Het weekend is begonnen. 5 dagen thuis. De eerste ochtend was alvast een moeilijke. Toch raar dat het patroon zich iedere dag herhaald. S'ochtends moeilijk en naarmate de dag verder gaat verbeterd het. Net kreeg ik nog een knuffel en dan gaat er door mijn hoofd waarom nu wel en kon het jaren niet. Althans niet gemeend? Heb mezelf voorgenomen om echt proberen te genieten van haar en niet teveel meer bezig te zijn met het waarom maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Gisteren waren de kinderen op logement bij de schoonouders. Dan maar er eens van geprofiteerd om eens met ons 2 op restaurant te gaan eten vooralleer we naar de therapeut moesten. Plotseling kwam de vraag wat ik ging doen voor mijn verjaardag. Binnen een paar weken stopt tram 4 voor mijn deur en ik had altijd gezegd om dan een groot feest te geven voor familie en vrienden. Door de gebeurtenissen van het afgelopen jaar heb ik daar geen zin meer in en dat heb ik haar dan gisteren ook duidelijk gemaakt. Zelf wou ze geen feest voor haar 40ste verjaardag en ik heb nooit gesnapt waarom. Tot uitkwam dat ze een affaire had op dat moment natuurlijk. Bij de Therapeut was het een vrij korte sessie. op 45min stonden we terug buiten. Ik moet bij mijn conclusie van de eerste sessie blijven. Hij snapt wat er nodig is om mij erdoor te krijgen, hij ziet de 'zwakke' plekken bij mijn vrouw en ook bij mij natuurlijk. Hij stelt soms ongemakkellijke vragen waar vooral mijn vrouw het moeilijk met heeft maar die zo belangrijk zijn. Zij heeft het gevoel dat hij tegen haar is maar dat is helemaal niet zo. Hij zei zelf verschillende keren dat hij begrijpt hoe zij haar voelt en wat er in haar hoofd omgaat. Maar volgens haar is hij overbodig geworden.Ik weiger om ermee te stoppen. Het gaat langzaam maar zeker de goeie kant op en ik ben vrij zeker als we nu stoppen dan zitten we binnen de 2 jaar met dezelfde problemen. Zo vroeg hij gisteren aan haar of ik een goede luisteraar was. Haar antwoord was 'ja' maar dat heb ik toch vlug even moeten corrigeren. Ik heb nooit 'moeten' luisteren omdat ze nooit verteld heeft dat ze het moeilijk had met iets. Het enige wat ik me verwijt is dat ik nooit de signalen heb opgevangen maar blijkbaar is dat niet abnormaal volgens de therapeut. Toen hij haar vroeg hoe ik het zou moeten gezien hebben zonder dat zij iets vertelde was haar antwoord 'aan mijn gezicht'. Als je dan weet dat ze weinig tot geen emoties vertoont hoe kan je dat dan zien? ze is altijd al een heel stil iemand geweest dus veel signalen kon ik niet opvangen. Zijn conclusie was dan ook terecht 'je hebt nooit de kans gehad om iets te doen'. Dat is inderdaad één van mijn grootste frustraties in heel dit verhaal. Dat ik nooit een eerlijke kans gekregen heb om iets te doen aan de zaken die haar dwars zaten. Dat ze in plaats daarvan liever naar andere mannen ging klagen om er uiteindelijk een affaire met te starten. En natuurlijk waren die mannen blij dat ze konden 'helpen'. Welke man zou dat niet zijn als een knappe vrouw naar hun komt en meegaat in het verleidingsspel.
Gisteren overdag een paar moeilijke momenten. wat heen en weer gemaild met mijn vrouw over vanalles en nog wat en uiteindelijk liet ze weten dat ze het even moeilijk had. Zondagavond was nog maar eens duidelijk geworden wat de impact van bedrog op een mens is. Gisterenavond vertelde ze dan dat ze zich daar schuldig om voelde. Begint de impact bij haar dan toch stilletjes door te dringen? Voor de rest was het 'crisis sfeer' door mijn zus. Die is gescheiden, omgangsregeling voor haar dochter maar haar ex beslist dat ze haar dochter niet te zien krijgt. Politie kon niets doen. Dan zelf maar beginnen rondbellen naar kennissen om uit te vissen wat ze moet doen. Uiteindelijk bij vrienden van vrienden terecht gekomen en daar de verschillende stappen te horen gekregen die er ondernomen moeten worden. Op zo'n momenten denk ik dan dat het goed is dat ik op mijn tanden bijt om onze relatie te proberen redden. ik zou echt zot worden als mijn kinderen zo een speelbal zouden zijn om de ander te raken. Anderzijnds zijn wij (denk ik) niet de zieke mensen die zo'n dingen zouden doen.
Een zwaar weekend achter de rug en nee niet door drank of feestjes. Al is het wel gestart met een feestje de vrijdagavond. Communie feestje van een nichtje waar ik nog eens met mijn neus op een paar feiten gedrukt werd. 6 vrijgezel dames waarvan er 2 interesse hebben. Alleen is deze niet echt wederzijds. Het streelt mijn ego wel een beetje maar meer dan dat ook niet. Nog maar eens het bewijs van mijn 'dommigheid' of komt het gewoon omdat ik mij vrouw nog graag zie? Zaterdag was het werkdag. Gelukkig was het vrij druk maar ondanks dat toch serieus afgezien. Terug die rotte pijn van het bedrog, de vernedering, de leugens. Uiteindelijk was ik heel blij dat ik naar huis kon. Thuisgekomen nog wat in de tuin gewerkt zodat binnekort de kids hun zwembad kan geplaatst worden. Toen ik daar bezig was besefte ik eigenlijk dat ik me thuis wat beter voel maar enkel door de 'voldoening' van het werk. Ik merk dat ik bijna niet meer kan stilzitten en dat het bezigzijn mij helpt om het even te vergeten. Niet goed bezig dus. S'avonds ons dan gezellig in de zetel geplofd waar ik uiteindelijk nog eens te horen kreeg dat ze het in de namiddag moeilijk had met haarzelf. Haar nogmaals gezegd dat ze mij dat meer moet zeggen als het zo is.Dat het voor mij tekenen zijn dat ze beseft wat ze heeft uitgestoken. Ik heb zo het idee dat ze niet zoveel last heeft van schuld gevoel omdat ze nog altijd niet kan 'voelen' wat dat doet met een mens om zo bedrogen te worden. Ze beseft wel dat het mij pijn doet maar zoals de therapeut zegt alles met het hoofd en niet met haar buik. De momenten dat ze het dan moeilijk heeft is dat haar buikgevoel dat ze even te pakken heeft vermoed ik. Morgen terug naar de Therapeut. Benieuwd wat het zal zijn. Ik verwacht terug een moeilijke sessie. Gisterenvoormiddag het wekelijks fietstripje met de club. Het vertrek thuis was zo moeilijk dat ik besloten heb om heel de trip te gaan socializen. Ik wou niet meer piekeren en had geen zin om me druk en zorgen te maken. Uiteindelijk lukte het vrij goed maar moeilijke momenten zijn toch niet te vermijden blijkbaar. In de namiddag dan nog maar wat bezig geweest voor de kinderen hun zwembad en haar nog wat geholpen met huishoudelijke dingen.Gelukkig is de komende week een korte week en gaan we iets meer tijd voor de kinderen kunnen maken. Niet dat die verwaarloosd zijn want die hebben hun rot geamuseerd gisteren maar af en toe er iets meer tijd voor maken zou wel leuk zijn. Als het goed is mag het ook gezegd worden. Ik merk wel dat mijn vrouw 'terug' is. Ze doet veel meer moeite dan ze ooit gedaan heeft. Alleen heb ik zo'n schrik. Wat gaat ze doen bij de volgende die haar terug wat gek maakt? Vroeg of laat gaat er iemand op haar pad komen die het gaat proberen. Ze werkt ook in een mannenwereld dus die verleiding zal er af en toe zijn. Ik kan alleen maar hopen dat ze haar lesje geleerd heeft.
