Meer is niet altijd beter. Dat is nog maar eens gebleken na de vliegtuigcrash in Schiphol. Noem het een beroepsafwijking, maar het is als journalist erg interessant om op zo'n dag live het nieuws te blijven volgen. Hoe wordt het nieuws gebracht? Op welke feiten legt men de nadruk? Waar trekken de cameraploegen naartoe? En vooral: hoe vult men de dode momenten, waarop er geen nieuws te melden is? Nederland 1 zond tot 's avonds, onafgebroken, een "nieuwsuitzending" uit. Iedereen met zelfs maar een klein beetje televisie-ervaring werd opgetrommeld om reportages te maken en interviews af te nemen. Flauwekul, natuurlijk. Want zelfs met een drama als een vliegtuigongeval is er nu eenmaal niet genoeg te melden om een programma van zeven uur te kunnen volpraten. En dus wordt de zendtijd opgevuld met randinfo waar niemand wat aan heeft en waar iedereen alleen maar naar blijft kijken in afwachting van écht nieuws. Je houdt het nauwelijks voor mogelijk. Een interview met een Turk wiens zuster later op de dag het neergestorte vliegtuig zou nemen naar Istanbul. En wat was die man gelukkig dat het vliegtuig nu neergestort was en niet straks. Verder: een reportage van 'onze man in de luchthaven van Istanbul'. En mijn kop eraf als ik het zit te verzinnen: vanuit de studio in Hilversum kreeg de plaatselijke correspondent de volgende vraag voorgeschoteld. Amper een uurtje na de crash: "Hoe is de stemming daar?" Het antwoord kwam er samengevat op neer dat daar heel veel Turken rondliepen die blij waren dat ze niet op dat vliegtuig zaten. Over naar Nederland dan maar weer. Naar een buurthuis van een Turkse gemeenschap die verder niks met de hele geschiedenis te maken had, maar die wel naar een reactie werd gevraagd. "Tja, wij kunnen er niet veel over zeggen. Wij zitten ook maar naar het nieuws te kijken." Het reportageteam had meer geluk toen het in de straat pardoes op een oude, en dus ongetwijfeld wijze, Turk botste. "Hoe is deze vliegramp kunnen gebeuren?", wilde de interviewer van hem weten. De man hoorde het in Keulen donderen. "Vliegtuigen worden niet door God gemaakt. Ze kunnen vallen", zei hij. Tjonge jonge. En zo gaat dat uren en uren en uren verder. Het begint met het verstrekken van informatie. Maar na een kwartier is alles gezegd wat er te zeggen valt. Geen nood: dan gaat men verder met randinfo. En als uiteindelijk ook de randinfo 'op' is, schakelt men naadloos over naar pure non-info. En daar kunnen ze natuurlijk nog dagenlang mee verder. Het is nu wachten op de eerste reactie van piloot in opleiding, die na het zien van de beelden van het wrak toch maar besluit om een pitazaak te openen. Of op de verklaringen van de overlevende wiens broer van de moeder van zijn aangetrouwde nicht ook al ooit een vliegramp overleefde. "Opvolging", heet dat in het jargon. Het nieuws is zo belangrijk dat mensen er elke dag opnieuw iets over willen lezen. Ook als er al lang geen nieuws meer is. En dus moeten er "Opvolgingsstukken" worden gemaakt. Met hoofdletter O. Niet alleen in Nederland bezondigt men zich eraan. De Vlaamse journaals -zowel VRT als VTM- zijn in hetzelfde bedje ziek. Denken we maar aan het drama in Fabeltjesland in Dendermonde. Hoe verschrikkelijk de feiten ook zijn, er is geen enkele reden om Kim De Gelder twee weken lang elke dag in het nieuws te houden. Ook dat resulteerde al snel in pure non-info. Over een slotenmaker die aan de andere kant van het land nieuwe sloten mocht gaan steken in een kinderdagverblijf, bijvoorbeeld. "Overdreven", "oppervlakkig" en "onnodig" worden met dezelfde "o" geschreven als "opvolging".
24-02-2009
Werkende mensen? Mijn gat!
Zelden zo'n smerige overtreding gezien als die van de Braziliaan Fred (FC Dender) op Bjorn Vleminckx van KV Mechelen. Fred trapt op de enkel van Vleminckx en blijft er dan secondenlang met zijn volle gewicht op staan. De scheidsrechter zag de regelrechte aanslag niet. Kan gebeuren. Geen probleem, want in gevallen als deze mag de voetbalbond tv-beelden gebruiken om Fred alsnog te schorsen. En tv-beelden zijn er. Meer nog: ze spreken boekdelen. Toch hoeft Fred geen schorsing te vrezen, wegens geen tijd. De uitleg van de bond: "Alles moet snel gaan. We hebben maar acht dagen om de beelden te bekijken, de speler in te lichten en de zaak aan het sportcomité voor te leggen". En dan komt de hemeltergende toevoeging: "Wij zijn ook maar werkende mensen, hoor." Even narekenen. - Tv-beelden bekijken: 2 minuten - Speler inlichten: 2 minuten - Zaak voorleggen bij het sportcomité: 15 minuten Om minder dan 20 minuten is die zaak beklonken. En ze krijgen er acht dagen voor. En dan nog is die deadline onhaalbaar voor de bond. Op de Belgische velden worden spelers kreupel getrapt en de bond kan geen 20 minuten tijd vinden om daar tegen op te treden. Werkende mensen? Mijn gat!
