naar aanleiding van het stukje "Vrouwen voelen zich minder schuldig na vreemdgaan dan mannen ! op de blog liegen_en_bedrog had ik gisterenavond de inhoud op mail gezet naar mijn vrouw met de vraag hoe het met haar zit. Ze las de mail toen ik naast haar zat en vroeg wat ze daar moest met doen. Blijkbaar was het al te moeilijk om te snappen wat ik wou vragen. Uiteindelijk zei ze "je weet toch dat ik er spijt van heb". De manier waarop kon op 2 manieren geinterpreteerd worden. Ofwel heeft ze echt spijt ofwel was het terug een leugen. ze zat deels voor mij en kon haar reactie niet duidelijk zien. Toen we gingen slapen nam ze me vast en kwam er een "sorry ik ben zo dom geweest". Toen ik haar vertelde dat ik het heel moeilijk had omdat ze vorig jaar haar laatste week er nog eens goed wou van profiteren met haar minnaar, dat ze haar fantasie met hem nog eens moest waar maken was ze ja aan het knikken. Mijn vermoedens dus bevestigd. Eigenlijk heb ik veel zin om hem (minnaar2) eens te bellen en eens naar zijn verhaal te luisteren. Hoelang, hoeveel, waar, wanneer. Er zijn nog zaken die ze achterhoudt daar ben ik zeker van. Alleen ben ik mij aan het afvragen of het allemaal nog nut heeft? Misschien kan ik beter niet alles weten. Waarschijnlijk niet want het is toch allemaal te pijnlijk. Anderzijds heb ik geen recht op de waarheid?
Vanmorgen wakker geworden met het leuk gedacht dat madam vorig jaar deze tijd minnaar 2 heeft uitgenodigd om haar ding in de badkamer eens te kunnen doen. Haar laatste week thuis dus ze moest er nog eens van profiteren. Ach het zal allemaal niet meer uitmaken zeker? Erover praten heeft geen zin, echt antwoorden krijgen doe ik niet en voor haar is er toch geen vuiltje meer aan de lucht. Wat ik me ook regelmatig afvraag is hoeveel ze nog aan haar lovers denkt? hoe denkt ze daarover? fantaseert ze er nog over? hoe bekijkt ze haar 'grote liefde' (minnaar 1) nu? (met alles wat we de laatste maanden te weten gekomen zijn). wat is er veranderd tgo mij? is er echt iets veranderd tgo mij of is het enkel schuldgevoel? Tegen de therapeute heb ik verteld dat mijn deadline verschoven is van volgende zomer naar deze zomer. Als ik het deze zomer er nog altijd het zo moeilijk met heb dan stop ik ermee. Ze vertelde mij dat ik nog even door deze periode moest en dat we dan gingen kijken wat ik best kon doen. Toch nog even doorbijten of toch voor mezelf kiezen. Hoe pijnlijk het ook zal zijn. Al heb ik de indruk dat ze de laatste 2 sessies me al aan het voorbereiden was op optie 2. until the day its the second thing!
Gisteren een goeie sessie gehad bij de therapeute. Goed maar eigenlijk ook beangstigend. Om te beginnen ben ik niet zot aan het worden . Het blijft me bezig houden waarom ik het zo moeilijk heb om het te verwerken en begin de reden bij mezelf te zoeken maar dat is blijkbaar niet nodig. Volgens haar is het heel normaal omdat ik nog steeds op mijn hoede moet zijn. Mijn vrouw kan niet overweg met gevoelens. wat ze voelt kan ze niet verklaren laat staan erover praten. Dit is net wat ik nodig heb. Er kunnen over praten. Dit gebeurd heel weinig en als er iets over gezegd word zit het vol tegenstrijdigheden en klopt niet met zaken die ik ontdekt heb. Dit maakt het voor mij moeilijk omdat ik me niet kan inbeelden dat je niet kan zeggen wat je voelt. Zelf ben ik blijkbaar heel goed instaat om te voelen en te vertellen wat ik voel waardoor ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die dat niet kunnen. Het grootste probleem in dit verhaal is wanneer ze niet leert voelen, leert plaatsen van die gevoelens en er leert over spreken dat ik me aan nog bedrog mag verwachten. Dit zijn de woorden van de therapeute niet die van mij. Toen ze vroeg of ik kon genieten van mijn vrouw heb ik in alle eerlijkheid geantwoord van wel maar dat ik toch een zekere afstand bewaar. Dat ik me niet meer durf geven zoals vroeger. Volgens haar was dat een heel normale en gezonde reactie. Vooral omdat ik ergens weet dat deze hel me nog eens te wachten staat alleen wil ik er niet aan toegeven, kan ik het niet geloven en hoop ik elke dag dat het zo niet is. De therapeute vergeleek het een beetje met borstkanker. Je kan genezen verklaard worden maar dan heb je een periode van 5 jaar waarin je makkelijker kan hervallen. Volgens haar is dit bij mijn vrouw iets gelijkaardig. Er is een grotere kans dat ze het nog zal doen. Gaat ze het nog doen dat weten we niet zeker maar de kans is groter dan bij iemand die wel beter overweg kan met haar gevoelens. Stof tot nadenken dus. Wacht ik af tot ik nog eens bedrogen word? Neem ik het risico of kies ik resoluut voor mijn eigen geluk en begin ik nu aan een nieuw leven met hopelijk op termijn een nieuwe vrouw die me graag ziet en me niet bedriegd.
Gisteren thuisgekomen en vollop problemen. Praktische en materiele. Onmiddellijk actie ondernomen om zoveel mogelijk op te lossen maar wat er op zo een moment door je hoofd gaat pfff. Ik was aan het denken: "dat ze naar minnaar 1 of 2 gaat om het op te lossen ik ben het kotsbeu". Jaren alles gedaan voor haar om haar het leven zo gemakkelijk mogelijk te maken en dan toch nog zo bedrogen worden. Niet dat ze een luxe leven had maar toch. Poetsvrouw, strijkdienst, ik die mijn deel van het huishouden nog deed. Toen ze thuiskwam kreeg ze gewoon een boze blik. Heel de avond kwaad rondgelopen en uiteindelijk tot 22u bezig geweest om zoveel mogelijk inorde te brengen. Vanacht dan wakker geworden van sirenes en dat is dus een kleine ramp voor mij. Ik heb door de situatie nog niet zoveel slaap problemen gehad maar wanneer ik 's nachts wakker word dan begint alles door mijn hoofd te malen en geraak ik niet meer in slaap. Och vanavond therapeute tijd. kijk er eigenlijk naar uit en niet alleen omdat het een knappe dame is .
Heb al moeilijke dagen achter de rug. Zal blij zijn dat ik morgen naar therapeute kan gaan. veel te veel te bespreken voor 1 uur sessie. Ik weet het allemaal niet meer. Ik zie haar nog graag, heel graag zelf maar toch krijg ik het niet geplaatst. Het blijft zo verdomd moeilijk te aanvaarden, zo frustrerend dat ze het gedaan heeft ondanks dat ze vond dat ik 'een goeie man' ben. Meer en meer speelt de vraag op of ik toch niet beter wegga. Ga ik niet vlugger terug de rust en het geluk vinden alleen?Ga ik haar niet teveel missen? Moet ik alles achterlaten waar ik jaren aan en voor gewerkt heb? Ga ik ooit rust vinden als we samen blijven? ga ik ooit weer gelukkig kunnen of durven zijn? Moet ik weer iemand achterlaten die ik graag zie? Het kan toch niet dat je om de +/-10 jaar telkens van je hart een steen moet maken. Heb gevochten en ben nog aan het vechten maar soms ben ik het zo beu. Gewoon een beetje rust en terug gelukkig zijn is alles wat ik wil.
. Het blijft me bezig houden waarom ik het zo moeilijk heb om het te verwerken en begin de reden bij mezelf te zoeken maar dat is blijkbaar niet nodig. Volgens haar is het heel normaal omdat ik nog steeds op mijn hoede moet zijn. Mijn vrouw kan niet overweg met gevoelens. wat ze voelt kan ze niet verklaren laat staan erover praten. Dit is net wat ik nodig heb. Er kunnen over praten. Dit gebeurd heel weinig en als er iets over gezegd word zit het vol tegenstrijdigheden en klopt niet met zaken die ik ontdekt heb. Dit maakt het voor mij moeilijk omdat ik me niet kan inbeelden dat je niet kan zeggen wat je voelt. Zelf ben ik blijkbaar heel goed instaat om te voelen en te vertellen wat ik voel waardoor ik me niet kan voorstellen dat er mensen zijn die dat niet kunnen.
