Gisteren was een redelijke dag. Uiteraard denk je regelmatig aan alles maar de pijn bleef gelukkig oppervlakkig. Bij het slapen gaan kreeg ik plots te horen dat ze het moeilijk had door mijn mails van 2 dagen geleden. Komen er dan toch tekenen van spijt? Haar nogmaals gezegd dat ik het heel belangrijk vind dat zij mij verteld wat er in haar omgaat. Dat het mij meer doet als ze zegt dat ze het moeilijk had dan dat ik het met een flauwe 'het spijt me' moet doen . Ik was blij te horen dat ze zich wat beter voelt als ze dan bij mij is en dat ze heel blij is met de 2de (eigenlijk zou ik 4de moeten zeggen) kans die ze krijgt. Maar in alle eerlijkheid dan ook gezegd dat ik me nog elke dag afvraag waarom ik die haar geef. Niemand uit mijn omgeving die weet heeft van dit verhaal snapt dat wij nog samen zijn. Zelf mijn zus die recent gescheiden is, die weet wat het is om er alleen voor te staan en welke problemen co ouderschap heeft kan het niet begrijpen. Eigenlijk is het antwoord simpel. Omdat ik haar graag zie. Waarom zou een mens anders maanden door die hel gaan. Al ben ik zo bang voor de toekomst. Bang dat haar liefde voor mij toch niet voldoende zal zijn om gelukkig te zijn, bang om dit nog eens te moeten meemaken.
Zoals gisteren waarschijnlijk wel gemerkt was het een heel zware dag. Amai het was lang geleden dat ik het zo moeilijk had. Mijn vrouw heeft het geweten. Terug een resem mails met daarin mijn woede en frustratie. Thuis gekomen had ze natuurlijk terug haar gebruikelijke muurtje opgetrokken. Uit frustratie dan maar een groot stuk van de avond aan het werk geweest. Later op de avond ging het dan toch wat beter en merkte ik dat ze toch wat in de knoop zat met wat er gebeurd is. Plotseling kwam er zelf "het spijt me dat ik je zo'n pijn heb gedaan". Eén van de weinige keren dat ik het idee heb dat ze het echt meent. Gisteren dus nog maar eens beseft hoe dun het lijntje is tussen liefde en haat.
Gisterenochtend was terug een moeilijke ochtend. Nadeel van met de fiets komen werken is dat je veel tijd hebt om na te denken. Gelukkig verbetert het wel eenmaal aan het werk. Gisterenavond was het een heel drukke avond dus ook niet veel tijd gehad om te piekeren. Enkel bij het slapen gaan toch maar verteld dat mijn sixth sense al een paar weken aan het werken is. Iets zegt me dat minaar 2 terug contact gaat opnemen of reeds opgenomen heeft. Ik weet dat het stom klinkt maar meestal is mijn voorgevoel vrij correct. Zo 'wist' ik de eerste keer dat ik minnaar 1 ontmoete dat mijn vrouw daar verliefd op was. Vraag me niet waarom. Zelf heeft ze er niets van gezegd tegen mij maar ik wist gewoon dat ze er iets ging met beginnen. Hoe dikwijls ik de laatste maanden mezelf niet verweten heb dat ik haar daar niet over aangesproken heb is niet meer te tellen. Ergens wist ik het wat er ging gebeuren (of al aan het gebeuren was) en toch denken dat het mijn verbeelding is. Ik weet dat het achteraf gemakkelijk gezegd is maar toch. Het blijft wel hangen. Die onrust is gebleven tot eind 2012 om een paar maanden later terug de kop op te steken. Wat blijkt nu. Na de 2de affaire met minnaar 1 besefte ze dat het best was dat het gedaan was tot een paar maanden later minnaar 2 op het toneel verschijnt. Ah ja. Ik stop met schrijven voor vandaag. Het wordt terug te pijnlijk. Normaal helpt het schrijven mij om het van mij af te zetten maar vandaag boort het de pijn terug diep in mijn hart. Welke gek zou nog bij zijn vrouw blijven als hij dit allemaal weet? pfff....
Afgelopen weekend met ons tweetjes op weekend geweest. Zaterdag ochtend vertrokken richting spa. Daar een paar uur gaan moutainbiken en daarna nog wat gaan shoppen. S'avonds gezellig op restaurant ons aan het voorbereiden op de welness die ons te wachten stond op zondag. Gezellig ontspannen en relaxen was de bedoeling. Wat ook wel deels gelukt is maar toch.Terwijl je daar ligt heb je veel tijd om na te denken. Niets dat je kan afleiden dus het echt ontspannen en genieten lukte niet altijd. Enkele moeilijke momenten maar al bij al toch wel een leuke dag. Onderweg naar huis kreeg ik de vraag of ik het leuk gevonden had.Toen ik vroeg hoe zij het vond kreeg ik het antwoord dat ze er ook echt van genoten had. Dan toch maar gevraagd of ze er nu meer kan van genieten dan onze weekends de afgelopen jaren. Hierop antwoord ze bevestigend. Gevraagd wat het verschil is krijg ik als antwoord dat ze er waarschijnlijk onbewust niet wou/kon van genieten. Dit maakt mij terug kwaad en gefrustreerd. "Hoe kon dat nu allemaal gebeuren?" gaat er door mijn hoofd. Ik ben nog altijd dezelfde die haar nog altijd graag ziet (alhoewel) en nog altijd alles voor haar doet. Ergens ben ik blij maar anderzijds mocht het verhaal van de laatste 2-3 jaar nooit gebeurd zijn. Het blijft toch moeilijk te verteren. Behandeld alsof ik een smeerlap was die geen aandacht had voor haar of ons gezin. Zo diep gekwetst, vernederd en bedrogen. Hoewel ze het gisterenavond toch wel merkte dat het terug moeilijk was kon er blijkbaar nog altijd geen "het spijt me" vanaf. Och het zal wel weer aan mij liggen zeker dat het niet lukt om het opzij te zetten. Eigenlijk ben ik het beu om mij er aan te ergeren, ben ik het beu om mij af te vragen of ze wel spijt heeft en ben ik het beu om mij zo gebruikt te voelen. Alleen ben ik blijkbaar niet mans genoeg om er iets aan te doen. Misschien moet ik maar eens kwaad worden op mezelf.
