Wat een feest, wat een feest!... Ik heb vandaag de twee Beatles-cd's aangekregen die nog in mijn collectie ontbraken. Twee maanden geleden vond ik dat het tijd was om mezelf een cadeautje te gunnen en mijn Beatles-collectie compleet te maken... Werk aan de winkel, want ik had nog maar vijf cd's van The Fab Four. Op de website van CDWOW (een aanrader) vond ik de tien overige albums. Voor 10 of 11 euro per stuk trouwens, wat voor Beatles-platen du jamais vu is. Vier cd's vielen al na een dikke week in de bus, de zes resterende albums zijn pas sinds vorige week pas beginnen aan te komen. En vandaag kreeg ik dus de laatste twee aan.
Dat er wat tijdsverschil tussen de twee ladingen zat, is te danken aan CDWOW. Nadat ze me vier cd's hadden opgestuurd, besloten ze blijkbaar te wachten op de nieuwe geremasterde cd's en me die te bezorgen. Zonder meerprijs. Een leuk cadeau, al moet je de 'originele' (nu ja: wat is origineel als je over The Beatles op cd spreekt?)  en de geremasterde versie al vlak na mekaar opleggen om het verschil te kunnen horen. Wat mij het meest opvalt, is dat de geremasterde albums gewoon een stuk luider zijn opgenomen. Voor de rest hoor ik eerlijk gezegd niet zoveel verschil.
Maar goed: ik heb ze nu dus allemaal in mijn bezit. "Please please me", "With the Beatles", "A hard day's night", "Beatles for sale", "Help!", "Rubber soul", "Revolver", "Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band", "Magical mystery tour", "The Beatles" -de witte-, "Yellow submarine", "Abbey Road" en "Let it be". En natuurlijk ook de rode en de blauwe dubbele verzamelaars, waarover dadelijk meer.
Een ongelooflijk interessant overzicht is het. Je hoort de complete jaren 60 passeren, terwijl The Beatles musiceren en evolueren en hun tijd altijd nét iets vooruitblijven: van pure pop (1962) over psychedelische flowerpower (1967) tot rauwe hardrock (1968). Ook aan hun kapsels en hun kostuums kun je het volledige decennium voorbij zien glijden.
En als je het zo allemaal op een rijtje ziet en hoort (net geen 20 cm Beatles-cd's, de ruggen netjes naast mekaar), is de muzikale erfenis nog veel groter dan je ooit had gedacht. Op elke cd prijkt wel een pareltje dat je al bijna vergeten was, dat je bijna nooit gehoord hebt (radiostations hebben immers al meer dan genoeg bekénd Beatles-werk waaruit ze kunnen putten), of dat je zelfs nooit gekénd hebt. Inderdaad: zelfs een fan als ik doet nog ontdekkingen.
Wat ook érg opvallend is en wat je je nu simpelweg niet meer kunt voorstellen: de gewoonte die The Beatles hadden om een uitgebrachte single niet op een elpee te zetten. Al veertig jaar dienen singles juist om de verkoop van elpees te stimuleren. Voordien was dat blijkbaar niet het geval. The Beatles brachten hun singles apart uit, compleet los van de elpees. Kwestie van de mensen niet te bedriegen en hun niet twee keer hetzelfde te willen verkopen... Dat waren nog eens tijden. Het verklaart meteen waarom je toch ook nog de rode en blauwe verzamelaar nodig hebt, ook al heb je alle studio-elpees van The Beatles gekocht. Klassiekers als "From me to you", "She loves you", "I want to hold your hand", "I feel fine", "We can work it out", "Day tripper", "Paperback writer", "Lady Madonna", "Hey Jude", "The ballad of John and Yoko" en "Revolution" zijn nooit op elpee uitgebracht. Kun je je dat inbeelden? Da's meer dan wat Oasis, Coldplay, Snow Patrol, en een dozijn andere Britse bands ooit bij mekaar zullen schrijven.
Ach, The Beatles... ze zullen nooit meer geëvenaard worden. Maar laat ik het daar maar niet meer over hebben. Straks ga je nog denken dat ik bevooroordeeld ben.