Gisteren uiteindelijk nog een redelijke dag gehad. Het contact met een lotgenoot doet ergens wel goed. Anderzijds zie ik in zijn verhaal waanzinnig veel gelijkenis met mijn verhaal en begin ik meer en meer schrik te krijgen dat alle moeite voor niets is. Het wakkert de twijfel wel aan. Anderzijds twijfel ik er niet aan dat hij de beste bedoelingen heeft. Mijn therapeute 'waarschuwde' mij om niet teveel rekening te houden met andere mensen hun meningen maar dit is toch wel iets anders. Er is een groot verschil wanneer je de situatie zelf hebt meegemaakt. zelf had ik ook altijd gezegd dat haar kleren op straat gingen liggen de dag dat ik het ontdekte. Wel ik heb er die avond zelf geen moment aan gedacht. Voer voor mijn vriendin/theapeute en therapeute denk ik.
Met het prachtige weer de laatste dagen ben ik al elke dag met de fiets komen werken. Leuk maar het enige nadeel is dat ik teveel tijd heb om na te denken. Terug alles doorlopen in m'n hoofd. Mezelf proberen te overtuigen om te stoppen met piekeren en puzellen dat het allemaal geen zin meer heeft. Dat haar ogen zijn opengegaan en dat ze terug gelukkig wil worden met mij. Maar toch is het zo verdomd moeilijk.(Ja Jade ik weet wat jij ervan denkt en ik vecht er echt wel tegen hoor. Moest aan je reactie denken nu ). Volgens de therapeut gisteren kwam het door de manier waarop we in een relatie staan dat het zo moeilijk is. Omdat zij nog altijd niet half beseft hoeveel pijn ze mij heeft gedaan. Ah ik heb mijn hoop een beetje op hem gezet. Hij snapt dat we terug in een visieuze cirkel zitten omdat we op gevoels gebied een andere taal spreken. Groot was mijn verrassing toen ik een reactie zag van iemand die hier ook een blog gestart heeft. Toevallig het ik gisteren zijn blog gelezen en ergens had ik iets van 'ik ben niet alleen'. Opweg naar hier vanmorgen was ik nog aan het denken aan de statistieken dat er x% mannen vreemdgaan en x% vrouwen. Maar voor elke man moet er toch een vrouw zijn. Ik weet dat dit kort door de bocht is maar de grote lijn is toch zo. Als ik je dan in alle eerlijkheid vertel dat ik (alleenstaande) dames ken die er meerdere getrouwde vriendjes op nahouden (nee ik ben er geen van) dan begin ik te snappen hoe ze aan die percentages komen. Alleen heeft het een vertekend beeld van de waarheid. procentueel zijn er misschien meer mannen maar wat die vrouwen doen is uiteindelijk nog 'slechter'. Ik wou dat we al een jaar verder waren. In de hoop dat alles wat verwerkt is. Waar ik zal zijn weet ik niet. Nog bij mijn vrouw? alleen? een nieuwe liefde? De tijd zal het wel uitwijzen. Het rare is dat er verschillende vriendinnen interesse hebben in meer maar dat het mij niet intresseert. Alhoewel het misschien zo raar niet is. Ik moest gisteren zeggen hoe ik me vanbinnen voelde en eigenlijk was het eenvoudig. Eén hoopje ellende. Niet meer durven voelen uit schrik om terug zo gekwetst te worden. Gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Zij die ervoor zorgen dat ik elke dag doorga maar die jammer genoeg soms ook een beetje slachtoffer zijn van mijn moeilijke momenten. Soms kan ik hen vastpakken en knuffelen en denken jullie zijn mijn geluk en al de rest is maar bijzaak.
Gisterenavond was het dus therapeut tijd.Ondanks dat die man mij soms de kriebels doet krijgen door zijn manier van werken moet ik toegeven dat hij begrijpt wat er nodig is om alles te kunnen verwerken. Het was een hard en pijnlijk uurtje voor zowel mezelf als mijn vrouw. Op de terugweg naar huis is er geen woord gezegd. Ik was kwaad en hetzelfde geldt voor haar. Alleen hadden we beiden een andere reden. Ik was vooral kwaad voor alles wat gebeurd is en een degelijke uitleg/reden die ontbreekt. Zij was kwaad omdat ze nog maar eens 'verkeerd begrepen word'. Omdat hij 'oordeeld' zonder haar voorgeschiedenis te kennen en omdat hij dingen verondersteld die niet waar zijn. Dat is haar uitleg die ze uiteindelijk nog gaf. Als 3 therapeuten hetzelfde zeggen dan zou ik me toch vragen stellen. Wat zij blijkbaar niet doet en zichzelf nog altijd verschuilt achter haar verleden. Wat ze niet snapt is dat iedereen een verleden meesleurt en dat dit niet het recht heeft om zo vreemd te gaan. Dit zorgt ervoor dat het terug een heel moeilijke dag is en dat ik meer en meer twijfel of ik wel de juiste beslissing neem door het nog een kans te geven.
Same story. Gisteren ganse dag die frustratie. Niets tegen haar gezegd. Zij is terug happy. Vandaag naar de 'nieuwe' gezamelijke therapeut. Ben eens benieuwd. na het intake gesprek een maand geleden is het toch wat afwachten wat het zal geven.
Terug enkele moeilijke dagen achter de rug. Wat er vooral door mijn hoofd speelt is dat affaire 3 deze periode een jaar geleden begonnen is. Ik voel vooral kwaadheid en woede. Hoe moet ik begrijpen dat je als vrouw gewoon toegeeft aan iemand die zegt dat hij verliefd op je is zonder dat je er zelf gevoelens voor hebt. Wat moet ik denken als zij gewoon een (sexuele)relatie aangaat met hem om hem een plezier te doen. Ze had 'gevoelens' voor hem maar was niet veliefd. Gevoelens van sympathie, medeleven. Dat is wat ze mij verteld al denk ik dat ze het spanned vond en de sex zal ook wel leuk geweest zijn zeker? Ah ik begin mezelf meer en meer te verwijten dat ik de relatie niet gestopt ben wanneer ik het ontdekt heb. Alles wat ik nu weet en dat is waarschijnijk nog maar een fractie is zo waanzinnig surrealistis. Zo ondankbaar voor wat je jaren voor je gezin gedaan hebt. Nog altijd heb ik het gevoel op een tikkende tijdbom te leven. Elke dag blijf ik hopen dat het verbeterd en dat de frustratie en kwaadheid weggaat maar meer en meer begin ik te vrezen dat dit pas zal lukken wanneer ikzelf een nieuwe start zal nemen.
). Volgens de therapeut gisteren kwam het door de manier waarop we in een relatie staan dat het zo moeilijk is. Omdat zij nog altijd niet half beseft hoeveel pijn ze mij heeft gedaan. Ah ik heb mijn hoop een beetje op hem gezet. Hij snapt dat we terug in een visieuze cirkel zitten omdat we op gevoels gebied een andere taal spreken.
