Vandaag is het mijn laatste werkdag voor het verlof. 2 weekjes thuis met het ganse gezin. In tegenstelling tot vorig jaar waar we nog op reis vertrokken zijn enkele weken na de ontdekking blijven we dit jaar thuis. Verder verwerken en verder werken aan onze relatie. Gisteren was het terug individuele therapeute tijd. Met de therapeute nog maar eens besproken waarom ik het nog altijd zo moeilijk heb met wat er gebeurd is. Ik had verwacht dat het na 1 jaar toch wel een plaats zou gekregen hebben maar zover is het blijkbaar nog niet. Volgens haar is het niet abnormaal en eigenlijk ook wel gezond. Ze gaf me 3 redenen. Om te beginnen de graad van bedrog. het was niet een 'onschuldige' kus of een stom slippertje maar echt 3 verschillende affaires die meerdere maanden duurden. Tweede probleem is de communicatie tussen ons. Wanneer het over gevoelens gaat spreken we een totaal andere taal wat het heel moeilijk maakt om erover te praten. Het derde argument waar ik wel wat van schrok was het moeten verwerken van jaren 'alleen' te zijn in de relatie. Het besef dat stillaan meer en meer groeit met hoe weinig liefde ik het moeten doen heb de laatste jaren. Ze stelde me dan ook terecht de vraag of ik ga kunnen met leven dat we nooit op hetzelfde niveau gaan communiceren. Eigenlijk was het een waarschuwing van "let op het gaat niet gemakkelijk worden". De pijn van het bedrog zal wel verdwijnen met de tijd maar andere uitdagingen staan te wachten. Onderweg naar huis mezelf afgevraagd of het allemaal wel de moeite is om door te gaan. Eigenlijk is dat een vraag die ik me bijna elke dag stel maar ondertussen ga ik gewoon verder. Met de nodige ups en downs blijf ik vechten. Hoelang ik nog ga of moet vechten weet ik niet enkel tijd zal het uitwijzen. ik probeer af en toe wel een update te plaatsen maar ook hier neem ik even wat verlof
gisterenavond even tijd gemaakt voor de opdracht van onze therapeut. luisteren naar elkaar. na mijn 'uitbarsting' van maandagavond. Toen ik vroeg hoe het was kreeg ik te horen dat ze daar nog van aan het bekomen was. ze vond dat ik niet meer kwaad mocht worden omdat het ons geen goed doet. Ergens weet ik dat ze gelijk heeft maar het is gewoon sterker dan mezelf. Wanneer ik eraan denk maakt de pijn me zo kwaad. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ik het maar normaal moet vinden dat het gebeurd is en het blijft het verhaal 'ik moet, ik moet, ik moet'. Is het normaal dat je als bedrogene alles moet en niets 'mag'? Meer en meer begin ik te beseffen dat je beter onmiddellijk een einde maakt aan de relatie wanneer je bedrogen word. Ik heb altijd gedacht "we slaan ons er wel door" maar hoe langer het duurd hoe meer twijfels ik hierover heb.
is de vraag die ik gisteren een paar keer gekregen heb op een barbeque bij familie en vrienden. Wat moet je dan antwoorden? goed ze doet haar best, niet goed want ik ben nog elke dag kwaad. Raar hoe er verschillend gereageerd wordt. Er waren maar 2 koppels die van de problemen weten waar de ene reageert "het is gebeurd je kan er niets meer aan doen" terwijl de ander dan zegt "je had al lang weg moeten zijn". Zo heeft iedereen zijn idee erover. Hoe je zal reageren als je in die situatie komt kan je eigenlijk niet zeggen. Ik weet ook niet waar ik de moed vandaan haal om blijven te vechten al denk ik soms dat ik te laf ben om mijn valiezen te pakken om 'alleen' terug gelukkig te worden.
Hoelang moet een mens volhouden en vechten voor wat hij de laatste 12jaar heeft opgebouwd. Wanneer is het genoeg geweest en mag je zeggen dat het beter is te stoppen met de relatie en elk zijn eigen weg te gaan. Wanneer kan ik zeggen dat ik mezelf niets meer te verwijten heb? (had ik dat al?). Alhoewel ik al in een stadia zit dat ik me de schuldige ga voelen wanneer ik er nu met stop.
