Bij elk einde horen ook lijstjes. Daar heb ik het altijd moeilijk mee, want in feite is het onzin om films met mekaar te vergelijken. Zeker bij dit festival, waar de films juist zo verscheiden zijn dat je per definitie appels met citroenen aan het vergelijken bent als je de films tegenover mekaar afweegt.

Maar goed: lijstjes horen er nu eenmaal bij. Dus, for what it's worth: hier is het mijne. De beste films vond ik 'Na Putu' (proficiat voor het kiezen van deze openingsfilm: een schot midden in de roos!), 'El secreto de sus ojos' (Oscarwinnaar, en terecht), 'Min Dit' (subliem), 'Lebanon' (beklemmend) en 'Dawson, Isla 10' (schrijnend).

Da's mijn top vijf, in willekeurige volgorde. Vraag me niet om die films ook nog eens te rangschikken van goed naar slecht. Mijn hart bloedt nu al omdat ik 'Mother', 'The loners', 'For a moment, freedom', 'Rabia', 'Honey' en 'El vuelco del cangrejo' niet in die top vijf heb gezet. En dan heb ik het nog niet eens over de documentaires gehad. Zowel 'Contact' als 'Kinshasa Symphony' hebben voorgoed beelden in mijn geheugen gebrand.

Jammer dat het voorbij is, maar zoals het spreekwoord zegt: mooie liedjes duren maar tien dagen. Ik ga nu een week of vier cinemaloos door het leven en vanaf juni stel ik me tevreden met een wekelijkse Open Doek-film op dinsdagavond.

See you around.

Dat was het dan. Het zit erop. 'For a moment, freedom', was voor mij het einde van Open Doek 2010. Een geweldig mooi einde, trouwens. De hartverscheurende film kreeg vorig jaar de prijs van de Canvasjury. Ik heb het juryrapport van toen er even bijgehaald. "Door de sprongen van trieste situaties naar grappige zit je vooral naar het einde toe te lachen met tranen in de ogen. Een zeer sterke film die tot de laatste seconde blijft boeien," staat er. Ik had het niet beter kunnen zeggen.

Bij een afscheid zijn dankwoorden op hun plaats. Merci aan de volledige Open Doek-equipe en in het bijzonder aan de talrijke vrijwilligers. Zonder vrijwilligers geen festival.

Maar ook een bijzondere dank aan het zeer gedistingeerde Open Doek-publiek, dat zich van het andere (mag ik 'gewone' zeggen?) cinemapubliek onderscheidt door andermans plezier niet te vergallen met in de zaal chips en popcorn te eten, frisdrank te slurpen, of onophoudelijk te tateren.

Moeders verdedigen hun kinderen. Altijd en overal en in gelijk welke omstandigheden. Ook als de zoon verstandelijk gehandicapt is en misschien wel een moord gepleegd heeft. Daarover gaat Mother. Mother is een bijzonder spannende whodunit-film die de grenzen van het genre aftast en zelfs overschrijdt.

Zonder nu meteen te willen zeggen dat dit de beste film is die ik deze week heb gezien, ... er zijn toch van die momenten dat je Open Doek echt dankbaar bent om films naar Turnhout te halen die je anders gegarandeerd nooit te zien zou krijgen. Dit is er zo eentje.