Ik heb precies een beetje rust gevonden. Al zal het maar tijdelijk zijn waarschijnlijk toch doet het goed om mentaal even te kunnen ontspannen. De dagelijkse kwaadheid en frustratie is (tijdelijk?)aan het weg ebben en dat werd toch wel tijd. De komende dagen afwachten maar ik denk dat d-day morgen wel zal meevallen.
Mijn ontmoeting van 2 dagen geleden blijft door mijn hoofd spoken. Ergens leuk en blijkbaar is het bij haar niet anders. Gisteren kreeg ik een berichtje hoe het was en dat ze veel aan mij denkt. Mijn ego gestreeld natuurlijk. Anderzijds stopt het de verwerking van de ontrouw toch wel heb ik de indruk. Misschien heb ik wel het recht om mij eindelijk eens wat beter te voelen. Uiteindelijk doe ik niets verkeerd en kan het mij helpen om terug mijn hart te durven openstellen naar mijn vrouw.
Gisteren was het even schrikken toen ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt dat het vrijdag 11juli is. Niet enkel een vlaamse feestdag maar eveneens D-day (discovery day). Vrijdag is het dus een jaar geleden dat ik affaire 3 ontdekte. Het begin van nog een paar schokkende ontdekkingen en pijnlijke onthullingen. Het was vooral even schrikken omdat mijn euro viel dat minnaar 3 niet moest werken en ze dus een gezellig dagje samen gepland hadden. Iets waar ik eigenlijk nog niet bij stilgestaan had al wist ik dat ze hem thuis had uitgenodigd die dag en dat het niet was om samen een pannekoek te eten. ik zie wel hoe het verloopt de komende dagen. Ik ben thuis en ze neemt vrijdag ook verlof uit schrik dat het een te moeilijke dag gaat zijn zegt ze. Ze doet echt wel haar best de laatste maanden en ergens is het hoopvol dat ik misschien de juiste beslissing genomen heb door haar nog een kans te geven. Anderzijds denk ik toch ook regelmatig waarom het nu wel kan en vroeger niet? Niet teveel bij stilstaan zeker?
Druk weekend achter de rug. Maar alles viel al bij al goed mee. het enige wat me een dubbel gevoel gaf, nog altijd zal ik maar zeggen, is wanneer mijn vrouw iets vraagt om te doen. Dan vliegt toch door mijn gedachten "jij bedriegt me jaren en nu moet ik ...." Ik weet dat ik me daarover moet zetten als ik ons nog een eerlijke kans wil geven maar makkelijk is het niet. Niet goed bezig of toch? wel een paar dagen geleden ben ik iemand tegengekomen die er zou kunnen in slagen mijn hart terug te durven openzetten. Ik weet dat dit niet de moment is en zeker niet de manier dus probeer afstand te houden maar ik moet serieus op mijn tanden bijten. Mijn verstand schreeuwd NEE maar mijn tikkertje gaat toch wel sneller wanneer ik aan haar denk. Ben ik verliefd? Nee. Maar het is vechten tegen...
