Het gaat al enkele dagen vrij goed. Niet dat ik niet aan het gebeurde denk maar het raakt me weinig. Al vrees ik dat het ook de vermoeidheid is die een rol speelt. Al enkele dagen ben ik vrij vermoeid en gaat mijn lichaam in 'shutdown mode' wat betreft emoties. Ach ik zie wel hoe het verder gaat. Elke dag dat het goed gaat geniet ik van. Zelf naar het werk fietsen kan zonder piekeren dus terug een beetje plezier in het sporten. Enkel vanmorgen spookte het even door mijn hoofd dat ze vorig jaar met minnaar 2 aan het bellen was toen ik ging fietsen maar gelukkig was dat spook vlug verjaagd. Van haar krijg ik ook meer en meer tekenen dat ze 'terug' is. Ze doet zo haar best. Ik herken haar soms niet meer. Gisterenavond vroeg ik me af waarom ze zo de laatste jaren niet was. Het had mijn leven er toch wel iets eenvoudiger op gemaakt. Het deed me beseffen dat ik echt wel heel veel in het huishouden deed en daarnaast mijn werk in de zaak, in de tuin en ander klussen. Eenerzijds ben ik blij anderzijds is het zo dubbel dat ze jaren 'weg' was. Zonder echt een reden te hebben. Ik probeer er niet meer wakker van te liggen maar het zal toch nog wel even blijven hangen denk ik.
3 Dagen thuis geweest. Eigenlijk 3 redelijk goed dagen gehad. Vrijdag waren we thuis om laminaat te leggen. Zaterdag de gewoonlijke rush en 's avond naar een verjaardagsfuif. Zondag namiddag nog even gaan fietsen met ons 4 en daarna plinten plaatsen. Regelmatig aan de situatie gedacht maar het bleef vrij oppervlakkig. Enkel gisterenavond toch eventjes paniek toen ze zei dat ze vanmiddag opleiding moest gaan geven. Ten tijde van affaire met mr 1 verdween ze 's middag ook een paar uur om hun pleziertjes samen te hebben dus het was eventjes vechten tegen onrust. Voorlopig gaat het vrij goed. Hopen dat het zo blijft.
Gisteren was een redelijke dag. Uiteraard denk je regelmatig aan alles maar de pijn bleef gelukkig oppervlakkig. Bij het slapen gaan kreeg ik plots te horen dat ze het moeilijk had door mijn mails van 2 dagen geleden. Komen er dan toch tekenen van spijt? Haar nogmaals gezegd dat ik het heel belangrijk vind dat zij mij verteld wat er in haar omgaat. Dat het mij meer doet als ze zegt dat ze het moeilijk had dan dat ik het met een flauwe 'het spijt me' moet doen . Ik was blij te horen dat ze zich wat beter voelt als ze dan bij mij is en dat ze heel blij is met de 2de (eigenlijk zou ik 4de moeten zeggen) kans die ze krijgt. Maar in alle eerlijkheid dan ook gezegd dat ik me nog elke dag afvraag waarom ik die haar geef. Niemand uit mijn omgeving die weet heeft van dit verhaal snapt dat wij nog samen zijn. Zelf mijn zus die recent gescheiden is, die weet wat het is om er alleen voor te staan en welke problemen co ouderschap heeft kan het niet begrijpen. Eigenlijk is het antwoord simpel. Omdat ik haar graag zie. Waarom zou een mens anders maanden door die hel gaan. Al ben ik zo bang voor de toekomst. Bang dat haar liefde voor mij toch niet voldoende zal zijn om gelukkig te zijn, bang om dit nog eens te moeten meemaken.
Zoals gisteren waarschijnlijk wel gemerkt was het een heel zware dag. Amai het was lang geleden dat ik het zo moeilijk had. Mijn vrouw heeft het geweten. Terug een resem mails met daarin mijn woede en frustratie. Thuis gekomen had ze natuurlijk terug haar gebruikelijke muurtje opgetrokken. Uit frustratie dan maar een groot stuk van de avond aan het werk geweest. Later op de avond ging het dan toch wat beter en merkte ik dat ze toch wat in de knoop zat met wat er gebeurd is. Plotseling kwam er zelf "het spijt me dat ik je zo'n pijn heb gedaan". Eén van de weinige keren dat ik het idee heb dat ze het echt meent. Gisteren dus nog maar eens beseft hoe dun het lijntje is tussen liefde en haat.
Gisterenochtend was terug een moeilijke ochtend. Nadeel van met de fiets komen werken is dat je veel tijd hebt om na te denken. Gelukkig verbetert het wel eenmaal aan het werk. Gisterenavond was het een heel drukke avond dus ook niet veel tijd gehad om te piekeren. Enkel bij het slapen gaan toch maar verteld dat mijn sixth sense al een paar weken aan het werken is. Iets zegt me dat minaar 2 terug contact gaat opnemen of reeds opgenomen heeft. Ik weet dat het stom klinkt maar meestal is mijn voorgevoel vrij correct. Zo 'wist' ik de eerste keer dat ik minnaar 1 ontmoete dat mijn vrouw daar verliefd op was. Vraag me niet waarom. Zelf heeft ze er niets van gezegd tegen mij maar ik wist gewoon dat ze er iets ging met beginnen. Hoe dikwijls ik de laatste maanden mezelf niet verweten heb dat ik haar daar niet over aangesproken heb is niet meer te tellen. Ergens wist ik het wat er ging gebeuren (of al aan het gebeuren was) en toch denken dat het mijn verbeelding is. Ik weet dat het achteraf gemakkelijk gezegd is maar toch. Het blijft wel hangen. Die onrust is gebleven tot eind 2012 om een paar maanden later terug de kop op te steken. Wat blijkt nu. Na de 2de affaire met minnaar 1 besefte ze dat het best was dat het gedaan was tot een paar maanden later minnaar 2 op het toneel verschijnt. Ah ja. Ik stop met schrijven voor vandaag. Het wordt terug te pijnlijk. Normaal helpt het schrijven mij om het van mij af te zetten maar vandaag boort het de pijn terug diep in mijn hart. Welke gek zou nog bij zijn vrouw blijven als hij dit allemaal weet? pfff....
Afgelopen weekend met ons tweetjes op weekend geweest. Zaterdag ochtend vertrokken richting spa. Daar een paar uur gaan moutainbiken en daarna nog wat gaan shoppen. S'avonds gezellig op restaurant ons aan het voorbereiden op de welness die ons te wachten stond op zondag. Gezellig ontspannen en relaxen was de bedoeling. Wat ook wel deels gelukt is maar toch.Terwijl je daar ligt heb je veel tijd om na te denken. Niets dat je kan afleiden dus het echt ontspannen en genieten lukte niet altijd. Enkele moeilijke momenten maar al bij al toch wel een leuke dag. Onderweg naar huis kreeg ik de vraag of ik het leuk gevonden had.Toen ik vroeg hoe zij het vond kreeg ik het antwoord dat ze er ook echt van genoten had. Dan toch maar gevraagd of ze er nu meer kan van genieten dan onze weekends de afgelopen jaren. Hierop antwoord ze bevestigend. Gevraagd wat het verschil is krijg ik als antwoord dat ze er waarschijnlijk onbewust niet wou/kon van genieten. Dit maakt mij terug kwaad en gefrustreerd. "Hoe kon dat nu allemaal gebeuren?" gaat er door mijn hoofd. Ik ben nog altijd dezelfde die haar nog altijd graag ziet (alhoewel) en nog altijd alles voor haar doet. Ergens ben ik blij maar anderzijds mocht het verhaal van de laatste 2-3 jaar nooit gebeurd zijn. Het blijft toch moeilijk te verteren. Behandeld alsof ik een smeerlap was die geen aandacht had voor haar of ons gezin. Zo diep gekwetst, vernederd en bedrogen. Hoewel ze het gisterenavond toch wel merkte dat het terug moeilijk was kon er blijkbaar nog altijd geen "het spijt me" vanaf. Och het zal wel weer aan mij liggen zeker dat het niet lukt om het opzij te zetten. Eigenlijk ben ik het beu om mij er aan te ergeren, ben ik het beu om mij af te vragen of ze wel spijt heeft en ben ik het beu om mij zo gebruikt te voelen. Alleen ben ik blijkbaar niet mans genoeg om er iets aan te doen. Misschien moet ik maar eens kwaad worden op mezelf.
Gisterenavond was het therapeute tijd. Op de vraag "Hoe is het?" kon ik eigenlijk geen antwoord geven. Ergens wil ik zeggen "goed" maar is dat echt zo? Goed omdat mijn vrouw meer en meer terug mijn vrouw is, omdat ze haar kan openstellen naar mij toe. Maar dit helpt me niet veel verder met de verwerking. Ik heb nood aan praten met haar, nood aan antwoorden, aan bevestiging dat het haar spijt, aan 'garantie' dat ze niet meer zal vreemdgaan, nood aan vertrouwen. Erover praten durf ik niet meer uit schrik dat ze terug afstand zal nemen. Antwoorden die ik in het verleden kreeg waren de verkeerde en spijt.... tja... in alle eerlijkheid ik weet het niet hoeveel het haar spijt. Als ik haar moet zeggen dat het wel leuk zou zijn om af en toe eens te horen dat het haar spijt hoeveel spijt heeft ze dan? Als ze het niet eens uit zichzelf kan zeggen wat is het dan waard? Deze bedenkingen toch maar eens met de therapeute gedeeld. Vooral omdat ik vrees (of het gevoel heb) dat het aan mij ligt. Dat het mijn schuld is dat het nog moeilijk ligt. Dat het aan mij ligt dat ik nog vol kwaadheid en frustratie zit. Volgens haar ben ik zeker niet abnormaal . Maar ben ik opzoek naar verbinding met mijn vrouw en komt die er niet omdat er niet kan gepraat worden. Omdat we nu gewoon leven alsof er niets gebeurd is en omdat we nu zowat leven alsof ik het ben die haar bedrogen heeft. Ik 'krijg' nu wel meer van mijn vrouw maar gelijktijdig moet ik ook meer geven. Uiteindelijk te horen gekregen dat ik mij te verantwoordelijk voel en dat deze situatie niet kan blijven duren. Toen ik zei te hopen dat het zal wegslijten schrok ik van haar antwoord."ik hoop het voor jou maar eigenlijk ook niet.je verdiend beter dan dit". Volgens haar zal ik ooit weten wat me te doen staat. Wat en wanneer dat ook zal zijn is nu nog niet te zeggen maar ooit zal het probleem zich oplossen.
Weinig te vertellen vandaag. Gisteren een vrij goeie dag gehad. Pijn steekt af en toe nog wel de kop op maar gelukkig niet lang. Ik vraag me af of de mensen die deze blog lezen hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Waarom zijn jullie hier terecht gekomen? Toeval of toch wel opzoek naar info over vreemdgaan? Eigenlijk had ik niet gedacht dat er iemand mijn blabla ging lezen maar elke dag schrik ik van het aantal bezoekers. Ik vind het leuk dat het gelezen word (ondanks dat ik een slechte schrijver ben ) en ik hoop dat mensen die ook in deze situatie zitten beseffen dat ze niet alleen zijn. Dat ze toch een klein beetje steun halen uit mijn relaas. Hierbij een oproepje: wie zin heeft en zich geroepen voelt reageer eens aub. Aan jullie om een klein woordje te schrijven
Gisteren een dagje met de gebruikelijke ups en downs. Op een vergadering waarbij ik het verslag moest maken plotseling terug down zijn is niet echt de goeie moment . Thuis dan maar de schilderwerken in de badkamer afgewerkt. Terug mezelf wat pijnigen, mezelf beloofd dat ik daar ook ooit een romantisch afspraakje zal hebben met een minnares . Och alle gedachten zijn goed om mij een beetje beter te laten voelen zeker. S'avonds dan maar eens gezegd dat ik graag met haar eens in bad wil maar dat dit er waarschijnlijk nooit meer zal inzitten. Dat ik me zo minnaar 2 ga voelen en als we zouden vrijen dat ik me toch maar zal afvragen en zal inbeelden dat ze het zo ook gedaan hebben. Plotseling kwam er nog eens "het spijt me" en ik geloofde het bijna. Noem mij een ezel maar ik mis regelmatig tekenen, woorden dat ze spijt heeft van wat er gebeurd is. Tekenen zijn er niet direct woorden heeeeeel af toe maar als die komen dan komen ze niet toe bij mij. Vraag me niet waarom. Ik wou dat het anders was. Het zou het verwerken iets gemakkelijker maken. Deze morgen ging er terug veel door mij hoofd. Gelukkig blijft de pijn voorlopig heel oppervlakkig. Afwachten hoe de dag verder evolueert.
Terug aan het werk nu. Een weekend van 3,5 dagen achter de rug maar jammer genoeg een vrij zwaar weekend.Vrijdag maar wat tijd voor mezelf genomen maar ook nog wat geklust. Zaterdag in de late namiddag dan het plafond geschilderd in de badkamer. Ondanks dat deze volledig vernieuwd is blijft het toch moeilijk om daar in te werken. Wetende wat daar gebeurd is blijft pijnlijk. De pijn verminderd wel maar het blijft toch door je hoofd spoken. Ik was aan het denken dat ik ook met haar nog eens samen een bad wil nemen maar ik vrees dat dit er nooit meer zal inzitten na het gebeurde. Zondag voor het eerst in 8 maanden terug met de club gaan fietsen. Wat een hel! 70km waar alle gebeurtenissen die gelinkt konden worden met de fiets gepasseerd zijn. In 2012 het wk gereden in valkenburg. Daar hadden we er nog een leuk weekend van gemaakt samen met vrienden en nog geen maand later begint ze aan haar 2de affaire met minaar1. Idem verhaal voor minaar 2 een paar weken na een romantisch weekendje Amsterdam begint ze met hem. Er is teveel door mijn hoofd gegaan om dit allemaal op te noemen maar echt genieten van het fietstochtje zat er niet in. Het enige wat ik wou was naar huis rijden. Gisteren met de kids naar de Dino tentoonstelling in het Centraal station. pff terug herinneringen. ik vraag mezelf af of dit ooit stopt. Telkens ertegen vechten maar toch blijft het terug komen. Ben ik zo abnormaal?? Thuis gekomen dan toch maar de muren van de badkamer beginnen schilderen. Inderdaag terug hetzelfde. Om gek te worden. Een paar weken geleden had ik deze triggers met de therapeute besproken. Vooral omdat ik vind dat het allemaal te lang duurd vooralleer dit stopt. Volgens haar is er weinig aan te doen. Ze ziet nog mensen die hetzelfde 'probleem' hebben. Constant getriggerd worden, onbewust linken leggen met gebeurtenissen. Ben ik zo een watje? Wat moet ik doen om dit te stoppen? wat moet ik doen om terug een beetje gelukkig te worden? Nog iedere dag stel ik mezelf de vraag of ik er goed aan doe om bij haar te blijven. Dat het op die manier geen meer leven is. Nog zo'n voorbeeld van de stress die bedrog met zich meebrengt. De vrijdagavond dat ze mij de 2de affaire met minaar 1 heeft opgebiecht ben ik vertrokken. Gisteren gsm factuur toegekomen en gemerkt dat ze om 10u 's avonds gebeld heeft met een mij onbekend nummer. Geloof me dat je gek wordt als je dat ziet. Uiteindelijk was het niets maar your mind is playing tricks!!!!!!
Vrijdag, terug bijna weekend. Gisterenavond was het oudercontact op school. Tijdens het wachten zie je verschillende koppels passeren en vraag je je af wie er ook al is vreemdgegaan.Gelukkig voel ik me al minder bekeken wanneer er meerdere mensen aanwezig zijn. De eerste maanden had ik echt het gevoel dat het op mijn voorhoofd getatoeërd stond dat ik bedrogen was. Vandaag maar een half dagje werken omdat er nog wat uren moeten gerecupereerd worden. Eigenlijk zou ik nog wat moeten klussen thuis maar een stemmetje in mijn hoofd zegt om gewoon te doen waar ik echt zin in heb. Om even tijd voor mezelf te nemen. Dat ze het toch niet verdient om alles voor haar te doen. Me openstellen voor haar lukt voorlopig heel goed maar vergeven lijkt nog een andere zaak.Dat blijft toch wel moeilijk. Hopen dat het weekend wat degelijk verloopt. De zaterdagen zijn dikwijls nogal moeilijk door bepaalde zaken die ik te weten gekomen ben. De grote test zal zondag zijn vrees ik. Voor het eerst in 8 maand terug de wielerterrrorist gaan uithangen . Sinds ik het vreemdgaan ontdekt heb kon ik geen fiets meer zien en heb ik niet meer meegereden met de club. Ik kon het niet. Wetende dat ze zat te chatten met minnaar2 terwijl ik gaan fietsen was maakte het zo pijnlijk. Gelukkig is dit ook aan het verbeteren en valt alles langzaam maar zeker terug een beetje in z'n plooien.
Gisteren uiteindelijk een vrij goeie dag gehad. Nog momenten van pijn maar die vrij snel kunnen opzij zetten. Deze ochtend was het terug moeilijk. Even afwachten wat de rest van de dag brengt. Maak me wel wat zorgen omdat het al lang geleden is dat ik gsm factuur zag toekomen zou er iets te verbergen zijn? Misschien is het gewoon mijn vertrouwen dat volledig weg is maar misschien toch even op onderzoek gaan. we mailen nu vrij veel per dag over gewone zaken soms ook over bepaalde gevoelens en dan vraag ik me af hoe het de laatste jaren was. voelde ze toch nog iets voor mij? kon ze nog genieten van bij mij zijn? ik maak me wijs dat het er allemaal niet meer toe doet. Dat ze nu definitief voor mij gekozen heeft en dat ze mij terug graag ziet. Allé dat hoop ik toch en vooral dat ik nu de enige man ben die ze graag ziet. Al ben ik daar zo bang voor dat dit niet het geval is.
Gisteren even met mij zus gebeld. Die wist me te vertellen dat mijn vrouw maandag avond vrij lang op facebook zat. Ik kon het dus niet laten en even de browder geschiedenis bekeken. Raar, geen spoor van facebook te zien. Terug onrust natuurlijk. Gisterenavond dus de eerste sessie bij een andere relatietherapeut. Heel kort verteld wat er gebeurd is en zoals gedacht geen woord gezegd over de 2de affaire met minaar 1. Eigenlijk maakt het niet veel meer uit maar toch is het ook nog een stuk dat moet verwerkt worden. Gedurende het gesprek zat ik met momenten zo verstijfd. Terug even die waanzinnige pijn. Het leek alsof er een enorm groot rotsblok op mij lag. Bij het afsluiten van de sessie heeft de therapeut iets heel opmerkelijks gezegd wat me 'wakker' schudde en waarvan ik hoop dat het bij mij vrouw hetzelfde effect had. Wanneer je tegen je therapeut meer verteld dan tegen je partner ben je niet goed bezig. Zelf heb ik er een vrij goed gevoel bij maar zij heeft zwaar haar twijfels. Uiteindelijk dan toch maar een nieuwe afspraak gemaakt maar hiervoor moeten we meer dan een maand wachten. Hopelijk kunnen we die maand gebruiken om nog meer met elkaar te praten, nog wat meer naar elkaar toe te groeien en hopen dat er geen lijken meer uit de kast gaan vallen.
Gisteren een vrij goeie dag achter de rug. In de avond moest ik naar een dealer training dus vreesde voor een rusteloze bange avond. Al bij al viel het goed mee. Tijdens de pauze toch maar even naar huis gebeld. Dan toch wel even terug wat paniek. Wat hoor ik toch allemaal op de achtergrond. Is ze niet alleen? Ze klinkt wat geirriteerd. Mijn ongerustheid maar naast me neergelegd en me proberen concentreren. De ochtenden blijven toch moeilijk. Nog elke dag wakker worden en er onmiddellijk aan denken is echt geen goeie start van de dag. Meestal is de pijn ook intenser en verminderd dat naarmate de dag vordert. Vanavond naar een nieuwe relatieterapeut. Onze vorige had het opgegeven omdat ik nog teveel kwaad was en in een haat periode zat. Die momenten zijn er nog maar gelukkig veel minder dan enkele weken geleden. Ik beschouw dit als de laatste kans. Wanneer deze het nu ook opgeeft maak ik van mijn hart een steen. Ik ben benieuwd of mijn vrouw alles zal durven vertellen. Dat ze een 2de affaire heeft gehad met minnaar 1 heeft ze zelf tegen haar therapeute niet verteld. we zullen zien...
Deze ochtend wakker geworden met het condoom spook. Nog regelmatig spookt het aantal keer dat ze zegt sex te hebben gehad met haar minnaars en de condooms die ik heb gevonden door mijn hoofd. Dan begin ik te rekenen en te redeneren. Ik besef heel goed dat het dom is maar het is sterker dan mezelf. ik verplicht mij dan ook om ermee te stoppen. Met de fiets naar het werk gekomen in de hoop mijn hoofd even leeg te kunnen maken. Jammer genoeg lukte dit niet. Het weekend was er terug één met ups en downs. Momenten dat ik me goed voelde maar ook momenten van pijn en haat. Af en toe heb ik zó nood aan een welgemeende "het spijt me" een beetje respect voor het feit dat ik er nog ben en dat ik nog altijd zoveel doe voor haar. Jammer genoeg zit ik daar al heel lang op te wachten. Er haar over aanspreken doe ik liever niet. Excuses gaan vragen is toch zinloos. Wanneer ze dan zegt dat het haar spijt mist het toch zijn doel. Vorige week kreeg ik een mail van iemand die deze blog volgt. Daarin schreef ze een terechte opmerking. Kan ik het mijn vrouw vergeven? In alle eerlijkheid ik weet het niet. Ik probeer en doe echt mijn best om terug een gelukkig gezin te worden maar het blijft moeilijk. Ik blijf maar denken wanneer ik iemand tegenkom waarmee het klikt ben ik weg. Ik blijf maar denken om een appartement te huren in de buurt van mijn familie en alles achter te laten. Wetende dat ik het toch niet doe. Dat ik de ballen niet aan mijn lijf heb daarvoor. Ben ik nu zo een loser of speelt het beestje dat liefde noemt samen met mijn een hoofd een spelletje blufpoker? Ik hoop dat het verder slijt en binnen een paar maand me toch terug een beetje gelukkig kan voelen. Al is bijna iedereen die me kent en weet heeft van het gebeuren er van overtuigd dat ik er nooit ga kunnen met leven. Afwachten.....
Hoe het de komende dagen, weken, maanden verder gaat zullen we wel zien. ik probeer hier regelmatig nog wel iets te posten en hoop wanneer mensen in dezelfde situatie zitten dat ze beseffen dat ze niet alleen zijn. Zo voelt het wel aan op de moment dat je ontdekt dat je bedrogen bent. Schaamte dat het jou is overkomen, je durft er amper met iemand over te praten maar je bent niet alleen. Praat erover met mensen die te vertrouwen zijn. Als het moeilijk is weet dat het verbeterd, dat de pijn verminderd.
Voor de partner die is vreemdgegaan en er voor kiest om toch bij zijn vast partner te blijven wil ik even dit nog zeggen. Het klinkt misschien heel dom maar het is zo belangrijk. Zeg regelmatig dat het je spijt. Voor jou is het misschien vrij snel afgehandeld maar bij de bedrogene blijft het veel langer hangen. Dit is niet enkel mijn ervaring. Een paar vrienden/kennissen hebben hetzelfde meegemaakt en allen zeggen ze hetzelfde. Het verwerkingsproces gaat gemakkelijker als je het gevoel hebt dat er echt spijt is en er echt voor jou gekozen wordt, dat je terug graag gezien wordt.
Terug thuis dus. De zoveelste keer mij belachelijk gemaakt door haar opnieuw een kans te geven. Nu echt wel de laatste. Als er nu nog iets opduikt vertrek ik echt.
De laatste bekentenis lijk vrij goed verwerkt te worden. Het doet pijn, nog veel pijn en er zijn nog veel moeilijke momenten maar het gaat. Was er nog een derde persoon in het verhaal voorgekomen dan was het zowiezo over en out.
Een paar dagen stilte tot er terug telefoontjes kwamen. Uiteindelijk was er een boodschap als mijn vrouw niet had teruggebeld tegen de avond dat ze (vrouw van minnaar) vanavond aan ons deur ging staan. Terug de discussie dat ze ging bellen om alles te ontkennen. Gelukkig hadden de 2 mensen waar mijn vrouw met gesproken had over deze situatie ongeveer hetzelfde gezegd waardoor ze toch begon in te zien dat ze beter niet reageerde. De gsm bleef maar gaan. Er werd nog wat gebeld en smsen verstuurd met de ex-minnaar om te zeggen dat het allemaal moet stoppen maar niets hielp. Uiteindelijk heeft ze in mijn bijzijn een antwoord gestuurd. Een antwoord dat me gerust stelde, dat me het gevoel gaf dat ze echt voor mij gekozen had.
Uit alles wat er gebeurd was de laatste dagen/weken kon ik opmaken dat de gewezen minnaar een heel manipulerend iemand is. Dat bleek al voor een deel uit haar verhaal de moment dat hij de affaire stopte maar de gebeurtenissen bevestigen wat ik al vermoede. Gelukkig begint zij ook in te zien dat hij helemaal niet de persoon is waar zo verliefd op geworden was.
De daarop volgende dagen hebben we eigenlijk nog veel gemaild. Over gevoelens voor minnaar 1, gevoelens voor minnaar 2 , waar ik zat in heel het verhaal, ..
Niet dat ik het echt begrijp waarom het allemaal gebeurd is en welke plaats ik nog in haar leven had maar het heeft wel geholpen om een beetje rust te vinden.
Antwoorden op al mijn vragen zal ik nooit krijgen en de antwoorden die ik krijg zullen nooit voldoende zijn maar nu kan ik beginnen verwerken, beginnen vergeven, al blijft de vraag door mijn hoofd spoken of dit niet allemaal verloren moeite en energie is. Garanties dat dit niet meer gebeurd heeft een mens nooit maar door deze hel wil ik echt niet meer gaan.
Het ging al een kleine 2 weken vrij goed. Ik kreeg het gevoel dat ik een lijn kon trekken onder het gebeurde. Tot er nieuwe problemen opdoken. De vrouw van minnaar 1 was iets te weten gekomen en probeerde nu mijn vrouw te bereiken om te vragen of het waar was. Die ex-minnaar had haar die dag gebeld om te vragen of ik iets tegen zijn vrouw had gezegd (ik ken haar niet eens ) maar had haar ook gevraagd om alles te ontkennen als ze gecontacteerd werd. Nu had ze hiervan niets tegen mij gezegd maar had ik in haar gsm 's avonds een onbekend nummer zien staan en dat nummer was de volgende ochtend verwijderd. Ik in alle staten haar uit bed gehaald met de vraag of ze weer contact had met hem. "Nee het nummer was een vergissing. Het was een oud vrouwtje". Mij omgedraaid met de woorden dat ik wegben. Dat ik haar leugens beu ben. Ik had nog geen 2 stappen gezet of het was al "kom eens". Toen vertelde ze wat er aan de hand was en ook dat ze van plan was om terug te bellen om alles te ontkennen. Dit was er voor mij serieus over. Hij had het lef om vreemd te gaan dan moet hij ook maar het lef hebben om het toe te geven en de gevolgen te dragen. Terug zware ruzie, als ze dat ging doen was het kiezen voor hem, niet voor mij en was ik weg. ze beloofde om niets te doen zonder mijn goedkeuring. Ik zei dat ik alle gsm correspondentie ging opvragen en als bleek dat ze achter mijn rug om iets deed dat het onmiddellijk gedaan was. Bij thuiskomst s'avonds terug discussie. Dat ze toch ging terugbellen zodat wij terug rust zouden hebben en dat het zo erg is voor zijn vrouw..... Toen ik haar opmerkte dat er iets meer aan de hand is dan dat ze mij verteld spreekt haar gezicht boekdelen. Onmiddellijk kom ik terug op het gevoel dat ze mij nog iets verzwijgd. Na lange stilte komt het er eindelijk uit. Ze heeft niet 1 keer maar 2 keer een affaire gehad met hem. De eerste keer in 2011 en de 2e keer in 2012. Wouw die had ik niet zien komen. Voor de 4de keer stort mijn wereld in. Nu had ze bijna slagen gekregen maar gelukkig heb ik me net kunnen inhouden. Wat een teleurstelling. Duizenden keren heb ik gevraagd of ik nu alles wist en telkens zei ze ja. Telkens had ik het gevoel dat er nog iets was en dat zei ik haar dan ook. Wat moet ik nu doen? Telkens weer die klappen incasseren. Hoeveel nog? Hoelang nog? Wanneer kan ik eindelijk eens echt beginnen met alles te verwerken? Radeloos ben ik. Het spookt door mijn hoofd om een eind te maken aan mijn leven. Dit kan toch niet. 7 maand vechten voor mijn huwelijk en dan dit. Terug naar af. Terug beginnen van 0. De bekentenis kwam er op de parking van de sporthal waar de kinderen aan het sporten waren.In mijn wanhoop begin ik de paar mensen te bellen die het weten. Mijn therapeute, een vriendin die therapeute is en mijn zus.Ik ben een hoopje ellende. Uiteindelijk besluit ik om tevoet naar huis te gaan zodat ik even rustig kan nadenken. Onderweg bedenkt ik dat ik het kanaal over moet en dat het de moment is om te springen. Welk nut heeft mijn leven nog? Gelukkig kom ik even in een helder moment en bel dan maar terug mijn zus met de vraag om bij mij aan de telefoon te blijven omdat ik vrees anders domme dingen te doen. Thuisgekomen geprobeerd om geen ruzie te maken zolang de kinderen wakker zijn. Ondertussen was mijn zus en schoonbroer onderweg om me te komen ophalen. Die hadden schrik dat ik iets stoms ging doen en wilden me wat laten afkoelen bij hun thuis. Natuurlijk kan ik me niet inhouden, is er terug geroep en geschreeuw en de vraag waarom ze dat nu pas zegt en niet het weekend dat ze de eerste affaire opbiechte. ze had schrik voor mijn reactie! schrik omdat ik dan zo kwaad word. Denk zij nu echt dat er iemand vriendelijk gaat zeggen "dank u dat je zo eerlijk bent" bij zo een bekentenis? Die avond nog veel gepraat met mijn familie en uiteindelijk toch een paar uurtjes geslapen. Toen ik wakker werd beslist om het appartement te huren boven mijn zus en alles achter te laten. Hoe ik dat de kinderen moest vertellen wist ik nog niet maar zo kon het echt niet meer verder. De ruzie bleef maar door mijn hoofd spoken.Als ze schrik heeft van mij reactie om alles eerlijk op te biechten moet ze het maar via mail of sms doen. Haar allerlaatste kans. Bericht gestuurd dat ik nu alles wil weten en dat ze het op sms moest zetten. Als er nieuwe onthullingen waren dat ik bij mijn zus bleef om af te koelen zoniet ging ik later de dag terug naar huis. Uiteindelijk heeft ze vanalles op sms gezet. Toegegeven dat ze meer sex hebben gehad dan dat ze eerst beweerde (maar was voor mij eigenlijk niet nieuw). Ook heeft ze zaken toegegeven die ik vemoede maar waar we nooit over gesproken hadden. Eigenlijk stonden er geen nieuwe verrassingen in de berichten en als ik details wou weten mocht ik die ook vragen. Wat ik uiteraard niet deed hoe graag ik het ook zou doen. Het zou toch alleen maar te pijnlijk zijn. Ergens viel er een zware last van mijn schouders en had ik het gevoel dat ze wel 100% eerlijk was. Dan maar terug naar huis zeker? De allerlaatste kans!?
Ondertussen toch opzoek gegaan naar een nieuw project. Na een paar maand thuis thuis zitten word het stilletjes aan tijd om terug aan de slag te kunnen.Het is waanzinnig moeilijk om een project te vinden. weinig tot geen vacatures of vereisten die niet zo goed matchen bij mijn profiel. Tot op een dag ik een vacature te zien krijg die volledig mapt met mijn cv. In alle enthousiasme contact opgenomen met die agent de nodige blabla gedaan tot die bekend maakte voor welk bedrijf het was. Mijn enthousiasme was opslag weg toen ik te horen kreeg dat het bedrijf was waar haar 2 minaars werken. Wat een teleurstelling. De volgende weken krijg ik bijna dagelijks telefoontjes met de vraag om ginder te gaan werken. Telkens moet ik iets gaan verzinnen om te vermijden dat ik daar zou worden voorgesteld. Echt geen enkel ander project te vinden enkel daarvoor word ik konstant gebeld. Uiteindelijk ben ik het zo moe en maakte het mij zo kwaad dat zij het ook opnieuw mocht horen. Dat het door haar fratsen waren dat ik nog niet aan het werk was omdat ik anders daar al aan het werk was geweest. Om uit de vicieuze cirkel van kwaadheid en haat te geraken besluit ik om een weekje weg te gaan thuis. Een weekje bij familie in de hoop wat rustiger te worden en ergens hoop ik ook dat ik het thuis wat zou missen. Gelukkig wat tot rust kunnen komen die week maar op de terugweg naar huis zitten huilen van Gent tot Antwerpen. Het besef dat ik haar ondanks alles wat ze gedaan heeft nog graag zie maakt het allemaal zo ondraaglijk, zo oneerlijk zo pijnlijk. Bij thuiskomst was ze toch wel blij mij te zien en dat gaf met terug een beetje hoop. Hoop die s'anderdaags alweer verdwijnd wanneer ze terug afstandelijker is. Een paar weken later besluit ik dan om nog maar eens een week weg te gaan. Er moet een oplossing komen of ik ga er volledig onderdoor. In mijn hoofd was ik volledig klaar om definitief weg te gaan bij haar. Ik zou een appartement in de buurt huren zodat ik de kinderen toch om de 2 weken bij mij kan houden en de andere week zie ik wel meer naar mijn familie te gaan. Terug weg dus. Dag 2 begin ik haar te missen. Raar. De volgende dagen veranderd dit niet en moet ik me inhouden om niet naar huis terug te keren. Uiteindelijk de zaterdag dan toch terug naar huis. Afgesproken dat ik mijn kwaadheid en woede opzij ging zetten als zij haar zou openstellen naar mij toe. De eerste dagen waren moeilijk om dat te doen maar doordat ze haar echt wel kon openstellen voor mij ging het na een paar dagen vrij goed. Eindelijk die vicieuze cirkel doorbroken. Een klein beetje licht aan het einde van die lange donkere tunnel. Ondertussen was ik ook op een nieuw project gestart in het antwerpse dan nog wel dus zag ik alles terug wat zitten. Was dit het begin van een nieuwe start?
Terug van vakantie. Ballerina begint opnieuw te werken. zelf heb ik nog geen nieuw project gevonden. De eerste dagen nog wat niets doen. Tv kijken, in de zetel liggen, liggen piekeren. Duizend keer per dag afvragen waarom? Wakker worden is de grootste hel. Het eerste waar je aan denk is dat je bedrogen bent. kids klaarmaken voor school is al even erg. Terug in die badkamer. Telkens zie ik haar daarbezig. Eenmaal terug beneden hetzelfde verhaal. Vermoedelijk heeft ze met hem gezellig zitten eten aan onze tafel en dan nog eens het zicht op die verdomde salon. Wat een hel is mijn leven toch. Ben ik nu echt zo een watje? Ik die nooit opgeef, die blijft vechten voor mijn doelen, die in iets negatiefs toch iets positiefs probeert te zoeken. Na jaren van een miserable jeugd die bestond uit armoede, een alcohol verslaafde vader, de vele vechtpartijen met hem als hij mijn moeder wou afslaan. Met wat ik de eerste 22 jaar van mijn leven heb meegemaakt kan ik nog een blog volschrijven. Teveel om op te noemen, te erg en te beschaamd om het tegen iemand te vertellen. De dag dat je thuis vertrekt denk je dat het vanaf dan alleen maar beter kan gaan in je leven. Dat je genoeg lessen geleerd hebt uit alles wat er gebeurd is om het beter te doen en gelukkig te worden. En dan dit..... Weken gaan voorbij volgens hetzelfde stramien. Ongelooflijk diep zitten, woede, teleurstelling, huilbuien, agressie, onmacht en pijn. Veel pijn, die ongelooflijk alles overheersende pijn. Uiteindelijk beslis ik om toch maar wat te werken in het huis. De zolder moest nog verder geisoleerd worden en nu ik toch de tijd had ging ik het wel even doen. Naast het feit dat het een niet zo leuk werkje is komen terug de herinneringen boven. De week voor de verhuis was ik er al eens aan begonnen dus was de link vlug gemaakt dat zij op die moment die affaire had. Sommige momenten zat ik gewoon een half uur op de grond te wenen, mezelf afvragen waar ben ik in godsnaam met bezig. Mezelf wijsmakend als ik vertrek dat het voor de kinderen zou zijn. Dat zij met de kids in het huis mogen blijven wonen maar dat het huis op naam van de kinderen moet komen te staan. Na x weken kom ik in een periode van kwaadheid. ik voel geen pijn meer maar enkel kwaadheid en woede. Ik haat haar voor alles wat ze heeft gedaan. Voor alle onrecht, alle leugens, voor het gevoel dat ze nog dingen achterhoud, voor het gevoel dat er nog iets is wat ik niet weet. Voor het feit dat ik 'alleen' sta met mijn verwerking. Zij neemt afstand van mij omdat ik zo kwaad ben maar dat maakt het alleen maar erger. Ik wil een vrouw die me graag ziet, die er voor mij is, die spijt heeft van wat ze gedaan heeft. Maar niets van dit alles lijkt aanwezig. Hoe geraken we uit die vicieuze cirkel? Hoe kan zij doorgaan met haar leven alsof er niets gebeurd is?
. Maar ben ik opzoek naar verbinding met mijn vrouw en komt die er niet omdat er niet kan gepraat worden. Omdat we nu gewoon leven alsof er niets gebeurd is en omdat we nu zowat leven alsof ik het ben die haar bedrogen heeft. Ik 'krijg' nu wel meer van mijn vrouw maar gelijktijdig moet ik ook meer geven. Uiteindelijk te horen gekregen dat ik mij te verantwoordelijk voel en dat deze situatie niet kan blijven duren. Toen ik zei te hopen dat het zal wegslijten schrok ik van haar antwoord."ik hoop het voor jou maar eigenlijk ook niet.je verdiend beter dan dit". Volgens haar zal ik ooit weten wat me te doen staat. Wat en wanneer dat ook zal zijn is nu nog niet te zeggen maar ooit zal het probleem zich oplossen.
. 
. Och alle gedachten zijn goed om mij een beetje beter te laten voelen zeker. S'avonds dan maar eens gezegd dat ik graag met haar eens in bad wil maar dat dit er waarschijnlijk nooit meer zal inzitten. Dat ik me zo minnaar 2 ga voelen en als we zouden vrijen dat ik me toch maar zal afvragen en zal inbeelden dat ze het zo ook gedaan hebben. Plotseling kwam er nog eens "het spijt me" en ik geloofde het bijna. Noem mij een ezel maar ik mis regelmatig tekenen, woorden dat ze spijt heeft van wat er gebeurd is. Tekenen zijn er niet direct woorden heeeeeel af toe maar als die komen dan komen ze niet toe bij mij. Vraag me niet waarom. Ik wou dat het anders was. Het zou het verwerken iets gemakkelijker maken.
. Sinds ik het vreemdgaan ontdekt heb kon ik geen fiets meer zien en heb ik niet meer meegereden met de club. Ik kon het niet. Wetende dat ze zat te chatten met minnaar2 terwijl ik gaan fietsen was maakte het zo pijnlijk. Gelukkig is dit ook aan het verbeteren en valt alles langzaam maar zeker terug een beetje in z'n plooien.
