik geen streep kan trekken onder het gebeuren. Alhoewel ik heel goed besef dat ik vast zit was het toch even slikken. We hebben ook grafieken gemaakt. 1 grafiek was hoe ik met global voel een 2de was hoe ik het bedrog ervaar. op een schaal van -10 tot +10 zat ik bij het bedrog nog op een -7. Dit was toch even schrikken. global was beter maar geraak nog niet in het positieve.
Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze het moeilijk had omdat ik het zo moeillijk heb. Moet ik nu blij zijn? Ergens wel. Er is besef van wat ze gedaan heeft. Anderzijds zolang ze blijft liegen kan ik geen rust vinden. Het word me elke dag duidelijker dat ze nog dingen verborgen houdt. Ze blijft maar zeggen 'dat weet ik niet meer' omdat er anders nog zaken zouden uitkomen. Dit is dus hatelijk in heel ons verhaal. 100% eerlijkheid is nog altijd ver te zoeken en ze begrijpt niet dat dat zo belangerijk is. Probeer maar terug vertrouwen te krijgen op die manier. Voer voor de therapeute vanavond!
Een verlengd weekend achter de rug maar wat voor één. 4 dagen gewerkt om het communie feest voor te bereiden.Gisterennamiddag zat ik stik kapot. 4 dagen winkelen, de tuin oporde zetten,...... En telkens komt dan het duiveltje op je schouders zitten en in je oor fluisteren waar je in godsnaam met bezig bent. Jaren alles gedaan en als bedanking bedrog gekregen. Ah ik doe het uiteindelijk voor mijn dochtertje. Als je dan ziet hoe gelukkig en dankbaar ze is dat het allemaal voor 'haar' feest is dan ben ik blij dat ik haar dat toch kan geven.
Blijkbaar leeft mijn verhaal ook serieus bij 2 bevriende koppels die hiervan weet hebben. Vrijdag vertelden ze mij dat het opvalt hoe mijn vrouw me vroeger nooit eens vastnam en dat ze dat nu wel kan. Ook zij begrijpen niet waarom. Ze kennen me vrij goed en snappen niet wat er zou verkeerd geweest zijn met mij. Het verschil is dat ik haar nu niet meer toelaat. Ik tollereer haar wel maar meer dan dat ook niet momenteel. Zolang ze liegt en me dingen probeert te verzwijgen zal daar ook niet veel verandering in komen denk ik. Ondanks alle moeite die ze doet mis ik toch respect. respect voor de kans die ze nog krijgt en vooral respect als persoon naar mij toe. Als je iemand respecteerd ga je die niet behandelen als vuil. Zo voel ik me telkens ik er met haar wil over spreken en zij me nog maar eens met wat leugens afwimpeld.
