Vandaag op het werk telefoon gekregen van het UZA dat mijn scan morgen (vrijdag 24/5) doorgaat ipv maandag. Blijkbaar is er een plaatsje vrij gekomen. Alleen spijtig dat dit geen 2 weken eerder gebeurde, maar het is zoals het is en we zullen er maar het beste van maken. Soms vraag ik me wel af hoe ik overeind blijf, 3 weken wachten tot je weet wat het verdict zal zijn, het is niet gemakkelijk. Eén ding weet ik, dat is dat ik dringend behoefte heb aan zekerheid. Sinds ik 3 weken geleden te horen kreeg dat er iets op mijn lever te zien was heb ik geen enkele nacht meer aan één stuk kunnen doorslapen. Dus mensen als ik er moe, bleek of andere negatieve symptomen vertoon dan weet je nu waarom. Morgen krijg ik dus voor de 2x radioactief spul in mijn lichaam. Als ik hier een gewoonte van blijf maken zal ik binnenkort zelf licht genoeg geven om hele kamers te vullen. Zou niet slecht zijn voor mijn electriciteitsrekening. Je ziet aan alle negatieve dingen zit telkens ook iets positief . De enige die moppert dat ik morgen mijn scan heb ipv maandag is mijn lieve dochter. Nu kan de papa haar niet naar school brengen en moet ze vroeger uit haar bedje om naar de opvang te gaan . In principe zou ik haar nog naar school kunnen brengen maar morgen wil ik mij enkel bezig houden met de scan, ik zou me anders veel te zenuwachtig maken. Misschien kan ik het wel met haar goedmaken door 's avonds naar de pizzahut te gaan . Dus mensen als je dit nog op tijd leest hoop ik dat jullie morgen allemaal duimen, alle hulp, van waar ook, is welkom .

23-05-2013 om 18:45 geschreven door Tom  

19-05-2013 om 18:51 geschreven door Tom  

18-05-2013 om 13:42 geschreven door Tom  

Buiten de mentale patat die ik vorige week woensdag kreeg begin ik het ook fysiek te voelen. Sinds ik het nieuws vernam voel ik overal pijntjes en elk spiertje staat precies gespannen. Waarschijnlijk is dit spanning die zich op mijn spieren vastgezet heeft. Ook de vermoeidheid speelt me soms parten. Ik merk dat ik sneller buiten adem ben en het lopen gaat me minder goed af als daarvoor. De weinige nachtrust die ik heb door de molen in mijn hoofd en het vroege opstaan om te gaan werken zijn daar natuurlijk de belangrijkste oorzaken van. Ook de concentratie laat wel eens te wensen over zodat het al eens gebeurd dat ik tijdens het autorijden een afrit mis. Vandaag heb ik ook een belangrijke beslissing genomen die eigenlijk niet zo gemakkelijk was. Tot vandaag wou ik absoluut deelnemen aan de Sint-Andriesrun op 2 juni.  Ik was daar dan ook volop voor het trainen en normaal had ik die zonder veel problemen tot een goed eind moeten brengen. Vandaag besloot ik echter om niet meer te trainen voor de wedstrijd maar het gewoon kalmer aan te doen. Lopen voor het plezier en de ontspanning zonder enig doel in het vooruitzicht. Tot gisteren wou ik hier niet aan toegeven. Ik had het gevoel dat dit een persoonlijk gevecht was tegen wat er ook in mijn lichaam zat en wilde het tonen dat het mij niet zo maar klein kreeg. Tot dat het kleine beetje gezond verstand vandaag de bovenhand kreeg . Met wat was ik eigenlijk bezig? Het trainen voor een wedstrijd van 10 km en  mijn lichaam nog eens extra belasten terwijl het nu al moeilijk genoeg was. Was het dit waard? Neen, ik wist dat ik waarschijnlijk al de energie die ik had binnenkort nodig zal hebben om een eventuele operatie of chemokuur te doorstaan. Sinds januari was ik er tegen 200% ingevlogen : lopen, pompen, met gewichten werken, touwspringen enz. En het had ook resultaat, op korte tijd had ik mijn conditie tot op een aanvaardbaar peil gebracht tot iets er anders over besloten had. Het komt er nu vooral op aan naar mijn lichaam te luisteren en mijn koppige houding onder controle te houden. Ook mijn vrouw heeft er last van. De enige die er precies zorgeloos mee omgaat is mijn lieve dochter en ons oud hondje met het puppy karakter . En mocht ik op 28 mei toch goed nieuws krijgen dan neem ik een nieuwe start. Voor de 2e x in een jaar tijd moet ik vaststellen dat plannen maken tot niets leidt en dat leven van dag tot dag de boodschap is.

16-05-2013 om 19:26 geschreven door Tom  

13-05-2013 om 19:53 geschreven door Tom  

Hoe diep ik woensdagavond zat hoe sterk ik mij vrijdag voelde. Het was eigenlijk een bizar gevoel. Zo een gevoel dat niets je klein krijgt. Hoe dikwijls je ook tegen de grond wordt gesmeten. Telkens weer rechtkomen en blijven rechtkomen. De mentale weerstand is weer helemaal op peil. Het verbaast me telkens weer hoeveel muziek een invloed heeft. Ik luister dikwijls naar muziek van Within Temptation en telkens weer krijg ik daar een boost van. Enkele weken geleden heb ik de DVD besteld van hun Black Symphonie concert in Ahoy. Toen ik op You Tube daar een video van zag kreeg ik gewoon kippenvel. Ik weet nu al dat muziek me net als vorig jaar veel kracht gaat geven. Omdat mijn vrouwke merkte dat ik er terug in geloof en mentaal weer 200% sta heeft zij zich zich ook kunnen herpakken. "Liefde is zich aan elkaar optrekken zeker" . Maar vrijdag was er ook een gevoel van frustratie. Zoals elke vrijdag ging ik weer lopen. Deze keer met meer tegenzin want ik weet ook dat de kans heel groot is dat ik binnenkort weer voor heel lange tijd niet meer zal kunnen gaan lopen. Waarom zou ik het dan nog doen??? Wel om mij goed te voelen, om mijn hoofd leeg te maken en om mijn conditie aan te sterken. Ik liep 11.36 km, het meeste sinds ik eind vorig jaar terug begonnen was. Op zo een momenten begin je te denken dat die dokter zich heeft vergist. Ik voel mij goed en werd elke dag sterker. Nee, het moet een vergissing zijn. Dat plekje dat hij heeft gezien zal wel op zijn brilglazen geweest zijn of op zijn computerscherm. Nu hebben mijn vrouw en ik nogal een rijke verbeeldingskracht. We zagen dan ook zo zijn gezicht voor ons toen hij geen plekje meer zag nadat zijn scherm proper gemaakt was . We lagen allebei plat van het lachen . De kans is bijzonder klein dat dit ooit waarheid wordt maar in situaties als deze hou je je vast aan alle mogelijkheden. Hoe miniem ze ook zijn . Of misschien is het wel een goedaardig plekje ? Maar je moet ook realistisch zijn vind ik. Ik probeer me dan ook voor te bereiden op alle scenario's. Dus ook op de meest negatieve. Het klinkt misschien luguber maar ik vind dat ik daar ook rekening mee moet houden, zodat ik niet totaal weggeblazen wordt als ik dat nieuws te horen krijg. Ook met Pascale praat ik daarover. Vrijdagavond zijn we met ons drietjes uit eten geweest  en de galgenhumor (of hoe noemt dat) vloog in het rond. Het klinkt misschien vreemd maar het was lang geleden dat ik zo hard gelachen heb. Zoals toen ik haar zei dat ik dringend eens een mail moest sturen ivm met terrastegels die ik enkele weken geleden besteld had en die nog steeds niet geleverd waren. Ja zei ze, je kan er misschien bijzetten als ze zich niet haasten het ook niet meer nodig is. Ikke dus weer bijna onder tafel van het lachen . Als lachen gezond is ziet de toekomst er weer een pak rooskleuriger uit . Het klinkt misschien raar dat we er zo mee omgaan maar het is wel de manier waarbij ik me het beste voel. Misschien is het een soort beschermingsmechanisme van de menselijke geest Maar dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik me er bij neerleg. Nee hoor ik wil nog zeker ons Yana zien trouwen. Tja en in het slechtste geval zal ik haar moeten uithuwelijken . Maar we gaan er volle kracht  tegenaan en elke kans die ik krijg zal ik met beide handen grijpen. Van een vriendin kreeg ik het voorstel om eventueel de traditionele geneeskunde te combineren met de alternatieve (orthomoleculaire geneeskunde). Iets wat ik zeker in overweging ga nemen, maar eerst de resultaten afwachten van de PET scan. Tot het zover is ga ik nog heel veel lachen, sporten, lekker eten en drinken, genieten van mijn gezinnetje.... Na de uitslag ga ik dan nog meer lachen, sporten, nog meer lekker eten en drinken en nog meer genieten van mijn gezinnetje Wat ook het resultaat mag zijn.

11-05-2013 om 18:41 geschreven door Tom  

Zalig ! De lente die eindelijk in het land is. De natuur die na een koude lange winter eindelijk in bloei komt. Mijn conditie die terug op een aanvaardbaar peil komt waardoor ik sinds lang nog eens aan een wedstrijd zal kunnen deelnemen. Plannen die gesmeden worden om nog eens af te spreken met vrienden om te gaan eten. Mijn colonoscopie van vorige week die perfect in orde was. Ja, ja eindelijk heb ik mijn leven terug en lacht de toekomst ons toe. Zo voelde ik mij woensdag voor 16:45. Toen stapte ik voor de uitslag van mijn 3 maandelijkse controle binnen bij mijn oncoloog. Een half uur later stapte ik buiten met de vraag of ik nog een toekomst had? Er was iets ontdekt op mijn lever en het zag er niet goed uit. Een Pet scan moest uitwijzen wat er juist aan de hand was en welke behandeling nog mogelijk was. Bleef het enkel bij dit plekje, dan zou er waarschijnlijk kunnen geopereerd worden in combinatie met chemo. Bij uitzaaiingen buiten de lever had opereren geen zin en zou men proberen het zo lang mogelijk onder controle te houden met chemo. De Petscan zou plaatsvinden op 27 mei maar men ging proberen het te vervroegen. Blijkbaar had hierboven iemand besloten om een vervolg te maken op de heel slechte film van vorig jaar ! Het gevoel dat ik had toen ik buiten kwam kan ik enkel maar omschrijven als ongeloof. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Deze slag kwam dan ook veel harder aan als bij de 1ste keer. Arm vrouwke, arme Yana, nu eindelijk ons leven liep zoals het moest moest ik dit vertellen ! We besloten om er zo open mogelijk over te praten en taboes niet uit de weg te gaan. We benadrukte tegenover ons Yana dat ze niets mocht opkroppen en niet bang moest zijn om vragen te stellen. Ik wou ook niet dat we ons zouden laten gaan en we moesten gewoon van deze situatie het beste  maken. Life goes on ook in moeilijke omstandigheden. Ik probeerde terug de mentale kracht te vinden die me er vorig jaar had doorgeholpen , maar ik wist  dat het deze keer een pak moeilijker zou worden. Al snel kwamen de donkere gedachten boven. Slechts 5 maanden na mijn laatste chemo was er al iets terug gevonden. Dr. Demey had me eerlijk gezegd dat dit zeker geen goed nieuws was, maar zo realistisch was ik zelf ook wel. De moraal ging helemaal de dieperik ik toen ik een vrouw op tv bezig hoorde over haar darmkanker. Ze vertelde dat ze geluk had gehad dat er bij haar geen uitzaaiingen waren of dat het anders fataal had geweest. Fataal??!! Voor de 1ste keer sinds de ziekte bij mij was ontdekt was ik echt bang. De nodige vechtlust die ik nodig zou hebben om hier nogmaals door te komen was ver weg. In plaats daarvan voelde ik mij bang, onzeker en moedeloos. Ik hoopte dat ik de volgende morgen zou wakker worden en dat zou blijken dat het om een nachtmerrie ging, maar de volgende morgen werd ik gewoon wakker (al heb ik niet veel geslapen) met de harde realiteit. Ik ging werken en wist dat het een moeilijke lange dag zou worden. Maar er was ook een positief punt. Stilletjes aan merkte ik dat ik er terug begon in te geloven en nam ik voor om er nog eens voor 200% tegen aan te gaan. Dat was ik mezelf en mijn gezin verplicht. Nu braken enkele lange onzekere weken aan en al zal het soms met een bang hartje zijn, we zullen terugvechten. Niemand neemt zo maar mijn toekomst af! Time to rock again

09-05-2013 om 00:00 geschreven door Tom  

In mijn vorige blog sprak ik over de testen die ik moest ondergaan. Ondertussen zijn die ook weeral enkele weken achter de rug en heb ik de uitslag ook al gekregen. Het was met een klein hartje dat ik op woensdag 27 februari het bureau van dokter Demey binnen stapte. Het lange wachten had daar ook niet veel goed aan gedaan. Toen hij vroeg hoe het met mij ging en ik hem vertelde over de tintelingen in mijn handen en voeten trok hij terwijl hij de uitslag bekeek op de computer een bedenkelijk gezicht. Je kan je wel voorstellen dat op dat moment mijn hart  in mijn keel zat en ik bijna toe was aan een reanimatie. Gelukkig volgde al snel verlossend nieuws. Mijn bloed en de scan waren perfect in orde, niets wees erop dat er nog iets zat of teruggekomen was. Dat nieuws te horen deed me enorm deugd Mentaal kreeg ik een enorme boost en mijn vertrouwen in een genezing steeg tot een hoogtepunt.  Officieel word je pas genezen verklaart na 5 jaar maar voor mij was dit het teken dat alles goed zal komen. Hier had ik lang op gewacht en dit was voor mij het signaal dat ik nu echt met mijn leven verder kon. Tuurlijk zouden er nog regelmatig controles en onderzoeken volgen, om te beginnen wordt er op 30 april een colonoscopie uitgevoerd. Dit om te voorkomen dat poliepen terug zouden uitgroeien tot een kwaadaardige tumor. De dokter vertelde mij ook nog dat ik over de tintelingen in mijn handen en voeten  mij geen zorgen moest maken. Het was een nevenverschijnsel van de chemo en normaal zou dat binnen enkele maanden en met het beteren van het weer moeten overgaan. Dus mensen niets dan goed nieuws .

11-03-2013 om 13:50 geschreven door Tom  

Het was op 20 februari juist een jaar geleden dat ons leven door elkaar werd geschud. Het is een datum die ik waarschijnlijk nooit zal vergeten. Ondertussen zijn we dus een jaar verder en dikwijls praten we thuis nog over het voorbije jaar maar een mens moet ook verder. Volgende week staan me weer enkele belangrijke en spannende dagen te wachten. Op 25 februari word ik nog eens doorgelicht en word mijn bloed onderzocht. Op woensdag 27 februari krijg ik dan de uitslag te horen. Hoe goed ik mij ook voel ergens blijft het in je hoofd spelen dat het kan terugkomen. Ondertussen ben ik er op sportief vlak al terug serieus ingevlogen. Lopen, touwtje springen, push ups, met gewichten werken..... Mijn vrouwke verklaart me soms gek als ze me bezig ziet. Tja ik vrees dat ik de achterstand die ik vorig jaar heb opgelopen in een record tempo wil ophalen. Geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. En een beetje pijn hebben kan geen kwaad denk ik altijd. Maar ja blijkbaar moet ik met de neus op de feiten gedrukt worden voor ik  besef dat ik mijn lichaam nog steeds niet voor de gek kan houden. Overbelasting in de ellebogen en  constante tintelingen in de vingertoppen en voeten. Gevolg woensdag naar de dokter gemoeten. Toen die hoorde waar ik allemaal mee bezig was moest ze eigenlijk wel lachen. Mijnheer De Vos u moet LANGZAAM opbouwen. Tja dat doe ik. Ik bouw alles langzaam op, het enige probleem echter is dat ik alles tegelijk langzaam opbouw en rustdagen zaten er niet echt in mijn schema. Ok dan doen we het maar enkele weken rustiger aan. Maar lopen kan ik echt niet laten. Ondertussen kan ik bijna terug 5 km aan één stuk lopen. Ok dat is nu ook weer geen wereldprestaie maar enkele maanden geleden zat ik nog aan de chemo, dus ben ik wel al tevreden met mijn prestatie. Eindelijk voel ik mij terug een echte loper, een langzame loper maar toch een loper. En ergens in mijn achterhoofd maak ik stilaan terug plannen om wedstrijdjes te gaan lopen. Op mijn werk vlot het ook heel goed. Ik ben soms echt blij dat ik op mijn werk ben. Kan ik echt zo een gevoel over mij krijgen van geluk. Nooit gedacht dat mij dat ooit zou overkomen . Stilaan begint alles terug in zijn plooi te vallen. Laat ons hopen dat alles in positieve zin blijft ontwikkelen en we binnen enkele weken kunnen genieten van de schoonheid van de ontluikende natuur, de eerste zonnetralen en het fluiten van de vogeltjes. Ik kijk er in ieder geval echt naar uit .

22-02-2013 om 17:53 geschreven door Tom