Waarom? Dit stomme woordje dat zoveel betekend. Waarom heeft ze alles gedaan? waarom is het zo verdomd moeilijk om het een plaats te geven? Waarom blijf ik soms zo kwaad op haar?
Gisteren kreeg ik te horen dat het woensdag moeilijk had omdat ze niet naar die avond opleiding mocht gaan? wat maakte me dat weer blij pffff. Zou ze nu echt niet inzien dat alle vertrouwen weg is en dat het tijd zal vragen om dat terug te verdienen? Is het zo abnormaal als je de jaren daarvoor net voor je vertrok nog even wat condooms moest gaan halen dat dit mij nu doet tilt slaan.
Ergens kan ik me wel voorstellen als je het zelf nog niet hebt meegemaakt dat je je moeilijk kan inbeelden welke impact dat heeft maar denken dat je het gewone leventje met al je vrijheden kan verder zetten is toch gewoon absurd. Hoe moet je in godsnaam terug vertrouwen opbouwen dan?
Het is dus terug een moeilijke dag. Hopen dat het vlug overgaat.
Deze ochtend toch terug frustratie en pijn. Ergens kon ik toch vrij gemakkellijk de klik maken dat ik het niet meer wil voelen. Morgen wordt terug de uitdaging. De zaterdagen die ik moet werken zijn meestal moeilijk. Ah ik zie wel. Misschien ontmoet ik morgen wel mijn droomvrouw, de vlam van mijn leven, de vrouw die me zo gelukkig maakt dat ik al de rest vergeet, die zo rijk is dat ik nooit meer moet werken, die zo knap is dat ik alleen maar zin heb om naar haar te kijken, die zo lief is dat ik niet weet wat me overkomt, die..... En toen werd ik wakker Valt het op dat ik zo hunker naar terug een beetje geluk? Dat ik me zo graag terug gerust wil voelen? Dat ik mijn leven terug op de juiste rails wil krijgen?
Sinds het gesprek met de therapeute zit ik precies in een andere modus. Het lijkt alsof ik mezelf nog meer aan het afschermen ben van gevoelens. Ik voel geen pijn meer, weinig tot geen frustratie. Het enige wat door mijn hoofd spookt is de vraag of ik toch geen einde moet maken aan de relatie en een nieuw leven moet opbouwen maar dan (voorlopig) alleen. Waar ik een paar maanden geleden dacht om gewoon thuis te vertrekken heb ik nu iets dat zij kan vertrekken. Ik heb een paar jaar keihard gewerkt om het naar 'onze' en de kinderen hun zin te maken dus waarom zou ik dat achter laten. Hij feit dat het bedrog hier ook gebeurd is zal uiteindelijk wel slijten. Al moet ik ook eerlijk toegeven dat ik niet iemand ben om alleen te zijn. Ben sinds mijn 17de nooit langer dan een maand single geweest en het lijkt me zo 'eenzaam'. Al moet ik toegeven dat het idee om te kunnen doen en laten wat je wil me toch ook wel aanspreekt. Me geen zorgen meer te moeten maken over het vreemdgaan, de innerlijke rust die sneller terug zal zijn dan wanneer ik blijf vechten voor de relatie. Wat ik me gisterenavond aan het afvragen was. Zijn er dames die hier meelezen die zelf ook ooit een scheve schaats hebben gereden en die er oprecht spijt van hebben. Die nu na x tijd kunnen zeggen dat ze niet meer in de verleiding komen en geen behoefte meer hebben aan aandacht van anderen. Waarom deze vraag? De volkswijsheid zegt 'eens vreemdgegaan blijven ze dat doen'. In alle eerlijkheid wanneer ik de laatste 20jaar van mijn vrouw haar leven bekijk heeft ze voor zover ik weet 5keer een affaire gehad (waarvan 2 bij een vorige partner). Dus ze wist waaraan ze begon. Het verschil is dat het nu is ontdekt en de affaires in haar vorige relatie niet. Maakt dat op termijn een verschil? Zal het haar tegenhouden om opnieuw iets te starten? Allemaal vragen die door mijn hoofd malen en waar ik nooit een correct antwoord zal op krijgen waarschijnlijk. Enkel tijd zal het uitwijzen. Al zou het wel leuk zijn om eens feedback te krijgen van dames die in deze situatie hebben gezeten.
Gisterenavond was het individuele therapeute tijd. Eigenlijk was het een heel goede sessie al brengt ze heel wat teweeg bij me. Het belangrijkste dat naar boven kwam was dat ik nog steeds heel erg moet 'waken'. Ondanks dat mijn vrouw echt haar best doet en het schijnbaar wel doordringd wat ze heeft gedaan beseft ze nog altijd niet wat de impact daarvan is. Zo kreeg ik vorige week 2 dingen te horen die me toch even deden slikken. Het eerste was dat haar ouders op een avond kwamen babysitten omdat ze naar een 'opleiding' wou gaan. Heb haar dan ook gezegd dat ik dat nog niet zie zitten om haar die vrijheid al terug te geven. Dat kon ze niet snappen maar ze ging het respecteren. Een paar dagen later krijg ik te horen dat ze zondag naar de 10miles wil gaan supporteren voor haar collega's. Deuhhhhh???? Voorts is ze alle dagen aan het zeggen dat ze als externe niet meetelt, dat ze bijna niets zeggen tegen haar en dan wil ze gaan supporteren?? Als ik haar die opmerking maak krijg is als antwoord dat collega F wel tegen haar spreekt. Dan vraag ik me af of het nu echt aan mij ligt? Ben ik de onnozelaar die dat raar vind. Die vind dat je op die manier een signaal heeft naar mogelijke geintresseerden. Hoe komt het over als je als vrouw met je kinderen en zonder man gaat supporteren voor collega's? Dan kan ze nadien terug gaan klagen dat we uit elkaar zijn gegroeid (deed ze bij de vorige minnaars). Zoals de therapeute me gisteren zei. Ze moet tegen haarzelf beschermd worden maar ik weet niet hoelang ik het nog zal volhouden op die manier. Vanmorgen dacht ik om terug eens mee te gaan naar haar therapeute om daar hetzelfde verhaal eens te doen en te horen wat zij ervan vind. Met mijn therapeute hadden we het er dan ook over wat als het hem herhaald? Heb in alle eerlijkheid geantwoord dat ik verwacht dat het nog gaat gebeuren. Vraag me niet waarom. Ergens diep vanbinnen weet ik dat ondanks mijn vechten voor haar het een verloren gevecht is. Al hoop ik zo dat ik mij vergis. Hoop ik echt dat het een duiveltje is dat me bang maakt maar de signalen die ik af en toe krijg doen met het ergste vrezen.
Het verlengd weekend is achter de rug. Het was voor ons beiden vrij zwaar. Vooral zondag en gisteren waren moeilijke dagen. Zondag moesten we langs bij mijn ouders zodat de kinderen daar paaseieren konden rapen. Toen we toekwamen werd ik onmiddellijk overstelpt met vragen om dit eens te doen en daar eens naar te kijken. Het was al een poosje geleden dat we waren langsgeweest dus . Op een gegeven moment viel me op dat mijn vrouw heel stil in de zetel zat en zag dat ze het wat moeilijk had. Gelukkig voor haar kwam er vlug wat afleiding van de nichtjes. Op een gegeven moment kwam het ter spraake dat het kermis was in H. De kermis waar we 3jaar geleden naartoe zijn geweest en afgesproken hebben met minnaar 1. Hoe ziek kan je zijn? Dit en het besef dat ze vorig jaar met minnaar 2 in dezelfde periode aan het rollebollen was maakte het terug zwaar om dragen. Gisteren voormiddag was het dan eieren rapen bij mijn schoonouders. Daar de 'schijnheilige' zitten uithangen is af toe wel moeilijk. In de o zo katholieke familie mag er niets geweten zijn over onze problemen. Al bij al viel het eerst wel mee tot de mededeling kwam dat er een familie foto word genomen. Waarom moet ik in godsnaam mee op een familiefoto? Door haar broers ben ik nooit 'aanvaard' en eerlijk gezegd door haar ouders voel ik me ook heel zwaar in de steek gelaten dus hoefde die foto ook niet. En familie? Misschien beslis ik morgen toch om te scheiden. Heb tot de laatste moment getwijfeld om tegen haar ouders te zeggen dat zonder mij ging zijn. Uiteindelijk na wat aandringen van mijn vrouw dan toch maar mee geposeerd. Gisteren namiddag nog wat in de tuin bezig geweest, voorbereiding communie feest he. Binnen een paar weken doet ons oudste dochter haar eerste communie en het feest word thuis georganiseerd. Dan heb ik toch graag dat alles er wat degelijk bij ligt. De jongste kwam dan ook lief vragen of ik nog een beetje ging werken voor het zwembad (Ben een filter installatie aan het plaatsen om de 15000 liter water helder te houden) dus daar ook nog wat aan werk aan gehad en plots was het 20u. Nog even gekeken wat we gingen doen voor de vakantie al staat mijn hoofd er niet echt op. Toen we gingen slapen kreeg ik te horen dat ze het zo moeilijk had gehad bij mijn ouders en ook bij haar familie. Dat ze zich zo schuldig voelt. Tja ergens ben ik blij dat ze meer en meer begint te beseffen wat ze gedaan heeft en wat ze kon kwijtspelen anderzijds heb ik geen medelijden. Wanneer je de stap zet tot ontrouw weet je waar je aan begint. Je kan hopen dat het niet uitkomt maar als het uitkomt moet je maar aanvaarden dat je op de blaren moet zitten. Ik heb er niet achter gevraagd om bedrogen te worden en zeker niet om deze lijdensweg te moeten ondergaan. Al moet ik ook eerlijk toegeven dat alles haar veel dichter bij mij brengt dan dat ze ooit gestaan heeft of dan ik me kan herinneren. Alleen jammer dat dit eerst moest gebeuren om haar ogen te openen.
