Gisteren was het nog eens therapeute tijd. Ze merkte op dat ik al meer dan 6 maanden vastzit en dat er geen vooruitgang meer is. En ze heeft gelijk. ik heb voor mezelf een 'veilige' leefbare situatie gecreerd. Ons leven gaat verder maar gevoelsmatig komt mijn vrouw niet meer binnen. Waarom vertrek ik dan niet? 1001 redenen die geen redenen zijn. Waarom kan ik me dan niet verzoenen met wat gebeurd is? Gebrek aan antwoorden, gebrek aan zekerheid, ..... Tijd voor actie dus. Volgens haar dan toch. Als ik er klaar voor ben moet ik proberen de dialoog over het vreemdgaan terug op te starten. Ik moet het beschouwen een een laatste poging om terug iets van de relatie te maken en als dat niet lukt kan ik beter gaan. Tja dat klinkt ergens als een verlossing maar nooit geweten dat een mens zo vast kon zitten.
