Het is al een tijdje geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Er is weinig nieuws te melden eigenlijk. Heb voor mezelf een 'comfortable' manier van leven gevonden zonder haar toe te laten of nog maar iets voor haar te voelen. Momenteel is het enige wat telt kids en hobbies.
Zij denkt dat alles inorde is maar niets is minder waar. Zaterdag kreeg ik nog een leuk nieuwtje in mijn gezicht. Ze had haar kast eens uitgekuist en het beertje weggedaan dat ze ooit voor minnaar 3 gekocht had maar nooit had gegeven omdat het te belachelijk was.
Toch leuk om zo een dingen te horen. Zeker als je weet dat ik haar ooit gevraagd heb of ze cadeau's heeft gekregen of gegeven en het antwoord negatief was. Maarja ze heeft niet gelogen zeker?
Misschien moet ik enkel kwaad zijn op mezelf. Ik heb haar niet buitengestoken de avond dat ik het ontdekte, ik klap dicht wanneer het moeilijk is en door mij heeft ze haar gewone (luxe) leventje nog altijd ondanks haar bedrog.
Zaterdag valentijnsdag. Ik had geen zin om iets te doen voor haar en heb het dan ook niet gedaan. Van haar een kaartje gekregen. Heb het even gelezen en dan weggelegd. Ik was zo gefrustreerd vrijdag en zaterdag. Soms herken ik mezelf niet. Ik ben normaal gezien zo niet. Stillaan zal ik toch moeten toegeven dat de wonden te groot en te diep zijn. Niet dat het mij onmiddellijk gelukkig zal maken. Alhoewel ik me niets te verwijten heb lijkt het toch alsof ik gefaald heb. Ga de kinderen nu echt zo moeten teleurstellen? pfff
Gisteren was het nog eens therapeute tijd. Ze merkte op dat ik al meer dan 6 maanden vastzit en dat er geen vooruitgang meer is. En ze heeft gelijk. ik heb voor mezelf een 'veilige' leefbare situatie gecreerd. Ons leven gaat verder maar gevoelsmatig komt mijn vrouw niet meer binnen. Waarom vertrek ik dan niet? 1001 redenen die geen redenen zijn. Waarom kan ik me dan niet verzoenen met wat gebeurd is? Gebrek aan antwoorden, gebrek aan zekerheid, ..... Tijd voor actie dus. Volgens haar dan toch. Als ik er klaar voor ben moet ik proberen de dialoog over het vreemdgaan terug op te starten. Ik moet het beschouwen een een laatste poging om terug iets van de relatie te maken en als dat niet lukt kan ik beter gaan. Tja dat klinkt ergens als een verlossing maar nooit geweten dat een mens zo vast kon zitten.
Heb ik dit echt gezien? heb ik dit echt meegemaakt? Dit is de vraag die ik me de laatste dagen stel. Afgelopen weekend hadden we een nieuwjaarsreceptie. Op een gegeven moment sta ik met een paar mensen te praten met mijn vrouw naast mij. Plotseling werd mijn aandacht afgeleid door iemand van de cathering en mijn vrouw. Het viel me op dat die persoon van de cathering vrij goed op haar eerste minnaar trok. Blijkbaar was dat ook mijn vrouw niet ontgaan. Toen ik haar zag was die volledig weg van hem. Ze besefte niet eens dat ik mijn gesprek plotseling onderbroken had omdat ik haar zag 'zweven'. ik was er zo van de kaart door dat we onmiddellijk naar huis zijn gegaan. Bij het buitengaan vroeg ze wat er was, of en waarom ik boos was. Moet ik nu echt geloven dat ze het niet weet? thuisgekomen vroeg ze terug wat er was maar ik kon niet antwoorden. ik was zo kwaad, verbouwereerd. De grond was nogmaals vanonder mijn voeten weggezakt. Nu ben ik helemaal de kluts kwijt. Ergens begon ik er in te geloven dat ze weer helemaal voor mij was maar na dit voorval weet ik het echt niet meer. Elke dag horen 'ik zie je graag', 'ik mis je als je er niet bent'..... en dan dit? Ik begrijp heel goed dat je eens iemand tegenkomt waarmee er een vonk kan overslaan zonder dat je het zoekt maar dit was geen vonk dat ik zag dat was precies een blikseminslag van verschillende seconden. Het was niet eventjes kijken en denken van 'he een knap iemand' maar echt een staren, zweven, tunnelvisie ik weet niet hoe ik het verder moet omschrijven.Geloof me hoopgevend is dit niet. Nu kon ze er niets met doen maar wat als dit ooit terug bij een collega gebeurd? ik mag er niet aan denken.
Tijd voor een update. De laatste 2 weken heb ik een paar dagen in het buitenland verbleven voor het volgen van opleidingen. Toen ik alleen op hotel zat besefte ik pas wat rust was. Niet alleen niet te moeten werken s'avonds maar ook de innerlijke rust. Het deed me beseffen hoeveel ik er nog met bezig was. vraag me niet wat het verschil is met thuis zijn of op hotel zijn. De confrontatie zeker? Enkele dagen geleden dan ook met een lotgenote gesproken die haar man heeft laten zitten in het buitenland. Enkele jaren geleden ontdekte ze ook dat hij ontrouw was. Dezelfde hel, therapeuten,.... maar na een jaar komen ze er samen door en verhuizen ze naar het buitenland voor zijn werk. Een paar maanden later terug overspel. Toen heeft ze haar kinderen en valiezen opgepakt en teruggekeerd naar Belgie. Haar verhaal deed me terug nadenken. Is het dan toch waar "eens een bedrieger altijd een bedrieger"? meer en meer zou ik het moeten geloven. Hoe meer verhalen ik hoor van mensen die het hebben meegemaakt hoe meer ik mijn hart vasthou. zo weinig happy endings. Al vermoed ik dat de koppels die er wel samen doorkomen en samen terug gelukkig zijn liever niet naar buitenkomen met hun verhaal.
heeft een mens zin om gewoon alles op te geven. Zelfs in tijden van rouw zijn er mensen die hun ego belangrijker vinden. Waar moet ik zijn om een volledig nieuw leven te beginnen? Weg van alles miserie. Ben het vechten, het relativeren, het shit slikken zo beu. Tomorrow another day!
Vrijdag begrafenis. pfff wat zie ik daar tegenop. Na het laatste bezoek aan het ziekenhuis heb ik rust gevonden in zijn dood. Het was tijd om hem te laten gaan. Hij heeft genoeg afgezien. Zijn overlijden heeft me wel wat aan het denken gezet. Moet ik voor de rest van mijn leven in deze situatie leven. Bij elke knuffel, bij elke vrijpartij denken aan het vreemdgaan? wil ik dit? kan ik dit? Toen het bedrog uitkwam 1,5j geleden was ik ervan overtuigd dat ik het van mij af ging kunnen zetten maar meer en meer begin ik daar aan te twijfelen. ik wil terug een knuffel durven voelen, ik wil terug echt durven genieten van sex zonder aan het bedrog te denken. Ze doet zo haar best, ze zou echt alles doen voor mij nu en toch verteer ik het niet. Dat maakt het eens te moeilijker om er een punt achter te zetten.
Mijn beste wensen aan alle lezers en volgers. Jammer genoeg is mijn jaar in mineur begonnen. Niets te maken met het overspel waarover deze blog gaat maar met een overlijden van een dicht familielid. Het help alles wat te relativeren maar een leuk begin is iets anders. Ik heb me in elk geval voorgenomen om dit jaar toch enkele sportieve doelstellingen en zaken die ik al jaren graag zou doen op mijn lijstje te zetten. zaken die ik jaren niet gedaan heb omdat ik er wou zijn voor vrouw en kids. Allé wou zeg ik wel. Had ik geweten dat ik er niet mocht zijn had mijn leven er waarschijnlijk wel anders uitgezien.
Het is blijkbaar 2 weken geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Weinig nieuwe dingen te melden. ik zit momenteel in een langere stabiele fase. Al had ik die liever iets anders gezien. Ik wou dat ik terug gelukkig durfde zijn met mijn vrouw maar voorlopig slaag ik daar niet in. Elke dag krijg ik te horen dat ze mij graag ziet, elke dag zie ik haar meer en meer haar best doen maar de littekens op mijn hart vormen zo een sterke barriere dat ze er niet inkomt. Kerstavond was bij de schoonfamilie en je kan niet geloven hoeveel zin ik had om gewoon te vertrekken. Het perfecte koppeltje spelen voor de ganse familie pfff. ik heb altijd al een probleem gehad met scheinheiligheid en dat is er niet op verbetert. De klik zal wel eens komen zeker?
Maandag ontving ik nog eens een mailtje van mijn lotgenote. ze had het blijkbaar terug heel moeilijk. Dacht eraan om toch terug in relatie therapie te gaan met haar partner en wou mijn ervaring weten met relatie therapeuten. Jammer genoeg is deze niet zo goed maar dat zal voor iedereen verschillend zijn waarschijnlijk. Al had ik de indruk dat ze het aan het opgeven is, dat de liefde daar ook ver te zoeken is. Verder heb ik nog wat mail contact gehad met de vriendin uit het vorige bericht. tja die is volledig weg van mij. voor mij is het leuk, overweldigend, frustrerend, gevaarlijk. payback time? Nee wil haar(vriendin) geen pijn doen. Tijd om aan mezelf te denken? doe ik veel te weinig en voel me veel te verantwoordelijk pffff Soms voel ik me zo een laffaard!
Gisteren een liefdesverklaring gekregen van een een kennis/vriendin zoals ik nog nooit in mijn leven gekregen heb. Ik was volledig overdonderd. Ik mocht onmiddellijk mijn valiezen gaan halen en bij haar gaan wonen. Ik wist echt niet wat ik hoorde. In alle eerlijkheid laat ze mij niet onberoerd en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Ik probeer afstand te houden maar weet niet of dat gaat blijven lukken. Gelukkig ben ik vrij nuchter (misschien iets te nuchter) om impulsieve beslissingen te nemen. Als ik mijn gevoel wil volgen, dat ik enkel met iemand anders terug 100% gelukkig kan worden, dan is het nu misschien wel het moment. pfff heb het hier al gezegd love is a battle field.
Heeft ze schrik? De laatste 2 weken krijg ik tussen de regels te horen dat ze schrik heeft dat ik ga vertrekken. Eerst kreeg ik de vraag of ik bij haar ging blijven. Toen ik eergisteren het net aan het afsnuisteren was naar eventueel een andere woning vroeg ze of mijn vriendin ook kinderen had. Heb haar geantwoord dat ze er 2 heeft (ons 2 kids uiteraard). Ik laat ze maar wat ongerust zijn en misschien is het niet onterecht.
De laatste dagen word het mij meer en meer duidelijk. Ik wil verhuizen. Weg uit dat huis. Wel samen met vrouw en kinderen of de kinderen toch al zeker. Hoe goed ze haar best ook doet en wat ik ook doe om er terug een beetje mijn thuis van te maken het is bezoedeld. Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik denk aan wat ze allemaal heeft uitgestoken met haar laatste lover. De duizenden euro's die madam haar vreemdgaan hebben gekost zullen nog wat aandikken. Goed wetende dat iets anders, in dezelfde buurt, volledig inorde en betaalbaar vinden eigenlijk onmogelijk is. Anderzijds heb ik nog altijd het gevoel dat ik moet vertrekken. Er is iets gebroken en blijkbaar lukt het niet of nog niet om het te herstellen. Meer en meer raak ik ervan overtuigd dat mensen die onmiddellijk de relatie verbreken de juiste beslissing nemen.
Gisteren gingen we naar een winkel waar alles in het teken stond van Kerst. kreeg ik plotseling terug een 'klets rond mijn oren'.Er was daar bepaalde decoratie dat ze mooie vond en waar we een paar jaar geleden ook samen staan naar kijken hadden. Hoe kon ze toen doodleuk 'kerstshoppen' met mij om er een gezellige thuis van maken als ze een paar uur ervoor nog eens goed met haar minnaar liggen rollebollen had. Zo zijn er regelmatig 'kleine' zaken die ik tegenkom maar die zo onbegrijpelijk en onrelalistisch zijn. Het klinkt waarschijnlijk muggeziften maar zijn het niet die kleine zaken die samen het geheel van een relatie vormen?
ik wil een een affaire. ik wil begrijpen waarom ze alles gedaan heeft. ik wil weten hoe het voelt. ik wil terug verliefd zijn. zo verliefd dat alle miserie vergeten is. ik wil een minnares, blond, knap, intelligent, verzot op mij ik wil passie, echte passie. ik wil opnieuw gelukkig zijn!!
vorige week werd dit liedje nog eens gespeeld op de radio. Ik moest terugdenken aan de tijd dat dit verschillende keren per dag werd gedraaid en we met ons 4 in de wagen zaten. De kinderen waren gek van dit liedje en samen zongen we het liedje voor de mama. Had ik het toen allemaal geweten ik had het niet moeten meezingen. Wat voel ik met stom als ik er nu aan terugdenk. Ondertussen heb ik enkele moeilijke dagen achter de rug maar gaat het nu terug wat beter. Meer en meer vraag ik me af of ik niet beter de relatie had stopgezet. Mijn leven was er op prakisch gebied waarschijnlijk moeilijker op geworden maar ergens denk ik dat ik gelukkiger was geweest. Nu durf ik haar nog altijd voor geen haar te vertrouwen en word ik bijna gek bij de minste rare gedragingen. zo zat ze vorige week op fb. Toen ik naast haar ging zitten wou ze vrij snel haar account dicht doen en nog geen 2 minuten later was ze terug ingelogd. Wat moet ik daar van denken? zelfde verhaal met haar laptop van het werk. waarom moet die worden opgestart op momenten dat ik weg ben? zeker niet voor het werk want het is er momenteel heel rustig. Zo'n dingen kan je dus echt wel missen als je terug vertrouwen wil krijgen.
Terug een moeilijke periode. Vandaag is ze alleen thuis wel met de kids maar dat geeft haar vroeger ook niet tegenhouden. Onrust dus. Om gek van te worden. Gaat dit ooit stoppen??!!!
Gisteren afgesproken met een paar bevriende koppels. Tijdens het etentje kregen we de vraag hoelang we al getrouwd waren. 10 jaar dus. Wilden ze weten hoelang gelukkig? De andere koppels al wat langer als ons en toen ik hoorde hoelang ze al samenwaren vroeg ik me toch af of ze diezelfde problemen al hebben meegemaakt. Gisterenavond kreeg ik terug een statement te horen waarvan ik nog niet goed ben en dat me heel ongerust maakt. ze ging enkel nog sex hebben met mij. ze heeft haar leven gebeterd. euhhh? Dus vraag ik me nu af wat ze nog allemaal heeft uitgestoken achter mijn rug om. Ik vrees dat mijn gevoel toch zo fout niet zat. pffff gaat dit echt nooit eens ophouden?
.
