Het blijft me bezighouden waarom het zo moeilijk blijft te aanvaarden of te verwerken. Blijkbaar kom ik in deze blog over als iemand met veel zelfbeklag. Die opmerking van een lezeres zette me aan het denken. Is het echt zelfbeklag? Normaal gezien ben ik niet iemand die zich wentelt in zelfbeklag. Denk ik toch niet. Zou ik anders bereikt hebben wat ik tot nu toe bereikt heb? De therapeute zei vorige week ook nog dat het niet iedereen gegeven is om vanuit mijn achtergrond te bereiken waar ik nu sta. Moest ik me wentelen in zelfbeklag dan bleef ik toch in de armoede en marginaltiteit ipv te vechten om iets te bereiken in het leven? (is maar een bedenking he). Gisteren mijn vriendin (die therapeute is) dan nog maar even lastig gevallen. Volgens haar zou het vooral nog te maken hebben met de reactie van mijn vrouw op heel het verhaal en zou dat inorde moeten komen via onze gezamelijke therapeut. Het is allemaal zo verwarrend. Iemand graag zien, dood graag zien zelf en toch zo moeilijk zijn ondanks alle moeite die zowel van mijn kant maar zeker ook van haar kant komt. Love is a battle field!! Daar ben ik nu wel achter.
Gisteren een vrij drukke dag op het werk. weinig tijd gehad om te piekeren dus . Enkel opweg naar huis was het terug even moeilijk maar al bij al viel het mee. Gisterenavond was het massage tijd. Enkele maanden geleden hebben we afgesproken dat ze elke laatste zondag van de maand een massage krijgt van mij (en voor de dirty minds het is zonder happy ending ) . Aangezien ik het zondag zo moeilijk had dit verplaatst naar gisterenavond maar wat blijft dit toch ook moeilijk. Iedere keer denk ik 'nu beloon ik haar voor haar ontrouw'. Ik probeer me er zo goed en slecht als kan er over te zetten maar het wringt ongelooflijk. Ik begrijp niet hoe andere koppels hiermee me omgaan. Al zoveel opgezocht en gelezen over ontrouw en het proberen redden van je relatie. De koppels die erdoor komen zeggen dat het nooit meer hetzelfde is maar dat het daarom niet slechter is. Ergens begrijp ik wat ze daarmee bedoelen maar hoe vergeef je dat echt? Hoe kan je eraan denken zonder dat het pijn doet? Hoe kan je terug je partner 100% vertrouwen? Ik vermoed dat het vertrouwen met de tijd wel terugkomt maar dat echt vergeven? Hoe doe je dat? Ben je daar gewoon klaar voor? doe je dat gewoon? Mij lukt het precies niet zo goed. Of ben ik nu vergeven en verwerken door elkaar aan het gooien? Soms wou ik dat ik psychologie gestudeerd had. Dan begreep ik mijn eigen emoties misschien beter.
Gisteren was het een voortzetting van de zaterdag. Bij het opstaan had ik het al moeilijk maar tijdens het fietsen was het helemaal compleet. Ik was terug zo kwaad, gewoon woedend met momenten? Zo kan het toch echt niet verder? Er moet iets gebeuren om dit te stoppen. Tijdens het fietsen was ik aan het denken om toch nog eens een paar dagen weg te gaan. Al vrees ik dat dit ook geen oplossing zal zijn. Heb zo het gevoel dat ik niet met en ook niet zonder haar kan leven. Al klopt die stelling ook niet 100%. Ik vind het nog leuk om samen dingen te doen maar anderzijds is het zo dubbel, zo frustrerend waarom ze nu wel voor mij 'openstaat' terwijl het de laatste 2 - 2,5jaar niet kon. Wat had ik haar gvd misdaan? Ik had voor mezelf uitgemaakt om het nog een jaartje vol te houden. In de hoop dat het langzaam maar zeker zal slijten. Ik wil die 12 jaar niet zomaar opgeven maar toch denk ik eraan mijn doelstelling naar deze zomer te verleggen. Misschien is het toch beter om 6 maand alleen af te zien. Om eens een tijd mijn dromen te verwezelijken. Te gaan fietsen in het hooggebergte, met de mtb door de alpen trekken, eens een weekend met vrienden weg. Dingen die ik nu allemaal niet zie zitten door alles wat er gebeurd is. Ik weet en besef maar al te goed dat dit heel dom is dat ik dat nu niet doe maar de gedachte alleen al zou me doen flippen. Misschien moet ik toch eens een opname in een psychiatrisch centrum overwegen .
. Enkel opweg naar huis was het terug even moeilijk maar al bij al viel het mee.
