Gisteren was een redelijke dag. Uiteraard denk je regelmatig aan alles maar de pijn bleef gelukkig oppervlakkig.
Bij het slapen gaan  kreeg ik plots te horen dat ze het moeilijk had door mijn mails van 2 dagen geleden. Komen er dan toch tekenen van spijt?
Haar nogmaals gezegd dat ik het heel belangrijk vind dat zij mij verteld wat er in haar omgaat. Dat het mij meer doet als ze zegt dat ze het moeilijk had dan dat ik het met een flauwe 'het spijt me' moet doen . Ik was blij te horen dat ze zich wat beter voelt als ze dan bij mij is en dat ze heel blij is met de 2de (eigenlijk zou ik 4de moeten zeggen) kans die ze krijgt. Maar in alle eerlijkheid dan ook gezegd dat ik me nog elke dag afvraag waarom ik die haar geef. Niemand uit mijn omgeving die weet heeft van dit verhaal snapt dat wij nog samen zijn. Zelf mijn zus die recent gescheiden is, die weet wat het is om er alleen voor te staan en welke problemen co ouderschap heeft kan het niet begrijpen. Eigenlijk is het antwoord simpel. Omdat ik haar graag zie. Waarom zou een mens anders maanden door die hel gaan. Al ben ik zo bang voor de toekomst.
Bang dat haar liefde voor mij toch niet voldoende zal zijn om gelukkig te zijn, bang om dit nog eens te moeten meemaken.