Gisterenavond was het therapeute tijd. Op de vraag "Hoe is het?" kon ik eigenlijk geen antwoord geven. Ergens wil ik zeggen "goed" maar is dat echt zo? Goed omdat mijn vrouw meer en meer terug mijn vrouw is, omdat ze haar kan openstellen naar mij toe. Maar dit helpt me niet veel verder met de verwerking. Ik heb nood aan praten met haar, nood aan antwoorden, aan bevestiging dat het haar spijt, aan 'garantie' dat ze niet meer zal vreemdgaan, nood aan vertrouwen. Erover praten durf ik niet meer uit schrik dat ze terug afstand zal nemen. Antwoorden die ik in het verleden kreeg waren de verkeerde en spijt.... tja... in alle eerlijkheid ik weet het niet hoeveel het haar spijt. Als ik haar moet zeggen dat het wel leuk zou zijn om af en toe eens te horen dat het haar spijt hoeveel spijt heeft ze dan? Als ze het niet eens uit zichzelf kan zeggen wat is het dan waard? Deze bedenkingen toch maar eens met de therapeute gedeeld. Vooral omdat ik vrees (of het gevoel heb) dat het aan mij ligt. Dat het mijn schuld is dat het nog moeilijk ligt. Dat het aan mij ligt dat ik nog vol kwaadheid en frustratie zit. Volgens haar ben ik zeker niet abnormaal . Maar ben ik opzoek naar verbinding met mijn vrouw en komt die er niet omdat er niet kan gepraat worden. Omdat we nu gewoon leven alsof er niets gebeurd is en omdat we nu zowat leven alsof ik het ben die haar bedrogen heeft. Ik 'krijg' nu wel meer van mijn vrouw maar gelijktijdig moet ik ook meer geven. Uiteindelijk te horen gekregen dat ik mij te verantwoordelijk voel en dat deze situatie niet kan blijven duren. Toen ik zei te hopen dat het zal wegslijten schrok ik van haar antwoord."ik hoop het voor jou maar eigenlijk ook niet.je verdiend beter dan dit". Volgens haar zal ik ooit weten wat me te doen staat. Wat en wanneer dat ook zal zijn is nu nog niet te zeggen maar ooit zal het probleem zich oplossen.
Weinig te vertellen vandaag. Gisteren een vrij goeie dag gehad. Pijn steekt af en toe nog wel de kop op maar gelukkig niet lang. Ik vraag me af of de mensen die deze blog lezen hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben. Waarom zijn jullie hier terecht gekomen? Toeval of toch wel opzoek naar info over vreemdgaan? Eigenlijk had ik niet gedacht dat er iemand mijn blabla ging lezen maar elke dag schrik ik van het aantal bezoekers. Ik vind het leuk dat het gelezen word (ondanks dat ik een slechte schrijver ben ) en ik hoop dat mensen die ook in deze situatie zitten beseffen dat ze niet alleen zijn. Dat ze toch een klein beetje steun halen uit mijn relaas. Hierbij een oproepje: wie zin heeft en zich geroepen voelt reageer eens aub. Aan jullie om een klein woordje te schrijven
Gisteren een dagje met de gebruikelijke ups en downs. Op een vergadering waarbij ik het verslag moest maken plotseling terug down zijn is niet echt de goeie moment . Thuis dan maar de schilderwerken in de badkamer afgewerkt. Terug mezelf wat pijnigen, mezelf beloofd dat ik daar ook ooit een romantisch afspraakje zal hebben met een minnares . Och alle gedachten zijn goed om mij een beetje beter te laten voelen zeker. S'avonds dan maar eens gezegd dat ik graag met haar eens in bad wil maar dat dit er waarschijnlijk nooit meer zal inzitten. Dat ik me zo minnaar 2 ga voelen en als we zouden vrijen dat ik me toch maar zal afvragen en zal inbeelden dat ze het zo ook gedaan hebben. Plotseling kwam er nog eens "het spijt me" en ik geloofde het bijna. Noem mij een ezel maar ik mis regelmatig tekenen, woorden dat ze spijt heeft van wat er gebeurd is. Tekenen zijn er niet direct woorden heeeeeel af toe maar als die komen dan komen ze niet toe bij mij. Vraag me niet waarom. Ik wou dat het anders was. Het zou het verwerken iets gemakkelijker maken. Deze morgen ging er terug veel door mij hoofd. Gelukkig blijft de pijn voorlopig heel oppervlakkig. Afwachten hoe de dag verder evolueert.
Terug aan het werk nu. Een weekend van 3,5 dagen achter de rug maar jammer genoeg een vrij zwaar weekend.Vrijdag maar wat tijd voor mezelf genomen maar ook nog wat geklust. Zaterdag in de late namiddag dan het plafond geschilderd in de badkamer. Ondanks dat deze volledig vernieuwd is blijft het toch moeilijk om daar in te werken. Wetende wat daar gebeurd is blijft pijnlijk. De pijn verminderd wel maar het blijft toch door je hoofd spoken. Ik was aan het denken dat ik ook met haar nog eens samen een bad wil nemen maar ik vrees dat dit er nooit meer zal inzitten na het gebeurde. Zondag voor het eerst in 8 maanden terug met de club gaan fietsen. Wat een hel! 70km waar alle gebeurtenissen die gelinkt konden worden met de fiets gepasseerd zijn. In 2012 het wk gereden in valkenburg. Daar hadden we er nog een leuk weekend van gemaakt samen met vrienden en nog geen maand later begint ze aan haar 2de affaire met minaar1. Idem verhaal voor minaar 2 een paar weken na een romantisch weekendje Amsterdam begint ze met hem. Er is teveel door mijn hoofd gegaan om dit allemaal op te noemen maar echt genieten van het fietstochtje zat er niet in. Het enige wat ik wou was naar huis rijden. Gisteren met de kids naar de Dino tentoonstelling in het Centraal station. pff terug herinneringen. ik vraag mezelf af of dit ooit stopt. Telkens ertegen vechten maar toch blijft het terug komen. Ben ik zo abnormaal?? Thuis gekomen dan toch maar de muren van de badkamer beginnen schilderen. Inderdaag terug hetzelfde. Om gek te worden. Een paar weken geleden had ik deze triggers met de therapeute besproken. Vooral omdat ik vind dat het allemaal te lang duurd vooralleer dit stopt. Volgens haar is er weinig aan te doen. Ze ziet nog mensen die hetzelfde 'probleem' hebben. Constant getriggerd worden, onbewust linken leggen met gebeurtenissen. Ben ik zo een watje? Wat moet ik doen om dit te stoppen? wat moet ik doen om terug een beetje gelukkig te worden? Nog iedere dag stel ik mezelf de vraag of ik er goed aan doe om bij haar te blijven. Dat het op die manier geen meer leven is. Nog zo'n voorbeeld van de stress die bedrog met zich meebrengt. De vrijdagavond dat ze mij de 2de affaire met minaar 1 heeft opgebiecht ben ik vertrokken. Gisteren gsm factuur toegekomen en gemerkt dat ze om 10u 's avonds gebeld heeft met een mij onbekend nummer. Geloof me dat je gek wordt als je dat ziet. Uiteindelijk was het niets maar your mind is playing tricks!!!!!!
. Maar ben ik opzoek naar verbinding met mijn vrouw en komt die er niet omdat er niet kan gepraat worden. Omdat we nu gewoon leven alsof er niets gebeurd is en omdat we nu zowat leven alsof ik het ben die haar bedrogen heeft. Ik 'krijg' nu wel meer van mijn vrouw maar gelijktijdig moet ik ook meer geven. Uiteindelijk te horen gekregen dat ik mij te verantwoordelijk voel en dat deze situatie niet kan blijven duren. Toen ik zei te hopen dat het zal wegslijten schrok ik van haar antwoord."ik hoop het voor jou maar eigenlijk ook niet.je verdiend beter dan dit". Volgens haar zal ik ooit weten wat me te doen staat. Wat en wanneer dat ook zal zijn is nu nog niet te zeggen maar ooit zal het probleem zich oplossen.
. 
. Och alle gedachten zijn goed om mij een beetje beter te laten voelen zeker. S'avonds dan maar eens gezegd dat ik graag met haar eens in bad wil maar dat dit er waarschijnlijk nooit meer zal inzitten. Dat ik me zo minnaar 2 ga voelen en als we zouden vrijen dat ik me toch maar zal afvragen en zal inbeelden dat ze het zo ook gedaan hebben. Plotseling kwam er nog eens "het spijt me" en ik geloofde het bijna. Noem mij een ezel maar ik mis regelmatig tekenen, woorden dat ze spijt heeft van wat er gebeurd is. Tekenen zijn er niet direct woorden heeeeeel af toe maar als die komen dan komen ze niet toe bij mij. Vraag me niet waarom. Ik wou dat het anders was. Het zou het verwerken iets gemakkelijker maken.
