Gisterenavond een vrij drukke avond. Bezoek van boekhouder dus de avond was vrij snel voorbij. Toen we gingen slapen kreeg ik de vraag wat ik wou voor mijn verjaardag. Eigenlijk niets. Vorig jaar hadden we een leuk romantische avond maar ondertussen weet ik waar ze met haar gedachten zat. Niet bij mij dus. Vanmorgen wist ik het antwoord. Ik wil een minnares voor mijn verjaardag. Misschien doet dat me begrijpen wat er door haar hoofd ging. Misschien snap ik daardoor beter wat ze allemaal heeft uitgestoken. Misschien durf ik daardoor terug wat geluk te voelen. Misschien kan ik het dan allemaal wat relativeren.(Kan je 3 affaires relativeren?) Ik besef dat een minnares helemaal geen oplossing is. In tegendeel het zou het leven waarschijnlijk alleen maar ingewikkelder maken maar soms heb ik zo een zin om haar hetzelfde eens te laten voelen zodat ze goed begrijp wat ze heeft aangericht. Zolang ze dat niet 100% beseft vrees ik voor herhaling. Hoeveel spijt ze momenteel ook heeft een mens vergeet (nooit 100%). waarschijnlijk niet morgen, misschien niet volgende maand maar een mens vergeet.
Zit nog altijd in shutdown mode. Een toestand waarin gevoelens niet mogen/kunnen. Een gevoel van gelatenheid, het idee van 'nu is het moment om weg te gaan'. Er gaat nog vanalles door mijn hoofd en af en toe komt dat rot gevoel van pijn en vernedering terug naar boven maar dat word eigenlijk onmiddellijk afgeblokt. Ik loop terug meer en meer met het idee om de relatie te stoppen. Anderzijds denk ik dan doe geen domme dingen en ga eens alleen op reis of ga een week op hotel in de buurt van het werk. Ook mijn vrouw zie ik door een andere bril. Beter gezegd heb ik meer afstand genomen van haar. Waarom dit alles weet ik niet echt. Ik vermoed dat het komt omdat in mijn hoofd spookt wat er vorig jaar deze tijd zich thuis afspeelde. Misschien moet ik wel eens een pak rammel krijgen om 'wakker' te worden ofwel moet ik van mijn hart een steen maken, even door de zure appel heen bijten en een leven alleen opbouwen. Ik die altijd wist waar ik naartoe wou met mijn leven en nu zo in de knoop zit. Zou er dan toch iets van midlife crisis de kop opsteken?
Gisterenavond dus naar de therapeut. We mochten kiezen waarover we het gingen hebben. Ikzelf had geen hoge 'nood' om over iets te spreken. Mijn vrouw wou het hebben over haar 'vrijheid' die ze kwijt is. ze vroeg zich af hoe we moesten omgaan met mijn vertrouwen die weg is en zij die daardoor niet meer kan doen wat ze wil. Nu niet dat ze wil gaan fuiven maar zoals een paar weken geleden dat avond event dat ik niet zag zitten of haar alleen gaan supporteren voor collega's op de 10miles. Ik denk dat ze wat teleurgesteld was in het antwoord van de therapeut. Conclusie was erover spreken en afspreken wat voor mij haalbaar/acceptabel is. Mezelf was heel het verhaal wat misvallen omdat ik de indruk had dat ze denkt of hoopt van haar vrijheid al terug te hebben alsof er niets gebeurd is. Ze vergeet blijkbaar wel dat het nog geen 3 maand geleden is dat affaire 2 met minnaar 1 aan het licht is gekomen. 8 maand proberen verwerken en dan terug een klap in het gezicht krijgen en dan zou zij verwachten dat je na een paar weken kan zeggen doe je goesting maar. Heb haar gisterenavond verteld als het te moeilijk is en ze echt haar vrijheid terug wil dat ze het mij moet zeggen. Ze zal haar vrijheid terug krijgen maar dan zal het zonder mij zijn. Ik heb geen zin om mij elke dag nog meer zorgen te maken. Het vertrouwen komt heel stilletjes terug stapje bij stapje maar ik moet eerlijk toegeven dat het moeilijk is mezelf te overtuigen dat ze op het rechte pad is. Nog zo'n voorbeeld hiervan was gisterenavond toen ze van het werk kwam. Een collega van haar vorig project had haar gecontacteerd en gevraagd om eens af te spreken. Ze heeft gelukkig (nog) niet gevraagd om af te spreken met hem. Minnaar 1 en minnaar 2 waren collega's uit dezelfde groep dus dat het bij mij in de verkeerd aarde viel moet ik je er niet bijvertellen. Het liefst van al zou ik hebben dat ze alle contact verbreekt met die mensen zodat de link met de 2 minnaars 'verdwijnd'. Al besef ik dat dit een illusie is want in onze professionele wereld komen we altijd wel iemand tegen die een collega van een vorig project kent. En uiteindelijk hebben beide minnaars haar gsm nummer en email dus veel illusies moet ik me niet maken.
Weinig nieuws te melden. Gisteren vrij druk op het werk en niet teveel gepiekerd. Thuisgekomen was het terug heel eventjes moeilijk maar me er toch snel overheen kunnen zetten. Gisterenavond avond kwam ze wat knuffelen maar het liet me koud. Onbewust wat afstand nemen denk ik. De therapeute vertelde tijdens de laatste sessie nog dat het een gezonde reactie is. Vooral omdat ik denk/vrees/ervan overtuigd ben dat we binnen een paar jaar in dezelfde situatie zitten. Ik zie wel. Vanavond terug naar de gezamelijke therapeut. Ben benieuwd...
Weekendje van 5 dagen achter de rug. En eigenlijk nog eens een vrij goed weekend gehad. Donderdag was het verjaardagsfeest van een familie lid waar ik zonder echte kleerscheuren ben doorgekomen. Vrijdag en zaterdag was het even alle hens aan dek om een werk(je) te klaren wat uiteindelijk nog vlot verliep. Gelukkig ook geen duiveltje die me vanalles aan het influisteren was. De uitdaging was vooral de zaterdagavond en zeker op zondag. Zaterdagavond met vrienden naar toneel en daarna gezellig nog iets gaan drinken. Pas vorige week kreeg ik te horen wat de titel van de voorstelling was 'een perfekte huwelijk'. Was even slikken en dacht 'waar begin ik aan' maar uiteindelijk was het toch een leuke voorstelling. Zondag een dagje zee bij vrienden. Daar zag ik zwaar tegenop. Meestal worden daar wat schuine opmerkingen gemaakt en daar dan wat schijnheilig zitten meelachen is vrij pijnlijk en zwaar. Uiteindelijk alles goed verteerd en dus een redelijk goed weekend achter de rug. Op de terugweg van de zee was ik aan het denken aan een zinnetje uit de black list van vorige week. 'First thing you think on everyday until the day it's the second thing'. Wel ik hoop dat ik die stap gezet heb.
