Gisteren was het therapeute tijd. Verteld hoe de afgelopen weken waren geweest maar dat ik nog altijd een afstand hou. Toen vroeg ze wat er nodig was om mijn vrouw terug toe te laten. Eerlijk gezegd ik weet het niet. Ik durf het niet denk ik.Ze zei ook dat ze al een 1,5jaar haar best doet en ondanks alles blijft vechten voor onze relatie en dat dat ook een goed teken is. Alleen vraag ik me af of ik blij moet zijn. Het vreemdgaan mocht gewoon nooit gebeurd zijn punt. En nu zou ik moeten blij zijn dat ze een paar maanden haar 'best' doet nadat ze mij jaren bedrogen heeft? Voor mij is het weeral een teken van 'als bedrogene moet je.....'. En hoe voelt een bedrogene zich na dat 1.5jaar? Krijg ik nog tijd om het goed te verwerken? Om het allemaal een plaats te geven? Ik zou graag eens weten hoeveel mensen er na 1 a 2 jaar echt een kruis kunnen over maken. Van de mensen die ik ken die het hebben meegemaakt en nog bij hun partner zijn is dat niemand. Bij 1 persoon is het 2 jaar geleden en bij de andere 3 jaar. Ik zal misschien te haatdragend zijn want iedereen vergeeft zo'n dingen toch gemakkelijk?
De laatste weken post ik hier niet zo veel meer. Niet dat ik niet wil hoor. Gewoon omdat er nog weinig evolueert. ik voel me redelijk goed de laatste weken. Zolang ik de afstand kan behouden gaat het. Laat ik haar iets dichter komen dan steekt pijn en frustratie terug de kop op dus doen we dat maar niet he. Gezamelijk therapie hebben we een paar weken geleden opgegeven en ik mis het eigenlijk niet. in tegendeel. ik kwam toch altijd gefrustreerd buiten door de meest foute antwoorden te horen. je kan zeggen dat ik mijn kop in het zand steek hierdoor maar na meer dan een jaar had ik vooral nood aan wat mentale rust. ik besef heel goed dat er waarschijnlijk nog wel een heel moeilijk periode zal komen maar voorlopig probeer ik even van de rust te 'genieten'. Al is genieten een groot woord.
