|
Ik heb nog nooit een
slechte Argentijnse film gezien. Je kunt dat toeval noemen, maar daar
geloof ik niet in. Er is altijd wel iets dat de Argentijnse film
verheft tot een ferm stuk boven de middelmaat: als het niet de
overweldigende natuur is (de pampa's, de Andes, het regenwoud, Buenos
Aires, Patagonië, ...) dan is het wel de passionele muziek of de
tragische recente geschiedenis (de gevluchte nazi's, de dictatuur, de
Falklandoorlog, de Dwaze Moeders, Evita Perron, de economische
crisis, ...).
In Argentinië liggen
de dramatische verhalen, de zwoele muziek en de schitterende beelden
zomaar voor het oprapen. Ik denk dat zelfs Jan Verheyen daar een
goeie film zou kunnen maken, al steek ik er mijn hand niet voor in 't
vuur.
Ik heb al jaren de
gewoonte om naar elke Argentijnse film te gaan kijken die Open Doek
programmeert en daar wijk ik op dit festival niet van af. 'El secreto
de sus ojos', 'La cantate de tango' en 'El último verano de la
boyita' staan dus op het menu.
Daarnet heb ik 'El
secreto de sus ojos' gezien, over hoe een misdaad als een rode draad
door een (liefdes)leven kan lopen. Goed gevonden, die dubbele bodem,
want het maakt van 'El secreto' een thriller en een romantisch drama
tegelijkertijd.
Knappe film, sterk
geacteerd, mooi verhaal, verrassend slot... Naar Argentijnse normen
mag deze film van mij een 7 op 10 krijgen. En voor u gaat denken dat
ik niet bijzonder gul ben met mijn punten ... omgerekend naar de
normen die in de rest van de wereld gelden, is dat 9,5 op 10.
|
Als eerste daar en als laatste terug buiten: de openingsreceptie van Open Doek was in orde. Er was veel schoon volk, drank genoeg en navenant geen zatlapperij. Zelfs Jos Geysels en Tine Van Den Brande geraakten nog veilig de trappen af, toen ze om een uur of twee de tent verlieten; de hoofden rechtop, maar lichtjes beneveld. Tine vertrouwde de zaak toch niet helemaal, zag ik. Ze was Kaffee Kopenhagen (de officiële naam van het festivalcafé) nog maar net buiten en ze vroeg een pitstop. Even van schoenen wisselen voor ze de trap af ging. De hoge hakken uit, de botinnen aan. Ik zou nu grapjes kunnen maken over Botinne Van Den Brande, maar ik ga dat niet doen. De bevallige meter van het festival verdient beter.
