Hoe het de komende dagen, weken, maanden verder gaat zullen we wel zien. ik probeer hier regelmatig nog wel iets te posten en hoop wanneer mensen in dezelfde situatie zitten dat ze beseffen dat ze niet alleen zijn. Zo voelt het wel aan op de moment dat je ontdekt dat je bedrogen bent. Schaamte dat het jou is overkomen, je durft er amper met iemand over te praten maar je bent niet alleen. Praat erover met mensen die te vertrouwen zijn. Als het moeilijk is weet dat het verbeterd, dat de pijn verminderd.
Voor de partner die is vreemdgegaan en er voor kiest om toch bij zijn vast partner te blijven wil ik even dit nog zeggen. Het klinkt misschien heel dom maar het is zo belangrijk. Zeg regelmatig dat het je spijt. Voor jou is het misschien vrij snel afgehandeld maar bij de bedrogene blijft het veel langer hangen. Dit is niet enkel mijn ervaring. Een paar vrienden/kennissen hebben hetzelfde meegemaakt en allen zeggen ze hetzelfde. Het verwerkingsproces gaat gemakkelijker als je het gevoel hebt dat er echt spijt is en er echt voor jou gekozen wordt, dat je terug graag gezien wordt.
Terug thuis dus. De zoveelste keer mij belachelijk gemaakt door haar opnieuw een kans te geven. Nu echt wel de laatste. Als er nu nog iets opduikt vertrek ik echt.
De laatste bekentenis lijk vrij goed verwerkt te worden. Het doet pijn, nog veel pijn en er zijn nog veel moeilijke momenten maar het gaat. Was er nog een derde persoon in het verhaal voorgekomen dan was het zowiezo over en out.
Een paar dagen stilte tot er terug telefoontjes kwamen. Uiteindelijk was er een boodschap als mijn vrouw niet had teruggebeld tegen de avond dat ze (vrouw van minnaar) vanavond aan ons deur ging staan. Terug de discussie dat ze ging bellen om alles te ontkennen. Gelukkig hadden de 2 mensen waar mijn vrouw met gesproken had over deze situatie ongeveer hetzelfde gezegd waardoor ze toch begon in te zien dat ze beter niet reageerde. De gsm bleef maar gaan. Er werd nog wat gebeld en smsen verstuurd met de ex-minnaar om te zeggen dat het allemaal moet stoppen maar niets hielp. Uiteindelijk heeft ze in mijn bijzijn een antwoord gestuurd. Een antwoord dat me gerust stelde, dat me het gevoel gaf dat ze echt voor mij gekozen had.
Uit alles wat er gebeurd was de laatste dagen/weken kon ik opmaken dat de gewezen minnaar een heel manipulerend iemand is. Dat bleek al voor een deel uit haar verhaal de moment dat hij de affaire stopte maar de gebeurtenissen bevestigen wat ik al vermoede. Gelukkig begint zij ook in te zien dat hij helemaal niet de persoon is waar zo verliefd op geworden was.
De daarop volgende dagen hebben we eigenlijk nog veel gemaild. Over gevoelens voor minnaar 1, gevoelens voor minnaar 2 , waar ik zat in heel het verhaal, ..
Niet dat ik het echt begrijp waarom het allemaal gebeurd is en welke plaats ik nog in haar leven had maar het heeft wel geholpen om een beetje rust te vinden.
Antwoorden op al mijn vragen zal ik nooit krijgen en de antwoorden die ik krijg zullen nooit voldoende zijn maar nu kan ik beginnen verwerken, beginnen vergeven, al blijft de vraag door mijn hoofd spoken of dit niet allemaal verloren moeite en energie is. Garanties dat dit niet meer gebeurd heeft een mens nooit maar door deze hel wil ik echt niet meer gaan.
Het ging al een kleine 2 weken vrij goed. Ik kreeg het gevoel dat ik een lijn kon trekken onder het gebeurde. Tot er nieuwe problemen opdoken. De vrouw van minnaar 1 was iets te weten gekomen en probeerde nu mijn vrouw te bereiken om te vragen of het waar was. Die ex-minnaar had haar die dag gebeld om te vragen of ik iets tegen zijn vrouw had gezegd (ik ken haar niet eens ) maar had haar ook gevraagd om alles te ontkennen als ze gecontacteerd werd. Nu had ze hiervan niets tegen mij gezegd maar had ik in haar gsm 's avonds een onbekend nummer zien staan en dat nummer was de volgende ochtend verwijderd. Ik in alle staten haar uit bed gehaald met de vraag of ze weer contact had met hem. "Nee het nummer was een vergissing. Het was een oud vrouwtje". Mij omgedraaid met de woorden dat ik wegben. Dat ik haar leugens beu ben. Ik had nog geen 2 stappen gezet of het was al "kom eens". Toen vertelde ze wat er aan de hand was en ook dat ze van plan was om terug te bellen om alles te ontkennen. Dit was er voor mij serieus over. Hij had het lef om vreemd te gaan dan moet hij ook maar het lef hebben om het toe te geven en de gevolgen te dragen. Terug zware ruzie, als ze dat ging doen was het kiezen voor hem, niet voor mij en was ik weg. ze beloofde om niets te doen zonder mijn goedkeuring. Ik zei dat ik alle gsm correspondentie ging opvragen en als bleek dat ze achter mijn rug om iets deed dat het onmiddellijk gedaan was. Bij thuiskomst s'avonds terug discussie. Dat ze toch ging terugbellen zodat wij terug rust zouden hebben en dat het zo erg is voor zijn vrouw..... Toen ik haar opmerkte dat er iets meer aan de hand is dan dat ze mij verteld spreekt haar gezicht boekdelen. Onmiddellijk kom ik terug op het gevoel dat ze mij nog iets verzwijgd. Na lange stilte komt het er eindelijk uit. Ze heeft niet 1 keer maar 2 keer een affaire gehad met hem. De eerste keer in 2011 en de 2e keer in 2012. Wouw die had ik niet zien komen. Voor de 4de keer stort mijn wereld in. Nu had ze bijna slagen gekregen maar gelukkig heb ik me net kunnen inhouden. Wat een teleurstelling. Duizenden keren heb ik gevraagd of ik nu alles wist en telkens zei ze ja. Telkens had ik het gevoel dat er nog iets was en dat zei ik haar dan ook. Wat moet ik nu doen? Telkens weer die klappen incasseren. Hoeveel nog? Hoelang nog? Wanneer kan ik eindelijk eens echt beginnen met alles te verwerken? Radeloos ben ik. Het spookt door mijn hoofd om een eind te maken aan mijn leven. Dit kan toch niet. 7 maand vechten voor mijn huwelijk en dan dit. Terug naar af. Terug beginnen van 0. De bekentenis kwam er op de parking van de sporthal waar de kinderen aan het sporten waren.In mijn wanhoop begin ik de paar mensen te bellen die het weten. Mijn therapeute, een vriendin die therapeute is en mijn zus.Ik ben een hoopje ellende. Uiteindelijk besluit ik om tevoet naar huis te gaan zodat ik even rustig kan nadenken. Onderweg bedenkt ik dat ik het kanaal over moet en dat het de moment is om te springen. Welk nut heeft mijn leven nog? Gelukkig kom ik even in een helder moment en bel dan maar terug mijn zus met de vraag om bij mij aan de telefoon te blijven omdat ik vrees anders domme dingen te doen. Thuisgekomen geprobeerd om geen ruzie te maken zolang de kinderen wakker zijn. Ondertussen was mijn zus en schoonbroer onderweg om me te komen ophalen. Die hadden schrik dat ik iets stoms ging doen en wilden me wat laten afkoelen bij hun thuis. Natuurlijk kan ik me niet inhouden, is er terug geroep en geschreeuw en de vraag waarom ze dat nu pas zegt en niet het weekend dat ze de eerste affaire opbiechte. ze had schrik voor mijn reactie! schrik omdat ik dan zo kwaad word. Denk zij nu echt dat er iemand vriendelijk gaat zeggen "dank u dat je zo eerlijk bent" bij zo een bekentenis? Die avond nog veel gepraat met mijn familie en uiteindelijk toch een paar uurtjes geslapen. Toen ik wakker werd beslist om het appartement te huren boven mijn zus en alles achter te laten. Hoe ik dat de kinderen moest vertellen wist ik nog niet maar zo kon het echt niet meer verder. De ruzie bleef maar door mijn hoofd spoken.Als ze schrik heeft van mij reactie om alles eerlijk op te biechten moet ze het maar via mail of sms doen. Haar allerlaatste kans. Bericht gestuurd dat ik nu alles wil weten en dat ze het op sms moest zetten. Als er nieuwe onthullingen waren dat ik bij mijn zus bleef om af te koelen zoniet ging ik later de dag terug naar huis. Uiteindelijk heeft ze vanalles op sms gezet. Toegegeven dat ze meer sex hebben gehad dan dat ze eerst beweerde (maar was voor mij eigenlijk niet nieuw). Ook heeft ze zaken toegegeven die ik vemoede maar waar we nooit over gesproken hadden. Eigenlijk stonden er geen nieuwe verrassingen in de berichten en als ik details wou weten mocht ik die ook vragen. Wat ik uiteraard niet deed hoe graag ik het ook zou doen. Het zou toch alleen maar te pijnlijk zijn. Ergens viel er een zware last van mijn schouders en had ik het gevoel dat ze wel 100% eerlijk was. Dan maar terug naar huis zeker? De allerlaatste kans!?
Ondertussen toch opzoek gegaan naar een nieuw project. Na een paar maand thuis thuis zitten word het stilletjes aan tijd om terug aan de slag te kunnen.Het is waanzinnig moeilijk om een project te vinden. weinig tot geen vacatures of vereisten die niet zo goed matchen bij mijn profiel. Tot op een dag ik een vacature te zien krijg die volledig mapt met mijn cv. In alle enthousiasme contact opgenomen met die agent de nodige blabla gedaan tot die bekend maakte voor welk bedrijf het was. Mijn enthousiasme was opslag weg toen ik te horen kreeg dat het bedrijf was waar haar 2 minaars werken. Wat een teleurstelling. De volgende weken krijg ik bijna dagelijks telefoontjes met de vraag om ginder te gaan werken. Telkens moet ik iets gaan verzinnen om te vermijden dat ik daar zou worden voorgesteld. Echt geen enkel ander project te vinden enkel daarvoor word ik konstant gebeld. Uiteindelijk ben ik het zo moe en maakte het mij zo kwaad dat zij het ook opnieuw mocht horen. Dat het door haar fratsen waren dat ik nog niet aan het werk was omdat ik anders daar al aan het werk was geweest. Om uit de vicieuze cirkel van kwaadheid en haat te geraken besluit ik om een weekje weg te gaan thuis. Een weekje bij familie in de hoop wat rustiger te worden en ergens hoop ik ook dat ik het thuis wat zou missen. Gelukkig wat tot rust kunnen komen die week maar op de terugweg naar huis zitten huilen van Gent tot Antwerpen. Het besef dat ik haar ondanks alles wat ze gedaan heeft nog graag zie maakt het allemaal zo ondraaglijk, zo oneerlijk zo pijnlijk. Bij thuiskomst was ze toch wel blij mij te zien en dat gaf met terug een beetje hoop. Hoop die s'anderdaags alweer verdwijnd wanneer ze terug afstandelijker is. Een paar weken later besluit ik dan om nog maar eens een week weg te gaan. Er moet een oplossing komen of ik ga er volledig onderdoor. In mijn hoofd was ik volledig klaar om definitief weg te gaan bij haar. Ik zou een appartement in de buurt huren zodat ik de kinderen toch om de 2 weken bij mij kan houden en de andere week zie ik wel meer naar mijn familie te gaan. Terug weg dus. Dag 2 begin ik haar te missen. Raar. De volgende dagen veranderd dit niet en moet ik me inhouden om niet naar huis terug te keren. Uiteindelijk de zaterdag dan toch terug naar huis. Afgesproken dat ik mijn kwaadheid en woede opzij ging zetten als zij haar zou openstellen naar mij toe. De eerste dagen waren moeilijk om dat te doen maar doordat ze haar echt wel kon openstellen voor mij ging het na een paar dagen vrij goed. Eindelijk die vicieuze cirkel doorbroken. Een klein beetje licht aan het einde van die lange donkere tunnel. Ondertussen was ik ook op een nieuw project gestart in het antwerpse dan nog wel dus zag ik alles terug wat zitten. Was dit het begin van een nieuwe start?
Terug van vakantie. Ballerina begint opnieuw te werken. zelf heb ik nog geen nieuw project gevonden. De eerste dagen nog wat niets doen. Tv kijken, in de zetel liggen, liggen piekeren. Duizend keer per dag afvragen waarom? Wakker worden is de grootste hel. Het eerste waar je aan denk is dat je bedrogen bent. kids klaarmaken voor school is al even erg. Terug in die badkamer. Telkens zie ik haar daarbezig. Eenmaal terug beneden hetzelfde verhaal. Vermoedelijk heeft ze met hem gezellig zitten eten aan onze tafel en dan nog eens het zicht op die verdomde salon. Wat een hel is mijn leven toch. Ben ik nu echt zo een watje? Ik die nooit opgeef, die blijft vechten voor mijn doelen, die in iets negatiefs toch iets positiefs probeert te zoeken. Na jaren van een miserable jeugd die bestond uit armoede, een alcohol verslaafde vader, de vele vechtpartijen met hem als hij mijn moeder wou afslaan. Met wat ik de eerste 22 jaar van mijn leven heb meegemaakt kan ik nog een blog volschrijven. Teveel om op te noemen, te erg en te beschaamd om het tegen iemand te vertellen. De dag dat je thuis vertrekt denk je dat het vanaf dan alleen maar beter kan gaan in je leven. Dat je genoeg lessen geleerd hebt uit alles wat er gebeurd is om het beter te doen en gelukkig te worden. En dan dit..... Weken gaan voorbij volgens hetzelfde stramien. Ongelooflijk diep zitten, woede, teleurstelling, huilbuien, agressie, onmacht en pijn. Veel pijn, die ongelooflijk alles overheersende pijn. Uiteindelijk beslis ik om toch maar wat te werken in het huis. De zolder moest nog verder geisoleerd worden en nu ik toch de tijd had ging ik het wel even doen. Naast het feit dat het een niet zo leuk werkje is komen terug de herinneringen boven. De week voor de verhuis was ik er al eens aan begonnen dus was de link vlug gemaakt dat zij op die moment die affaire had. Sommige momenten zat ik gewoon een half uur op de grond te wenen, mezelf afvragen waar ben ik in godsnaam met bezig. Mezelf wijsmakend als ik vertrek dat het voor de kinderen zou zijn. Dat zij met de kids in het huis mogen blijven wonen maar dat het huis op naam van de kinderen moet komen te staan. Na x weken kom ik in een periode van kwaadheid. ik voel geen pijn meer maar enkel kwaadheid en woede. Ik haat haar voor alles wat ze heeft gedaan. Voor alle onrecht, alle leugens, voor het gevoel dat ze nog dingen achterhoud, voor het gevoel dat er nog iets is wat ik niet weet. Voor het feit dat ik 'alleen' sta met mijn verwerking. Zij neemt afstand van mij omdat ik zo kwaad ben maar dat maakt het alleen maar erger. Ik wil een vrouw die me graag ziet, die er voor mij is, die spijt heeft van wat ze gedaan heeft. Maar niets van dit alles lijkt aanwezig. Hoe geraken we uit die vicieuze cirkel? Hoe kan zij doorgaan met haar leven alsof er niets gebeurd is?
Even terug naar het heden. Na het moeilijke afgelopen weekend waren er terug 2 redelijk goeie dagen. Tot gisterenavond. Zin om te genieten van een heerlijke vrijpartij en dat zag zij blijkbaar ook wel zitten. Tot we eraan begonnen. Met heel veel moeite en veel geduld kwam ze in de stemming maar voor mij was de zin ondertussen aan het weggaan. Zoals bij elke vrijpartij de laatste maanden flits het wel eens door m'n hoofd dat ze het met 2 anderen gedaan heeft maar nu was er ook terug de onrust. Onrust over waarom het terug zo moeilijk is voor haar. Is ze terug bezig met iemand? De periodes dat ze minaars had was het ook regelmatig moeilijk en zocht ze een manier om toch in stemming te geraken. Gisterenavond dus hetzelfde verhaal.Na afloop dan toch maar eens gevraagd wat er scheelde. "Niets, gewoon wat moeilijk om in stemming te komen". Tja dat is het antwoord waar je zit op te wachten natuurlijk. Wat gaat er dan door je hoofd als bedrogene? "ze doet het liever met een ander dan met haar eigen man". Terug komen die gevoelens van vernedering en teleurstelling tevoorschijn. Terug de vraag of zij me eigenlijk wel graag ziet? Ze zegt van wel maar ik stel met meer en meer de vraag of dat zo is. Al geruime tijd vermoed ik dat ze haarzelf aan het overtuigen is dat ze mij graag ziet. Wanneer het ruzie is over het gebeurde komt altijd hetzeflde zinnetje terug. "ik doe mijn best voor jou". Dan vraag ik mij af hoe kun je nu bewust je best doen voor iemand die je graag ziet. Gebeurd dat niet vanzelf? Is iets doen voor iemand die je graag ziet niet vanzelfsprekend? Hoe kan je spreken van uw best doen als het met liefde en plezier is gedaan? ik heb me jaren in 2 gesplitst om werk, gezin, deel huishouden te doen. Natuurlijk zijn er momenten van frustratie geweest maar de liefde was sterker. Die liefde die nog altijd van 1 kant aan het komen is vrees ik..... Dit alles doet me terug sterk twijfelen. Moet ik nog vechten voor onze relatie? waarom ben ik nog aan het vechten? waarom doe ik mezelf nog zoveel pijn door haar graag te zien? Het lijkt allemaal zo verloren energie, verloren tijd. Was ik gewoon weggegaan 8 maand geleden was ik nu misschien terug gelukkig of had ik tenminste terug al wat rust gevonden in mijn leven. De rust die er nu toch wel stilletjes aan mag gaan komen. Het heeft lang genoeg geduurd.
Een paar weken na de ontdekking zijn we dan toch maar op de reeds geplande vakantie vertrokken. Eén weekje Italie bij familie en een 2de weekje gaan fietsen in Oostenrijk. Bewust gekozen om heel de rit zelf te rijden. De 1500km tot in Italie was me veel te lang om te zitten niksen in de auto. Ik zou toch alleen maar gek worden van het piekeren. Zelf tijdens het rijden blijven er duizenden vragen door mijn hoofd spoken. Moeilijk momenten waar de tranen in mij ogen staan maar ik mag niet huilen. Niet waar de kinderen bij zijn. Na bijna een dag gereden te hebben beslist om te stoppen en iets warm te eten. Daarna gingen we nog een paar uur doorrijden en dan een hotel opzoeken. Terwijl we aan het eten zijn moet de jongste naar het toilet. Mijn vrouw met haar naar het toilet en daarna rustig verder eten. Wanneer we op het punt staan om te vertrekken plots paniek. Haar portefeuille is verdwenen. Een paar keer haar tas doorzocht maar niet te vinden. Daar ging onze reis. De visa, cash geld, id's van de kinderen alles zat erin. Ik was al aan het koken van woede. Het lag op het puntje van mijn tong om haar toe te schreeuwen dat ze alleen maar weet hoe ze op een ander moet kruipen maar dat ze geen zorg kan dragen van haar spullen. Toch maar de verwijten ingeslikt en onmiddellijk naar het toilet gaan kijken of de portefeuille daar niet ligt. Gelukkig. Gevonden en alles zit er nog in. Na een paar uur rijden gestopt aan een hotel. Alles volzet. het enige hotel dat nog kamers heeft ligt juist voor de grens met Italie en is nog zo'n 30km rijden. Daar aangekomen ook geen kamers meer vrij natuurlijk. Kinderen moe, ikzelf nog steeds kwaad het was een leuke start van de vakantie. Uiteindelijk beslist om maar een paar uur op kant te gaan staan, wat proberen slapen en daarna door te rijden. Na een kleine 2 uur had geen van ons beide al een oog dichtgedaan en dan maar besloten om verder te rijden. Uiteindelijk kwamen we om 8u 's ochtends aan bij ons familie. Die schrokken zich kapot. Ipv de late namiddag waren we er al in de vroege ochtend maar de ontvangst was er niet minder om. Onmiddelijk een heerlijk ontbijt en de vakantie kon eindelijk beginnen. Vanaf de eerste dag zagen die mensen natuurlijk dat er iets aan de hand was. Ze kenden mij als een goed lachs sociaal iemand. Nu was ik heel stil en zagen ze mij zenuwachtig heen en weer lopen, mijn verdriet, gebrek aan eetlust.... 's avond toen ik even alleen was met hen dan uiteindelijk toch maar alles verteld. Die mensen konden hun ogen niet geloven. Hun o zo brave nichtje? dat die zo iets zou doen? De woorden van haar neef waren letterlijk "neem uw valies en vertrek man dit verdiend niemand". Toen ik antwoorde dat ik haar nog altijd graag zag kreeg ik een heel gevat antwoord. "Denk maar eens of je er zal met kunnen leven?" Twee statements waar ik maanden later nog dikwijls aan denk. De moeilijke momenten die eerste week kon ik gelukkig af en toe mijn hart eens luchten bij hen maar ik begon me serieus zorgen te maken voor de 2de week en vooral om daarna terug naar huis te gaan. Dat verdomde stuk bakstenen. Lang aan het twijfelen geweest of ik daar niet een paar weken zou blijven maar uiteindelijk met veel tegenzin afscheid genomen en vertrokken naar Oostenrijk. Wat normaal een dagelijks fietstripje moest worden is uiteindelijk uitgedraaid op vele uren alleen in de hotelkamer. Ik had geen zin om te fietsen. Af en toe met de wagen eens iets gaan bezichtigen maar na een paar uur al terug naar het hotel. De laatste dagen een bezoekje gebracht aan pretpark waar een soort bobslee achtbaan stond. Om de kids te plezieren daar met hun de afdaling gedaan en wat blijkt. De adrenaline van de snelheid en de sensatie zorgen ervoor dat ik me toch ietsje beter voel. Uiteindelijk dan toch maar een paar keer de afdaling gedaan. Een kleine druppel op een hete plaat. Maar nu! Terug naar huis of toch maar terug naar Italie? Dan toch maar gekozen om terug naar huis te rijden. De terug reis was al even erg als de heen reis. Vragen, bedenkingen, woede, teleurstelling alles voel je op die uren dat je in de auto zit. Na een dag rijden terug in Belgie. Wanneer ik het bord provincie antwerpen zie staan begint mijn hart sneller te slaan, mijn ademhaling versnelt en ik moet mezelf aanmanen om rustig te blijven. Rustig ademen, rustig..... Uiteindelijk parkeer ik de auto op de oprit. Op dat moment komt alle spanning en stress naar boven en begin ik te hyperventileren. Gelukkig zit er wat bagage naast mij en heb ik vlug een plastiekzak bij de hand. Mijn vrouw vlucht met de kinderen in huis niet wetende wat er aan de hand is.
Het was de bedoeling om deze blog chronologisch op te bouwen maar door de 7 maanden die er verstreken zijn tussen het ontdekken en nu ga ik af en toe een tijdssprong maken.
Afgelopen weekend was het Valentijn. Zelf had ik niets voorzien en eerlijk gezegd had ik ook niets verwacht. Bij thuiskomst vrijdagnamiddag lag er toch een kaartje klaar.
ik zie je graag. Ik hoop dat het ergste achter de rug is en dat we samen een mooie toekomst tegemoet gaan Na het lezen heb ik het kwaad weggegooid.
Ik voelde me de laatste 2 weken vrij goed maar dit bracht mijn gevoel terug onder het vriespunt. Ik weet dat het goed bedoeld is maar hoe kan je zon dingen schrijven na alles wat er gebeurd is?
Hoe kan je hopen dat het ergste achter de rug is als ik alleen moet vechten om deze relatie in stand te houden. Als zij gewoon verder kan leven alsof er niets gebeurd is. Als zij alle dagen gelukkig bij
mij kan zijn. Hoe moet ik mij voelen wanneer de nood aan een welgemeende het spijt me er is maar als die niet komt. Natuurlijk heeft ze dat af en toe eens gezegd. Maar alleen op momenten dat ik echt diep zit. Op momenten dat het lange tijd slecht gaat. Maar eens op momenten dat het wat beter gaat ..waarom zou dat moeten?? Heeft ze wel echt spijt spookt nog iedere dag door mijn hoofd???
Zaterdagavond naar de sauna. Wat een gezellige avond zou moeten worden is terug een marteling. De afgelopen jaren deden we dit af en toe eens. Het besef dat dit ook allemaal maar schijn was maakt het zo moeilijk.
Zondag ochtend samen gaan fietsen. 2 jaar geleden had ik ze een mtb cadeau gedaan wat me deed denken aan al de cadeaus die ze kreeg. Nog ieder jaar kreeg ze een Valentijn, 2 maal per jaar vierden we moederdag ( de nationale en de Antwerpse). Ieder jaar een dik verjaardags cadeau, kerstcadeau. Af en toe eens iets kleins. Waarom deed ik het allemaal?
In de namiddag toch maar besloten om het plafond van de badkamer te schilderen. Die vervloekte badkamer. Terug maalt het door mijn hoofd waarom ik dit nog allemaal doe? Waar ben ik met bezig? Maar ter gelijkertijd ook de twijfels over mezelf. Ligt het nu aan mij dat ik het zo moeilijk blijf hebben? Waarom blijft het zo moeilijk? Ben ik niet gewoon een klein kind dat zit te zeuren??
