2e chemosessie zit erop, wat op zich een goed teken is. Dat is een teken dat mijn witte bloedcellen hoog genoeg staan om de chemo aan te kunnen. Ik had er ook wel veel vertrouwen in, het midweekje had me goed gedaan en voelde me veel frisser als in de week dat ik mijn 1ste chemo had gehad. Ook Anita (verpleegkundige) merkte op dat ik er goed uitzag en zelf een zonnig kleurtje had Doet altijd deugd als mensen dat zeggen. Zoals bij elke chemosessie moest ik ook weer bij Dr. Demey komen om te bekijken hoe alles verliep en om de vragen te stellen die de voorbije weken weer in mij opgekomen waren. Hoe dikwijls je ook gerust gesteld wordt telkens heb je toch graag de bevestiging dat alles goed verloopt en dat de kwaaltjes die ik nog heb heel normaal zijn in het stadium dat ik verkeer. Hij bevestigde ook dat het mogelijk was dat er in de rest van mijn darm (die ze niet hadden kunnen onderzoeken) nog poliepen zouden zitten. Die zouden echter kleiner zijn dan 1.5 cm en daarom ook nog onschadelijk. Het was wel de bedoeling om deze te verwijderen als alles achter de rug was. Ook werd er al een datum vastgelegd om een CT Scan uit te laten voeren. Deze zal plaatshebben op 3 mei. Weer een dag om naar uit te kijken, want als daaruit blijkt dat mijn letstel verkleint was kon ik geopereerd worden. Dus al bij al verloopt alles naar wens, enkel de lange dagen die ik in de kliniek moeten verblijven zijn heel saai en vermoeiend (gisteren van 10 tot 19 uur). Ook had ik zoals de vorige keer een heel slechte nacht. Geen oog dichtgedaan en soms serieus last van mijn maag. Maar ja ik weet waardoor het komt en waarvoor ik het allemaal moet ondergaan. Ondertussen focus ik mij op de toekomst en maak ik stilaan plannen en probeer ik er elke dag weer het beste van te maken.
Het was bang afwachten of ik tijdens onze vakantie een terugval zou krijgen, maar al snel begreep ik dat dit niet het geval zou zijn. Ik voelde me fris genoeg zodat we elke dag een flinke wandeling konden doen in de prachtige natuur. Het deed ons allemaal deugd en voelde mijn conditie met de dag beter worden. Voor dat we vertrokken gingen we ervan uit dat we onze wandelingen zouden moeten beperken tot de omgeving rond het park maar na dag 1 deden we toch al tochtjes van +- 10 km, wat gezien de omstandigheden al meer was dan gehoopt. Ook met de snelheid had ik geen probleem, het ging zo vlot dat mijn metgezellen soms moeite hadden om me te volgen . Ook culinair hebben we genoten. Ik moet zeggen dat de dokters waarschijnlijk niet tevreden zouden zijn als ze wisten wat ik daar allemaal verslonden heb . Tja het moest allemaal maar niet zo lekker zijn en goe eten is heel belangrijk om op krachten te komen/blijven. Ik had er ook af en toe wel moeilijke momenten hoor. Elke keer als er weer bloedverlies was begon de molen in mijn hersenen weer te werken en moest ik even stoom aflaten bij mijn vrouwke. Vraag me soms af of die mijn gezaag niet beu wordt? Maar das liefde zeker. Ik vrees dat die doemgedachten nog lang zulllen duren, maar gelukkig slaag ik er ook altijd in om ze toch van mij af te zetten. In ieder geval ben ik klaar voor mijn 2e chemosessie die aanstaande dinsdag begint.
Nu de eerste chemosessie erop zit is het tijd om terug een beetje te herstellen. Niets beter hiervoor dan een midweekje ertussen uit te knijpen. Gewoon een andere omgeving, wat wandelen, lekker eten, rusten. Want hoe weinig last ik ook gehad heb van de bijwerkingen, ik ondervind toch dat het invloed heeft op mijn leven. De vermoeidheid is niet te onderschatten, ik moet regelmatig even rusten zodat ik niet over de grens ga. In het ziekenhuis hebben ze me verwittigd dat op de 10e dag na de chemo de witte bloedcellen op hun laagst staan. Dit kan aanleiding geven tot ernstige koortsaanvallen, die indien ze niet snel overgaan een opname in het ziekenhuis noodzakelijk maken. Hopelijk komt het zover niet en kunnen we met zijn viertjes genieten van een welgekomen en dikverdiende vakantie. Want als er iemand een vakantie verdient is het wel mijn vrouwke en mijn dochter. Zij staan al weken onder stress terwijl ze toch elke dag moesten gaan werken of naar school gaan. Ik kan enkel maar mijn beide handjes kussen voor zo een geweldig gezin en daar hoort mijn trouwe knuffelende Lady natuurlijk ook bij Op het mentale vlak zit het allemaal nog goed al besef ik wel dat de termijn die ik mezelf had gesteld om herstelt te zijn nooit zal kunnen halen. In plaats van juli zal het in het beste geval september/oktober worden eer ik nog maar aan werken mag beginnen denken. Stap voor stap zonder te ver in de toekomst te kijken zo moet en zal ik het aanpakken. Maar nu eerst genieten van een midweekje vakantie .
Dinsdag 27 maart stond ik toch op met zenuwkes. De dagen hiervoor voelde ik mij zelfzeker en klaar voor de volgende stap, nu had ik toch wel wat spanningen. Wat natuurlijk ook heel normaal is. Het was de eerste keer en je hoort zo veel over chemo dat het toch een beetje afschrikt. Maar ok het was nodig dus moest ik het aanvaarden. De beste manier om met heel deze zaak om te gaan is gewoon alles over je heen laten komen. Je niet te veel druk maken over hoe ik me zou voelen, of wat er allemaal nog kon gebeuren. Ik stond nu éénmaal in deze positie en moest er het beste van maken. Iets voor 9 uur meldde ik me aan bij de receptie van de afdeling waar ik moest zijn. Het eerste wat ze deden was mijn gewicht en lengte noteren. Gewicht : 71.5 kg, joehoe dat was al 1.5 kg meer dan toen ik thuiskwam na mijn operatie! Al dat lekker eten had duidelijk zijn vruchten afgeworpen , lengte : 1.82 m, ik was dus niet gekrompen wat ik ook al een goed teken vond . Ze verwezen me naar een 2 persoonskamer en daar installeerde ik me met al mijn kranten en boeken. Het vervelendste van heel dit gedoe is het wachten en neem het van me aan je moet lang wachten. Een verpleegster kwam mijn temperatuur en bloeddruk meten, alles dik in orde en prikte mijn poort aan. Dju die naald zag er echt wel heel pijnlijk uit ! Gingen ze die gewoon recht door mijn huid in die poort prikken??!! Auw ! Ja dus. Ok het pijnlijkste was achter de rug. Enkele leesuurtjes later kwam dokter Demey mij halen voor een gesprek. Daar kreeg ik voor het eerst de foto van mijn lever te zien waar die indringer zich had genesteld. Het was een letsel van 2.5 cm en het was de bedoeling om het te verkleinen tot max 1cm zodat ze konden opereren. In totaal zou ik 12 sessies chemo krijgen. 3 voor de operatie en 9 achteraf of 6 voor en 6 na, dat was afhankelijk van de scan die ze na 3 sessies zouden nemen. Bij de operatie zou een stuk lever weggehaald worden, wat volgens hem goed te doen was. Tja wie ben ik om hem tegen te spreken. Na nog wat info over de bijwerkingen mocht ik terug naar mijn kamer om verder te lezen. Nadat ik rond de middag mijn innerlijke mens had versterkt begon er eindelijk schot in de zaak te komen. Een verpleegster kwam mij 2 spuitjes geven tegen misselijkheid en braken waaronder 1 met corticone. Een halfuurtje later kwamen ze met de beruchte oranje zakken. Hier zat het vergif dus in dat me zou genezen. Ik besloot om het niet als vergif te zien maar als mijn beste vriend. Elke druppeltje dat in mijn lichaam kwam zou zich ontwikkelen tot een gevechtsmachine dat zonder medelijden alles uit de weg zou ruimen. Ok het zou ook mijn goede witte en rode bloedcellekes vernietigen maar het was nu éénmaal oorlog en in oorlog vallen er nu éénmaal onschuldige slachtoffers. Voor de minder oorlogzuchtige mensen kan je het ook zien als een onkruidverdelger die alle onkruid in mijn tuin (lichaam) zou vernietigen. Nadien zou er dan terug een mooi grasveldje met bloemetjes gezaaid kunnen worden. It's all in the mind ! . In totaal kreeg ik 5 zakken waarvan de langste telkens meer dan 2 uur duurde. In totaal zou alles toch een 5 uur duren. Rond 18:30 was alles achter de rug en kon ik terug naar huis. Ik kreeg Litican en Medrol mee, die zouden ervoor moeten zorgen dat ik de volgende dagen niet te veel last had van braken en misselijkheid. Van bijwerkingen had ik voorlopig weinig of geen last gehad. Het enige wat ik voelde was dat mijn maag wat trager werkte maar voor de rest viel het goed mee. Het enige wat me stoorde was het busje met de voorraad chemo dat op mijn lichaam met darmpjes vastgemaakt zat. Ik voelde mij net een kangoeroe en wist soms echt niet waar ik er mee moest blijven, maar daar zou ik nog wel aan wennen. Veldslag 2 was begonnen en ook die zou ik in mijn voordeel beslechten.
Morgen is het dan zo ver, het begin van de chemo. Het klinkt misschien raar maar kijk er eigenlijk wel een beetje naar uit. Heb de laatste weken kunnen genieten van het heerlijke weer en voel me er dan ook klaar voor. Het kan zijn dat ik er na morgen misschien anders over denk maar het is toch al meegenomen dat ik er met veel vertrouwen naar toe kan gaan. Vanmorgen nog eens langs de huisdokter gepasseerd voor de nodige briefjes en vragen te stellen en daarjuist nog even op controle geweest bij de tandarts. Ze hadden me dat aangeraden want als ik een tandprobleem zou krijgen tijdens de chemo zou dat veel problemen kunnen veroorzaken. Door de chemo zullen mijn witte bloedcellen serieus verminderen en daardoor zouden eventuele wondjes en infecties moeilijker genezen. De schade viel mee, een stukje tand afgebroken en een gevoelige wortel. Niets dat Anne (mijn tandarts) niet eenvoudig kon herstellen. Ik heb haar mijn verhaal ook nog eens gedaan en suprise, suprise haar reactie was "nu doe je me toch verschieten" . Gelukkig heb ik er totaal geen moeite mee om erover te vertellen. Soms zie ik mensen wel eens kijken maar durven ze precies niets te vragen. Kan dat wel begrijpen, zou zelf ook niet weten of ik er iemand zou over aanspreken. Het doet zelf wel deugd om er eens over te kunnen vertellen. Sebiet nog eens goed eten se om de nodige extra krachten op te doen en dan morgen Time To Rock part II.
Ziek zijn is niet plezant dat ga ik zeker niet beweren. Maar het heeft toch ook zijn voordelen. Zeker in deze periode wanneer de 1ste mooie lentedagen aanbreken is het altijd prettig om van het zonnetje te genieten. In periodes zoals deze wanneer je niets anders kan doen dan uitkijken naar de volgende stap is het belangrijk om de batterijtjes zo goed mogelijk op te laden. Het volgende gevecht dat er binnen een week aankomt is het gevecht waar ik het meeste tegenop zie. Tegen een operatie zie ik minder op, dat is een ingreep die op een dag gebeurd en waarna je gewoon moet beginnen herstellen. Chemo is iets anders. Chemo is iets van lange duur. Je lichaam krijgt een volle laag vergif te verwerken. Het wordt eigenlijk volledig afgebroken waarna het je nadien terug moet opbouwen. Deze week hoorde ik op het nieuws dat er een nieuwe doorbraak was in de genezing van kanker. Een doorbraak die er voor zou zorgen dat men meer kon werken met bestralingen en minder met chemo. Al komt die doorbraak er voor mij wat laat toch ben ik blij dat er weer wat vooruitgang is geboekt tegen deze verschrikkelijke ziekte. Voor mij zit er niets anders op dan even op mijn tanden te bijten tijdens de moelijke dagen die er nu ongetwijfeld snel zullen aankomen. Daarom wil ik de laatste week voor de therapie er volop van genieten. En dat hoeven geen wereldschokkende dingen te zijn. Zoals vanmorgen bijvoorbeeld : dochter naar school gebracht, koffietje gaan drinken, krantje lezen, winkelen om nadien nog wat verder te genieten van het zonnetje in de tuin. Dit zijn gewoon zalige momenten die je nodig hebt om je batterijen op te laden. Morgen op de planning een uitgebreidde wandeling in het bos en s'middags ergens lekkers gaan eten. En terwijl ik dit doe voel ik me helemaal niet schuldig tegenover al die hardwerkende mensen . Ik heb altijd geleerd dat je er het beste van moet maken in alle mogelijke omstandigheden, dus dan doen we dat maar hé. Werk ze mensen
Donderdag 15 maart mocht ik langs mijn huisdokter om de hechtingen te laten verwijderen. Eindelijk want ik was al die pleisterkes op mijn lichaam wel wat beu. Toen ik bij de dokter binnenkwam slaakte ze een zucht. De laatste keer dat ik haar gezien had was nog voor ik gehospitaliseerd was. Maar mijnheer toch, je hebt toch weer slecht nieuws gekregen hé, zei ze met een bedrukt gezicht. Ze had het over de uitslag van mijn lever. Ik moest er eigenlijk wel een beetje om lachen. Ik was een nieuwe patient van haar en veel goeds had ze over mij nog niet gehoord. Tja zei ik nonchalant, het mag stilaan wel eens gaan ophouden. Ze vertelde over een oudere patient die juist hetzelfde had gehad als mij maar dan 12 jaar geleden. Blijkbaar had ze die mens geen kans op overleven gegeven. Maar die patient was er goed doorgekomen en genoot nu volop van zijn leven en dat stond ook op mijn planning. Blijkbaar was het vroeger zo; dat als je lever aangetast was je al even goed je begrafenis kon regelen. Toen ik dat hoorde moest ik toch even slikken. Ik heb dikwijls het gevoel dat ik eigenlijk niet ernstig ziek ben. Ik eet goed, ik slaap goed, ik heb weinig pijn en ik recupereer goed maar toch zit er iets in mij dat levensbedreigend is. Ik profiteerde van mijn bezoek aan de dokter om enkele vragen te stellen want ik was toch een beetje ongerust. Ik had gisteren weer wat bloedverlies gehad en dat stond me helemaal niet aan. Ik had dan ook op slag naar de kliniek gebeld. Daar vertelde ze dat ik me niet te veel zorgen moest maken. Zolang het niet te veel was ging het waarschijnlijk over het wondje aan mijn darm dat elke keer terug open gaat als er iets langskomt. Ook van de dokter kreeg ik hetzelfde verhaal. Ik moest toch 4 weken rekenen voordat zo een wond volledig genezen was. Ze waarschuwde me ook voor de reacties op de chemo. Hoe slecht je ik me ook zou voelen, ik moest doorbijten. Daarna begon ze één voor één mijn hechtingen te verwijderen. Het pijnlijkste was de pleisters eraf trekken, daaronder waren ondertussen terug wat haartjes gegroeid . Volgens mij had ze er zelf een beetje plezier in om ze er met een snelle ruk af te verwijderen . De wonden waren heel goed genezen, enkel het wondje waar het wondvocht langs buiten was gekomen was nog niet dichtgegroeid en moest nog afgedekt worden. Zie zo, nu kon ik eindelijk gaan stoefen met met littekens . Voor de liefhebbers foto's zijn te koop tegen een vriendschappelijke prijs . Tja ik moet iets doen om mijn medische kosten te kunnen betalen hé
Het leven is dikwijls onrechtvaardig. Dat is het enige wat je kan zeggen als je opstaat met het nieuws over de busramp in Zwitserland. 28 doden waaronder 22 kinderen. Kinderen wiens leven nog moest beginnen en die volop plannen aan het maken waren over hun toekomst. Abrupt weggerukt uit het leven van hun dierbaren, zonder kans om afscheid te nemen. Enkele uren daarvoor nog volop aan het genieten van een heerlijke vakantie en uitkijkend om te vertellen over hun avonturen. Voor vele de eerste keer dat ze zo lang gescheiden waren van hun ouders. Verschrikkelijk, je kan je zelf nog niet inbeelden in welke hel die ouders, vrienden, dierbaren zich bevinden. Op zo een moment sta je nog maar eens stil hoe dierbaar die momenten zijn die we elke dag kunnen doorbrengen met de mensen van wie we houden. Spijtig genoeg vergeten we dat dikwijls en leven we op automatische piloot. Ook ik besef dan hoeveel geluk ik eigenlijk heb. Tja ik ben ziek, en ik ben zelf heel ziek. Maar ik ben omringd door geweldige mensen. En ik krijg de kans om te genezen en nog te genieten van alle moois dat de wereld ons te bieden heeft. Een kans die de slachtoffers van de busramp nooit hebben gekregen. En dan kan je maar één ding doen, dankbaar zijn.
Maandag 12 maart was weer een belangrijke datum. Al moet ik toegeven dat de belangrijke datums tegenwoordig heel kort opeenvolgen. Maandag 12 maart zou ik de nodige uitleg krijgen hoe ze juist te werk zouden gaan met de chemo en zou ik ook een planning krijgen. Ik keek er eigenlijk wel een beetje naar uit maar was toch ook een beetje zenuwachtig. Toen ik hoorde dat ze binnen 2 weken al aan de chemo wilde beginnen was dat even angstaanjagend. Op dat moment voelde ik mij nog helemaal niet klaar. Maar hoe meer ik de tijd had om erover na te denken hoe meer het idee mij aanstond. Ik herstelde immers goed en voelde mij elke dag een beetje sterker en sterker worden. Mijn wandelingetjes werden uitgebreider en mijn eetlust was tot ontzetting van mijn vrouwke helemaal terug op peil . Om 14 uur hadden we een afspraak bij dokter Verhoeven. Een ietwat speciale man maar ik had er toch een goed gevoel over. Ook Anita (begeleidende verpleegkundige) was erbij om eventuele latere vragen te beantwoorden. De dokter schrok ook dat ik al zo goed herstelt was en vroeg of ik mij klaar voelde voor de chemo. Tja ben je ooit klaar voor zo iets? Maar ja ik wou er korte metten mee maken. Ik kreeg een duidelijke uitleg en ik kreeg ook te horen wat de nevenwerkingen van de medicatie zouden zijn. Die waren niet mis maar het was wel hoopvol dat de meeste weinig last hadden van de therapie. Nevenwerkingen of niet het was nodig om te genezen. Zo zou ik het proberen te bekijken als ik me doodziek voelde, dat het een stap in mijn genezingsproces zou zijn. Ik zou het Folfox schema volgen. Dat hield in dat ik de 1ste dag in het daghospitaal zou doorbrengen waarna het chemopompje zou aangesloten worden en ik zo naar huis kon. De 2e dag zou ik moeten terugkomen om "bij te tanken" en de 3e dag zou ik terug naar het hospitaal moeten wanneer het pompje leeg was om het te laten afkoppelen. Nadien zou ik een week geen chemo krijgen om vervolgens aan de 2e beurt te beginnen. Na 3 beurten zou er een scan gemaakt worden om te kijken of het letsel op de lever genoeg verkleind was om het operatief weg te nemen. Daar hoopte ik op, dat ik maar 3 beurten nodig zou hebben om "het ding" te doen verschrompelen. Ik wist echter ook dat ik het niet in de hand had. Het mentale is heel belangrijk maar spijtig genoeg kon je niet alles bepalen door je mentale kracht. Doel van heel de behandeling zei dokter Verhoeven is je te genezen. Er waren heel veel mensen die met deze therapie geholpen waren. Of het dan nooit zou terugkomen kon hij niet garanderen. Maar is er iets in het leven dat je kan garanderen? Het enige dat ik wist wat een zekerheid is was sterven, maar dat was ik nog niet echt van plan . Ook kreeg ik hulp van een vriendin (Sandra) die me raad gaf om via de juiste voeding of supplementen de nodige stoffen binnen te krijgen die preventief en herstellend werkte tegen kankers. Aangezien ik zelf een hele tijd ben bezig geweest met gezonde voeding en alles wat daarbij komt kijken, stond ik hier helemaal voor open. Ik besloot dan ook hier snel werk van te maken en het nodige in huis te halen. Je kan misschien denken : Het heeft je niet veel opgebracht door op je voeding te letten, maar ik was ervan overtuigd dat de situatie misschien nog slechter had geweest indien ik het niet had gedaan. Ik had gewoon pech gehad, en waarschijnlijk was het gewoon via de erfelijkheidsfactor dat ik het gekregen had. Maar met je af te vragen waarom "ik" dat nu juist moest krijgen, kom je geen stap verder. Het was de harde realiteit en het was aan mij om de confrontatie aan te gaan.
Doet altijd deugd als mensen dat zeggen. Zoals bij elke chemosessie moest ik ook weer bij Dr. Demey komen om te bekijken hoe alles verliep en om de vragen te stellen die de voorbije weken weer in mij opgekomen waren. Hoe dikwijls je ook gerust gesteld wordt telkens heb je toch graag de bevestiging dat alles goed verloopt en dat de kwaaltjes die ik nog heb heel normaal zijn in het stadium dat ik verkeer. Hij bevestigde ook dat het mogelijk was dat er in de rest van mijn darm (die ze niet hadden kunnen onderzoeken) nog poliepen zouden zitten. Die zouden echter kleiner zijn dan 1.5 cm en daarom ook nog onschadelijk. Het was wel de bedoeling om deze te verwijderen als alles achter de rug was. Ook werd er al een datum vastgelegd om een CT Scan uit te laten voeren. Deze zal plaatshebben op 3 mei. Weer een dag om naar uit te kijken, want als daaruit blijkt dat mijn letstel verkleint was kon ik geopereerd worden. Dus al bij al verloopt alles naar wens, enkel de lange dagen die ik in de kliniek moeten verblijven zijn heel saai en vermoeiend (gisteren van 10 tot 19 uur). Ook had ik zoals de vorige keer een heel slechte nacht. Geen oog dichtgedaan en soms serieus last van mijn maag. Maar ja ik weet waardoor het komt en waarvoor ik het allemaal moet ondergaan. Ondertussen focus ik mij op de toekomst en maak ik stilaan plannen en probeer ik er elke dag weer het beste van te maken. 
