Gisteren voelde ik me eindelijk terug wat beter maar daar heeft madam voor gezorgd dat het terug snel over was. Wat is het toch fijn om geapprecieerd te worden voor alles wat je doet en doormaakt. Wat een fijne avond moest worden is uitgedraaid op frustratie en sensoren die terug op scherp staan uit schrik dat ze terug begonnen is aan een zoveelste affaire. Ik zal maar stilletjes aan een appartementje zoeken zeker? Alhoewel? waarom moet ik weg? Anderzijds wil ik nog wonen in een huis waar het vreemdgaan is gebeurd? Eigenlijk wil ik niet weg. wil ik terug gelukkig zijn met haar en mijn gezin maar meer en meer word duidelijk dat dit niet echt meer mogelijk is. Hoelang ga/moet ik dit nog volhouden?
volgt een even zware werkdag. De ganse dag was het moeilijk en op een vergadering was ik helemaal geen mens. Thuis ging het gelukkig iets beter tot ik de vraag kreeg hoe het was geweest in de loop van de dag. Toen ik antwoorde dat het een moeilijke dag was kreeg ik te horen dat ze ook moest bekomen van wat de zondag gebeurd was. Tja. Daar zat ik dan weer. Ging ik nu vragen waarom? Waarom zou ik? Om te horen dat ze het niet leuk vind dat ik kwaad word. Dat ze het abnormaal vind dat ik woedend word als ze vreemdgaat? Omdat zij alles achter haar kan laten en ik het alleen mag verwerken? En zo zit je terug in die viscieuze cirkel. Ik word het 'vechten' zo moe!
Een moeilijk weekend achter de rug en dat is nog heel zacht uitgedrukt. Zaterdag was het werken en daarna naar schoolfeest van de kinderen. Zoals meestal doet het mij geen goed om in een massa volk tussen de happy families te lopen. Ik besef wel dat daar ook veel koppels tussen lopen die hun problemen hebben maar toch. Hoe dikwijls zag ik geen knappe mamma en dacht ik "heb jij je man ook op 5 maand tijd met 2 minnaars bedrogen"? Het eerste uur wou ik daar echt weglopen. Het voelde alsof het op mijn voorhoofd getatoeërd stond. Zondag ochtend zo slecht gezind wakker geworden, echt nog nooit gebeurd, ik was zò kwaad. Zoals elke zondag verse pistoles gaan halen bij de bakker maar de geur van vers brood kon met niet kalmeren. Toen we zaten te ontbijten ben ik ontploft en dan krijg ik doodleuk de vraag "wat heb ik misdaan?". Heb dan maar geantwoord vraag het eens aan minnaar 1 en minnaar 2. Toen ik vertrok om te gaan fietsen kwam ze nog eens vragen waarom ik zo kwaad was. Toen ben ik helemaal geflipt. Heb haar naar het hoofd gegooid dat ze moet praten met mij. Praten over hoe zij haar voelt, wat er in haar omgaat, hoe ze nu tgo mij staat ipv te doen alsof er niets gebeurd is. Heb de deur dichtgegooid en vertrokken voor 30meter. Terug gedraaid en haar 'subtiel' gezegd (gebruld) als ze niet kan praten dat ze haar valiezen mag nemen. Zo ben ik totaal niet. ik herkende mezelf niet. Onderweg naar de club dacht ik om alleen even te gaan fietsen ipv met de groep. Nu had ik de pech (of het geluk) dat ik verantwoordelijk was voor de rit gisteren dus kon er niet gemakkelijk onderuit. Dan toch maar de rit gereden en achteraf iets gaan drinken en gaan praten met mijn vriendin (therapeute).Wat ben ik blij dat ik haar leren kennen heb een paar jaar geleden.Zonder haar had ik wss al domme dingen gedaan. Altijd komt het op hetzelfde neer. Wat zij zegt, mijn therapeute zegt en onze gezamelijke therapeut zegt. Er word veel te weinig gepraat, ik kan niet voelen wat er in mijn vrouw omgaat en omgekeerd zij heeft ook geen idee hoe ik mij voel. Eenerzijds schermt ze haarzelf af en anderzijds is mijn kwaadheid en frustratie (die ik meestal voor mezelf hou) een barriere. Zo zitten we terug in een viscieuze cirkel (de zoveelste). Uiteindelijk dan wel iets rustiger thuis gekomen maar de frustratie is gebleven. Wat er nog moet gebeuren om die cirkel te doorbreken weet ik niet meer. Echt niet meer. Meer en meer leg ik de schuld bij mezelf maar dat zou onterecht zijn (en zal wss ook zo wel zijn) maar toch. Anderzijds zolang mijn vrouw wegvlucht van praten en pijnlijke gevoelens wat kan ik nog doen? Weggaan word meer en meer een optie. Ga ik me dan beter, gelukkiger voelen? ik vrees ervoor.
