Gisteren was het therapeute tijd. Ze heeft een paar zaken gezegd die ik eigenlijk nog nooit beseft had. Het kwam erop neer dat ik op de moeilijke momenten in mijn leven gewoon niet bij mijn vrouw terecht kan. Wanneer ik kijk naar de situatie nu. Ze kan zich enkel openstellen voor mij op het moment dat ik niet meer spreek over het gebeuren. Al enkele weken vraag of zeg ik niets meer en slik ik al mijn frustratie en vragen in. Goed beseffende dat dit geen gezonde situatie is maar tegen beter weten in doe ik het toch. Zo waren er nog een paar voorbeelden uit het verleden waar achteraf gezien ik er ook alleen voor gestaan heb. Hopen dat het in de toekomst wel kan zeker? Voor de rest gaat het voorlopig 'goed' met ons. Al heb ik schrik dat goed niet zo goed is als ik zou willen. Ik merk toch dat er bij mij iets gebroken is en ik weet niet hoe het verder zal evolueren.
Toen ik gisterenavond aan het koken was speelde het verhaal met minnaar 1 door mijn hoofd. Inwendig was ik ook aan het koken. Ik was terug zo kwaad op haar. Datzelfde moment kwam ze thuis en moest ik op mijn tanden bijten om niet uit te vliegen. Dan nog maar wat geschilderd om af te koelen. Zij heeft wel een klik gemaakt. Het verschil is zo groot met de laatste jaren. Ze komt veel knuffelen en kan nu genieten van bij mij te zijn. Samen nog een uurtje tv kijken en liefst in mijn armen liggen. Het maakt me blij maar anderzijds vraag ik me toch af waarom het nu wel kan. Waarom heeft ze jaren niet gezien hoe goed wat we hadden? Zoals in elke relatie was er bij ons ook wel sleur maar je moet wel met 2 zijn om eraan te werken. Bij mij heeft het gebeuren het omgekeerd effect. Ik kan me meer en meer ergeren aan haar kleine kantjes. Die kleine frustraties die niet meer worden toegedekt met de mantel der liefde. Ik denk dat de ergste crisis achter de rug is maar vrees toch nog altijd voor de afloop. Volgende week terug naar de gezamelijke therapeut. Benieuwd hoe dat zal verlopen.
Niets speciaals gisteren. Drukke avond gehad en vrij weinig bezig geweest met de situatie. Vanmorgen en eigenlijk al geruime tijd het gevoel van wraak. Het gevoel dat de dag komt dat ik wegben, dat ik iemand anders tegenkom en alles achter mij laat. De kans dat dit gebeurd is heel klein tot onbestaande waarschijnlijk maar toch heb ik zo ergens een 'geruststelling' dat alles inorde komt. Is het een mentale vlucht? een stil verlangen? De tijd zal het uitwijzen zeker?
Afgelopen weekend was heel druk. kids, boodschappen, nog wat werken thuis. Een weekend zoals bij veel gezinnen met kinderen zeker? Ondanks de drukte toch terug veel frustratie gevoeld.Vooral zondag voormiddag tijdens het fietsen. Vorig jaar wou ik een paar keer in buitenland gaan fietsen maar door het werk is dat niet kunnen doorgaan. Uiteindelijk beslist om in september met de mtb 3dagen door de alpen te trekken. Omdat ik dan de affaire ontdekt heb in juli had ik daar ook geen zin meer in. Dus gisteren tijdens het fietsen aan het denken wat als ik die eerste 2 trips wel had kunnen doen. Dan had ze vrij spel. Had ik het niet ontdekt zat ik een kleine week in de Alpen en kon ze haar goesting doen met minaar 2. pfff om zot te worden die gedachte. Wanneer we het huis gekocht hadden had ik mezelf voor genomen om 1 a 2 jaar te gebruiken om alles naar ons goesting te maken om daarna eindelijk eens wat meer tijd te steken in het fietsen. Jammer genoeg heb ik door de situatie daar helemaal geen zin meer in. Ergens wil ik het nog atltijd doen maar het vertrouwen is volledig weg waardoor ik het helemaal niet zie zitten. Ik weet dat het heel dom is maar het is sterker dan mezelf. Wat ik dit weekend ook ondervonden heb is dat je de kleine ergernissen van de ander niet zo gemakkelijk meer naast je neerlegt. Zo kreeg ik zaterdag kort na de middag te horen dat ze moe was. Je kan je niet voorstellen hoe hard ik op mijn tong moeten bijten heb om niet te zeggen dat ze niet moe was om affaires te hebben. Zondag hetzelfde verhaal. Ze wou nog even naar zonnebank om daarna nog wat dringend werk te doen. Toen ze terugkwam hetzelfde verhaal. Ik heb er niets over gezegd. Uiteindelijk doet ze ook wel veel maar toch... Gisterenavond kreeg ik te horen dat ze zich zo schuldig voelt en dat ze zelf niet snapt hoe ze dat allemaal kunnen doen heeft. Ik was blij dat ze er eindelijk (nog) eens over spreekt en dat ze beseft dat ze zwaar uit de bocht is gegaan. Maar eerlijk toegegeven heb ik geen medelijden. In tegendeel. Heb haar dan ook gezegd dat ik hoop dat ze het er nog heel lang moeilijk zal met hebben zodat ze nooit meer in de verleiding komt om terug zo'n dingen te doen. Mijn frustratie zit blijkbaar nog altijd heel diep maar anderzijds mag ze blij zijn dat we nog een gezin zijn en dat ons leven 'gewoon' is voortgegaan. De meeste koppels zouden nu waarschijnlijk een scheiding aan het uitvechten zijn.
