Tom Boonen is dus weer aan de coke gegaan. Wat moet je daarover zeggen? "Ne mens mee geld is iet arig", zeggen ze in Retie, en ze hebben gelijk. Of het nu om doping gaat dan wel om drugs: wielrenners die tegen de lamp lopen, hebben de wonderlijke gave om de zaken nog erger te maken dan ze al zijn. Remember Jan Ullrich: "Ik heb de doping niet bewust genomen. Ik dacht dat het XTC was." In gewonemensentaal betekent dat: "Ik dopeer me niet alleen, ik zit nog aan de XTC ook". Tom Boonen dribbelde zichzelf al op even belachelijke wijze het drijfzand in. "Ik zat op een terras, ik heb wat gedronken, ik kreeg een black-out en nadien heb ik blijkbaar cocaïne gesnoven, maar daar weet ik niks meer van. Vrij vertaald: "Ik heb aan de coke gezeten, maar niet voordat ik mezelf eerst in een coma gezopen had." Zo'n dom excuus. Je kunt dat zelfs geen leugentje om bestwil noemen. Alsof de coke spontaan naar Tom Boonen komt gevlogen van zodra hij niet meer bij zijn volle verstand is. Even niet opletten en hoppa... er ligt een lijn coke voor je neus. En wat doe je dan? Snuiven, zeker? Zo gaat dat tegenwoordig. 't Is de moderne tijd, meneer. Drie zaken storen me enorm in heel de Boonen-affaire. Eerst Boonen zelf. Dat hij coke gebruikt, moet hij zelf weten. Dat hij zijn carrière op het spel wil zetten ook. Maar dat hij denkt dat wij allemaal onnozelaars zijn die zijn idiote uitleg over een uit de hand gelopen terrasje geloven, kan ik niet goed verdragen. Nog kwader maak ik me in het commentaar dat Saxo-ploegarts Joost De Maeseneer geeft: "Cocaïne hoort er tegenwoordig gewoon bij. Vroeger zat de jeugd aan de alcohol, nu aan de cocaïne. De jeugd beschouwt dat niet als een drug, maar als een product dat bij het uitgaansleven hoort" Wablief? En dat noemt zichzelf dokter? Heeft die vent eigenlijk kinderen? Kan iemand De Maeseneer terug naar planeet aarde roepen? Het kan nog erger. Sportjournalist Hans Vandeweghe heeft zich met groot gemak tot de meest hatelijke tv-figuur in de Boonen-affaire gekroond. Wat hij in het VTM-nieuws aan halve waarheden en pure speculaties durfde verkondigen, grenst aan het ongelooflijke. "Het zou wel eens kunnen dat de moeder van Boonen nu zegt dat hij moet stoppen met wielrennen. Dat zei ze vorig jaar ook al, maar toen heeft hij niet geluisterd. Het zou me niet verbazen dat hij dat nu wel doet. De kans bestaat dat Parijs-Roubaix zijn laatste grote overwinning was." Of Patrick Lefevere hem nog zal beschermen, wilde de VTM-redactie weten. Vandeweghe verplaatste zich moeiteloos in het hoofd van Lefevere. "Dat betwijfel ik. Lefevere is een vergevingsgezinde man, maar er zijn grenzen. Twee keer is te veel, denk ik. Als Boonen wielrenner blijft, vermoed ik dat het in buitenlandse loondienst zal zijn." Dat is in enkele zinnen wel héél erg veel "het zou me niet verbazen", "het zou wel eens kunnen", "de kans bestaat", "ik betwijfel", "ik denk" en "ik vermoed". Bah! Onder het mom "ik ken Boonen beter dan zijn eigen lief" een hoop flauwe zever de wereld insturen en in naam van Lefevere, Boonen én de moeder van Boonen vragen beantwoorden: daar word ik mottig van. Da's trouwens geen kritiek op Vandeweghe alleen, maar ook op de VTM-nieuwsredactie die zo'n praatjesmaker een forum geeft. Kunnen we het in het vervolg bij de feiten houden, alstublieft?
07-05-2009
Bloed geroken
Ze hebben bloed geroken, bij Toyota. Ik ben ineens niet meer 'Roel Sels'. Ik ben 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft'. Dat is een groot verschil. Wanneer 'Roel Sels' vroeger in de garage kwam, werd hij altijd vriendelijk en correct geholpen door de baliebediende. De eerstelijnshulp, zeg maar. De baliebediende luistert aandachtig naar je noden of wensen, noteert ze soms zelfs, en roept dan de persoon die je het beste kan helpen. Is niks mis mee. Werkt perfect. Maar nu 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft' de garage binnenkomt, gaat het er compleet anders aan toe. De eerstelijnshulp is onbereikbaar geworden. Op weg ernaartoe word ik tegengehouden door de verkoopsadvidseur, zo staat te lezen op het naamkaartje dat hij me al meteen in mijn hand drukt. - "Meneer Sels?" Het is mij een raadsel hoe hij me kent. Ik heb hem nooit eerder gezien. Is er een briefing geweest bij Toyota? Hebben ze in elk bureel mijn foto opgehangen? Het kan haast niet anders. Ik beeld me grote witborden in. Met een rode viltstift hebben ze er "Onze volgende auto verkopen we aan ..." geschreven, en daaronder hangt mijn foto. - "Meneer, ik heb gehoord dat uw wagen stuk is. Ik heb eens met de techniekers gebabbeld. De reparatiekosten zullen 3.000 euro bedragen. Nu heb ik de vrijheid genomen om na te gaan hoeveel uw auto nog waard is. In herstelde toestand zou dat nog 4.000 euro zijn. Zoals hij er nu bij staat dus nog 1.000 euro." Ondertussen heeft ook de technieker naast mij postgevat. "Hey Roel". Hij tutoyeert me, maar ook hem heb ik nooit eerder gezien. Zijn overall verraadt zijn functie. "Ik heb je auto eens van dichtbij bekeken. Dat ziet er niet goed uit, jom. We kunnen die culasse wel vervangen, maar wie zegt dat ge volgende maand geen nieuwe amortisseurs nodig hebt? En die motor heeft toch ook het beste gehad, hé." De verkoopsadviseur staat de hele tijd een redelijk irritant "zie-je-wel-ik-heb-het-toch-gezegd"-gezicht te trekken. Ik probeer het te negeren. Maar het amateurtoneel is nog niet afgelopen. De grote middelen worden nu ingezet. Tijd voor la grande finale. Voor het derde bedrijf komt zelfs de grote baas uit zijn hok. Hem ken ik wel. Hij zit normaal in een glazen kooi. Ik heb hem er nog nooit uit zien komen. Normaal knikken we mekaar goeiedag of steken we onze hand op. Maar nu heeft hij dus zijn troon verlaten. "Meneer Sels. We vrezen het ergste voor uw auto. Op is op. En ik vind dat het onze plicht is om u goeie raad te geven. Wel, ons advies is dat de herstelkosten te hoog oplopen. Ik zou hem niet meer laten maken als ik u was." De drie hebben hun zegje gedaan. Ze kijken mij aan en wachten op een reactie. Ik heb immers nog altijd geen woord gezegd. En dat blijft ook zo. Het is de verkoopsadviseur die de pijnlijke stilte verbreekt. "Ik kan u een paar goeie occasies laten zien als u wilt". Als zij opdringerig mogen zijn, dan mag ik het ook. Ik ga in de tegenaanval. "Zoals hij er nu bij staat, is mijn auto nog 1.000 euro waard, zeg jij. Okee. Laat me dan maar eens een paar goeie occasies zien voor 1.000 euro." Het wordt opnieuw stil. De zaakvoerder moet de meubelen redden. "We hebben dit weekend opendeurdagen. En speciale condities. Kom eens af." Maar ook daar reageer ik niet op. De toon wordt grimmiger. "We hebben gezegd dat uw auto hier gerust mag blijven staan, zolang u geen beslissing hebt genomen. Dat is ook zo... Tenminste ... als u nadien bij ons een auto koopt. Anders kost het stationeren van je auto hier 5 euro per dag." Vandaag laat ik een takelwagen mijn auto weghalen bij de garage. Dat zal een stuk goedkoper zijn dan de wagen er nog een tijd laten staan. En zelfs al zou het duurder zijn: alles is beter dan je te laten chanteren. Dan kennen ze 'Roel Sels' nog niet. En 'Roel Sels, de kerel die geen auto meer heeft', evenmin.
05-05-2009
Zonder auto
Daar sta je dan. Zonder auto. Op weg naar Brugge val je in panne. Je hoopt het beste, maar je vreest het ergste, want je Toyota is bijna 11 jaar oud en heeft 170.000 km op de teller. Enkele dagen later valt het verdict. "Het is de cilinderkop. Dat valt te repareren, maar de kosten zullen al rap 3.000 euro bedragen. Denk er gerust eens over na en laat maar iets weten. We beginnen niet aan de herstellingen voor we iets van jou gehoord hebben." "Er gerust eens over nadenken": daar ben ik nu dus al een paar dagen mee bezig. Het is een moeilijke keuze. 3.000 euro is veel om aan een bejaarde wagen te geven. Maar voor 3.000 heb je ook geen deftig alternatief. Daarmee zit je zo ongeveer in de prijsklasse van wagens van 11 jaar oud met 170.000 kilometer op de teller, en dan kan ik al veel beter mijn eigen sympathieke Japannertje laten herstellen. Ik denk dat ik er écht eens rustig over ga nadenken. Héél rustig. Een paar weken. Misschien zelfs een paar maanden. En ondertussen het openbaar vervoer en de fiets gebruiken. Zien wat dat geeft. Testen of ik echt zonder auto zou kunnen leven.
04-05-2009
Weer een Hollander!
Robert Vuijsje heeft de Gouden Uil voor literatuur gewonnen. Het was de meesten van u ongetwijfeld al opgevallen, maar voor de enkeling die er nog minder verstand van heeft dan ik: ik ben een compleet onbenul als het over literatuur gaat. Schrijven doe ik graag, maar aan lezen heb ik een broertje dood. Vraag mij wie "Kaas" schreef en ik twijfel tussen Piet Huysentruyt en Willem Elsschot. Het mag u dus niet verbazen dat ik tot voor de nieuwsuitzending van daarnet nog nooit van Robert Vuijsje gehoord had. En ik kan het u garanderen: ik zal zijn naam ook weer snel vergeten zijn. Is het morgen niet, dan toch zeker overmorgen. Vuijsje is de zesde Nederlander op rij die de Gouden Uil wint. De laatste Vlaming die deze Vlaamse cultuurprijs won was Tom Lanoye, in 2003. Eén Vlaming op het hoogste schavotje, tegenover zes Nederlanders. Is dat een juiste weergave van de waardeverhouding? Is het zoals met de sport: zijn de Nederlanders gewoon beter? Ik vraag het mij gewoon af. Niet dat het me voor de rest veel kan schelen, hoor. Het is hem gegund, die Robert ... dingeske ... 't was iets met een V.
Voeten op de grond
Gedaan met het dagdromen. Voeten op de grond. Weg met de onmetelijke vlaktes van de Kazachse steppe, de levensgevaarlijke favela's rond Rio de Janeiro, de indrukwekkende Zuid-Afrikaanse valleien, het troosteloze Koerdistan, het hectische Seoel. Vanaf vandaag ligt het centrum van de wereld weer in de Oranjemolenstraat. De mitrailleurs, de zwaarden, de boerka's, de kamelen, de arenden, het goud en de cocaïne hebben plaats gemaakt voor een harde schijf, een scherm en een klavier.
