Als een kwaaie hond met een hekel aan uniformen. Zo kijk ik elke dag uit naar de komst van de postbode. Ik wacht hem op aan de deur. Hijgend, de oren gespitst en het kopje een beetje scheef. 'Meneer facteur' hoeft niks te vrezen. Ik zal niet in zijn vingers bijten en ik laat zijn broekspijpen heel. Mijn bedoelingen zijn vreedzaam. Wat dat betreft, ben ik de tegenpool van die kwaaie hond. Ik wacht gewoon op een pakje. Op 33 pakjes, eigenlijk.
Wetende dat ik deze zomer toch geen tijd zou hebben om met vakantie te gaan, ben ik maanden geleden al een lijstje beginnen maken. Een lijstje met alle cd's die ik al lang wilde hebben, maar die ik om de ene of andere reden toch nooit gekocht heb. Je kent ze vast wel: die steengoeie cd's die je elke keer in je pollen hebt gehad als je in een platenzaak kwam, maar die je toch nooit gekocht hebt. Omdat er altijd wel een cd nét iets dringender was om te hébben. Zelfs een notoir Beatles-fan als ik verkoos de nieuwste van The Tragically Hip boven eentje van The Beatles, waarvan hij alle nummers al uit het hoofd kent. Zo breidde ik jarenlang mijn platencollectie uit met nieuwe albums, terwijl de gaten in de collectie gewoon gaten in de collectie bleven.
Voor net geen 360 euro heb ik nu 33 cd's besteld om dat mankement op te lossen. Het kost me minstens drie keer minder dan op reis gaan en ik ga er minstens even lang plezier aan beleven. Misschien wel 'tot in de eeuwigheid', om het eens met de woorden van een pastoor te zeggen. Iets aardser uitgedrukt, zou je kunnen stellen dat volgende week de postbode mijn gaten komt vullen.
En als je dat verkeerd interpreteert, zegt dat meer over jou dan over mij.