Muziekjournalisten permitteren zich veel meer dan andere journalisten. Ze kúnnen zich ook veel meer permitteren. Ik heb dat nooit goed begrepen. Als ze een concert hebben gezien waar ze niet wild van waren -meestal zelfs niet eens omdat het inderdaad een slecht concert was, maar gewoon omdat het toevallig hun ding niet was- slaan ze genadeloos toe.
Een bloemlezing uit Pinkpop-recensies.
- (titel) Billy Talent heeft absoluut geen spoortje ... Talent. (tekstfragment) Hier moet je niet te veel woorden aan vuil maken. Billy Talent is een non-band, een groep matige muzikanten zonder liedjes en ideeën. Pinkpop verdient meer, veel meer. Met zo'n bandnaam moet je wel een grap zijn. Maar Billy Talent is geen persiflage. Nee echt! Dit is niet als grap bedoeld, maar het schoolvoorbeeld van wansmaak en diepe treurnis."
- (titel) Chris Cornell is zichzelf kwijt. (tekstfragment) Het is normaal dat rocksterren het spoor een beetje kwijtraken als de jaren verstrijken. Hoeveel muzikanten zijn nog op de top van hun creativiteit na hun 35ste? Zegje gedaan, tijd voor wat anders. Maar de vrije val die Chris Cornell maakt, is wel heel rigoureus. Koop dan gewoon een motor.
- (titel) Just Jack is en blijft Just Jack. (tekstfragment) Jack is een behoorlijk kleurloos figuur. En dan staan er ook nog ultiem saaie jochies omheen en moet een uit de jaren '90 vergeten enthousiasteling het goedmaken. Jack heeft veels (sic) te weinig goede liedjes en verveelt met veilige muzikale keuzes. Zelfs met etenstijd heel gezapig en dun.
- (titel) Milow is saaier dan vissen. (tekstfragment) Noem het de X-factor, noem het een uniek talent: Milow heeft het niet. Geen uitstraling, geen bijzondere stem, geen rauw randje, geen spannende band achter zich. We kunnen niet allemaal Bruce Springsteen zijn, maar zo nietszeggend als Milow is het andere uiterste. Milow is saaier dan vissen in een vissenkom. 50 Cent schept misschien wat te veel op met die negen kogelgaten in zijn lijf, Milow kan er best een paar gebruiken... Nee nee, dat bedoelde ik niet zo. Dat floepte eruit.

En zo zou ik nog een hele tijd kunnen doorgaan met het knippen en plakken van ronduit kwetsende 'recensies'. In de muziekwereld is dat allemaal toegelaten. Meer zelfs: het staat zelfs goed. Muziekjournalisten proberen zichzelf ten koste van wie dan ook een hoog rock-'n-rollgehalte aan te meten. Het schrijven van beledigende stukjes is het middel bij uitstek om dat te doen: "Lees maar eens wat ik durf schrijven. Ik ben van niemand bang, ik heb geen respect. Voor niemand. Ik ben rock-'n-roll." Een goeie pen én kennis van zaken hebben, is niet nodig om over muziek te schrijven. Een frank blad hebben volstaat.
Het ergste is nog dat 90% van de muziekjournalisten karikaturen zijn van zichzelf. Ze willen allemaal zo graag rock-'n-roll zijn, maar in werkelijkheid zijn ze gatlikkende broodschrijvers. Watjes die héél lief vragen om aub gratis binnen te mogen op concerten, die tijdens interviews met artiesten niet één kritische vraag durven stellen en die alleen maar in extase 'oh' en 'ah' roepen als een muzikant een persconferentie geeft. Maar zodra die artiesten hun rug gedraaid hebben en liefst nog het land uit zijn, zijn de critici plots dapper genoeg om de vernietigende wapens boven te halen. "Saaier dan vissen in een vissenkom". "Absoluut geen talent". Dán ineens wel.
Het is als in de handen klappen als de president voor je neus passeert, maar een steentje omhoog gooien als zijn vliegtuig 3 kilometer hoog vliegt. Geweldig dapper. Het is altijd mijn overtuiging geweest dat wat je over iemand schrijft ook in zijn gezicht moet durven zeggen. Als dat criterium in de muziekwereld gehanteerd zou worden, staat morgen minstens 90% van het muziekjournalistenkorps op straat. En dat zou geen slechte zaak zijn.