Gisterenavond was het dus therapeut tijd.Ondanks dat die man mij soms de kriebels doet krijgen door zijn manier van werken moet ik toegeven dat hij begrijpt wat er nodig is om alles te kunnen verwerken. Het was een hard en pijnlijk uurtje voor zowel mezelf als mijn vrouw. Op de terugweg naar huis is er geen woord gezegd. Ik was kwaad en hetzelfde geldt voor haar. Alleen hadden we beiden een andere reden. Ik was vooral kwaad voor alles wat gebeurd is en een degelijke uitleg/reden die ontbreekt. Zij was kwaad omdat ze nog maar eens 'verkeerd begrepen word'. Omdat hij 'oordeeld' zonder haar voorgeschiedenis te kennen en omdat hij dingen verondersteld die niet waar zijn. Dat is haar uitleg die ze uiteindelijk nog gaf. Als 3 therapeuten hetzelfde zeggen dan zou ik me toch vragen stellen. Wat zij blijkbaar niet doet en zichzelf nog altijd verschuilt achter haar verleden. Wat ze niet snapt is dat iedereen een verleden meesleurt en dat dit niet het recht heeft om zo vreemd te gaan. Dit zorgt ervoor dat het terug een heel moeilijke dag is en dat ik meer en meer twijfel of ik wel de juiste beslissing neem door het nog een kans te geven.
Same story. Gisteren ganse dag die frustratie. Niets tegen haar gezegd. Zij is terug happy. Vandaag naar de 'nieuwe' gezamelijke therapeut. Ben eens benieuwd. na het intake gesprek een maand geleden is het toch wat afwachten wat het zal geven.
Terug enkele moeilijke dagen achter de rug. Wat er vooral door mijn hoofd speelt is dat affaire 3 deze periode een jaar geleden begonnen is. Ik voel vooral kwaadheid en woede. Hoe moet ik begrijpen dat je als vrouw gewoon toegeeft aan iemand die zegt dat hij verliefd op je is zonder dat je er zelf gevoelens voor hebt. Wat moet ik denken als zij gewoon een (sexuele)relatie aangaat met hem om hem een plezier te doen. Ze had 'gevoelens' voor hem maar was niet veliefd. Gevoelens van sympathie, medeleven. Dat is wat ze mij verteld al denk ik dat ze het spanned vond en de sex zal ook wel leuk geweest zijn zeker? Ah ik begin mezelf meer en meer te verwijten dat ik de relatie niet gestopt ben wanneer ik het ontdekt heb. Alles wat ik nu weet en dat is waarschijnijk nog maar een fractie is zo waanzinnig surrealistis. Zo ondankbaar voor wat je jaren voor je gezin gedaan hebt. Nog altijd heb ik het gevoel op een tikkende tijdbom te leven. Elke dag blijf ik hopen dat het verbeterd en dat de frustratie en kwaadheid weggaat maar meer en meer begin ik te vrezen dat dit pas zal lukken wanneer ikzelf een nieuwe start zal nemen.
Gisteren was het therapeute tijd. Ze heeft een paar zaken gezegd die ik eigenlijk nog nooit beseft had. Het kwam erop neer dat ik op de moeilijke momenten in mijn leven gewoon niet bij mijn vrouw terecht kan. Wanneer ik kijk naar de situatie nu. Ze kan zich enkel openstellen voor mij op het moment dat ik niet meer spreek over het gebeuren. Al enkele weken vraag of zeg ik niets meer en slik ik al mijn frustratie en vragen in. Goed beseffende dat dit geen gezonde situatie is maar tegen beter weten in doe ik het toch. Zo waren er nog een paar voorbeelden uit het verleden waar achteraf gezien ik er ook alleen voor gestaan heb. Hopen dat het in de toekomst wel kan zeker? Voor de rest gaat het voorlopig 'goed' met ons. Al heb ik schrik dat goed niet zo goed is als ik zou willen. Ik merk toch dat er bij mij iets gebroken is en ik weet niet hoe het verder zal evolueren.
Toen ik gisterenavond aan het koken was speelde het verhaal met minnaar 1 door mijn hoofd. Inwendig was ik ook aan het koken. Ik was terug zo kwaad op haar. Datzelfde moment kwam ze thuis en moest ik op mijn tanden bijten om niet uit te vliegen. Dan nog maar wat geschilderd om af te koelen. Zij heeft wel een klik gemaakt. Het verschil is zo groot met de laatste jaren. Ze komt veel knuffelen en kan nu genieten van bij mij te zijn. Samen nog een uurtje tv kijken en liefst in mijn armen liggen. Het maakt me blij maar anderzijds vraag ik me toch af waarom het nu wel kan. Waarom heeft ze jaren niet gezien hoe goed wat we hadden? Zoals in elke relatie was er bij ons ook wel sleur maar je moet wel met 2 zijn om eraan te werken. Bij mij heeft het gebeuren het omgekeerd effect. Ik kan me meer en meer ergeren aan haar kleine kantjes. Die kleine frustraties die niet meer worden toegedekt met de mantel der liefde. Ik denk dat de ergste crisis achter de rug is maar vrees toch nog altijd voor de afloop. Volgende week terug naar de gezamelijke therapeut. Benieuwd hoe dat zal verlopen.
Niets speciaals gisteren. Drukke avond gehad en vrij weinig bezig geweest met de situatie. Vanmorgen en eigenlijk al geruime tijd het gevoel van wraak. Het gevoel dat de dag komt dat ik wegben, dat ik iemand anders tegenkom en alles achter mij laat. De kans dat dit gebeurd is heel klein tot onbestaande waarschijnlijk maar toch heb ik zo ergens een 'geruststelling' dat alles inorde komt. Is het een mentale vlucht? een stil verlangen? De tijd zal het uitwijzen zeker?
Afgelopen weekend was heel druk. kids, boodschappen, nog wat werken thuis. Een weekend zoals bij veel gezinnen met kinderen zeker? Ondanks de drukte toch terug veel frustratie gevoeld.Vooral zondag voormiddag tijdens het fietsen. Vorig jaar wou ik een paar keer in buitenland gaan fietsen maar door het werk is dat niet kunnen doorgaan. Uiteindelijk beslist om in september met de mtb 3dagen door de alpen te trekken. Omdat ik dan de affaire ontdekt heb in juli had ik daar ook geen zin meer in. Dus gisteren tijdens het fietsen aan het denken wat als ik die eerste 2 trips wel had kunnen doen. Dan had ze vrij spel. Had ik het niet ontdekt zat ik een kleine week in de Alpen en kon ze haar goesting doen met minaar 2. pfff om zot te worden die gedachte. Wanneer we het huis gekocht hadden had ik mezelf voor genomen om 1 a 2 jaar te gebruiken om alles naar ons goesting te maken om daarna eindelijk eens wat meer tijd te steken in het fietsen. Jammer genoeg heb ik door de situatie daar helemaal geen zin meer in. Ergens wil ik het nog atltijd doen maar het vertrouwen is volledig weg waardoor ik het helemaal niet zie zitten. Ik weet dat het heel dom is maar het is sterker dan mezelf. Wat ik dit weekend ook ondervonden heb is dat je de kleine ergernissen van de ander niet zo gemakkelijk meer naast je neerlegt. Zo kreeg ik zaterdag kort na de middag te horen dat ze moe was. Je kan je niet voorstellen hoe hard ik op mijn tong moeten bijten heb om niet te zeggen dat ze niet moe was om affaires te hebben. Zondag hetzelfde verhaal. Ze wou nog even naar zonnebank om daarna nog wat dringend werk te doen. Toen ze terugkwam hetzelfde verhaal. Ik heb er niets over gezegd. Uiteindelijk doet ze ook wel veel maar toch... Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze zich zo schuldig voelt en dat ze zelf niet snapt hoe ze dat allemaal kunnen doen heeft. Ik was blij dat ze er eindelijk (nog) eens over spreekt en dat ze beseft dat ze zwaar uit de bocht is gegaan. Maar eerlijk toegegeven heb ik geen medelijden. In tegendeel. Heb haar dan ook gezegd dat ik hoop dat ze het er nog heel lang moeilijk zal met hebben zodat ze nooit meer in de verleiding komt om terug zo'n dingen te doen. Mijn frustratie zit blijkbaar nog altijd heel diep maar anderzijds mag ze blij zijn dat we nog een gezin zijn en dat ons leven 'gewoon' is voortgegaan. De meeste koppels zouden nu waarschijnlijk een scheiding aan het uitvechten zijn.
Sinds gisterenavond is het terug wat moeilijker. De frustratie van het onrecht. De 'trut' hoe kon ze het doen. Mij dan nog wat afgereageerd door wat te werken thuis. Deze ochtend zelfde verhaal. Arghh afleiding zoeken. Nog steeds het gevoel dat ze dingen verzwijgt. Ik weet dat ik alles achter mij moet laten maar toch knaagt het. Wat heb ik misdaan? Waaraan heb ik het verdiend? Hopelijk word het weekend beter.
Gisteren een dagje verlof genomen. Ze kwamen de laatste zaken doen aan de badkamer dus ook maar een ganse dag in het huis gewerkt. Eigenlijk ging het vrij goed. Waar het de laatste weken wat moeilijk was om dingen te doen in huis was het gisteren veel beter. Er zijn minder slechte momenten en wanneer ze de kop opsteken lukt het om ze vrij snel opzij te zetten. Deze ochtend bij het wakker worden was het terug even moeilijk maar ook dat was vrij snel over. Hopen dat het zo blijft of dat de slechte momenten definitief verdwijnen. Al loert het gevaar nog altijd om de hoek natuurlijk.
Deze ochtend 'verrast' door vrouw en kinderen voor vaderdag. Van de kinderen een leuk zelfgemaakt cadeau gekregen met uiteraard de bijbehorende tekeningen. Van mijn vrouw een hart gemaakt uit takjes en een bongo bon om samen naar de sauna te gaan. Ik was blij met de geschenken maar toch nog eventjes dat gevoel van "waarom kan het nu wel en de afgelopen jaren niet". Ik probeer het verleden naast me neer te leggen maar dat lukt niet altijd even goed. Langzaam maar zeker geraak ik overtuigd dat het goed komt al zal het nog even duren vooralleer het vertrouwen terug zal zijn en alles zijn plaatsje gekregen heeft.
Het gaat al enkele dagen vrij goed. Niet dat ik niet aan het gebeurde denk maar het raakt me weinig. Al vrees ik dat het ook de vermoeidheid is die een rol speelt. Al enkele dagen ben ik vrij vermoeid en gaat mijn lichaam in 'shutdown mode' wat betreft emoties. Ach ik zie wel hoe het verder gaat. Elke dag dat het goed gaat geniet ik van. Zelf naar het werk fietsen kan zonder piekeren dus terug een beetje plezier in het sporten. Enkel vanmorgen spookte het even door mijn hoofd dat ze vorig jaar met minnaar 2 aan het bellen was toen ik ging fietsen maar gelukkig was dat spook vlug verjaagd. Van haar krijg ik ook meer en meer tekenen dat ze 'terug' is. Ze doet zo haar best. Ik herken haar soms niet meer. Gisterenavond vroeg ik me af waarom ze zo de laatste jaren niet was. Het had mijn leven er toch wel iets eenvoudiger op gemaakt. Het deed me beseffen dat ik echt wel heel veel in het huishouden deed en daarnaast mijn werk in de zaak, in de tuin en ander klussen. Eenerzijds ben ik blij anderzijds is het zo dubbel dat ze jaren 'weg' was. Zonder echt een reden te hebben. Ik probeer er niet meer wakker van te liggen maar het zal toch nog wel even blijven hangen denk ik.
3 Dagen thuis geweest. Eigenlijk 3 redelijk goed dagen gehad. Vrijdag waren we thuis om laminaat te leggen. Zaterdag de gewoonlijke rush en 's avond naar een verjaardagsfuif. Zondag namiddag nog even gaan fietsen met ons 4 en daarna plinten plaatsen. Regelmatig aan de situatie gedacht maar het bleef vrij oppervlakkig. Enkel gisterenavond toch eventjes paniek toen ze zei dat ze vanmiddag opleiding moest gaan geven. Ten tijde van affaire met mr 1 verdween ze 's middag ook een paar uur om hun pleziertjes samen te hebben dus het was eventjes vechten tegen onrust. Voorlopig gaat het vrij goed. Hopen dat het zo blijft.
Gisteren was een redelijke dag. Uiteraard denk je regelmatig aan alles maar de pijn bleef gelukkig oppervlakkig. Bij het slapen gaan kreeg ik plots te horen dat ze het moeilijk had door mijn mails van 2 dagen geleden. Komen er dan toch tekenen van spijt? Haar nogmaals gezegd dat ik het heel belangrijk vind dat zij mij verteld wat er in haar omgaat. Dat het mij meer doet als ze zegt dat ze het moeilijk had dan dat ik het met een flauwe 'het spijt me' moet doen . Ik was blij te horen dat ze zich wat beter voelt als ze dan bij mij is en dat ze heel blij is met de 2de (eigenlijk zou ik 4de moeten zeggen) kans die ze krijgt. Maar in alle eerlijkheid dan ook gezegd dat ik me nog elke dag afvraag waarom ik die haar geef. Niemand uit mijn omgeving die weet heeft van dit verhaal snapt dat wij nog samen zijn. Zelf mijn zus die recent gescheiden is, die weet wat het is om er alleen voor te staan en welke problemen co ouderschap heeft kan het niet begrijpen. Eigenlijk is het antwoord simpel. Omdat ik haar graag zie. Waarom zou een mens anders maanden door die hel gaan. Al ben ik zo bang voor de toekomst. Bang dat haar liefde voor mij toch niet voldoende zal zijn om gelukkig te zijn, bang om dit nog eens te moeten meemaken.
Zoals gisteren waarschijnlijk wel gemerkt was het een heel zware dag. Amai het was lang geleden dat ik het zo moeilijk had. Mijn vrouw heeft het geweten. Terug een resem mails met daarin mijn woede en frustratie. Thuis gekomen had ze natuurlijk terug haar gebruikelijke muurtje opgetrokken. Uit frustratie dan maar een groot stuk van de avond aan het werk geweest. Later op de avond ging het dan toch wat beter en merkte ik dat ze toch wat in de knoop zat met wat er gebeurd is. Plotseling kwam er zelf "het spijt me dat ik je zo'n pijn heb gedaan". Eén van de weinige keren dat ik het idee heb dat ze het echt meent. Gisteren dus nog maar eens beseft hoe dun het lijntje is tussen liefde en haat.
Gisterenochtend was terug een moeilijke ochtend. Nadeel van met de fiets komen werken is dat je veel tijd hebt om na te denken. Gelukkig verbetert het wel eenmaal aan het werk. Gisterenavond was het een heel drukke avond dus ook niet veel tijd gehad om te piekeren. Enkel bij het slapen gaan toch maar verteld dat mijn sixth sense al een paar weken aan het werken is. Iets zegt me dat minaar 2 terug contact gaat opnemen of reeds opgenomen heeft. Ik weet dat het stom klinkt maar meestal is mijn voorgevoel vrij correct. Zo 'wist' ik de eerste keer dat ik minnaar 1 ontmoete dat mijn vrouw daar verliefd op was. Vraag me niet waarom. Zelf heeft ze er niets van gezegd tegen mij maar ik wist gewoon dat ze er iets ging met beginnen. Hoe dikwijls ik de laatste maanden mezelf niet verweten heb dat ik haar daar niet over aangesproken heb is niet meer te tellen. Ergens wist ik het wat er ging gebeuren (of al aan het gebeuren was) en toch denken dat het mijn verbeelding is. Ik weet dat het achteraf gemakkelijk gezegd is maar toch. Het blijft wel hangen. Die onrust is gebleven tot eind 2012 om een paar maanden later terug de kop op te steken. Wat blijkt nu. Na de 2de affaire met minnaar 1 besefte ze dat het best was dat het gedaan was tot een paar maanden later minnaar 2 op het toneel verschijnt. Ah ja. Ik stop met schrijven voor vandaag. Het wordt terug te pijnlijk. Normaal helpt het schrijven mij om het van mij af te zetten maar vandaag boort het de pijn terug diep in mijn hart. Welke gek zou nog bij zijn vrouw blijven als hij dit allemaal weet? pfff....
Afgelopen weekend met ons tweetjes op weekend geweest. Zaterdag ochtend vertrokken richting spa. Daar een paar uur gaan moutainbiken en daarna nog wat gaan shoppen. S'avonds gezellig op restaurant ons aan het voorbereiden op de welness die ons te wachten stond op zondag. Gezellig ontspannen en relaxen was de bedoeling. Wat ook wel deels gelukt is maar toch.Terwijl je daar ligt heb je veel tijd om na te denken. Niets dat je kan afleiden dus het echt ontspannen en genieten lukte niet altijd. Enkele moeilijke momenten maar al bij al toch wel een leuke dag. Onderweg naar huis kreeg ik de vraag of ik het leuk gevonden had.Toen ik vroeg hoe zij het vond kreeg ik het antwoord dat ze er ook echt van genoten had. Dan toch maar gevraagd of ze er nu meer kan van genieten dan onze weekends de afgelopen jaren. Hierop antwoord ze bevestigend. Gevraagd wat het verschil is krijg ik als antwoord dat ze er waarschijnlijk onbewust niet wou/kon van genieten. Dit maakt mij terug kwaad en gefrustreerd. "Hoe kon dat nu allemaal gebeuren?" gaat er door mijn hoofd. Ik ben nog altijd dezelfde die haar nog altijd graag ziet (alhoewel) en nog altijd alles voor haar doet. Ergens ben ik blij maar anderzijds mocht het verhaal van de laatste 2-3 jaar nooit gebeurd zijn. Het blijft toch moeilijk te verteren. Behandeld alsof ik een smeerlap was die geen aandacht had voor haar of ons gezin. Zo diep gekwetst, vernederd en bedrogen. Hoewel ze het gisterenavond toch wel merkte dat het terug moeilijk was kon er blijkbaar nog altijd geen "het spijt me" vanaf. Och het zal wel weer aan mij liggen zeker dat het niet lukt om het opzij te zetten. Eigenlijk ben ik het beu om mij er aan te ergeren, ben ik het beu om mij af te vragen of ze wel spijt heeft en ben ik het beu om mij zo gebruikt te voelen. Alleen ben ik blijkbaar niet mans genoeg om er iets aan te doen. Misschien moet ik maar eens kwaad worden op mezelf.
Gisterenavond was het therapeute tijd. Op de vraag "Hoe is het?" kon ik eigenlijk geen antwoord geven. Ergens wil ik zeggen "goed" maar is dat echt zo? Goed omdat mijn vrouw meer en meer terug mijn vrouw is, omdat ze haar kan openstellen naar mij toe. Maar dit helpt me niet veel verder met de verwerking. Ik heb nood aan praten met haar, nood aan antwoorden, aan bevestiging dat het haar spijt, aan 'garantie' dat ze niet meer zal vreemdgaan, nood aan vertrouwen. Erover praten durf ik niet meer uit schrik dat ze terug afstand zal nemen. Antwoorden die ik in het verleden kreeg waren de verkeerde en spijt.... tja... in alle eerlijkheid ik weet het niet hoeveel het haar spijt. Als ik haar moet zeggen dat het wel leuk zou zijn om af en toe eens te horen dat het haar spijt hoeveel spijt heeft ze dan? Als ze het niet eens uit zichzelf kan zeggen wat is het dan waard? Deze bedenkingen toch maar eens met de therapeute gedeeld. Vooral omdat ik vrees (of het gevoel heb) dat het aan mij ligt. Dat het mijn schuld is dat het nog moeilijk ligt. Dat het aan mij ligt dat ik nog vol kwaadheid en frustratie zit. Volgens haar ben ik zeker niet abnormaal . Maar ben ik opzoek naar verbinding met mijn vrouw en komt die er niet omdat er niet kan gepraat worden. Omdat we nu gewoon leven alsof er niets gebeurd is en omdat we nu zowat leven alsof ik het ben die haar bedrogen heeft. Ik 'krijg' nu wel meer van mijn vrouw maar gelijktijdig moet ik ook meer geven. Uiteindelijk te horen gekregen dat ik mij te verantwoordelijk voel en dat deze situatie niet kan blijven duren. Toen ik zei te hopen dat het zal wegslijten schrok ik van haar antwoord."ik hoop het voor jou maar eigenlijk ook niet.je verdiend beter dan dit". Volgens haar zal ik ooit weten wat me te doen staat. Wat en wanneer dat ook zal zijn is nu nog niet te zeggen maar ooit zal het probleem zich oplossen.
Weinig te vertellen vandaag. Gisteren een vrij goeie dag gehad. Pijn steekt af en toe nog wel de kop op maar gelukkig niet lang. Ik vraag me af of de mensen die deze blog lezen hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Waarom zijn jullie hier terecht gekomen? Toeval of toch wel opzoek naar info over vreemdgaan? Eigenlijk had ik niet gedacht dat er iemand mijn blabla ging lezen maar elke dag schrik ik van het aantal bezoekers. Ik vind het leuk dat het gelezen word (ondanks dat ik een slechte schrijver ben ) en ik hoop dat mensen die ook in deze situatie zitten beseffen dat ze niet alleen zijn. Dat ze toch een klein beetje steun halen uit mijn relaas. Hierbij een oproepje: wie zin heeft en zich geroepen voelt reageer eens aub. Aan jullie om een klein woordje te schrijven
Gisteren een dagje met de gebruikelijke ups en downs. Op een vergadering waarbij ik het verslag moest maken plotseling terug down zijn is niet echt de goeie moment . Thuis dan maar de schilderwerken in de badkamer afgewerkt. Terug mezelf wat pijnigen, mezelf beloofd dat ik daar ook ooit een romantisch afspraakje zal hebben met een minnares . Och alle gedachten zijn goed om mij een beetje beter te laten voelen zeker. S'avonds dan maar eens gezegd dat ik graag met haar eens in bad wil maar dat dit er waarschijnlijk nooit meer zal inzitten. Dat ik me zo minnaar 2 ga voelen en als we zouden vrijen dat ik me toch maar zal afvragen en zal inbeelden dat ze het zo ook gedaan hebben. Plotseling kwam er nog eens "het spijt me" en ik geloofde het bijna. Noem mij een ezel maar ik mis regelmatig tekenen, woorden dat ze spijt heeft van wat er gebeurd is. Tekenen zijn er niet direct woorden heeeeeel af toe maar als die komen dan komen ze niet toe bij mij. Vraag me niet waarom. Ik wou dat het anders was. Het zou het verwerken iets gemakkelijker maken. Deze morgen ging er terug veel door mij hoofd. Gelukkig blijft de pijn voorlopig heel oppervlakkig. Afwachten hoe de dag verder evolueert.
Terug aan het werk nu. Een weekend van 3,5 dagen achter de rug maar jammer genoeg een vrij zwaar weekend.Vrijdag maar wat tijd voor mezelf genomen maar ook nog wat geklust. Zaterdag in de late namiddag dan het plafond geschilderd in de badkamer. Ondanks dat deze volledig vernieuwd is blijft het toch moeilijk om daar in te werken. Wetende wat daar gebeurd is blijft pijnlijk. De pijn verminderd wel maar het blijft toch door je hoofd spoken. Ik was aan het denken dat ik ook met haar nog eens samen een bad wil nemen maar ik vrees dat dit er nooit meer zal inzitten na het gebeurde. Zondag voor het eerst in 8 maanden terug met de club gaan fietsen. Wat een hel! 70km waar alle gebeurtenissen die gelinkt konden worden met de fiets gepasseerd zijn. In 2012 het wk gereden in valkenburg. Daar hadden we er nog een leuk weekend van gemaakt samen met vrienden en nog geen maand later begint ze aan haar 2de affaire met minaar1. Idem verhaal voor minaar 2 een paar weken na een romantisch weekendje Amsterdam begint ze met hem. Er is teveel door mijn hoofd gegaan om dit allemaal op te noemen maar echt genieten van het fietstochtje zat er niet in. Het enige wat ik wou was naar huis rijden. Gisteren met de kids naar de Dino tentoonstelling in het Centraal station. pff terug herinneringen. ik vraag mezelf af of dit ooit stopt. Telkens ertegen vechten maar toch blijft het terug komen. Ben ik zo abnormaal?? Thuis gekomen dan toch maar de muren van de badkamer beginnen schilderen. Inderdaag terug hetzelfde. Om gek te worden. Een paar weken geleden had ik deze triggers met de therapeute besproken. Vooral omdat ik vind dat het allemaal te lang duurd vooralleer dit stopt. Volgens haar is er weinig aan te doen. Ze ziet nog mensen die hetzelfde 'probleem' hebben. Constant getriggerd worden, onbewust linken leggen met gebeurtenissen. Ben ik zo een watje? Wat moet ik doen om dit te stoppen? wat moet ik doen om terug een beetje gelukkig te worden? Nog iedere dag stel ik mezelf de vraag of ik er goed aan doe om bij haar te blijven. Dat het op die manier geen meer leven is. Nog zo'n voorbeeld van de stress die bedrog met zich meebrengt. De vrijdagavond dat ze mij de 2de affaire met minaar 1 heeft opgebiecht ben ik vertrokken. Gisteren gsm factuur toegekomen en gemerkt dat ze om 10u 's avonds gebeld heeft met een mij onbekend nummer. Geloof me dat je gek wordt als je dat ziet. Uiteindelijk was het niets maar your mind is playing tricks!!!!!!
. Maar ben ik opzoek naar verbinding met mijn vrouw en komt die er niet omdat er niet kan gepraat worden. Omdat we nu gewoon leven alsof er niets gebeurd is en omdat we nu zowat leven alsof ik het ben die haar bedrogen heeft. Ik 'krijg' nu wel meer van mijn vrouw maar gelijktijdig moet ik ook meer geven. Uiteindelijk te horen gekregen dat ik mij te verantwoordelijk voel en dat deze situatie niet kan blijven duren. Toen ik zei te hopen dat het zal wegslijten schrok ik van haar antwoord."ik hoop het voor jou maar eigenlijk ook niet.je verdiend beter dan dit". Volgens haar zal ik ooit weten wat me te doen staat. Wat en wanneer dat ook zal zijn is nu nog niet te zeggen maar ooit zal het probleem zich oplossen.
. 
. Och alle gedachten zijn goed om mij een beetje beter te laten voelen zeker. S'avonds dan maar eens gezegd dat ik graag met haar eens in bad wil maar dat dit er waarschijnlijk nooit meer zal inzitten. Dat ik me zo minnaar 2 ga voelen en als we zouden vrijen dat ik me toch maar zal afvragen en zal inbeelden dat ze het zo ook gedaan hebben. Plotseling kwam er nog eens "het spijt me" en ik geloofde het bijna. Noem mij een ezel maar ik mis regelmatig tekenen, woorden dat ze spijt heeft van wat er gebeurd is. Tekenen zijn er niet direct woorden heeeeeel af toe maar als die komen dan komen ze niet toe bij mij. Vraag me niet waarom. Ik wou dat het anders was. Het zou het verwerken iets gemakkelijker maken.
