Dus: - we hebben een aanval die vijf open doelkansen mist - we hebben een middenveld dat als los zand aaneen hangt - we hebben een verdediging waar de tegenstander als boter doorheen snijdt - we hebben een keeper die het in zijn broek doet als de tegenstander over de middellijn komt - en we hebben een lachende bondscoach, die tevreden is over het geleverde spel en die vindt dat journalisten niet moeten zagen..
Kijk, dát zou dus met Dick Advocaat niet waar geweest zijn. Met Eddy Engels trouwens ook niet, trainer van Noordstar in 4de provinciale C.
07-10-2010
Hazard slaat nagels met koppen
Eden Hazard, Belgisch topvoetballer in het buitenland (Frankrijk), heeft zonder het zelf te beseffen haarfijn uitgelegd hoe het komt dat zogenaamde grote talenten uit België toch zelden of nooit doorbreken bij topclubs in het buitenland. En hoe het komt dat de Rode Duivels al járen niet meer aanwezig zijn op de grote tornooien. "Ik zit veel op de bank bij Lille. Ik zou wat harder moeten trainen. Maar da's mijn persoonlijkheid: ik geef me alleen voluit in matchen, niet op training. Dat is een knop die ik nu moet proberen om te draaien. Ik zal me wat meer moeten inzetten op training." In datzelfde interview vertelt Hazard dat hij, wanneer hij bij de Rode Duivels is, regelmatig Lukaku opzoekt. 'Dan zitten we samen in de kleedkamer en fantaseren we dat we beiden in de spits spelen bij Real Madrid, samen met Ronaldo." Daarmee weet je meteen in welk bedje het Belgisch voetbal ziek is. Nog beter kan je het niet uitleggen. Ruiterlijk toegeven dat je je nog nooit voluit gegeven hebt op training en ondertussen dromen van Real Madrid. Dat is de mentaliteit van onze beloftevolle jongeren. Een waarheid waar niemand onderuit kan: de Rode Duivels hebben nog nooit zo slecht gepresteerd als de laatste tien jaar. De 'supertalenten' Kompany, Van den Borre, Mudingayi, Witsel, Mpenza, Mpenza, Fellaini, Pocognoli, Mirallas, Lukaku, Hazard, ... : ze hebben geen énkel resultaat geboekt. Niet één. Het doet je toch met heimwee denken aan een ploeg met Pfaff, Gerets, Millecamps, Meeuws, Renquin, Van Moer, Vercauteren, Ceulemans, Van der Eycken, Van der Elst, Vandenbergh... De béste van die elf was technisch gezien niet half zo goed als de sléchtste uit het huidige elftal. Maar die elf misten geen enkel EK of WK. Meer zelfs: ze stootten keer op keer door naar de tweede ronde, en soms zelfs nog veel verder. Ze kwamen wél op tijd op de trainingen en ze zaten niet met hun hoofd bij Real Madrid. Dat is het verschil. We moeten terug naar de ploeg van toen. Met werkers in plaats van dromers. Laat al het talent maar eens thuis en trek ten strijde met elf pitbulls die hun kop ervoor leggen: Hoefkens, Geraerts, Defour, Van Damme, Vossen, Debruyne ... vul aan met nog een vijftal kuitenbijters uit Mechelen, Gent, Zulte en Kortrijk en je hebt een nationale ploeg waar onze huidige Duivels een pak slaag van krijgen. 100% zeker.
05-10-2010
"In België is 't nooit crisis"
Vorige week deed ik een interview met chef-kok Wout Bru, de Kempenaar die een tweesterrenrestaurant uitbaat in de Provence. Toen we het over zijn klanten hadden, deed hij een opmerkelijke uitspraak. "We hebben de crisis wel gevoeld. We kregen wat minder Fransen over de vloer en ook wat minder toeristen: Spanjaarden, Duitsers, Nederlanders. Alleen de Belgen zijn onverminderd blijven komen. Zij waren even talrijk als anders. Ongelooflijk toch. Wat een raar land is dat. In België is 't precies nooit crisis. Hoe groot de malaise ook is, alles blijft daar gewoon zijn gangetje gaan." Hij heeft gelijk. Wij kunnen gemakkelijk een half jaar zonder regering -dat hebben we al bewezen- zonder dat iemand daar iets van merkt. We blijven gewoon allemaal ons ding doen en de boel blijft wel draaien. We hebben dat ook zo geleerd. Het zou er mooi uit zien als het leven hier stil zou vallen bij de eerste de beste crisis. We sukkelen al dertig jaar van de ene crisis in de andere. Is het geen economische, is het een politieke. Is het geen politieke, dan is het een communautaire. Maar meestal zijn het de drie samen. Belgen hebben gewoon honderd keer meer ervaring met een crisis dan iemand anders. Dat is volgens mij de enige verklaring waarom crises bij ons niet meer zo'n grote impact hebben als in andere landen, waar soms een hele natie 'op zijn gat' ligt als het even tegen zit. We zijn daar bijna immuun voor geworden.
04-10-2010
Met de billen bloot
Anderlecht is gisteren met 5-1 onderuit gegaan op het veld van Standard. Als Brugge-supporter kan ik mij daar niet erg vrolijk over maken. Ten eerste krijgt Club ook élk jaar wel eens érgens een pak slaag (vorig jaar 6-2 in Gent, het jaar daarvoor 2-5 tegen Genk, ...) en ten tweede staan zowel Anderlecht als Standard in de rangschikking voor Club Brugge. Wie van de twee de wedstrijd ook zou verliezen: het maakte voor Club eigenlijk al geen bal uit. Waar ik wél goed mee gelachen heb, zijn de bijzonder ongelukkige, maar hilarische woordkeuzes van Olivier Deschacht. "We waren van voor niet efficiënt en van achter werden we genomen", zei hij op Studio 1. "En dat doet pijn," voegde hij er nog aan toe. Dat ze met de billen bloot gegaan waren, was al wel duidelijk. Maar dat het zó erg geweest was...?
De setlist
"It's different for girls", "Is she really going out with him?" "Fools in love", "Be my number two", "Hometown", "Got the time", "Another world", "Steppin' out", "Tomorrow's world", "Obvious song", en nog een hele reeks -mij onbekende- songs van de cd 'Rain' die ik niet heb, maar die wel heel goed klonken... Op de setlist van Joe Jackson was weinig aan te merken, gisteren in Eindhoven. Natuurlijk, artiesten met twintig of meer albums moeten keuzes maken. "Real man", "Breaking us in two", "Sunday papers", "I'm the man" en nóg veel moois bleef deze keer in de kast. Het zal voor een volgende keer zijn en waarschijnlijk ben ik er dan opnieuw bij. Joe Jackson heeft me nog nooit ontgoocheld.
20-09-2010
Gelukkig is er psychologische bijstand
Chris Aerts, die in het kader van het VTM-programma 'Mijn restaurant' even chef-kok mocht zijn in restaurant 't Gerecht in Turnhout, heeft zelfmoord gepleegd. "Had hij maar nooit meegedaan aan dat programma. Dan was dit nooit gebeurd," zegt zijn tante in de kranten. Net iets te kort door de bocht misschien, maar toch. Ik begrijp de reactie wel. Toevallig of niet blijken de grootste spanningen en problemen op relationeel én financieel vlak er te zijn gekomen tijdens en na 'Mijn restaurant' en dat is begrijpelijk. Je kan niet zomaar, in naam van een tv-programma, iemand een restaurant cadeau geven, hem dan wekenlang voor heel tv-kijkend Vlaanderen uitschelden voor waardeloze kok en hem dan dat restaurant -en zijn droom- weer afpakken. In een officiële mededeling zegt programmadirecteur Jan Segers dat het programma inderdaad een grote impact heeft op de deelnemers en dat daarom veel belang gehecht wordt aan de psychologische begeleiding van de kandidaten. Het zal ongetwijfeld anders bedoeld zijn, maar ik interpreteer dat als een halve schuldbekentenis. Eerst iemand kraken en hem daarna psychologische hulp verlenen: het is als iemand halfdood schoppen maar zorgen dat er een ambulance in de buurt is. Je geeft er de voorbedachtheid mee toe. Het is een klein mirakel dat er nog niet meer slachtoffers zijn gevallen. Ik zou ze niet te eten willen geven: alle deelnemers aan zang-, dans-, acteer-, imitatie- en kookwedstrijden die al tot op het bot belachelijk gemaakt zijn voor gans Vlaanderen. En toch gaat het circus maar door. Onlangs zag ik nog een oproep op VTM. 'Kandidaten gezocht voor Idool 2011'. In de trailer werden beelden getoond van onder anderen Tom Dice en Natalia; artiesten die letterlijk en figuurlijk op het hoogste podium geraakten dankzij de ene of andere talentenjacht. Zo werd opnieuw een prachtige droom gecreëerd, die kort samen te vatten is als "Ook jij kan dit bereiken". Diezelfde droom wordt voor 90% van de deelnemers enkele weken later keihard en met het nodige sarcasme aan diggelen geslagen. En opnieuw zullen tientallen Vlamingen, de ene al goedgeloviger dan de andere, te kakken worden gezet. Want da's goed voor de kijkcijfers. Gelukkig is er psychologische bijstand.
06-09-2010
De buit en het geweld. En de verhouding ertussen.
Vandaag gezien op het nieuws: ergens in Vlaanderen is een bejaard koppel overvallen door twee gemaskerde gangsters. Het geboefte ging behoorlijk gewelddadig tewerk. Ze belden aan en toen de man des huizes de in de deuropening verscheen, werd hij meteen neergeslagen met een ijzeren staaf. Zijn vrouw deelde enkele seconden later in de klappen. Daarna werd het koppel vastgebonden en doorzochten de overvallers de woning. De VRT-journaliste die het verslagje maakte van de feiten, zocht een woordvoerder van het parket op en stelde haar de bijzonder slecht geformuleerde vraag: "Stond de buit in verhouding tot het gepleegde geweld?" Goed bedoeld, ongetwijfeld. Maar voor mij komt die vraag over als: "Ze hebben toch genoeg gestolen? Dat echtpaar heeft dat pak slaag toch niet voor niks gekregen?" Waarop de procureur antwoordde: "Neen, de buit was klein." Alsof dat de zaak nog erger maakte.
29-08-2010
Niet werken.
Zondag vandaag en druk aan het werk. Wat me er trouwens aan doet denken: Jezus zei dat niemand mocht werken op zondag en dat iedereen dan naar de mis moest gaan. Dat de mensen die de missen moesten doen daar nooit vragen bij gesteld hebben, daar kunt ge toch ook niet aan uit.
27-08-2010
Klein peetje
Vorige week een behoorlijk lang interview gedaan (zes bladzijden) met de CEO van Spadel, Marc du Bois. De grote baas van 't spawater, zeg maar. Het gesprek was interessant en het was ook vrij goed te doen om de babbel samen te vatten in een vlotte, leesbare en zelfs boeiende tekst. Alles in kannen en kruiken, denk je dan. Niet dus. Want tijdens het interview had de perswoordvoerder -die heel de tijd naast de CEO was blijven zitten- al gevraagd of hij het interview zou mogen nalezen voor het gepubliceerd zou worden. "Ik mag het toch even nalezen voor het verschijnt?" Het is de verschrikking voor elke journalist. Je kan er niet neen op antwoorden, want dan mag er simpelweg niks verschijnen. Je antwoordt dus met tegenzin ja, en je hoopt maar dat je tekst min of meer onveranderd door de keuringscommissie komt. Dat was deze keer niet het geval. Het interview moest passeren bij dienst communicatie, de dienst marketing én de juridische dienst. En elk van de drie diensten had wel zijn aanmerkingen: de scherpe kantjes eraf, de vervelende dingen eruit en wat promotalk er bij in. En klaar is Kees. En daar sta je dan als journalist. Met een tekst waar je te verlegen voor bent om je naam eronder te zetten. Je zou de tekst liever niet dan wel laten verschijnen, maar je staat machteloos. Een uitgever heeft je betaald voor de opdracht en je moet 'leveren', met of tegen je goesting. Dat het voor de journalist serieus balen is om op die manier te moeten werken, is al erg. Véél erger is nog dat deze manier van werken een tendens is en dat je je heel ernstig kunt afvragen hoe het gesteld is met de persvrijheid. Twintig jaar geleden vroeg niemand om een tekst te mogen nalezen. Een jaar of tien geleden is dat begonnen en niet altijd ten onrechte. Voor heel technische teksten kan het geen kwaad dat ze nog eens door een specialist worden nagekeken. Helaas bleef het daar niet bij. Teksten worden tegenwoordig niet meer 'nagelezen': ze worden steeds vaker gewoon herschreven. Alinea's die enige vorm van kritiek of scepticisme bevatten worden geschrapt en de ene of de andere marketeer mag er een alineaatjes voor in de plaats zetten. Ik kan me daar serieus kwaad in maken. Niet alleen omdat de stiel van het schrijven tekort wordt gedaan, maar vooral ook omdat op den duur alle kranten en tijdschriften alleen nog interviews en reportages bevatten die eerst zijn 'gelezen en goedgekeurd' door iedereen die er eventueel aanstoot aan zou kunnen nemen. Persvrijheid? Die is er nog nét. Maar met een steeds kleiner wordend peetje.
09-08-2010
Het Verre Oosten
De Belgische voetbalclubs kennen hun Europese tegenstanders. AA Gent speelt tegen Feyenoord, Racing Genk moet de wei in tegen Porto en Club Brugge geeft Dinamo Minsk partij. "Een verre en onaangename verplaatsing", meldden de kranten over de 'helse' tocht die de Bruggelingen te wachten staat. Als de trip richting oosten gaat, worden de superlatieven snel bovengehaald. Best drie weken op voorhand vertrekken, kledij voor alle seizoenen meenemen, pijl en boog op zak houden en de paternoster in de hand. Eigenaardig is dat, want Minsk is niet verder weg dan pakweg Athene of Napels. En zelfs een stuk dichterbij dan Istanbul of Helsinki. Genk staat met Porto (1706 km) een langere reis te wachten dan Brugge met Minsk (1604 km). Maar als er noord- of zuidwaarts gevlogen moet worden, zelfs al is het naar het uiterste puntje van Europa, spreekt niemand van een verre verplaatsing. Nog minder van een onaangename. Maar de kilometers die naar het oosten gevlogen moeten worden, tellen blijkbaar dubbel. Het oosten is per definitie ver en bar. Dat is een kwestie van gevoel en dat gevoel is behoorlijk fout. Minsk ligt op een goeie 1600 kilometer van Zaventem. Gent zal bijna even lang in de bus zitten op weg naar Rotterdam als Brugge in het vliegtuig naar Minsk. Verre, onaangename, barre verplaatsing? Voetbaljournalisten zouden af en toe eens een landkaart moeten bekijken.
07-08-2010
Scandinavische films
Op Nederland 2 loopt in augustus de 'Scandinavische filmzomer'. Elke vrijdag en zaterdag worden films getoond afkomstig uit Denemarken, Zweden, Noorwegen of Finland. Een aanrader voor iedereen die zelfs maar een klein beetje van film houdt. Wie vroeg naar bed wil, neemt de films best op, want meestal beginnen ze pas na elf uur. Je zou je kunnen afvragen waarom Scandinavische films zo goed zijn. Volgens mij zit Dogma 95 er nog altijd voor iets tussen; de filmbeweging waarvan Lars Von Trier en Thomas Vinterberg de voortrekkers waren. In hun manifest schreven ze dat Dogma-films de hoogste graad van eerlijkheid en zuiverheid moeten hebben. Er mogen geen rekwisieten worden gebruikt, aan het decor mag niets worden veranderd. Aan de filmlocatie waar wordt gedraaid, mag met andere woorden niks weggelaten of toegevoegd worden. Zelfs geen licht. De film mag ook nergens worden ondersteund door muziek. Muziek is alleen toegelaten als die op de locatie in een natuurlijke vorm aanwezig is: bijvoorbeeld in een café, op een kermis of een concert. De film mag zelfs geen 'oppervlakkige' (lees: bij de haren getrokken) actie bevatten. Geen moorden, geen achtervolgingen waarbij 70 politiewagens sneuvelen... De film moet zich ook in het hier en nu afspelen. Een historische kostuumfilm kan dus per definitie nooit een Dogma-film zijn. Zelfs flashbacks of flashforwards zijn uit den boze. Wie een statement wil maken, overdrijft bijna altijd in de principes die hij hanteert en in de wetten en reglementen die hij opstelt om zijn statement duidelijk te maken. Dat geldt zeker ook voor de dogma's van Dogma 95. Zo kun je het verbod om de regisseur te vermelden op de aftiteling (want de regisseur is geen kunstenaar; hij heeft gewoon een werkelijkheid vastgelegd) gerust als belachelijk beschouwen. Een film wordt er immers niet beter of slechter van, of niet meer of minder geloofwaardig, als je de naam van de regisseur gewoon vermeldt. Dat de regels veel te streng en te beperkend waren, was al snel duidelijk. Heel veel 'echte' Dogma 95-films -die tegen geen enkele van de opgelegde regels zondigde- zijn er niet gemaakt. Von Trier en Vinterberg zélf lieten hun Dogma-idealen trouwens al snel varen. Maar de invloed van de Deense filmbeweging op films die in het Hoge Noorden worden gemaakt, is nog altijd duidelijk merkbaar. Vergelijk zelfs detectiveseries zoals Beck, Varg Veum of Wallander met wat in de rest van de wereld wordt gefabriceerd en je merkt dat ze echter zijn, geloofwaardiger, realistischer... Al zondigen ze tegen alle principes van Dogma 95 en hebben ze daar in wezen zelfs helemaal niks mee te maken, toch denk ik dat Dogma 95 nog altijd verantwoordelijk is voor die échtheid. Niet de regeltjes die Dogma 95 oplegde, maar wel de intentie om eerlijke films te maken. Dat zit er in Scandinavië nog altijd diep in gebakken.
30-07-2010
Ze laten zien, zeker?
Vanmorgen op het stadskantoor een nieuwe identiteitskaart afgehaald. De nodige documenten meegebracht, kaart gekregen, PUK- en PINcode ingegeven en hopla. Zo gebeurd. Maar de vraag wat ik nu precies kon doen met die nieuwe kaart verraste de ambtenaar. - "Ermee doen? Met een identiteitskaart?" - "Ja." - "Ze laten zien, zeker? Als ze erom vragen?" - "Ja, dat kon ik met de oude kaart ook. Maar er is nu toch een PINcode aan gekoppeld. Waarvoor dient die?" - "Ah... die PINcode. Ja, dat weet ik ook niet zo goed. Vroeg of laat zullen ze daar wel iets mee van plan zijn, denk ik... Met de computer, of zo. Maar volgens mij kun je daar nu nog niet veel mee doen. Zal ik je eens een folder meegeven over de nieuwe identiteitskaart? Daar staat het misschien wel in." - "Nee, merci." - "Kan ik je voor de rest nog ergens mee van dienst zijn?" - "Nee, dat denk ik niet."
29-07-2010
't Was van moetes
Vorige week trouwde Orlando Bloom met Miranda Kerr. Vandaag meldde Bloom dat zijn vrouw zwanger is. Ik weet niet hoe ze dat in Hollywood noemen. Maar hier zeggen wij dan dat het 'van moetes' was.
28-07-2010
Soms vraagt een mens zich niks af
Het heeft aan een zijden draadje gehangen, het voortbestaan van deze blog. Er was Facebook om korte berichtjes te kunnen plaatsen, er was cultuurkrant Suiker om langere stukken in kwijt te kunnen en er was twijfel over welke berichten dan nog voor de blog zouden kunnen dienen. En dus werd het stil op deze blog. Maar misschien is het wel doenbaar om de blog gewoon verder te zetten zonder er te veel bij na te denken. Da's trouwens nooit mijn sterkste punt geweest. So here we go again. De blog begint aan zijn tweede leven. We zien wel of en waar het schip strandt.
03-05-2010
Lijstjes
Bij elk einde horen ook lijstjes. Daar
heb ik het altijd moeilijk mee, want in feite is het onzin om films
met mekaar te vergelijken. Zeker bij dit festival, waar de films
juist zo verscheiden zijn dat je per definitie appels met citroenen
aan het vergelijken bent als je de films tegenover mekaar afweegt.
Maar goed: lijstjes horen er nu eenmaal
bij. Dus, for what it's worth: hier is het mijne. De beste films vond
ik 'Na Putu' (proficiat voor het kiezen van deze openingsfilm: een
schot midden in de roos!), 'El secreto de sus ojos' (Oscarwinnaar, en
terecht), 'Min Dit' (subliem), 'Lebanon' (beklemmend) en 'Dawson,
Isla 10' (schrijnend).
Da's mijn top vijf, in willekeurige
volgorde. Vraag me niet om die films ook nog eens te rangschikken van
goed naar slecht. Mijn hart bloedt nu al omdat ik 'Mother', 'The
loners', 'For a moment, freedom', 'Rabia', 'Honey' en 'El vuelco del
cangrejo' niet in die top vijf heb gezet. En dan heb ik het nog niet
eens over de documentaires gehad. Zowel 'Contact' als 'Kinshasa
Symphony' hebben voorgoed beelden in mijn geheugen gebrand.
Jammer dat het voorbij is, maar zoals
het spreekwoord zegt: mooie liedjes duren maar tien dagen. Ik ga nu
een week of vier cinemaloos door het leven en vanaf juni stel ik me
tevreden met een wekelijkse Open Doek-film op dinsdagavond.
See you around.
Dat was het dan
Dat was het dan. Het zit erop. 'For a
moment, freedom', was voor mij het einde van Open Doek 2010. Een
geweldig mooi einde, trouwens. De hartverscheurende film kreeg vorig
jaar de prijs van de Canvasjury. Ik heb het juryrapport van toen er
even bijgehaald. "Door de sprongen van trieste situaties naar
grappige zit je vooral naar het einde toe te lachen met tranen in de
ogen. Een zeer sterke film die tot de laatste seconde blijft boeien,"
staat er. Ik had het niet beter kunnen zeggen.
Bij een afscheid zijn dankwoorden op
hun plaats. Merci aan de volledige Open Doek-equipe en in het
bijzonder aan de talrijke vrijwilligers. Zonder vrijwilligers geen
festival.
Maar ook een bijzondere dank aan het
zeer gedistingeerde Open Doek-publiek, dat zich van het andere (mag
ik 'gewone' zeggen?) cinemapubliek onderscheidt door andermans
plezier niet te vergallen met in de zaal chips en popcorn te eten,
frisdrank te slurpen, of onophoudelijk te tateren.
Moedige moeder
Moeders verdedigen hun kinderen. Altijd
en overal en in gelijk welke omstandigheden. Ook als de zoon
verstandelijk gehandicapt is en misschien wel een moord gepleegd
heeft. Daarover gaat Mother. Mother is een bijzonder spannende
whodunit-film die de grenzen van het genre aftast en zelfs
overschrijdt.
Zonder nu meteen te willen zeggen dat
dit de beste film is die ik deze week heb gezien, ... er zijn toch
van die momenten dat je Open Doek echt dankbaar bent om films naar
Turnhout te halen die je anders gegarandeerd nooit te zien zou
krijgen. Dit is er zo eentje.
02-05-2010
Min Dit: machtig mooi
"Meneer? Mevrouw?
Heeft iemand nog een papier over om films te beoordelen?" Het
moeten Koerden of Turken geweest zijn, die na afloop van 'Min Dit'
per se nog een beoordelingsformulier wilden bemachtigen. Aan het
belang dat ze er aan hechtten, viel duidelijk af te lezen dat hun
quotering 'uitstekend' of 'zwak' zou zijn, maar niks er tussenin.
'Uitstekend' als het Koerden waren, ben ik geneigd te denken, 'zwak'
als het Turken waren. Niet dat regisseur Miraz Bezar in 'Min Dit' een
standpunt inneemt. Integendeel: hij doet geen enkele uitspraak over
wie goed of fout is in de oorlog; zijn film is een aanklacht tegen
het oorlogsgeweld in het algemeen.
Ik sta nogal huiverachtig
tegenover films met kinderen in de hoofdrol omdat kinderen meestal
niet 's werelds beste acteurs zijn, maar de twee hoofdrolspelertjes
in 'Min Dit' leveren een ronduit schitterende prestatie af. Gülistan
en Firat zitten op de achterbank van de auto wanneer voor hun ogen
hun vader en moeder doodgeschoten worden door een Turkse
privémilitie. Plots staan ze helemaal alleen in het leven. Of
nee, niet alleen. Er is ook nog het schreiende babyzusje in de handen
van de vermoorde moeder.
De film gaat over het lot
van ouderloze oorlogskinderen. Het is geen kinderfilm (terecht dat
Open Doek hem bij 'Stories' catalogeerde en niet bij 'Kidz'), maar
ook geen oorlogsfilm. Het geweld is zeer nadrukkelijk aanwezig, maar
wordt nooit getoond. Dat is op zich al een sterke zet van de
regisseur. Bij mij heeft dit sluimerend, immer aanwezig, maar nooit
in beeld gebracht geweld in elk geval een veel grotere impact dan een
streep bloed op het scherm. Het dringt veel dieper door. 'Min dit'
laat niemand onberoerd.
Neem daar nog bij dat
'Min Dit' een vernuftige, erg realistische en geloofwaardige
ontknoping kent. De moordenaar van Gülistan en Firat ontloopt
zijn straf niet. Een film met een happy end, dus? Neen, zo simpel is
het ook weer niet. Want zelfs al alle geweren zwijgen, zijn de
problemen van de door het leven getekende oorlogskinderen niet
opgelost.
Machtig mooie film. Een
van de beste die ik dit festival gezien heb. Van mij zou hij een
'uitstekend' gekregen hebben als ik mijn blad niet had afgegeven aan
een Koerd of een Turk.
Filipijnse seks
Filipijnse seks: we
kunnen ons daar niet veel bij voorstellen. Toch wordt het al jaar en
dag gedaan. Anders waren er allang geen Filipino's meer geweest. Om
mezelf in te wijden in de materie ben ik vrijdagavond naar 'Boatman'
gaan kijken. Een erotische film uit 1984 waarover nu in de Filipijnen
nog altijd schande gesproken wordt. Noem het de 'Turks fruit' van de
Filipijnen.
Felipe wil hogerop in het
leven. Hij is het beu om voor een schamel loon toeristen te vervoeren
in zijn bootje. Hij gaat in Manila zijn geluk beproeven en komt daar
terecht in de seksindustrie. Het geldt verblindt hem en doet hem
steeds meer grenzen overschrijden en daar komen de nodige vodden van.
Het verhaal heeft
tweehonderd keer meer om het lijf dan een doorsnee seksfilm en de
film overstijgt ook zonder enige twijfel dat niveau. De dramatische
en zelfs spannende verhaallijn zou je zelfs even kunnen ontroeren,
ware het niet dat er zo tenenkrullend slecht geacteerd werd.
"Da's typisch voor
deze bombafilms, die in de jaren tachtig razend populair waren in de
Filipijnen", legde Marc Boonen me achteraf uit. "Vergis je
niet. De acteurs zijn in eigen land supersterren. Maar
mensen kijken ginder op
een andere manier naar film en er wordt dus ook op een andere manier
geacteerd. Je kunt het een beetje vergelijken met de Bollywoodfilms.
Het is de taak van een breed programmerend filmfestival om ook eens
een film uit zo'n ongekend genre te tonen."
Daar kunnen we in komen.
Wij, Europeanen, zijn allergisch voor overacting, maar dat is
inderdaad lang niet overal in de wereld zo. Point taken.
Waar we het een stuk
moeilijker mee hadden, waren enkele van de seksstandjes die
uitgebreid getoond werden. Dat de 'Around the world' in de praktijk
uit te voeren is, wil ik met veel goeie wil nog geloven. Maar de
'Ferris wheel' is volgens mij en volgens iedereen die ik het gevraagd
heb, simpelweg ondoenbaar. Alleen Marc Boonen maakte enig voorbehoud.
Pas op Jan Klaasen, achter u!
Het kan niet altijd feest zijn. Ik vond
'White material' geen goeie film. En daarmee bedoel ik dat ik het
niet geloofde. Als je 102 minuten lang de Franse eigenares van een
Afrikaanse koffieplantage volgt, die moedig probeert te redden wat er
te redden valt en die weigert op de vlucht te slaan voor het alsmaar
toenemende oorlogsgeweld, dan zou je normaal gesproken begrip moeten
kunnen opbrengen voor haar situatie en voor haar standpunt. Haar
verhaal zou in de loop van de film ook het jouwe moeten zijn. Je zou
onder haar huid moeten gekropen zijn.
Maar niks hoor, wel integendeel. Ik heb
de hele film gedacht: "Maar mens, ga nu toch lopen!" Bijna
heb ik dat zelfs geroepen. Zoals vroeger met de poppenkast: "Pas
op, Jan Klaasen, achter u!" Maar ik heb het niet gedaan. Ik was
blij dat ik het na een uur en drie kwartier uiteindelijk zélf
kon afbollen.
