Vanavond bezoek van de neef van mijn vrouw. Hij die me een jaar geleden vertelde om mijn valiezen te pakken. Hij wou vroeg komen zodat we even alleen konden praten. Ben benieuwd. Vanmorgen toch terug even een dip maar ondertussen terug wat afstand genomen. Een situatie waar ik me momenteel het best in voel.
Ik realiseerde me vorige week dat ik serieus afstand hou van haar. Ik durf haar niet, niet meer, nog niet toelaten? Zij zit volledig in 'mijn' flow heb ik de indruk maar voor mij is het toch een tweestrijd. Zou ik nog durven? Het gaat nu weer een paar dagen beter maar dan nog behoud ik toch die afstand. Eigenlijk denk ik niet teveel aan die vraag en zie ik wel wat er gebeurd. De woorden van de therapeut blijven ook nog hangen dus ik voel me momenteel heb best door die te bewaren.
De eerste 2 weekjes verlof zitten erop. Gelukkig eind deze maand nog een weekje. Thuisblijven is toch geen echt verlof. op de 2 weken slechts driedagen echt niets gedaan. De oudste wou haar eigen kamer dus hebben we daar werk van gemaakt , verjaardagfeestjes voor diezelfde jonge dame en nog wat zaken die moesten gebeuren en plots was het zondagavond 10 augustus. De 2 weken waren er terug met ups en downs. Waar ik vorige week nog een ontdekking gedaan heb waar ik toch niet goed van was. Gsm facturen van 2012 zijn plotseling boven water gekomen en kon het niet laten om een paar controles te doen. Bleek dat ze vanaf mei terug aan het smsen was met minaar 1 terwijl ze verklaarde dat de 2de affaire een paar maanden in het najaar was. Na een paar dagen gefrustreerd rondgelopen te hebben haar er toch mee gecomfronteerd. Zoals ze reeds had gezegd waren ze contact blijven houden per mail en sms zonder dat er iets gebeurde. Ik blijf sterk mijn twijfels hebben over dit verhaal maar kan haar alleen maar het voordeel van de twijfel geven zeker? Vorige week moesten we naar de gezamelijke therapeut. Wat ik daar te horen kreeg deed me toch ook even slikken. Mijn kwaadheid en frustratie die nog altijd te hevig aanwezig is zou komen door wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Het ontrouw verhaal zou de trigger zijn die alle opgekropte frustraties en machteloosheid van toen losmaakt. Hetzelfde verhaal voor mijn vrouw. In haar jeugd zou ze een 'eenzaamheid' hebben opgebouwd en dat gevoel van eenzaamheid is iets wat nooit meer zal weggaan. Toen zag ik mijn wereld weer instorten. Wat ik tussen de lijnen lees is dat ik nooit goed genoeg zal kunnen doen. Volgens hem zal het afhangen van hoe ze ermee om zal gaan. Als je weet dat het voor haar heel moeilijk is om te praten dan krijg ik nog meer schrik voor herhaling. En zo blijft alles maar malen in mijn hoofd.
