Terug onrust. waarschijnlijk wel onterecht maar toch steekt het terug de kop op. ik was gisterenavond een ganse avond weg en toen ik thuis kwam zag ik terug mijn vrouw van een jaar geleden. Niet iemand die blij was mij te zien. vanochtend hetzelfde verhaal. Ik hoop dat ik spoken zie. Al een hele tijd heb ik regelmatig het gevoel dat er iets scheelt maar ik durf niet meer zeggen of het sixt sense is of puur schrik voor herhaling. Tijd zal het uitwijzen zeker?
Alhoewel ik misschien DIP mag zeggen. Waarom moet een mens daar nu zo van afzien? waarom moet het pijn doen en blijven doen? Ik wil die niet! Niemand wil dit en toch keert het terug en is het telkens vechten. Vechten tegen die kl*te pijn, vechten om haar geen verwijten naar haar hoofd meer te gooien. vechten om terug wat gelukkig te zijn, vechten om haar terug vertrouwen te geven. Ik hoop dat iedereen die vreemdgaat of het van plan is eens goed stilstaat bij de gevolgen. Eens goed nadenkt of het pleziertje de ellende achteraf allemaal waard is.
Houden van. Wat houd dat in? hoeveel kan je van iemand houden. Dan heb ik het niet over houden van je kinderen maar houden van je partner. Die onvoorwaardelijke liefde die welliswaar ups en downs kent in een relatie is er toch niet meer. Mijn vrouw is mijn vrouw niet meer. Mijn fierheid op mijn gezin is geen fierheid meer. mijn geluk is (voorlopig) mijn geluk niet meer. Er is sprake van 7 magere en 7 vette jaren. wel ik zal nog moeten geloven dat het effectief zo is.Alleen hoop ik dat de magere jaren nu achter de rug zijn. al vrees ik dat het nog even wachten is op de vette.
dubbel. Het gevoel dat ik heb wanneer we elkaar een knuffel geven. Eenerzijds doet het goed anderzijds is er een stemmetje dat zegt dat het niet klopt. Nu ik dit schrijf besef ik dat het eigenlijk met veel zaken zo is. wanneer ik iets doe voor haar, al dan niet op haar vraag, dan wringt het eigenlijk ook wel. Misschien moet ik toch maar doen waar ik al een paar keer aan gedacht heb. Gewoon eens een weekje alleen op reis vertrekken in de hoop eens goed te kunnen bezinnen.
Na een paar goeie dagen terug die dipjes. D-day viel eigenlijk wel mee enkel in de namiddag was het wat moeilijk. Zaterdag op een familiefeestje geconfronteerd geworden met bedrog van anderen maar was pijnlijk. Vooral wetende dat het bij ons 3x is gebeurd maakte het zo 'onrealistisch'. Zondag dan thuis nog wat bezig geweest en terug die confrontatie met de verhuis periode, de veranderingen die gebeurd zijn. het feit dat ik er 'alleen' voorstond. Vooral waarom ik er jaren 'alleen' heb voorgestaan maakten me terug kwaad en gefrustreerd. Ik probeer het haar niet meer te verwijten maar ik moet soms serieus op mijn tanden bijten. Wanneer ze zegt dat ze moe is of zich niet goed voelt dan zou ik het er zo kunnen uitflappen dat ze niet te moe was om zich met andere mannen bezig te houden. Ik hoop dat ik er toch eens definitief een lijn kan onder trekken want zo verder leven is ook niet te doen.Ga ik het nog een jaar volhouden? ik weet het niet. Er is al een jaar achter de rug dus ik vermoed dat het ergste zal gepasseerd zijn maar de rust zal toch moeten terugkeren of het zal een verloren jaar zijn.
