Marco Borsato is failliet. Of beter: The Entertainment Group is failliet en Borsato was daar mede-eigenaar van. Dat Marco Borsato er zélf een boterham minder voor moet eten, durf ik te betwijfelen. Zijn persoonlijk vermogen werd drie jaar geleden nog op 27 miljoen geschat. Euro. Ik kan me vergissen, maar ik vermoed dat hij er daar wel eentje van opzij gelegd zal hebben. Wat er ook van zij, en of ik nu fan ben van Borsato of niet: ik ga me niet vrolijk maken over mensen die failliet gaan. Waar ik wél naar uitkijk, is zijn volgende plaat. "Het kan niet anders dan dat deze gebeurtenis mijn muziek gaat beïnvloeden", zei Borsato gisteren bij Pauw & Witteman. Een donkere bluesplaat van Borsato, vol scherpe randjes, bijtend sarcasme en giftige uithalen: ik kijk ernaar uit. Maar als ik hem was, liet ik de nummers toch door Thé Lau schrijven.
Paul Jammert
Paul Jambers heeft ter meerdere eer en glorie van zichzelf een boek geschreven over hoe briljant hij wel is. "Ik heb het gedaan", is de titel. En om op te kunnen sommen wát hij precies allemaal gedaan heeft, heeft hij 718 bladzijden nodig gehad. Nu ja, ik kan me er wel iets bij voorstellen: "Seks in het bejaardenhuis", "oude druggebruikers", "tienermoeders", "oude playboys", "portret van een alcoholist", "liefde in het bejaardentehuis", "pornoacteurs", "oud en sexy", "gemengde huwelijken", "comapatiënten", "seks te koop", "fetisjisten", "christusfiguren", "dorpsgekken", "Vlaamse mannen en exotische vrouwen", ... : daarover valt wel wat te vertellen. (Bovenstaande titels zijn trouwens niet verzonnen. Meer zelfs: deze lijst beschouwt hij zélf als zijn 'best of' en werd door VTM uitgezonden onder de titel: "De meesterwerken van Paul Jambers"). Misschien moet piekenpaul eens overwegen een nieuwe reportage te maken: "Gevallen tv-sterren", of "Veel geblaat, weinig wol". Daarin zou hij zélf een glansrol kunnen spelen. Jambers heeft nooit kritiek kunnen verdragen, of die nu terecht was of onterecht. Remember 2006, toen bedgenote Pascale Naessens in de tv-wedstrijd 'Dancing On Ice' vroegtijdig werd uitgeschakeld. Paul Jambers stoof het podium op, stak de armen van vrouwlief de hoogte in en begon te roepen en te tieren dat zij de ware winnares was. Waarna hij natuurlijk niet naliet om ook de juryleden nog eens verrot te schelden voor tv-kijkend Vlaanderen. Pascale Naessens schaamde zich dood in zijn plaats. Of had dat toch moeten doen... Zo heeft de heer Jambers dus altijd met kritiek omgegaan, zelfs als het om een dom spelletje ging. Dat hij compleet over de rooie zou gaan na de -terechte en zéér raak omschreven- kritiek van Jan Eelen ("Ik zou niet kunnen slapen op een boot die ik verdiend heb met andermans ellende") was dus te verwachten. Jambers fulmineerde voor de micro van StuBru, verslikte zich haast in zijn eigen speeksel, brieste dat Eelen geen verstand had én dat het toch wel ver gekomen is dat zo'n figuur een forum krijgt in de media. Het leverde goeie radio op. Dat zal Paul Jambers zélf ook wel gevonden hebben. Uiteindelijk stond hij zo toch nog eens twee minuten in het middelpunt van de belangstelling. "IJdeltuiten op leeftijd". Nóg een onderwerp waarover hij eens een reportage zou moeten maken.
22-09-2009
Ik wÃst het
Eigen lof stinkt, ik weet het. Maar mag ik jullie toch even wijzen op wat ik een half jaar geleden op deze blog schreef?
"Kim Clijsters gaat terug tennissen. Ik wist dat al lang. Twee jaar geleden, toen ze een punt zette achter haar carrière, heb ik al verkondigd dat ze daar nog ooit spijt van zou krijgen. En dat ze nog ooit opnieuw zou beginnen. Valla. Het is zo ver. En onthoud mijn woorden: vroeg of laat kondigt Justine Henin ook nog aan dat ze een comeback plant. Zeker weten."
17-09-2009
't Is maar hoe je het zegt
Brugge - Shaktar 1 - 4. "Verdiend, al heeft Geert De Vlieger geen bal moeten pakken", vatte Filip Joos samen. Tja, da's één manier om het te zeggen, natuurlijk. "Geert De Vlieger heeft geen bal gepakt", leek mij een iets juistere analyse. 't Is maar hoe je het zegt.
10-09-2009
Geen fluit
"Over Louis Vitton-tasjes weten ze alles, maar van voetbal kennen ze geen fluit." Kathleen Cools sloeg nagels met koppen toen ze Terzake aankondigde en het item over onze doodzieke nationale voetbalploeg inleidde. Zo raak heb ik het geen enkele sportjournalist horen zeggen.
04-09-2009
Voetbal is oorlog
Wat te vrezen was, is gebeurd. Amper een week na de doodschop van Witsel op Wasilewski vindt de Belgische voetbalbond de aanslag al een stuk minder erg dan vlak na de feiten. Dinsdag werd Witsel voor tien competitiewedstrijden geschorst. Drie dagen later oordeelt de bond dat het blijkbaar toch allemaal een beetje overdreven was en krijgt Witsel twee wedstrijden "strafvermindering". Pittig detail: door die fijne geste van de bond kan Standard Witsel tóch opstellen in de topmatchen tegen Club Brugge en A.A. Gent. Toeval? Laten we maar aannemen van wel. Da's het gemakkelijkste, want als je geen bewijzen hebt, moet je zwijgen. We zullen het dus snel over iets anders hebben: de geldboete. Die bedroeg oorspronkelijk 2.500 euro, maar werd herleid tot 250 euro. Tweehonderd vijftig euro! Laten we dat even in de juiste context plaatsen. Volgens voetbalmagazine verdienen topspelers in topploegen meer dan 500.000 euro bruto per jaar. Plus huis, plus kleding, plus eten en drinken van de club, plus auto, plus reclame-inkomsten, plus schnabbels links en rechts. Afgerond: 50.000 euro per maand. Voor de absolute top, natuurlijk. Maar daar hoort de Gouden Schoen per definitie bij. Als ik die lonen ken, kent de bond die ook. En diezelfde bond oordeelt dus dat 250 euro een gepaste geldstraf is voor iemand die elke maand 50.000 euro opraapt. Voor een doorsneewerknemer die per maand bruto 2.000 euro verdient, zou dat overeenkomen met een geldboete van 10 euro. Ik zou bijna zeggen dat het om mee te lachen is. Maar dat is het hoegenaamd niet. Standard heeft zich trouwens van de allerkeinste kant laten zien. Zowel de spelers als de clubleiding. De spelers deden dat tijdens de wedstrijd al, de clubleiding deed het de week nadien. De Camargo trapte Polak voor een half jaar van het veld, Witsel beëindigde wellicht de (top)voetbalcarrière van Wasilewski en Defour deed een minuut voor het einde (de rode kaart -die hij zelfs niet kreeg- kon hij er dan wel bij hebben) zijn uiterste best om Bousouffa een paar maanden met krukken te laten lopen. Gemoederen oververhit? Nee hoor, veel erger nog: een wel geplande en goed georganiseerde wraakactie. Vlak na affluiten vertelde Sarr dat Anderlecht het zelf gezocht had en dat er nu eenmaal nog rekeningen open stonden die vereffend moesten worden. De houding en de reactie van de clubleiding is even duidelijk en even verwerpelijk als die van de spelers. De trainer nam zijn spelers in bescherming, en foeterde naar een journalist die hem de gruwelijke beelden wilde laten zien. De clubleiding excuseerde zich niet bij de leiding van paars-wit, had zelfs het lef om in beroep te gaan tegen de zo al lichte straf voor Witsel én berispte en plein public hoofdsponsor BASE omdat die het had gewaagd een tuchtstraf van Standard voor Witsel te eisen ... Een duidelijker statement kun je moeilijk maken. Vrij vertaald zei Standard: "Dit was geen toeval. Dit was ook geen ongeluk. Wij hebben een punt gepakt op Anderlecht. Wij hebben dat op onze manier gedaan. Wij excuseren ons daar niet voor. En dat iedereen zich moeit met zijn eigen zaken." Het getuigt trouwens van een nooit geziene domheid, als je het mij vraagt. Want door die houding heeft Standard zich onuitstaanbaar gemaakt en kan het niet anders dan dat de club het voorgoed verkorven heeft bij duizenden neutrale voetballiefhebbers. "Voetbal is oorlog", zei Rinus Michels in de jaren zeventig al. De uitspraak zette de volledige voetbalwereld op zijn kop. Maar grenzen zijn er blijkbaar om verlegd te worden. Standard interpreteert het citaat nog veel letterlijker dan Michels het ooit heeft bedoeld.
01-09-2009
Lekker stuk vlees
Gehoord uit de mond van een veehouder: "Deze koeien zijn gelukkig. Dat proef je op je bord." Da's interessant. Hoe gelukkiger een koe is tijdens haar leven, hoe lekkerder ze is als ze dood is. Zou dat bij mensen ook zo zijn? Dan ben ik verdorie een lekker stuk vlees. Als ik dood ben, wel te verstaan.
Op kop in tweede positie
Wielercommentator Maarten Ducrot staat bekend om zijn ongelooflijke oneliners en zijn schitterende beeldspraak. Hij is zo bezield en gaat zo erg op in de wielersport dat hij niet eens meer hoort wat hij allemaal uitkraamt. Daarstraks, tijdens de live-uitzending van de Ronde van Spanje, zei hij kurkdroog, zonder het te beseffen en dus ook zonder zichzelf achteraf te verbeteren: "De man die daar al de hele tijd op kop rijdt in tweede positie, is Flecha." Op kop in tweede positie. Zelfs de stommiteiten van Ducrot neigen naar poëzie.
24-08-2009
Ain't nobody here but us chickens
Een jaar of zeventig geleden moet het schrijven van liedjesteksten een begot plezante job geweest zijn. Alles kon. Zowel de muzikanten die het moesten zingen als de muziekliefhebbers die ernaar moest luisteren, waren een stuk toleranter dan ze driekwart eeuw later zijn. Want ik geloof niet dat je bij -ik noem maar wat- Coldplay, Rage Against The Machine, Placebo of Them Crooked Vultures zou moeten afkomen met onderstaande tekst (gevonden op een ouwe jazzplaat, schrijver onbekend).
One night farmer Brown, Was takin' the air, Locked up the barnyard With the greatest of care Down in the henhouse Somethin' stirred When he shouted "Who's there?" This is what he heard:
There ain't nobody here but us chickens There ain't nobody here at all So calm yourself, And stop your fuss There ain't nobody here but us We chickens tryin' to sleep, And you butt in And hobble, hobble hobble hobble With your chin
There ain't nobody here but us chickens There ain't nobody here at all You're stompin' around And shakin' the ground, You're kickin' up an awful dust We chicken's tryin' to sleep And you butt in And hobble, hobble hobble hobble It's a sin
Tomorrow Is a busy day We got things to do We got eggs to lay We got ground to dig And worms to scratch It takes a lot of settin' Gettin' chicks to hatch
There ain't nobody here but us chickens There ain't nobody here at all So quiet yourself, And stop your fuss There ain't nobody here but us Kindly point that gun, The other way And hobble, hobble hobble off and Hit the hay
"Hey boss man What do ya say?"
It's easy pickens, Ain't nobody here but us chickens
16-08-2009
Gaten opvullen
Als een kwaaie hond met een hekel aan uniformen. Zo kijk ik elke dag uit naar de komst van de postbode. Ik wacht hem op aan de deur. Hijgend, de oren gespitst en het kopje een beetje scheef. 'Meneer facteur' hoeft niks te vrezen. Ik zal niet in zijn vingers bijten en ik laat zijn broekspijpen heel. Mijn bedoelingen zijn vreedzaam. Wat dat betreft, ben ik de tegenpool van die kwaaie hond. Ik wacht gewoon op een pakje. Op 33 pakjes, eigenlijk. Wetende dat ik deze zomer toch geen tijd zou hebben om met vakantie te gaan, ben ik maanden geleden al een lijstje beginnen maken. Een lijstje met alle cd's die ik al lang wilde hebben, maar die ik om de ene of andere reden toch nooit gekocht heb. Je kent ze vast wel: die steengoeie cd's die je elke keer in je pollen hebt gehad als je in een platenzaak kwam, maar die je toch nooit gekocht hebt. Omdat er altijd wel een cd nét iets dringender was om te hébben. Zelfs een notoir Beatles-fan als ik verkoos de nieuwste van The Tragically Hip boven eentje van The Beatles, waarvan hij alle nummers al uit het hoofd kent. Zo breidde ik jarenlang mijn platencollectie uit met nieuwe albums, terwijl de gaten in de collectie gewoon gaten in de collectie bleven. Voor net geen 360 euro heb ik nu 33 cd's besteld om dat mankement op te lossen. Het kost me minstens drie keer minder dan op reis gaan en ik ga er minstens even lang plezier aan beleven. Misschien wel 'tot in de eeuwigheid', om het eens met de woorden van een pastoor te zeggen. Iets aardser uitgedrukt, zou je kunnen stellen dat volgende week de postbode mijn gaten komt vullen. En als je dat verkeerd interpreteert, zegt dat meer over jou dan over mij.
12-08-2009
Nothing but the blues
Ode aan een zwaar onderschatte bluestekst (vrij naar "Dust my broom")
Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik lig naast een vrouw die ik niet ken. Hoe ben ik hier terecht gekomen? Ik vraag me af waar ik nu ben. Een lege fles onder mijn kussen een vrouw die zegt 'good morning man'.
Ik was van plan om niks te drinken maar ik ging toch weer in de fout nu lig ik hier in bed te stinken het ruikt naar hasj, 't is hier benauwd "Juffrouw, ik ken niet eens jouw voornaam maar volgens mij ben ik getrouwd".
08-08-2009
Ten onrechte
Gisteren in het journaal. Een nieuwsbericht over Al Qaeda-terrorist Baitullah Mehsud, die zou zijn omgekomen bij een Amerikaanse raketaanval: "Mehsud wordt verdacht van een hele reeks zelfmoordaanslagen in Pakistan." Ten onrechte, volgens mij. Anders snap ik het niet.
05-08-2009
Dit is 'em
Dit is 'em dan. De reden waarom het al een tijdje redelijk stil is op deze blog: 'Suiker'. Een cultuurkrant die gratis zal verspreid worden in 27 Kempense gemeentes. De kans dat je Suiker nu al ergens tegenkomt, is relatief klein. Van het proefnummer werden 'slechts' 5.000 exemplaren gedrukt. We willen er in de eerste plaats mogelijke adverteerders mee bereiken. Want koken kost geld. Het eerste échte nummer van Suiker moet eind september verschijnen en zal een oplage hebben van 20.000 exemplaren. Maar voor we officieel van start kunnen gaan, hebben we centjes nodig. Lees: adverteerders. Daar wordt aan gewerkt. Onder anderen door mezelf. Voor het eerst in mijn leven ben ik nu dus verkoper. Of vertegenwoordiger, als je dat beter vindt klinken. Bestaat er eigenlijk geen chique Engelse term voor? Zoiets in de aard van 'sales manager' ofzo? 'Sels manager", misschien.
02-08-2009
Het puntje van mijn schoen
Het was een tamme bedoening, David Byrne op de Lokerse Feesten. Blij dat ik hem (eindelijk) eens gezien heb, dat wel. In de jaren tachtig, toen ik The Talking Heads redelijk fantastisch vond, was het me nooit gelukt om Byrne en de zijnen aan het werk te zien. Geen geld, geen tijd of geen goesting: 't was altijd wel iets. Als The Talking Heads kwamen, was ik er niet. Maar zie: alles komt terug. Meer dan twintig jaar na de split van The Talking Heads is meneer Byrne ineens weer dikke vriendjes met Brian Eno en is hij bereid om Talking Heads-nummers op te nemen in de liveset. 't Is te zeggen: hij put alleen materiaal uit de platen die door Brian Eno werden geproduced. De rest laat hij links liggen. In de praktijk betekent dat dat Byrne wel 'Take me to the river', 'Heaven', 'Once in a lifetime', 'Burning down the house', 'I Zimbra en 'Life during wartime' op het publiek loslaat, maar dat de klassiekers 'Psycho killer, 'Slippery people', 'Road to nowhere', 'And she was', 'Nothing but flowers', 'Wild wild life' en 'Hey now' in de gitaarkoffer blijven steken. Een artiest die uit pure koppigheid rechtszaken begint tegen zijn oude bandleden en als gevolg daarvan zijn beste nummers niet speelt: een concert wordt daar niet beter van. Waar een concert óók niet beter van wordt: dansers! Een stuk of vier muzikanten vooraan op een podium -zo dicht mogelijk tegen het publiek- en een drummer daarachter: dat volstaat ruimschoots om een publiek bij de ballen te pakken. Meer moet dat niet zijn. Meer mág dat niet zijn, zelfs. Het bewijs werd gisteren geleverd. Voeg aan gelijk welk concert, hoe goed het ook is, drie molenwiekende, flikflakkende en haasje-over-springende dansers toe en je staat ernaar te gapen als een koe naar een trein. De 'power' die van de muziek uitgaat, is meteen weg. Moderne choreografie en popconcerten: het slaat als een tang op een varken. Gevolg: de helft van het David Byrne-concert deed me helemaal niets en bij de andere helft heb ik ter goedkeuring braaf met het puntje van mijn schoen het ritme meegetikt. Maar bij de ballen heeft David Byrne me niet genomen gisteren. Verder dan het puntje van mijn schoen is hij niet gekomen. Geen reden tot paniek, overigens. Ik leg thuis de platen nog wel eens op.
26-07-2009
La France et les autres pays
Ik dacht dat wij, Belgen, er het alleenrecht op hadden, maar ze kunnen het op een ander dus ook: een verkeerd volkslied spelen. In februari ging de Belgische voetbalbond nog zwaar de mist in toen voor aanvang van de wedstrijd België - Slovenië niet het Sloveense, maar het Slovaakse volkslied werd gespeeld. Een flater die op geen enkele manier goed te praten is, maar die je nog wel kan begrijpen: de dommekloot die voor de muziek moest zorgen heeft gewoon gedacht dat Slovakije hetzelfde is als Slovenië. In Frankrijk bakten ze het nog bruiner. Toen Contador na afloop van de Tour op het erepodium stond, werd niet het volkslied van buurland (!)Spanje gespeeld, maar dat van ... Denemarken. Die flater valt al veel moeilijker te begrijpen. Hoewel... Domheid heeft er in dit geval niks mee te maken. Plat chauvinisme wél. "Il y a la France et les autres pays". En of dat nu Denemarken of Spanje is, wie ligt daar wakker van? Geen Fransman, zoveel is zeker. En zeg nu zelf: Alberto Contador, dat had toch even goed een Deen kunnen zijn?
Mooi!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
De spurt op de Champs-Elysées is altijd geweldig om naar te kijken. Vandaag zeker. Vandaag is er geschiedenis geschreven. Mark Cavendish heeft getoond wat de wieleruitdrukking "alleen op de foto staan" nu exact betekent. Als we zijn ploegmaat die voor hem de spurt aantrok even buiten beschouwing laten, had hij volgens mij een kleine vijftig meter voorsprong op zijn concurrenten. Niet te geloven. Nooit gezien. Zelfs niet in de tijd van spurtbom Freddy Maertens, dertig jaar geleden. Als Mark Cavendish telkens een kilometertje vroeger was beginnen spurten, had hij de Ronde van Frankrijk gewonnen met 5 minuten voorsprong.
20-07-2009
The blues
Well I'm gonna be here for the rest of my life Well I'm gonna be here for the rest of my life Yeah I'm gonna be here for the rest of my life And all I did was shoot my wife.
The blues, in zijn meest simpele en dus ook meest geniale vorm... Ik kan er soms echt van genieten.
14-07-2009
Druk, druk, druk
Er zijn zo van die weken dat je het zo druk hebt dat je bijna vergeet dat je een blog hebt. Mijn dagelijkse "ik-zou-dringend-nog-eens-iets-op-mijn-blog-moeten-zetten"-schuldgevoel ten spijt, moet ik mijn trouwe lezers (ikzelf en nog drie anderen, van wie er twee op reis zijn en de derde zijn laptop gisteren gestolen is) meedelen dat de blog nog wel zeker een week op non-actief zal staan. Te druk met andere bezigheden. Heel belangrijke, zoals je al wel kon vermoeden.
30-06-2009
Voddenvent of lapzwans
Gisteren heb ik nog eens naar "De Zaal Alzheimer" gekeken. De film had ik al wel gezien, maar nog nooit op de Nederlandse televisie met ondertitels. En dat is toch altijd heel leerrijk. Zo zag ik gisteren dat het woord "voddenvent" vertaald werd als "lapzwans". Wat volgens mij helemaal niet hetzelfde is. Ik begrijp de redenering van de vertaler wel. Niet goed wetend wat hij met een voddenvent moest aanvangen, heeft hij, denk ik, maar zo letterlijk mogelijk vertaald. Van een "vod" naar een "lap" is inderdaad maar een kleine stap. Maar van een voddenvent naar een lapzwans toch een iets grotere, als je het mij vraagt.
27-06-2009
De waarheid heeft haar rechten
Ik begrijp de zwarte gemeenschap niet. Dat Michael Jackson wordt geroemd omwille van zijn geniale danspasjes, zijn leuke videoclips en zijn nooit geëvenaarde platenverkoop, kan ik aannemen. Maar dat miljoenen Afro-Amerikanen hem zowat zalig verklaren omwille van zijn verdiensten voor het zwarte ras, is de wereld op zijn kop. In de wereldgeschiedenis is er niet één persoon geweest die zo maniakaal en tot in het absurde toe de sporen van zijn zwarte verleden probeerde weg te moffelen. Als je het mij vraagt, heeft er nooit een groter verrader van het eigen ras bestaan dan Michael Jackson. Geboren als zwarte, gestorven als blanke. Dunne lippen, smalle neus, bleke huidskleur, sluik haar. Als ik zwart was, zou ik zo'n man niet op een standbeeld zetten. Dat muziekbonzen roepen dat - ik citeer- "Michael Jackson ervoor gezorgd heeft dat de culturele wereld het zwarte ras heeft aanvaard", is bovendien een regelrechte belediging voor de echte pioniers: Louis Armstrong, Miles Davis, Chuck Berry, Little Richard, James Brown, Ray Charles, Otis Redding, Ella Fitzgerald, The Platters, B.B. King, John Lee Hooker, Bo Diddley, Aretha Franklin, Diana Ross, Nat King Cole, Dizzy Gillespie en nog een stuk of honderd anderen. Alsof zij de wereld niet veroverd hebben... alsof zij met hun muziek hun badkamer niet uit geweest zijn. Komaan, zeg!
